Θεόδωρος Σ., 58 ετών, χειρονακτικός ναυτεργάτης, άγαμος.
Βρέφος στην καταναγκαστική βάφτιση
Σε ηλικία περίπου 12 μηνών πέρασα το καθιερωμένο μαρτύριο των βρεφών, λόγω της φτώχειας των γονέων μου που άργησαν να συγκεντρώσουν τα χρήματα της «ταρίφας του θεού».
Στης φωτογραφίες που έχουμε ακόμα από αυτήν τη θρησκευτική τελετή –για άλλους ίσως χαρούμενη, για μένα εξευτελιστική της ανθρώπινης ύπαρξης–, εμφανίζομαι στα χέρια ενός ιερέα με σκοτεινό βλέμμα και με φρύδια σε ανάλογη θέση που δίνουν στο πρόσωπό του την όψη θυμού και εγωιστικής κακιάς ψυχής, να έχω πιαστεί με απόγνωση από τα γένια του, κλαίγοντας, καθώς με βουτούσε στο νερό της κολυμπήθρας. Ταυτόχρονα βούταγε κι αυτός τα γένια του μέσα στο νερό για να μη μείνουν τα χέρια μου αμόλυντα έξω απ’ το «άγιο» νερό της υποκρισίας!
Σ’ αυτήν τη φωτογραφία βλέπω, σήμερα που την κοιτάω, καθαρά το φόβο και την απόγνωση του βρέφους που αντιμετωπίζει την πρώτη απειλητική εμπειρία της ζωής του και την έμφυτη φυσική λειτουργία για αυτοσυντήρηση, όταν αισθάνεται κάθε άνθρωπος ότι βρίσκεται σε κίνδυνο.
Σε μια άλλη φωτογραφία εμφανίζομαι τυλιγμένος στα άσπρα με πιπίλα και καπελάκι, σε στυλ φωτοστέφανου, στην αγκαλιά της γυναίκας που με γέννησε. Στο πρόσωπό μου είναι εμφανής η ηρεμία, αλλά στο βλέμμα μου, καθώς κοιτάζω τους παρευρισκομένους, φαίνεται καθαρά η απογοήτευση της εγκατάλειψης στον προηγούμενο κίνδυνο που πέρασα μόνος μου και αβοήθητος· και ο «θεός» απών για να με προστατεύσει. Διότι, αν πραγματικά υπήρχε, δεν θα επέτρεπε αυτόν το βασανισμό μου που προσέφερε γέλια και ευχαρίστηση στους παρευρισκομένους θεατές του εξευτελισμού μου. Σ αυτήν τη φωτογραφία φαίνεται καθαρά η δεύτερη σημαντική εμπειρία του βρέφους με το «καλημέρα ζωή».
Οι ενήλικες που τα διαβάζουν αυτά θα σκεφτούν «σιγά τον κίνδυνο», όμως το βρέφος δεν μπορεί να εκτιμήσει το μέγεθος του κινδύνου, μόνο τον αισθάνεται. Το βρέφος δικαιολογημένα δεν μπορεί να μας καταλάβει κι εμείς αδικαιολόγητα δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, γιατί είμαστε μεγάλα μωρά και δεν έχουμε σκέψη. Η θρησκεία είναι ο φράχτης της επικοινωνίας με το ΝΟΥ μας.
Αυτός που έχει εφεύρει τέτοιου είδους «βάφτιση» στη βρεφική ηλικία των ανθρώπων, ήταν τέρας γνώσεως της ψυχολογίας, αλλά τέρας μ’ όλη τη σημασία της λέξης, γιατί χρησιμοποίησε αυτές τις γνώσεις εις βάρος της ανθρώπινης φύσης και υπέρ των συμφερόντων της ομάδας του. Διότι αυτές οι εμπειρίες που αποκτάει η ανθρώπινη ύπαρξη με το «καλημέρα ζωή», μένουν παντοτινά μέσα της και δεν υπάρχει τρόπος να τις διαγράψει, μέχρι να φτάσει στο «καληνύχτα ζωή».
Την αίσθηση του φόβου και της εγκατάλειψης την έχουν όλοι μέσα τους, ακόμα και οι ήρωες της ιστορίας. Αυτό, κατά τη δική μου γνώμη, λέγεται «μαύρη μαγεία», η οποία προκαλεί τέτοια πληγή στην ψυχή σου που δεν θεραπεύεται· και ο πιο δυνατός εγκέφαλος του κόσμου μπορεί μόνο να την επουλώσει αλλά όχι να τη θεραπεύσει.
Η σχολική εποχή: Κατά την άποψή μου, η εποχή καλλιέργειας υποκριτικής συνείδησης των «δούλων του θεού»!
Στις μικρές ηλικίες μαθαίνεις πως το σχολείο είναι όλο παιχνίδι με τους άλλους «έγκλειστους», και πως οι δάσκαλοι είναι όλο καλοσύνη και υπομονετικοί, παίζοντας μαζί σου. Στα δικά μου σχολικά χρόνια δεν υπήρχε το νηπιαγωγείο, πηγαίναμε απ’ ευθείας στο Δημοτικό.
Στην πρώτη τάξη έμαθα να ζωγραφίζω τα γράμματα της μητρικής μου γλώσσας και να συλλαβίζω μαζί με όλους τραγουδιστά τις συλλαβές και τις λέξεις· κάθε μία βρισκόταν δίπλα στη ζωγραφιά της. Ομαδικά τραγουδάκια και προσευχές, γραμμένα από έμπειρους στιχουργούς του θεοκρατικού μηχανισμού, που περιείχαν τα χαϊδευτικά ονόματα «Θεούλης», «Χριστούλης», «Παναγίτσα», και μου έδιναν την εντύπωση πως ήταν κι αυτοί μικροί συμμαθητές μου στην τάξη, νιώθοντας μεγάλη χαρά που τους έχω μαζί μου.
Έτσι, ακριβώς όπως η ρίζα του σπόρου απλώνεται σιγά σιγά με τη βοήθεια του νερού που μαλακώνει το χώμα, ώστε να πάρει τις ουσίες του, αναπτύσσεται μια «φιλία» μεταξύ ρίζας και χώματος και αποκτούν αυτά πλέον αμοιβαία συμπάθεια. Στην περίπτωση του σχολείου, τα χαϊδευτικά ονόματα του «άγιου» ψεύδους παίζουν το ρόλο του νερού.
Στη δευτέρα τάξη έμαθα πως πριν από τη βροχή προηγείται η συννεφιά. Σε όποια μαθήματα, ιδίως στα θρησκευτικά, δεν ήμουν καλός, άρχισαν οι «μελάτες» τιμωρίες από το δάσκαλο, του τύπου «Θα γράψεις στο σπίτι 10 φορές το φεγγαράκι μου λαμπρό και θα μου το φέρεις αύριο γραμμένο».
Η επόμενη λίγο πιο βαριά «μελάτη» τιμωρία ήταν να στέκομαι όρθιος, ακουμπώντας τη μύτη μου στον πίσω τοίχο της αίθουσας καθ’ όλη τη διάρκεια του διαλείμματος, γιατί δεν πρόσεχα το κήρυγμα του παππούλη και πείραζα το διπλανό ή τον μπροστινό μου. Πέρασα κι αυτήν την τάξη με συνεχείς «συννεφιές».
Στην τρίτη τάξη έμαθα πως πυκνώνουν οι «συννεφιές» και γίνονται μαύρα οργισμένα σύννεφα με πολύ μακρινές αστραπές ανάμεσά τους. Το σκασιαρχείο από το υποχρεωτικό κατηχητικό κάθε πρωί Κυριακής ήταν η αφορμή να μπω στη μαύρη λίστα του δασκάλου και οι τιμωρίες έγιναν αυστηρές, με το χάρακα να πέφτει στις ανοιχτές παλάμες μου, προκαλώντας πόνο αβάσταχτο. Το εκδικητικό ύφος στο θυμωμένο πρόσωπο του δασκάλου προκαλούσε φόβο στην ψυχή μου.
Στην τετάρτη τάξη είχαμε επανάληψη στις «συννεφιές», στα μαύρα οργισμένα σύννεφα και στις μακρινές αστραπές. Περίπου στη μέση της σχολικής χρονιάς έμαθα τι εστί να ανάβουν ακριβώς από πάνω σου οι αστραπές και να νιώθεις το φόβο απ’ τον κρότο του κεραυνού. Η καταγγελία του γονέα ενός συμμαθητή μου, που του είχα παρασύρει το γιο για να κάνουμε σκασιαρχείο και να πάμε να παίξουμε μπάλα αντί στο κατηχητικό της Κυριακής, οδήγησε σε τιμωρία μου που ήταν πρωτόγνωρη αυτήν τη φορά.
Περίπου 45 ετών ο δάσκαλος, που ήταν και διευθυντής του σχολείου, κτύπαγε ένα παιδί 10 ετών με χαστούκια και κλωτσιές, ώσπου να τρέξει αίμα από τη μύτη και έτσι να σταματήσει ο ξυλοδαρμός.
Αυτή ήταν και η τελευταία μου τιμωρία, δεν ξαναπήγα στο σχολείο! Αργότερα και σε ηλικία 15 ετών, μετά από το σχόλασμα της δουλειάς, πήγαινα στο νυχτερινό για να αποτελειώσω το Δημοτικό, επειδή χρειαζόμουν το απολυτήριο του Δημοτικού για να εκδοθούν ταυτότητα και βιβλιάρια ενσήμων και ασθένειας στο όνομά μου. Ευτυχώς, στο νυχτερινό σχολείο δεν είχε «συννεφιές, αστραπές και μπουμπουνητά», μάλλον επειδή δεν είχε κατηχητικό!
Στράτευμα: Κατ’ εμένα, εργοστάσιο του θεοκρατικού μηχανισμού για την κατασκευή ρομπότ!
Ένας μικρός πρόλογος πριν μπω σ’ αυτό το θέμα!
Αναμφισβήτητα η στράτευση αποτελεί καθήκον κάθε πολίτη και υποχρέωσή του προς τα κοινά. Δίχως το στράτευμα είναι αδύνατη η διαφύλαξη και η ασφάλεια της οικογένειας, της πατρίδας και της ιστορίας της. Είναι κάτι περίπου σαν την επιδερμίδα του σώματος, που το προστατεύει από κάθε είδους εισβολείς. Στα θεοκρατικά καθεστώτα όμως, όπως αυτό που επικρατεί τώρα στην πατρίδα μας, αλλάζει έντεχνα αυτή η έννοια, ανάλογα με τις ικανότητες των τεχνητών του μηχανισμού, και αυτό που φαίνεται σαν «επιδερμίδα», στην ουσία ελέγχει τον εγκέφαλο του σώματος.
Η ορθόδοξη εκκλησία, κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα της πατρίδας μας, ασκεί νόμιμα το κατακτητικό έργο της και μπλοκάρει συστηματικά την επίτευξη της ανεξιθρησκίας. Επίσης, δεν επιτρέπει σε θρησκείες που ξεφεύγουν από την ιουδαιοχριστιανική ιδεοληψία να λειτουργήσουν ελεύθερα, κυνηγώντας λυσσαλέα όλα εκείνα που εκφράζουν την αυθεντική αρχαιοελληνική ρίζα των Ελλήνων.
Έχοντας σε λειτουργία ένα υπουργείο με την επωνυμία «Παιδείας» (φυτώριο ανθρώπων), μπορεί να ποτίζει ανενόχλητα με το ναρκωτικό της ξενόφερτης θρησκείας την ανθρώπινη ρίζα, πριν προλάβει αυτή να αναπτυχθεί σε ελεύθερο πνεύμα.
Σε κάθε ορκωμοσία κυβέρνησης, στρατού, σωμάτων ασφαλείας κ.ά., είναι παρόντες ορθόδοξοι ιερείς, οι οποίοι τελούν αγιασμό και ορκωμοσία. Γιατί τέτοια αυθαιρεσία; Αφού δεν ανήκουν όλοι οι πολίτες της πατρίδας στην ίδια θρησκεία, υπάρχουν πολίτες άθεοι, άθρησκοι, αγνωστικιστές, μουσουλμάνοι, λάτρεις της αρχαιοελληνικής αυθεντικής ρίζας και άλλοι πολλοί… Γιατί λοιπόν να τους ορκίζει (τότε) όλους ορθόδοξος ιερέας; Επειδή όμως είναι κατανοητό απ’ όλους πως δεν είναι δυνατό να υπάρχουν ιερείς ξεχωριστά για κάθε κατηγορία, τότε θα πρέπει να πάψει ο θρησκευτικός όρκος και να καθιερωθεί στο Σύνταγμα ο πολιτικός μόνο, χωρίς την παρουσία οποιουδήποτε ιερέα. Τότε μόνο ο όρκος θα είναι ισότιμος και ουσιαστικός για όλους τους πολίτες!
Υπηρέτησα τη θητεία μου από την άνοιξη του 1973 ως το χειμώνα του 1975 στον λόχο του Ε.Τ.Α. (Ειδικά Τμήματα Αλεξιπτωτιστών) με την ειδικότητα Καταστροφέας Αλεξιπτωτιστής. Η σκληρή εκπαίδευση αέρος, ξηράς και θαλάσσης μου διαμόρφωσε ένα χαρακτήρα πολύ σκληρό με πολύ αναπτερωμένο ηθικό. Η πλύση εγκεφάλου από «μαστόρους» της προπαγάνδας, στρατιωτικούς ιερείς της ορθοδοξίας κι από τα κατευθυνόμενα ρομπότ της ιεραρχίας του στρατεύματος, με το ειδικό μακροχρόνιο πρόγραμμα της συνεχούς εκπαίδευσης, με κατέστησαν κι εμένα ένα ρομπότ που έβλεπα ως μόνους εχθρούς τους Σλάβους, τους Τούρκους και τους Κομμουνιστές γενικώς!
Είχα αφοσιωθεί σ’ αυτό το καθήκον με αυταπάρνηση, έχοντας την πεποίθηση πως, αν βρισκόμουν νύχτα στα μετόπισθεν του εχθρού, θα τους ξεκλήριζα όλους μέχρι το πρωί. Γενικά νόμιζα πως η πατρίδα είναι κτήμα μου κι έπρεπε με κάθε τρόπο να το διαφυλάξω ακέραιο –ο σκοπός αγιάζει τα μέσα–, όπως μας έλεγε ο στρατιωτικός ιερέας, λοχαγός στο βαθμό.
Μετά τη μεταπολίτευση απολύθηκα και, άνεργος πια, έκανα κάποια εποχικά μεροκάματα χωρίς ασφάλιση Ι.Κ.Α., οπότε αποφάσισα να συνεχίσω το επάγγελμα του χειρωνακτικού ναυτεργάτη στα καράβια που είχα ξεκινήσει ήδη πριν από το στρατό.
Έπειτα από εργασία σε 4-5 καράβια, αποφάσισα με τις οικονομίες μου να αγοράσω ένα αγροτεμάχιο εκτός σχεδίου 520 τ.μ. στα σύνορα των δήμων Σπάτων και Κορωπίου σε μια ερημιά με αγρούς.
Ο μεσίτης που μου το πούλησε με παρότρυνε να αναθέσω την ανέγερση του σπιτιού μου σ’ ένα ντόπιο Κορωπιώτη εργολάβο, επειδή αυτός είχε τις γνωριμίες που χρειάζονταν για να μου το χτίσει νύχτα, δίνοντας φυσικά κάτι παραπάνω για το μερίδιο του αστυνομικού διοικητή που θα παραβλέψει. Δεν δέχτηκα τέτοια τιποτένια και πονηρή λύση και αποφάσισα να το ανεγείρω με τη βοήθεια φίλων και συγγενών.
Ειδοποιημένη η αστυνομία από κάποιον καλοθελητή, ο οποίος έχανε τα κέρδη του, ήρθε με τέσσερα περιπολικά και με σταμάτησε. Δικάστηκα στο αυτόφωρο και απαντώντας στην ερώτηση του δικαστή, αν γνώριζα πως η πράξη μου αυτή είναι παράνομη και απαγορευμένη, είπα πως «Ναι, το γνώριζα, αλλά εγώ έχω προσφέρει στην πατρίδα τόσα πολλά κατά τη στρατιωτική μου θητεία, μέχρι και στον πόλεμο της Κύπρου το 1974, όταν η πατρίδα αποφάσισε να με στείλει να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στους αδελφούς Κυπρίους, δέχτηκα με χαρά και ευχαρίστηση να πάω, αφού η πατρίδα με χρειάστηκε. Τώρα όμως βλέπω πως η πατρίδα ποτέ της δεν με θεώρησε παιδί της και με κυνηγάει σαν εχθρό της. Εν γνώσει μου έκανα την αυθαιρεσία αυτή!»
Εδώ, απ’ αυτό το σημείο, άρχισε η ανώμαλη προσγείωσή μου, σκάζοντας με γδούπο στη σκληρή πραγματικότητα. Πολλά ερωτηματικά που απαιτούσαν απαντήσεις πλημμύρισαν το μυαλό μου. Κι άλλοι που κάνανε και ακόμα κάνουν αυθαιρεσίες κατά των νόμων του κράτους δεν διώκονται από κανέναν.
Παραδείγματα πολλά, το πρώτο και απλούστερο στα αστυνομικά τμήματα που έχουν έξω από το κτήριό τους δύο σημαίες, την ελληνική και την ευρωπαϊκή. Στην κορυφή του κοντού της ελληνικής σημαίας υπάρχει ο ανισοσκελής σταυρός της ορθοδοξίας, ενώ θα έπρεπε στη θέση του να ήταν μία κωνική ξύλινη τάπα, όπως ορίζει ο νόμος για το κρατικό σύμβολο! Αυτή ακριβώς η τάπα υπάρχει στο κοντάρι της σημαίας της Γενικής Διεύθυνσης της Αστυνομίας στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Γιατί λοιπόν δεν υπάρχει δικαστική παρέμβαση γι’ αυτή την αυθαιρεσία; Εντάξει, δεν είναι ίδια αυθαιρεσία με τη δική μου, δεν παύει όμως να είναι αυθαιρεσία! Δηλαδή αυτά τα αστυνομικά τμήματα που έχουν τον ανισοσκελή σταυρό στο κοντάρι της σημαίας, είναι κρατικές υπηρεσίες μόνο για ορθόδοξους Έλληνες; Για τους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες κάποιας άλλης πίστης δεν είναι αρμόδια;
Οι καμπάνες των εκκλησιών με τα τόσα decibel που βγάζουν στον αέρα τις πιο ακατάλληλες ώρες δεν αποτελούν αυθαιρεσία;
Η νηπιοβάφτιση δεν είναι αυθαιρεσία των γονέων, αφού δεν έχουν τη συγκατάθεση του νηπίου; Θεωρούν πως η ανθρώπινη ύπαρξη που φέρανε στον κόσμο είναι κτήμα τους και ασελγούν όπως θέλουν επάνω της; Όχι, δεν είναι κτήμα σας το νήπιο που φέρατε στον κόσμο, ανήκει κι αυτό, όπως κι εσείς, στο σύνολο της κοινωνίας, η οποία θα έπρεπε να προστατεύει δικαιώματα και υποχρεώσεις των ανθρώπων· μ’ αυτές τις αυθαιρεσίες σας κρατάτε την κοινωνία αιχμάλωτη.
Θρήσκευμα
Θεωρώ πως οι θρησκείες, με όποια σκεπτομορφή «θεού» έχουν μέσα τους, είναι σκληρά ναρκωτικά για την αποχαύνωση του ανθρώπινου εγκεφάλου. Όλες διδάσκουν την ψευδή ελπίδα της βοήθειας από μια σκεπτομορφή που, αν αποδείξεις πως βαδίζεις στα βήματα που αυτή έχει επιβάλλει, θα εξασφαλίσεις τη μεταθανάτια αιωνιότητα σε κάποιον υποθετικό παράδεισο.
Τι «θεός» είναι αυτός, της όποιας θρησκείας, που τάζει στους θνητούς για να τους πάρει με το μέρος του;
ΨΕΥΤΗΣ
Τι πολιτικός ηγέτης είναι αυτός, της όποιας παράταξης, που τάζει προεκλογικά και σε ξεχνά αφού εκλεγεί;
ΨΕΥΤΗΣ
Τι «θεός» είναι αυτός, της όποιας θρησκείας, που σου δείχνει τι έχεις να πάθεις αν τον περιφρονήσεις;
ΕΚΒΙΑΣΤΗΣ
Τι αρχηγός είναι αυτός, της όποιας μαφίας, που σου δείχνει τι έχεις να πάθεις αν πατήσεις την ΟΜΕΡΤΑ;
ΕΚΒΙΑΣΤΗΣ
Όλα αυτά, ψεύδη και εκβιασμοί, βασίζονται στο φόβο που με μεγάλη επιμέλεια οι μηχανισμοί τους τροφοδοτούν τους ανθρώπους.
Αν δηλώσω «άθεος», για μένα σημαίνει πως αντιτάσσομαι στη σκεπτομορφή του «ένθεου» και αντιπαρατίθεμαι σε κάτι που είναι ανύπαρκτο, οπότε για ποιο λόγο;
Αν δηλώσω «αγνωστικιστής», για μένα σημαίνει ότι υποθέτω πως υπάρχει μια ανώτερη δύναμη, αλλά δεν ξέρω πώς να την ονομάσω.
Αν δηλώσω «αδιάφορος», για μένα σημαίνει πως δεν θέλω να συμμετάσχω στα κοινά και επιτρέπω κάθε παρανομία και εκμετάλλευση σε βάρος της κοινωνίας που ανήκω.
Δηλώνοντας όμως «άθρησκος» σημαίνει για μένα πως αντιτάσσομαι σε υπαρκτές θρησκείες που είναι πάρα πολλές, αλλά τις θεωρώ πνευματικά ναρκωτικά και δεν συμμετέχω σε καμία. Έτσι αντιπαρατίθεμαι σε υπαρκτούς μηχανισμούς κι αυτό μου δίνει υπόσταση.
Η ευφυΐα του ανθρώπου ως ανώτερη δύναμη
Θεωρώ πως όλοι οι λαοί της Γης πρέπει να εξυμνούν την ανόρθωση του ανθρώπου και την εξέλιξή του σε σκεπτόμενο ον· για να μπορέσει να κατανοήσει το σύμπαν και τους νόμους που το διέπουν! Όχι για να το κατακτήσει –που δεν είναι δυνατόν– αλλά να συμπορευτεί αρμονικά μ’ αυτό. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος δεν χρειάζονται θρησκείες, θεοί και δαίμονες, αρκούν η φύση και το ανθρώπινο μυαλό!
Ο πολιτισμός που απολαμβάνει σήμερα η ανθρωπότητα οφείλεται στην ανθρώπινη ευφυΐα, η οποία δίνει αποδεδειγμένα στον καθένα που ενδιαφέρεται, μια ανώτερη, αν και πεπερασμένη δύναμη. Αυτή ακριβώς τη δύναμη πρέπει να ενισχύσουμε και αυτό έχω να προτείνω σε όποιον ζητήσει την άποψή μου.
