Απόδημος και άθεος
Γιαννης Π. - 40 ετών παντρεμένος, Ελεύθερος Επαγγελματίας, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Από που να αρχίσει κάποιος να μιλάει, για ένα πράγμα το οποίο έχει χαρακτηρίσει την ταυτότητα του ως άνθρωπος;
Από την αρχή λοιπόν: ήμουν πάρα πολύ τυχερός που είχα (και έχω) ανοιχτόμυαλους γονείς. Ο πατέρας μου έφυγε μικρός από το σπίτι του, 13 ετών, πήγε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Η μητέρα μου παντρεύτηκε τον πατέρα μου μικρή (μικρός και ο ίδιος) και στην ουσία μεγάλωσαν μαζί.
Εγώ ήμουν ανέκαθεν ανήσυχο πνεύμα. Πάντα ρωτούσα και τον παπά της ενορίας, γιατί υπάρχουν δεινόσαυροι και αν υπάρχουν εξωγήινοι. Η απάντηση - όταν τότε η θρησκεία θα μιλήσει και για αυτούς. Η γιαγιά μου πολύ θρήσκα, αλλά δόξα τον θεό (χεχε) δεν μας πίεσε ποτέ.
Στα 15 μου χρόνια άλλαξε η ζωή μου. Μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεχίσω την ζωή μου και τις σπουδές μου στο εξωτερικό. Ήμουν τυχερός και πήγα πανεπιστήμιο από τα 16 μου χρόνια στις ΗΠΑ. Εκεί είχα πολλά σκαμπανεβάσματα σε θέματα θρησκείας, περισσότερο γιατί πήγα σε πολύ θρήσκα πολιτεία. Ήταν πολύ σουρεαλιστικό να μπαίνεις σε εκκλησία και να τραγουδάνε. Εγώ απλά έκανα ότι έκαναν οι άλλοι.
Είχα την ευκαιρία να δουλέψω σε πολλές μεγάλες εταιρίες, σε κλάδο πληροφορικής, και στην κυβέρνηση, οπότε συναναστρεφόμουν με πολλά ανοιχτόμυαλα άτομα. Ο κύκλος μου ήταν ανοιχτός για άτομα ανεξάρτητα καταγωγής, και αυτό με έβαλε σε πολλές κουβέντες. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και άλλους θεούς, η και άλλες παραλλαγές της χριστιανικής πίστης.
Στα 27 έκανα μια κουβέντα με τους γονείς μου και μου είπαν κάτι που με κλόνισε. Πάνω στην κουβέντα ο πατέρας μου πετάει το κλασικό «μα γιατί, νομίζεις ότι υπάρχει Χριστός?». Αυτό ήταν! Πήγα σπίτι και άρχισα να ψάχνω. Βρήκα τον Dawkins, Hitchens και τους υπόλοιπους. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αλλά η χριστιανική ταυτότητα ήταν μέσα στο DNA μου, ένα αδιάσπαστο κομμάτι που σε κάνει Έλληνα, πόσο μάλλον όταν είσαι στο εξωτερικό.
Τι κάνεις με αυτό? Αλλά όσο διάβαζα, τόσο καταλάβαινα ότι η θρησκεία δεν έστεκε. Και όχι μόνο η χριστιανική, αλλά όλες τους. Ήταν σαν να βρήκα ένα άλλο δωμάτιο στο κεφάλι μου και μπήκα μέσα για πρώτη φορά. Από εκεί κατάφερα να δω τα πάντα με ένα άλλο μάτι.
Μετά όμως ήρθε το διαζύγιο, και παράλληλα με το διαζύγιο η μητέρα μου αρρώστησε με καρκίνο και ο πατέρας μου αρρώστησε με μια αρρώστια στα νεύρα. Γιατί ο καλός θεός τιμωρεί τους καλούς ανθρώπους? Δίναμε λεφτά στην εκκλησία. Δωρίζαμε τον χρόνο μας. Κάναμε τα πάντα για να ήμασταν καλοί άνθρωποι. Και αυτό ήταν το ευχαριστώ?
Το διαζύγιο μου έσπασε το μυαλό. Ο δρόμος για την ανάρρωση όμως μου έδωσε την ικανότητα να αναθεωρήσω πολλά πράγματα και να βάλω πίσω τα κομμάτια μου, όπως πλέον ήθελα εγώ και όχι όπως έπρεπε να μπουν λόγο θρησκείας. Στην αρχή είχα έναν απέραντο θυμό. Θύμωνα με το ψέμα. Με τις υποσχέσεις περί ζωής μετά θανάτου, και φανταστικά πλούτη.
Γιατί να έχει καρκίνο η μάνα μου και ο πατέρας μου να μην μπορεί να σηκωθεί από τον καναπέ? Γινόμουν έξαλλος όμως όταν έβλεπα παιδιά να υποφέρουν. Εκεί πραγματικά κατάλαβα ότι, όχι μόνο δεν υπάρχει θεός, άλλα και μια στο εκατομμύριο να υπήρχε, δεν θα τον ένοιαζε για εμάς. Οι γονείς μου έγιναν καλά, όχι λόγω θεού αλλά λόγω γιατρών.
Έκτοτε έχω διαβάσει άπειρα βιβλία και απόψεις περί αθεΐας. Ήμουν από την αρχή 7/7 στην κλίμακα αθεϊσμού και όσο περνούσε ο καιρός ζούσα την ζωή μου χωρίς θεό, τόσο πιο εύκολα γινόταν. Μετά γνώρισα την δεύτερη γυναίκα μου και λίγο εκείνη που ήταν πιο χαλαρή σε αυτά τα πράγματα, λίγο εγώ με το αναλυτικό μυαλό, στα 10 χρόνια που είμαστε μαζί έχουμε πάει στην εκκλησία μόνο μια φορά (έχει πάει εκείνη -αγνωστικίστρια- όχι εγώ).
Τώρα έχουμε ένα παιδί μαζί, κορίτσι, και το πρόβλημα είναι πώς θα το μεγαλώσω αυτό το παιδί. Δεν θέλω να επηρεαστεί από δογματικές βλακείες, αλλά δεν θέλω να της βάλω πράγματα στο μυαλό που να την κάνουν ενάντια -holier than thou- σε θρησκευτικά πράγματα. Ζούμε σε μια χριστιανική κοινωνία, καλώς η κακώς, και το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να της δώσω όλες τις πληροφορίες και να μάθει να ρωτάει το γιατί.
Χαλάρωσα στα σαράντα μου πλέον. Δεν φοβάμαι, ούτε μου λείπει ο θεός. Αλλά λυπάμαι γιατί μια τόσο όμορφη ιστορία σαν την θρησκεία, πλέον δεν πρόκειται ποτέ να την πιστέψω. Βλέπω τους χριστιανούς που είναι χαρούμενοι στην άγνοια τους, και παρόλο που στην αρχή αυτό με πείραζε, πλέον έχω ηρεμήσει. Άραγε πόσο χρόνο έχασα, και τι λάθος αποφάσεις είχα πάρει στη ζωή μου, επηρεασμένος από θρησκεία?
