(του Στάθη Σταυρόπουλου, Ελευθεροτυπία, 3/5/2010)
Η διεθνής κρίση που άρχισε το 2008 θεραπεύεται με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές των δυνάμεων που την προκάλεσαν. Αυτό σημαίνει ότι η ανακύκλωση αυτής της κρίσης, η επανεμφάνισή της, ή η εμφάνιση μιας νέας και σφοδρότερης είναι άκρως πιθανή.
Αν μάλιστα ένας τέτοιος κύκλος οικονομικών κρίσεων καθιερωθεί ως πολιτικά αποδεκτός από τις (υπόδουλες στις εταιρείες) κυβερνήσεις, τότε θα έχει δημιουργηθεί ένα νέο ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού
που θα αναστρέφει την κοινωνική εξέλιξη του ανθρώπου προς τα πίσω: σε έναν εργασιακό μεσαίωνα, συνοδευόμενο απ' την καθαίρεση της δημοκρατίας· σε ένα τιμοκρατικό ολιγαρχικό πολίτευμα και την πλήρη απελευθέρωση της μιντιακής τυραννίδας· σε οργουελικά επίπεδα χειραγώγησης (αλλά και τιμωρίας, με ιδεολογικές προγραφές, των αντιρρησιών).
Στα απόνερα αυτής της κρίσης που σοβεί, αλλά και στο τσουνάμι μιας κρίσης που πιθανόν έρχεται, η Ελλάδα του φιλελευθερισμού (των τάχα σοσιαλιστικών δηλαδή «εκσυγχρονισμών» του ΠΑΣΟΚ και των κάργα αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων» της Ν.Δ.) ήταν και είναι από χέρι χαμένη και καμένη.
Το status της χώρας στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία μπορούσε ήδη να αναγνωσθεί απ' το γεγονός, φέρ' ειπείν, ότι το 65% των συντάξεων στον ιδιωτικό τομέα είναι κάτω απ' τα 600 ευρώ. Οτι, επίσης στον ιδιωτικό τομέα, τα ημερομίσθια και οι μισθοί είναι οι χαμηλότεροι των αντιστοίχων τους στην ευρωζώνη και ισάξιοι -κάποιοι λίγοι- μόνον με της Πορτογαλίας.
Η Ελλάδα, με τον μόχθο του λαού της κι ανεξαρτήτως δημιουργικής λογιστικής, έφθασε να είναι ανάμεσα στις 30 πλουσιότερες χώρες του κόσμου -στην πραγματικότητα όμως φτωχή.
Λόγω ληστείας.
Διότι όλος αυτός ο πλούτος που τόσα χρόνια παρήχθη απ' τους φιλόπονους Ελληνες, επιχειρηματίες, επιστήμονες και εργάτες λεηλατήθηκε! Από τον δικομματισμό. Εως δεκάρας! Χάριν των οικογενειών που απομυζούν το κράτος, χάριν της συντήρησης του κομματισμού παντού, εκμαυλίζοντας, δωροδοκώντας, εξαγοράζοντας. Η διαφθορά, υψηλή των κυβερνητών και χαμηλή των πελατών τους παντού -στις δημόσιες επιχειρήσεις, στις μίζες με τις διεθνείς εταιρείες, στις τέχνες, στα ΜΜΕ, επτώχευσαν τη χώρα. Διότι η Ελλάδα έχει πτωχεύσει. Όχι μόνον οικονομικά. Αλλά κυρίως πολιτικά και ηθικά.
Τώρα καλούνται αυτοί που δεν έκλεψαν να πληρώσουν τα έργα αυτών που έκλεψαν. Για να συνεχίζουν να κλέβουν. Μάλιστα με τον πιο ιταμό και δόλιο τρόπο. «Πηγαίνετε στο ΔΝΤ να τα πείτε αυτά», δήλωσε ο Πρωθυπουργός-ανδρείκελο, σε εκπροσώπους της ΑΔΕΔΥ, όταν οι τελευταίοι προσπάθησαν να γλυτώσουν έστω μια τρίχα απ' το κομμένο κεφάλι.
Καλούνται σήμερα οι εργαζόμενοι -με τα μέτρα που ανακοίνωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου, αλλά και με άλλα χειρότερα που θα ανακοινωθούν στο εγγύς μέλλον- καλούνται λοιπόν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τη λέζα για τους φοροφυγάδες, τους νταβατζήδες και τα λαμόγια.
Ποιων η κυβέρνηση θα ζητούσε κάτι τέτοιο; του λαού ή των λαμόγιων. Κι όχι μόνον. Δανειζόμαστε κι άλλο -μάλιστα με τοκογλυφικό επιτόκιο, κυρίως για να διασφαλίσουν την είσπραξη των δανείων τους (και των εξοντωτικών τόκων τους) οι δανειστές μας.
Αυτό είναι το κυρίως μέλημα των ΔυΝασΤών μας. Οπως και το κυρίως μέλημα των Δυνατών είναι η καθιέρωση του εργασιακού μεσαίωνα. Για αυτό και το πιο επαχθές μέρος αυτών των μέτρων είναι εκείνο που αποδομεί το Ασφαλιστικό και εξαγριώνει την ευελιξία της εργασίας -έως εξαχρείωσης των εργαζομένων. Αυτή είναι η κόλαση: οι νέοι όροι απασχόλησης. Από την εξαθλίωση θα παραχθεί ο φόβος που χρειάζεται για την υποταγή (στη διαιώνιση αυτής της εξαθλίωσης)...
Ο Ελληνικός λαός ληστεύθηκε -του έφαγαν τα λεφτά και εξαπατήθηκε- «υπάρχουν τα λεφτά». Ζουν οι Ελληνες εδώ και πολλά χρόνια με άθλια εκπαίδευση, άθλια δημόσια διοίκηση, άθλια περίθαλψη. Τώρα του ζητούν να πληρώσει για ακόμα μεγαλύτερη αθλιότητα...
