Την στιγμή που σε χώρες του εξωτερικού ο Αθεϊσμός είναι ευρέως διαδεδομένος και εν μέρει αποδεκτός, στην Ελλάδα το να δηλώνει κάποιος Άθεος δεν θεωρείται απλά ταμπού αλλά και απόδειξη πως ο εν λόγω άνθρωπος κάπου… χάνει. Λογικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι το Ελληνικό Κράτος και οι θεσμοί του έχουν δημιουργηθεί με κατ’ εξοχήν θρησκευτικά κριτήρια. Η "Χριστιανική" αυτή δομή του λοιπόν, ενίοτε προκαλεί πάσης φύσεως προβλήματα σε όσους συνειδητά επέλεξαν να μην ακολουθήσουν τον δρόμο του Θεού.
Των (μη) θρήσκων τα παιδιά
«Υπάρχει έλλειψη ενημέρωσης του κοινού και απροθυμία από τους αρμόδιους, η οποία προκύπτει ως επί το πλείστον από την άγνοιά τους για το συγκεκριμένο θέμα », λέει η κ.Τατιάνα Ραπακούλια ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Άθεων και φέρνει ως παράδειγμα την απαλλαγή των μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών στο σχολείο. «Δεν υπάρχει επίσημη εγκύκλιος για το πότε πρέπει να γίνει η αίτηση. Άλλος διευθυντής θα σου πει πως πρέπει να γίνει στην αρχή της χρονιάς, χωρίς κάτι τέτοιο να τεκμηριώνεται νομικά, άλλος στην μέση. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη γραμμή από το Υπουργείο και ο κάθε διευθυντής κάνει ό,τι θέλει», προσθέτει και φέρνει ως παράδειγμα την αίτηση ενός γονέα για απαλλαγή της κόρης του από το μάθημα των θρησκευτικών, η οποία απορρίφθηκε από τον διευθυντή του σχολείου με την αιτιολογία ότι «είναι αργά». «Η θρησκευτική πεποίθηση του γονέα μπορεί να μεταβληθεί ανά πάσα στιγμή, για ποιόν λόγο να υπάρχουν αυτοί οι χρονικοί περιορισμοί;», αναρωτιέται.
Όσον αφορά τον εκκλησιασμό, η κ. Ραπακούλια δεν βλέπει κανέναν λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να γίνεται στα σχολεία. «Όποιος γονιός θέλει μπορεί να πάει το παιδί του στην Εκκλησία. Το κράτος δεν έχει λόγο να αναπτύξει συγκεκριμένη θρησκευτική συνείδηση στα παιδιά. Το Σύνταγμα μόνο αναφέρει κάτι τέτοιο, όμως το Σύνταγμα που έχουμε είναι παρωχημένο και συγχέει την παράδοση με το γεγονός. Κάποτε ήταν παράδοση η σπονδή στο Δία, τώρα πλέον δεν είναι», καταλήγει υπογραμμίζοντας πως στη κρατική παιδεία γίνεται περισσότερο κατήχηση στην ορθόδοξη θρησκεία και όχι ισότιμη παρουσίαση όλων των θρησκευμάτων, όπως θα έπρεπε.
«Για εννέα χρόνια, μέχρι την Δευτέρα Λυκείου γίνεται κατήχηση των παιδιών στο δόγμα. Σε μια ομιλία της πρώην Υπουργού κ. Διαμαντοπούλου είχα θέσει το ερώτημα γιατί το σύστημα δίνει τόση βαρύτητα στα θρησκευτικά και όχι στο μάθημα των υπολογιστών. Η απάντηση που πήρα ήταν πως με τους υπολογιστές είναι πολύ εξοικειωμένα, ενώ η θρησκεία αποτελεί μέρος της παράδοσης», αναφέρει και αναρωτιέται: «Αφού είναι μέρος της παράδοσης και τα παιδιά την γνωρίζουν ούτως η άλλως, ποιος ο λόγος να κάνουν εννέα χρόνια κατήχηση στην Ορθοδοξία;»
Ή μικρός μικρός βαφτίσου…
… βαφτίσου όμως, γιατί πώς αλλιώς θα αποκτήσει το παιδί σου όνομα; Η σύνδεση της βάπτισης με την ονοματοδοσία είναι μία από τις μεγαλύτερες παρεξηγήσεις. Συγκεκριμένα, κανένα παιδί δεν πρέπει να βαπτιστεί για να αποκτήσει όνομα. Όμως η άγνοια που υπάρχει και σε αυτόν τον τομέα, οδηγεί την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου στο «δε βαριέσαι, θα το βαφτίσω να ξεμπερδεύω». «Είμαστε στο 2012 και ο περισσότερος κόσμος εξακολουθεί να νομίζει ότι πρέπει να βαφτίσει το παιδί για να έχει όνομα. Υπάρχει νόμος από το 1987 που διακρίνει πλήρως την ονοματοδοσία από τη βάπτιση. Οι γονείς μπορούν να πάνε στο ληξιαρχείο και να δηλώσουν ένα όνομα», αναφέρει σχετικά η κ. Ραπακούλια και προσθέτει πως νομικά το χαρτί της βάπτισης δεν στέκει ως τεκμήριο για ονοματοδοσία. Ο λόγος;
Για την ονοματοδοσία βάσει νόμου, θα έπρεπε να παρίστανται και οι δύο γονείς στο ληξιαρχείο. Με το χαρτί της βάπτισης όμως, οι υπάλληλοι για να εξυπηρετήσουν το κοινό κάνουν τα… στραβά μάτια και το δέχονται ως τεκμήριο, ακόμα και αν το προσκομίσει κάποιος τρίτος. Με αυτή την «διευκόλυνση», ο οποιοσδήποτε μπορεί να δώσει το χαρτί και το παιδί να αποκτήσει όνομα εν αγνοία του γονιού. «Υπάρχουν περιπτώσεις που ο ένας γονιός βάπτισε το παιδί εν πλήρη άγνοια του άλλου», λέει χαρακτηριστικά η κ. Ραπακούλια. «Για αυτό υπάρχει όμως ο νόμος και θα πρέπει να εφαρμόζεται».
