Άλλη μια εποχή μεγαλείου για το χριστιανισμό

Καθυστερημένη συγγνώμη για μαζικά εγκλήματα

«Η γενική συνέλευση της παγκόσμιας οργάνωσης των Λουθεριανών ζήτησε ταπεινά συγγνώμη από τους Μενονίτες, οι οποίοι είχαν διωχθεί από προτεστάντες (και καθολικούς, προσθέτω εγώ!) κατά το 16^ο αιώνα. Ο πρόεδρος της παγκόσμιας οργάνωσης Μενονιτών δέχτηκε το αίτημα για συγγνώμη»

Αυτά αναφέρει μια σύντομη είδηση και, όποιος δεν ξέρει, φαντάζεται ότι πρόκειται για ποδοσφαιρικές ομάδες, των οποίων οι χουλιγκάνοι οπαδοί κάπου συγκρούστηκαν. Καταρχάς η φράση «είχαν διωχθεί» δίνει την εντύπωση ότι κάποιοι αδικήθηκαν και φυλακίστηκαν ή εστάλησαν στην εξορία. Στην πραγματικότητα οι Μενονίτες, μια παραλλαγή προτεσταντών κι αυτοί, σφαγιάστηκαν μαζικά χωρίς οποιαδήποτε διαδικασία, όπου και όποτε δόθηκε ευκαιρία για κάτι τέτοιο.

Το όνομα της κίνησης των Μενονιτών προέκυψε από ένα ηγέτης τους, τον Menno Simons (1496–1561), και αφορά μια ιδιόμορφη επιλογή αυτής της ομάδας προτεσταντών: Εν συντομία, θεωρούσαν ότι δεν είναι δυνατόν να βαφτίζονται οι άνθρωποι σε βρεφική ηλικία και να γίνονται εν αγνοία τους χριστιανοί. Οι υποψήφιοι χριστιανοί, έλεγαν οι Μενονίτες, έπρεπε να μεγαλώσουν πρώτα αρκετά και να επιλέξουν μόνοι τους, αν και πότε θα βαφτιστούν οριστικά. Από κει και πέρα θα ήταν κανονικοί προτεστάντες, χωρίς σημαντικές διαφοροποιήσεις από τους άλλους, εκείνους του Λούθηρου, του Ζβίγκλι ή του Καλβίνου.

Βέβαια, αυτή η επιλογή των «Βαφτιστών» ή «Αναβαφτιστών», όπως ονομάστηκαν οι Μενονίτες, εξόργισε καθολικούς και προτεστάντες, οι οποίοι διέβλεψαν ότι ελάχιστοι θα δέχονταν σε μια ηλικία 15-20 ετών να βαφτιστούν, οπότε οι θρησκευτικοί μηχανισμοί τους θα έπασχαν από μέλη και χρήμα. Δεν χρησιμοποιούσαν βέβαια αυτό το επιχείρημα προς τα έξω, παρά μόνο ότι αν έμεναν οι άνθρωποι επί τόσα χρόνια, μέχρι την ενηλικίωσή τους ουσιαστικά, αβάπτιστοι, θα αμφισβητούσαν το κύρος του κράτους και της εκκλησίας που λειτουργούσαν σε αγαστή συναλληλία! Το γνωστό επιχείρημα ότι οι «αιρετικοί» θίγουν τα θεμέλια της πολιτείας, για την οποία αισθανόταν συνυπεύθυνος ο εκκλησιαστικός μηχανισμός - χωρίς αυτήν, δεν θα υπήρχαν αυτόνομη εκκλησιαστική ύπαρξη και ταμείο.

Έτσι, οι αντίπαλοι των Μενονιτών επέλεξαν να τους αντιμετωπίσουν με το γνωστό χριστιανικό τρόπο: την εξόντωση. Ο Ζβίγκλι ζήτησε από το συμβούλιο της Ζυρίχης να εξοντώσει τους Μενονίτες με όλα τα μέσα που διαθέτει. Ο δε Λούθηρος ζήτησε να εκτελούνται αυτοί οι «αιρετικοί» χωρίς ανακρίσεις και δίκες. Οι καθολικοί έτριβαν τα χέρια τους, εννοείται, επειδή έβλεπαν ότι και οι προτεστάντες που έβγαζαν πύρινους λόγους κατά της αγιασμένης από τους λόγους του Παύλου, του Αυγουστίνου και του Θωμά Ακινάτη «Ιεράς Εξέτασης», υιοθετούσαν τα ίδια εγκληματικά μέσα εναντίον των εσωτερικών «αιρετικών».

Όπως φαντάζεται καθένας με στοιχειώδη γνώση της ιστορίας των χριστιανικών εκκλησιών (βλέπε K.H. Deschner: «Η εγκληματική ιστορία του χριστιανισμού», εκδόσεις Κάκτος),  εξελίχθηκαν εκτεταμένες εγκληματικές σκηνές σε όποια περιοχή είχε δημιουργηθεί ενορία Μενονιτών. Μόνο που τα γεγονότα αυτά δεν έγιναν ευρέως γνωστά, γιατί δεν υπήρχε επαρκής προπαγανδιστικός μηχανισμός να τα προβάλει, όπως π.χ. συνέβη με τις σφαγές των καθολικών εναντίον των προτεσταντών Ουγενότων στη Γαλλία.

Όταν το έτος 1529 άρχισε να επεκτείνεται ανησυχητικά η διάδοση των Μενονιτών, αποφασίστηκε από τους Γερμανούς και Ολλανδούς ηγεμόνες να ισχύσει στην επικράτειά τους η εντολή για μαζική εξόντωση των «αιρετικών».

Από την τελετή για αίτηση συγγνώμης. Βάζουν στελέχη από την Αφρική να συμμετάσχουν,
τα οποία, φυσικά, δεν είχαν ιστορικά καμιά συμμετοχή στα εγκλήματα και δεν έχουν και λόγο
να αρνηθούν. Λευκοί προτεστάντες, ιδίως Ολλανδοί, πολύ δύσκολα θα δέχονταν να συμμετάσχουν.

Αυτή η εμπειρία των σφαγών οδήγησε τους Μενονίτες υπό τον Menno Simons στη μεσσιανική διατύπωση μιας «ειρηνιστικής εκδοχής του χριστιανισμού», όπου η εντολή της αγάπης κτλ., θα είχε την υπέρτατη αξία και όλα τα άλλα θα ήταν δευτερεύοντα. Τώρα θα άρχιζε ο πραγματικός χριστιανισμός που δίδαξε στη Μέση Ανατολή ο Ιησούς! Αλλά πού να ακούσουν οι υπόλοιποι κήρυκες της αγάπης τέτοιες θεωρίες, εδώ προέκυπτε με την κατάργηση του νηπιοβαπτισμού απειλή για την επιρροή και το ταμείο τους. Εννοείται ότι συντάχθηκαν και δημοσιεύτηκαν εμβριθέστατες μελέτες από έγκυρους θεολόγους της εποχής, στις οποίες αποδεικνυόταν με τσιτάτα από τις γραφές και από έργα των εκκλησιαστικών «πατέρων», ότι η κατάργηση του νηπιοβαπτισμού αποτελούσε το χειρότερο έγκλημα ενάντια του θεού. Κάτι σαν τη σημερινή καταδίκη της χειροτόνησης γυναικών από τους καθολικούς! Με ανάλογα επιχειρήματα υποστηρίζεται μέχρι σήμερα ο νηπιοβαπτισμός και από τους ορθοδόξους!

Διάφορες ομάδες Μενονιτών κατέφυγαν κυνηγημένοι στην Πολωνία όπου ο (καθολικός) ηγεμόνας τούς δέχτηκε με πολιτικούς υπολογισμούς. Ήθελε να δημιουργήσει μια 5^η φάλαγγα εναντίον των Γερμανών. Μόλις βρέθηκαν όμως οι Μενονίτες σε ασφάλεια, άρχισαν να διασπώνται σε υποομάδες με τα γνωστά απίθανα θεολογικά διλήμματα και τους βυζαντινισμούς, π.χ. ποιος επιτρέπεται και πότε να αφορίζει τους άλλους. Έτσι προέκυψαν πολλές υποομάδες με διάφορα ονόματα, οι οποίες επίσης αλληλοδιώκονταν με κάθε ευκαιρία.

Σήμερα υπάρχουν μενονίτικες ενορίες στην Ευρώπη κυρίως στο γερμανόφωνο χώρο, στη Γερμανία κάπου 40.000 άτομα, στην Ελβετία περίπου 2.500 και συνολικά στον υπόλοιπο κόσμο περί το 1,3 εκατομμ., εκ των οποίων το 42% στις ΗΠΑ.

Όλοι αυτοί οι Μενονίτες έχουν συμπτύξει μια παγκόσμια οργάνωση, η οποία και αποδέχτηκε την αίτηση συγγνώμης των «αδελφών» Λουθεριανών. Η αίτηση συγγνώμης υποβλήθηκε, όπως έγραψαν οι εφημερίδες, με τους αιτούντες σε γονατιστή στάση. Φοβερό σκηνικό ταπείνωσης και μετάνοιας, αληθώς! Πιθανόν να πάρει δε η παγκόσμια οργάνωση των «διωχθέντων Μενονιτών» και κάποια χρηματική αποζημίωση από τους εύπορους προτεστάντες (περίπου 70 εκατ. μέλη παγκοσμίως).

Οι καθολικοί δεν έχουν ζητήσει ακόμα συγγνώμη, ίσως υπολογίζουν προς το παρόν πόσο θα τους κοστίσει η διαδικασία. Εξ άλλου, έγραψε ένας δημοσιογράφος, πρώτον, οι καθολικοί κατέσφαξαν πολλούς και διάφορους «αιρετικούς αδελφούς», πού να αρχίσουν να ζητάνε συγγνώμες. Και, δεύτερον, ποιος ξέρει τώρα τους Μενονίτες και τι συνέβη πριν από 500 χρόνια… Μια αμιγώς χριστιανική στάση από τους πιστούς στο κήρυγμα αγάπης!


(για ανάλογα έργα αγάπης των ορθοδόξων βλέπε εδώ >>>,  κι εδώ >>>!)