Ξένα δόντια στο φιλέτο τους

του Κώστα Γιαννακίδη, protagon, 31/5/2015

Υπάρχουν θέσεις που δεν θεωρούνται, απλώς, φιλέτα. Είναι ολόκληρο gourmet κρεοπωλείο. Ρίχνεις πίσω σου μαύρη πέτρα, εύχεσαι να πετύχεις κανένα κεφάλι, παίρνεις δύο βαλίτσες και κάνεις check in first class. Αν δεν είναι ο βασικός λόγος, θεωρείται ένα καλό κίνητρο για να μπεις στην πολιτική.

Η πίεση που προκαλεί στον ΣΥΡΙΖΑ η Παναρίτη φτάνει στις παρυφές του εγκεφαλικού. Όταν ακόμα και ο Παππάς εκφράζει τη δυσφορία του, καταλαβαίνουμε ότι τα παντζούρια στο Μαξίμου χτυπούν από τα νεύρα τους. Η δε Σακοράφα είναι ικανή να σημαδέψει με το ακόντιό της από τις Βρυξέλλες ως το Σύνταγμα. Ανοησίες. Δεν είναι το πρόσωπο που τους ενοχλεί. Είναι η απώλεια της θέσης που σκανδαλίζει. 

Αν τους ενοχλούσαν τα πρόσωπα, θα έκαναν μούτρα για τον Καμμένο. Κάποιος θα έλεγε κάτι για τον Νικολόπουλο, βρε αδερφέ (σύντροφε)! Άλλωστε, ελάχιστοι μίλησαν όταν η Παναρίτη πήγε για διαπραγμάτευση και επέστρεψε σοκαρισμένη για να μας πει ότι οι δανειστές ζητούν περικοπή μισθών και συντάξεων. Παρεμπιπτόντως, τέτοια διαπραγμάτευση κάνω και εγώ, με πολύ μικρότερες απαιτήσεις για ξενοδοχείο και σίτιση.

Η Παναρίτη είναι επιλογή του Βαρουφάκη. Και ο Βαρουφάκης είναι για την κυβέρνηση asset, όπως λέει ο Τσίπρας ή «απόκτημα» κατά τον Φίλη που, ως δημοσιογράφος, χειρίζεται αλλιώς τη γλώσσα. Και, εν τέλει, εδώ τον εμπιστεύτηκαν να χαράξει διαπραγματευτική τακτική, δεν του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να τοποθετήσει τον άνθρωπο του στο ΔΝΤ; Είναι, λοιπόν, τα ξένα δόντια επάνω στο δικό τους φαγητό που προκαλούν την ενόχληση. Όλα τα άλλα είναι για κουβέντα με φρέντο στις τοπικές οργανώσεις. Άκουγα έναν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να λέει ότι η Παναρίτη ψήφισε μνημόνιο. Δηλαδή, αυτός τι νομίζει ότι θα ψηφίσει;  

Το κείμενο των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ

«Mε κατάπληξη πληροφορηθήκαμε ότι η Έλενα Παναρίτη ορίστηκε εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Κι αυτό παρά το ότι η πολιτεία της βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις αξίες, τις αντιλήψεις και την πολιτική που πρεσβεύει –και με βάση την οποία εξελέγη– ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια εξέχoυσα εκπρόσωπος της μνημονιακής πολιτικής δεν μπορεί να εκϕράζει τη σημερινή κυβέρνηση. Το ζήτημα δεν είναι συμβολικό, είναι πολιτικό. Είναι μια λάθος απόφαση και ζητάμε την άμεση ανάκλησή της.»

Αργά ή γρήγορα, στη φόρα...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα την παράταση μέχρι 30.6.2015 (τρίτη τροποποίηση) του τρέχοντος προγράμματος, δηλαδή της «κύριας σύμβασης χρηματοοικονομικής διευκόλυνσης» μεταξύ Ελλάδας και EFSF που παραπέμπει ρητά στο μνημόνιο. Πρόκειται για τη σύμβαση που υπέγραψε στις 27.2.2015 ο κ. Βαρουφάκης σε εκτέλεση της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου, όταν η χώρα πήγαινε να πάρει λεφτά χωρίς μνημόνιο και πήρε μνημόνιο χωρίς λεφτά!

Τα σχετικά έγγραφα εμφανίζονται στη Βουλή με καθυστέρηση τριών ολόκληρων μηνών και αφού ο αρμόδιος Υπουργός Οικονομικών –παραβιάζοντας το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής– αρνήθηκε προκλητικά να ανταποκριθεί σε σχετικές επίμονες ερωτήσεις και αιτήσεις κατάθεσης εγγράφων που υπέβαλε το ΠΑΣΟΚ.

Έστω και με τέτοια καθυστέρηση είναι σημαδιακό το γεγονός ότι το υπογεγραμμένο από τον κ. Βαρουφάκη κείμενο της παράτασης του μνημονίου ήρθε στη Βουλή μέσω της εξεταστικής επιτροπής, η οποία εκ των πραγμάτων ασχολείται και με την παράταση του δεύτερου μνημονίου που υπέγραψε η σημερινή κυβέρνηση χωρίς νομοθετική εξουσιοδότηση και ερήμην της Βουλής ,αλλά και με το τρίτο μνημόνιο που δυστυχώς είναι πλέον αναγκασμένη να υπογράψει η κυβέρνηση λόγω των τραγικών χειρισμών της των τελευταίων τεσσάρων μηνών.

Οι υπουργοί και οι βουλευτές της πλειοψηφίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μπορούν τώρα να δουν πώς έχασε η σημερινή κυβέρνηση μέσα από τα χέρια της τα 11 δις ευρώ του ΤΧΣ , ενώ η χώρα αντιμετωπίζει δραματικά προβλήματα ρευστότητας.

Η κα Κωνσταντοπούλου μπορεί τώρα να δει ότι η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου δεν είναι ένα ανακοινωθέν του Eurogroup, αλλά μια νομικά δεσμευτική σύμβαση υπογεγραμμένη από τον έλληνα υπουργό οικονομικών στις 27 Φεβρουαρίου. Μια σύμβαση που διέπεται από το αγγλικό δίκαιο και υπάγεται στη δικαιοδοσία των δικαστηρίων του Λουξεμβούργου.

Η διάσημη τοιχογραφία στο Βατικανό

της Έλλης Πένσα, μέλους των Φίλων

Επικούρειας Φιλοσοφίας «Κήπος Θεσσαλονίκης» 

Στην επιστολή του Επίκουρου προς τον φιλόσοφο Ηρόδοτο διαβάζουμε το εξής απόσπασμα: «Επίσης, θα πρέπει να στηριζόμαστε στις αισθήσεις και συγκεκριμένα στις παραστάσεις που μας δίνει η διάνοια ή όποιο άλλο κριτήριο, καθώς επίσης και στα σχετικά μ’ αυτά συναισθήματα, για να μπορούμε με βάση αυτά να βγάλουμε συμπεράσματα για όσα επιδέχονται επιβεβαίωση και για τα άδηλα». Δηλαδή, σύμφωνα με αυτό το απόσπασμα, για να βρούμε τη μορφή του Επίκουρου στη διάσημη τοιχογραφία του Ραφαήλ, πρώτα από όλα κάνουμε χρήση της αίσθησης μας που λέγεται ΟΡΑΣΗ.

Έχοντας κατά νου και την παράσταση με τη γνωστή μας προτομή του Επίκουρου, η οποία υπήρχε και στην εποχή του Ραφαήλ και σίγουρα ο ίδιος κάπου θα την είχε δει, ΒΛΕΠΟΥΜΕ να την έχει ζωγραφίσει ολόιδια (όπως και κάποιους άλλους φιλόσοφους). Και ακόμη αυτό το (φανερό ή  ακόμη και το άδηλο) επιβεβαιώνεται με το κριτήριο (και το σχετικό μας συναίσθημα) πως αυτή τη φιλική παρέα, η οποία είναι δίπλα στον Επίκουρο, ΒΛΕΠΟΥΜΕ επίσης, να την έχει ζωγραφίσει "αγκαλιασμένη". Και  δεν θα μπορούσε να την ζωγραφίσει αλλιώς, ο Ραφαήλ, αφού το κύριο χαρακτηριστικό και η μεγαλύτερη αρετή στον Κήπο ήταν, είναι και θα είναι η φιλία.

Ραφαήλ Σάντσιο: «Η φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας» ή «Να γνωρίζεις τις αιτίες»

Από διάφορες πηγές έχει γίνει γνωστό ότι ο Ραφαήλ, ο Μποτιτσέλι, καθώς και πολλοί άλλοι ζωγράφοι της αναγέννησης, είχαν μελετήσει τον επικούρειο Λουκρήτιο και το περίφημο βιβλίο του "Για τη Φύση των Πραγμάτων". Οι εικασίες "για το ποιός είναι ποιός" στην τοιχογραφία «Σχολή των Αθηνών» προήλθαν από το Βατικανό και τους πάπες και όχι από τον ίδιο τον ζωγράφο Ραφαήλ. Και αυτές οι εικασίες-γνώμες και απόψεις βλέπουμε να αναπαράγονται, εδώ και αιώνες, από διάφορους συγγραφείς και γενικά κριτικούς έργων τέχνης. 

Αλλά ας αφήσουμε τον καθένα να κάνει τις εικασίες του, να έχει τις απόψεις και τις γνώμες του... Γιατί εμείς, οι επικούρειοι, έχουμε το κριτήριο για να βρούμε την αλήθεια: Χρησιμοποιούμε το εργαλείο και τη μέθοδο που λέγεται "Επικούρειος Κανόνας". 

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω ο τίτλος «Η Σχολή των Αθηνών» δεν δόθηκε από τον ίδιο τον Ραφαήλ, και το θέμα της τοιχογραφίας είναι στην πραγματικότητα «η Φιλοσοφία», ή αλλιώς «η αρχαία ελληνική φιλοσοφία» αφού πάνω από την τοιχογραφία, ο ίδιος ο ζωγράφος Ραφαήλ σημείωσε δύο λέξεις «Causarum Cognitio», «να γνωρίζεις τις αιτίες», φιλοσοφικό συμπέρασμα μελέτης των έργων του Αριστοτέλη, "Μεταφυσικά", και "Φυσικά".

Πράγματι, ο Αριστοτέλης φαίνεται να είναι το κεντρικό πρόσωπο στη τοιχογραφία. Ωστόσο, όλοι οι φιλόσοφοι που απεικονίζονται συμμερίζονται το «Causarum Cognitio».

Δηλαδή, δημιούργησαν το φιλοσοφικό έργο τους δίνοντας λύσεις, αφού πρώτα προσπάθησαν να καταλάβουν τις αρχέγονες αιτίες του κάθε προβλήματος που αντιμετώπιζαν κατά το «γνώσης των πρώτων αιτιών». Πολλοί έζησαν πριν από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, και μόλις το ένα τρίτο ήταν Αθηναίοι. Εικάζεται πως κάθε μεγάλος φιλόσοφος είναι στον πίνακα, αλλά η αναγνώριση όλων τους είναι αδύνατη, για δύο λόγους, αφενός γιατί ο Ραφαήλ δεν άφησε καμία περιγραφή των προσώπων που σχεδίασε, και αφετέρου διότι και ο Ραφαήλ σχεδίασε ορισμένους από τους φιλοσόφους όπως τους φανταζόταν. Ο ζωγράφος Ραφαήλ συνδύασε την φαντασία του με τις γνώσεις του και δημιούργησε ένα δικό του σύστημα εικονογραφίας για να ζωγραφίσει τους εικονιζόμενους, που είχε μεν διαβάσει γι' αυτούς αλλά κάποιους δεν τους είχε ξαναδεί να απεικονίζονται. 

Φωτογραφία 2

Για παράδειγμα, ο Σωκράτης είναι άμεσα αναγνωρίσιμος στο κέντρο της τοιχογραφίας, γιατί γνωρίζουμε σήμερα, όπως και ο Ραφαήλ τότε, ένα πρότυπο της φυσιογνωμίας του, πώς περίπου έμοιαζε ο Σωκράτης, από προτομές του φιλοσόφου ή ανδριάντες, ενώ το πρόσωπο που εικάζεται να είναι ο Επίκουρος απέχει πολύ από τα πρότυπα της φυσιογνωμίας του που συναντούμε σε προτομές. Αυτή η εικασία αναφέρει (βλ. δεξιά στη φωτό Νο. 2) πως ένα παιδί «με χαζό χαμόγελο», το οποίο είναι  στεφανωμένο με φύλλα αμπελιού είναι ο Επίκουρος. Η ίδια εικασία αναφέρει ότι ο Ραφαήλ εμπνεύστηκε από τον βιβλιοθηκονόμο και καθολικό καρδινάλιο του Βατικανού  Tommaso Inghirami (βλ. αριστερά στη φωτό Νο. 2) όπου ήτανε γνωστός και με το παρατσούκλι «Φαίδρα».

Σύμφωνα με τη γνωστή προτομή του Επίκουρου (η οποία είναι πολύ πιθανόν να ήταν γνωστή και του Ραφαήλ) φαίνεται καθαρά ο Επίκουρος να είναι το πρόσωπο με τον κίτρινο χιτώνα, όπου βρίσκεται σε μια αγκαλιασμένη φιλική παρέα που αποτελείται από πέντε (5) πρόσωπα (γυναικεία και ανδρικά) από τ’ αριστερά (βλ. Φωτό Νο. 3), και τα οποία διακρίνονται δίπλα ακριβώς από το ανασηκωμένο δεξί χέρι του Πλάτωνα.

Φωτογραφία 3

Κι ΑΝ, όπως λένε οι εικασίες, σε αυτή την τοιχογραφία ο Πλάτωνας κρατώντας «τον Τιμαίο» δείχνει με το χέρι του τον ουρανό (και το φανταστικό κόσμο των ιδεών του) και ο Αριστοτέλης κρατώντας «τα ηθικά» δείχνει με το χέρι του τη γη (και τον πραγματικό κόσμο)….

Ένας νεαρός φίλος του Επίκουρου κοιτάζοντας τον δάσκαλό του, κινεί το χέρι του, δείχνοντας αυτούς τους δυό, και είναι σαν να ρωτά :

- Τι λένε Δάσκαλε;

Και ένα άλλο χέρι, από τη φιλική παρέα του Επίκουρου, είναι σαν να απαντά :

- Μη δίνετε σημασία. Γιατί όσο εμείς είμαστε εδώ και συζητάμε τα δικά μας, τόσο περισσότερο εκείνοι θα κάνουν τις γνωστές λογικές πλάνες τους.

Η διαγραφή της Ζωής

του Κ.Αντωνίου, reporter.gr, 26/5/2015

«Truth is stranger than fiction», λένε οι Βρετανοαμερικανοί και στην περίπτωσή μας επιβεβαιώνεται πλέον με δραματικό τρόπο: αυτό που ζούμε ξεπερνά κάθε φαντασία.

Η συνεδρίαση της Ειδικής Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής το απόγευμα της Δευτέρας ήταν ένα θέαμα μοναδικό. Και ενδεικτικό μίας παρανοϊκής αντίληψης που κυριαρχεί στα υψηλά κλιμάκια της πολιτειακής δομής, η οποία δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί.

Μία επιτροπή που συνεδρίαζε για θέμα ήσσονος σημασίας, όπως ο διορισμός του νέου ΔΣ της ΕΡΤ, εξελίχθηκε σε μαραθώνιο θρίλερ, με πολιτικές προεκτάσεις που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να γεννούν ανησυχία.

Η επιτροπή συνεδρίασε υπό την προεδρία της εξοχοτάτης Προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε ευθέως πιστοποιητικά κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων από τα μέλη του νέου ΔΣ («τι κάνατε για να αποκατασταθεί το μαύρο της ΕΡΤ και υπέρ των εργαζομένων;» και «γνωρίζεστε μεταξύ σας;»), εφάρμοσε μία διαδικασία που παρέτεινε την διάρκεια προς το άπειρο και όταν ασκήθηκε κάποια κριτική, σύμφωνα με την οποία τα όσα συνέβαιναν έμοιαζαν με βασανιστήρια, αποκάλυψε το παράξενο μίγμα του χιούμορ και της πολιτικής της αντίληψης, λέγοντας το ανεπανάληπτο ότι δεν μπορεί κανείς να μιλά για βασανιστήρια, αφού οι «ανακρινόμενοι» είχαν την τύχη να τους προσφερθεί ακόμη και καφές...

Η υπόθεση αρχίζει να μην είναι αστεία και ο Πρωθυπουργός Τσίπρας οφείλει να λάβει τα μέτρα του γιατί αλλιώς θα το πληρώσει ακριβά.

Η Πρόεδρος Κωνσταντοπούλου είναι πασιφανές ότι με την στάση της διεκδικεί ρόλο συγκυβερνήτη. Μέσα από τις παρεμβάσεις της επιχειρεί να επηρεάσει τον τρόπο και την ουσία των όποιων πολιτικών αποφάσεων επιχειρεί να λάβει η κυβέρνηση. Ως προς τούτο σαφώς και υπερβαίνει τα όρια των αρμοδιοτήτων της.

Υπό κανονικές συνθήκες, το θέμα θα αποτελούσε απλώς μία γραφικότητα μίας γραφικής κυβέρνησης. Υπό τις παρούσες, δραματικές συνθήκες, πρόκειται για μία επικίνδυνη εκκεντρικότητα, που πλησιάζει όμως τα όρια της παρεκτροπής και με βεβαιότητα θα τα υπερβεί, αν κάποιος δεν ενεργήσει επειγόντως.

Οι πληροφορίες λένε ότι ο Τσίπρας σκέφτεται πολύ σοβαρά να διαγράψει την Ζωή, καθώς μόνο έτσι θα μπορέσει να διαρθώσει τα μεγάλο λάθος που έκανε, τοποθετώντας την στην θέση αυτή. Για να το κάνει αυτό χρειάζεται όμως μία αφορμή. Πιθανώς η Ζωή να του την δώσει όταν καταψηφίσει κάποιο από τα νομοσχέδια της κυβέρνησης ή πολύ περισσότερο την συμφωνία με τους δανειστές, που θεωρείται ζήτημα ημερών.

Ομως, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί πριν την κοινοβουλευτική διαδικασία συζήτησης και ψήφισης της αναμενόμενης συμφωνίας.

Και μόνο η σκέψη για τους όρους με τους οποίους θα διεξαχθεί η συζήτηση επί της ενδεχόμενης συμφωνίας στη Βουλή, προκαλεί τρόμο. Με την Κωνσταντοπούλου στο προεδρείο, κουβέντα μάλλον δύσκολα θα γίνει και κάποιοι αρχίζουν να φοβούνται ότι η εκρητική ατμόσφαιρα που θα φροντίσει να δημιουργήσει η πρόεδρος, θα διαμορφώσει ένα διχαστικό περιβάλλον εντός του κοινοβουλίου, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Υπό αυτήν την έννοια, ο ρόλος της Προέδρου ήδη λαμβάνεται πλέον πολύ σοβαρά υπόψη στο Μέγαρο Μαξίμου. Προς το παρόν αναμένουν. Ομως ο χρόνος τελειώνει...

Γνωμοδοτήσεις

του Γ.Παπαχρήστου, ΝΕΑ, 23/5/2015

Κατ' επανάληψιν έχω δηλώσει ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή και έχω επίσης υπογραμμίσει το πόσο σημαντικό είναι «το μεροκάματο να βγαίνει». Τούτων δοθέντων, δεν έχω να καταλογίσω το παραμικρό σε επαγγελματίες οι οποίοι ασκούν ευσυνειδήτως τα καθήκοντά τους και έχουν ως εκ τούτου την απαίτηση να αμείβονται για το έργο που παράγουν.

Ο πρόλογος έχει να κάνει με την περίπτωση του και συνταγματολόγου Κωνσταντίνου (χρόνια πολλά για προχθές) Χρυσόγονου, όστις γνωμάτευσε το 2005-06 ότι ουδείς λόγος συντρέχει του ανοίγματος των χρυσοποίκιλτων λογαριασμών του Ακη (Τσοχατζόπουλου) στην Ελβετία. Με ενημέρωσαν, διότι ο ίδιος δεν το έπραξε, ότι προβάλλει το επιχείρημα πως «δεν γνώριζε» υπέρ ποίου γνωμάτευε, πράγμα το οποίο μου δημιούργησε κάποιες εύλογες, θα τις χαρακτηρίσω, απορίες, αλλά δεν θα επιμείνω επ' αυτού. Διότι ο κ. Χρυσόγονος είναι ένας γνωστός νομικός και παράγει γνωματεύσεις - λόγω επάρκειας επαγγελματικής δε, πλήθος γνωματεύσεων...

Υπό την έννοια αυτή, δεν μου προξενεί την παραμικρή έκπληξη το γεγονός ότι ο νυν ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και κατά του ελληνικού Δημοσίου την υπόθεση των μικροομολογιούχων του Δημοσίου, των οποίων τα ομόλογα υπέστησαν και αυτά κούρεμα στο πλαίσιο του PSI.

Ομολογώ πως εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι η επιλογή του κ. Χρυσόγονου ήταν μια επιτυχής επιλογή από πλευράς του συλλόγου που έχουν συμπτύξει οι μικροομολογιούχοι. Σύμφωνα με έγγραφο που έχω στα χέρια μου, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κρίνει «παραδεκτή» την προσφυγή και υποβάλλει σειρά ερωτημάτων στα οποία η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να δώσει εξηγήσεις επί του θέματος, της παρέχει δε προθεσμία επ' αυτού μέχρι τις 4 Ιουνίου!

Ανακεφαλαιώνω για να μη χαθεί η ουσία: ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου υπόθεση κατά του ελληνικού Δημοσίου και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει προθεσμία μόλις μιας εβδομάδας να δώσει εξηγήσεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο!

Επειδή όμως θέλω να είμαι δίκαιος και οφείλω να αποδώσω στον καθένα τα δέοντα, αναφέρω ότι ο κ. Χρυσόγονος δεν ήταν μόνος σε αυτό το επιτυχές εγχείρημα: συνεπικουρήθηκε από τους συναδέλφους του Πέτρο Στάγκο, καθηγητή της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ, και Ιωσήφ Κτενίδη, επίκουρο καθηγητή της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.

Εννοείται ότι θα παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς την εξέλιξη της υπόθεσης, την οποία υποστηρίζουν με τόση επιτυχία οι τρεις καθηγητές, του κ. Χρυσόγονου συμπεριλαμβανομένου...

Καβάλα στο κύμα της τρέλας

του Αλέξη Παπαχελά, Καθημερινή, 20/5/2015

Μία φίλη επισκέφθηκε ένα κλασικό ταβερνάκι. Η ιδιοκτήτρια της έδειξε ένα αεροπλάνο που πετούσε εκείνη την ώρα, αφήνοντας πίσω του μια έντονη άσπρη γραμμή. «Το βλέπεις, ε;» της είπε και πρόσθεσε «εντάξει καταλαβαίνεις τι κάνουν τώρα... ΄Η μήπως δεν έχεις δει πόσο έντονη και μεγάλη είναι η γύρη φέτος». Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω κάτι παρόμοιο τον τελευταίο καιρό. Το συλλογικό μας υποσυνείδητο έχει εμποτιστεί βαθιά από έναν συνωμοσιολογικό, παράδοξο τρόπο ανάλυσης και σκέψης. Είναι εντυπωσιακό πόσο ευρύτατα διαδεδομένες είναι θεωρίες συνωμοσίας που είναι παντελώς αβάσιμες. Ακούς σοβαρούς ανθρώπους να σου λένε πράγματα που βρίσκονται εκτός κάθε λογικής. Τα στηρίζουν συνήθως σε κάτι που διάβασαν στο Διαδίκτυο ή άκουσαν σε κάποια μεταμεσονύκτια εκπομπή.

Όποιος κάνει το λάθος να αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο με περίσσευμα ελιτισμού ή σκωπτική μόνο διάθεση κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Δεν θα βγούμε ποτέ από τη μεγάλη κρίση που περνάμε αν δεν συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά μας συνέβη και αν δεν πάψουμε, ως λαός, να καταφεύγουμε σε συνωμοσίες και ανοησίες προκειμένου να εξηγήσουμε περίπλοκες καταστάσεις. Και πώς θα γίνει αυτό; Μακάρι να είχα μια εύκολη απάντηση.

Το πρόβλημα όμως είναι μεγάλο. Ο «επίσημος», ή mainstream που λένε και οι Αγγλοσάξονες, δημόσιος λόγος κυριαρχείται από θεωρίες και επιχειρήματα που δεν ακούγονται πουθενά στην Ευρώπη. Όχι τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό. Πολιτικοί από το βήμα της Βουλής, ιερωμένοι από τον άμβωνα, τηλεμαϊντανοί στα παράθυρα εκστομίζουν παράλογα πράγματα. Ούτε η σημερινή ούτε και καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να βάλει τάξη στα του οίκου μας αν δεν αντιμετωπισθεί αυτό το τσουνάμι του παραλογισμού. Οι τωρινοί κυβερνώντες θα εμφανισθούν σύντομα ως προδότες ή πρωταγωνιστές κάποιας παγκόσμιας «σιωνιστικής συνωμοσίας» και οι επόμενοι και μεθεπόμενοι το ίδιο. Τεράστια ευθύνη έχουν βεβαίως όσοι νομιμοποίησαν όλη την τρέλα και την ακρότητα όσο βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Γιατί είναι εύκολο να καβαλάς το κύμα της τρέλας, αλλά δύσκολο να το αντιμετωπίσεις όταν βρίσκεσαι σε θέση ευθύνης.

Όλα πηγάζουν από τον εγκέφαλο

λέει ο κορυφαίος Έλληνας νευροεπιστήμονας Γιώργος Παξινός

Το Ποντίκι, 18/5/2015

Οι άνθρωποι πρέπει να εγκαταλείψουν την ψευδαίσθηση πως υπάρχει ψυχή, αφού όλα -και τα συναισθήματα- προέρχονται και ελέγχονται από τον εγκέφαλο, λέει σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό & Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο κορυφαίος Έλληνας νευροεπιστήμων της διασποράς Γιώργος Παξινός.

Αρνείται ότι υπάρχει καν ελεύθερη βούληση στον άνθρωπο, δηλώνει άθεος και φανατικός ποδηλάτης, ενώ τονίζει ότι η θέση της Ελλάδας πρέπει να είναι στην Ευρώπη.

O Γιώργος Παξινός είναι μέλος (αντεπιστέλλον) της Ακαδημίας Αθηνών από το 2012 και της Αυστραλιανής Ακαδημίας Επιστημών από το 2009. Είναι διεθνώς γνωστός και πολυβραβευμένος για τη συμβολή του στη νευροανατομία και στη χαρτογράφηση του εγκεφάλου του ανθρώπου και των ζώων. Τα συγγράμματά του και οι έρευνές του έχουν ανοίξει νέους δρόμους στην καταπολέμηση νευροεκφυλιστικών παθήσεων όπως το Πάρκινσον και το Αλτσχάιμερ.

Γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1944 και μετά το γυμνάσιο έφυγε για σπουδές στις ΗΠΑ. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια και μετά πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ του Καναδά. Αφού έκανε μεταδιδακτορική έρευνα στο πανεπιστήμιο Γιέηλ των ΗΠΑ, από το 1974 μετακινήθηκε μόνιμα στην Αυστραλία, όπου μέχρι σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας στο Σίδνεϊ και βασικός ερευνητής-επικεφαλής ομάδας στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Νευροεπιστήμης της Αυστραλίας (Neuroscience Research Australia).

Αυτές τις μέρες βρίσκεται στην Αθήνα (στις 22 Μαϊου θα μιλήσει σε εκδήλωση του Aegean College με θέμα «Εγκέφαλος, Συμπεριφορά, Εξέλιξη») και το ΑΠΕ-ΜΠΕ είχε την ευκαιρία να μιλήσει μαζί του. Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης:

— Υπάρχει τελικά ψυχή και τι εννοούμε σήμερα με αυτό τον όρο, υπό το φως των σύγχρονων επιστημονικών ανακαλύψεων;

Η μεγάλη πλειονότητα των νευροεπιστημόνων δεν θεωρεί ότι χρειάζεται ο όρος «ψυχή». Δεν θεωρούν ότι υπάρχει "φάντασμα μέσα στη μηχανή", στον οργανισμό μας. Η ψυχολογία έχασε την ψυχή της το 1930, όταν οι ψυχολόγοι (σ.σ. οι μπιχεβιοριστές) σταμάτησαν να μιλάνε για ψυχή και άρχισαν να μιλάνε για συμπεριφορά, για ερέθισμα-αντίδραση.

Σήμερα πια ο ψυχολόγος δεν χρειάζεται να επικαλεσθεί τον όρο «ψυχή» για να δουλέψει με έναν ασθενή που έχει μία φοβία, μια κατάθλιψη, μια έμμονη ιδέα. Βέβαια, δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει ψυχή. Αρκεί να πεις ότι δεν υπάρχει κάποια ένδειξη γι' αυτήν και ότι δεν χρειάζεσαι να την επικαλεσθείς για να κάνεις τη δουλειά σου ως ψυχολόγος. Η ευθύνη της απόδειξης δεν είναι δικιά μου, αλλά εκείνου που ισχυρίζεται ότι υπάρχει ψυχή.

— Είναι ξεπερασμένο αυτό που πιστεύει ο μέσος άνθρωπος, ο οποίος τοποθετεί τα συναισθήματα στην καρδιά του; Είναι πια ξεκάθαρο για τους επιστήμονες ότι όλα τα συναισθήματα, από τα πιο αρνητικά (μίσος) έως τα πιο θετικά (αγάπη-έρωτας), εδράζονται στον εγκέφαλο-νου και δεν έχουν καμιά σχέση με την καρδιά;

Οι καρδιοχειρουργοί έδειξαν ότι αν ένας άνδρας κάνει μεταμόσχευση καρδιάς, μετά δεν αγαπά τη γυναίκα του πεθαμένου. Βέβαια, ο εγκέφαλος δεν κάνει ταχυπαλμία, όταν η αγαπημένη μας μάς φιλά, ενώ η καρδιά κάνει ταχυπαλμία. Όμως η καρδιά μας είναι ο σκλάβος του εγκεφάλου, ο οποίος την κατευθύνει.

— Έχει εντοπισθεί κάποιο «κύκλωμα» στον ανθρώπινο εγκέφαλο, που να μπορεί να εξηγήσει γιατί ένας άνθρωπος ξαφνικά μετατρέπεται σε εγκληματία;

Έχω μελετήσει την επιθετικότητα από τότε που ήμουν στο Γιέηλ. Η γάτα συνήθως δεν σκοτώνει αρουραίους, αλλά μόνο ποντικούς. Εντούτοις μπορείς να την κάνεις να επιτεθεί σε έναν αρουραίο, αν της ερεθίσεις ένα συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου, στον υποθάλαμο, που έχει να κάνει με την επιθετικότητα. Φαίνεται πως υπάρχουν αδρανή συστήματα μέσα στον εγκέφαλο, που μπορούν να ενεργοποιηθούν τεχνητά μέσω ηλεκτρικού ρεύματος.

— Μπορούν, αντίστροφα, να ξεριζωθούν από τον ανθρώπινο εγκέφαλο οι εγκληματικές τάσεις;

Ακριβώς αυτό προσπαθούσα στο Γιέηλ: να κάνω μια γάτα να μην σκοτώνει ποντίκια. Πράγματι, βρήκαμε μια εγκεφαλική περιοχή, στον θάλαμο, που αν την ερέθιζες με ηλεκτρικό ρεύμα, τότε σταματούσες την επιθετικότητά της γάτας. Άρα πρέπει να υπάρχουν συστήματα στον εγκέφαλο, που είτε βοηθούν, είτε καταστέλλουν την επιθετικότητα. Δεν μπορεί, έτσι, να αποκλείσει κανείς ότι στο μέλλον θα βρεθεί κάποια χημική ουσία που θα καταστέλλει τις επιθετικές τάσεις.

— Πόσο μοιάζει ο ανθρώπινος εγκέφαλος με τον εγκέφαλο των ζώων; Είμασθε καταδικασμένοι να έχουμε επιθετικά ζωικά ένστικτα;

Δεν έχω βρει ανατομικές διαφορές μεταξύ του εγκεφάλου του ανθρώπου και των πιθήκων. Είναι βέβαια επικίνδυνο να βγάλει κανείς συμπεράσματα από αυτές τις ομοιότητες. Ίσως θα είναι κάποτε εφικτό να ελεγχθεί περισσότερο το ζωικό στοιχείο στον άνθρωπο, αλλά δεν ξέρω πόσο επιθυμητό θα ήταν αυτό. Μπορεί να έχουμε ακόμη ένα μεγάλο μέρος από τον εγκέφαλο των ερπετών, αλλά το ερώτημα είναι τι μπορούμε να χάσουμε, αν τον καταστείλουμε. Πάντως κάτι χρειάζεται να γίνει με την επιθετικότητα, γιατί οι άνθρωποι σκοτώνονται για τόσες αιτίες, όπως φυλετικές ή θρησκευτικές. Περισσότερα εγκλήματα γίνονται στο όνομα του Θεού, παρά του Διαβόλου.

— Είναι αυτό που λέμε «συνείδηση» το μεγαλύτερο μυστήριο για τους νευροεπιστήμονες ή υπάρχει κάτι ακόμη πιο μυστηριώδες;

Κανείς δεν έχει δώσει ακόμη τον κατάλληλο ορισμό, αλλά όλοι μας ζούμε χωρίς καν να ξέρουμε τι είναι η συνείδηση. Εγώ ως μεγαλύτερο πρόβλημα θεωρώ ότι η ανθρωπότητα πρέπει να έχει το «γνώθι σ' αυτόν», να καταλάβει ο άνθρωπος ποιος είναι. Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και γιατί είμαστε εδώ πέρα.

— Πιστεύετε ότι υπάρχει Θεός; Είναι δυνατό να εξηγήσει κανείς τα θαύματα του νου καθαρά εξελικτικά, χωρίς να ανατρέξει σε έναν θεϊκό Νου-Δημιουργό;

Είμαι άθεος. Ο Θεός δεν χρειάζεται καθόλου για να αντιληφθείς τι συμβαίνει στον εγκέφαλο. Δεν κάνω προσευχές για να έχω επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, αλλά κάνω πειράματα. Ασφαλώς δεν μπορείς να αποδείξεις ότι δεν υπάρχει Θεός. Υπάρχουν λίγοι θρησκευόμενοι νευροεπιστήμονες και τελικά μπορεί αυτοί να έχουν δίκιο. Όμως εγώ δεν έχω δει καμία ένδειξη του Θεού.

— Πιστεύετε πράγματι πως δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση στον άνθρωπο; Τότε όμως ποιος μέσα μας παίρνει τις αποφάσεις, π.χ. να κόψει το τσιγάρο ή να επενδύσει σε αυτήν την μετοχή και όχι στην άλλη;

Ο νους είναι η ενέργεια των νευρώνων. Και, σαν τη Βουλή των Ελλήνων, κάθε νευρώνας λέει το δικό του και κάποιος νικάει στο τέλος. Στο συναισθηματικό πεδίο, π.χ. στην αγάπη, δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση. Δεν μπορείς να κατευθύνεις τα συναισθήματά σου με τη θέλησή σου. Για άλλα θέματα, πέρα από τα συναισθήματα, είναι δυσκολότερο να αποδείξει κανείς ότι επίσης δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση. Νομίζεις ότι εσύ αποφασίζεις πως θα πας να δεις αυτή την ταινία και όχι την άλλη, όμως στην πραγματικότητα ο εγκέφαλός σου έχει αποφασίσει από πριν και σε ενημερώνει. Οι αποφάσεις σου είναι θέμα νευρώνων. Δεν είσαι παρά ένας φελλός πάνω στα κύματα του εγκεφάλου και όχι το ίδιο το κύμα.

— Πολλοί επικρίνουν τη Νευροεπιστήμη ότι τείνει να εξελιχθεί σε νέα παγκόσμια μόδα, ίσως επειδή παρέχει «εύκολες» και μονοδιάστατες εξηγήσεις για την ανθρώπινη φύση. Μήπως αυτή η σύγχρονη «λατρεία» του εγκεφάλου είναι υπερβολική;

Είναι πράγματι υπερβολική. Ακούς σε άσχετα ζητήματα για τη σεροτονίνη στον εγκέφαλο και τέτοια πράγματα, αν και στην πραγματικότητα δεν έχει καμιά δουλειά η σεροτονίνη στο συγκεκριμένο θέμα. Η νευροεπιστήμη παραχρησιμοποιείται, επειδή ο κόσμος νομίζει ότι με αυτήν μπορεί να δίνει απαντήσεις.

— Οι «άτλαντες» του ανθρώπινου και ζωικού εγκεφάλου ανοίγουν νέες δυνατότητες για την αντιμετώπιση των ασθενειών. Μήπως όμως οι ίδιες έρευνες ανοίγουν επίσης τον δρόμο για να γίνει κατάχρησή τους; Θα πρέπει να φοβόμαστε ότι κάποτε ο έλεγχος του νου ίσως καταστεί πραγματικότητα;

Θα μπορούσε να συμβεί, αλλά η πιθανότητα για κάτι τέτοιο ωχριά μπροστά στην άλλη πιθανότητα, τη θετική για την κοινωνία.

— Οι μυστικές υπηρεσίες, όπως η CIA, κάνουν τέτοια πειράματα;

Παλαιότερα γίνονταν. Σήμερα, αν γίνονται ακόμη, δεν πρέπει να είναι κάτι σημαντικό. Στο παρελθόν έγιναν πράγματι ανήθικα πειράματα, αλλά πρόσφατα δεν έχω ακούσει κάτι σχετικό.

— Είστε μέλος του Αυστραλιανού Κόμματος Ποδηλατών (Wikipedia). Έχετε κάποια αλλεργία με τα μεγάλα κόμματα ή σας αρέσει τόσο πολύ το ποδήλατο;

Ήμουν και υποψήφιος με αυτό το κόμμα. Βέβαια, πήραμε μόνο 0,1% στις εκλογές. Παλαιότερα υποστήριζα το μεγάλο κόμμα των Εργατικών, αλλά απογοητεύθηκα στην πορεία. Από την άλλη, το ποδήλατο λύνει οριστικά το πρόβλημα των συγκοινωνιών στις πόλεις. Είμαι φανατικός ποδηλάτης και καθημερινά πάω με το ποδήλατο στη δουλειά μου, καθώς και για ψώνια. Έχω αυτοκίνητο, αλλά δεν το χρησιμοποιώ σχεδόν καθόλου. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι, όπως έχουν δείξει οι επιστημονικές έρευνες, η σωματική άσκηση είναι το μόνο που καθυστερεί την άνοια και το Αλτσχάιμερ.

— Έχετε κάποια άποψη για την κρίση στην Ελλάδα και για τις προοπτικές της χώρας μας;

Ήλπιζα ότι λόγω της κρίσης θα υπάρξει μια πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου. Στην Αυστραλία υπάρχει μια αρνητική αντίληψη για τους Έλληνες: ότι είναι διεφθαρμένοι, ότι δεν πληρώνουν τους φόρους τους (πράγμα εν μέρει σωστό), ότι έχουν τις πισίνες τους κλπ. Πρέπει πάντως να υπάρξει συμφωνία, γιατί η επιστροφή στη δραχμή και η αποχώρηση από την Ευρώπη θα μας κάνει πιο ευάλωτους, π.χ. θα μας αναγκάσει να πληρώνουμε περισσότερες αμυντικές δαπάνες. Η Ελλάδα πρέπει να μείνει στην ευρωζώνη.

Καιρός να φεύγουν!

Για να φτάσω να αναρτώ Καραμπελιά σημαίνει ότι η κατάσταση είναι απελπιστική!

του Γιώργου Καραμπελιά, Περιοδικό Άρδην, 15/5/2015

Τα ψέματα τελείωσαν. Η κυβέρνηση (!) Τσίπρα κατά τον ίδιο τρόπο που, με μία ζαριά ή ένα μεγάλο κόλπο της πόκας –στο οποίο ειδικεύονται ο πρωθυπουργός και ο «μέντοράς» του–, κατόρθωσε να ανέβει στην εξουσία, αντιμετωπίζει τώρα τις συνέπειες της μιας και μοναδικής ζαριάς ή του μεγάλου κόλπου όπου έπαιξε «τα ρέστα του». Έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τράβηξε ένα μεγάλο λαχείο από το 2012 και μετά. Τα δύο συστημικά κόμματα ενεπλάκησαν στις καταστροφικές συνέπειες των μνημονίων και η κοινωνία και τα κοινωνικά κινήματα, που συμβατικά αποκαλούμε «Αγανακτισμένους», απέτυχαν, όπως εξάλλου ήταν αναμενόμενο, να προσφέρουν μια οποιαδήποτε εναλλακτική λύση. Σε αυτά τα πλαίσια, ένα συνονθύλευμα εθνομηδενιστών, τροτσκιστών, σταλινικών και άλλων ομάδων, επειδή αποτελούσαν τη μοναδική υπαρκτή οργανωμένη δύναμη, που επί πλέον είχε και μεγάλη πρόσβαση και αναγνωσιμότητα στους μηχανισμούς της εξουσίας (ΜΜΕ, Πανεπιστήμια, ποικίλες «δεξαμενές σκέψης» του συστήματος), κατόρθωσε να αναδειχθεί στην κεντρική εναλλακτική πρόταση απέναντι στο καταρρέον πολιτικό σύστημα ως η τελευταία και άφθαρτη εκδοχή του.

Αντί όμως να διαχειριστεί αυτό το «λαχείο» με σύνεση και προοπτική διάρκειας, θαμπωμένο από την ίδια του την επιτυχία και εξ αιτίας της βαθύτερης ανικανότητάς του, δρομολόγησε μία λογική ταχύτατης ανόδου στην εξουσία, που αποτελούσε και το μοναδικό συγκολλητικό στοιχείο των διαφορετικών ετερόκλητων ομάδων και προσώπων που το συγκροτούσε· αυτό που ενοποιούσε τον Λαφαζάνη, τον Νταβανέλο, τον Ρινάλντι, τον Βούτση και τον Παπαδημούλη ήταν η προοπτική της άμεσης ανόδου στην εξουσία. 

Θυμάμαι πολύ καθαρά, όταν εμείς κριτικάραμε τη λογική της «ανάθεσης», που οδηγούσε σε υποχώρηση των λαϊκών κινητοποιήσεων, το 2012, και στην εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ ως πιθανής κυβερνητικής επιλογής, ο φίλος Ρούντι (Ρινάλντι) υποστήριζε, αντίθετα, πως δεν είναι κακή επιλογή η λογική της ανάθεσης διότι δείχνει τη θέληση του κόσμου για κυβερνητική αλλαγή· και ότι, επομένως, το πρόβλημα μετατίθονταν στην ίδια την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και στον Τσίπρα, που θα έπρεπε να επιταχύνουν τα βήματα για την άνοδό τους στην εξουσία, που, σύμφωνα με τον Ρινάλντι, αποτελούσε λαϊκό αίτημα. 

Εξάλλου, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο εγκατέλειψε και τις προηγούμενες θέσεις του για έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και συντάχθηκε, ψυχή τε και σώματι, με τον Τσίπρα, παίζοντας τον ρόλο του αριστερού ψάλτη των προεδρικών. Αλλά και από την πλευρά του αριστερού ρεύματος, του οπαδού της ρήξης με το ευρώ, Λαφαζάνη, επιλέχθηκε μια ανάλογη λογική επιτάχυνσης, εγκαταλείποντας μάλιστα τις πατριωτικές θέσεις του Λαφαζάνη στον βωμό της συμπόρευσης με τους ακραίους εθνομηδενιστές, τροτσκιστές του Αντώνη Νταβανέλου. Η λογική τους ήταν ότι τα αδιέξοδα μιας διαχείρισης της πολιτικής εξουσίας από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσε, εκ των πραγμάτων και εκ του εκβιασμού, στην επιλογή της δραχμής. Επιλογή εξίσου ανέντιμη. Διότι γνώριζαν πως η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αλλά και του ίδιου του κόμματος, δεν επέλεγαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να τους βγάλει από το ευρώ, αλλά, μέσω των αδιεξόδων της διαπραγμάτευσης, θα μπορούσαν να ωθήσουν την κυβέρνηση προς αυτή την κατεύθυνση.

Όσο για τον Τσίπρα και τους περί αυτόν, είχαν κάνει τα κουμάντα τους. Βλέποντας ότι, για να πάρουν και να κρατήσουν την εξουσία, θα έπρεπε να στηριχθούν σε άλλες δυνάμεις εκτός του ραχιτικού και αναξιόπιστου ΣΥΡΙΖΑ, είχαν επιλέξει, ήδη από το 2012, τη στρατηγική επιλογή της προσέγγισης με το παλιό ΠΑΣΟΚ, ιδιαιτέρως με τα ορφανά του Γιωργάκη, από την Κατσέλη ως τον Βαρουφάκη και πολλούς άλλους, και την οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης και συμμαχίας με τους Αμερικανούς και το αμερικανικοεβραϊκό λόμπι. Αρκεί κανείς να παρατηρήσει τη σύνθεση της κυβέρνησης και των ανώτερων κυβερνητικών υπευθύνων για να βγάλει αβίαστα τα συμπεράσματά του.

Όλοι αυτοί μαζί, λοιπόν, μεταχειριζόμενοι όλα τα μέσα, από τις αντιμνημονιακές κορώνες και το σκίσιμο των μνημονίων, που επαναλάμβανε ανενδοίαστα ο θρασύτατος νεαρός και η ακολουθία του, μέχρι τις πιο βρωμερές μηχανορραφίες τύπου Κουβέλη, Χαϊκάλη, Αβραμο-Παυλόπουλου και επαφών με τον Βούδα της Ραφήνας, τα κατάφεραν. Κατάφεραν να εξαπατήσουν έναν λαό απηυδισμένο από πέντε χρόνια μνημονιακής λιτότητας και καταστροφής, τριάντα χρόνια εθνομηδενιστικού παραληρήματος όλων των ελίτ και το ψέκασμα των ΜΜΕ και του διαδικτύου. Τους έπεισαν πως αυτοί θα μπορέσουν επιτέλους, με μία μαγική κίνηση, να αποτινάξουν τον ζουρλομανδύα των μνημονίων και όλα αυτά χωρίς πρόγραμμα ανασυγκρότησης και ανάταξης της χώρας, χωρίς πραγματική λαϊκή κινητοποίηση και υποστήριξη, μόνον και μόνον με ένα μαγικό χαρτάκι στην κάλπη.

Από τον Οκτώβριο μήνα του 2014, προειδοποιούμε αδιάκοπα –τόσο που φτάσαμε να γίνουμε αντιπαθητικοί– πως η επιλογή της ανόδου στην εξουσία μέσω εκβιασμών, συνδεδεμένων με την προεδρική εκλογή, θα ήταν εξόχως καταστροφική. Θα καλούνταν μια τέτοια κυβέρνηση να διαχειριστεί αυτή το μνημόνιο και δεν θα είχε παρά δύο επιλογές: είτε την έξοδο είτε την ταπεινωτική υποχώρηση. Στον βαθμό μάλιστα που θα προκαλούσε ολόκληρο το σύστημα της ευρωκρατίας, χωρίς καθόλου συμμάχους, μια και οι εκλογές στην Ισπανία θα πραγματοποιηθούν τον Νοέμβρη 2015 και η ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι θα άρχιζε να εφαρμόζεται μετά τον Ιούνιο. Έτσι μετέβαλαν την Ελλάδα με τις επιλογές τους στο σάκο του μποξ της Μέρκελ, του Σόιμπλε, του Ντάισελμπλουμ και της φασιστικής δεξιάς των βαλτικών χωρών, που βρήκαν την ευκαιρία να θάψουν οριστικά κάθε προοπτική οποιαδήποτε διαφορετικής κατεύθυνσης στην Ευρώπη και την ευρωζώνη.

Έτσι, η κυβέρνηση των επικοινωνιολόγων, Τσίπρα, Παππά και κομπανία, αποδύθηκε επί τέσσερις μήνες σε ένα σλάλομ εμφανίσεων, που κυμαίνονταν από τις κωλοτούμπες στη Μέρκελ μέχρι τους ανέξοδους ηρωισμούς στη Βουλή και στο κόμμα, παίζοντας και στα δύο ταμπλό, μνημονιακοί στο εξωτερικό, ψευδοαντιμνημονιακοί στο εσωτερικό, Και ως συνήθως, οι επιδιδόμενοι σ’ αυτό το άθλημα κατορθώνουν να δυσαρεστήσουν και τους δύο. Οι μεν τους κατηγορούν για συμβιβασμό, σχεδόν η πλειοψηφία του κόμματός τους, και οι δε, Ντάισελμπλουμ, Λαγκάρντ και κομπανία για αφωνία. Στο μεταξύ, η οικονομία της χώρας βουλιάζει όσο ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη ιστορία, οι τράπεζες έχουν χάσει 35 δισ., το κράτος έχει πάψει να πληρώνει τους προμηθευτές του –και είχε το θράσος, ανενδοίαστα, ο κνίτης Βίτσας να τους κατηγορήσει προχθές ως «κρατικοδίαιτους» επειδή ζητούν τα χρήματα που τους χρωστάει το δημόσιο στραγγαλίζοντάς τους (!)–, η ανεργία μεγαλώνει και πάλι, και η χώρα βαδίζει στο άγνωστο χωρίς καμιά ελπίδα. 

Ο ανίκανος νεανίσκος, από καθυστέρηση σε καθυστέρηση, οδηγεί τα πράγματα στα άκρα, μια και οι δανειστές, και ιδιαίτερα ο σκληρός πυρήνας τους, θέτουν όλο και νέα αιτήματα παίρνοντας το ρίσκο ακόμα και να οδηγήσουν τη χώρα εκτός ευρώ. Αυτός, παγιδευμένος στον ευρωλιγουρισμό του, βαυκαλίζεται ότι μπορεί να τους εκβιάσει με τη γεωστρατηγική σημασία της χώρας, την οποία επίσης κοντεύει να κάνει σμπαράλια, φέρνοντας σε αντιπαλότητα τα δύο υποτιθέμενα βασικά του στηρίγματα, τους Αμερικανούς και τη Ρωσία.

Όσο για το κυβερνητικό έργο, αυτό περιορίζεται σε νομοσχέδια για τις φυλακές, για την ιθαγένεια, για το τζαμί, για την κατεδάφιση της εκπαίδευσης, και στις παράτες της ναπολεόντειας Ζωής στο κοινοβούλιο. Με αυτά και με κείνα, βρίσκεται σ’ ένα καθολικό αδιέξοδο το οποίο διεφάνη με μεγαλοπρεπή τρόπο στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, στις 14 Μαΐου, όπου η Ζωή, ο Ρινάλντι και άλλοι πολλοί επιτέθηκαν μετωπικά στην πολιτική της κυβέρνησης, υποχρέωσαν τον παρόντα Δραγασάκη να εγκαταλείψει την γραμματεία άρον-άρον και κήρυξαν αντάρτικο του κόμματος εναντίον της κυβέρνησης, δηλαδή της ομάδας Τσίπρα. Επομένως, μέσα από την αδυναμία να κάνουν οποιαδήποτε επιλογή, τέσσερις μήνες μετά την άνοδο της κυβέρνησής τους, μας οδηγούν στο απόλυτο αδιέξοδο και, πλέον, επειδή δεν μπορούν ούτε να υπογράψουν μία λύση, που θα γίνεται όλο και πιο δρακόντεια σε βάρος της Ελλάδας, ούτε να επιλέξουν κάποια φανταστική ρήξη, που οδηγεί απλώς σε μεγαλύτερη καταστροφή της χώρας, παρατηρούν τις μέρες και τις προθεσμίες να περνούν, φτάνοντας πλέον στο μηδενισμό του κοντέρ.

Τι μπορούν και τι πρέπει να κάνουν; Να τα μαζεύουν και να του δίνουν το ταχύτερο δυνατό, είτε μέσω εκλογών, είτε μέσω μίας ρήξης καθολικής στο εσωτερικό του κόμματός τους, προσφεύγοντας στην κοινωνία, τόσο με αναγκαία διαγγέλματα προς τον λαό, έξω από τα κομματικά δίκρανα, και προτείνοντας μια νέα κυβερνητική σύνθεση που θα συμπεριλάβει και καταξιωμένες άφθαρτες, κατά το δυνατόν, προοδευτικές προσωπικότητες. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή, συνέχειας της παρούσας τακτικής, οδηγεί σε καταστροφή, σε συγκυβέρνηση με το ξεροπόταμο γερμανικό Ποτάμι ή ακόμα και στην άφευκτη επιστροφή του Σαμαρά, που θα εμφανιστεί ως το μη χείρον βέλτιστο.

Παίξατε, χάσατε, αδειάστε μας τη γωνιά, παίρνοντας τις αναγκαίες πρωτοβουλίες γι’ αυτό, με το μικρότερο δυνατό κόστος για τη χώρα – αλλά και για σας εν τέλει.

Υ.Γ. Δεν μπορώ παρά να σχολιάσω δύο άρθρα ηγετικών στελεχών της «Αριστερής αντιπολίτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ, του Ρούντι Ρινάλντι, μέλους της Π.Γ., και του Αντώνη Νταβανέλου.
Λέει ο Ρινάλντι, σε σημερινό του άρθρο για τον ΣΥΡΙΖΑ: «Από το 2012, και πιο ειδικά μετά τις Ευρωεκλογές, σιγά-σιγά το αιτούμενο έπαψε να είναι η σωτηρία της χώρας μέσα από τη ρήξη με το πολιτικό σύστημα [...], και επελέγη ο ‘έντιμος συμβιβασμός’ με τους ‘εταίρους’. [...] Παράλληλα, όμως, ανοίγει ο δρόμος της κεντροαριστεροποίησης του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, όσο προχωρά σε διαδοχικές υποχωρήσεις, διαχείριση και ‘φτιασίδωμα του υπάρχοντος’, με γενναία μάλιστα ανοίγματα προς το παλιό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο». Γιατί λοιπόν ο φίλος ο Ρούντι συνέχιζε, μέχρι και τις εκλογές, να στηρίζει μια επιλογή που «δεν «νοιάζεται (για τον λαϊκό παράγοντα» αλλά τον θέλει απλά «ως ψηφοφόρο και τον παθητικοποιεί μέσω της ανάθεσης»; (!). Αυτής της ανάθεσης που ο ίδιος ευλογούσε πριν μερικούς μήνες; Τώρα, λοιπόν, που το καράβι βουλιάζει, αποστασιοποιείται μεν χωρίς να αναγνωρίζει την ανάγκη να παραμερίσουν, αλλά υποστηρίζει μια ακαθόριστη και νεφελώδη ρήξη, που οδηγεί σε αδιέξοδο και καταστροφή, δεδομένου ότι κυριάρχησε η πολιτική της «ανάθεσης». Από τη μακρά πορεία του στον μαοϊκό χώρο, θα έπρεπε να είχε μάθει τουλάχιστον τη σημασία της αυτοκριτικής, διότι διαφορετικά βυθίζεσαι ακόμα πιο βαθιά στο αδιέξοδο.
Απέναντι σε αυτή τη λογική του Πόντιου Πιλάτου, προτιμώ την πιο έντιμη στάση του Αντώνη Νταβανέλου, με τον οποίο μας χωρίζει ιδεολογικό χάος, παρότι φάγαμε μαζί ψωμί και αλάτι στη δεκαετία του 1970, και ενώ υποτίθεται ότι βρισκόμαστε ιδεολογικά πιο κοντά με τον Ρινάλντι.
Έγραφε λοιπόν στις 13 Μαΐου:
«Υπήρξαμε πολλοί που δεν συμμεριζόμασταν την ‘ευκολία’ της προεκλογικής αφήγησης, που διευκόλυνε μεν τον δρόμο προς την κάλπη, αλλά μας έθετε μπροστά σε ένα κρίσιμο ερώτημα: είναι δυνατόν να αναπτυχθεί ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα αντιλιτότητας μέσα στο πλαίσιο ανοχής της ευρωζώνης και διά της διαπραγματευτικής μεθόδου με τους ‘θεσμούς’ της; Σήμερα γνωρίζουμε την απάντηση: Όχι. [...] Είναι φανερό, για όποιον εξακολουθεί να θέλει να βλέπει, ότι έχουμε εγκλωβιστεί σε ένα καθοδικό σπιράλ [...]. Είναι επίσης σαφές πού οδηγεί αυτή η κατηφόρα. Στο να μας υποχρεώσουν να υπογράψουμε εμείς το Μνημόνιο 3, [...] Οι πολιτικές συνέπειες μιας τέτοιας στρατηγικής υποχώρησης θα είναι άμεσες.[...] Οι δανειστές [...] θα απαιτήσουν να καταβληθεί και το πολιτικό κόστος της περιπέτειας μετά τις 25 Γενάρη, εκβιάζοντας για ‘διεύρυνση’ της κυβέρνησης Τσίπρα και, σταδιακά, για μετεξέλιξή της σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή αλλιώς για ανατροπή της.»
Νομίζω ότι η ανάλυσή του είναι εύστοχη και καταλήγει πως η μόνη διέξοδος από τη δική του πλευρά για να διασωθεί κάτι από τον ΣΥΡΙΖΑ «θα πρέπει να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο της αναβάπτισης στη λαϊκή εντολή. Σε εκλογές, υπό την προϋπόθεση της καθαρής παρουσίασης αυτών των επιλογών από την κυβέρνηση και της υποστήριξής τους από το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ.»

165 χρόνια παραλογισμός

του Νίκου Δήμου, protagon.gr, 14/5/2015

«Η Ελλάδα αποτελεί το μοναδικό παράδειγμα σύγχρονης χώρας σε καθολική πτώχευση από την ημέρα της δημιουργίας της. [ ] Οι φορολογούμενοι δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους στο Κράτος, το οποίο δεν πληρώνει τους πιστωτές του».

«Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η Ελλάδα εξάγει σε εμπορεύματα περίπου τα μισά από όσα εισάγει, με αποτέλεσμα αριθμητικά κάθε χρόνο να χάνει εκατομμύρια σε συνάλλαγμα [ ]. Αν θέλουμε η χώρα να επανακάμψει θα πρέπει οι εξαγωγές να ρυθμιστούν σε ισορροπία με τις εισαγωγές…».

Πότε γράφτηκαν αυτά τα κείμενα;

Στα χρόνια του Όθωνα! Στο βιβλίο του Εντμόν Αμπού «Η σύγχρονη Ελλάδα» (1854) που ο νέος μεταφραστής του, Μιχάλης Ι. Βόλαρης, μετονόμασε σωστά σε «Η Ασύγχρονη Ελλάδα». Θα μπορούσε να το ονομάσει και «Η Αιώνια Ελλάδα», τόσο ταιριάζουν οι περιγραφές του 1850 στην σημερινή μας κατάσταση.

«Αναγνώρισα στους Έλληνες δύο πολιτικές αρετές: την αγάπη για την ελευθερία και το συναίσθημα της ισότητας. Οφείλω να προσθέσω και μία τρίτη: τον πατριωτισμό. Χωρίς αμφιβολία δικαιούνται να εκφράζουν με πολλή υπερηφάνεια τους άρρηκτους δεσμούς με τη χώρα τους, όμως εθελοτυφλούν όσον αφορά την σπουδαιότητα της Ελλάδας για τον υπόλοιπο κόσμο. Σύμφωνα με τους ίδιους, ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη έχει επίκεντρο και τελικό σκοπό την Ελλάδα».

«Κάθε νόμισμα έχει και την άλλη όψη του: Στους Έλληνες η αγάπη για την ελευθερία ενισχύει την περιφρόνηση των νόμων όπως και κάθε έννομης αρχής, η αγάπη της ισότητας εκφράζεται συχνά με λυσσαλέο μίσος εναντίον όσων ανέρχονται ή κατέχουν. [ ] Ρωτήστε έναν Έλληνα για τους μεγάλους άνδρες της χώρας του, δεν θα πιάσει έναν στο στόμα του χωρίς να τον λερώσει. Δεν υπάρχει Έλληνας που να τυγχάνει εκτίμησης στον τόπο του».

Ο Αμπού περιγράφει όχι μόνο το μόνιμο έλλειμμα του προϋπολογισμού – αλλά και το (ακόμα πιο μόνιμο) έλλειμμα ορθολογισμού. Σε αυτό χρωστάμε την συνεχή κακοδαιμονία μας. Σε δύο αιώνες δεν κατορθώσαμε να οργανώσουμε ορθολογικά την ζωή, την κοινωνία και την οικονομία μας. Το χάος του 1850 διαιωνίζεται.

Το χάσμα ανάμεσα σε μας και τους εταίρους οφείλεται στην ίδια έλλειψη. Μιλάνε την γλώσσα της λογικής κι εμείς τους αντιμετωπίζουμε με το συναίσθημα. Στο δικό μας μελό για τους συνταξιούχους, αντιτάσσουν στατιστική που δείχνει ότι ακόμα ξοδεύουμε περισσότερα για συντάξεις (σε ποσοστό του ΑΕΠ) από όλα τα κράτη της Ε.Ε.!

Ο φθόνος και η εμπάθεια μας κυνηγάνε από το ‘21. Διχασμός, διαίρεση, σύγκρουση. Η νέα εμπαθής διάκριση: «μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί». Ως και οι άνθρωποι που προσπαθούν να αποτρέψουν τους φαιδρούς αναχρονισμούς του Μπαλτά, αποκλήθηκαν «μνημονιακοί της εκπαίδευσης». Λες και έχει το μνημόνιο έστω και μία αναφορά στην παιδεία!

Πόσο οικείος θα ήταν στον Αμπού, ο περίεργος θίασος που μας κυβερνά και οι ακόμα πιο περίεργοι πολίτες του…

Το μυστήριον του βαπτίσματος.

του Σ.Φρ.

Μία φίλη μού διηγήθηκε πρόσφατα την περιπετειώδη βάπτισή της που έγινε στις αρχές της δεκαετίας του ‘50. Γεννήθηκε στην Ερμούπολη Σύρου, όπου υπάρχουν δύο θρησκευτικές κοινότητες, Ορθόδοξη και Καθολική, όπως και σε άλλα Κυκλαδονήσια. Μια ανοιξιάτικη μέρα ήταν να την βαπτίσουν και πήγαν συγγενείς και φίλοι στον ορθόδοξο ναό της γειτονιάς για την τελετή. Όλα κανονισμένα, δώρα, κουφέτα, ρουχαλάκια, κάποιοι συγγενείς είχαν έρθει με καλό καιρό από Αθήνα, Πειραιά και άλλα νησιά, ο νονός επιφανής δικηγόρος της Αθήνας.  

Ανακοινώνει ο νονός περιχαρής στον παπά: «Πάτερ, Αντιγόνη θα βγάλουμε τη μικρή». Οι παρευρισκόμενοι, εμφανώς ευχαριστημένοι, άρχισαν τις ευχές μεταξύ τους, «να ζήσει, να την χαιρόμαστε...». Ο παπάς όμως δεν φαίνεται να συμφωνούμε με την εορταστική ατμόσφαιρα, μουτρώνει, μουρμουρίζει διάφορα ακατανόητα και κάποια στιγμή εκδηλώνεται: «Αυτό είναι ειδωλολατρικό όνομα, τέκνον μου. Να βρείτε ένα χριστιανικό, δεν μπορούμε να δώσουμε μη χριστιανικό όνομα σε ορθόδοξη εκκλησία». Εμβρόντητοι οι γονείς και οι λοιποί συγγενείς, βρέθηκαν απροετοίμαστοι· δεν ήθελαν βέβαια και να συγκρουστούν με τον παπά.

Ο δικηγόρος-νονός πήρε το θέμα επάνω του: «Μα τι λέτε πάτερ, έχουμε εδώ τη γιαγιά με το ίδιο όνομα, τη θεία της μικρής που την λένε Θάλεια, τον θείο που λέγεται Ηρακλής, η Αντιγόνη θα μας χαλάσει; Η Αντιγόνη που υμνήθηκε για την αφοσίωση και αγάπη της προς το νεκρό αδελφό της, υπόδειγμα και προάγγελος του κυρίου ημών Ιησού Χριστού που δίδαξε την αγάπη...» Αν αφηνόταν ο νονός θα μιλούσε επί ώρες, όπως στο Ανώτατο Δικαστήριο.

«Δεν μας επιτρέπει η Ιερά Σύνοδος τέκνον μου να δίνουμε ειδωλολατρικά ονόματα», τον έκοψε ο παπάς, «δεν αποφασίζουμε εμείς… Βρείτε ένα άλλο όνομα, να την πείτε Αντωνία!» Έφριξε η ομήγυρις! Να επιμένει ο νονός: «Μα τόσοι άνθρωποι εδώ και πολλοί άλλοι που ξέρω, έχουν αρχαιοελληνικά ονόματα, τα οποία κοσμούν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό στα πέρατα της οικουμένης και μπλα μπλα…», πήρε φόρα πάλι ο δικηγόρος. Τίποτα ο παπάς, βράχος ακλόνητος, «Δεν μας επιτρέπει η Ιερά Σύνοδος, τι να κάνω κι εγώ;»

Γίνεται επί τόπου ένα σύντομο οικογενειακό συμβούλιο, τι να κάνουμε, τι να πούμε, να αλλάξουμε το όνομα αποκλείεται, να του τάξουμε κάτι παραπάνω, να φωνάξουμε το δήμαρχο, να ειδοποιήσουμε τον μητροπολίτη, τον οποίο ξέρει καλά ο φίλος μου βουλευτής; Πάνω εκεί λέει πάλι ο νονός: «Αφήστε το επάνω μου, μην λέτε τίποτα!»

Βγαίνει ο δικηγόρος από το ναό, οι άλλοι συνέχισαν να συζητούν, κάποιοι προσπαθούσαν να μεταπείσουν τον παπά, βρε καλέ μου βρε κακέ μου, άλλοι διασκέδαζαν και τα έχωναν στους μαυροντυμένους που ταλαιπωρούν με τις ανοησίες τους τον κόσμο. Πάνω εκεί, μετά από 5-6 λεπτά, επιστρέφει ο νονός και ανακοινώνει θριαμβευτικά: «Συνεννοήθηκα με τον ιερέα των Καθολικών απέναντι και μας περιμένει. Πάμε τώρα όλοι μαζί, έτσι όπως είμαστε, να τελέσουμε εκεί το μυστήριο του βαπτίσματος και μετά από μία ώρα θα βρεθούμε στην ταβέρνα "Κληματαριά". Πάτερ θα σας περιμένουμε να φάμε και να διασκεδάσουμε».

Για πότε άλλαξε άποψη ο πάτερ, για πόσο γρήγορα επανεκτίμησε τις εντολές της Ιεράς Συνόδου και εμβάθυνε στο πνεύμα του εκκλησιαστικού μυστηρίου, δεν λέγεται: «Βέβαια, ο μητροπολίτης μάς έχει δώσει την άδεια σε κρίσιμες περιπτώσεις και μόνο κατ’ οικονομίαν να δίνουμε με φειδώ αρχαία ελληνικά ονόματα…» Οπότε όλοι ήταν σύμφωνοι, «Μόνο κατ’ οικονομίαν πάτερ, τί να λέμε τώρα;»

Έγινε η βάπτιση, πήρε η μικρή το όνομα της γιαγιάς και όλοι πήγαν ευχαριστημένοι στην ταβέρνα. Ο καθολικός παπάς δεν χρειάστηκε να ειδοποιηθεί για την αναβολή, γιατί απλά ήταν μπλόφα του νονού… Αν δεν άλλαζε γνώμη ο τοπικός παπάς θα πήγαιναν σε άλλη ενορία ή και σε άλλο νησί…

***

Φαίνεται ότι τέτοια προβλήματα συσσωρεύτηκαν με τα χρόνια επειδή, κατά τις τελευταίες δεκαετίες που δεν είναι πια υποχρεωτική η θρησκευτική ονοματοδοσία, δίνονταν με μεγάλη συχνότητα αρχαιοελληνικά ονόματα στα παιδιά. Γι’ αυτό αποφάσισε, μάλλον κρυφά, η Ιερά Σύνοδος και «αγιοποίησε» κάποιες νέες και νέους μάρτυρες, ακριβώς με αρχαιοελληνικά ονόματα. Έτσι την 1^η Σεπτεμβρίου γιορτάζουν πλέον μαζί τα ονόματα Αθηνά, Αντιγόνη, Ασπασία, Αφροδίτη, Διόνη, Δωδώνη, Ελπινίκη, Ερασμία, Ερατώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Θεανώ, Καλλιρρόη, Καλλίστη, Κλειώ, Κλεοπάτρα, Κοραλλία, Μελπομένη, Ουρανία, Πανδώρα, Πηνελόπη, Πολύμνια, Πολυνίκη, Σαπφώ, Τερψιχόρη, Χαρίκλεια και διάφορα άλλα, συνολικά σαράντα χριστιανές παρθένες από την Αλεξάνδρεια, τις οποίες αποκεφάλισε ένας μιαρός ειδωλολάτρης έπαρχος. Για τη δολοφονία της φιλοσόφου και αστρονόμου Υπατίας από τους παραβολάνους του τοπικού πατριάρχη δεν γίνεται κουβέντα, βέβαια· για τις συνονόματες έχει επινοηθεί ένας μάρτυρας Υπάτιος!

Για τους άνδρες με αρχαία ονόματα επινοήθηκε μια γιορτή στις 10 Απριλίου και έβαλαν μέσα Θεμιστοκλής, Ηρακλής, Μιλτιάδης και όλα αυτά που ξέρουμε από την ιστορία. Χριστιανοί κι αυτοί με φανταστικά βιογραφικά επίσης.

Αν κάποιος προβληματιστεί που όλοι αυτοί οι επινοημένοι άγιοι και οι αγίες έχουν φανταστικά «βιογραφικά», μπορεί καθένας να του υπενθυμίσει ότι και όλοι οι άλλοι άγιοι είναι επίσης επινοημένοι...

***

Με το που δημοσιεύτηκε το κείμενο εμφανίστηκαν διαφοροι φίλοι, οι οποίοι δήλωσαν ανάλογα περιστατικά με εκκλησιαστικές τελετές. Σημαντικότερα είναι τα εξής δύο:

• Ο φίλος Λέανδρος Σ. γράφει: «Κάπως έτσι βαφτίστηκα και εγώ στην Αγία Ζώνη της Κυψέλης το 1950. Λέανδρος ονομαζόταν ο εκ πατρός παππούς μου. Στις δύο οικογένειες (τους εξ Αγχιάλου Ανατολικής Ρωμυλίας Σλάβηδες και τους εκ Καλλιπόλεως Ανατολικής Θράκης Αναγνωσταράδες) και τα συγγενολόγια τους κυκλοφορούσαν κυρίως αρχαιοελληνικά ονόματα, υιοθετημένα ή μη από την ορθόδοξη εκκλησία (π.χ. Αλέξανδρος, Θεόδωρος, Ξενοφών, Κίμων, Μιλτιάδης, Κλειώ, Ελένη, Τηλέμαχος, Ιάσων, Ερμής, Ευθαλία, Κλεονίκη, Δράκων, Λέανδρος, Καλλιστώ, Βρισηίδα, Τέρπανδρος, Πολύβιος, Κλεάνθης, Ροδόκλεια κ.ά.).
  Ο παππάς δεν δεχόταν με τίποτε να με βαφτίσει με αυτό το όνομα. Είδε και απόειδε ο πατέρας μου, όπως μου είχαν διηγηθεί αργότερα οι δικοί μου, άρπαξε τον παπά από τα γένια και του είπε ότι ή θα με βαφτίσει ή θα φύγουμε αφού τον δείρει. Και έτσι βαφτίστηκα!
  Σημειωτέον, ότι τα σόγια διαιωνίζουν την παράδοση των αρχαιοελληνικών ονομάτων και την εμπλουτίζουν (Κλέων, Νέστωρ, Νεφέλη, Δανάη, Ίριδα, Λυσιμάχη αλλά και Λουκία, Σμαράγδα). Πάντως, τα πιο απροσδόκητα ονόματα που συνάντησα τα τελευταία χρόνια ήταν τα Στύμφαλος, Έλενος και Ηδύλη)!


• Μια άλλη ιστορία με εμπλοκή καθολικών συνέβη σε συνάδελφο στην Αθήνα, ο οποίος κάποια εποχή παντρεύτηκε μία κοπέλα. Όπως τα φέρνει η τύχη, ο αδελφός τού γαμπρού τα έφτιαξε με την αδελφή τής νύφης και αποφάσισαν να παντρευτούν. Δύο αδελφοί θα ήταν παντρεμένοι με δύο αδελφές. Έκαναν όμως το λάθος και πήγαν στην ίδια εκκλησία, η οποία ανακάλυψε τη «συγγένεια» (συμπεθεριό) κι έτσι εκδόθηκε απαγορευτικό για γάμο. Τι να κάνουν οι αποκλεισμένοι, πήγαν στους καθολικούς και παντρεύτηκαν μια χαρά...

(βλέπε επίσης >>>)

Αγιος ο ισχυρός

της Λώρης Κέζα, ΒΗΜΑ, 11/5/2015

Τι σου είναι το πρωτόκολλο βρε παιδί μου… Όλα προβλέπονται, όταν ο καλεσμένος είναι υψηλός, δηλαδή πρόεδρος και άνω, ας πούμε αρχηγός κράτους. Διαβάζουμε λοιπόν σε εγχειρίδιο σύγχρονης εθιμοτυπίας ότι οι προπομποί της επίσκεψης δίνουν πληροφορίες για τα πάντα, ακόμη και για τα αγαπημένα φαγητά. Αντιγράφουμε: «γνωστοποίηση των διατροφικών προτιμήσεων του υψηλού προσκεκλημένου και τυχόν αλλεργικών προβλημάτων».

Ας είναι καλά η Αγιά Βαρβάρα, βοήθειά μας, δεν έχει διατροφικές συνήθειες ούτε σύζυγο, για τον οποίο η εθιμοτυπία θα έπρεπε να σχεδιάσει παράλληλο πρόγραμμα ξενάγησης. Το ιερό λείψανο δεν έχει απαιτήσεις κι ας έρχεται σαν το Αγιο Φως, με τιμές αρχηγού κράτους. Τυχερός πάντως ο Αλέξης Τσίπρας, η Ελλάδα υποδέχεται το λείψανο μετά από 1.000 χρόνια και το προσκύνημα συμπίπτει με την Πρώτη Φορά Αριστερά.

Δεν δικαιούται κανείς να εξανίσταται με τις προσευχές, με τις λιτανείες και τις αγιαστούρες. Καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του. Δεν τίθεται καν θέμα αισθητικής ή γελοιότητας. Στην Κύπρο προ διμήνου προσκυνούσαν τις πλαστικές, καφετί παντόφλες του γέροντα Παΐσιου. Δημοκρατία έχουμε, όποιος θέλει κάνει τον σταυρό του πάνω από παντόφλες ή από ιερά οστά_ το ζήτημα είναι προσωπικό.

Υπάρχει εντούτοις και μια δημόσια διάσταση. Το λείψανο υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο ο στρατός, με μπάντες. Δόθηκε μάλιστα εντολή σε όλους τους αξιωματικούς που υπηρετούν στο νομό Αττικής να παραστούν στην υποδοχή. Το δικαιολογητικό είναι ότι η Αγία Βαρβάρα είναι προστάτιδα του πυροβολικού. Με αυτό το δικαιολογητικό οι δημόσιοι υπάλληλοι, δηλαδή οι στρατιωτικοί που πληρώνονται από τους φορολογούμενους για να προστατεύουν τα σύνορα, υποχρεώθηκαν να υποδεχτούν ένα σκήνωμα, το οποίο με όρους λαϊκούς δεν έχει αξίωμα.

Να θυμηθούμε μήπως τι έλεγε ο Σύριζα προεκλογικά για τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους; Να θυμηθούμε και να γελάσουμε με τα καμώματα της αριστερής κυβέρνησης. Να θυμηθούμε και να κλάψουμε για το θρησκόληπτο χάλι μας.

Αγάπη - Φιλία

Πριν τις ανακαλύψουν οι χριστιανοί και τις κάνουν επάγγελμα

«Η Αγάπη προς τον άνθρωπο μας προστάζει να βοηθάμε τους ξένους.» (Επίκουρος)

«Φιλοφρονήσασθαι αλλήλους» (Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, Πλάτων, Νομ. 738 D, επίσης, Ξενοφών, Κυρ. Αναβ.4.5,34).

«Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν.» (Γεννήθηκα για ν’ αγαπώ, όχι για να μισώ, Σοφοκλής, Αντιγόνη)

«Να αγαπάτε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τη φυλή η την θρησκεία στην οποία ανήκουν.» (Επίκτητος)

«Αγάπησις απόδεξις παντελής.» (Η Αγάπη είναι η παντελής αποδοχή, Πλάτων, Ορισμοί)

«Όλους αγάπα.» (Φωκυλίδης)

«Ο ανώτερος άνθρωπος, περισσότερο από κάθε τι, αφιερώνεται στη Σοφία και την Αγάπη. Το πρώτο είναι θνητό αγαθό ενώ το δεύτερο είναι αθάνατο.» (Επίκουρος,  Επικ. Προσφ. 78)

«Φιλοφρόνει πάσιν.» (φιλοφρονώ=φρονώ φίλα=σκέφτομαι με Αγάπη για κάποιον/κάτι, Δελφικό Παράγγελμα)

«Αφετηρία των αρετών είναι η ευσέβεια, και κορυφαίο όριό τους η Αγάπη.» (Πυθαγόρας ο Σάμιος)

«Η Αγάπη προς τους ανθρώπους είναι καθήκον, αφού είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου θεού.» (Επίκτητος)

«Φιλότητα αντί διαφοράς εθέλειν.» (Να θέλετε Αγάπη αντί της έχθρας, Ανδοκίδης)

«Αγαπάσθαι και οικείν ευδαιμόνως.» (Να αγαπιέσθε και να κατοικείτε με ευδαιμονία μεταξύ σας, Πλάτων, Πολιτεία)

«Ν’ ανταποδίδης την Αγάπη με Αγάπη.» (Ησίοδος, Έργ. και. Ημ.)

«Φιλία Αγάπα.» (Να αγαπάς, Δελφικό Παράγγελμα)

«Χρω φιλανθρώπως και δικαίως τοις εντυγχάνουσι.» (Να αγαπάς τους ανθρώπους και να τους συμπεριφέρεσαι με δικαιοσύνη, όσους τυχαίνει να έχεις σχέσεις, Πλούταρχος, Ηθιλά, 88c)

«Αγάπα τον πλησίον μικρά ελαττούμενος.» (Να αγαπάς τον πλησίον σου λίγο περισσότερο από ότι αγαπάς τον εαυτό σου, Θαλής ο Μιλήσιος)

«Φιλίαν αγάπα.» (Ξενοκράτης, Βλέπε Δελ.Π.)

«Του φρονίμου τοίνυν εστί μόνου το φιλείν» (Λοιπόν, η Αγάπη είναι χαρακτηριστικό μόνο του φρόνιμου ανθρώπου, Επίκτητος, Περι φιλίας, D.a.A.d,2,22,3,5-6)

«Αγάπης δε ουδέν μείζον ούτε ίσον εστί» (Τίποτε δεν είναι σπουδαιότερο ούτε ίσο με την Αγάπη, Μένανδρος)

«Από όλα τα δώρα που η θεία πρόνοια μας χαρίζει για να κάνει τη ζωή μας πλήρη και χαρούμενη, η aγάπη/φιλία είναι το ομορφότερο.» (Επίκουρος)

«Καλλιέργησε την Αγάπη και τη φιλία με έναν εχθρό.» (Πιττακός ο Μυτιληναίος)

«Καταφέρετε να βλέπετε τον χειρότερο εχθρό σας σαν αγαπητό φίλο σας, με την ίδια λαχτάρα.» (Σωκράτης)

«Τον δε εχθρόν ευεργετείν.» (Κλεόβουλος ο Λίνδιος, Διογ. Λαέρτ. Βίοι Φιλ. Α,91)

«Τον εχθρόν φίλον ποιείν και ευεργετείν.» (Κλεόβουλος)

«της φιλίας αντέχεσθαι δει, τουτ έστι της φιλανθρωπίας προς άπαντας.» (Ιεροκλής, In Au. Ca. 7,10,5-6)

«Ούτω και έθνει κοινή και πόλεσι ταις προεστώσαις και καθ εαυτήν εκάστη πόλει μεγάλων αγαθών η προς αλλήλους φιλία και ομόνοια.» (μεγάλα αγαθά είναι η Αγάπη μεταξύ των ανθρώπων και η ομόνοια, Αριστείδης, Περι ομονοίας ταις πόλεσιν,531,1-3)

 (από τη σελίδα Η αγάπη στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό)

Ο «Επιτάφιος» που ένωσε, αλλά και «δίχασε»

της Γιώτας Συκκά, Καθημερινή, 9/5/2015

Ήταν Μάιος του 1936. Οι απεργίες ξεσηκώνουν όλη τη χώρα. Η καπνεργατική απεργία στη Θεσσαλονίκη, όμως, κατέληξε σε αιματοχυσία. Ανάμεσα στους 12 που χάθηκαν ήταν και ο 25χρονος αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης. Την επομένη, στις 10 Μαΐου, ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει μια συνταρακτική φωτογραφία: τη μάνα του αδικοχαμένου νέου να θρηνεί τον γιο της. Αυτήν τη φωτογραφία είδε ο Γιάννης Ρίτσος και όπως δήλωσε το 1983 σε ξένο τηλεοπτικό κανάλι: «Με συνεπήρε τόσο πολύ, που την ίδια μέρα άρχισα να γράφω τον Επιτάφιο. Με όλο τον προηγούμενο εξοπλισμό, ήμουν προετοιμασμένος απ’ τα παιδικά μου χρόνια, έτοιμος ο δεκαπεντασύλλαβος, το κρητικό θέατρο, η “Ερωφίλη”, ο “Ερωτόκριτος”, ο Σολωμός, οι “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι” πάλι σε δεκαπεντασύλλαβο. (...) Μέσα σε δυο εικοσιτετράωρα, σχεδόν χωρίς να φάω και να κοιμηθώ, και πολλές φορές κλαίγοντας σαν μοιρολογίστρα Μανιάτισσα έγραψα τον “Επιτάφιο”, τα πρώτα 14 ποιήματα».

Τα δύο ποιήματα δημοσιεύθηκαν αμέσως, ενώ το βιβλίο εκδόθηκε σε 10.000 αντίτυπα το ’36, σε μια Ελλάδα που κανένας ποιητής δεν έβγαζε μια συλλογή πάνω από 500-1.000 αντίτυπα. Ούτε «ο πατριάρχης των ελληνικών γραμμάτων, ο Παλαμάς». Λίγους μήνες αργότερα, το λαϊκό βιβλιοπωλείο (του κόμματος) που είχε εκδώσει τον «Επιτάφιο» είχε πουλήσει 9.750 αντίτυπα. Τα 250 που απέμειναν, μαζί με βιβλία του Μαρξ, του Λένιν, του Γκόρκι κάηκαν στους Στύλους του Ολυμπίου Διός από τους ανθρώπους του Μεταξά. Η δικτατορία είχε απαγορεύσει τον «Επιτάφιο», όμως ο σπόρος είχε μπει…

Όταν επανεκδόθηκε το 1958, ο Ρίτσος έστειλε ένα αντίτυπο στον Μίκη Θεοδωράκη που σπούδαζε τότε με υποτροφία στο Παρίσι. Λίγες ημέρες αργότερα, περιμένοντας στο αυτοκίνητο τη Μυρτώ που ψώνιζε στο ελληνικό μπακάλικο, όπως περιγράφει στη σειρά «Μελοποιημένη ποίηση» (εκδ. Ύψιλον), άρχισε να διαβάζει τη συλλογή του Ρίτσου. «Με έπιασε ξαφνικά μια βαθιά επιθυμία για μελοποίηση». Το ίδιο απόγευμα μελοποίησε τα περισσότερα ποιήματα. Στις εκμυστηρεύσεις του στον ΣΚΑΪ το 2003 (Γιώργος Μαλούχος) περιέγραψε –ίσως για πρώτη φορά– κάτω από ποιες συνθήκες ακριβώς συνέθεσε το έργο. «Οταν γύρισα από τη Μακρόνησο, ήμουν ένα ερείπιο. Το σώμα δεν ήταν τόσο σπουδαίο, όσο ήταν το γεγονός ότι αυτές οι φοβερές εμπειρίες μού άφησαν μια φοβερή αρρώστια, δηλαδή είχα κρίσεις κανονικής επιληψίας, απώλεια συνείδησης. Ένα στάδιο ήταν ότι έχανα τις αισθήσεις μου, αλλά, όταν τις ξαναέβρισκα, είχα απώλεια προσωπικότητας, δεν ήξερα ποιος είμαι, οπότε έπρεπε να με προσέχουνε». Σχεδόν 10 χρόνια βίωνε αυτή την κατάσταση. Περιέργως, «όταν έγραψα τον “Επιτάφιο”, έγινα καλά. Ήταν πολύ σημαντικό αυτό. Μου έδειξε δηλαδή ότι όλα αυτά πηγαίνανε μαζί. Έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να εκτονωθούν και για μένα...».

Γράφοντας τις πρώτες μελωδίες, εξαφανίστηκαν και οι κρίσεις. Ο «Επιτάφιος» άρχισε να μεταμορφώνει «όλο αυτό το υλικό, το ψυχολογικό, που είχα μέσα μου και να το κάνει θετικό». Είχε ανάγκη να γράφει μελωδίες, ενώ έως τότε προσπαθούσε να διοχετεύσει την ανάγκη αυτή προς την ευρωπαϊκή μουσική που όμως «δεν εξέφραζε τα μύχια του εαυτού μου –τα μύχια του εαυτού μου ήταν ο πόνος μου, οι πληγές μου–, όλα αυτά τα πράγματα κατάφερα, αντί να πάνε σε μια τρέλα και σε μια αυτοκαταστροφή, ένα τέλος, να βγει ο “Επιτάφιος”». Ηταν μια «θεραπεία».

Τελειώνοντας έστειλε τρία αντίτυπα, στον Γιάννη Ρίτσο, τον φίλο του Βύρωνα Σάμιο και τον Μάνο Χατζιδάκι που προθυμοποιήθηκε να τα ενορχηστρώσει και να τα ηχογραφήσει στην Αθήνα, με τη Νάνα Μούσχουρη σε μία από τις καλύτερες στιγμές της. Eπιστρέφοντας από το Παρίσι, ο Μ. Θεοδωράκης ήθελε κάτι αδρότερο για να συνεγείρει τον λαϊκό κόσμο. Ετσι, ξεκίνησε να ηχογραφεί με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση που γνώριζε από τον στρατό και τον Μανώλη Χιώτη στην Columbia, παράλληλα με τον Χατζιδάκι που ετοίμαζε τη δική του εκδοχή στη Fidelity του Πατσιφά.

Οι δύο «ομάδες»

Οι δύο εκδόσεις δίχασαν και πάλι τη χώρα αλλά για άλλους λόγους. Οι χατζιδακικοί υποστήριζαν τη λυρική εκδοχή της Μούσχουρη, ενώ οι θεοδωρακικοί τη δωρικότητα του Μπιθικώτση. Η ερμηνεία με συνοδεία ορχήστρας και μπουζουκιών προκάλεσε αντιρρήσεις, συζητήσεις, επιθετικότητα. Τον Οκτώβριο του 1960 στην εστία της Ενωσης Κρητών Φοιτητών ο συνθέτης υπερασπίστηκε τον «λυρικό, επιθαλάμιο» ήχο του Χατζιδάκι, «επιτάφιος αδελφής σε αδελφό και αγαπημένης σε αγαπημένο πιότερο», όπως είπε τότε, όμως ο ίδιος προτιμούσε τη συγκίνηση του Μπιθικώτση. Το έργο παρουσιάστηκε σε συναυλίες μέχρι και τη Μακεδονία συνεπαίρνοντας τον κόσμο, παρότι πολλοί κλείδωναν αίθουσες, έκοβαν καλώδια, απειλούσαν τους καλλιτέχνες. Συντηρητικοί συνθέτες και κριτικοί αλλά και οι μονόχνοτοι κομματικοί δεν εννοούσαν να δεχτούν το έργο (το 1963 ηχογραφήθηκε και με τη Μαίρη Λίντα).

Ο Τάκης Β. Λαμπρόπουλος, ο διευθυντής της Columbia, στη μοναδική συνέντευξη που έδωσε («Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»), δήλωσε πως η δεύτερη ηχογράφηση «ήταν μια επιχειρηματική επιλογή» απέναντι στη Λύρα του Αλέκου Πατσιφά. Όσο για τη Νάνα Μούσχουρη, στη βιογραφία της (εκδ. Λιβάνη) υποστηρίζει πως «σε μια εποχή θολή από πολιτικές έριδες, ο Θεοδωράκης μετέφερε στο τραγούδι την εμπάθεια». Έκτοτε, το έργο γνώρισε πολλές διασκευές: Σταύρου Ξαρχάκου, Τζον Ουίλιαμς, Ιάκωβου Κολανιάν, Μίλος Καραντάγκλιτς, Νένας Βενετσάνου - Σαράντη Κασσάρα, ενώ φαίνεται να υπάρχουν δοκιμαστικές ηχογραφήσεις του Μάνου Χατζιδάκι με τη Φλέρυ Νταντωνάκη στη Νέα Υόρκη. 

Αύριο συμπληρώνονται 79 χρόνια από τότε που έγραψε ο Ρίτσος τα πρώτα 14 ποιήματα σε δύο 24ωρα. Όμως ο «Επιτάφιος» μελοποιημένος από τον Θεοδωράκη παραμένει μια επανάσταση για το ελληνικό τραγούδι. Για τον τρόπο που η ποίηση παντρεύτηκε με τον λαϊκό ήχο, το μπουζούκι αλλά και το βυζαντινό μέλος και την επτανησιακή παράδοση. Ακόμη και ο επιφυλακτικός Ρίτσος σχολίασε αργότερα: «Πήγε και τους βρήκε στο τραπέζι τους, στο κρεβάτι τους, την ώρα που ’καναν έρωτα, την ώρα που πίνανε, που χορεύανε, που διασκέδαζαν, που γλεντούσαν. Κι οι στίχοι έμειναν (...) Έγιναν τροφή αισθημάτων, τροφή ψυχής, τροφή πνεύματος».