Το Αγιο Κατάρ

του Ριχάρδου Σωμερίτη, ΒΗΜΑ, 27/10/2011

Ενώ περιμέναμε τις Βρυξέλλες, Τα «Νέα» επιβεβαίωσαν την περασμένη Δευτέρα ότι πλούσιοι Έλληνες αγοράζουν σπίτια στο Λονδίνο. Πώς; «Σηκώνουν τα χρήματά τους από τις ελληνικές τράπεζες και, βαδίζοντας στα χνάρια Ρώσων και Αράβων, έχουν γίνει οι καλύτεροι πελάτες των μεσιτικών γραφείων». Οι καλύτεροι; Αυτό είναι λιγότερο γνωστό. Αλλά το σχετικό ρεπορτάζ, που στηρίζεται σε έρευνα των «Sunday Times» περιλαμβάνει και δύο άλλες πληροφορίες. Ότι οι αγορές αυτές αφορούν διαμερίσματα και οικοδομές αξίας άνω των τριών και βάλε εκατ. λιρών. Και κυρίως, αυτήν: στους ευτυχείς αγοραστές περιλαμβάνονται και «υψηλόβαθμα στελέχη της ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος».

Δηλαδή, «δημόσιοι υπάλληλοι». Και ενώ ό,τι έχει σχέση με την εκκλησιαστική περιουσία υπόκειται σε πολύ μικρή φορολόγηση.

Ποια μπορεί να είναι, αν υπάρχουν, αυτά τα «υψηλόβαθμα» στελέχη, προφανώς Μητροπολίτες και ηγούμενοι; Με ποια χρήματα αγοράζουν πολυτελείς κατοικίες στο πανάκριβο Λονδίνο; Και είναι πραγματική η πληροφορία; Δεν τα γνωρίζω όλα αυτά. Όπως δεν γνωρίζω ποιοί είναι αυτοί που με τις αγορές τους στη βρετανική πρωτεύουσα (για δες τι γίνεται) «ωθούν τις τιμές προς τα πάνω». Όπως δεν γνωρίζω, αλλά το ελπίζω χωρίς να το πολυπιστεύω, ότι το ΣΔΟΕ ψάχνει το θέμα.

Τα «Νέα», την επομένη, δηλαδή την Τρίτη, μας πληροφόρησαν ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος πήγε στο Κατάρ για μπίζνες. Θέλει να προτείνει σε αυτό το ΙΧ κράτος ευκαιρίες επενδύσεων για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας με στόχο -λένε- την ανάπτυξη του φιλανθρωπικού της έργου και όχι φυσικά κάποια διαμερίσματα στο Λονδίνο ή άλλού.

Όπως είναι γνωστό, η Εκκλησία δηλώνει ότι δεν έχει μεγάλη περιουσία, ότι μάλιστα είναι φτωχή και με την κρίση έγινε φτωχότερη γιατί τα παγκάρια μένουν σχεδόν άδεια - αλλά για τα «τυχερά» δηλαδή τους γάμους, τα βαφτίσια και τις κηδείες ουδείς λόγος. Να όμως που μαθαίνουμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος πήγε στο Κατάρ με ένα κατάλογο 900 σημαντικών και δελεαστικών ακινήτων προς αξιοποίηση κάθε λογής.

Η επίσημη θέση της Εκκλησίας, που έχει το μερτικό της στα ελλείμματα γιατί δεν διαφέρει πολύ από τις όσες «κακές» ΔΕΚΟ, είναι ότι δεν θα επιτρέψει η όποια περιουσία της να πάει στο Δημόσιο για να γεμίσουν οι οικονομικές τρύπες του. Θέλει η περιουσία αυτή να χρηματοδοτήσει τα αγαθοεργή της, που χρηματοδοτούν ήδη οι κάθε λογής φοροαπαλλαγές και μερικές φορές κάποιες φορολογικά ύποπτες χορηγίες. Δεν δέχεται να αναλάβει, έστω και ως ένα ποσό, τη μισθοδοσία των κληρικών κάθε βαθμού, δηλαδή, αν υπάρχουν, ακόμα και εκείνων που αγοράζουν σπίτια στο Λονδίνο. Ανάμεσα στο ελληνικό δημόσιο και την οικογενειακή εταιρεία που ονομάζεται Κατάρ, προτιμά, όπως άλλοι, την οικογενειακή εταιρεία. Αυτό θα πει πατριωτισμός.

Το γνωρίζω: πάλι θα βρεθεί κάποιος Άνθιμος, που αρνείται ότι είναι μεγάλη η εκκλησιαστική περιουσία διότι το 1821 ήταν απείρως μεγαλύτερη (!!!) και κάποιοι φανατικοί του Μεσογαίας που σαν τον Χριστόδουλο εμφανίζεται σαν το αιώνιο θύμα των εχθρών, για να με περιλούσουν, αλλά δεν πειράζει. Αυτό που πειράζει είναι η θλιβερή «κατάσταση». Και η κυβερνητική ανοχή αν όχι συνενοχή.

Το γκάτζετ και η κατσίκα

του Νίκου Δήμου, Lifo, 12/10/2011

• Ο Στιβ Τζομπς με τον θάνατό του μού έδωσε τη δυνατότητα να καταλάβω καλύτερα την ελληνική παθογένεια. Δύο αντιδράσεις μού έδειξαν γιατί η Ελλάδα δυσκολεύεται να υπάρξει στον σύγχρονο κόσμο.
• Η πρώτη αντίδραση προήλθε από έναν  Έλληνα συγγραφέα - από τους καλύτερους πεζογράφους μας, που κατέχει και θεσμική θέση στον χώρο του βιβλίου. Στη στήλη του σε απογευματινή εφημερίδα, αφού δήλωσε ότι δεν είχε ξανακούσει το όνομα Τζομπς, απόρησε γιατί όλος αυτός ο θόρυβος για κάποιον που απλώς εφεύρε κάποια «μηχανή». Η οποία μάλιστα παράγει μοναξιά: «Ο ανθρωπάκος μπορεί πια… να αισθάνεται όσο μόνος τραβάει η όρεξη της μηχανής του. Μόνος με τον εαυτό του που έγινε η μηχανή του».
• Σαλεύει το μυαλό του αναγνώστη. Είναι δυνατόν ένας ευφυής άνθρωπος να μην έχει καταλάβει τίποτα από την ψηφιακή επανάσταση που αλλάζει την ιστορία του ανθρώπου; «Πιο σημαντική από την τυπογραφία - κάτι σαν την εφεύρεση της γραφής», τη χαρακτήρισε ένας φιλόσοφος. Μόνο μοναξιά δεν παράγει, αλλά επικοινωνία - με τη γνώση, την τέχνη, τον άλλο, την κοινωνία. Αλλάζουν τον κόσμο τα δημιουργήματα του Τζομπς, που αναφέρονται εδώ ως «γκάτζετ» και «ηλεκτρονικό κιτς».
• Κι όμως, αυτή η στάση δεν είναι εξαίρεση. Ελάχιστοι απ’ τους Έλληνες διανοούμενους έχουν συναίσθηση των κοσμογονικών αλλαγών γύρω τους. Συντηρητικοί και τεχνοφοβικοί, ακόμα αναμασούν τα κλισέ για την «απάνθρωπη τεχνολογία». 
• Η άλλη αντίδραση -κι αυτή τυπική- απαξιώνει τον Τζομπς με δήθεν μαρξιστικά κριτήρια (ο Μαρξ θα τον λάτρευε: διαβάστε τι γράφει για τους καινοτόμους αστούς!). Σε μπλογκ δημοσιεύτηκε (και αναδημοσιεύτηκε) κείμενο με τίτλο «H ξεδιάντροπη αγιοποίηση ενός αδίστακτου καπιταλιστή». Μίσος, όξος και χολή διαποτίζουν κάθε φράση. Ως και ο καρκίνος του Τζομπς χλευάζεται…
• Εφιάλτης της αριστερής θεωρίας: ο αυτοδημιούργητος. Το πρώτο επιχείρημα εναντίον του: ο πλούτος του. (Αχ! η κατσίκα του γείτονα!) Μετά εξηγείται η προβολή του: «… οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του καπιταλισμού τον συνόδευσαν μ’ ένα αναγκαίο συμπλήρωμα: την ηρωοποίηση-αγιοποίηση αδίστακτων καπιταλιστικών καθαρμάτων του είδους των Τζομπς, Γκέιτς και Ζούκερμπεργκ. Καθάρματα που τα ΜΜΕ παρουσιάζουν ως “οραματιστές” που μάλιστα “αλλάζουν τον κόσμο”». (Εδώ ήρθαμε…)
• Παλαιολιθικές αγκυλώσεις! Πώς να πάμε μπροστά;

Μία συγγνώμη σου ζητώωωωωωω...

Διαθρησκευτική συνάντηση για την ειρήνη

Καθημερινή, 28/10/2011

Όνειδος για τη χριστιανοσύνη χαρακτήρισε ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της μακράς του ιστορίας ο χριστιανισμός χρησιμοποίησε βία στο όνομα του Θεού· βία, η οποία, όπως τόνισε, δεν έχει καμιά θέση στον σημερινό κόσμο. Ο Πάπας προέβη στη συγκεκριμένη δήλωση κατά τη διάρκεια ομιλίας του ενώπιον 300 θρησκευτικών ηγετών από όλο τον κόσμο -μεταξύ άλλων, χριστιανών, εβραίων, μουσουλμάνων, ινδουιστών, σιντοϊστών, ταοϊστών και βουδιστών- στο πλαίσιο διαθρησκειακής συνάντησης για την ειρήνη, που οργανώθηκε στην Ασίζη της Ιταλίας.

«Με ντροπή παραδεχόμαστε ότι ο χριστιανισμός έκανε χρήση της βίας στο όνομα της πίστης, γεγονός το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τη φύση της χριστιανικής πίστης», τόνισε ο Ποντίφικας. Ηταν μια από τις λίγες φορές που Πάπας ζήτησε συγγνώμη για γεγονότα όπως οι Σταυροφορίες και η χρήση βίας για τη διάδοση του χριστιανισμού στον Νέο Κόσμο. Το 2000, ο προκάτοχος του Βενέδικτου, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄, είχε ζητήσει συγγνώμη για τα ιστορικά σφάλματα του χριστιανισμού. Στην ομιλία του, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ καταδίκασε την τρομοκρατία και πρόσθεσε ότι η Ιστορία έχει αποδείξει ότι η άρνηση του Θεού μπορεί να προκαλέσει βία χωρίς όρια. 

Η συνάντηση της Ασίζης οργανώθηκε με αφορμή την 25η επέτειο από την ιστορική πρωτοβουλία για την ειρήνη, την οποία είχε αναλάβει το 1986 ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄. Στην εφετινή συνάντηση ωστόσο, δεν προβλεπόταν κοινή προσευχή των θρησκευτικών ηγετών. Το γεγονός αντανακλά τη διαφορετική, πιο συντηρητική άποψη του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄ για τη σχέση του καθολικισμού με τις άλλες θρησκείες. Ως καρδινάλιος, ο Βενέδικτος δεν είχε τότε συμμετάσχει στη συνάντηση του 1986 και αργότερα άσκησε κριτική εναντίον της, διότι είχε υπονοήσει ότι όλες οι θρησκείες είναι, κατά κάποιον τρόπο, ίσες.

Εμείς ξέραμε ότι είναι όνειδος για τον πολιτισμό και αυτογελοιοποίηση για την προβαλλόμενη πίστη τα διαχρονικά εγκλήματα του εκκλησιαστικού μηχανισμού, παντού όπου έφτασε με ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις για να επιβάλλει τη "θρησκεία της αγάπης" και να διευρύνει το ταμείο εισπράξεων.

Αυτό που δεν τολμάει να θέσει προς συζήτηση ο πάπας, ούτε και άλλος υψηλόβαθμος στον εκκλησιαστικό μηχανισμό, είναι, γιατί ο προβαλλόμενος "θεός της αγάπης" έχει σιωπήσει επί 2000 χρόνια γι' αυτά τα εγκλήματα που οι ίδιοι οι πιστοί του παραδέχονται; Είναι αδιάφορος, άρα όχι πανάγαθος; Δεν μπορούσε να επέμβει, άρα δεν είναι παντοδύναμος; Μήπως δεν τα ήξερε, άρα δεν είναι πάνσοφος; Αφού λοιπόν δεν επιβεβαιώνονται τα χαρακτηριστικά που (πρέπει να) έχει ο θεός, ποιο συμπέρασμα βγάζουμε για την ύπαρξή του;

Το άλλο όμως που παρεισφρέει στο κείμενο, ότι δηλαδή "η άρνηση του Θεού μπορεί να προκαλέσει βία χωρίς όρια", τι ακριβώς σημαίνει; Ξεκίνησε ποτέ κάποιος δηλωμένος άθεος να μακελέψει λαούς και έθνη; Αυτοί που το έκαναν συστηματικά ήταν εκπρόσωποι των μονοθεϊστικών θρησκειών, πάντα "καλοί" αυτοί εναντίον των "κακών"... Μήπως εννοούν τον Mεγαλέξανδρο, τον Ιούλιο Καίσαρα ή τον Οκταβιανό Αύγουστο, τον Αττίλα των Ούνων ή τον Τσεγκίς Χαν; Αυτοί πράγματι δεν ήταν εκπρόσωποι κάποιας μονοθεϊστικής θρησκείας, αλλά και δεν ξεκίνησαν για κατακτήσεις και πλιάτσικο στο όνομα κάποιου δικού τους θεού ή της αθεΐας...

Στους καιρούς μας δε, ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι ήταν καθολικοί, ουδέποτε αποχώρησαν από την οργανωμένη θρησκεία τους και υπέγραψαν συμφωνίες συνεργασίας και συναλληλίας με το Βατικανό. Οι Ταλιμπάν που έπεσαν στους δίδυμους πύργους με αεροπλάνα, στο όνομα του θεούς τους το έκαναν κι αυτοί! Άρα τι νόημα έχει αυτή η φράση σε ένα κείμενο (υποκριτικής) συγγνώμης;

Απλά, ενδιαφέρονται να υπάρχει διάχυση της ευθύνης: κάναμε εμείς, αλλά κάνανε και οι "άλλοι" (ποιοι άλλοι;) εγκλήματα, οπότε περίπου πατσίζουμε. Φταίμε εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίει κι ο Χατζηπετρής... Ως γνωστόν ο Χριστούλης είπε "αγαπάτε αλλήλους με συμψηφισμούς..." Μόνοι τους τα λένε, μόνοι τους γελοιοποιούνται...

(βλέπε επίσης >>>)

Η κρίση των... γαϊδάρων!!!

Μια ιστορία που συνέβη πολύ παλιά, όταν οι άνθρωποι ήταν άπληστοι και αμόρφωτοι... Σήμερα δεν γίνονται τέτοια πράγματα...

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι … 500 ευρώ!! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως … ήταν κουμπάρος του αντιπροέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου…

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του Δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.

Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς Δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!...

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή/οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών… Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να … ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν … με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες.

Κάθε ομοιότητα με τη σημερινή πραγματικότητα είναι εντελώς τυχαία… Και δεν φταίνε οι χρηματοπιστωτές που είναι «κακοί», φταίνε οι πολίτες που είναι άπληστοι και αγράμματοι…

Τεράστια περιουσία με πορνογραφήματα

Η εταιρία «Weltbild» (παγκόσμια εικόνα) είναι ο μεγαλύτερος διακινητής βιβλίων στο γερμανόφωνο χώρο και ανήκει κατά 100% στην καθολική εκκλησία της Γερμανίας. Εδώ και λίγες εβδομάδες μπήκε όμως η εταιρία στο μικροσκόπιο των ερευνητών, αφού το ειδικό έντυπο του εκδοτικού χώρου «buchreport» ανακοίνωσε ότι μεγάλο μέρος των διακινούμενων βιβλίων είναι πορνογραφικού περιεχομένου.

Προσωπικά, δεν έχω καμία αντίρρηση να διακινούνται και τέτοια βιβλία, εφόσον δεν προτρέπουν σε παράνομες πράξεις (π.χ. παιδεραστία κ.λπ.) Αυτό που ενδιαφέρει εδώ είναι όμως η υποκρισία των «άγιων πατέρων», οι οποίοι αναθεματίζουν από άμβωνος τα πορνογραφικά έντυπα, τα οποία ταυτόχρονα διακινεί η εταιρία τους. Θα μου πείτε, κάτω από τον άμβωνα κάθονται πλέον μόνο γερόντια, τα οποία, ακόμα κι αν ακούν και βλέπουν,  είναι επιδεκτικά για αναθεματισμούς και καταγγελίες της δήθεν κοινωνικής παρακμής.

Τίτλοι των βιβλίων: Σεξ για ικανούς, Η δικηγόρος-πόρνη, 

Σχολείο για τσούλες, Το μπαρ των πουλιών 

Η πρώτη δικαιολογία που ψέλλισαν οι υπεύθυνοι του καθολικού βιβλιοπωλείου ήταν, ότι το φίλτρο απομόνωσης πορνογραφικών εντύπων που είχαν τοποθετήσει στα προγράμματα του υπολογιστή τους απέτυχε κι έτσι πέρναγαν χωρίς δυσκολία οι παραγγελίες πορνογραφημάτων. Φυσικά, ουδέποτε τοποθετήθηκε φίλτρο διαχωρισμού, αφού εξ αρχής η μονάδα είχε σαφείς κερδοσκοπικούς στόχους.

Όμως, ομάδες ταλιμπανών καθολικών δηλώνουν ότι βγάζουν ανακοινώσεις εδώ και 10 χρόνια για να καταγγείλουν τη διακίνηση πορνογραφικών βιβλίων από τον βιβλιοπωλείο τους, το οποίο «μόνο το λόγο του θεού θα έπρεπε να διακινεί». Στην πραγματικότητα, τα τελευταία χρόνια έχει επενδύσει η καθολική εκκλησία μερικές εκατοντάδες εκατομμμύρια € για να αναπτύξει τις εργασίες αυτού του βιβλιοπωλείου και θα ήταν τρελός όποιος διακινδυνέψει να πέσουν αυτά τα χρήματα στον έλεγχο θεόπληκτων ηθικολόγων.

Έτσι εξηγείται πανεύκολα, γιατί αναδεικνύονται και σ' αυτή την εκκλησία σε ανώτατες θέσεις θρησκευτικά αδιάφοροι άνθρωποι, οι οποίοι πρεσβεύουν τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που λένε στις θείτσες στο ακροατήριό τους. Κύρια δουλειά τους είναι η διαχείριση του πλούτου με πάσης μορφής εμπόριο, κατασκευές και υπηρεσίες. Το ότι αναγκάζονται να φοράνε όλη μέρα μαύρες κελεμπίες και να μουρμουρίζουν προσευχές, ελάχιστα τους ενοχλεί... Το βράδυ φοράνε το κουστούμι τους και πάνε με τις κυρίες του φιλόπτωχου ταμείου σε νυχτερινά κλαμπ για ψυχαγωγία - με το «χρήμα του θεού» στην τσέπη, εννοείται!

(πλήρες κείμενο στα γερμανικά >>>)

Πώς γεννιούνται οι ιδέες στη Φυσική;

του Τάσου Καφαντάρη, ΒΗΜΑ, 23/10/2011

ΧΑΡΗΣ ΒΑΡΒΟΓΛΗΣ: Ιστορία και εξέλιξη των ιδεών στη Φυσική, Εκδόσεις Πλανητάριο Θεσσαλονίκης, σελ. 197, τιμή 17 ευρώ

Οποιοσδήποτε παρατηρεί κατ' ελάχιστον τις επιστημονικές εξελίξεις αντιλαμβάνεται ότι η Φυσική έχει αναχθεί σε «κυρίαρχο του παιχνιδιού». Ναι μεν έχει ως απαραίτητο εργαλείο τα Μαθηματικά, αλλά ως πεδίο δράσης της... τα χάνεις: τη βρίσκεις στα πόδια όλων των άλλων επιστημών, είτε εξετάζουν χημικές αντιδράσεις ύλης και κινήσεις έμβιων οργανισμών στη Γη είτε μελετούν τα δρώμενα στο Σύμπαν.

Είναι πανταχού παρούσα, πίσω από κάθε νέο επιστημονικό επίτευγμα του ανθρώπου. Ωστόσο για να γεφυρώσεις το θριαμβικό σήμερα της Φυσικής με τις ρίζες της, για να εξοικειώσεις τον σημερινό νέο με την ιστορία των γιγάντων που τη διακόνησαν, αντιμετωπίζεις μέγα πρόβλημα.

Πώς μεταλαμπαδεύεις ισόρροπα την πανεπιστημονική σκέψη των σοφών της αρχαιότητας και της βιομηχανικής επανάστασης με την άκρα εξειδίκευση εκείνων του 20ού αιώνα; Ο γρίφος αυτός απασχολεί ιδιαίτερα όσους αποτολμούν να εξηγήσουν την εξέλιξη της Φυσικής στη νέα γενιά, είτε είναι καθηγητές στα γυμνάσια και στα λύκεια είτε στα πανεπιστήμια ή συγγραφείς βιβλίων εκλαΐκευσης των επιστημών.

Ο καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ Χάρης Βάρβογλης αποπειράθηκε ακριβώς αυτό. Βασιζόμενος στις σημειώσεις που είχε συγγράψει για τους φοιτητές του, δόμησε ένα βιβλίο που εξιστορεί την εξέλιξη της Φυσικής πασχίζοντας να κρατήσει τη ροή της απρόσκοπτη. Και, μα την αλήθεια, τα καταφέρνει ιδιαίτερα καλά! Ενόσω κρατά τη δομή του «τυπολογικώς ορθή», κατορθώνει να σου δώσει το αίσθημα της συνέχειας, της εξελισσόμενης περιπέτειας, της σταδιακής κατάκτησης της γνώσης, από τα επί μέρους στο όλον. Ετσι, διαβάζεις στην αρχή για τις «φυσικές επιστήμες και τη Φυσική», έπειτα για τις «ιδέες των Ελλήνων για τη φύση» και το πέρασμα από την «Κλασική Εποχή στην Αναγέννηση».

Στη συνέχεια αναλύει «τα μεγάλα κεφάλαια της Φυσικής» και εξειδικεύει στη «μηχανική», στην «οπτική», στον «στατικό μαγνητισμό και ηλεκτρισμό», στα «ρεύματα και στον ηλεκτρομαγνητισμό», στη «θερμότητα και στη θερμοδυναμική» και στην «κινητική θεωρία των τέλειων αερίων». Ολοκληρώνει την εξιστόρησή του με μια αναδρομή «από την κλασική στη σύγχρονη Φυσική», μια μεστή περιγραφή της «Φυσικής του 20ού αιώνα», για να καταλήξει στα «διδάγματα από τρεις αιώνες Φυσικής» και στην «οργάνωση της διδασκαλίας και της έρευνας». Ολα αυτά καλογραμμένα, τυπωμένα σε ιλουστρασιόν χαρτί, με πλήθος εικόνων και διαγραμμάτων, με πλήρη ερμηνεία των κομβικών πειραμάτων και με ένα πολύ καλό ευρετήριο στο τέλος.

Συνοπτικά, είναι το καλύτερο ελληνικό βιβλίο-εργαλείο που έχω διαβάσει για τη μαθητιώσα νεολαία μας, απαραίτητο βοήθημα κάθε δασκάλου θετικών επιστημών στα σχολεία μας.

Μαύρος Ήλιος

του Νίκου Δήμου, Lifo, 19/10/2011

• Ο κύριος με το μαύρο καπέλο που μου έπιασε την κουβέντα στην έξοδο του νεκροταφείου ήταν πιο γέρος από μένα:

•  «Αχ κύριε», μου είπε, «κάθε πρωί κοιτάω τις κηδείες στην εφημερίδα - και δεν μπορώ να μη σκεφθώ για τους νεκρούς, ότι τουλάχιστον γλίτωσαν από αυτό το χάλι το δικό μας. Δεν ξέρω αν πάνε σε “τόπο χλοερό… ένθα ουκ έστι πόνος” ή απλώς καταλήγουν στο τίποτα. Αλλά έστω: και το τίποτα δεν πονάει».

• Θυμήθηκα τους στίχους του Μαβίλη:

• Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε την πίκρα της ζωής…

•  Ο κύριος συνέχισε: «Αυτή η ζωή δεν έχει πια χαρά. Ακόμα κι αυτός που δεν τον χτύπησε η Κρίση κατακέφαλα δεν μπορεί να χαρεί. Σου τυχαίνει κάτι καλό και ντρέπεσαι. Σου κάνουν μια ενδιαφέρουσα πρόταση και φοβάσαι. Κοιμάσαι το βράδυ χωρίς όνειρα - εκείνα τα πάντα ωραία που ανακαλείς πριν απ’ τον ύπνο. Αντί γι’ αυτά σε ξυπνάνε εφιάλτες τα χαράματα».

•  Έβγαλε το καπέλο του, το φύσηξε να φύγει η σκόνη και μονολόγησε:

•  «Αυτοί που μας έφεραν ως εδώ (δικοί μας, ξένοι, εμείς οι ίδιοι) σκότωσαν την ελπίδα και την προοπτική. Αυτό είναι το χειρότερο έλλειμμα. Χωρίς ελπίδα δεν αντέχεται η ζωή. Ακόμα κι εγώ, στα ογδόντα μου, θέλω να ελπίζω. Αλλά εμείς μόνο διαψεύσεις ελπίδων εισπράττουμε καθημερινά. Στρωμένος με νεκρές ελπίδες είναι ο τόπος γύρω μας και κάθε μέρα με πυρ ομαδόν δολοφονούνται και οι ελάχιστες που απόμειναν».

• Γύρισε και με κοίταξε κατάματα:

• «Τα εγγόνια μου έφυγαν, μετανάστες: πιο πολύ από μια δουλειά αναζητούσαν μία προοπτική. Ήξεραν πως ο πρώτος καιρός θα είναι δύσκολος, πως οι πρώτες δουλειές θα είναι χαμαλίκια (πόσα εκατομμύρια πιάτα έπλυναν οι Ελληνοαμερικάνοι;), αλλά εκεί, πίσω απ’ την ασημένια ούγια του σύννεφου, κρύβεται ο ήλιος. Εδώ, τον ήλιο, αφού τον μεθύσαμε, τον θάψαμε. Και μας έμεινε μια μόνιμη εσωτερική συννεφιά. Ο απών ήλιος, ο μαύρος, της μελαγχολίας».

•  Ξαναφόρεσε το μαύρο καπέλο και είπε: «Συγγνώμη, σας βάρυνα με τη μαυρίλα μου. Αλλά με πονάει που δεν θα δω το τέλος της κρίσης…».

Πατριωτισμός εναντίον εθνικισμού

του ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ, Ελευθεροτυπία, 23/10/2011

Η ΙΔΕΑ της πατρίδας έχει υποστεί φθορές από την κάκιστη χρήση και την κατάχρηση που της έκαναν ο εθνικισμός και ο φασισμός. Ο φασισμός μιλούσε για την πατρίδα, έλεγε ότι πρέπει να θυσιάζουμε τη ζωή μας αλλά και να σκοτώνουμε για την πατρίδα και στο όνομα της πατρίδας εξαπέλυε τους επιθετικούς του πολέμους και τα πογκρόμ του ενάντια στους «απάτριδες».

Η ιδέα της πατρίδας παραπέμπει σε ένα σύνολο αξιών στο οποίο ο πατριώτης αποδίδει ένα ιδιαίτερα θετικό συμβολικό νόημα. Γι' αυτό και προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση από μέρους εκείνων που κατέχουν την εξουσία. Ετσι, ο πατριωτισμός μπορεί εύκολα να εκφυλιστεί και να μετατραπεί σε πατριδοκαπηλία και σε εθνικισμό. Η αγάπη για την πατρίδα υπήρξε όμως και ένα σημείο αναφοράς του αντιφασισμού, που αντιτάχθηκε σθεναρά στο φασιστικό εθνικισμό. Η αντίσταση στο φασισμό και στο ναζισμό ήταν μια κορυφαία έκφραση πολιτικού πατριωτισμού, που κατέδειξε ότι η αγάπη για την πατρίδα μπορεί να οδηγήσει σε μιαν ανιδιοτελή, γενναιόδωρη και μαχητική στράτευση, σε πράξεις αυτοθυσίας και ηρωισμού με μεγάλη ηθικοπολιτική αξία. Στο όνομα της πατρίδας ο φασιστικός εθνικισμός εξαπέλυσε τους επεκτατικούς και κατακτητικούς του πολέμους, προκαλώντας μαζικές ανθρωποσφαγές και γενοκτονίες.

Ο πατριωτισμός του αντιφασισμού αντίθετα έδωσε ηθικό και πολιτικό περιεχόμενο στην πιο αδιάλλακτη και ηρωική αντίσταση στον επιτιθέμενο εισβολέα και στον κατακτητή. Ο πατριωτισμός του αντιφασισμού εμπνεόταν από την ιδέα ότι πατρίδα σημαίνει κοινή ελευθερία ενός λαού, ο οποίος θέλει να ζει ελεύθερος ανάμεσα σε ελεύθερους λαούς. Ανάμεσα σε αυτήν την ιδέα της πατρίδας και στον εθνικισμό, ο οποίος αναγορεύει σε πρωταρχική αξία όχι την ελευθερία αλλά την εθνική, θρησκευτική ή πολιτισμική ομοιογένεια ενός λαού ή το μεγαλείο, την υπεροχή και την επικράτηση του δικού μας έθνους στην αναμέτρηση με τα άλλα έθνη, υπάρχει μια ηθική και πολιτική άβυσσος.

Η παράδοση σκέψης που ενέπνευσε τον πατριωτισμό του αντιφασισμού (εκείνη που ερμηνεύει την αγάπη για την πατρίδα ως αγάπη για την κοινή ελευθερία) έχει τις ρίζες της στην πολιτική σκέψη του Διαφωτισμού. Στο λήμμα Patrie της Encyclopedie διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Πατρίδα δεν σημαίνει τον τόπο στον οποίο γεννηθήκαμε, όπως νομίζει μια αγοραία αντίληψη, αλλά σημαίνει ένα ελεύθερο κράτος (etat libre) του οποίου είμαστε μέλη και του οποίου οι νόμοι προστατεύουν τις ελευθερίες μας και την ευτυχία μας». Με αυτήν την έννοια, η αγάπη για την πατρίδα δεν αντιπαρατίθεται στην αγάπη για την ανθρωπότητα και στις οικουμενικές αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης.

Αντίθετα μάλιστα, μπορεί να αποτελεί έναν αναγκαίο ενδιάμεσο σταθμό στην πορεία που οδηγεί σε αυτές τις οικουμενικές αξίες. Αυτή η ιδέα πολιτικού πατριωτισμού, η οποία ερμηνεύει την αγάπη για την πατρίδα ως αφοσίωση στο συνταγματικό συμβόλαιο που συνδέει τους πολίτες μιας πολιτικής κοινότητας, μοιάζει με την έννοια του «συνταγματικού πατριωτισμού», που πρότεινε ο Χάμπερμας στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Η θεωρία του συνταγματικού πατριωτισμού, αν και εμφανίζεται συνήθως ως ανανέωση της παραδοσιακής σημασίας του όρου, στην πραγματικότητα υπογραμμίζει την ασυνέχεια που οι μεγάλες αστικές επαναστάσεις (η αμερικανική του 1776 και η γαλλική του 1789) είχαν προκαλέσει με τη ριζική αλλαγή της έννοιας της πολιτικής κοινότητας. Επειτα από αυτές τις επαναστάσεις, πράγματι, η αφοσίωση στο μονάρχη ή στο κράτος θα αντικατασταθεί από την αφοσίωση στην πατρίδα. Εδώ η έννοια της πατρίδας αναφέρεται από τη μια μεριά στην πολιτισμική παράδοση και κληρονομιά ενός λαού και από την άλλη στην αφοσίωση σε μια πολιτική διάταξη η οποία νομιμοποιείται ως ελεύθερη έκφραση της κοινής βούλησης των πολιτών και αποβλέπει στην εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος.

Η πατρίδα επομένως σημαίνει τόσο τη γενέθλια γη, τη «γη των πατέρων», δηλαδή τη χώρα με την οποία τα άτομα αισθάνονται συνδεδεμένα για λόγους γενεαλογικούς ή πολιτισμικούς, όσο και την πολιτική κοινότητα που συγκροτήθηκε από ανθρώπους οι οποίοι μοιράζονται συνειδητά μια κοινή κληρονομιά (ιστορίας, γλώσσας και πολιτισμού) και μια κοινή μοίρα. Για τους κλασικούς της πολιτικής σκέψης, η πολιτική αρετή του πατριωτισμού είναι αναγκαία για την υπεράσπιση και τη διατήρηση μιας ελεύθερης πολιτείας. Στην παράδοση του πολιτικού πατριωτισμού (η οποία ως πατρίδα εννοεί την κοινή μας ελευθερία, μια κοινότητα ελεύθερων πολιτών), η αγάπη για την πατρίδα έχει ένα νόημα εντελώς διαφορετικό από αυτό που της δίνει η εθνικιστική ρητορική, από το θαυμασμό δηλαδή για την εθνική υπεροχή και «καθαρότητα», από την υπεράσπιση της πολιτισμικής ομοιογένειας ενός έθνους ενάντια σε κάθε είδους επιμειξία.

Οταν μιλάει για αγάπη για την πατρίδα ο πολιτικός πατριωτισμός δεν εννοεί μιαν αποκλειστική και τυφλή πρόσδεση στην κοινότητα καταγωγής μας, αλλά έναν άλλο τύπο αγάπης, ικανό να εμπνέει το γενναιόδωρο πάθος που ωθεί το άτομο να ενδιαφέρεται όχι μόνο για την οικογένειά του, για τους συγγενείς και τους φίλους του, αλλά για όλους τους συμπολίτες του ή ακόμη και για όλους εκείνους (ανεξάρτητα από την καταγωγή τους) που είναι θύματα αδικιών, διακρίσεων και καταπίεσης. Με άλλα λόγια, ο πατριωτισμός μπορεί να είναι μια πολύτιμη για τη δημοκρατία πολιτική αρετή, δηλαδή μια δύναμη που κινητοποιεί τους πολίτες, ένα πάθος που δίνει στα άτομα το θάρρος και την αποφασιστικότητα να υπηρετούν τη χώρα τους και την κοινή τους ελευθερία, παραμερίζοντας ή και θυσιάζοντας τα εγωιστικά και ιδιωτικά τους συμφέροντα.

Ωχ, εδώ τι απαντάμε; (XII)

Ιδιωτική υπόθεση η προσευχή!

Αναφέρεται στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφ 6, 5-6, ότι δεν πρέπει κάποιος να προσεύχεται επιδεικτικά και επιπλέον, συνεχίζει, να μην προσεύχεται καν δημόσια:

6 Eσύ, απεναντίας, όταν θέλεις να προσευχηθείς, μπες στο δωμάτιό σου και, αφού κλείσεις την πόρτα σου, προσευχήσου κρυφά στον Πατέρα σου, που είναι παρών παντού. Kαι ο Πατέρας σου, που βλέπει τι κάνεις στα κρυφά, θα σε ανταμείψει φανερά.

Δηλαδή επιτάσσει ο κύριος να μην πηγαίνουν σε ναούς οι πιστοί για προσευχή; Άλλος λόγος να πας στο ναό δεν υπάρχει, επίδειξη ενδυμάτων, συζήτηση με συγγενείς και φίλους κ.ο.κ. αποκλείονται. Και τότε, γιατί ζαλίζουν οι παπάδες τον κόσμο με εκείνο το «εν εκκλησίαις ευλογείτε το θεό...»; Μήπως είναι αιρετικοί και βάζουν το ποίμνιο να κάνει πράγματα ενάντια στις γραφές;

Εμένα το μυαλό μου πάει στην υστερόβουλη σκέψη των παπάδων να φέρουν τους οπαδούς κοντά για να τους τσιμπήσουν οβολούς - υπέρ του φιλανθρωπικού έργου, εννοείται!

(βλέπε επίσης >>>)

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη - συλλογή κειμένων

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη

Κάθε νεότερο κείμενο αποχαιρετισμού θα προστίθεται σ' αυτή τη συλλογή, αφού δημοσιευτεί στο blog ως αυτοτελές κείμενο. Επίσης τυχόν διορθώσεις θα εισάγονται με το "λεωφορείο σε κίνηση"...

Οι επιπτώσεις των «εναλλακτικών»...

Το τελευταίο μήνυμα του Steve Jobs στον κόσμο ήταν επικριτικό για τον εαυτό του: δεν άκουσε τους γιατρούς που διέγνωσαν το έτος 2003 καρκίνο του παγκρέατος και οι οποίοι του συνέστησαν θεραπεία, σύμφωνα με το κατάλληλο επίπεδο γνώσεων της εποχής.

Αντίθετα, κολύμπησε ενάντια στο ρεύμα, όπως έκανε συχνά στη ζωή του και διάλεξε μια «ιδιωτική θεραπεία» με εναλλακτικά μέτρα, πιθανόν κατόπιν συμβουλών φίλων του που δεν διέθεταν ιατρικές γνώσεις. Ανεπιτυχώς!

Αυτές οι «εναλλακτικές θεραπείες» που έχουν στείλει πολλούς πρόωρα στο θάνατο, περιελάμβανε χυμούς φρούτων, αφεψίματα βοτάνων, βελονισμό κ.ά. Υποτίθεται ότι, επειδή ο καρκίνος είναι φυσικό φαινόμενο, πρέπει να καταπολεμηθεί με φυσικά και όχι τεχνικά μέσα. Αυτές τις πληροφορίες έδωσε ο ίδιος ο Jobs στον βιογράφο του Walter Isaacson!

Με αυτή τη λογική που εμφανίζεται συχνά σε συζητήσεις αδαών, θα έπρεπε να συνεχίσει ο κόσμος να «θεραπεύει» π.χ. τη φυματίωση με φυσικά μέσα, αφού ο βάκιλος της φυματίωσης είναι επίσης φυσικό δημιούργημα - τι τα θέλουν τα αντιβιοτικά;

Αν και ο ίδιος ήταν αφοσιωμένος στην τεχνολογία, την οποία προώθησε στον ηλεκτρονικό τομέα της, ο Jobs δυσπιστούσε απέναντι στους γιατρούς, οι οποίοι αξιολογούν σε μέγιστο βαθμό και την τεχνολογία υπολογιστών του ασθενούς τους.

Όταν είδε ο τεχνολόγος ότι οι «εναλλακτικές θεραπείες», οι οποίες είναι ουσιαστικά επινοήσεις τσαρλατάνων, δεν απέδωσαν οτιδήποτε και τα καρκινικά κύτταρα διαδόθηκαν γύρω από το πάγκρεας, αποφάσισε ο Jobs να υποστεί την προβλεπόμενη γι' αυτές τις περιπτώσεις εγχείριση.

Ο βιογράφος του αποκαλύπτει τώρα ότι ο Jobs ήθελα να προειδοποιήσει τον κόσμο να ακολουθεί τις ιατρικές οδηγίες, εφόσον δεν είναι καθένας σε θέση να γνωρίζει τα θεραπευτικά σχήματα που ισχύουν κάθε εποχή και υπόσχονται επιτυχία.

Η χήρα του Jobs λέει ότι ήταν πολύ δύσκολο να πείσει τον άντρα της να πάει στο χειρουργείο. Όταν ο ασθενής κατάλαβε ότι τα «εναλλακτικά» δεν βοηθάνε τίποτα, επιδόθηκε ο ίδιος στη μελέτη του καρκίνου του παγκρέατος και στις δυνατότητες θεραπείας του. Κατέληξε δε, αρκετά αργά, ότι μόνο με εγχείριση σε αρχικό στάδιο υπάρχει ελπίδα να αντιμετωπιστεί αυτός ο ιδιόμορφος καρκίνος που δίνει συνήθως μια ελπίδα επιβίωσης σε ποσοστό μόνο 5% - κυρίως επειδή δεν εντοπίζεται έγκαιρα!

Διέθεσε τότε ο Jobs αρκετά υψηλά χρηματικά ποσά για να συγκροτήσει ένα επιτελείο θεραπόντων γιατρών, οι οποίοι θα αποφάσιζαν, μετά από πολύπλοκες εξετάσεις, ποια ήταν η κατάλληλη θεραπεία. Η απάντησή τους ήταν αυτή που θα έπαιρνε και ένας ασθενής του ΙΚΑ: «Εγχείριση!»

Όταν κάποια στιγμή κατάλαβε ο Jobs, μετά από αφαίρεση του παγκρέατος και μεταμόσχευση ήπατος, ότι δεν είχε πια ελπίδες και οι μήνες ή τα χρόνια επιβίωσης γίνονταν λιγότερα, άρχισε να καλεί στο σπίτι του στο Palo Alto διάφορους ανθρώπους που εκτιμούσε και θα ήθελε να συζητήσει πάλι μαζί τους, πριν πεθάνει. Ο πρώτος που προσκλήθηκε και τον επισκέφθηκε ήταν ο Bill Gates, με τον οποίο η συζήτηση κράτησε τρεις ώρες.

Ο Gates είπε στον βιογράφο Isaacson ότι οι δύο φίλοι θυμήθηκαν παλιές ιστορίες και γέλασαν για διάφορα θέματα. Επί της ουσίας κατέληξαν δε και οι δύο στο συμπέρασμα ότι η επαγγελματική επιτυχία τους οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στις γυναίκες τους, οι οποίες αποτέλεσαν στήριγμα και εμψυχωτές και για τους δύο.

Αύριο είναι η συντέλεια του κόσμου...

Για το Σάββατο 21 Μαΐου είχε προβλέψει ο χριστιανός προφήτης Χάρολντ Κάμπινγκ, ένας 89χρονος βαπτιστής ιεροκήρυκας από το Όκλαντ της Καλιφόρνια, ότι, «περίπου στις 6 το απόγευμα (ώρα δυτικής ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών, ξημερώματα Κυριακής στην Ελλάδα) το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού θα "ρουφηχτεί" από τον Παράδεισο και οι υπόλοιποι θα πάνε κατευθείαν στην Κόλαση... μετά θα επέλθει δε η συντέλεια του κόσμου».

Η ημερομηνία της 21ης Μαΐου δεν ήταν τυχαία, αλλά τότε είχαν συμπληρωθεί 722.500 ημέρες από την 1η Απριλίου του έτους 33 μ. Χ., που πιστεύει ο προφήτης ότι ήταν η ημέρα της Σταύρωσης. Ο αριθμός 722.500, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι σημαντικός επειδή βγαίνει αν πολλαπλασιάσει κανείς τρεις ιερούς αριθμούς (5, 10 και 17) μεταξύ τους, δύο φορές. Βέβαια, ο ίδιος αριθμός προκύπτει άμα πολλαπλασιάσει κάποιος τους ιερούς αριθμούς 2 και 361.250 ή τους επίσης ιερούς αριθμούς 4 με το 180.625, αυτά είναι όμως ανώτερα Μαθηματικά και δεν θα τα καταλάβετε.

Ο ιεροκήρυκας υποστηρίζει επίσης ότι πρόσφατες φυσικές καταστροφές, όπως οι σεισμοί στην Ιαπωνία, τη Νέα Ζηλανδία και την Αϊτή, είναι πρόδρομοι της επικείμενης καταστροφής, όπως και η διάβρωση των κοινωνικών αξιών. «Οι κλοπές, τα ψέματα, η κακία και η σεξουαλική διαστροφή στην κοινωνία μας λένε κάτι» τονίζει ο ίδιος. Και καταλήγει: «Το ίδιο και το κίνημα των ομοφυλόφιλων. Το έστειλε ο Θεός ως σημάδι για τη συντέλεια του κόσμου». Τρέμετε άθεοι και άπιστοι, ο κύριος θα σας τιμωρήσει με συνδυασμούς μαγικών αριθμών!

Θα μου πείτε ότι δεν συνέβη το ποθούμενο από τον Κάμπινγκ, ο οποίος στο τέλος της ζωής του θέλει να πάρει μαζί του και όλη σχεδόν την ανθρωπότητα κάπου 7 δισεκ. άνθρωποι, αφαιρουμένου ενός 2% που είναι οι «εκλεκτοί του θεού» και, παρεμπιπτόντως, οπαδοί του Κάμπινγκ. Σωστά διαπιστώσατε ότι δεν έγινε τίποτα και ο λόγος είναι ότι ο προφήτης είχε κάνει κάποια υπολογιστικά λάθη. Άνθρωπος ων -πέρα από προφήτης- κάνει και αριθμητικά λαθάκια ο γέροντας, πού να τα προλάβει όλα μόνος. Σημειωτέον ότι, από τα χρήματα του ποιμνίου του, έχει μαζέψει πολλά εκατομμύρια δολάρια και είναι ο ιδιοκτήτης 66 ραδιοφωνικών σταθμών μόνο στις ΗΠΑ.

Και καλά, έπεσε 5 μήνες έξω, θα τον σκοτώσουμε τον άνθρωπο; Ουχί! Αύριο 21 Οκτωβρίου θα έρθει η ποθούμενη (από τους σαλταρισμένους) καταστροφή, θα αρχίσει από την Ανατολή, όπως αλλάζει η ημερομηνία και θα προχωράει στη Δύση. Ο Κάμπινγκ, καθισμένος αναπαυτικά στην Καλιφόρνια, θα βλέπει την αναμετάδοση της καταστροφής όλο και δυτικότερα, οπότε κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ο αρχάγγελος των Ιουδαιοχριστιανών για να πάει τον ίδιο, ως εκλεκτό χριστιανό, στον παράδεισο...

Άμα αύριο περί το μεσημέρι αισθανθείτε σεισμό, σκότος και πλημμύρες, μην παραξενευτείτε, θα είναι η συντέλεια του κόσμου... Ετοιμαστείτε, αν ανήκετε στους εκλεκτούς του 2% να πάτε παράδεισο, αλλιώς θα πάτε, ιδίως άμα γράφετε και διαβάζετε στο γκρουπ των αθέων στο Facebook, κατευθείαν στην κόλαση...

Καλή κόλαση, λοιπόν, σύντεκνοι!

Αγανακτισμένοι με ράσα

Ποντίκι, 19/10/2011

Το θράσος στη χώρα μας περισσεύει από παντού… όπως δυστυχώς και από την επίσημη Εκκλησία. Σε αυτή τη δεινή θέση που βρίσκεται η χώρα, εκτός από την κοινωνική αλληλεγγύη που δοκιμάζεται σκληρά από την πιο δυναμική επίδειξη συντεχνιακής αναλγησίας της μεταπολιτευτικής εποχής, βγήκαν και οι ιερείς στους αγωνιστικούς άμβωνες να κατακεραυνώσουν τη μνημονική πολιτική.

Φαίνεται ότι κανείς δεν έχει καταλάβει σε αυτό τον τόπο ότι ανεξαρτήτως ευθυνών η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι η χώρα έχει πτωχεύσει άγρια και βρίσκεται στο έλεος των δανειστών της. Κάθε άλλη ερμηνεία είναι για δημιουργία εντυπώσεων και δεν βοηθά στο να λυθεί το αδιέξοδο. Ωστόσο η πρόσφατη από άμβωνος επίδειξη λαϊκισμού και απαράδεκτης ανευθυνότητας υπέρ τάχα μου των λαϊκών στρωμάτων δεν έχει προηγούμενο.

Για να μη μακρηγορούμε: σε καμιά χώρα του κόσμου οι ιερείς δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι και δεν πληρώνονται από το κράτος! Άρα, αντί να λαϊκίζουν προκλητικά και χυδαία, εν τέλει ας ζητούσουν ως άνθρωποι ταγμένοι στο Θεό και όχι στην κοινωνία να μην επιβαρύνουν το Δημόσιο με τους μισθούς τους, ώστε να πάρει μιαν ανάσα η χρεοκοπημένη χώρα και επιτέλους να βοηθήσει έμπρακτα μια φορά κι η Εκκλησία. Από λόγια μας χόρτασε! Τέλος, μια και το έφερε η κουβέντα, θέλω να θυμίσω στους μαχητικούς ιερωμένους που φωνασκούν ως επαναστατημένοι νεανίες ότι η περιουσία της πτωχής Εκκλησίας είναι ένας… μύθος και μια παρεξήγηση, τα παρακάτω:

Πριν από μια περίπου εικοσαετία πέντε μονές προσέφυγαν στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια εναντίον του νόμου Τρίτση (με άλλα λόγια, εναντίον της πατρίδας μας – της δημόσιας περιουσίας). Αυτές οι πέντε μονές αποτιμούσαν την περιουσία τους στα 8 τρισ. δραχμές. (Ναι, διαβάσατε σωστά!). Μάλιστα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τους επιδίκασε το ποσό των 3 τρισ. δραχμών. Υπολογίστε στο περίπου πόσο αποτιμάται η περιουσία των υπόλοιπων… 2.500 μονών και μετατρέψτε τις δραχμές σε ευρώ. Τότε θα έχετε λύσει την οικονομική κρίση της χώρας!

Με τις ευλογίες σας!

Αποσύνθεση

του Λ.Λιαρόπουλου, ΒΗΜΑ, 16/10/2011

Το σκηνικό που διαμορφώνεται καθώς η κρίση βαθαίνει είναι ολοένα και πιο ανησυχητικό. Πέρα από το προφανές της προϊούσας φτωχοποίησης ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού, της απαξίωσης του παραγωγικού ιστού και της εντεινόμενης μετανάστευσης κεφαλαίων και ανθρώπων, υπάρχει κάτι ακόμη πιο απειλητικό.

Σε μία ήδη ιστορικά κατακερματισμένη κοινωνία, απειλείται με αποσύνθεση ακόμη και το αναιμικό «κέντρο» μία μικρή αλλά αναπτυσσόμενη μεσαία τάξη που η Ελλάδα δεν γνώρισε πριν το 1980. Παρά την έξαρση της χυδαιότητας και του κιτς που συνόδευσαν την εμφάνισή της στις δεκαετίες του 1980 και του 1990, είχε αρχίσει να ωριμάζει και στο ΠΑΣΟΚ μία μεσαία τάξη αστικής συνείδησης, μία κοινωνία πολιτών, με κάποιες απαιτήσεις ποιότητας και εντιμότητας στη διακυβέρνηση και δυσανεξία στα φαινόμενα διαφθοράς.

Απόδειξη η σημαντική και αποφασιστική μετακίνηση, κατά τη δεύτερη τετραετία Σημίτη και τις εκλογές του 2004, απαιτητικών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προς τη ΝΔ, τη μόνη άλλη «αστική» επιλογή, όπου ήδη υπήρχε από παλιά ένα, επίσης απογοητευμένο, κομμάτι αστών ψηφοφόρων. Η ομάδα αυτή απετέλεσε ένα θεμέλιο πάνω στο οποίο η Ελλάδα θα μπορούσε να χτίσει στο μέλλον, στο πλαίσιο της Ευρώπης και της ΕΕ.

Η διάψευση των ελπίδων αυτής της τάξης από αυτό που ο Γιάννης Βούλγαρης αποκάλεσε «μοιραία πενταετία» ήταν τραγική και ίσως καθοριστική. Η οικονομική κρίση, συνέπεια της κραιπάλης της 30ετίας και της ηθικής διάβρωσης του πολιτικού συστήματος, μάλλον θα εξαφανίσει την όποια ελπίδα ανασυγκρότησης.

Ο λόγος είναι ότι το πολιτικό σκηνικό κυριαρχείται πλέον από καταστροφικές κεντρόφυγες δυνάμεις που έχουν επιδοθεί σε ένα τρελό και τυφλό κυνήγι της εξουσίας με κάθε κόστος. Η ΝΔ, συρρικνωμένη στο εθνικιστικό, ξενοφοβικό και παλαιοδεξιό κομμάτι της, όπως δείχνει και η δημοσκοπική της καχεξία, απειλεί  με αλλεπάλληλες εκλογές μέχρι να καταλάβει την εξουσία, κάτι που απεύχονται οι αγορές και οι δανειστές μας.

Το όνειρο της ΝΔ, η Ελλάδα της Δραχμής, είναι ο διακαής πόθος των πάσης φύσης λαμογιών που έχουν «χρεοκοπήσει» τις εταιρείες τους ενώ μετράνε τα εκατομμύρια σε ξένες καταθέσεις. Το συμμερίζεται, όμως και το αυτιστικό ορθόδοξο ΚΚΕ που ονειρεύεται «δεύτερο γύρο», ζητώντας ανοικτά ανυπακοή και λαϊκή εξέγερση.

Το αποσυνάγωγο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, μετανοιωμένο που άφησε το ιστορικό Μαρξιστικό μαντρί, συναγωνίζεται σε επαναστατικές κραυγές. Κοινό τους όραμα η πρώην Αλβανία του Χότζα και η Λαϊκή Δημοκρατία της Β. Κορέας. Το ΛΑΟΣ ποντάρει στην αναμφισβήτητη πονηριά και ευελιξία του αρχηγού και φαίνεται ότι διατηρεί δυνάμεις παρά την απόλυτη ιδεολογική συγγένεια με τη μεταλλαγμένη ΝΔ. Το καταστροφικό τοπίο συμπληρώνουν τα «ροκανίδια» του τέως κομματικού κράτους του ΠΑΣΟΚ από το πριόνισμα της προσαρμογής στην εφιαλτική πραγματικότητα που επέτεινε η απουσία στιβαρής και αποτελεσματικής ηγεσίας.

Σε αυτό το ζοφερό τοπίο, ποια είναι η θέση και η μοίρα της όποιας δημιουργικής πνοής που  υπήρξε ή υπάρχει ακόμη σε αυτόν τον τόπο; Μετά την προδοτική καιροσκοπική φυγή των κεφαλαίων και την αναπόφευκτη μετανάστευση νέων και δημιουργικών ανθρώπων, τι μένει; Σηκώνοντας το βλέμμα στις σημερινές ηγεσίες, πολιτικές, επιστημονικές, θρησκευτικές, νοιώθουμε αποστροφή και απογοήτευση. Κοιτώντας έξω, διαπιστώνουμε αδυναμία ηγεσίας, αδιαφορία για το μακροπρόθεσμο μέλλον της Ευρώπης και, βέβαια, για το ρόλο μας σε αυτήν. Κοιτώντας μέσα μας, νοιώθουμε πολλαπλά προδομένοι, αδύναμοι και χωρίς στηρίγματα.

Μας πείσανε, βλέπετε, ακόμη και οι ηγέτες μας ότι είμαστε μπαταχτσήδες, φοροφυγάδες, καταχραστές δημοσίου χρήματος. Ακόμη και ο Πρωθυπουργός μας το βροντοφώναξε στα αναρίθμητα ταξίδια του, στις συναντήσεις με τους «ηγέτες» του εξωτερικού. Οι μόνοι που δεν το πιστέψαμε είμαστε εμείς οι «λίγοι», οι χαζοί που δεν βγάλαμε λεφτά έξω, που πάμε στη δουλειά ακόμη και χωρίς ΜΜΜ, που δεν απεργούμε, δεν καταλαμβάνουμε κτίρια δεν απειλούμε την κοινωνία με ολοκαύτωμα.

Ποιοί είμαστε, πόσοι είμαστε και πώς μπορούμε να εκφραστούμε; Ποιος θα μας ακούσει όταν αρκεί ένας Φωτόπουλος, ένας Μπαλασσόπουλος, ή ένας Λυμπερόπουλος για να βάλει φωτιά στα τόπια; Ποιανού, τελικά είναι αυτή η χώρα και ποια είναι η δική μας θέση σε αυτήν; Κάνει κάποιος κουμάντο και για ποιόν; Σε όλα αυτά, ειλικρινά, δεν έχω πλέον απάντηση.

Η διαχείριση νερού στην αρχαία Αθήνα

Μαρία Θερμού, ΤΟ ΒΗΜΑ, 17/10/2011

Συστήματα δεξαμενών που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με υπόγειες σήραγγες, υδραγωγεία που μετέφεραν νερό από τα γύρω βουνά, πολύ μεγάλο αριθμό πηγαδιών, κρήνες και γενικότερα υδραυλικά έργα μάστευσης και μεταφοράς των υδάτων έχει αποκαλύψει η αρχαιολογική σκαπάνη στην πόλη της Αθήνας. Στην Αρχαϊκή και την Κλασική εποχή δεν υπήρχε ελληνική πόλη χωρίς τα στοιχειώδη: υδραγωγείο, δίκτυο διανομής και κρήνη. Ειδικοί νόμοι εξάλλου όριζαν την χρήση όλων αυτών.

«Το λεπτόγεω της Αττικής και οι ιδιαίτερα περιορισμένες βροχοπτώσεις είχαν οδηγήσει τους κατοίκους στην εξαντλητική αξιοποίηση όλων των υδάτινων πόρων, αρχικά από τοπικές πηγές και στην συνέχεια, όταν αυτές δεν επαρκούσαν, από τις πιο απομακρυσμένες», είπε η αρχαιολόγος κυρία Εφη Λυγκούρη στην ημερίδα του υπουργείου Πολιτισμού «Νερό - Περιβάλλον - Πολιτισμός». Σε μία εποχή που το νερό, παρότι στον προηγμένο κόσμο παραμένει εύκολα προσβάσιμο, θεωρείται ήδη αγαθό εν ανεπαρκεία η διαχείρισή του στην αρχαιότητα γινόταν με τον πλέον ορθολογικό τρόπο.

Αρχαία πηγάδια που ανασκάφηκαν στο κέντρο της Αθήνας.

Τα ποτάμια της Αττικής αρχικώς, ο Κηφισός και ο Ιλισός που όμως δεν είχαν συνεχή ροή, ο χείμαρρος Ηριδανός που γινόταν ορμητικός μόνον ύστερα από δυνατές βροχοπτώσεις αλλά και πηγές όπως η Κλεψύδρα πάνω στην Ακρόπολη και η Καλλιρρόη δίπλα στον Ιλισό τροφοδοτούσαν με νερό την πόλη της Αθήνας. Τα αποθέματά τους όμως δεν επαρκούσαν, έτσι οι Αθηναίοι προχώρησαν στην συστηματική αξιοποίηση των επιφανειακών πηγών και στην υδρομάστευση των υπογείων υδάτων καθώς και στην μεταφορά τους από απομακρυσμένες πηγές που βρίσκονταν στις πλαγιές των βουνών. Από την εποχή του Σόλωνα εξάλλου κάθε σπίτι της Αθήνας είχε πηγάδι στην αυλή του, μόνον στην Αθηναϊκή Αγορά μάλιστα έχουν ανασκαφεί σήμερα 400 πηγάδια.

«Στην Σολώνεια Νομοθεσία υπήρχαν νόμοι που προέβλεπαν το βάθος της εκσκαφής και την απόσταση που έπρεπε να έχουν τα πηγάδια μεταξύ τους καθώς και τα μέτρα που έπρεπε να λαμβάνονται για την εξασφάλιση και την αποφυγή μολύνσεών του. Ειδική επιτροπή με επικεφαλής τον μοναδικό αιρετό άρχοντα που ονομαζόταν "ο των κρηνών επιμελητής" φρόντιζε εξάλλου για την αυστηρή τήρηση των νόμων», είπε η κυρία Λυγκούρη. Αργότερα η διαχείριση του ύδατος περνάει και στους Νόμους του Πλάτωνα, ο οποίος φαίνεται να έχει ως πρότυπό του τα δίκτυα για την αποχέτευση και περισυλλογή των νερών που έχουν βρεθεί στην περιοχή της Αρχαίας Αγοράς. Στην ίδια νομοθεσία όμως προβλέπεται και ο εξωραϊσμός του περιβάλλοντος μέσω του ύδατος. Οι κρήνες δηλαδή, που τροφοδοτούνται από πηγές, πρέπει να κοσμούνται με φυτά και ωραία οικοδομήματα, τα ιερά πρέπει να τροφοδοτούνται με νερά για να ποτίζονται τα ιερά άλση που τα περιβάλλουν αλλά και οι ναοί το ίδιο για να είναι όμορφοι όλες τις εποχές του έτους.

Η παρατεταμένη ξηρασία της Αττικής που άρχισε από τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. οδήγησε στην δημιουργία υπόγειων δεξαμενών που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με αγωγό. Οι δεξαμενές παρείχαν νερό για πλύσιμο αλλά και το πόσιμο, που η άντλησή του γινόταν από ξεχωριστό πηγάδι. «Πολύπλοκα και πολυδαίδαλα τέτοια συστήματα έχουν ανασκαφεί στην Αθήνα αποδεικνύοντας την σημαντική τεχνογνωσία σε υδραυλικά έργα των Αθηναίων ήδη από τον 6ο πΧ. αιώνα», όπως είπε η αρχαιολόγος. Ένα τέτοιο έργο έχει ανασκαφεί στην ανατολική πλαγιά του Αγοραίου Κολωνού, όπου βρίσκεται ο ναός του Ηφαίστου ενώ ένα ακόμη βρέθηκε από τον Ντέρπφελντ το 1892-1898 στη βόρεια πλαγιά του Αρείου Πάγου.

Η κατασκευή των μεγάλων υδραγωγείων υπήρξε ωστόσο έργο τυράννων: Το Ευπαλίνειο όρυγμα ήταν έργο του Πολυκράτη της Σάμου, το υδραγωγείο της Νάξου ήταν έργο πιθανώς του Λύγδαμι, επίσης υπήρχε η κρήνη του Θεαγένη στα Μέγαρα ενώ η Εννεάκρουνος με το αντίστοιχο υδραγωγείο στην Αθήνα δημιουργήθηκε από τους Πεισιστρατίδες. Τμήμα του Πεισιστράτειου υδραγωγείου μάλιστα αποκαλύφθηκε 1995 στην ανασκαφή για το σταθμό του μετρό «Ευαγγελισμός» στην Βασιλίσσης Σοφίας. Ο αγωγός αυτός αποτελεί τη βασική αρτηρία του υδραγωγείου που μετέφερε νερό στην Αθήνα από τις πηγές του Ιλισού στον Υμηττό, οι οποίες τοποθετούνται πάνω από το δήμο Παπάγου κοντά στον Αγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.

Παρόμοιου τύπου ήταν ο αγωγός (530-520 π. Χ.) που τροφοδοτούσε με νερό την κρήνη της Αρχαίας Αγοράς, η οποία έχει ταυτισθεί με την Εννεάκρουνο. Την κρήνη κατασκεύασαν οι Πεισιστρατίδες για να εξωραΐσουν την πόλη και από το πλήθος των αρχαίων αναφορών αποδεικνύεται ότι αποτελούσε ένα από τα πλέον φημισμένα οικοδομήματα, που καταλάμβανε κεντρικό τμήμα της Αγοράς. Τμήμα του υδραγωγείου που κατασκεύασε εξάλλου ο Κίμων θεωρείται και ο αγωγός, που έχει ανακαλυφθεί πίσω από την Ποικίλη Στοά ενώ στην εποχή του Κίμωνα χρονολογεί η αρχαιολόγος και τους αγωγούς που βρέθηκαν στην ανασκαφή του μετρό μπροστά στη Βουλή. Στο πλαίσιο των εγγειοβελτιωκών έργων της αρχαία Αθήνας εντάσσεται όμως η αποστράγγιση της ευρύτερης περιοχής του Κεραμεικού αλλά και η διευθέτηση της κοίτης του Ηριδανού.

Ένας από τους λόγους άλλωστε που οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν ιδρύσει τα Γυμνάσιά τους έξω και μακριά από την πόλη φαίνεται ότι ήταν η εξασφάλιση του νερού, που ήταν αναγκαίο για το λούσιμο των νέων που γυμνάζονταν σε αυτά. Έτσι το Γυμνάσιο της Ακαδημίας ιδρύθηκε κοντά στην τότε όχθη του Κηφισού, το Γυμνάσιο του Λυκείου ακριβώς δίπλα στον Ιλισό, όπως και το Γυμνάσιο του Κυνοσάργους.

«Η έλλειψη του νερού στην Αττική οδήγησε τους κατοίκους της να μελετήσουν την ροή των ποταμών και τη διείσδυση της βροχής μέσα στη γη και να ανακαλύψουν που κρύβονται τα νερά ώστε να τα αντλήσουν αποκτώντας έτσι μία ξεχωριστή τεχνογνωσία. Έτσι ανέπτυξαν έναν πολύ μεγάλο υδροτεχνολογικό πολιτισμό, όπως αποδεικνύεται από τα έργα τους. Όμως παρά την αγωνιώδη τους προσπάθεια για την εξεύρεση του άριστου αγαθού κατά τον Πίνδαρο, το διέθεταν απλόχερα για τον εξωραϊσμό της πόλης τους αλλά κυρίως των δημοσίων κτιρίων και των ιερών τους, που ιδρύθηκαν μέσα σε πυκνόφυτα άλση και κοντά σε ποτάμια και πηγές», κατέληξε η κυρία Λυγκούρη.

Ο απρόβλεπτος κύριος Πάλικοτ

Στην Πολωνία, όπου νόμος είναι το δίκιο του Βατικανού, κάποιος τα βάζει με την Εκκλησία και αντί να καταποντιστεί, έρχεται τρίτος στην κάλπη! Στη χώρα του ελληνορθόδοξου πολιτισμού, πολιτικές δυνάμεις απαλάσσουν την Εκκλησία από το χαράτσι για τα ακίνητα...

Ελευθεροτυπία, 16/10/2011 .

Ενώ είναι ο Ντόναλντ Τουσκ είναι o πρώτος πρωθυπουργός της χώρας, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο οποίος επανεκλέγεται για δεύτερη συνεχή θητεία κι ενώ έχει βοηθήσει την προεδρεύουσα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Πολωνία να αντιμετωπίσει σχετικά ήπια τη γενικότερη οικονομική κρίση, τη δόξα του την κλέβει κάποιος άλλος.

Ο Γιάνους Πάλικοτ, φανατικός αντικληρικαλιστής, δεν θα είχε κανονικά πολλές ελπίδες σε μια βαθιά συντηρητική, καθολική χώρα, όπου η Εκκλησία παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Κι όμως, στις βουλευτικές εκλογές της περασμένης Κυριακής, ο Πάλικοτ αναδείχθηκε τρίτος με ποσοστό 10% σε μια εκλογική αναμέτρηση που δεν φαινόταν να κρύβει καμία έκπληξη.

Ο Πάλικοτ είναι το ακριβώς αντίθετο του «βαρετού» Τουσκ: απρόβλεπτος, κυνικός, προβοκάτορας. Κατά καιρούς, στις δημόσιες εμφανίσεις του κρατά ένα δονητή, ένα νεροπίστολο, μια γουρουνοκεφαλή ή φορά ένα μπλουζάκι με την επιγραφή «είμαι γκέι»!

Μέχρι προ τινος, ο 46χρονος επιχειρηματίας στο χώρο των αλκοολούχων ποτών και παρ' ολίγον φιλόσοφος - παράτησε τις σπουδές του στη μέση - ήταν βουλευτής με την Πλατφόρμα Πολιτών, το κόμμα του πρωθυπουργού Ντόναλντ Τουσκ. Το βρήκε όμως υπερβολικά συντηρητικό για τα γούστα του και αποφάσισε να ιδρύσει δικό του φιλελεύθερο Κίνημα του Πάλικοτ. Το κίνημα, δεξιό σε ζητήματα οικονομίας και αριστερό στα κοινωνικά, ζητά να διαχωριστούν πλήρως οι σχέσεις κράτους και εκκλησίας, να καταργηθεί η υποχρεωτική διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία, να αποσυρθεί ο σταυρός από τα δημόσια κτίρια, να νομιμοποιηθούν οι αμβλώσεις, οι γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων και η χρήση της κάνναβης. Υποστηρίζει τη μισθολογική ισότητα αντρών - γυναικών και πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να χρηματοδοτεί το αντισυλληπτικό χάπι και την εξωσωματική γονιμοποίηση.

«Εχουμε βαρεθεί πια να μας λένε κάποιοι μαυροφόροι πώς πρέπει να ζούμε, πώς να αγαπάμε, πόσα παιδιά να κάνουμε και με ποιον, να αποφασίζουν αυτοί ποιόν πρέπει να ψηφίζουμε εμείς και ποιος είναι Πολωνός ή δεν είναι» λέει με θυμό ο Γιάνους Πάλικοτ, ο οποίος είναι διαζευγμένος και πατέρας τεσσάρων παιδιών. «Πολεμάμε μια κουλτούρα που ποινικοποιεί τα πάντα», συνεχίζει. «Στην Πολωνία μπορείς να πας φυλακή επειδή έβρισες τον πρόεδρο ή κάποιο δημόσιο αξιωματούχο, επειδή προσέβαλες το θρησκευτικό αίσθημα, επειδή είπες μια κακιά λέξη». Ο ίδιος πάντως, πριν από δύο χρόνια, είχε αποκαλέσει δημόσια «γουρούνι» τον μακαρίτη πλέον πρόεδρο, τον ακροδεξιό Λεχ Καζίνσκι.

Οι ψηφοφόροι του είναι κυρίως νέοι και κάτοικοι των μεγάλων αστικών κέντρων, τους οποίους δεν εκφράζει ούτε η φιλοευρωπαϊκή, αλλά κοινωνικά συντηρητική Πλατφόρμα Πολιτών του Τουσκ, αλλά ούτε οι πρώην κομμουνιστές. Εξάλλου, οι τέσσερις στους δέκα ψηφοφόρους απείχαν από την κάλπη. Ο Πάλικοτ πιστεύει ότι το ποσοστό του θα ήταν υψηλότερο αν πολύς κόσμος δεν στρεφόταν υπέρ του Τουσκ προκειμένου να μην κερδίσει η εθνοπατριωτική παράταξη του Γιαροσλάβ Καζίνσκι, του δίδυμου αδερφού του μακαρίτη προέδρου, η οποία τελικά ήρθε δεύτερη.

Το Κίνημα του Πάλικοτ δεν θα συμμετάσχει, κατά πάσα πιθανόητα, στην κυβέρνηση. Θεωρείται βέβαιο ότι ο Ντόναλντ Τουσκ, ο οποίος δεν διαθέτει απόλυτη πλειοψηφία, θα προτιμήσει να συμμαχήσει εκ νέου με το Κόμμα των Αγροτών. Η στάση του, ωστόσο, θα είναι κρίσιμη σε πολλές ψηφοφορίες. Θα στηρίξει, άραγε, τα μέτρα λιτότητας που καλείται να υιοθετήσει η κυβέρνηση από την Ευρωπαϊκή Ενωση προκειμένου να «αποφύγει» την κρίση; Ή θα κάνει ξανά την έκπληξη; Το πολιτικό σκηνικό στην Πολωνία αποκτά, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον...

Οι δεσμεύσεις του ανθρωπισμού: Μια δήλωση των αρχών του.

του  Paul Kurtz, απόδοση από το πρωτότυπο στην αγγλική

• Δεσμευόμαστε ότι θα εφαρμόζουμε τη λογική και την επιστήμη στην κατανόηση του κόσμου και στην επίλυση των ανθρώπινων προβλημάτων.
• Αποδοκιμάζουμε τις προσπάθειες διαβολής της ανθρώπινης νοημοσύνης, με σκοπό να εξηγηθεί ο κόσμος  με όρους υπερφυσικούς και να αναζητηθεί σωτηρία έξω από την φύση.
• Πιστεύουμε ότι η επιστημονικές ανακαλύψεις και η τεχνολογία μπορούν να συμβάλουν στη βελτίωση της ανθρώπινης ζωής.
• Πιστεύουμε σε μια ανοικτή και πλουραλιστική κοινωνία και στο ότι η δημοκρατία είναι η καλύτερη εγγύηση της προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων από αυταρχικές ελίτ και  καταπιεστικές πλειοψηφίες.
• Είμαστε δεσμευμένοι στην αρχή του χωρισμού εκκλησίας και κράτους.
• Καλλιεργούμε την τέχνη της διαπραγμάτευσης και του συμβιβασμού ως μέσων επίλυσης των διαφορών και επίτευξης αμοιβαίας κατανόησης.
• Ενδιαφερόμαστε για την εξασφάλιση της δικαιοσύνης και της ίσης μεταχείρισης στην κοινωνία και για την εξάλειψη των διακρίσεων και της αδιαλλαξίας.
• Πιστεύουμε στην υποστήριξη των μειονεκτούντων και των ατόμων με ειδικές ανάγκες, ώστε να είναι σε θέση να βοηθήσουν τον εαυτό τους.
• Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τους διχαστικούς τοπικισμούς, που βασίζονται στην φυλή, στην θρησκεία, στο φύλο, στην υπηκοότητα, στο δόγμα, στην κοινωνική τάξη, στον σεξουαλικό προσανατολισμό ή στην εθνικότητα και  πασχίζουμε να εργαστούμε μαζί για το κοινό αγαθό της ανθρωπότητας.
• Θέλουμε να προστατεύσουμε και να δυναμώσουμε τη γη, να την συντηρήσουμε για τις μελλοντικές γενεές και να αποφύγουμε τον αχρείαστο βασανισμό των άλλων ειδών.
• Πιστεύουμε στην απόλαυση της ζωής εδώ και τώρα και στην ανάπτυξη των δημιουργικών μας χαρισμάτων στην πληρότητά τους.
• Πιστεύουμε στην καλλιέργεια της ηθικής τελειότητας.
• Σεβόμαστε το δικαίωμα στην προσωπική ζωή. Οι ώριμοι ενήλικες πρέπει να αφήνονται να εκπληρώνουν τις φιλοδοξίες τους, να εκφράζουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, να ασκούν την αναπαραγωγική ελευθερία, να έχουν πρόσβαση σε πλήρη και σύγχρονη υγειονομική περίθαλψη και να πεθαίνουν με αξιοπρέπεια.
• Πιστεύουμε στις ηθικές αρετές του κοινού νου: αυταπάρνηση, ακεραιότητα, τιμιότητα, αξιοπιστία, υπευθυνότητα. Η ηθική των ανθρωπιστών υπόκειται σε κριτική, ορθολογική καθοδήγηση. Υπάρχουν κανονιστικά πρότυπα που ανακαλύπτουμε από κοινού. Οι ηθικές αρχές ελέγχονται από τις συνέπειές τους.
• Ενδιαφερόμαστε βαθιά για την ηθική εκπαίδευση των παιδιών μας. Θέλουμε να τα αναθρέψουμε με λογική και συμπόνια.
• Καταπιανόμαστε με τις ανθρωπιστικές σπουδές εξίσου όσο και με τις επιστήμες.
• Είμαστε πολίτες του σύμπαντος και μας συναρπάζουν οι ανακαλύψεις που πρόκειται να γίνουν στον κόσμο.
• Δυσπιστούμε σε ανέλεγκτους ισχυρισμούς όσον αφορά την γνώση, είμαστε ανοικτοί στις νεωτερικές ιδέες και επιδιώκουμε νέα ξεκινήματα για την σκέψη μας.
• Βεβαιώνουμε ότι ο ανθρωπισμός είναι ρεαλιστική εναλλακτική λύση στις θεολογίες της απελπισίας και στις ιδεολογίες της βίας και ότι είναι πηγή πλούσιας αίσθησης προσωπικής αξιοσύνης και γνήσιας ικανοποίησης, που τίθενται στην υπηρεσία των άλλων.
• Πιστεύουμε στην αισιοδοξία και όχι στην απαισιοδοξία, στην ελπίδα και όχι στην απελπισία, στην μάθηση και όχι στον δογματισμό, στην αλήθεια και όχι στην άγνοια, στην χαρά και όχι στην ενοχή ή στην αμαρτία, στην ανοχή αντί στον φόβο, στην αγάπη και όχι στην έχθρα, στην συμπόνια και όχι στον εγωισμό, στην ομορφιά και όχι στην ασχήμια, στην λογική και όχι στην τυφλή πίστη ή στον παραλογισμό.
• Πιστεύουμε στην κατά το δυνατόν πληρέστερη πραγμάτωση του καλύτερου και του ευγενέστερου, για τα οποία είμαστε ικανοί ως ανθρώπινα όντα.

Ο Paul Kurtz γεννήθηκε την 21η Δεκεμβρίου 1925 στο Newark του New Jersey. Είναι ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Buffalo, αλλά είναι περισσότερο γνωστός για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στην κοινότητα των σκεπτικιστών στις ΗΠΑ.

Είναι ιδρυτής και πρόεδρος της Επιτροπής για την Σκεπτικιστική Έρευνα (γνωστής πριν ως Επιτροπή Επιστημονικής Έρευνας των Ισχυρισμών για το Υπερφυσικό - CSICOP), ιδρυτής και πρόεδρος του Συμβουλίου Κοσμικού Ανθρωπισμού, του Κέντρου Έρευνας και των Εκδόσεων Προμηθέας. Είναι εκδότης και αρχισυντάκτης του περιοδικού Free Inquiry,  μιας έκδοσης του Συμβουλίου  Κοσμικού Ανθρωπισμού. Ήταν συμπρόεδρος της Διεθνούς Ανθρωπιστικής και Ηθικής Ένωσης (IHEU). Είναι εταίρος της Αμερικανικής Ένωσης για την Προαγωγή της Επιστήμης,  βραβευμένος ανθρωπιστής και πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας Ανθρωπισμού. Ως μέλος της Αμερικανικής Ανθρωπιστικής Ένωσης (AHA), συνέβαλε στην σύνταξή του Ανθρωπιστικού Μανιφέστου II. Ο αστεροειδής Kurtz (6629) πήρε το όνομα προς τιμήν του.