Σε προγούμενη ανάρτηση αναφερθήκαμε ενδεικτικά σε προφητείες που αποδίδονται από τους ευαγγελιστές στον Ιησού, σύμφωνα με τις οποίες η β' παρουσία θα γίνει πριν ακόμα πεθάνουν οι ακροατές του... Φυσικά, δεν έγινε τίποτα, παρότι η "προφητεία" αυτή επαναλήφθηκε από διάφορους κληρικούς για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να του πάρουν χρήματα και ακίνητη περιουσία...
Στο άρθρο που ακολουθεί, ο Alain Garrigou εξηγεί και θεωρητικά πώς λειτουργεί η πίστη σε προφητείες οι οποίες, παρότι αυτές δεν επαληθεύονται, κάνουν το ποίμνιο να επιμένει και να πισμώνει. Ο συγγραφέας επεκτείνει το θέμα και στην πίστη για πολιτικές προφητείες, οι οποίες επίσης ποτέ δεν επαληθεύονται στη μορφή που έχουν διατυπωθεί. Το θρησκευτικό ή πολιτικό ιερατείο προσπαθεί όμως πάντα να "ερμηνεύσει" τα γεγονότα έτσι, ώστε να θεωρηθεί ότι η "προφητεία" επαληθεύτηκε...
(ALAIN GARRIGOU, Ελευθεροτυπία, 14/6/2009)
Στο Λέικ Σίτι της Μινεζότα, ένα πρωινό του Σεπτεμβρίου, κάπου στη δεκαετία του 1950, η «Lake City Herald» δημοσίευσε άρθρο για την προφητεία της Μαρία Κιτς: η πόλη, όπως και άλλα μέρη των ΗΠΑ, θα καταστρέφονταν, και μόνον οι πιστοί θα σώζονταν από τους εξωγήινους που θα εισέβαλαν με διαστημόπλοια από τον πλανήτη Κλέρον. Το τέλος του κόσμου ήταν προγραμματισμένο για τις 21 του επόμενου Δεκεμβρίου, σύμφωνα με την Κιτς.
Τη θεωρία της Κιτς παρακολουθούσε ομάδα κοινωνιο-ψυχολόγων, οι οποίοι υποστήριζαν πως, με βάση τη σύγχρονη παρατήρηση του Ψυχρού Πολέμου, θα μπορούσαν να εξηγήσουν τους μηχανισμούς κάθε προφητείας γενικότερα, από τις πρώτες χριστιανικές μέρες μέχρι την εποχή μας.Η αναμονή πήγε στράφι, αλλά οι οπαδοί της Μαρία Κιτς βρήκαν δικαιολογίες για την αποτυχία της πρόβλεψης. Οι παρατηρητές αναγνώρισαν ακριβώς τις ίδιες αντιδράσεις για τη συντέλεια του κόσμου όπως και στις αρχαίες αιρέσεις, για τις οποίες, όμως, οι πληροφορίες ήταν ελλιπείς.
Οι «μιλερίτες» -οπαδοί του Ουίλιαμ Μίλερ, ενός αγρότη που ζούσε στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης και πίστευε στην πραγματοποίηση της βιβλικής προφητείας- περίμεναν κατά τη διάρκεια όλου του έτους 1843, χωρίς να χάνουν τις ελπίδες τους. «Η χρονιά που θα τελείωνε ο κόσμος πέρασε. Ο μιλερισμός παρέμεινε. Όσοι δεν υπήρξαν απόλυτα πεπεισμένοι εγκατέλειψαν, ήταν όμως ελάχιστοι. Αντίθετα, ήταν πολλοί εκείνοι που διατήρησαν την πίστη και τη φλόγα τους. Απέδιδαν, ευχαρίστως, την απογοήτευσή τους, σε λάθος στον υπολογισμό του έτους. Παρά τη διάψευση της προφητείας, ο φανατισμός φούντωνε. Η φωτιά που προέρχεται από τέτοιου είδους συναισθήματα δεν σβήνει κατά παραγγελία. (...) Αντί να μειωθούν, οι εκδηλώσεις πίστης έγιναν ακόμα πιο αποφασιστικές στην προσμονή της Τελικής Κρίσης».
Συγγραφείς του «Η αποτυχία μιας προφητείας», ο Λεόν Φέστινγκερ και οι συνάδελφοί του, είχαν, προφανώς, στο μυαλό τους το πιο σημαντικό επεισόδιο των απαρχών της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία συστάθηκε με αφορμή την προσμονή της Δευτέρας Παρουσίας, της γρήγορης επιστροφής του Χριστού στη Γη για την Τελική Κρίση.
Οταν η προφητεία διαψεύδεται, οι οπαδοί δεν εγκαταλείπουν υποχρεωτικά την πίστη που έχει αποδειχθεί λανθασμένη. Το να αποκηρύξουν την πίστη τους κοστίζει ακριβά, κι έτσι αντιδρούν με υπερβάλλοντα ζήλο. Εφευρίσκουν κάθε είδους δικαιολογίες, που αφορούν κυρίως την ημερομηνία του γεγονότος -λανθασμένοι υπολογισμοί- για να πειστούν οι ίδιοι και διπλασιάζουν την ευλάβειά τους προσπαθώντας, μάλιστα, περισσότερο από ποτέ, να πείσουν και τους υπόλοιπους.
Σύμφωνα με τον Φέστινγκερ, η παράδοξη -για να μην πούμε παράλογη- αυτή συμπεριφορά εξηγείται από τη «γνωστική δυσαρμονία», ένα είδος ηθικής και διανοητικής «ενόχλησης», τόσο επίπονης, που η πραγματικότητα υποχωρεί μπροστά στην πίστη.
[...]
