αν και παρ' ημίν προέχει η υποτέλεια στους παπάδες.
τoυ Γιώργου Mαντέλα, Καθημερινή, 21/3/2012
Τελικώς, τι είναι το «πολιτικό κόστος» και τι υποκρύπτεται κάτω απ’ αυτήν την έννοια «μπαμπούλα» που καταδυνάστευσε, και εν πολλοίς εξακολουθεί να το κάνει, την ελληνική πολιτική ζωή επί δεκαετίες, οδηγώντας τη χώρα στο χείλος της καταστροφής; Μήπως, τελικώς, όλα ήταν και παραμένουν στη φαντασία των ίδιων των πολιτικών, που ακόμη δεν αντιλήφθηκαν ότι η κοινή γνώμη έχει ωριμάσει, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι ενδεχομένως οι ίδιοι πίστευαν και πιστεύουν; Κάποια, καθ’ όλα διδακτικά, παραδείγματα που μας έρχονται από τη γειτονική Ιταλία θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να μας (τους) προβληματίσουν. Ολους, πολιτικούς και πολίτες.
Ενδεικτικά αναφέρεται το θέμα της φορολόγησης της περιουσίας της εκεί Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Η κυβέρνηση Μόντι την ανακοίνωσε και ετοιμάζεται να την εφαρμόσει, χωρίς να ανοίξει μύτη. Και όποιοι θεωρούν ότι το θρησκευτικό συναίσθημα στη γειτονική χώρα είναι ασθενέστερο σε σχέση με το δικό μας προφανώς δεν έχουν περάσει καν από τον ιταλικό εναέριο χώρο. Αλλιώς, θα διαπίστωναν ότι ολόκληρη Ρώμη ζει, κινείται και αναπτύσσεται ομόκεντρα, γύρω από το Βατικανό.
Θρησκευτικά, χωροταξικά, κοινωνικά και οικονομικά (κυρίως μέσω του θρησκευτικού τουρισμού), κυριολεκτικά. Και όμως, ο –και «σούπερ Μάριο» αποκαλούμενος– Ιταλός πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει σε φορολογικές αλλαγές επί τα χείρω ως προς τη μεταχείριση της εκεί Εκκλησίας, αφού, δημοσιονομικά, οι αριθμοί και τα νούμερα στην Ιταλία, όπως και στην Ελλάδα, «δεν βγαίνουν». Ωστόσο, το πιθανότερο είναι πως και στη χώρα μας, αν ανακοινωνόταν αύριο το πρωί ότι σφίγγει κι άλλο ο φορολογικός κλοιός γύρω από την Εκκλησία, η αντιμετώπιση από την κοινή γνώμη θα ήταν το ίδιο ψύχραιμη.
Οι εποχές έχουν αλλάξει. Δεν βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’60 ούτε του ’70 ούτε καν σε αυτήν του ’90. Τα λάβαρα έχουν υποσταλεί. Και δεν έχει παρά να το διαπιστώσει όποιος πάρει την απόφαση, εν τοις πράγμασι. Το πιθανότερο είναι ότι θα εκπλαγεί ακόμα και από τη στάση της ίδιας της Εκκλησίας, όπως ακριβώς συνέβη και στη Ρώμη.
Η οποία δεν δίστασε, όταν διαπίστωσε ότι η εποχή των μεγαλοϊδεατισμών έχει περάσει ανεπιστρεπτί, να δηλώσει ότι αποσύρει την υποψηφιότητά της για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, εκτιμώντας ότι σε αυτή τη φάση, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο.
Το γεγονός προκάλεσε αντιδράσεις, δημιούργησε αίσθηση, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Ωστόσο, αυτό το οποίο υπερέχει τώρα και υπό αυτές τις συνθήκες είναι το εθνικό συμφέρον. Το οποίο, στην παρούσα φάση, επέβαλε την απόσυρση της υποψηφιότητας. Και πάλι χωρίς να ανοίξει μύτη. Γιατί απλά οι κοινωνίες έχουν ωριμάσει. Οι πολιτικοί, όμως, το έχουν αντιληφθεί;
