Ο Πούτιν ήρθε από το θεό... τι νομίζατε εσείς;

Από τον τσάρο και τον Στάλιν στον θεόσταλτο Πούτιν και έχει μέλλον η βλακεία

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, 28/7/2011

Μέχρι τώρα ξέραμε την προσωπολατρία που είχε καλλιεργηθεί στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση για τον «πατερούλη των λαών» Στάλιν ή τη λατρεία του Μάο στην Κίνα ή ακόμη και του Κιμ στη Βόρεια Κορέα, που οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους στα γκουλάγκ ή στον θάνατο, γιατί απλώς δεν ήταν πρόθυμοι να προσκυνήσουν τον μεγάλο, σοφό, αξεπέραστο, αγαπημένο, κλπ. ηγέτη.

Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν και η προσωπολατρία παίρ­νει άλλη μορφή. Σε μια περιοχή ανατολικά της Μόσχας, μια αίρεση, με επικεφαλής τη μητέρα Φωτεινή λατρεύει τον πρωθυπουργό και πρώην πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν, γιατί «παλεύει ενάντια στον Αντίχριστο».

Η μητέρα Φωτεινή εξηγεί ότι «όπως ο απόστολος Παύλος ήταν αξιωματικός που κυνηγούσε τους χριστιανούς, έτσι και ο Πούτιν υπηρέτησε κάποτε στην KGB, αλλά μόλις έγινε πρό­εδρος, το Άγιο Πνεύμα "κατέβηκε" πάνω του, και από τότε διαχειρίζεται τα κοινά με σύνεση».

Αλλά και μέσα στο Κρεμλίνο, ένας από τους στενότερους συνεργάτες του, ο Βλαντισλάβ Σουρκόφ, δηλώνει ότι ο Πού­τιν «στάλθηκε από το Θεό στη Ρωσία, η οποία αντιμετωπίζει μια δύσκολη περίοδο».

Σκίζουν μπλουζάκια

Ο λόγος είναι απλός: τον Μάρτιο του 2012, θα γίνουν προεδρικές εκλογές. Ο Πούτιν και ο σημερινός πρόεδρος Μεντβέντεφ δηλώνουν ότι θα αποφασίσουν από κοινού ποιος από τους δύο θα διεκδικήσει τη θέση. Φαίνεται όμως ότι ο Πούτιν δεν είναι και τόσο σίγουρος ότι διατηρεί την εντυπω­σιακή δημοτικότητα που είχε πριν από λίγους μήνες, και η οποία έφτανε στο 80%. Σήμερα έχει πέσει στο 68%, και γι' αυτό ακριβώς το επιτελείο του φροντίζει με κάθε τρόπο να ανεβάσει τις «μετοχές» του. Κάποιοι γεωργοί ονόμασαν μια ποικιλία αγγουριού «Πούτιν», ενώ κάποιοι ποτοποιοί έδω­σαν το ίδιο όνομα σε μια νέα μάρκα βότκας.

Ωστόσο, το ισχυρότερο όπλο του είναι ο λεγόμενος «Στρατός του Πούτιν». Δεν πρόκειται για στρατεύματα ή για πυ­ραύλους, αλλά για νέες και ωραίες νέες, οι οποίες καλούν τις συνομήλικες και εξίσου όμορφες με αυτές, να σχίσουν τα μπλουζάκια τους για τον Πούτιν...

Τα σχετικά βίντεο πλημμύρισαν το Διαδίκτυο, όπου εμφα­νίζονται νεαρές κοπέλες της «Άρμια Πούτινα» (δηλαδή του στρατού του Πούτιν) - έχοντας γραμμένα συνθήματα στα μπλουζάκια τους υπέρ του προέδρου-, στο τέλος να τα σχί­ζουν κραυγάζοντας υπέρ του...

Οι νεαρές οπαδοί του Πούτιν οργάνωσαν και δημόσια εκδήλωση στην πλατεία Πούσκιν της Μόσχας με τίτλο «Το σκίζω για τον Πούτιν». Πολλοί Μοσχοβίτες είναι εν­θουσιασμένοι, ενώ κάποιος στο Διαδίκτυο τις καλεί «να τα βγάλουν όλα»... Κάποιοι άλλοι αντέδρασαν στις νέες μεθόδους που χρησιμοποιούν οι «εγκέφαλοι» του Πούτιν, οργανώνοντας μια αντίπαλη ομάδα με τίτλο «Ο στρατός κατά του Πούτιν».

Παραλίγο βράβευση

Ο Πούτιν παρά λίγο να πάρει και ένα σοβαρό γερμανικό βραβείο, το Κουατρίγκα, για το 2011, το οποίο απονέ­μεται στα «φωτισμένα μυαλά». Με το ίδιο βραβεύτηκε ο Γιώργος Παπανδρέου πριν από ένα χρόνο. Παρ' όλα αυτά, ξέσπασε θύελλα διαμαρτυριών, ενώ ο Βάτσλαβ Χάβελ, που βραβεύτηκε με το ίδιο βραβείο το 2009, απείλησε να το επιστρέψει. Το δε ηγετικό στέλεχος των Πράσινων, Τζεμ Οζντεμίρ, που ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής, παραιτήθηκε από αυτήν. Τελικά, το βραβείο δεν θα δοθεί φέτος, αλλά πολλές Ρωσίδες είναι έτοιμες να σκίσουν τα μπλουζάκια τους για τον Πούτιν...

Και όχι μόνο η αίρεση στη Μόσχα! Και μια εμπορική αίρεση στα σκουπιδοκάναλα της Ελλάδας ευαγγελίζεται την παρέμβαση του Πούτιν για να "σώσει" την Ελλάδα (απωθημένο με τις σωτηρίες έχουν) και το λαό της από τους εχθρούς και τον αντίχριστο...

«Aθάνατο μόριο» για συνθετική ζωή...

The International Herald Tribune, Καθημερινή, 29/7/2011

Σε ένα εργαστήριο στο Σαν Ντιέγο, επιστήμονες προσπαθούν να συνθέσουν τη Ζωή Οπως Δεν Την Ξέρουμε σε μια σταγόνα υγρού. Πριν από τέσσερα χρόνια, ο δόκτωρ Τζόις, καθηγητής στο Ινστιτούτο Ερευνας Scripps, και ο Τρέισι Α. Λίνκολν, ερευνητής στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, κατάφεραν να αναπτύξουν ένα μόριο σε δοκιμαστικό σωλήνα που μπορεί να αναπαράγεται και να εξελίσσεται αδιάκοπα όσο του παρέχονται κατάλληλες συνθήκες και συστατικά.

Πρόκειται για ένα μόριο RNA (ριβονουκλεϊκού οξέος), που, υπό κανονικές συνθήκες, είναι αυτό που συνθέτει τις πρωτεΐνες στα κύτταρα, σύμφωνα με τις πληροφορίες που είναι καταγεγραμμένες στο DNA. Σε κανονικές συνθήκες, ούτε το DNA ούτε το RNA ζουν από μόνα τους, αλλά αποσυντίθενται. Το ειδικά διαμορφωμένο μόριο του Τζόις, όμως, πλησιάζει στο να χαρακτηριστεί από τους επιστήμονες «ζωντανό», αφού αυτοαντιγράφεται και εξελίσσεται, κερδίζοντας έτσι το παρατσούκλι «το αθάνατο μόριο».

Ο ίδιος ο Τζόις είναι διστακτικός ως προς το να χαρακτηρίσει, ακόμα, το μόριό του ζωντανό. Εντούτοις φαίνεται αρκετά σίγουρος ότι πλησιάζει στο να καταφέρει να συνθέσει εργαστηριακά ζωή. «Η αναπαραγωγή είναι η κύρια λειτουργία της ζωής» εξηγεί, «και αυτό το καταφέραμε. Εντούτοις, οι γήινοι οργανισμοί έχουν αναπτύξει ιδιαίτερους μηχανισμούς αυτοπροσαρμογής και αυτάρκειας». Μια τέτοια «πρωτοβουλία» περιμένει η επιστημονική ομάδα του Τζόις από το «αθάνατο μόριο» για να πανυγηρίσει την πρώτη εργαστηριακή σύνθεση ζωής.

«Η δυνατότητα σύνθεσης ζωής θα αποτελέσει γεγονός ανεκτίμητης σημασίας, όπως η εφεύρεση της καλλιέργειας και της μεταλλουργίας», υποστηρίζει ο Φρίμαν Ντάισον του Πανεπιστημίου Πρίνστον. Οι επιστήμονες συνεχώς καινοτομούν καταφέρνοντας να τροποποιήσουν ήδη υπάρχοντες οργανισμούς, αλλά η εξ ολοκλήρου δημιουργία ενός οργανισμού θα σημάνει επανάσταση. Η εργαστηριακή σύνθεση ζωής πιστεύεται ότι θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε ποια ήταν η πορεία της δημιουργίας ζωής στον δικό μας πλανήτη, καθώς και τις πιθανές μορφές ζωής σε άλλους πλανήτες.

Το κλειδί στη σύνθεση ζωής, κατά τον Τζόις, είναι η πολυπλοκότητα. Το δικό του μόριο έχει μονάχα 2 γονίδια, σε αντίθεση με τα 25.000 στον ανθρώπινο οργανισμό. Η έρευνα του Τζόις επεκτείνεται, τα μόρια γίνονται «εξυπνότερα» και πιο προσαρμοστικά και ο ίδιος περιμένει τη μέρα μιας απρόσμενης μη ελεγχόμενης τροποποίησης που θα τους δώσει τον χαρακτηρισμό των «ζωντανών» μορίων.

(βλέπε επίσης >>>)

Το «αρχαιότερο πτηνό» παίρνει άλλη θέση στην κατάταξη

Ο αρχαιοπτέρυγας (Archaeopteryx), ο οποίος για 150 χρόνια απολάμβανε τη θέση του πρώτου πτηνού που δημιούργησε η εξέλιξη, φαίνεται πως τελικά δεν ήταν καθόλου πτηνό!

Αυτό προέκυψε έπειτα από την μελέτη ενός άλλου φτερωτού απολιθώματος, του Xiaotingia zhengi, το οποίο βρέθηκε στην επαρχία Liaoning της Κίνας και χρονολογείται από την Ύστερη Ιουρασική περίοδο (161-145 εκατομμύρια χρόνια πριν).

Οι παλαιοντολόγοι του Μουσείου Φυσικής Ιστορία Shandong Tianyu που μελέτησαν το εν λόγω απολίθωμα, το κατέταξαν στην υποτάξη των θηρόποδων (theropod) και ειδικότερα στην υποομάδα των δεινονυχοσαύρων (deinonychosaur). Καθώς όμως το Xiaotingia zhengi μοιράζεται πολλές ανατομικές λεπτομέρειες με τον αρχαιοπτέρυγα, μοιραία και αυτός θα πρέπει να τοποθετηθεί στα δεινονυχόσαυρα.

Οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά

Μεταξύ των κοινών ανατομικών λεπτομερειών των δύο απολιθωμάτων είναι ένα «θανατηφόρο νύχι» στο δεύτερο «δάκτυλο» των πρόσθιων άκρων τα οποία είναι επίσης μακρά και ισχυρά και πιθανότατα επέτρεπαν στα δύο ζώα όχι να πετούν αλλά να διολισθαίνουν. Επιπροσθέτως, μια σειρά ομοιοτήτων στη σύνδεση των οστών αλλά και στο σχήμα του υοειδούς οστού δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία στους επιστήμονες για τη συγγένεια του αρχαιοπτέρυγα με τον Xiaotingia.

Ανακατάταξη με ημερομηνία λήξης

Η αποκαθήλωση του αρχαιοπτέρυγα από την θέση που κρατούσε για ενάμιση αιώνα δεν φάνηκε να ξενίζει την επιστημονική κοινότητα των παλαιοντολόγων. Το πρώτο απολίθωμα του αρχαιοπτέρυγα ανακαλύφθηκε το 1861, μερικά μόνο χρόνια μετά την έκδοση της «Προέλευσης των Ειδών» του Καρόλου Δαρβίνου. Διαθέτοντας χαρακτηριστικά που παρέπεμπαν σε σαύρα αλλά και πτηνό, ο αρχαιοπτέρυγας θεωρήθηκε ο ιδανικός «χαμένος κρίκος» της εξέλιξης των δεινοσαύρων σε πτηνά.

Ωστόσο, η επιστημονική κοινότητα είναι έτοιμη να αναθεωρήσει αυτή την τοποθέτηση, καθώς στο μεταξύ έχουν ανακαλυφθεί και άλλα απολιθώματα δεινοσαύρων, τα οποία έφεραν πτέρωμα, χωρίς όμως να είναι πτηνά, με αποκορύφωμα το Xiaotingia. Όπως επισημαίνουν οι ειδήμονες, το εύρημα των Κινέζων συναδέλφων τους σίγουρα δεν είναι η τελευταία λέξη ούτε στο θέμα της εξέλιξης των πτηνών ούτε και στην κατάταξη του αρχαιοπτέρυγα. Πιθανότατα ένα μελλοντικό απολίθωμα να προκαλέσει νέες μεταβολές - όχι στην επιστήμη της εξέλιξης, αλλά στην καταλογοποίηση των οργανισμών, όπως αυτοί προκύπτουν από τα ευρήματα.

H έρευνα δημοσιεύεται στο Nature.

Βήμα Science, Newsroom ΔΟΛ, 28/7/2011

Πιθανός εντοπισμός του μποζονίου Χιγκς.

ΒΗΜΑ, 25/7/2011

Το μυστηριώδες μποζόνιο Χιγκς βρίσκεται τα τελευταία 24ωρα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος στην επιστημονική κοινότητα αφού σε μεγάλο συνέδριο που γίνεται στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας τα στελέχη του CERN αλλά και του Fermilab ανακοίνωσαν ότι εντόπισαν τα ίχνη του. Η ανακάλυψη του σωματίδιου που θεωρείται ως το Ιερό Δισκοπότηρο της Φυσικής θα λύσει τον γρίφο για την ύπαρξη της μάζας στην ύλη.

Την αρχή έκαναν τα στελέχη του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών (CERN) που ανακοίνωσαν ότι στο πλαίσιο του πειράματος "Άτλας" εμφανίστηκαν ενδείξεις που πιθανότατα οδηγούν στο μποζόνιο Χιγκς. Στην συνέχεια τα στελέχη του Εθνικού Εργαστηρίου Επιταχυντών των Ηνωμένων Πολιτειών (Fermilab) ανακοίνωσαν ότι και στα δικά τους πειράματα με τον επιταχυντή Tevatron εντοπίστηκαν ανάλογες ενδείξεις.

To Μποζόνιο Χιγκς

Το σωματίδιο πήρε το όνομά του από τον Βρετανό επιστήμονα Πίτερ Χιγκς που ήταν ο πρώτος που μίλησε για αυτό πριν από 45 χρόνια. Aποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της σωματιδιακής Φυσικής αφού καλύψει το κενό στις θεωρίες για την ύπαρξη της μάζας στην ύλη.

Το μποζόνιο Χιγκς είναι το μόνο από τα σωματίδια του Καθιερωμένου Μοντέλου που εξακολουθεί να διαφεύγει από τα όργανα παρατήρησης των ερευνητών. Αυτό συμβαίνει γιατί, σύμφωνα με τη θεωρία, εμφανίζεται μόνο σε εξαιρετικά υψηλές ενέργειες σαν αυτές που παρήχθησαν αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη.

Στα πειράματα που γίνονται με τον γιγάντιο επιταχυντή LHC στο CERN καθώς και με τον επιταχυντή Tevatron στο Fermilab γίνονται συνεχώς προσπάθειες αναδημιουργίας των συνθηκών που επικράτησαν όταν συνέβη η Μεγάλη Έκρηξη. Όπως είναι ευνόητο τα τελευταία χρόνια τα δύο ιδρύματα έχουν επιδοθεί σε ένα αγώνα δρόμου για το ποιό θα καταφέρει να ανακοινώσει πρώτο την μεγάλη ανακάλυψη.

Τα πειράματα

Το πείραμα «Άτλας» αποτελεί ένα από τα δυο «πολυπειράματα» που διεξάγονται στον LHC για τον εντοπισμό του μποζονίου Χιγκς και περισσότεροι από 3.000 ερευνητές εργάζονται σε αυτό. O Tevatron είναι ένας κυκλικός επιταχυντής σωματιδίων με συνολικό μήκος 6,8 χλμ και είναι ο πρώτος ισχυρός επιταχυντής που έκανε την εμφάνιση του, αφού λειτούργησε για πρώτη φορά πριν από 28 χρόνια. Έκτοτε έχει υποστεί συνεχείς αναβαθμίσεις ώστε να μπορεί να εκτελεί πολύπλοκα και απαιτητικά πειράματα όπως αυτό της αναζήτησης του μποζονίου Χιγκς.

Αν τελικά οι ενδείξεις που ανακοινώθηκαν τα τελευταία 24ωρα δεν μετουσιωθούν σε αποδείξεις οι ερευνητές θα συνεχίσουν την αναζήτηση του μποζονίου Χιγκς για αρκετούς μήνες. «Αν το μποζόνιο Χιγκς υπάρχει, το αργότερο μέχρι το τέλος του 2012 θα το έχουμε εντοπίσει. Αλλά αν τελικά δεν εντοπιστεί το συγκεκριμένο σωματίδιο αυτό δεν θα είναι μια αποτυχία, το αντίθετο θα έλεγα. Αν δεν εντοπιστεί μέχρι τότε αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει και έτσι θα πρέπει να αναζητήσουμε κάτι άλλο που να εξηγεί την ύπαρξη της μάζας στην ύλη» έχει αναφέρει σε πρόσφατη δήλωση του ο Ρολφ-Ντίτερ Χόιερ, γενικός διευθυντής του CERN.

Mποζόνια είναι σωματίδια με ακέραιο σπιν. Ονομάστηκαν έτσι προς τιμήν του Ινδού φυσικού Μποζέ, ο οποίος πρότεινε για πρώτη φορά μια διαφορετική στατιστική γι αυτά τα σωματίδια -και ειδικότερα για τα φωτόνια- που είναι σήμερα γνωστή ως η στατιστική Μποζέ-Αϊνστάιν (Bose-Einstein). Ο χαρακτηρισμός για το μποζόνιο Χίγκς ως "σωματίδιο του θεού", δεν προέρχεται από τον Χιγκς, είναι σαχλός και προωθείται από ανίδεους και, συνήθως, θεόπληκτους δημοσιογράφους που ενδιαφέρονται να ξεκολλήσουν τους θρησκευτικούς μηχανισμούς από την ουρά των επιστημονικών και κοινωνικών εξελίξεων...

Απίστευτα μεγάλες ποσότητες νερού στο σύμπαν

Ερευνητές από τις ΗΠΑ εντόπισαν τις μέχρι σήμερα μεγαλύτερες ποσότητες νερού στο σύμπαν: πρόκειται για μια ποσότητα περίπου 140 τρισεκατομμύρια φορές του νερού των ωκεανών στη Γη. Έτσι επιβεβαιώνεται ότι η απαραίτητη για τη ζωή ύπαρξη νερού είναι διαθέσιμη σε όλο το σύμπαν.

Αυτή η πληροφορία συνοδεύεται από μια καλή και μια κακή πληροφορία: Καλή είναι η πληροφορία ότι το νερό βρίσκεται παντού, οπότε είναι πιθανόν εκεί γύρω να έχει εξελιχθεί ή να εξελιχθεί στο μέλλον ζωή, όπως την γνωρίζουμε στη Γη. Η κακή πληροφορία σχετίζεται με την τεράστια απόσταση από το ηλιακό μας σύστημα που βρίσκεται αυτό το νερό.

Σε μια συνέντευξη τύπου ερευνητών της NASA στην Καλιφόρνια, ανακοινώθηκε ότι μια τεράστια ποσότητα υδρατμών περιφέρεται γύρω από ένα quasar (μαύρη τρύπα με ύλη γύρω της), το οποίο είναι κάπου 20 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερο από το δικό μας Ήλιο. Η απόσταση του quasar από τον Ήλιο μας είναι της τάξης των 12 δισεκ. ετών φωτός, δηλαδή κοντά στα όρια του σύμπαντος (13,7).

Η "μπάλα" υδρατμών, 140 δισεκ. φορές η ποσότητα νερού των ωκεανών της Γης, τροφοδοτείται διαρκώς από το quasar, το οποίο παράγει ασύλληπτες ποσότητες ενέργειας, όσο περίπου 1000 τρισεκατομμύρια φορές την ενέργεια που παράγει ο Ήλιος μας.

Εννοείται λοιπόν ότι η σημασία της ανακάλυψης που άρχισε να καταγράφεται το έτος 2008 από το παρατηρητήριο στο βουνό Mauna Kea της Χαβάης, είναι από πλευράς πιθανής αξιοποίησης μόνο θεωρητικού επιπέδου, επιβεβαιώνει όμως την επιστημονική υπόθεση ότι νερό υπάρχει σε διάφορες μορφές του, στερεή, υγρή ή αέρια, σε όλο το σύμπαν. 

Θαύμα, θαύμα!

Ο Άγιος Άλμπαν (St. Alban, ίσως και Αλβανός) είναι θαυματουργός, αν και έκανε μόνο ένα ιδιοτελές, αλλά ανούσιο για τον χριστιανισμό θαύμα. Περί το έτος 406 μ.Χ. πήγε στη σημερινή πόλη Mainz (Μαγεντία) της Γερμανίας για να κηρύξει το χριστιανισμό. Κάποια στιγμή που προσευχόταν, συνελήφθη αιφνίδια από μια συμμορία Βανδάλων (επίσης χριστιανοί)... Ο θεός, στον οποίο προσευχόταν ο Άλμπαν, δεν φρόντισε να τον προστατεύσει, αλλά τον εγκατέλειψε στην ελεύθερη βούληση των πλιατσικολόγων Βανδάλων, οι οποίοι τον αποκεφάλισαν.

Εδώ θα είχε λήξει και η ιστορία του άτυχου Άλμπαν, αν δεν είχε συμβεί το απρόοπτο, ένα σημάδι εξ ουρανού, να πάρει ο αποκεφαλισμένος το κομμένο κεφάλι του από το έδαφος και να προχωρήσει κάποιες εκατοντάδες μέτρα, μέχρι το σημείο, στο οποίο ήθελε ο ίδιος να ταφεί. Ελεύθερη βούληση αποκεφαλισμένου! Θαύμα, θαύμα, αλλά προς τι; Γιατί έχει σημασία πού αποκεφαλίστηκε και πού θα θαβόταν ο ιεροκήρυκας του χριστιανισμού;

Έκτοτε και αφού επεβλήθη οριστικά ο ρωμαϊκός χριστιανισμός και στις γερμανόφωνες χώρες, ο Άλμπαν ανακυρήχθηκε προστάτης της πόλης Mainz, την οποία όμως δεν φρόντισε να προστατεύσει, όταν μεταξύ 1942 και 1945 σμήνη βρετανικών αεροσκαφών βομβάρδισαν την πόλη, οπότε σκοτώθηκαν πολλές χιλιάδες άνθρωποι· εγκαταλείφθηκαν κι αυτοί στην ελεύθερη βούληση των πιλότων και της ηγεσίας της βρετανικής αεροπορίας.

Στην εικόνα δεξιά, ο "άγιος" κρατάει το κομμένο κεφάλι του και περπατάει...

Σκληρή επίθεση στο Βατικανό για την παιδεραστία

Για κουκούλωμα και ναρκισσισμό κατηγορούν την Αγία Εδρα, με αφορμή έγγραφο του 1997

ΒΗΜΑ, 20/7/2011

Με ασυνήθιστα σκληρά λόγια στράφηκε εναντίον της Αγίας Εδρας το ιρλανδικό Κοινοβούλιο για την υπόθεση παιδεραστίας στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας, επιρρίπτοντας στο Βατικανό «υπονόμευση των θεσμών προστασίας της παιδικής ηλικίας» και κάνοντας λόγο για «ελιτισμό και ναρκισσισμό» στις ηγετικές τάξεις του.

Το αυστηρό κείμενο του Κοινοβουλίου της Ιρλανδίας – μίας χώρας στην οποία ο καθολικισμός κατέχει κεντρική θέση – αντικατοπτρίζει τη στροφή της ιρλανδικής οργής από τους εγχώριους ιερείς στην ηγεσία της Καθολικής Εκκλησίας για την αντιμετώπιση του σκανδάλου.Το κείμενο, που ψηφίστηκε την Τετάρτη από τους ιρλανδούς βουλευτές, κατηγορεί την Αγία Εδρα ότι υποβάθμισε τις υποθέσεις κακοποίησης ανηλίκων από ιερείς για να προστατεύσει την εικόνα της Καθολικής Εκκλησίας.

Τις τελευταίες ημέρες πολιτικοί από όλο το κομματικό φάσμα έχουν επικρίνει σε δηλώσεις τους τη στάση του Βατικανού, ενώ η κυβέρνηση άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο υποβάθμισης της διπλωματικής του αντιπροσωπείας στο Δουβλίνο.Η μεταστροφή της οργής από τους εγχώριους ιερείς ανοιχτά στην Αγία Εδρα οφείλεται εν μέρει και σε έγγραφο του Βατικανού προς την Εκκλησία της Ιρλανδίας του 1997, που ήρθε στο φως κατά τη διάρκεια έρευνας για την υπόθεση που έγινε με εντολή της κυβέρνησης: στο έγγραφο, το πλαίσιο που καθορίζει τις διαδικασίες παραπομπής υποθέσεων κακοποίησης, θεωρήθηκε ότι υποβαθμιζόταν καθώς αναφερόταν απλώς ως «κατευθυντήριες γραμμές».

Κατά την έρευνα φάνηκε επίσης ότι πρώην επίσκοπος είχε αναφέρει ψευδώς στις ιρλανδικές Αρχές ότι παρέπεμπε όλες τις κατηγορίες για κακοποίηση στην αστυνομία. Η ίδια η Αγία Εδρα καταδίκασε τις εγκληματικές συμπεριφορές που περιγράφονται στο πόρισμα της έρευνας που έφτασε στην ιρλανδική Βουλή, αρνήθηκε όμως ότι ενθάρρυνε τους ιερείς να αγνοήσουν το θεσμικό πλαίσιο της χώρας για την προστασία των παιδιών.«Δεν υπάρχει τίποτε στην επίμαχη επιστολή [του 1997] που να αποτελεί παρότρυνση για να παραβλέψει κανείς τους νόμους της Ιρλανδίας» ανέφερε σε ανακοίνωσή του ο επικεφαλής του γραφείου Τύπου του Βατικανού.

Μπα, υπάρχουν κληρικοί παιδεραστές; Υπερβολές καλέ!

Αφορολόγητος... χιτώνας

της Ντόρας Νταϊλιάνα, Ελευθεροτυπία, 18/7/2011

Τι σχέση έχουν οι «έχοντες και κατέχοντες», φυσικά και νομικά πρόσωπα, με την Εκκλησία; Στους παροικούντες την υπό χρεοκοπία Ελλάδα, η απάντηση στο κουίζ είναι πανεύκολη. Εως αυτονόητη. Αποτελούν, διαχρονικά, τα χαϊδεμένα παιδιά του πολιτικού συστήματος. Είναι οι «νόμιμοι» και παράνομοι φοροφυγάδες.

Και αν στην περίπτωση των πρώτων οι κυβερνήσεις καταφεύγουν κατά καιρούς σε πομπώδεις διακηρύξεις περί σύλληψης όσων αναζητούν καταφύγιο σε εξωχώριους παραδείσους ή καλύπτονται από εγχώριους κρατικούς μηχανισμούς και φορείς εξουσίας (πολιτικούς, εφοριακούς κ.λπ.), για τον οργανισμό που ακούει στη λέξη Εκκλησία δεν ισχύει ούτε καν αυτό. Κι ας έρχονται, κατά διαστήματα, στο προσκήνιο συνθήματα για χωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος, υπονοώντας και αποσύνδεση των οικονομικών της από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Τον τελευταίο καιρό, βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Την ώρα που τα συνήθη θύματα των φορολογικών επιδρομών -μισθωτοί και συνταξιούχοι- υφίστανται άγρια λεηλασία και αφαίμαξη του εισοδήματός τους με ποικιλία μεθόδων, τη στιγμή που η τρόικα εξαναγκάζει την κυβέρνηση να ξεπουλήσει δημόσια περιουσία και επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, ο υπουργός Οικονομικών Β. Βενιζέλος διαβεβαιώνει τον αρχιεπίσκοπο ότι η Εκκλησία δεν κινδυνεύει να απολέσει οποιαδήποτε παροχή ή ευνοϊκή μεταχείριση απολαμβάνει από το υπό πτώχευση κράτος.

Ούτε τους μισθούς των κληρικών θα κληθεί να πληρώσει η ίδια, ξαλαφρώνοντας τον κρατικό προϋπολογισμό, ούτε τα τεράστιας αξίας ακίνητα, που κατέχει με περίεργα οθωμανικά φιρμάνια, θα ενταχθούν στην εταιρεία αξιοποίησης της δημόσιας περουσίας για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, ούτε τις σκανδαλώδεις φορολογικές απαλλαγές των εσόδων από το παγκάρι των ναών ή τις μισθώσεις γαιών και οικοδομών θα στερηθεί.

Και, για να ρίξουν «στάχτη στα μάτια» των σκληρά φορολογούμενων χαμηλοσυνταξιούχων και χαμηλόμισθων, αρχιεπίσκοπος και υπουργός επικαλέστηκαν το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά, με τα χρήματα που οφείλει να αποδίδει στο Δημόσιο, για την ενίσχυση του κράτους πρόνοιας, η Εκκλησία παριστάνει -με κρατικά κόλλυβα- τη φιλάνθρωπη, επιτυγχάνοντας μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μια, προσελκύει... πελάτες και από την άλλη κρατάει αυτούσια τα περιουσιακά της στοιχεία. Μάλιστα, ο υπουργός Αμυνας Π. Μπεγλίτης τής παραχώρησε και το στρατόπεδο «Λιόση» για την κατασκευή προνοιακών υποδομών, ωσάν να μη διαθέτει ανά την Ελλάδα τεράστιες εκτάσεις και μεγάλης αξίας ακίνητη περιουσία.

Εν ολίγοις, τα συγκοινωνούντα δοχεία πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας καλά κρατούν εις βάρος του Ελληνα φορολογούμενου και σε τούτους τους δίσεκτους καιρούς. Με τον Β. Βενιζέλο να «δίνει ρέστα», σπεύδοντας να διαβεβαιώσει τους ιεράρχες ότι δεν θα υλοποιήσει τις διακηρύξεις του προκατόχου του, Γ. Παπακωνσταντίνου, για συμμετοχή της Εκκλησίας στη μισθοδοσία των κληρικών και την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Και όμως, ενώ το κοινοβουλευτικό σύστημα, όπως εκφράζεται και εκπροσωπείται από κόμματα και βουλευτές, λιθοβολείται (εν πολλοίς δικαίως, αλλά και αδίκως), η Εκκλησία μένει στο απυρόβλητο. Ακόμη και από τους αγανακτισμένους πολίτες. Την οργή των οποίων εκμεταλλεύεται και υποδαυλίζει από άμβωνος, με περίσσια θρασύτητα, παριστάνοντας τον κήνσορα κατά των σκληρών μέτρων. Την ίδια στιγμή που η ίδια, προς ίδιον όφελος, λειτουργεί ως συνεταίρος του ρημαγμένου δημόσιου ταμείου.

Οποία υποκρισία από έναν φορέα που, μεταξύ των άλλων, ευαγγελίζεται το «αν έχεις δύο χιτώνες, δώσε τον ένα»! Μόνο με προσπάθεια χειραγώγησης των μαζών, για την επιβολή της αναχρονιστικής της εξουσίας, ισοδυναμεί η στάση της. Και βέβαια, ουδόλως διαφέρει από εκείνη του Β. Βενιζέλου, ο οποίος, με τη σειρά του, αξιοποιεί την επιρροή της θρησκείας στις ευρύτερες μάζες υπέρ των πολιτικών του στόχων. Το πελατειακό σύστημα με μεσάζοντα το ιερατείο ζει και βασιλεύει.

«Δεν ήθελε να γίνει πρωθυπουργός»

Η αποκάλυψη του Νίκου Παπανδρέου για τον αδερφό του

Newsbeast.gr, 17/7/2011

Την αποκάλυψη ότι δεν ήθελε να γίνει πρωθυπουργός έκανε ο Νίκος Παπανδρέου για τον αδερφό του, μιλώντας στους New York Times, με αφορμή σχετικό δημοσίευμα για την οικογένεια Παπανδρέου.

Και συμπλήρωσε λέγοντας: «Αν θέλετε να κάνουμε ψυχανάλυση, τα παιδιά που τους λείπουν οι πατεράδες τους θέλουν να είναι αρεστά και αυτό σημαίνει ότι δεν συγκρούονται. Και αν δεν σου αρέσει η σύγκρουση, τότε είναι δύσκολο να δίνεις εντολές».

Συγκρίνοντας τον με τον πατέρα του, Ανδρέα, είπε: «Θα μπορούσε να το είχε “πουλήσει” καλύτερα, αλλά την ίδια στιγμή θα έλεγε “Ω Θεέ μου, αυτοί οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους”».

Φυσικά δεν ήθελε! Θυμάστε εσείς να έβαλε υποψηφιότητα για αρχηγός κόμματος; (τότε που πλακωνόταν με τον Μπένυ) Φυσικά όχι! Θυμάστε εσείς να ζήταγε από τον παχύδερμο Κωστάκη εκλογές; Ποτέ! Θυμάται κανείς να κατέβηκε o Τζέφρυ υποψήφιος στις εκλογές και να έταζε λεφτά; Ουχί! Όλα ψέματα... Aυτός είχε το γνώθι σ' αυτόν, ήξερε πόσο χαζός είναι και δεν ήθελε να ανακατευτεί με τίποτα... Mε το ζόρι τον κάνανε πρωθυπουργό κι αυτός υποχώρησε και δέχτηκε! Να μην του ζητάμε τώρα και τα ρέστα, ε;

Δεν βοηθά ούτε την κυβέρνηση ούτε την Εκκλησία

του Διονυση Γουσετη, Καθημερινή, 14/7/2011

Περπατώντας σε δρόμο της Αγγλίας βλέπω ξαφνικά μια εκκλησία με την ένδειξη «Πωλείται». Ξαφνιασμένος, ρωτάω τον Εγγλέζο φίλο. Εκείνος μου απαντά ατάραχος: «Δεν υπάρχουν χρήματα για τη λειτουργία της». Στη συνέχεια έμαθα ότι παντού στην Ευρώπη η εκκλησία χρηματοδοτείται όχι από το κράτος, αλλά από τους πιστούς. Παντού, εκτός από τα καθ’ ημάς Βαλκάνια.

Ο υπουργός Οικονομικών, κ. Βενιζέλος, είναι έξυπνος πολιτικός, που ξέρει να ελίσσεται. Απόδειξη ότι, ενώ πέρυσι καταδίκαζε την προσφυγή στο ΔΝΤ και προτιμούσε δάνειο από τις αγορές -αν και το επιτόκιο ήταν μεγαλύτερο- τώρα διαπραγματεύεται με το ΔΝΤ. Γνωρίζει, λοιπόν, ότι δεν βοηθά τη δημοτικότητα της κυβέρνησης η συνέχιση του καθεστώτος να καλύπτεται εξ ολοκλήρου η μισθοδοσία και οι συντάξεις των κληρικών, ύψους περίπου 255 εκατ. ευρώ τον χρόνο, από τον κρατικό προϋπολογισμό, όταν χρειάστηκε να περικοπούν μισθοί και συντάξεις και να ληφθούν μέτρα που οδηγούν σε εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Ούτε την Εκκλησία βοηθά αυτή η απόφαση Βενιζέλου - Αρχιεπισκόπου.

Η οχύρωση πίσω από μια σύμβαση που υπέγραψε το κράτος το 1952 δεν πείθει. Και ο ισχυρισμός του Αρχιεπισκόπου ότι η εκκλησία δεν έχει λεφτά, δεν συνοδεύτηκε από τη διαβεβαίωση πως, μόλις αποδεσμευτούν με το καλό τα ακίνητά της, θα αναλάβει το κόστος της μισθοδοσίας. Ομοίως, δεν βοηθά ούτε την κυβέρνηση ούτε την Εκκλησία η εξαίρεση της ακίνητης περιουσίας της από τις απαιτούμενες ιδιωτικοποιήσεις για τη συλλογή των 50 δισ. ευρώ του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Το επιχείρημα της Εκκλησίας ότι έχει ήδη παραχωρήσει στο κράτος το μεγαλύτερο ποσοστό της ακίνητης περιουσίας της δεν ικανοποιεί, αφού το σύνολο των ακινήτων που σήμερα κατέχει -130 είναι μόνο τα δεσμευμένα από το κράτος- συνιστά μια κολοσσιαία περιουσία που ούτε η ίδια γνωρίζει το ακριβές μέγεθός της.

Ο κ. Βενιζέλος δεν έκρυψε ποτέ την ιδεολογική και πολιτική σχέση του με την Εκκλησία. Την ανέδειξε στο θέμα του χωρισμού της από το κράτος, στην υποστήριξη του θρησκεύματος στις ταυτότητες, στην άρση της υποστήριξης του υπουργείου του (Πολιτισμού) στην ταινία «Μέγας Αλέξανδρος» επειδή ασχολούνταν και με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του στρατηλάτη, στη λογοκρισία «άσεμνου» πίνακα από έκθεση που ο ίδιος είχε οργανώσει κ. ά. Θα πρέπει, όμως, να αναλογιστεί αν η σχέση αυτή, πελατειακή προφανώς, θα του αποφέρει πλέον τα εκλογικά οφέλη που του απέφερε παλαιότερα ή αν οι καιροί άλλαξαν και πιθανόν η Εκκλησία να γίνει στα μάτια των πολιτών κάτι σαν τους υπαλλήλους της Βουλής με τις παχυλές αμοιβές ή και τους ίδιους τους βουλευτές. Τότε κι αυτός θα γίνει το μαύρο πρόβατο.

Επίσης, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι γνωστός για τη σύνεση και τη μετριοπάθειά του. Απέχει ως αντίληψη από τον άγιο Κοζάνης που μας βεβαίωσε ότι το Μνημόνιο υπογράφτηκε για να… πληγεί η Ορθοδοξία! Θα πρέπει κι αυτός να αναλογιστεί μήπως σε στιγμές σαν κι αυτή η Εκκλησία δεν ωφελείται από την αποθησαύριση τόσο, όσο βλάπτεται από τη συνέχιση αυτών των πελατειακών σχέσεων, τις οποίες άλλωστε καταδικάζει.

Δέκα θέσεις για τον Φιλελευθερισμό

του Νίκου Δήμου, Lifo, 6/7/2011

1. Ο Φιλελευθερισμός είναι η πολιτική θεωρία που βάζει την ελευθερία πάνω από την ισότητα.

2. Η πείρα των τελευταίων αιώνων απέδειξε ότι όσα καθεστώτα έβαζαν πρώτη την ελευθερία πετύχαιναν και την καλύτερη ισότητα. Αντίθετα, αυτοί που επέβαλλαν την ισότητα, εκτός που έχαναν την ελευθερία, δεν κέρδιζαν ούτε την ισότητα (νομενκλατούρες).

3. Η επιδίωξη της ισότητας δεν καταπατούσε μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα – αλλά και τη δημιουργική πρωτοβουλία. Στα καθεστώτα ισότητας επί δεκαετίες δεν εμφανίστηκαν σημαντικές νέες εφευρέσεις (π.χ. ένα νέο φάρμακο), ούτε αξιόλογο καλλιτεχνικό έργο. (Οι δημιουργοί ήταν είτε κρατικοί υπάλληλοι είτε στα στρατόπεδα.)

4. Τα καθεστώτα ισότητας απέτυχαν και στην οικονομία. Μη παράγοντας πλούτο, μοίραζαν φτώχια. Εκτός κι αν άνοιγαν την αγορά (βλ. σημερινή Κίνα). Αλλά το μείγμα της Κίνας είναι απεχθές: δικτατορικό κράτος με ασύδοτο, άγριο καπιταλισμό. Θύματα: και η ισότητα και η ελευθερία…

5. Ο πολιτικός φιλελευθερισμός είναι αδελφός του ορθολογισμού και του διαφωτισμού - γεννήθηκαν μαζί και μοιράζονται την ίδια βασική αξία: την ελευθερία. Ο διαφωτισμός είναι ο φιλελευθερισμός στη σκέψη. Από εκεί γεννήθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, δηλαδή ο νέος ανθρωπισμός.

6. Ο νέο-φιλελευθερισμός (λέξη βρισιά στα νεοελληνικά) είναι μία υπερβολή του οικονομικού φιλελευθερισμού - και, σαν κάθε υπερβολή, λανθασμένος. Οι αγορές δεν αυτό-ρυθμίζονται. Αντίθετα, ο κλασικός οικονομικός φιλελευθερισμός εμπεριέχει μέριμνα για τον άνθρωπο.

7. Τα πολιτικά και οικονομικά συστήματα ξεκινάνε ως θεωρίες αλλά αποδείχνονται στην πράξη. Μόνον η εφαρμογή τους τα κρίνει. Η άποψη: «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» είναι υπέροχη σαν ιδανικό, αλλά μένει να περιγραφεί ακριβώς ο «άλλος κόσμος», να εφαρμοστεί με δημοκρατικές διαδικασίες και να κριθεί. Όπως και στην επιστήμη, το πείραμα επιβεβαιώνει τη θεωρία. Μη συγκρίνετε το υπαρκτό με το ανύπαρκτο.

8. Επιμένω στις δημοκρατικές διαδικασίες γιατί, ενώ οι ιδεολογίες και οι ουτοπίες είναι ωραίες στα βιβλία, η επιβολή τους με τη βία μετέβαλε τα οράματα σε εφιάλτες. Οι ιδεολογίες (και οι θρησκείες) έχουν φονεύσει περισσότερους ανθρώπους από όλους τους κατακτητές, τυράννους, Αττίλες και Ταμερλάνους.

9. Ο κόσμος δεν προχωράει με τη βία αλλά με την εξέλιξη. Η μεταρρύθμιση αποδείχθηκε πάντα πιο αποτελεσματική και μόνιμη από την επανάσταση.

10. Ο Φιλελευθερισμός ΔΕΝ ταυτίζεται με τον Καπιταλισμό (Κίνα) και ουδέποτε εφαρμόστηκε στην Ελλάδα.

O Διόνυσος και η λατρεία του οίνου...

στην Ελλάδα και την Ιταλία

Γιώτα Mυρτσιώτη, Καθημερινή, 12/7/2010

Εύγλωττη η μυθολογία για τον πιο αγαπημένο θεό του ελληνικού πανθέου, τον Διόνυσο, παμπάλαιες και οι ρίζες του θεόσταλτου δώρου του στους θνητούς. Περί οίνου ο λόγος, σύμβολο κοινωνικής προβολής κατά την αρχαϊκή περίοδο (7ος αι.), αγαθό διαδεδομένης κατανάλωσης στους επόμενους αιώνες ταυτίστηκε με χαρές και λύπες, με λατρευτικές και ταφικές τελετές, με συμπόσια, θέατρο, Τέχνη.

Στους αρχαίους δρόμους του κρασιού της Μακεδονίας και της Ιταλίας μας ταξιδεύει από αύριο η έκθεση «Το δώρο του Διονύσου. Η μυθολογία του κρασιού στην κεντρική Ιταλία (Μολίζε) και τη βόρεια Ελλάδα (Μακεδονία)» που συνδιοργανώνουν το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, η Ε΄ Εφορεία Αρχαιοτήτων της περιοχής Μολίζε της Ιταλίας και το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης.

Αρχαιολογικά τεκμήρια της λατρείας του Διονύσου στην κεντρική Ιταλία απέναντι σε αντίστοιχα ευρήματα από τη Β. Ελλάδα διατρέχουν τη μακραίωνη ιστορία του κρασιού στις δύο οινοπαραγωγικές περιοχές, που ξεκίνησε από τη Μακεδονία (απανθρακωμένα στέμφυλα και γίγαρτα σε νεολιθικό σπίτι (4500 π. Χ.) στο Ντικιλί Τας -κοντά στους Φιλίππους- είναι η πρωιμότερη μαρτυρία για οινοποίηση σταφυλιών) και μέσω του ελληνικού αποικισμού του 8ου-7ου αι. π. Χ. διαδόθηκε στην Ιταλία.

Κοινοί κώδικες ανάμεσα στις δύο χώρες είναι περίτεχνα έργα από συμπόσια (κρατήρες, αγγεία σερβιρίσματος και πόσης), αρύταινες (κουτάλες που αντλούν το κρασί), μουσικά όργανα από τελετές λατρείας στον Διόνυσο, αγγεία και θεατρικά προσωπεία που δίνουν τη διάσταση της αμπελοκαλλιέργειας, της οινοποιίας και της οινοποσίας, της λατρείας στον αντιφατικό θεό της διαρκούς κίνησης και της παράβασης, της χαράς και της παραφροσύνης.

«Η σύνθετη υπόσταση και οι πολλαπλές ιδιότητες του 13ου θεού δεν είναι δυνατόν να εξαντληθούν μέσα σε μια έκθεση», εξηγεί η διευθύντρια του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης Πολυξένη Αδάμ-Βελένη. «Για τον λόγο αυτό, η έκθεση εστίασε στον οίνο, βασικό είδος διατροφής και εμπορικών συναλλαγών σε όλο τον μεσογειακό χώρο κατά την αρχαιότητα».

Οι βωµοί και το παγκάρι

του Ριχάρδου Σωμερίτη, ΒΗΜΑ, 10/7/2010

Ωραία λοιπόν... Η Ορθόδοξη Εκκλησία «που στάθηκε πάντα κοντά στον λαό» θα παραµείνει χώρια και µακριά από τις θυσίες του. Το κράτος θα συνεχίσει να µισθοδοτεί τον κλήρο της, περιλαµβανοµένων και όσων νέων θα προσληφθούν (κουβέντα, φυσικά, για απολύσεις...), αλλά δεν θα προχωρήσει σε καµία πραγµατική φορολόγηση της περιουσίας και των εσόδων της. Και δεν θα εκποιηθεί κανένα περιουσιακό στοιχείο από τα τόσα αχρησιµοποίητα και µη «φιλέτα» που διαθέτει για να µειωθεί το εθνικό χρέος.

Αυτά προσυπέγραψε τις προάλλες, περιχαρής µάλιστα, ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος -που πρέπει να τρέµει τον Ανθιµο της Θεσσαλονίκης περισσότερο και απότην τρόικα- ύστερα από µια προσωπική συνεργασία του µε τον Αρχιεπίσκοπο. Που υποσχέθηκε µεγαλύτερη κοινωνική προσφορά της Εκκλησίας. Με πιο απλά λόγια: ένα βελτιωµένο (ίσως) πινάκιο φακής στα όποια συσσίτια. Ο καθένας µπορεί να καταλάβει ότι η κυβέρνηση, που δεν µπορεί εύκολα να τα βγάλει πέρα, ταυτόχρονα, µε τους ιδιοκτήτες ταξί, µε την ΠΝΟ, µε τους πανεπιστηµιακούς, µε τους συνδικαλιστές της ∆ΕΗ, µε τους εκπροσώπους κάθε λογής συντεχνιών, µε τους «Αγανακτισµένους»  που οργίζονται µόνο το βραδάκι, µε το που πέφτει ο ήλιος, ενώ πριν το Σύνταγµα είναι ο παράδεισος κάθε παρεµπορίου, µε τους κουκουλοφόρους και µε πολλούς άλλους, δεν µπορεί να τα βγάλει πέρα και µε τους παπάδες. Αυτό µόνο ο Σηµίτης το πέτυχε, µε τις ταυτότητες.

Αν ήταν συνεπής µε όσα διατείνεται ότι πιστεύει η Ορθόδοξη Εκκλησία, θα έπρεπε να είναι το στήριγµα του λαού και να συµµερίζεται τις τύχες και τους πόνους του. Πέρα από τα µεγάλα λόγια, δενσυµβαίνει όµως κάτι τέτοιο. Και αυτό είναι προκλητικό. Κυρίως που ορισµένοι εφηµέριοι (αλλά και Μητροπολίτες) δεν διστάζουν να λαϊκίζουν ασύστολα από άµβωνος και να δηλώνουν και αυτοί «αγανακτισµένοι» (π.χ. ο εκ γενετής αγανακτισµένος Ανθιµος), µερικοί µάλιστα µε το ύφος του δήθεν οσιοµάρτυρα διωκόµενου από την «ξενόδουλη» εξουσία.

Η αλήθεια είναι ότι η Πολιτεία έχει αποδεχθεί σιωπηρά µια πολύ παράδοξη και συνταγµατικά ανορθόδοξη (!) κατάσταση: δεν προχωρεί στον χωρισµό της από την Εκκλησία, της επιτρέπει να παρεµβαίνει πολύ συχνά σε θέµατα πολιτικής, όπως η Παιδεία, αλλά ταυτόχρονα της αναγνωρίζει ένα καθεστώς «ετεροδικίας» και «ετερονοµίας» που θυµίζει λεόντειο εταιρεία. Ή πιο απλά: «τα δικά σου δικά µου και τα δικά µου δικά µου»: Για ποιον λόγο το καθεστώς της τεράστιας εκκλησιαστικής περιουσίας είναι από κάθε άποψη τόσο διαφορετικό από το καθεστώς της περιουσίας του κάθε πολίτη και της κάθε συλλογικότητας, κυρίως όταν το Κράτος (εµείς όλοι) καλείται να µισθοδοτεί τους λειτουργούς της; Ολα αυτά είναι πονηρά, χαµερπή, τιποτένια. Και δεν αρµόζουν σε κανέναν.

Μούσες

Από το http://www.in4you.gr

Η προέλευση των αρχαιοελληνικών Μουσών είναι ένα περίπλοκο θέμα της Ελληνικής Μυθολογίας. Ο Παυσανίας υποστηρίζει ότι υπήρχαν δύο γενιές Μουσών, όπου στην πρώτη γενιά ήταν 3 και ήταν κόρες του Ουρανού και της Γαίας. Οι αρχαιότερες Ελικωνιάδες Μούσες ήταν οι εξής: Η Μνήμη, η Μελέτη και η Αοιδή (τραγούδι).

Η ποιητική τέχνη χρειάζεται και τις τρεις αυτές Μούσες, χρειάζεται τον συνδυασμό του τραγουδιού, της μνήμης και της μελέτης. Γιατί για να τραγουδήσεις χρειάζεται πρώτα η μνήμη και μετά η μελέτη (άσκηση).

Η δεύτερη γενιά μουσών ήταν οι κόρες του Δία και της Μνημοσύνης και είχαν ως ηγέτη τους τον Απόλλωνα. Ο ποιητής της "Θεογονίας" Ησίοδος απαριθμεί τα ονόματα των 9 Μουσών: Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολύμνια, Ουρανία και Καλλιόπη.

Για τη γέννησή τους ο Ησίοδος διηγείται: "Στην Πιερία η Μνημοσύνη, ενώθηκε με το γιο του Κρόνου. Ο Δίας κοιμήθηκε στο ιερό κρεβάτι εννιά νύχτες και η Μνημοσύνη γέννησε εννιά θυγατέρες, όλες με την ίδια ψυχή, ευαίσθητες στη μουσική". Αν και τις θεωρούσαν δευτερεύουσες θεότητες, οι Μούσες αποτέλεσαν, από την αρχαιότητα ως τα νεότερα χρόνια θέμα πολυαρίθμων καλλιτεχνικών παραστάσεων. Ο Ησίοδος μάλιστα αναφέρει ότι οι Μούσες είχαν εικονιστεί πάνω στην ασπίδα του Ηρακλή. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και στις μέρες μας ο όρος «μούσα» χρησιμοποιείται για να δείξει ότι κάποιος ή κάποια εμπνέει κάποιον.

Οι πιο πολλοί τις χαρακτηρίζουν σαν απλές νύμφες των βουνών και των νερών. Σε σχετικά νεότερη εποχή κάθε μια από τις εννέα Μούσες απέκτησε σαφώς καθορισμένη δικαιοδοσία:

Ένα μυστικό «κατά Μάρκον ευαγγέλιο»

Από τον ιστότοπο http://esperos.ucoz.com

Η ιστορία ξεκινά το 1958 όταν ο Αμερικανός καθηγητής ιστορίας Morton Smith ανακάλυψε ένα μεσαιωνικό χειρόγραφο στο ορθόδοξο μοναστήρι του Αγίου Σάββα, περίπου 20 χιλιόμετρα νότια της Ιερουσαλήμ. Το χειρόγραφο αποδόθηκε σε κάποιον αντιγραφέα μοναχό των έργων του Κλήμη της Αλεξάνδρειας. Αποτελούνταν από τρεις σελίδες στα ελληνικά, οι οποίες ήταν γραμμένες στις τελευταίες κενές σελίδες ενός άσχετου βιβλίου (το αυθεντικό κείμενο μάλλον είχε χαθεί). Αφού φωτογράφησε προσεχτικά τις τρεις σελίδες, ο καθηγητής επέστρεψε το βιβλίο στη θέση του. Παρουσίασε τα ευρήματά του στην επιστημονική κοινότητα μόλις το 1973, εκδίδοντας τη μελέτη «Ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας και το μυστικό κατά Μάρκον ευαγγέλιο». 

Η πλειοψηφία των επιστημόνων αναγνώρισε το χειρόγραφο ως αυθεντικό, υποστηρίζοντας τη θέση αυτή σε πληθώρα μελετών, και το 1980 ταξινομήθηκε επίσημα στα έργα του Κλήμη. Κάποιοι ερευνητές όμως επιτέθηκαν με μένος στον Smith, κατηγορώντας τον ότι πλαστογράφησε το κείμενο για να κερδίσει δημοσιότητα. Άλλοι αποδέχτηκαν τη γνησιότητα του χειρογράφου, αλλά εξέφρασαν επιφυλάξεις για το περιεχόμενο απόσπασμα του ευαγγελίου του Μάρκου. Από την άλλη, μετά από απόφαση του ηγουμένου του μοναστηριού, το χειρόγραφο μεταφέρθηκε στην πατριαρχική βιβλιοθήκη της Ιερουσαλήμ, όπου φωτογραφήθηκε ξανά. Βέβαια, στη συνέχεια τα ίχνη του... χάθηκαν και η επίσημη εξήγηση του ορθόδοξου Πατριαρχείου είναι οτι «δεν το βρίσκουν πουθενά»...

Γιατί όμως τόσες προσπάθειες να εξαφανιστεί το χειρόγραφο ή να μειωθεί η αξιοπιστία του; Λόγω του περιεχομένου του φυσικά, στο οποίο θα περάσω αμέσως. Το κείμενό είναι μια επιστολή του εκκλησιαστικού «Πατέρα» Κλήμη προς κάποιον Θεόδωρο. Αρχικά, συγχαίρει τον Θεόδωρο για την εξόντωση των «αιρετικών» οπαδών του Καρποκράτη, θρησκευτικής αίρεσης  που δίδασκε μια διαφορετική έκδοση του κατά Μάρκον ευαγγελίου.

Εκ των επιστολών του αγιότατου Κλήμεντος του στρωματέως, Θεωδώρω.

Καλώς εποιήσας επιστομίσας τας αρρήτους διδασκαλίας των καρποκρατιανών...

Των τοίνην θρυλούμενον περί του θεοπνεύστου κατά Μάρκον ευαγγελίου. Τα μεν ψεύδεται παντελώς. Τα δε, ει και αληθή τινά περιέχει.

Σύμφωνα λοιπόν με τον Κλήμη, οι καρποκρατιανοί διέθεταν μια υποτιθέμενη θεόπνευστη εκδοση του ευαγγελίου του Μάρκου. Τα περισσότερα που έγραφε βέβαια ήταν ψέματα, υπήρχαν όμως και κάποια αληθινά στοιχεία. Ποια είναι όμως η ιστορία του περίεργου αυτού ευαγγελίου;

Ο γουν Μάρκος, κατά την του Πέτρου εν Ρώμη διατριβήν, ανέγραψε τας πράξεις του Κυρίου, ου μεντοι πάσας εξαγγέλων, ουδέ μην τας μυστικάς υποσημαίνων. Αλλ' εκλεγόμενος ας χρησιμότατας ενόμισε προς αύξησιν της των κατηχουμένων πίστεως. Του δε Πέτρου μαρτυρήσαντος, παρήλθεν εις Αλεξάνδρειαν ο Μάρκος, κομίζων και τα ταυτού και τα του Πέτρου υπομνήματα, εξ ων μεταφέρων εις το πρώτον αυτού βιβλίον τα τοις προκόπτουσι περί την γνώσιν κατάλληλα. Συνέταξε πνευματικώτερον ευαγγέλιον εις την των τελειουμένων χρήσιν. Ουδέπω όμως αυτά τα απόρρητα εξωρχήσατο, ουδέ κατέγραψεν την ιεροφαντικήν διδασκαλίαν του Κυρίου, αλλά ταις προγεγραμμέναις πράξεσιν επιθείς και άλλας, έτι προσεπήγαγε λόγια τινά ων ηπίστατο την εξήγησιν μυσταγωγήσειν τους ακροατάς εις το άδυτον της επτάκις κεκαλυμμένης αλήθειας.

Ο Μάρκος λοιπόν έγραψε αρχικά ένα ευαγγέλιο για τον «πολύ κόσμο», χωρίς όμως να συμπεριλάβει τα πάντα, αφήνοντας πολλά μυστικά απ' έξω. Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Πέτρου πήγε στην Αλεξάνδρεια, παίρνοντας μαζί του τις σημειώσεις του και τις αντίστοιχες του Πέτρου. Ενσωμάτωσε το υλικό από τις σημειώσεις στο αρχικό κείμενο του ευαγγελίου του, κάνοντάς το «πνευματικότερο» και κατάλληλο για τους μυημένους, όσους είχαν αγγίξει την τελειότητα. Βέβαια, άφησε πάλι κάποια πράγματα εκτός, αλλά συμπεριέλαβε εδάφια, των οποίων η εξήγηση θα οδηγούσε δίκην μυσταγωγίας τους πιστούς στην αποκάλυψη της αλήθειας, που είναι καλυμμένη από επτά πέπλα... Iουδαϊκός μυστικισμός  μυρίζει! Ας δούμε και τη συνέχεια:

Των δε μιαρών δαιμόνων όλεθρον τω τον ανθρώπων γένει πάντοτε μηχανώντων. Ο Καρποκράτης, υπ' αυτών διδαχθείς και απατηλοίς τέχναις χρησάμενος, ούτω πρεσβύτερον τίνα της εν Αλεξανδρεία Εκκλησίας κατεδούλωσεν ώστε παρ' αυτού εκόμισεν απόγραφον του μυστικού ευαγγελίου. Ο και εξηγήσατο κατά την βλάσφημον και σαρκικήν αυτού δόξαν, έτι δε και εμίανε ταις αχράντοις και αγίες λέξεσιν αναμιγνύς αναιδέστατα ψεύσματα. Του δε κράματος τούτου εξαντλήται το των καρποκρατιανών δόγμα.

Οι μιαροί δαίμονες, που πάντα επιβουλεύονται το κακό των ανθρώπων, δίδαξαν στον Καρποκράτη τις δαιμονικές απατηλές τέχνες. Αυτός παρέσυρε έναν ιερέα της Εκκλησίας της Αλεξάνδρειας (όπου φυλασσόταν το μυστικό ευαγγέλιο) και τον χειραγώγησε ώστε να του φέρει ένα αντίτυπο. Στη συνέχεια το νόθευσε με τις βλάσφημες και πονηρές του διδασκαλίες, φτιάχνοντας ένα κράμα, το οποίο αποτέλεσε τo δόγμα της αίρεσης των καρποκρατιανών. Υπάρχει όμως κάποιο σωζόμενο απόσπασμα του «αυθεντικού» μυστικού κατά Μάρκον ευαγγελίου που δεν αλλοίωσε ο Καρποκράτης;

Σοι τοίνυν ουκ οκνήσω τα ηρωτημένα αποκρίνασθαι. Δια αυτών του ευαγγελίου λέξεων τα κατεψευσμένα ελέγχων. Αμέλει μετά το «ήσαν δε εν τη οδώ αναβαίνοντες εν Ιεροσόλυμα» και τα εξής εώς «μετά τρεις μέρες αναστήσαται», ώδε επιφέρει κατά λέξιν: Και έρχονται εις Βηθανίαν και ην εκεί μια γυνή ης ο αδελφός αυτής απέθανεν. Και ελθούσα προσκύνησεν τον Ιησούν και λέγει αυτώ «υιέ Δαβίδ ελέησόν με». Οι δε μαθητές επιτίμησαν αυτήν. Και οργισθείς ο Ιησούς απήλθεν μετ' αυτής εις τον κήπον όπου ην το μνημείον. Και ευθύς ηκούσθη εκ του μνημείου φωνή μεγάλη. Και προσελθών ο Ιησούς απεκύλισεν τον λίθον από της θύρας του μνημείου. Και εισελθόν ευθύς όπου ην ο νεανίσκος εξέτεινε την χείραν και ήγειρεν αυτόν, κρατήσας της χειρός. Ο δε νεανίσκος εμβλέψας αυτώ ηγάπησεν αυτόν και ήρξατο παρακαλεί αυτόν ίνα μετ' αυτού η.

Ο Κλήμης παραθέτει ένα απόσπασμα από το μυστικό ευαγγέλιο, το οποίο έχει «καθαρίσει» από τα εμβόλιμα στοιχεία του Καρποκράτη. Αυτό το απόσπασμα τοποθετείται μεταξύ των εδαφίων 10:34 και 10:35 του κατά Μάρκον και είναι το ακόλουθο: 

Ο Χριστός με τους μαθητές του έφτασαν στη Βηθανία, όπου συνάντησαν μια γυναίκα, της οποίας ο αδελφός είχε πεθάνει. Αυτή προσκύνησε τον Ιησού και τον παρακάλεσε να τη βοηθήσει. Παρά τις κοροϊδίες των μαθητών, ο Ιησούς πήγε μαζί της στον τον τάφο του νεκρού αδελφού. Αμέσως ακούστηκε μια κραυγή μέσα από τον τάφο και ο Χριστός μπήκε, κυλώντας την πέτρινη είσοδο του μνημείου. Έδωσε το χέρι του στον νεαρό και τον σήκωσε, επαναφέροντάς τον στη ζωή. Ο νεανίσκος όμως γοητεύτηκε από τον Ιησού και τον ερωτεύτηκε (αγάπησε), παρακαλώντας τον να μείνει μαζί του.

Η συνέχεια του χειρογράφου είναι πιο αποκαλυπτική:

Και εξελθόντες εκ του μνημείου ήλθον εις την οικίαν του νεανίσκου, ην γαρ πλούσιος. Και μεθ' ημέρας εξ επέταξεν αυτώ ο Ιησούς. Και οψίας γενομένης έρχεται ο νεανίσκος προς αυτόν, περιβεβλημένος σινδόνα επί γυμνού. Εδίδασκεν γαρ ο Ιησούς το μυστήριον της βασιλείας του Θεού. Εκείθεν δε αναστάς, επέστρεψεν εις το πέρας του Ιορδάνου...

Και ήσαν εκεί η αδελφή του νεανίσκου ον ηγάπα αυτόν ο Ιησούς και η μήτηρ αυτού και Σαλώμη. Και ουκ απεδέξατο αυτάς ο Ιησούς.

Βγαίνοντας από τον τάφο πήγαν στο σπίτι του νεαρού, που ήταν πλούσιος. Ο Ιησούς έμεινε για έξι ημέρες. Ακολουθώντας τις οδηγίες του, ο νεανίσκος τον πλησίασε φορώντας μόνο ένα σεντόνι πάνω στο γυμνό του σώμα. Στη συνέχεια, ο Χριστός του δίδαξε τα μεγαλύτερα μυστήρια της βασιλείας τού  Θεού. Μετά από αυτό ο Ιησούς πήγε στην άλλη όχθη του Ιορδάνη, όπου τον περίμεναν η μητέρα και η αδελφή του νέου που αγαπούσε, συν μια ακόμα γυναίκα. Αυτός όμως δεν τις δέχτηκε...

Οι ομοφυλοφιλικές αναφορές είναι σαφέστατες και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Γι' αυτό το λόγο πολλοί απολογητές έσπευσαν να κατηγορήσουν τον Smith για πλαστογραφία, ενώ κάποιοι κουτοπόνηροι καλόγεροι... έχασαν το χειρόγραφο! Ένα χειρόγραφο-βόμβα που μπορεί από μόνο του να ταράξει τα θεμέλια του Χριστιανισμού, καθώς με την ανακάλυψή του η Εκκλησία φαίνεται να υποκρίνεται διαχρονικά, με τον πιο αισχρό τρόπο. 

Ενώ πολυάριθμοι «Πατέρες» της καταδίκαζαν με τα χειρότερα λόγια την ομοφυλοφιλία, τον αυνανισμό, το σεξ εκτός γάμου και τον έρωτα γενικότερα, αποδεικνύεται από τα παραπάνω οτι ο ιδρυτής της θρησκείας τους δεν απείχε από το σεξ και μάλιστα είχε ομοφυλοφιλικές εμπειρίες. Πιθανότατα οι ηγέτες της αρχαίας Εκκλησίας δεν έκριναν αυτό το ευαγγέλιο κατάλληλο για όλο τον κόσμο, αλλά μόνο για τους μυημένους, αυτούς που θα περνούσαν κάποια συγκεκριμένα στάδια μύησης. 

(click)

Αν κρίνουμε από το περιεχόμενο της ιστορίας με το νεανίσκο, δεν είναι υπερβολικό να υποθέσουμε οτι αυτή η μύηση θα περιελάμβανε και ομοφυλοφιλικό έρωτα.

Να υπενθυμίσω ότι ο Κλήμης Αλεξανδρείας ήταν ο λαμπρός χριστιανός "πατέρας" που έγραψε: "Έλληνες κλέπται πάσης γραφής!" Δλδ. οι Έλληνες (φιλόσοφοι και φυσιοδίφες) έχουν κλέψει όλα αυτά που διδάσκουν... Και ήταν μάλλον Αθηναίος εκ καταγωγής ο άθλιος!

Έρμαια των αγορών

Σταύρος Διοσκουρίδης, Lifo, 6/7/2011

Ο ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπ. Αθηνών Κωνσταντίνος Τσουκαλάς εξηγεί πώς οι συγκυρίες γεννούν μέτριους πολιτικούς ηγέτες και πώς η Ευρωπαϊκή Ένωση θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος της.

Mια και στην επικαιρότητα βρίσκεται το εκπαιδευτικό ζήτημα, είστε από αυτούς που υποστηρίζουν πως με τα νέα μέτρα χάνεται ο ακαδημαϊκός χαρακτήρας του πανεπιστημίου;

Αυτό που ξέρω είναι πως απ’ τη μια μεριά υπάρχει απόλυτη ανάγκη ν’ αλλάξουν πολλά στα πανεπιστήμια. Απ’ την άλλη, όμως, είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια συστηματική προσπάθεια απαξίωσης του δημόσιου πανεπιστήμιου, η οποία εντάσσεται σε μια διαδικασία μακροπρόθεσμης ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Εδώ και πολλά χρόνια η κοινή γνώμη εθίζεται στην ιδέα ότι τα ΑΕΙ πάσχουν αθεράπευτα. Στόχος είναι να αρθεί η συνταγματική απαγόρευση των ιδιωτικών πανεπιστημίων με τη βαθμιαία εισβολή κερδοφόρων επιχειρήσεων στην παιδεία. Αυτό καθαυτό το γεγονός δεν θα ήταν, βέβαια, τραγικό. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν μπορούν να απειλούν το καλό δημόσιο πανεπιστήμιο. Πολύ περισσότερο, δε, που τα ιδιωτικά πανεπιστήμια τα οποία θα δημιουργηθούν θα είναι δεύτερης διαλογής. Και δεν θα θυμίζουν το Χάρβαρντ ή τη Σορβόννη. Σε όλες τις χώρες που είναι σαν την Ελλάδα τα ιδιωτικά πανεπιστήμια έχουν αποκλειστικό στόχο το κέρδος. Με αυτή την έννοια, η ιδιωτικοποίηση θα έχει ως συνέπεια την κατάρρευση του επιπέδου των σπουδών, αν ταυτόχρονα το δημόσιο πανεπιστήμιο στερηθεί κάτι από τους πόρους και την αυτονομία του.

Και τι σημαίνει αυτό;

Ότι η αγορά θα επιβάλει τους όρους της στην εκπαίδευση με βάση τα δικά της συμφέροντα. Η επιβολή διδάκτρων στα προπτυχιακά δεν είναι παρά μια αρχή μετατροπής των ΑΕΙ σε χώρο κερδοσκοπίας. Αυτό, δε, δεν συνεπάγεται μόνο την άρση της συνταγματικής κατοχύρωσης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Υπό την πίεση των νεοφιλελεύθερων απόψεων, το πανεπιστήμιο γίνεται μια ορθολογική επιχείρηση επιμόρφωσης όσων ελπίζουν να βρουν καλύτερη δουλειά με μόνο κριτήριο την προσδοκώμενη αγοραία χρησιμότητα. Τα ΑΕΙ αποτείνονται σε πελάτες που πληρώνουν για τις υπηρεσίες που τους παρέχονται. Η εκπαίδευση χάνει την πρωταρχική ιδεολογική και πολιτιστική της σημασία και γίνεται μια υπηρεσία όπως όλες οι άλλες. Τα ΑΕΙ μετατρέπονται έτσι σ’ ένα σύστημα παραγωγής χρήσιμης εργασιακής δύναμης. Δεν είμαι, βέβαια, αντίθετος σε οποιαδήποτε μεταβολή του νόμου-πλαισίου, αλλά, με τη διαφαινόμενη κατεύθυνση του επικείμενου νομοσχεδίου, βαδίζουμε προς μιαν εξαφάνιση της αυτονομίας της παιδείας.

Σήμερα, όμως, ένας νέος σκέφτεται πώς θα βρει δουλειά και όχι πώς θα πλησιάσει τη σφαιρική και ολοκληρωμένη γνώση.

Φυσικά! Σε μια κοινωνία όπου οι νέοι δεν μπορούν να βρουν δουλειά, όλα τ’ άλλα είναι πολυτέλειες. Όταν η ανεργία κατακλύζει ολόκληρη τη χώρα, το να μιλάμε για κριτική εκπαίδευση και πολιτισμό ηχεί ίσως ως πολυτέλεια. Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας το βασικό πρόβλημα είναι η ανεργία, η υποτίμηση της εργασίας, και η απασχολησιμότητα, τραγική λέξη. Πρέπει να γίνουν οι άνθρωποι απασχολήσιμοι, χρήσιμοι και παραγωγικοί. Αλλιώς, θα υποστούν τις συνέπειες της ανικανότητάς τους και της αδυναμίας τους να προσαρμοσθούν στις περιστάσεις.

Τι θα πει «απασχολήσιμοι»;

Θα πει ότι οι νέοι εθίζονται στην ιδέα ότι δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να εμφανισθούν στην αγορά για να δουλέψουν για μια μέρα την εβδομάδα, μια εβδομάδα τον μήνα, έναν μήνα τον χρόνο εκείνο που τους αναλογεί και οφείλουν να είναι και ευχαριστημένοι. Και πρέπει να υπογραμμισθεί πως αυτό το μοντέλο της κοινωνίας που ανοίγεται μπροστά μας είναι καινούργιο. Δεν έχουμε, ίσως, αντιληφθεί ακόμα πως έχουν ανατραπεί όλες οι ηθικές, κοινωνικές και πολιτικές βεβαιότητες επί τη βάσει των οποίων πορευόμασταν τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη.

Τι έμεινε, δηλαδή, από την «Ευρώπη»;

Το πιο ωραίο που είχε φτιάξει ο ευρωπαϊκός πολιτισμός ήταν να οδηγηθούν οι κοινωνίες μέσα απ’ τα κράτη τους σε μια κατάσταση όπου κανείς δεν θα φοβάται ότι θα ψοφήσει της πείνας, όλοι θα έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, όλοι θα έχουν περίθαλψη, κανείς δεν θα τιμωρείται για την ανικανότητά του να εργασθεί και όλοι θα έχουν κάποια σιγουριά στα γηρατειά τους. Αυτό το κοινωνικό κράτος των δεκαετιών ’50, ’60 και ‘70 με τις ατέλειές του ήταν η πιο σημαντική πολιτική κατάκτηση των τελευταίων διακοσίων ετών. Με την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού από τη δεκαετία του ’80 κι έπειτα έχει κυριολεκτικά εξαφανισθεί. Όλες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες τείνουν να προσαρμόζονται βραχυπρόθεσμα σ’ εκείνο που τους ζητούν οι αγορές. Και τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την ήπειρο.

Δηλαδή, τόσα χρόνια ανάπτυξης και προόδου μάς στέλνουν τόσο πίσω, όσον αφορά ζητήματα απλής επιβίωσης;

Η πρόοδος δεν είναι μονόδρομος. Είναι μια διαδικασία που δεν μπορεί να ορίσει κανείς και δεν μπορεί να είναι μόνο τεχνοκρατική και ποσοτική. Είναι πολιτική, ιδεολογική και ηθική. Κανείς δεν έχει καταφέρει ποτέ να ορίσει την πρόοδο. Και δεν είμαστε ποτέ σίγουροι ότι θα εξακολουθήσει να προχωράει. Αναπάντεχα, ίσως, βλέπουμε να καταρρέει κάτι που θεωρούσαμε δεδομένο: ότι προοδεύουμε και ότι οι κοινωνίες μας βαδίζουν προς το καλύτερο. Είναι έσχατη πλάνη. Μέχρι πριν από δέκα χρόνια πίστευαν πως η οικονομική ανάπτυξη είναι κάτι που ωφελεί όλους, ότι αν μεγαλώσει η πίτα, όλοι θα φάνε περισσότερο, ότι ο πλούτος θα κατρακυλήσει προς τα κάτω για το καλό όλων. Αυτό αποδείχθηκε λάθος. Η πίτα μεγάλωσε, αλλά ούτε ψίχουλα δεν πήρε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Μέχρι τώρα πιστεύαμε πως ήταν κεκτημένο όλων να έχουμε τη στοιχειώδη κρατική περίθαλψη και φροντίδα. Η δυνατότητα όλων να επιβιώνουν αξιοπρεπώς θεωρούνταν αυτονόητη. Με τη ραγδαία, όμως, κατάρρευση του συστήματος, ο κόσμος τα έχει κυριολεκτικά χαμένα. Όλα τα όνειρα αποδείχτηκαν πλάνες. Οι πολίτες είναι ανήμποροι ν’ αντιδράσουν, οργίζονται, αγανακτούν. Αυτό ακριβώς εκφράζουν οι «Αγανακτισμένοι» πολίτες. Μπροστά στην απόγνωση οι άνθρωποι αντιδρούν.

Μέσα στο πλαίσιο αυτής της αντίδρασης είναι και η βία;

Εκάστοτε, ακόμα και η βία. Τι είναι, όμως, βία; Η αποδοκιμασία της βίας ή όχι είναι απλώς ρητορική, όταν δεν αναζητούνται τα αίτιά της. Θα πρέπει να είσαι τελείως παρανοϊκός για να επικροτείς τη βία. Η βία, όμως, δεν εμφανίζεται από μόνη της στα εύφορα χωράφια. Όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα στους ανθρώπους να επιζήσουν, η απόγνωση εξωθεί στα άκρα. Με αποτέλεσμα το κράτος να χρησιμοποιεί την καταστολή ως μόνο τρόπο αναπαραγωγής της εξουσίας του. Είναι γεγονός ότι η καταστολή αυξάνεται συστηματικά. Μιλάμε για δημοκρατίες ολοένα και πιο αστυνομικές. Δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια για το τι έγινε στο Σύνταγμα προχθές. Οι σχέσεις των παρακρατικών ομάδων και των τραμπούκων με «σταγονίδια» των αστυνομικών δυνάμεων είναι γνωστές και παλαιές. Και από τη στιγμή που η ανασφάλεια εντείνεται, οι εστίες βίας και οι συστηματικές μορφές αστυνομικής καταστολής αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Και έτσι, μαζί με την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, υπονομεύεται και η ίδια η δημοκρατία. Γι’ αυτό δεν φταίει ένα κόμμα ή ένας άνθρωπος, αλλά η κατάσταση στην κοινωνία. Αν κάποιοι δεν έχουν να φάνε, ή θα μετατραπούν σε άβουλα πρόβατα ή θα βιαιοπραγήσουν. Η βιαιοπρα- γία επιφέρει καταστολή, η καταστολή φέρνει αντιβία, η αντιβία ενισχύει την κρατική βία και κάπως έτσι βρισκόμαστε στην αυγή μιας νέας ισορροπίας κοινωνικών δυνάμεων που δεν ξέρουμε πού οδηγεί.

Θα είναι πιο αριστερά ή πιο δεξιά;

Κανείς δεν ξέρει. Αλλά, σε μεγάλο βαθμό, αυτό που γίνεται σήμερα ενισχύει τη δεξιά. Διότι η βία φοβίζει, συντηρητικοποιεί ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού και νομιμοποιεί την καταστολή. Και αυτό εξ αντικειμένου συμφέρει κάποιους, και πάντως όχι τους εργαζομένους.

Πάντως, οι επιθέσεις ενάντια στους πολιτικούς δεν έχουν κοιτάξει «χρώμα» μέχρι στιγμής.

Εκείνοι που είναι τα κατεξοχήν θύματα της συμβολικής ή μη βίας ανήκουν πρωτίστως στην κυβερνητική παράταξη, αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι τόσο μεγάλη η αναξιοπιστία και η αγανάκτηση, που όλο το πολιτικό σύστημα φαίνεται να παραπαίει. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού αμφισβητεί την αναγκαιότητα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το πιο επικίνδυνο είναι η υπονόμευση όλων των πολιτικών σταθερών που μέχρι τώρα ήταν το κέλυφος μέσα στο οποίο όλοι κινούμασταν. Ο ίδιος ο λαός ταλαντεύεται, δεν ξέρει τι να κάνει. Βέβαια, όταν μιλάει κανείς γι’ αυτά, τον κατηγορούν για λαϊκιστή. Έχει γίνει μια τρομακτική κατάχρηση της λέξης λαϊκισμός. Όποιος μιλάει για τον λαό είναι λαϊκιστής, η αναφορά στους ανέργους είναι λαϊκίστικη, η προβολή της δυστυχίας των ανθρώπων είναι, μας λένε, λαϊκισμός. Η νέα αυτή γλώσσα είναι καθαρά υπονομευτική. Σάμπως έχει υπάρξει ποτέ πολίτευμα που δεν είναι λαϊκίστικο; Όλα τα κόμματα και οι πολιτικές πλατφόρμες έχουν αναγκαστεί να βάζουν τον λαό στο επίκεντρο της ανάλυσής τους. Δεν είναι, όμως, τυχαίο πως σήμερα, ακόμα και η έννοια του λαού έχει αρχίσει να υπονομεύεται. Αυτά είναι σύνδρομα ενός πλήρους ιδεολογικού αποπροσανατολισμού, που το δυστύχημα είναι ότι προβάλλεται από ολοένα περισσότερα υπεύθυνα χείλη. Ο λαϊκισμός ενάντια στην ευθύνη, μας λένε. Δεν είναι πια «σωστό» να επιμένουμε σε λέξεις όπως λαός, κράτος, πατρίδα, έθνος, λέξεις που χρησιμοποιούσαμε τα τελευταία 100 χρόνια; Αυτό δείχνει και τον κίνδυνο της αποσταθεροποίησης του πολιτικού αλλά και του ιδεολογικού σκηνικού. Όταν καταλύονται τα πάντα το σκηνικό δεν μπορεί να παραμένει ανέπαφο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ιστορία τιμωρεί. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει την ιστορία.

Kαι ο κορπορατισμός είναι μέσα σε αυτές τις λέξεις που έχουν εξαφανιστεί;

Ξεχνάμε ότι, πριν από τριάντα χρόνια, ο κορπορατισμός ήταν σε όλη την Ευρώπη το θεμέλιο της κοινωνικής συναίνεσης. Το κοινωνικό κράτος στηρίχτηκε στις οργανωμένες συντεχνίες. Αυτό εξαφανίστηκε κι αίφνης η λέξη συντεχνία από αναγκαία προϋπόθεση έγινε ανάθεμα.

Δεν φταίνε και οι «Φωτόπουλοι» γι’ αυτό; Δεν φταίνε τα κόμματα που μπήκαν μεταξύ του κράτους και των συνδικάτων;

Φυσικά φταίνε τα κόμματα και οι διάφοροι συντεχνιακοί υπεύθυνοι. Εδώ, όμως, τίθεται ένα άλλο ζήτημα. Σήμερα, ως «κακοί» προβάλλονται το κράτος, τα κόμματα, τα συνδικάτα και όλες οι μορφές συλλογικής παρέμβασης στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Αυτό είναι ένα κομμάτι μιας πάγιας ιδεολογικής εκστρατείας που αποσκοπεί να καταστήσει διαβλητό οτιδήποτε συλλογικό και να εξιδανικεύσει ως ιδανικό μόνον την ατομική πρωτοβουλία. Έτσι, μετά τη δεκαετία του ’80 βγήκε η ιδέα της «κοινωνίας των πολιτών», που σημαίνει στην ουσία το μη κράτος, το μη οργανωμένο. Όχι, λοιπόν, στα συνδικάτα, ακόμα και στα κόμματα. Οτιδήποτε παρεμβαίνει στην πολιτική διαδικασία είναι διαβλητό. Αυτή ακριβώς είναι και η πεμπτουσία της κυρίαρχης ιδεολογίας. Όλα τ’ άλλα εμφανίζονται ως λαϊκισμός.

Και τι κάνεις όταν πέφτεις πάνω σ’ ένα κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ, που έφερε τη χώρα κοντά στη χρεοκοπία για να γίνουν κάποιοι υπουργοί;

Δυο επιλογές έχεις: ή πολεμάς με τα μέσα που έχεις ή κάνεις επανάσταση. Και επειδή επανάσταση δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε, είμαστε αναγκασμένοι να διαπραγματευτούμε με την πραγματικότητα. Δεν μπορούμε, όμως, να πολεμάμε εναντίον όλων των κομμάτων και των συνδικάτων. Ο αγώνας πρέπει πάντα να είναι συγκεκριμένος. Και αυτό πρέπει να γίνεται στο πλαίσιο της κολοβής, ελλιπούς και νοθευμένης δημοκρατίας. Είναι το μόνο που μας μένει.

Eίπατε πριν ότι κανείς δεν μπορεί να ελέγξει την ιστορία. Ούτε καν οι αγορές;

Η αγορά θέλει να ελέγξει μόνο το αύριο, ούτε καν το μεθαύριο. Το δράμα αρχίζει απ’ τις αγορές. Άλλο αγορά, άλλο αγορές. Η αγορά είναι αυτό που έλεγε ο Άνταμ Σμιθ, το «αόρατο χέρι». Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει πια. Υπάρχουν πια αγορές, δηλαδή πολύ συγκροτημένα συμφέροντα που δρουν ασύδοτα στον παγκοσμιοποιημένο χώρο και επιβάλλουν τις απόψεις τους σε όλους. Προχθές, βγήκαν οι οίκοι αξιολόγησης και είπαν πως, αν γίνει μετακύληση του χρέους, θα υποτιμηθεί η οικονομία της Ελλάδος ακόμη περισσότερο. Τέτοιο πράγμα δεν θα είχε συμβεί πριν από είκοσι χρόνια. Οι οίκοι αξιολόγησης κι εκείνοι που στέκονται πίσω τους εμφανίζονται παντοκράτορες, λυμαίνονται εντελώς βραχυπρόθεσμα όλο τον κόσμο, επιβάλλουν τις απόψεις τους, υλοποιούν τα συμφέροντά τους και μόλις τελειώσουν φεύγουν και πάνε αλλού. Παλιά, θεωρούσαμε πως τα Νησιά Κέιμαν που ξέπλεναν χρήματα ήταν ένα πολύ μικρό μέρος της πραγματικότητας. Τώρα, όλος ο κόσμος έχει γίνει «υπεράκτιος» και «πλυντήριο». Και όλες οι κυβερνήσεις τρέμουν, όχι μόνο η ελληνική. Μόνο ο Ομπάμα κάτι πήγε να κάνει, αλλά του δώσανε ξυλιές στα δάκτυλα και ανέκρουσε πρύμνη. Έχει δημιουργηθεί μια παγκόσμια οικονομική εξουσία που δεν δίνει λογαριασμό στις νόμιμες πολιτικές εξουσίες.

Άρα, χάνεται και η εθνική κυριαρχία;

Είπε ο Γιούνκερ προχθές ότι η Ελλάδα θα χάσει ένα κομμάτι της εθνικής της κυριαρχίας. Λες και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι κυρίαρχες. Σήμερα, μόνο στην Κίνα δεν υπονομεύεται η εθνική κυριαρχία. Είναι κυρίαρχος ο Τρισέ, είναι κυρίαρχη η Κομισιόν; Είναι όλοι μπλεγμένοι σ’ ένα σύστημα όπου προσπαθούν να ισορροπήσουν μέχρι αύριο το πρωί και μεθαύριο βλέπουμε. Είναι αστείο να θυμώνουμε με τον Γιούνκερ τη στιγμή που δεν υπάρχουν πια μικρά, κυρίαρχα κράτη. Είμαστε όλοι κάτω απ’ το πέλμα των κελευσμάτων των αγορών.

Eτσι, όμως, έχουμε κατασκευάσει ένα συστηματικό άλλοθι που αθωώνει τους πολιτικούς, αφού δεν μπορούν να κάνουν τίποτα απέναντι στις αγορές.

Δεν τους αθωώνει κανείς. Αν είχα εγώ τη δύναμη, θα έκλεινα τους οίκους αξιολόγησης, θα έλεγχα την κίνηση των κεφαλαίων και θα επινοούσα τρόπους ν’ αποκαταστήσω τη δύναμη των πολιτικών εξουσιών. Ουτοπία; Ίσως.

Ποιος πιέζει τους πολιτικούς και δεν τα κάνουν αυτά;

Από την εποχή του Μάαστριχτ, η Ευρώπη μπήκε σ’ έναν μονόδρομο. Από τη στιγμή που το έκανε αυτό, είναι σχεδόν αδύνατο ν’ ανατρέψει τις βασικές ιδεολογίες βάσει των οποίων λειτουργεί. Τι θα πουν; Ότι κάναμε λάθος και θα επιβάλουμε ένα κοινωνικό κράτος; Έχουν ήδη μπει στη χοάνη της προσαρμογής και είναι ανίκανοι να ξεφύγουν απ’ αυτή. Η κρίση δεν είναι ελληνική, απλώς εμείς έχουμε την ατυχία να γινόμαστε τα πειραματόζωα μιας νέας συστημικής έκρηξης. Οι πολιτικοί δεν είναι τίποτα παραπάνω από υπηρέτες ενός μονόδρομου που κάποτε πίστεψαν ότι μπορούν να ελέγξουν και που τελικά τους καταβρόχθισε. Η ΕΚΤ φτιάχτηκε με μόνο γνώμονα τη σταθεροποίηση του ευρώ και αυτό ήταν κάτι σωστό. Δεν συνοδεύτηκε, όμως, από κοινή οικονομική πολιτική κι έμεινε ένα ξεκρέμα- στο νομισματικό σύστημα, το οποίο είναι αδύνατο να βγει απ’ το τούνελ. Και γι’ αυτό, τη συγκεκριμένη στιγμή υπάρχουν συμφέροντα που πιέζουν είτε για τη διάλυση της Ε.Ε. είτε για την αποχώρηση της Γερμανίας και των δορυφόρων της είτε για να πεταχτούν έξω οι άχρηστοι, φτωχοί συγγενείς. Δεν αθωώνει, λοιπόν, κανείς κανέναν, αλλά πιστεύω ότι δεν πρέπει να είναι καταγγελτικός κανείς, εάν δεν είναι προηγουμένως αναλυτικός. Πριν από τριάντα χρόνια, το πολιτικό προσωπικό μπορούσε να οραματίζεται, να προτείνει λύσεις και να πείθει. Αυτήν τη στιγμή είναι η συγκυρία που φτιάχνει τις μετριότητες και όχι τόσο πολύ οι μετριότητες τη συγκυρία.

Oπότε, άδικα ταλανιζόμαστε αν «μαζί τα φάγαμε»;

Αυτό είναι μια ανόητη φράση. Έφαγαν οι κλέφτες, έφαγαν ορισμένοι πολιτικοί, έφαγε ένα μεγάλο κομμάτι του κεφαλαίου, και ο λαός τι έφαγε; Είναι δυνατόν να κατηγορείται κάποιος επειδή είχε κάποιον ξάδερφο που τον έβαλε π.χ. φύλακα στο Μουσείο της Ακρόπολης; Μια μορφή πολιτικής χειραγώγησης είναι να τους καταστήσεις όλους συνυπεύθυνους, ώστε να γλιτώσουν απ’ τις ευθύνες τους αυτοί που πρέπει. Δεν είναι όλοι συνυπεύθυνοι. Ο λαός είναι διεφθαρμένος επειδή ψάχνει μια δουλειά για να επιζήσει; Αυτά είναι αστεία πράγματα.

Οπότε, έχουμε έλλειμμα δημοκρατίας ή δικαιοσύνης;

Μαζί πάνε. Έχουμε έλλειμμα πολιτικής, δημοκρατίας και δικαιοσύνης.

Η μη αντιπροσώπευση ή η ατιμωρησία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα;

Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι μια κοινωνία σε απελπισία, η απόγνωση και η έλλειψη προοπτικών. Δεν πιστεύω ότι υπό τις παρούσες συνθήκες είναι εύκολο να βρεθεί λύση.

Μια κοινωνία σε απελπισία έχει έναν κοινό εχθρό όμως;

Δεν αρκεί να έχεις κοινό εχθρό. Πρέπει να έχεις και κοινό σχέδιο. Σήμερα, ο κοινός στόχος ορίζεται μόνον αρνητικά και όχι με θετικές ενέργειες και σχέδια. Στη διαμαρτυρία είμαστε όλοι σύμφωνοι, αλλά ακόμα και αυτοί που υποστηρίζουν ότι πρέπει να φύγουμε απ’ το ευρώ δεν έχουν να προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα. Οι περισσότεροι δεν έχουμε τι να πούμε και τι να προτείνουμε, δεν ξέρουμε καν τι πρέπει να επιθυμούμε. Όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να υποστούμε τη διαιώνιση μιας συνεχούς και άλυτης δυσφορίας.

Προβλέπετε ότι θα ηρεμήσει η κατάσταση ή ότι θα έχουμε κοινωνική έκρηξη;

Δεν νομίζω ότι θα ηρεμήσει η κατάσταση ούτε ότι υπάρχει διέξοδος. Πότε θα γίνει η έκρηξη και υπό ποιες προϋποθέσεις δεν ξέρω. Άλλοι είναι ήδη κοντά στη μετάφραση της απόγνωσης σε έκρηξη. Άλλοι δεν είναι τόσο κοντά. Αλλά, αν δεν αναστρέψουνε τις πολιτικές προτεραιότητες, θα φτάσουν και αυτοί εκεί. Και τότε το σκηνικό θ’ αλλάξει, δεν ξέρουμε όμως αν αυτό θα είναι προς το καλύτερο. Δυστυχώς, πάντα υπάρχουν και ακόμα χειρότερα.