Oύτος έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου του Mεγάλου εν έτει 379, καταγόταν δε από την Κύπρο. Εξέπληξε όλους τους ανθρώπους για την ευσέβεια και δικαιοσύνη του, όταν κατείχε πολιτικό αξίωμα. Ύστερα, μεταπήδησε στην εκκλησιαστική τάξη και εξουσία και έγινε Επίσκοπος της Aπαμείας στη Συρία.
Έγινε θερμός της του Χριστού πίστεως ζηλωτής, κτίζοντας Εκκλησίες και θείους Ναούς εις δόξαν Θεού, κατακρημνίζοντας δε ταυτόχρονα τους ναούς των ειδώλων. Ένας δε από τους ειδωλικούς ναούς, του Διός, δεν άφηνε ο δαίμων που κατοικούσε σ' αυτόν, ούτε να καή, ούτε να κρημνιστεί με μηχανή. Ο δε Άγιος παίρνοντας νερό, το ευλόγησε και ράντισε με αυτό τα ξύλα, τα οποία εστοίβασε μέσα εις τον ναόν, πράγμα που ο δαίμων δεν μπόρεσε πλέον να εμποδίσει. Έτσι άναψε ο Άγιος τα ξύλα και κάηκε ο ναός.
Αυτή η πράξη του στάθηκε αφορμή να πιάσουν οι ειδωλολάτρες τον Άγιο και να τον κάψουν. Έτσι ο αοίδιμος έλαβε τον στέφανον διά του πυρός του μαρτυρίου. Εξ αυτής της θεάρεστης πράξης του Aγίου Mαρκέλλου, έγινε συνήθεια να ψάλλεται κάθε πρωτομηνιά ο Μικρός Aγιασμός, και να ραντίζονται διά του ύδατος οι οίκοι και τόποι, όπου ευρίσκεται ασθένεια, και εμφιλοχωρεί ενέργεια δαιμονική. Δραπετεύει γαρ αύτη και διώκεται υπό του αγιασθέντος ύδατος.
(Εκκλησιαστική Ιστορία Θεοδώρητου, 21ο κεφάλαιο)
Έγινε θερμός της του Χριστού πίστεως ζηλωτής, κτίζοντας Εκκλησίες και θείους Ναούς εις δόξαν Θεού, κατακρημνίζοντας δε ταυτόχρονα τους ναούς των ειδώλων. Ένας δε από τους ειδωλικούς ναούς, του Διός, δεν άφηνε ο δαίμων που κατοικούσε σ' αυτόν, ούτε να καή, ούτε να κρημνιστεί με μηχανή. Ο δε Άγιος παίρνοντας νερό, το ευλόγησε και ράντισε με αυτό τα ξύλα, τα οποία εστοίβασε μέσα εις τον ναόν, πράγμα που ο δαίμων δεν μπόρεσε πλέον να εμποδίσει. Έτσι άναψε ο Άγιος τα ξύλα και κάηκε ο ναός.
Αυτή η πράξη του στάθηκε αφορμή να πιάσουν οι ειδωλολάτρες τον Άγιο και να τον κάψουν. Έτσι ο αοίδιμος έλαβε τον στέφανον διά του πυρός του μαρτυρίου. Εξ αυτής της θεάρεστης πράξης του Aγίου Mαρκέλλου, έγινε συνήθεια να ψάλλεται κάθε πρωτομηνιά ο Μικρός Aγιασμός, και να ραντίζονται διά του ύδατος οι οίκοι και τόποι, όπου ευρίσκεται ασθένεια, και εμφιλοχωρεί ενέργεια δαιμονική. Δραπετεύει γαρ αύτη και διώκεται υπό του αγιασθέντος ύδατος.
(Εκκλησιαστική Ιστορία Θεοδώρητου, 21ο κεφάλαιο)
Εγώ συμπεραίνω ότι τα δαιμόνια που υπερασπίζονταν την "κατοικία" τους, μπορούσαν και αντιστέκονταν στις μηχανές, αλλά όχι στο αγιασμένο νερό! Τώρα, γιατί ο "άγιος" Μάρκελλος δεν ράντισε με νεράκι αγιασμένο και τη φωτιά που έκαψε τον ίδιο, ώστε να σωθεί και να δουν όλοι το θαύμα, δεν το καταλαβαίνω... Μάλλον ήθελε να πάει "εδώ και τώρα" στον δημιουργό του, πράγμα που δεν φαίνεται να επιθυμούν οι σύγχρονοι πνευματικοί διάδοχοι του Μάρκελλου, γι' αυτό μαζεύουν περιουσία, κανονίζουν ασφάλειες, πηγαίνουν στα νοσοκομεία, μπουκώνουν φάρμακα - του διαβόλου όλα, αφού θα αρκούσε μια προσευχή!
