Αγαπάτε αλλήλους και άλλα μηθεύματα...
Διαβάζουμε προσεκτικά και συγκριτικά τα κείμενα αυτά και βλέπουμε ότι, ο Ιησούς δίνει την εντολή περί αγάπης στους μαθητές του και για τους μαθητές τους, και ότι είναι μια καινούργια εντολή: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όπως κι εγώ αγάπησα εσάς! Έτσι θα γνωρίζουν όλοι ότι είστε μαθητές μου.» — πρωτοφανές, πουθενά στην παγκόσμια γραμματεία δεν υπάρχει τέτοια προτροπή, γράφουν οι χριστιανολάγνοι.
Εμείς όμως που διαβάζουμε πραγματικά τις «ιερές γραφές» από τη Μέση Ανατολή, βλέπουμε στο Λευτικόν της Π.Δ., Κεφάλαιο 19, στίχος 18: «καὶ οὐκ ἐκδικᾶταί σου ἡ χείρ, καὶ οὐ μηνιεῖς τοῖς υἱοῖς τοῦ λαοῦ σου, καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν·» Η συγγραφή του Λευιτικού πρέπει να ολοκληρώθηκε στη Μινωική Εποχή, περίπου το 1500 π.Χ.
Ας είναι! Η φράση περί αγάπης εμφανίζεται στην Καινή Διαθήκη μόνον στα εξής δύο κείμενα του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, όπου ο Ιησούς εν μέσω «θεολογικών» λόγων στα κεφάλαια 13 και 15 λέγει:
Παραθέτω εδώ ένα κείμενο του Ιωάννη Ρούσσου με κάποιες προσθαφαιρέσεις, στο οποίο και παραπέμπω. Θεωρώ σκόπιμο να αναπτύξω την αγαπολογία που εξυμνούν και προσπαθούν να διαδώσουν οι χριστιανικές εκκλησίες, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικό έρεισμα! Δεν ξεκινάω με τη βεβαιότητα ότι η ιστορία του χριστιανισμού είναι στο σημαντικότερο μέρος της μια «εγκληματική ιστορία», όπως την παραθέτει ο K.H. Deschner (10 τόμοι, εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ), αλλά αυτό ακριβώς προκύπτει από τα ίδια τα χριστιανικά «θεόπνευστα κείμενα»!
Εμείς όμως που διαβάζουμε πραγματικά τις «ιερές γραφές» από τη Μέση Ανατολή, βλέπουμε στο Λευτικόν της Π.Δ., Κεφάλαιο 19, στίχος 18: «καὶ οὐκ ἐκδικᾶταί σου ἡ χείρ, καὶ οὐ μηνιεῖς τοῖς υἱοῖς τοῦ λαοῦ σου, καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν·» Η συγγραφή του Λευιτικού πρέπει να ολοκληρώθηκε στη Μινωική Εποχή, περίπου το 1500 π.Χ.
Ας είναι! Η φράση περί αγάπης εμφανίζεται στην Καινή Διαθήκη μόνον στα εξής δύο κείμενα του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, όπου ο Ιησούς εν μέσω «θεολογικών» λόγων στα κεφάλαια 13 και 15 λέγει:
Ιωάννης 13: 34-35, «εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους. εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις.»
Ιωάννης 15: 11-17, «Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα η χαρά η εμή εν υμίν μείνη και η χαρά υμών πληρωθή. αύτη εστίν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς. μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού. υμείς φίλοι μου έστε, εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν. ουκέτι υμάς λέγω δούλους, ότι ο δούλος ουκ οίδε τι ποιεί αυτού ο κύριος· υμάς δε είρηκα φίλους, ότι πάντα ά ήκουσα παρά του πατρός μου εγνώρισα υμίν. ουχ υμείς με εξελέξασθε, αλλ' εγώ εξελεξάμην υμάς, καί έθηκα υμάς ίνα υμείς υπάγητε και καρπόν φέρητε, καί ο καρπός υμών μένη, ίνα ό,τι αν αιτήσητε τόν πατέρα εν τω ονόματί μου, δω υμίν. Ταύτα εντέλλομαι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους.»Εδώ ο Ιησούς τονίζει καθαρά και μόνο στους μαθητές του «αγαπάτε αλλήλους». Δεν τους είπε να αγαπάνε όλο τον κόσμο αδιακρίτως, αυτούς που δεν γνωρίζουν και αυτούς που διαφέρουν! Η νέα εντολή είναι σαφής και δεν έχει να κάνει με τον καθολικό χαρακτήρα της γενικής αγάπης ως «πλατωνικής ιδέας». Ούτε υπονοείται η αγάπη όλων των ανθρώπων για όλους τους ανθρώπους. Στο Ματθαίος 12:30 λέγει: «Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου!», κάτι που έχουν πει όλοι οι μαφιόζοι της Νέας Υόρκης και που υιοθέτησαν ο Μπους και ο Μπλερ στην επιδρομή τους στο Ιράκ.
Είναι λοιπόν μια εσωτερική εντολή, δηλαδή εντολή διά τους εντός της ομάδος των μαθητών. Εκ των υστέρων και κατ’ επέκταση γίνεται εντολή και γι’ αυτούς που θέλησαν να γίνουν μαθητές κατά τις επιταγές του χριστιανισμού. Είναι δηλαδή εντολή προς τους χριστιανούς και για τους χριστιανούς.
Μπορεί η εντολή αυτή, όπως ανακοινώνεται, να ήταν καινούργια γι' αυτήν την ομάδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν την είχαν σκεφτεί και διατυπώσει πριν από τη χριστιανική μεσσιανική κίνηση. Οι Στωικοί, οι Πλατωνικοί, ο Κικέρων και άλλα φιλοσοφικά ρεύματα είχαν διακηρύξει την αγάπη πολύ πριν από τα ευαγγέλια, είτε με μερικό είτε με καθολικό ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Η έννοια της αγάπης, είτε εντός μιας ομάδας είτε καθολικά, υπήρχε ήδη. Δεν την πρωτοδίδαξε ο (πιθανόν και ανύπαρκτος) Ιησούς στην ανθρωπότητα, όπως παρουσιάζει μέχρι σήμερα το εκκλησιαστικό ιερατείο!
Η Ιστορία μάς διδάσκει ότι η αγάπη των χριστιανών για τους χριστιανούς είναι ό,τι χειρότερο παράδειγμα υπάρχει κατά της εννοίας της αγάπης. Με αυτό βεβαίως εννοούμε όλα όσα συνέβησαν ανάμεσα στις διάφορες χριστιανικές αιρέσεις και τα εκκλησιαστικά σχίσματα. Η δε «αγάπη» των χριστιανών για μη χριστιανούς ξεπέρασε κάθε όριο φαντασίας σε εκδίκηση και θηριωδία. Εκ του αποτελέσματος κρίνεται λοιπόν και ως αποτυχημένη!
