Μου διηγήθηκε συνάδελφος εκπαιδευτικός μια περιπέτεια που του
είχε συμβεί την ακριβώς προηγούμενη ημέρα. Ακούγεται διασκεδαστική για τους αμέτοχους,
ήταν όμως πολύ δυσάρεστη για τον ίδιο:
Βρισκόταν ο συνάδελφος για ένα σεμινάριο στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών στην
Αθήνα, Βασ. Κων/νου μετά το Χίλτον. Τελείωσαν το μεσημέρι οι εισηγήσεις και συζητήσεις
στο αμφιθέατρο και ξεκίνησαν όλοι να πάνε σπίτια τους για γεύμα. Μπαίνει και ο
ίδιος στο αμάξι του και διαπιστώνει ότι είχε παραλείψει να πάει στην τουαλέτα.
Ήταν αμφίθυμος! Να κατέβω τώρα, σκέφτηκε, να πάω μέσα, θα με πετύχει κανένας στο
διάδρομο και θα μου πιάσει τη συζήτηση, όπως γίνεται συνήθως, πες το ένα, πες
το άλλο, θα φάμε καμιά ώρα πάλι. Αν κολλήσει δε και δεύτερος-τρίτος στη συζήτηση,
τρέχα-γύρευε ούτε αύριο δεν θα ξεκολλήσω.
Αποφασίζει λοιπόν να φύγει για το σπίτι, 20-25 λεπτά θα
κάνει μέχρι το Μαρούσι κι εκεί στο σπίτι θα ανακουφιστεί με την ησυχία του.
Βγαίνει Βασ. Κων/νου, φτάνει στο Χίλτον κι από κει δεξιά για βόρεια προάστια,
όλα πήγαιναν μια χαρά. Όταν μπήκε στη λεωφόρο Κηφισίας κατάλαβε ο συνάδελφος το
λάθος του. Κάπου πρέπει να υπήρχε εμπόδιο στην κυκλοφορία, όλα τα αυτοκίνητα
πήγαιναν δέκα μέτρα κάθε φορά και σταμάταγαν.
Όμως η πίεση της ανάγκης δεν έκανε διάλειμμα, τώρα μάλιστα
γινόταν πιο επιτακτική για ψυχολογικούς λόγους. Σκεφτόταν να μετακινηθεί στην ακραία
λουρίδα (αδύνατον) κι από κει να μπει σε κάποιο παρκάκι της Φιλοθέης; Άντε άλλα δέκα
μέτρα τα αμάξια μπροστά. Να μπει σε κάποιο εστιατόριο, αν μπορέσει να βρει
ελεύθερο χώρο να παρκάρει δίπλα ή πάνω στο πεζοδρόμιο, πάλι πολύ δύσκολο. Στα
δέκα μέτρα που προωθείσαι ποιος θα σου κάνει χώρο να αλλάξεις λουρίδα αριστερά
ή δεξιά; Άντε πάλι άλλα δέκα μέτρα τα αμάξια μπροστά.
Πάνω εκεί σκέφτηκε ότι θα υλοποιήσει στην πράξη το ανέκδοτο με τον περιπλανώμενο
οδηγό και το γρύλο και χαμογέλασε, αλλά τα πράγματα δυσκόλευαν και πίεζαν πλέον
πολύ.
Αποφάσισε ο συνάδελφος να κατουρήσει στο δάπεδο του αμαξιού! Σιγά το
πρόβλημα, ούτε που θα τον έβλεπε κανείς και, σκέφτηκε για παρηγοριά του, ποιος ξέρει πόσοι άλλοι
το έχουν κάνει αυτές τις μέρες, όλοι αυτοί στα αμάξια δεν μπορεί να πηγαίνουν πάντα έγκαιρα στην
τουαλέτα. Με τις γυναίκες είναι βέβαια αλλιώς τα πράγματα … αλλά δεν ήταν τώρα κατάλληλη η στιγμή για αναλύσεις επί της ανατομίας. Κοιτάει δεξιά κι αριστερά, σιγά μην
τον κοίταζε κανένας. Ανοίγει το παντελόνι βγάζει το πουλί του έξω και αρχίζει
να κατουράει ανάμεσα στα πόδια. Σήκωσε και τα πόδια λίγο πάνω από το δάπεδο για
να γλιτώσει τον καταιγισμό, ενώ ταυτόχρονα κοίταζε προς τα έξω δήθεν
αδιάφορος.
Όταν τελείωσε ήρθε η στιγμή προωθήσεως των αμαξιών, άντε
πάλι τα επόμενα δέκα μέτρα μπροστά. Αλλά τώρα είχε ανακουφιστεί και δεν τον ένοιαζε
πια πόσο θα καθυστερήσει η κίνηση! Εκείνη τη στιγμή κορνάρει ένας οδηγός εξ
αριστερών και κάτι του έδειχνε. Κατεβάζει το τζάμι και ρωτάει τι συμβαίνει; Του
λέει ο απέναντι, από το αυτοκίνητό σας τρέχουν υγρά, μήπως έχει τρυπήσει το ντεπόζιτο
της βενζίνης; Υπάρχει κίνδυνος πυρκαγιάς και έκρηξης του λέει ο άλλος με πανικό στη φωνή…
«Ευχαριστώ πολύ», φωνάζει ο συνάδελφος στον συνταξιδιώτη που
τον ενημέρωσε, «θα πάω στην άκρη και θα το κοιτάξω. Αφήστε με παρακαλώ να
περάσω όταν σας δοθεί ευκαιρία». Πράγματι, με τα επόμενα δέκα μέτρα προωθήσεως,
έμεινε ακίνητος ο διπλανός αριστερά του και ο συνάδελφος πήγε επάνω στο
πεζοδρόμιο. Κατέβηκε και έκανε πως εξετάζει το αίτιο της διαρροής. Μετά από
λίγο μπήκε πάλι στο αμάξι και ξεκίνησε χαλαρός και ανακουφισμένος προς Μαρούσι.
