του Αντώνη Καρακούση, ΒΗΜΑ, 17/4/2015
Ο ελληνικός λαός έπρεπε να ζήσει και την εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ για να κατανοήσει το βάρος και τη συνθετότητα του οικονομικού και κατ' επέκταση του πολιτικού προβλήματος της χώρας
Σημαντική μερίδα συμπολιτών μας
διατηρούσε και διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα
είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Ότι για την αντιμετώπισή του αρκούσε η πολιτική
αλλαγή και η κατάργηση του μνημονίου.
Πίστευαν ορισμένοι ότι αν αρθούν
οι επαχθείς και αντιλαϊκές προβλέψεις των μνημονίων σε βάρος των μισθών, των
συντάξεων, των κοινωνικών παροχών και πληρώσουν οι πλούσιοι,οι ελίτ, οι
λαθρέμποροι, οι φοροφυγάδες, γενικώς οι διεφθαρμένοι, οι οποίοι ωστόσο δεν
είναι ανάμεσά μας αλλά κάπου αλλού σε ένα παράλληλο σύμπαν, η κρίση θα τέλειωνε
και η ευτυχία της χώρας και του λαού θα ήταν εξασφαλισμένη.
Όμως η πραγματική ζωή άλλα
καταδεικνύει.
Χωρίς μνημόνιο και χωρίς τις
προβλέψεις του, χωρίς εντέλει τη συγκατάθεση και βοήθεια των εταίρων και των
πιστωτών μας, η χώρα ξεμένει από χρηματοδότηση, οι οφειλόμενοι φόροι και οι
ασφαλιστικές εισφορές δεν συλλέγονται με ευκολία, οι δαπάνες δύσκολα
ελέγχονται, η ανάπτυξη δεν εξασφαλίζεται, οι επενδύσεις δεν προωθούνται, αντιθέτως
κι αυτές που ήταν ώριμες να ξεκινήσουν εγκαταλείπονται ή απειλούνται με
εγκατάλειψη.
Ακόμη και οι πλέον δύσπιστοι
αντιλαμβάνονται τώρα ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι μεγάλο και δυσεπίλυτο, δεν
αντιμετωπίζεται μέσω ευκαιριακών συμμαχιών στη ζώνη της Ανατολής, δεν δύναται
να επιλυθεί εκτός Ευρώπης, χωρίς ανάληψη της απόλυτης ευθύνης από την ηγεσία
και το λαό της.
Κινούμενη μόνη η χώρα, έξω από
τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και κανόνες, δεν έχει τύχη.
Ήδη παλεύει μέρα με τη μέρα για να
αποτρέψει μια επαπειλούμενη χρεοκοπία, παιχνιδίζει με το ατύχημα, γίνεται
έρμαιο του τυχαίου και του απρόβλεπτου, κινδυνεύει με εξοβελισμό από την Ευρώπη
και απειλείται με περιθωριοποίηση στην ασταθή ζώνη των Βαλκανίων, της Βόρειας
Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.
Προφανέστατα, η πολιτική αλλαγή
δεν αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη για να προκόψει η χώρα και ο λαός της.
Οι διακηρύξεις δεν αρκούν, ούτε
οι καλές προθέσεις, όπως άλλωστε μας υπενθυμίζει η γνωστή ρήση ότι «ο δρόμος
προς την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».
Κακά τα ψέματα, χρειάζονται κι
άλλα πράγματα και άλλες ιδιότητες από τους κυβερνώντες και τους ασκούντες την
εξουσία.
Προ πάντων, χρειάζεται σχέδιο
επαρκές, συνεκτικό και οργανωμένο και μαζί πίστη, εργατικότητα,
αποφασιστικότητα και νοικοκυριό. Και βεβαίως μέτρα, πολιτικές και ευθύνη έναντι
της χώρας και των πολιτών της.
Όταν αυτά παραμένουν ακόμη
ζητούμενα, η επαφή με το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα μεταφέρει με ταχύτητα
κόστος στους πάντες.
Ήδη και η νέα κυβέρνηση, παρά
την κατάχρηση προπαγάνδας, μετρά απώλειες, αισθάνεται τη δυσπιστία και την
αμφισβήτηση των πολιτών. Και όσο διατηρείται ατμόσφαιρα αδιεξόδου, η δυσπιστία
θα πολλαπλασιάζεται και η αμφισβήτηση θα θεριεύει.
Κατά τα φαινόμενα, ο ελληνικός
λαός έπρεπε να ζήσει και την εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ για να κατανοήσει το βάρος και
τη συνθετότητα του οικονομικού και κατ' επέκταση του πολιτικού προβλήματος της
χώρας.
Όχι για τίποτε άλλο, απλώς για
να τελειώσει ο κύκλος των ψευδαισθήσεων και να επανέλθουν η χώρα και ο λαός της
σε κατάσταση αυτογνωσίας και εντέλει να επικρατήσει δεξιά και αριστερά ο
απαιτούμενος ορθολογισμός για την έναρξη μιας πραγματικής προσπάθειας διάσωσης,
ανασύνταξης και ανασυγκρότησης.
