του Διονυση Γουσετη, Καθημερινή, 14/7/2011
Περπατώντας σε δρόμο της Αγγλίας βλέπω ξαφνικά μια εκκλησία με την ένδειξη «Πωλείται». Ξαφνιασμένος, ρωτάω τον Εγγλέζο φίλο. Εκείνος μου απαντά ατάραχος: «Δεν υπάρχουν χρήματα για τη λειτουργία της». Στη συνέχεια έμαθα ότι παντού στην Ευρώπη η εκκλησία χρηματοδοτείται όχι από το κράτος, αλλά από τους πιστούς. Παντού, εκτός από τα καθ’ ημάς Βαλκάνια.
Ο υπουργός Οικονομικών, κ. Βενιζέλος, είναι έξυπνος πολιτικός, που ξέρει να ελίσσεται. Απόδειξη ότι, ενώ πέρυσι καταδίκαζε την προσφυγή στο ΔΝΤ και προτιμούσε δάνειο από τις αγορές -αν και το επιτόκιο ήταν μεγαλύτερο- τώρα διαπραγματεύεται με το ΔΝΤ. Γνωρίζει, λοιπόν, ότι δεν βοηθά τη δημοτικότητα της κυβέρνησης η συνέχιση του καθεστώτος να καλύπτεται εξ ολοκλήρου η μισθοδοσία και οι συντάξεις των κληρικών, ύψους περίπου 255 εκατ. ευρώ τον χρόνο, από τον κρατικό προϋπολογισμό, όταν χρειάστηκε να περικοπούν μισθοί και συντάξεις και να ληφθούν μέτρα που οδηγούν σε εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Ούτε την Εκκλησία βοηθά αυτή η απόφαση Βενιζέλου - Αρχιεπισκόπου.
Η οχύρωση πίσω από μια σύμβαση που υπέγραψε το κράτος το 1952 δεν πείθει. Και ο ισχυρισμός του Αρχιεπισκόπου ότι η εκκλησία δεν έχει λεφτά, δεν συνοδεύτηκε από τη διαβεβαίωση πως, μόλις αποδεσμευτούν με το καλό τα ακίνητά της, θα αναλάβει το κόστος της μισθοδοσίας. Ομοίως, δεν βοηθά ούτε την κυβέρνηση ούτε την Εκκλησία η εξαίρεση της ακίνητης περιουσίας της από τις απαιτούμενες ιδιωτικοποιήσεις για τη συλλογή των 50 δισ. ευρώ του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Το επιχείρημα της Εκκλησίας ότι έχει ήδη παραχωρήσει στο κράτος το μεγαλύτερο ποσοστό της ακίνητης περιουσίας της δεν ικανοποιεί, αφού το σύνολο των ακινήτων που σήμερα κατέχει -130 είναι μόνο τα δεσμευμένα από το κράτος- συνιστά μια κολοσσιαία περιουσία που ούτε η ίδια γνωρίζει το ακριβές μέγεθός της.
Ο κ. Βενιζέλος δεν έκρυψε ποτέ την ιδεολογική και πολιτική σχέση του με την Εκκλησία. Την ανέδειξε στο θέμα του χωρισμού της από το κράτος, στην υποστήριξη του θρησκεύματος στις ταυτότητες, στην άρση της υποστήριξης του υπουργείου του (Πολιτισμού) στην ταινία «Μέγας Αλέξανδρος» επειδή ασχολούνταν και με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του στρατηλάτη, στη λογοκρισία «άσεμνου» πίνακα από έκθεση που ο ίδιος είχε οργανώσει κ. ά. Θα πρέπει, όμως, να αναλογιστεί αν η σχέση αυτή, πελατειακή προφανώς, θα του αποφέρει πλέον τα εκλογικά οφέλη που του απέφερε παλαιότερα ή αν οι καιροί άλλαξαν και πιθανόν η Εκκλησία να γίνει στα μάτια των πολιτών κάτι σαν τους υπαλλήλους της Βουλής με τις παχυλές αμοιβές ή και τους ίδιους τους βουλευτές. Τότε κι αυτός θα γίνει το μαύρο πρόβατο.
Επίσης, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι γνωστός για τη σύνεση και τη μετριοπάθειά του. Απέχει ως αντίληψη από τον άγιο Κοζάνης που μας βεβαίωσε ότι το Μνημόνιο υπογράφτηκε για να… πληγεί η Ορθοδοξία! Θα πρέπει κι αυτός να αναλογιστεί μήπως σε στιγμές σαν κι αυτή η Εκκλησία δεν ωφελείται από την αποθησαύριση τόσο, όσο βλάπτεται από τη συνέχιση αυτών των πελατειακών σχέσεων, τις οποίες άλλωστε καταδικάζει.
