Απελευθέρωση
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που δεν είχε ξεκάθαρη θέση ως προς τη θρησκεία. Και εννοώ τον πατέρα μου και την μητέρα μου και το μέσα τους, δηλαδή, νομίζω πως ούτε οι ίδιοι είχαν εσωτερικά τους μια συνειδητή, συγκεκριμένη θέση, ούτε ποτέ εμβάθυναν.
Η μητέρα μου καταγόταν από χωριό, κλασικό παράδειγμα κλειστής κοινωνίας, μεγαλωμένη χριστιανικά κατεξοχήν ως προς το τυπικό της πίστης. Φρόντιζε να τηρεί τις πιο σημαντικές νηστείες, να τηρεί τα έθιμα των εορτών, να προσκυνάει εικόνες αγίων και λείψανα, αλλά δεν πήγαινε στην εκκλησία τις Κυριακές, δεν εξομολογούνταν και δεν με πίεσε ποτέ να τα κάνω εγώ αυτά. Από μένα ήθελε να είμαι σεμνή, να κρατήσω την παρθενία μου, να πιστεύω, χαρακτηριστικά λέγοντας ότι χρειάζεται και πίστη στη ζωή, να μην αμφισβητώ τον Χριστό, να μην τρώω κρέας και γαλακτοκομικά στις νηστείες και να κοινωνάω τουλάχιστον την Μεγάλη Πέμπτη.
Όλο αυτό νομίζω πως μέχρι μια ηλικία προ εφηβείας δεν με πείραζε γιατί το έβλεπα σαν παιχνίδι και σαν παράδοση, οπότε δεν το ανέλυα. Εκτός αυτών των τυπικών θεμάτων της πίστης, η μαμά μου μιλούσε επίσης πολύ συχνά για τον Χριστό και για την αγάπη που πραγματώνεται μέσω αυτού. Έλεγε ότι ο Χριστός είναι η απόλυτη έκφανση αγάπης, ότι χωρίς αυτόν είμαστε μόνοι μας και ανέλπιδοι και ότι το κουράγιο μας είναι αυτός, γιατί μας βοηθάει, μας λατρεύει και μας προστατεύει.
Αυτό ήταν μια πάρα πολύ όμορφη ιδέα και ακουγόταν πολύ παρηγορητικό και ζεστό στην παιδική ψυχή μου. Ωστόσο, μεγαλώνοντας, είδα ότι ερχόταν σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ιερωμένων και τις τακτικές της εκκλησίας. Πού ήταν αυτή η αγάπη όταν πηγαίναμε να κοινωνήσουμε, έστω μόνο την μεγάλη Πέμπτη και ο παπάς μας κοιτούσε στραβά αν δεν ξέραμε πώς να σταθούμε ή αν δεν ξέραμε το τυπικό της λειτουργίας; Τι νόημα είχε να πας στην εκκλησία τελικά αφού δεν έκανες καμία πράξη αγάπης προς κανέναν, ούτε και εισέπραττες φυσικά;
Τις φορές λοιπόν, μικρή ακόμη, που πήγαινα στην εκκλησία με παραξένευαν όλα. Το γιατί προσκυνάνε συνέχεια και ζητάνε έλεος, το γιατί πληρώνουμε το κερί, το γιατί βγάζουν δίσκο και το γιατί ο εκάστοτε παπάς μάλωνε ενίοτε κόσμο εκεί μέσα με ύφος δικτατορίσκου για διάφορα πράγματα. Πού ήταν αυτή η αγάπη και η ψυχική παρηγοριά; Επομένως, έως μια ηλικία νομίζω πως περισσότερο τα είχα βάλει με την εκκλησία παρά με τον Χριστό. Κάτι που φαινόταν να έκανε κι ο πατέρας μου δηλώνοντας πως πιστεύει, αλλά δεν "πάει" τους παπάδες.
Για την κόλαση άκουσα ωμά πράγματα για πρώτη φορά από μια καθηγήτρια Θρησκευτικών στο Γυμνάσιο. Η μητέρα μου στεκόταν πάντα στο αν δεν είμαστε καλοί άνθρωποι ο θεός θα μας τιμωρήσει και ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε για να μπούμε στον παράδεισο. Κι εκεί φυσικά και πάλι αναρωτιόμουν, μικρούλα όντας, μα τώρα επειδή άναψα κερί και κάθομαι και ακούω αυτά τα ακαταλαβίστικα, θα πάω στον παράδεισο;
Πίσω στην καθηγήτρια λοιπόν... Η διδασκαλία της για την κόλαση ήταν κόλαση... Θα πήγαιναν βασικά απ’ ό,τι είχα αντιληφθεί σχεδόν όλοι. Φορούσες παντελόνι; άσεμνο-υποψήφιος θαμών της κολάσεως. Έβαψες νύχια; τα ίδια. Ξυρίστηκες, κάπνισες...; τα ίδια. Φυσικά τα πιο "μεμπτά" απ' αυτά δεν το συζητάω τι δίδασκε ότι συνεπάγονταν.
Κάπου εκεί στην αρχή της εφηβείας μου λοιπόν και ήδη με το παράλογο μέσα μου που ανέφερα πιο πάνω, ότι δεν υπάρχει σύνδεση μεταξύ ουσιαστικής αγάπης και εκκλησίας, άρχισα να σκέφτομαι ότι αυτό το δόγμα προκαλεί τελικά τύψεις και ενοχές για όλα...Και, κατ' επέκτασιν, προκαλεί τύψεις και δυστυχία με τον εαυτό σου. Τον έχεις συνέχεια στο μικροσκόπιο και τον μαστιγώνεις μην τυχόν και παρεκκλίνει... Γιατί ο Χριστός τα βλέπει όλα, τα κρίνει και τα φιλτράρει. Είναι παντού, big brother κανονικός.
Έχοντας λοιπόν τις αμφιβολίες μου για το αν αυτό το δόγμα είναι τελικά αγάπη και έχοντας θυμώσει που με φόρτωνε με τόσο ζόρι μέσα μου, με τύψεις και ενοχές, ξεκίνησα συνάμα να διαβάζω. Φιλοσοφικά βιβλία, ποίηση, ιστορικά βιβλία, κοινωνικά, πολιτικά και ο, τι μου φαινόταν ότι θα μπορούσε να μου δώσει απαντήσεις. Και ξέρετε γιατί; Γιατί μέσα μου ήθελα να υπάρχει ο Χριστός, να υπάρχει αυτή η φιγούρα απόλυτης αγάπης, να υπάρχει αυτό το φως και η ελπίδα. Να υπάρχει η αιώνια ζωή ευτυχίας στον παράδεισο.
Μάταια... Όσο διάβαζα και διάβαζα και για άλλες θρησκείες και διάφορες φιλοσοφικές προσεγγίσεις γύρω από τις θρησκείες, κατέληξα να καταλάβω ένα: ότι δηλαδή αναλόγως με το πού έχεις γεννηθεί, πιστεύεις και κάπου αλλού και ότι λίγο πολύ οι μονοθεϊστικές θρησκείες κυρίως επιβεβαίωναν ένα πανομοιότυπο μοτίβο. Υπάρχει ένας θεός που τον λατρεύουμε, χωρίς να τον ξέρουμε, τον παρακαλάμε όλη μέρα να μας ελεήσει και να μας προστατεύσει και so what; Ούτε θαύματα γίνονταν κάπου, ούτε καμιά αγάπη και ανθρωπισμός επικρατούσε.
Υπήρχε και τότε που τα συνειδητοποιούσα και υπάρχει φυσικά και στις μέρες μας ο τρίτος κόσμος, τα παιδιά που πεινάνε, οι πόλεμοι και η οικονομική ανισότητα. Και μάλιστα... πολλά δεινά έγιναν και γίνονται εξαιτίας των θρησκειών και του φανατισμού που σπέρνουν μέσα στον άνθρωπο και που τον φέρνουν να είναι εχθρός με άλλους ανθρώπους. Γεμάτη η ιστορία από παραδείγματα τέτοια.
Κάπου εκεί λοιπόν κατόπιν όλων αυτών και γύρω στα 15 κατάλαβα ότι και στο Χριστό είναι τυχαίο να πιστεύεις και στον Αλλάχ και στον Βούδα και στον Γιαχβέ κ.τ.λ. Πάει κάπως αναλόγως με το πού έτυχε να γεννηθείς. Άρα, σκέφτηκα, υπήρξε τελικά ο Χριστός; Γιατί δεν γίνεται να υπήρξε μόνο για τους χριστιανούς και οι υπόλοιποι μα μην τον πιστεύουν ή να μην τον γνωρίζουν καν. Και τι θα γίνει μ’ αυτούς δηλαδή σκεφτόμουν; Θα πάνε στην κόλαση ακόμη και αν είναι καλοί άνθρωποι και έχουν μέσα τους αγάπη;
Και τότε ξεκίνησα να σκέφτομαι με τη λογική. Γίνεται να γεννήθηκε κάποιος από παρθένα με τον κρίνο; Γίνεται να αναστήθηκε από πεθαμένος που ήταν και από τότε άντε γεια σας; Γίνεται να προφητεύσεις το μέλλον; Και τι είναι αυτός ο παράδεισος που θα μας χωρέσει όλους; Και γιατί εφόσον ο θεός υπάρχει και βλέπει τα πάντα, προτιμά να ακούσει την προσευχή ενός ανθρώπου που του ζητάει να γράψει καλά το παιδί του στις εξετάσεις και όχι την προσευχή ενός παιδιού που πεθαίνει ή που βιάστηκε ή που έτυχε κακομεταχείρισης; Μάλλον όχι με βάση και τη φυσική που εντωμεταξύ λάτρευα να διαβάζω και να μελετάω.
Το σύμπαν είναι αχανές και υπόκειται σε κάποιους νόμους. Γιατί έλεγα να σκεφτόμαστε ότι τα πάντα γυρνάνε γύρω από μας και μέσα σε όλη αυτή την απεραντοσύνη να υπάρχει και ένας θεός που ασχολείται μόνο μαζί μας και με τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας και "ατοπήματά" μας για να δει πού θα μας στείλει; Και που δεν διορθώνει και τίποτα στο φινάλε. Μόνο κάθεται εκεί στην κορυφή του και μάλλον είναι διαταραγμένη προσωπικότητα. Άσε, σκεφτόμουν, που τελικά αυτός μας έπλασε έτσι με αδυναμίες και ελαττώματα. Συνάδει; Δεν συνάδει. Άρα δεν είναι θεός με τόση ανωμαλία, άρα είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, άρα δεν υπάρχει. Έτσι λοιπόν αποτίναξα τη θρησκεία και τον Χριστό και τον χριστιανισμό και οτιδήποτε μιλάει για ένα ανώτερο ον δημιουργό των πάντων από πάνω μου.
Οφείλω βέβαια να ομολογήσω ότι σοκαρίστηκα που αυτή η πνευματική φιγούρα αγάπης απλά δεν υπάρχει. Ήταν ένα πλήγμα για μένα που το βίωσα σαν απώλεια. Από την άλλη όμως ελευθερώθηκα:
- Ελευθερώθηκα και μπόρεσα να αγαπήσω την ανθρώπινη μου φύση με όλα της τα ελαττώματα και να μην την αποτάσσομαι ούτε να την πολεμώ.
- Ελευθερώθηκα και αγάπησα τη γυναικεία μου φύση, γιατί δεν είναι κατώτερο να είσαι γυναίκα, ούτε να ντρέπεσαι που σου αρέσει η σεξουαλική πράξη.
- Ελευθερώθηκα και μπόρεσα να αγαπήσω κι άλλους ανθρώπους με τα ελαττώματά τους και μπόρεσα να τους προσεγγίζω αντικειμενικά.
- Ελευθερώθηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι κανένας Χριστός δεν θα σε βοηθήσει παρά μόνο ο εαυτός σου και το να είσαι υπεύθυνος.
- Ελευθερώθηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι κανένας Χριστός δεν υπάρχει που να σε αγαπήσει, άρα πρέπει να δουλέψεις σκληρά και να φτάσεις στην αγάπη μόνος σου. Πρέπει να δουλέψεις για να δώσεις αγάπη αλλά και για να την πάρεις. Και αυτό το λέω νόημα ζωής...
Ως άνθρωπος προσπαθώ να συζητάω με τους άλλους ανθρώπους που πιστεύουν αντικειμενικά, με λογική και να καταθέτω την άποψη μου ότι οι θρησκείες στηρίζονται σε ένα παράλογο συναίσθημα, στον ανθρωποκεντρισμό και σε μια ανύπαρκτη λογική και το κυριότερο ότι είναι υπεύθυνες για πολλά άθλια φαινόμενα όπως ρατσισμός, φασισμός και απανθρωπιά.
Είμαι μαμά ενός παιδιού 18 χρονών, το οποίο ξέρω μόνο ότι το γέννησα και μόνο σ αυτό το κομμάτι μου "ανήκει" και ότι από εκεί και πέρα ξέρω ότι έχω να κάνω με έναν ξεχωριστό άνθρωπο που, ναι, δεν μου ανήκει. Το μόνο που ήθελα ανέκαθεν και θέλω είναι να μάθει να σκέφτεται με λογική, να αγαπάει, να κρίνει και να παλέψει στη ζωή του με τον τρόπο του να είναι ελεύθερος.-
