(του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ, Ελευθεροτυπία, 6/11/2009)
Στον λεγόμενο αστικό Τύπο, διαβάζει κανείς περισσότερα αριστερά κείμενα απ' ό,τι στην «Αυγή» και τον «Ριζοσπάστη», τις κατ' εξοχήν εφημερίδες της Αριστεράς.
Και εδώ ας μου επιτραπεί να τολμήσω να διατυπώσω κάποιες τελείως προσωπικές σκέψεις. Ο «Ριζοσπάστης» δεν είναι μια αριστερή εφημερίδα. Κυριαρχείται από τον συντηρητισμό αυτής της κοινωνίας, προφανώς για να μην ξεκοπεί από τις φανταστικές του μάζες, αναπαράγοντας σχεδόν όλα τα στερεότυπα αυτής της κοινωνίας.
Τα νέα κινήματα (οικολόγοι, γυναίκες κ.λπ.) ή ευαίσθητα προβλήματα της κοινωνίας (ναρκωτικά, ομοφυλόφιλοι) είτε αγνοούνται είτε καταδικάζονται ως εκφυλισμός. Φανταστείτε την κυρία Παπαρήγα κουμπάρα σε γάμο λεσβιών! Τουλάχιστον το μισό κόμμα θα πάθαινε συγκοπή. Η αριστερή παρέμβαση της ιστορικής αυτής εφημερίδας περιορίζεται στην προπαγάνδα που κάνει για τον εαυτό της και για το κόμμα της και ειλικρινώς διακηρύσσει πως είναι όργανο της Κεντρικής Επιτροπής και όχι μια ελεύθερη εφημερίδα των συντακτών, όπως απαιτεί η δημοσιογραφική δεοντολογία.
Η «Αυγή» με τη νέα της διεύθυνση και την καινούργια εμφάνιση είναι σαφώς καλύτερη από την παλιά και κατά κανόνα δημοσιεύει όλα τα άρθρα που της αποστέλλονται. Είναι ένα είδος γραμματοκιβωτίου της Αριστεράς. Και αυτό είναι θετικό γιατί εξασφαλίζει την ελευθερία έκφρασης. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι εδώ. Εξασφαλίζει την ποιότητα ενός αριστερού εντύπου; Πολλά άρθρα θα μπορούσαν να ήταν επιστολές χωρίς να χάνουν τη σημασία τους.
Αλλά το βασικό της πρόβλημα δεν είναι εδώ. Είναι στις ισορροπίες που πρέπει να κρατάει ανάμεσα στις τέσσερις φράξιες του ΣΥΝ και να δίνει όσο γίνεται πιο δίκαιο χώρο στην καθεμία. Αλλά είναι αυτό δημοσιογραφία; Ενας καλός πολιτικός του ΣΥΝ σε όποια τάση και αν ανήκει γίνεται αυτομάτως και δημοσιογράφος; Ή απλά δημοσιεύει ένα πληκτικό κείμενο που δεν διαβάζεται ή, και όταν ακόμα διαβαστεί, δεν λέει απολύτως τίποτα, για να φανεί το όνομά του και μόνο;
Από χέρι λοιπόν χαμένη αυτή η εφημερίδα με αυτά τα δύο βαρίδια. Μένει ελάχιστος χώρος για τους συντάκτες της που κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, αλλά χάνουν στον ανταγωνισμό της αγοράς και τη μετατρέπουν σε ένα φτωχό αστικό Τύπο. Θα κάνω εξαίρεση για τα «Ενθέματα» και τις «Αναγνώσεις» της «Κυριακάτικης Αυγής» που μας δίνουν την πνευματική τροφή που χρειαζόμαστε. Δυστυχώς πρέπει να το παραδεχτώ πως αγοράζουμε την «Αυγή» για να κάνουμε μια ελεημοσύνη. Οι έγκυρες πληροφορίες μάς έρχονται από αλλού.
Και λογικά μπαίνει το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος («Ε» 23.10.09) εύστοχα χαρακτήρισε τον ΣΥΡΙΖΑ σαν Δουνκέρκη. Και έχει απόλυτο δίκιο. Η ιστορική Αριστερά είναι ένα ναυάγιο είτε με τη μορφή του ΚΚΕ είτε με τη μορφή του ΣΥΝ (για να μη μιλήσουμε για τους μικρότερους σχηματισμούς). Ο βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΝ, ο αγαπητός συνάδελφος Βασίλης Μουλόπουλος, μίλησε για ευθανασία της Αριστεράς στην οποία οφείλουμε να συνεισφέρουμε όλοι. Με άλλα λόγια να αφήσουμε τους νεκρούς να θάψουν τον εαυτό τους.
Και μετά η ανακύκλωση της ζωής θα δημιουργήσει την Αριστερά του 21ου αιώνα που δεν θα έχει σχέση ούτε με τη Σοσιαλδημοκρατία ούτε με τον Κομμουνισμό - Σταλινισμό του 20ού αιώνα. Και πιθανότατα θα πρέπει να εγκαταλείψει και αυτούς τους όρους που πια δεν έχουν κανένα νόημα. Βάζουμε δύσκολα θέματα. Αλλά η Αριστερά δεν είναι δεδομένη. Και το ερώτημα δεν είναι αν η Αριστερά είναι γυμνή. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει η Αριστερά που χρειαζόμαστε για τον 21ο αιώνα που θα κρίνει αν θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε από την καταστροφή του περιβάλλοντος. Μπορούν να το καταλάβουν αυτό οι γραφειοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ;
