(Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη, Έθνος, 9/3/2007)
Δεν ξέρω ακριβώς τι λένε τα νέα βιβλία της Ιστορίας. Προτιμώ μια απονεύρωση χωρίς νάρκωση, παρά να διαβάσω αυτά τα κείμενα, που στα μαθητικά μου χρόνια με έκαναν να θέλω να κόψω τις φλέβες μου από τη βαρεμάρα.
Αλλά ως μαθήτρια, τι να κάνω, διάβαζα. Γιατί έπρεπε.
Το τι αρλούμπα έχει φάει η γενιά μου στη μάπα, δεν λέγεται, και δυστυχώς τότε δεν υπήρχαν τηλεοράσεις για να το καταγγείλουν.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Το αξέχαστο αναγνωστικό με την αγία ελληνική οικογένεια, τη μάνα-δούλα να μαγειρεύει, τη γιαγιά με το τσεμπέρι και την «Αννούλα» να σερβίρει, σε στάση κλαρίνο, όρθια τον μουστακαλή πατέρα και τον αδελφό της;
Τα εξαίσια Θρησκευτικά, που έσταζαν φόβο για την αμαρτία και μίσος για όποιον δεν ασπαζόταν απολύτως τους κανόνες της Ορθοδοξίας; Την Ιστορία, που σε μάθαινε σελίδα σελίδα να βλέπεις Τούρκο και να του ορμάς με τα φυσεκλίκια; Τον εμφύλιο σπαραγμό που ο δάσκαλος της Τρίτης μας δίδασκε επιμόνως (εκτός κειμένου) να ονομάζουμε «συμμοριτοπόλεμο»;
Α, τα σχολικά μου χρόνια, μια περίοδος στρωμένη τρυφερές αναμνήσεις. Την «κεφαλή δεξιά» στο Ζωϊτάκη, στην παρέλαση. Τα ψάρια που πετάχτηκαν από το τηγάνι και θα ξανατηγανιστούν όταν πάρουμε την Πόλη. Τον Εξαδάκτυλο. Τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό.
Κρυφό σχολειό; Φυσικά και υπήρχε. Εγώ, πάντως, πήγα. Ηταν αυτές οι τρυφερές απογευματινές ώρες όταν έπρεπε να πω το «μάθημα» της αυριανής στη μαμά. Κάναμε δύο μαθήματα Ιστορίας, το ένα που θα έλεγα το πρωί στην τάξη και το άλλο που κατέληξε, ύστερα από πολλά ντράβαλα, στα κείμενα που διαβάζετε σήμερα.
Μη μου λέτε εμένα για κρυφό σχολειό - απλώς ετοιμαστείτε να ανοίξετε ο καθένας, από ένα, μέσα στο σπίτι του!
Αλλά ως μαθήτρια, τι να κάνω, διάβαζα. Γιατί έπρεπε.
Το τι αρλούμπα έχει φάει η γενιά μου στη μάπα, δεν λέγεται, και δυστυχώς τότε δεν υπήρχαν τηλεοράσεις για να το καταγγείλουν.Τι να πρωτοθυμηθώ; Το αξέχαστο αναγνωστικό με την αγία ελληνική οικογένεια, τη μάνα-δούλα να μαγειρεύει, τη γιαγιά με το τσεμπέρι και την «Αννούλα» να σερβίρει, σε στάση κλαρίνο, όρθια τον μουστακαλή πατέρα και τον αδελφό της;
Τα εξαίσια Θρησκευτικά, που έσταζαν φόβο για την αμαρτία και μίσος για όποιον δεν ασπαζόταν απολύτως τους κανόνες της Ορθοδοξίας; Την Ιστορία, που σε μάθαινε σελίδα σελίδα να βλέπεις Τούρκο και να του ορμάς με τα φυσεκλίκια; Τον εμφύλιο σπαραγμό που ο δάσκαλος της Τρίτης μας δίδασκε επιμόνως (εκτός κειμένου) να ονομάζουμε «συμμοριτοπόλεμο»;
Α, τα σχολικά μου χρόνια, μια περίοδος στρωμένη τρυφερές αναμνήσεις. Την «κεφαλή δεξιά» στο Ζωϊτάκη, στην παρέλαση. Τα ψάρια που πετάχτηκαν από το τηγάνι και θα ξανατηγανιστούν όταν πάρουμε την Πόλη. Τον Εξαδάκτυλο. Τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό.
Κρυφό σχολειό; Φυσικά και υπήρχε. Εγώ, πάντως, πήγα. Ηταν αυτές οι τρυφερές απογευματινές ώρες όταν έπρεπε να πω το «μάθημα» της αυριανής στη μαμά. Κάναμε δύο μαθήματα Ιστορίας, το ένα που θα έλεγα το πρωί στην τάξη και το άλλο που κατέληξε, ύστερα από πολλά ντράβαλα, στα κείμενα που διαβάζετε σήμερα.
Μη μου λέτε εμένα για κρυφό σχολειό - απλώς ετοιμαστείτε να ανοίξετε ο καθένας, από ένα, μέσα στο σπίτι του!
