01 March 2021

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (70)

 Από μικρή στην εξερεύνηση και τελικά στην αθεΐα.

Αφροδίτης Τσε, 17 ετών, τελειόφοιτος Λυκείου.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στον Άγιο Δημήτριο. Η οικογένειά μου αποτελείται από θρήσκα άτομα, χριστιανοί ορθόδοξοι, χωρίς να ήταν ποτέ φανατισμένα. Δεν έχουν πρόβλημα που εγώ πλέον δεν πιστεύω.

Το ταξίδι μου στο θέμα άρχισε από την ηλικία του Δημοτικού. Ωστόσο, η μητέρα μου με δάκρυα στα μάτια μου εξιστορεί πως με έβλεπε από το μπαλκόνι του σπιτιού μας στο νηπιαγωγείο, καθώς είναι ακριβώς δίπλα μας, να κάθομαι πάντα μόνη μου, στα ίδια σκαλοπάτια, κοντά στην είσοδο.

Από παιδάκι ήμουν πολύ κλειστή, σκεφτόμουν πολύ, και δε μπορούσα να κάνω παρέα με τα άλλα παιδιά. Πέρασαν τα χρόνια, ήρθε το Δημοτικό. Θυμάμαι πως στην ηλικία των 9-10 ετών, είχα παραμελήσει τα μαθήματα μου, γιατί έψαχνα εμμονικά ό,τι μπορούσα να βρω για την κάθε θρησκεία.

Είχα ξεχωρίσει ανάμεσα σε αυτές τον βουδισμό, και αντί να βάζω δικές μου φωτογραφίες στο τότε προφίλ μου, έβαζα φωτογραφίες του βούδα και αγαπημένα μου ρητά. Αυτή, ήταν και η αιτία που έτρωγα bullying στο σχολείο. Ήθελα να συζητάω μόνο για την θρησκεία, το παραφυσικό, και έλεγα στη μαμά μου πως θα μου άρεσε να γίνω ερευνητής του παραφυσικού.

Ο πατέρας μου, συνεχώς απουσίαζε από το σπίτι λόγω της δουλειάς του. Τον έβλεπα μόνο μία ώρα τα βράδια, και μερικές φορές καθόλου, αφού έπρεπε να κοιμάμαι νωρίς για το σχολείο. Η μαμά μου, μού λέει ακόμα με ένα πόνο στα μάτια, πως ήμουν πολύ δύσκολο παιδί. Ποτέ δεν μιλούσα για αυτά που νιώθω, σε αντί́θεση με την αδερφή μου, που πάντα έκλεβε την παράσταση με τον ανοιχτό και διασκεδαστικό της χαρακτήρα.

Στο Γυμνάσιο, στα οικογενειακά τραπέζια, πού με έχανες πού με έβρισκες, θα ήμουν είτε με τους μεγάλους να συζητάω για πολιτικά, θρησκεία, και κοινωνικά θέματα, ή κλεισμένη σε ένα δωμάτιο της γιαγιάς, βυθισμένη στις σκέψεις μου.

Ωστόσο, πάντα ήμουν ισχυρογνώμων και πεισματάρα, οπότε δεν έλειπαν και οι τσακωμοί. Κάπου εκεί, βρήκα και τις δικές μου τότε φίλες. Μάλλον όχι απλά φίλες, ήταν σαν οικογένεια για έμενα. Τα μόνα άτομα που είχα κάπως δείξει και τις περίπλοκες μου σκέψεις, τα αρνητικά μου στοιχεία, αλλά και τα διασκεδαστικά.

Μετά από 4 χρόνια φιλίας, με εγκατέλειψαν, χωρίς να καταλάβω το λόγο. Εκεί, σε ηλικία των 15 ετών, έπεσα σε βαριά κατάθλιψη. Κλείστηκα ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου, νιώθοντας μια ζωντανή νεκρή, με καθημερινές αυτοκτονικές τάσεις.

Ταυτόχρονα, εμφανίστηκε όσο τίποτα άλλο, η ανάγκη μου για έναν θεό. Για έναν θεό που θα νιώθω ότι με ακούει, που νιώθω ότι μου κρύβει καλά κάτι καλύτερο για το μέλλον, που με νοιάζεται. Ανέβαινα στη ταράτσα κάθε απόγευμα και κοιτούσα πάνω, όλο πάνω, στον ουρανό.

Έκλαιγα, άκουγα μουσική, και γελούσα μέσα στη δυστυχία μου, δίνοντας στον εαυτό μου την ελπίδα πως κάτι, κάποτε, είναι εκεί και με περιμένει, κάτι καλύτερο.

Μετά την απόπειρα αυτοκτονίας που είχα, επισκέφτηκα έναν ειδικό, αφού είχα δεχτεί πολλές πιέσεις από τη μητέρα μου. Ο καιρός περνούσε, και σιγά σιγά, άρχισα να παίρνω ανοδική πορεία. Όταν κοίταζα τον ουρανό άρχισα να σκέφτομαι πόσα δε ξέρω, άρχισα να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μου έδινε ελπίδα, τι είναι αυτό που κάνει τα αστέρια και το φεγγάρι να λάμπουν τόσο πολύ.

Άρχισα να βλέπω βίντεο για τους πλανήτες, να διαβάζω άρθρα για το σύμπαν, και κάπου εκεί, έπεσα στην δημιουργία μας. Ποτέ δεν πίστεψα στο παραμύθι της θρησκείας, αλλά δεν ήθελα να ασχοληθώ, γιατί με πονούσε να μη κάνω προσευχή το βράδυ, προκειμένου να προστατεύει αυτούς που αγαπάω. Μετά από ανάλυση στον ψυχοθεραπευτή μου, γνώση ψυχολογικών αναγκών που καλύπτει η πίστη, και διάβασμα για αυτό που υπάρχει έξω από την Γη, όπως μπορούσα, δεν άργησε να έρθει η κρίση πανικού.

Είχα πλέον καταλάβει πως δεν πιστεύω. Είχα συνειδητοποιήσει πως δεν υπάρχει ο επουράνιος κύριος που ήλπιζα για να με προστατεύει. Στην αρχή μισούσα το πώς εκείνος επιτρέπει να πεινάνε τα παιδάκια στην Αφρική, να πεθαίνουν οι μανούλες των παιδιών από καρκίνο, και να βιάζονται γυναίκες σε όλο τον κόσμο.

Όταν πλέον το αποδέχτηκα, και βρήκα και φίλους, ξανά έχτισα με μικρά και δύσκολα βήματα την υγεία μου. Ξεπέρασα τη κατάθλιψη, άρχισα να λατρεύω την ζωή χωρίς την ανάγκη ενός θεού που εγώ η ίδια, είχα δημιουργήσει. Βρήκα άτομα παρόμοια με εμένα, και έτσι ανέπτυξα τα επιχειρήματα μου, έβρισκα απάντηση στις ανησυχίες μου με τις επιστήμες.

Οι γονείς μου το δέχτηκαν, δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα με αυτό, και είμαι ευγνώμων. Κάπως έτσι λοιπόν, κατέληξα στην αθεΐα. Με τον καιρό γινόμουν περισσότερο σίγουρη, σταμάτησα να φοβάμαι, άρχισα να διαβάζω περισσότερο, διέλυσα κάθε είδους στερεότυπο μου, και βρήκα άτομα που με δέχονται έτσι όπως ακριβώς είμαι. Ακόμα κάνω πολλές σκέψεις, αλλά το εκμεταλλεύομαι για το καλό μου. Πέρασα νύχτες ξάγρυπνη να γράφω, καθώς κοίταζα το φεγγάρι και μου έφερνε μια καινούργια έμπνευση. Η περιέργεια μου με έσωσε.