της Ντόρας Νταϊλιάνα, Ελευθεροτυπία, 18/7/2011
Τι σχέση έχουν οι «έχοντες και κατέχοντες», φυσικά και νομικά πρόσωπα, με την Εκκλησία; Στους παροικούντες την υπό χρεοκοπία Ελλάδα, η απάντηση στο κουίζ είναι πανεύκολη. Εως αυτονόητη. Αποτελούν, διαχρονικά, τα χαϊδεμένα παιδιά του πολιτικού συστήματος. Είναι οι «νόμιμοι» και παράνομοι φοροφυγάδες.
Και αν στην περίπτωση των πρώτων οι κυβερνήσεις καταφεύγουν κατά καιρούς σε πομπώδεις διακηρύξεις περί σύλληψης όσων αναζητούν καταφύγιο σε εξωχώριους παραδείσους ή καλύπτονται από εγχώριους κρατικούς μηχανισμούς και φορείς εξουσίας (πολιτικούς, εφοριακούς κ.λπ.), για τον οργανισμό που ακούει στη λέξη Εκκλησία δεν ισχύει ούτε καν αυτό. Κι ας έρχονται, κατά διαστήματα, στο προσκήνιο συνθήματα για χωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος, υπονοώντας και αποσύνδεση των οικονομικών της από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Τον τελευταίο καιρό, βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Την ώρα που τα συνήθη θύματα των φορολογικών επιδρομών -μισθωτοί και συνταξιούχοι- υφίστανται άγρια λεηλασία και αφαίμαξη του εισοδήματός τους με ποικιλία μεθόδων, τη στιγμή που η τρόικα εξαναγκάζει την κυβέρνηση να ξεπουλήσει δημόσια περιουσία και επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, ο υπουργός Οικονομικών Β. Βενιζέλος διαβεβαιώνει τον αρχιεπίσκοπο ότι η Εκκλησία δεν κινδυνεύει να απολέσει οποιαδήποτε παροχή ή ευνοϊκή μεταχείριση απολαμβάνει από το υπό πτώχευση κράτος.
Ούτε τους μισθούς των κληρικών θα κληθεί να πληρώσει η ίδια, ξαλαφρώνοντας τον κρατικό προϋπολογισμό, ούτε τα τεράστιας αξίας ακίνητα, που κατέχει με περίεργα οθωμανικά φιρμάνια, θα ενταχθούν στην εταιρεία αξιοποίησης της δημόσιας περουσίας για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, ούτε τις σκανδαλώδεις φορολογικές απαλλαγές των εσόδων από το παγκάρι των ναών ή τις μισθώσεις γαιών και οικοδομών θα στερηθεί.
Και, για να ρίξουν «στάχτη στα μάτια» των σκληρά φορολογούμενων χαμηλοσυνταξιούχων και χαμηλόμισθων, αρχιεπίσκοπος και υπουργός επικαλέστηκαν το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά, με τα χρήματα που οφείλει να αποδίδει στο Δημόσιο, για την ενίσχυση του κράτους πρόνοιας, η Εκκλησία παριστάνει -με κρατικά κόλλυβα- τη φιλάνθρωπη, επιτυγχάνοντας μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μια, προσελκύει... πελάτες και από την άλλη κρατάει αυτούσια τα περιουσιακά της στοιχεία. Μάλιστα, ο υπουργός Αμυνας Π. Μπεγλίτης τής παραχώρησε και το στρατόπεδο «Λιόση» για την κατασκευή προνοιακών υποδομών, ωσάν να μη διαθέτει ανά την Ελλάδα τεράστιες εκτάσεις και μεγάλης αξίας ακίνητη περιουσία.
Εν ολίγοις, τα συγκοινωνούντα δοχεία πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας καλά κρατούν εις βάρος του Ελληνα φορολογούμενου και σε τούτους τους δίσεκτους καιρούς. Με τον Β. Βενιζέλο να «δίνει ρέστα», σπεύδοντας να διαβεβαιώσει τους ιεράρχες ότι δεν θα υλοποιήσει τις διακηρύξεις του προκατόχου του, Γ. Παπακωνσταντίνου, για συμμετοχή της Εκκλησίας στη μισθοδοσία των κληρικών και την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Και όμως, ενώ το κοινοβουλευτικό σύστημα, όπως εκφράζεται και εκπροσωπείται από κόμματα και βουλευτές, λιθοβολείται (εν πολλοίς δικαίως, αλλά και αδίκως), η Εκκλησία μένει στο απυρόβλητο. Ακόμη και από τους αγανακτισμένους πολίτες. Την οργή των οποίων εκμεταλλεύεται και υποδαυλίζει από άμβωνος, με περίσσια θρασύτητα, παριστάνοντας τον κήνσορα κατά των σκληρών μέτρων. Την ίδια στιγμή που η ίδια, προς ίδιον όφελος, λειτουργεί ως συνεταίρος του ρημαγμένου δημόσιου ταμείου.
Οποία υποκρισία από έναν φορέα που, μεταξύ των άλλων, ευαγγελίζεται το «αν έχεις δύο χιτώνες, δώσε τον ένα»! Μόνο με προσπάθεια χειραγώγησης των μαζών, για την επιβολή της αναχρονιστικής της εξουσίας, ισοδυναμεί η στάση της. Και βέβαια, ουδόλως διαφέρει από εκείνη του Β. Βενιζέλου, ο οποίος, με τη σειρά του, αξιοποιεί την επιρροή της θρησκείας στις ευρύτερες μάζες υπέρ των πολιτικών του στόχων. Το πελατειακό σύστημα με μεσάζοντα το ιερατείο ζει και βασιλεύει.
