Άλλη μια εποχή μεγαλείου για το χριστιανισμό
Ενδυμίων Γεώργιος Κοσμόπουλος
Ο εικονολάτρης Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντίνος Β΄(754-766) κατηγορήθηκε για συνομωσία και καταδικάστηκε σε θάνατο από τον εικονομάχο αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνο Ε΄ τον Κοπρώνυμο.
O μελλοθάνατος Πατριάρχης καθαιρέθηκε, αναθεματίστηκε και ενδεδυμένος με τον λευκό χιτώνα του θανατοποινίτη διαπομπεύτηκε στους κεντρικούς δρόμους της Πόλης δεμένος ανάποδα πάνω σε γαϊδούρι. Τον μελλοθάνατο ακολουθούσε με ευθυτενή βηματισμό ο δήμιος κρατώντας το «βαρύ πέλεκυ». Στην μακάβρια πομπή συμμετείχαν ο αυτοκράτορας, αξιωματούχοι των ανακτόρων και πλήθος κόσμου. Ο Πατριάρχης μαστιγώθηκε, τυφλώθηκε και στην συνέχεια αποκεφαλίσθηκε στον Ιππόδρομο στις 7 Οκτώβριο του 768 υπό τις ενθουσιώδεις επευφημίες του ... ευσεβούς χριστιανικού ποιμνίου.
Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε’ ο Κοπρώνυμος βασίλεψε 34 χρόνια (741-775). Αποκλήθηκε από την Εκκλησία «Κοπρώνυμος» δηλαδή σκατό-Κωνσταντίνος προς διάκριση από τον παιδοκτόνο, και συζυγοκτόνο, άγιο και ισαπόστολο, Μέγα Κωνσταντίνο.
Λίγες δεκαετίες μετά τον θάνατό του εικονολάτρη Πατριάρχη Κωνσταντίνου Β΄ οι οπαδοί του τιμώντας την μνήμη του ξέθαψαν την σωρό του, την αποτέφρωσαν και διασκόρπισαν την στάχτη στον Βόσπορο. Διαφορετική όμως τύχη είχε η σωρός του εικονομάχου Πατριάρχη Ιωάννη Ζ΄ Γραμματικού (837 – 842) εκ των πλέον μορφωμένων της εποχής του υπέρμαχου της αξιοποιήσεως της Ελληνικής παιδείας.
Όταν η Θεοδώρα ανέλαβε την εξουσία τον απομάκρυνε από τον Πατριαρχικό θρόνο, πέθανε το 867 και μετά το θάνατο του φανατικοί εικονολάτρες ξέθαψαν τον λείψανό του και τον έφεραν στον ιππόδρομο όπου το μαστίγωσαν και το έρριψαν στην πυρά. Οι ποινές που επέβαλαν συνήθως τα δικαστήρια στο Βυζάντιο ήταν: ο αποκεφαλισμός, η πυρά, ο απαγχονισμός, ο λιθοβολισμός, η εξορία, η δουλεία κ.α
Οι εκτελέσεις των αντιπάλων γίνονταν ύστερα από μαρτυρικούς βασανισμούς όπως: ψήσιμο στη θράκα, εκδορά, θανάτωση σε κοχλαστό νερό, η βραστό λάδι ή πίσσα, σταύρωση, παλούκωμα, βασανισμό με πυρωμένα σίδερα, φαρμάκωμα, ευνουχισμό, τύφλωση κ.α.
Ο τεράστιος αριθμός των ακρωτηριασμών στο Βυζάντιο φαίνεται και από τα παρωνύμια που δίνονταν σε όσους είχαν υποστεί ρινοτομία, αποκοπή αφτιών, χεριών κλπ, Κουτσαύτης, Κοψόρρινος, Αργυρομύτης, Ασημομύτης, Χαλκομύτης, επειδή τα θύματα αντικαθιστούσαν την κομμένη μύτη με χάλκινο ομοίωμα, ένα είδος θήκης (Κουτσομύτης, Κουτσοχέρας, Κουτσοδάκτυλος, Δερμοκαΐτης κ α. Από το σύνολο των 271 οικουμενικών πατριαρχών του Βυζαντίου μόνο 137 τερμάτισαν την ζωή τους φυσιολογικά στον πατριαρχικό θρόνο.
Τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην χιλιετή διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας προκαλούν δέος στον σύγχρονο κόσμο. Στο Βυζάντιο επινοήθηκε η πρώτη Ιερά Εξέταση, εκεί άναψαν οι πρώτες πυρές για την θανάτωση Ελλήνων, εθνικών … αιρετικών και … μάγων.
Το λεγόμενο σήμερα Βυζάντιο ήταν μια δεσποτική Θεοκρατική Αυτοκρατορία που ταυτίζεται με τον Μεσαίωνα και τα σκοτεινά χρόνια της ανθρωπότητας. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παρέμεινε αγράμματο και η εικονογραφία ήταν ο μόνος τρόπος να μάθουν οι αγράμματοι υπήκοοι την ... ιερή ιστορία της νέας τους θρησκείας. Αυτοί που γνώριζαν γραφή και ανάγνωση ήταν λίγοι ιερείς και κρατικοί αξιωματούχοι. Το Βυζάντιο κατεδίωξε τα γράμματα και τις τέχνες, δολοφόνησε εκατομμύρια Ελλήνων και για να δικαιολογηθεί για τα εγκλήματα του διέδωσε ότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι δαιμονικός και έργο του Σατανά.
Τον 3ον αιώνα μ.κ.χ κατά την ελληνιστική περίοδο υπήρχαν περισσότερες βιβλιοθήκες, σχολεία και θέατρα και περισσότεροι άνθρωποι γνώριζαν γραφή και ανάγνωση από τον 18ο αιώνα που είχε κυριαρχήσει η χριστιανική βία. Δυστυχώς από την εκπαίδευση του Νεοελληνικού κράτους έχουμε μια συνειδητή παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας. Στα σχολεία μας δεν διδάσκουν την καταστροφή των μνημείων μας, και τους διωγμούς που έκαναν οι Χριστιανοί κατά των προγόνων μας και του πολιτισμού μας. Αποδεχόμενοι την δόξα του Βυζαντίου επιβραβεύεται η βία, η Θεοκρατία και τα φρικτότερα εγκλήματα που διαπράχθηκαν όχι μόνο εις βάρος του Ελληνισμού, αλλά και κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.
Η λεγομένη Βυζαντινή αυτοκρατορία ιστορικά ουδέποτε υπήρξε. Ο όρος «βυζαντινός» και όλα τα παράγωγα του (Βυζάντιο, βυζαντινή τέχνη, βυζαντινή μουσική κ.λπ.) είναι ένας νεολογισμός που εισήγαγε το 1562 ο ιστορικός Ιερώνυμος Βολφ (Hieronymus Wolf, 1516-1580), και άρχισε να καθιερώνεται μετά τον 17ο αιώνα. Οι κάτοικοί της αυτοκρατορίας ονόμαζαν τους εαυτούς τους Ρωμαίους, το κράτος τους ονομαζόταν «Ρωμανία», «Ρωμαίων κράτος» ή «Ρωμαίων πολιτεία» ο εκάστοτε αυτοκράτορας Βασιλεύς Ῥωμαίων, ενώ η πρωτεύουσά τους ήταν γνωστή και ως Νέα Ρώμη.
