Σύμφωνα με τελεσίδικη απόφαση (BVerwG 7 B 41.11) του γερμανικού Ομοσπονδιακού Διοικητικού Δικαστηρίου, η θρησκευτική έκφραση γνώμης, ακόμα κι όταν περιλαμβάνεται σε ένα κήρυγμα στο ναό, δεν επιτρέπεται να θίγει την τιμή και την αξιοπρέπεια τρίτων... Έτσι έληξε οριστικά και με σαφές αποτέλεσμα η αντιδικία μεταξύ του εκπροσώπου του «Ιδρύματος Giordano Bruno», φιλοσόφου και συγγραφέα Michael Schmidt-Salomon και του καθολικού επισκόπου του Regensburg Gerhard Ludwig Müller.
O επίσκοπος Müller είχε ισχυριστεί σε ένα κήρυγμά του από άμβωνος τον Μάιο του 2008 ότι οι επικριτές των θρησκειών και της χριστιανικής θρησκείας ειδικότερα, Richard Dawkins και Michael Schmidt-Salomon, είναι εκπρόσωποι μιας «επιθετικής αθεΐας» (καλά, αυτό μάλλον έπαινος είναι!) και ότι ο φιλόσοφος Michael Schmidt-Salomon συναινεί στη θανάτωση μικρών παιδιών, γιατί στο βιβλίο «Μανιφέστο για έναν Εξελικτικό Ουμανισμό» έγραψε ότι, «είναι καλό που οι ορεινοί γορίλλες στην Αφρική σκοτώνουν τα παιδιά τους, αφού πρόκειται για μια φυσική συμπεριφορά»!
Βέβαια, στο συγκεκριμένο βιβλίο και αλλού έχει γράψει ο Schmidt-Salomon κάτι τελείως διαφορετικό, δηλαδή ότι «το παράδειγμα με τους ορεινούς γορίλες της Αφρικής μας δείχνει πως δεν επιτρέπεται να υιοθετούμε άκριτα κανόνες από τη φύση»! Γκλουπ! Αλλ' αντ' άλλων διάβασε ή κατάλαβε ή διαστρέβλωσε ο επίσκοπος του Regensburg (όπου ήταν παλαιότερα επίσκοπος και ο Βενέδικτος-Ράτσινγκερ) και το ξεφούρνησε από τον άμβωνα προς το ποίμνιο... «Έλα μωρέ, ποιος θα μάθει τι ακριβώς είπα;», θα σκέφτηκε το παλικάρι...
Όμως, πιστοί ή άθεοι, ουδείς γνωρίζει, είχαν μαγνητοφωνήσει την ομιλία του Müller και την διέδωσαν στο διαδίκτυο, μέχρι που αυτή έφτασε και στους ενδιαφερόμενους. Αμέσως ο Schmidt-Salomon έστειλε στον επίσκοπο ένα έγγραφο διαμαρτυρίας και μια δήλωση αποκήρυξης και διόρθωσης, για όσα ακούγεται να λέει ο παπάς στο κήρυγμά του! Ο επίσκοπος είχε βλάψει τη φήμη και την υπόληψη του φιλοσόφου και δεν χρειαζόταν, βέβαια, να αυτομαστιγωθεί δημόσια, αρκούσε όμως να ζητήσει μια ταπεινή χριστιανική συγγνώμη για το (ηθελημένο ή αθέλητο;) λάθος του!
Ο επίσκοπος αρνήθηκε οποιαδήποτε έκφραση λύπης και συγγνώμης, παρότι πρέπει να ήταν βέβαιος πλέον ότι είχε κάνει λάθος! Ισχυρίστηκε δε ότι ο επίσκοπος ομιλεί εκ μέρους και κατ' εντολή του θεού και δεν είναι δυνατόν να υπακούει σε εντολές «κοινών ανθρώπων» και μάλιστα αθέων... Άρα, κάθε επίσκοπος έχει ασυλία τρελού που ακούει φωνές από τον θεό του και δεν τον πιάνει κανένας νόμος...
Μία και δύο πάει ο Schmidt-Salomon στο βαυαρικό (παίζει ρόλο αυτό!) Διοικητικό Δικαστήριο του Regensburg και ζητάει να επιβάλλει στον επίσκοπο να αποστασιοποιηθεί από τους συγκεκριμένους δημόσιους ισχυρισμούς του και να ζητήσει συγγνώμη. Το πρωτοβάθμιο αυτό δικαστήριο, προφανώς μπλεγμένο στην καθολική κοινωνία της πόλης, ούτε που θα τολμούσε να αποφασίσει κατά τους επισκόπου. Όποιος δεν ξέρει τι σημαίνει πόλη με καθολική επισκοπή στη Γερμανία, αρκεί να φανταστεί ότι η Θεσσαλονίκη με τον Άνθιμο αποτελεί τόπο διαφωτισμού!
Βέβαια, το δικαστήριο του Regensburg δεν ισχυρίστηκε με την απόφασή του τον Σεπτέμβριο 2009 ότι ο επίσκοπος ως εκπρόσωπος του θεού δικαιούται να λέει δημόσια ό,τι θέλει, αλλά απλά, επειδή αυτός είναι εκπρόσωπος ενός φορέα Δημοσίου Δικαίου, δεν αναμένεται να επαναλάβει το ατόπημά του! Έτσι δεν χρειάζεται να του επιβληθεί και οποιαδήποτε υποχρέωση ανάκλησης... Μεγάλη αγαλλίαση στο ενδιαφερόμενο κοινό για την έμμεση καταδίκη του επισκόπου, τον έσφαξε με το μπαμπάκι που λένε, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό!
Ο Schmidt-Salomon κάνει το επόμενο βήμα και πηγαίνει στο βαυαρικό (πάντα) Ανώτερο Διοικητικό Δικαστήριο στο Μόναχο, όπου οι εκκλησιαστικές εξαρτήσεις και διαπλοκές είναι πολύ χαλαρές... Άσε που υπάρχει και το Ομοσπονδιακό Διοικητικό Δικαστήριο και μετά το Δικαστήριο του Στρασβούργου, άρα δεν συμφέρει τους ανώτερους δικαστές στο Μόναχο να εγγράφουν ήττες για αυτονόητα πράγματα.
Πράγματι, αυτό το δικαστήριο αποφάσισε τον Φεβρουάριο 2011 ότι οι ισχυρισμοί του επισκόπου ήταν αντίθετοι με αυτά που έγραφε πραγματικά ο Schmidt-Salomon και ότι με το κήρυγμά του έθιξε την τιμή και υπόληψη του ενάγοντος. Ο επίσκοπος δεν έδειξε την απαιτούμενη εμβρίθεια, λέει το δικαστήριο, στη μεταφορά των απόψεων του θιγόμενου και δεν έδωσε το μήνυμα αλήθειας που επιβάλλεται σε ένα θρησκευτικό κήρυγμα κτλ. κτλ. που περιέχονται συνήθως σε μακροσκελείς δικαστικές αποφάσεις. Επιπλέον, ο επίσκοπος πρέπει να ανακαλέσει δημόσια από άμβωνος τους ισχυρισμούς του για τον Schmidt-Salomon, να μην τους επαναλάβει οποτεδήποτε, να πληρώσει τα έξοδα της δίκης και, πέρα απ' αυτά, δεν έχει δικαίωμα αναίρεσης, επειδή το θέμα είναι απλούστατο και αυτονόητο.
Πυρ και μανία, προσφεύγει ο επίσκοπος στο Ομοσπονδιακό Διοικητικό Δικαστήριο, όχι για την ουσία του θέματος -αφού δεν είχε πλέον τέτοιο δικαίωμα- αλλά για την απαγόρευση της αναίρεσης. Από εκεί παίρνει τώρα ο επίσκοπος, καλοκαίρι του 2011, την οριστική απάντηση ότι δεν συντρέχει λόγος να ξανασυζητηθεί αυτό το θέμα και καλώς αποφάσισαν στο Μόναχο...
Ο Schmidt-Salomon δήλωσε στον τύπο ότι επιβεβαιώθηκε και δικαστικά πως «ο εκκλησιαστικός χώρος δεν είναι ανεξέλεγκτος από τις δικαστικές παρεμβάσεις και ότι στο μέλλον θα παρακολουθούν οι εκπρόσωποι του Ιδρύματος Giordano-Bruno, τι κηρύσσουν οι απανταχού κληρικοί». Τελικά, πήγε για μαλλί και βγήκε γουλί ο επίσκοπος...
Το άλλο που θέλω να επισημάνω είναι -και γι' αυτό ανέφερα την ημερομηνία κάθε δίκης- πόσο γρήγορα (3 χρόνια) «περπάτησε» αυτή η υπόθεση όλες τις δικαστικές βαθμίδες μιας χώρας με συγκροτημένη διοίκηση και αποδοτικό δικαστικό σύστημα. Στην Ελλάδα όλα αυτά θα διαρκούσαν πάνω από 10 χρόνια...
