Δεν θα υπήρχε κανείς απολύτως λόγος να βρίσκομαι εδώ εάν αποδεχόμουν να καθορίζουν και τον δικό μου λόγο οι αλλεπάλληλες ταυτολογίες και η εκ του πονηρού έκπτωση του Αυτονόητου σε Αδιανόητο. Γι’ αυτό λοιπόν, προς δημιουργία μίας στοιχειώδους βάσης επάνω στην οποία μπορεί να γίνει μια συζήτηση ή ακόμα και σύγκρουση εάν το επιθυμείτε, καταθέτω εδώ μία σειρά από αυτονόητες θέσεις που ΚΑΘΕ λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει αν και ελάχιστοι, απελπιστικά ελάχιστοι, τολμούν να τις ψελλίσουν, πόσο μάλλον να τις διακηρύξουν με την μέγιστη δυνατή ένταση.
1. Η Φύση είναι το μέτρο των πάντων και ως «απάντων των διδαγμάτων κρατούσα» αποτελεί τον μοναδικό έγκυρο οδηγό για την όποια λογική πράξη.
2. Μία αγαθή πράξη οφείλει υποχρεωτικά να είναι λογική πράξη, που πάει να πει πράξη «κατά Φύσιν» όπως σοφά το έχουν διατυπώσει οι αρχαίοι Στωϊκοί.
3. Η πολυμορφία είναι βασικός βιολογικός φυσικός κανόνας. Η φύση απαιτεί πολυμορφία, η Μονάδα δεν είναι παρά προϋπόθεση μίας υποχρεωτικής πληθύνσεως, ό,τι ομογενοποιείται ζει στο προστάδιο του αφανισμού του.
3. Η πολυμορφία είναι βασικός βιολογικός φυσικός κανόνας. Η φύση απαιτεί πολυμορφία, η Μονάδα δεν είναι παρά προϋπόθεση μίας υποχρεωτικής πληθύνσεως, ό,τι ομογενοποιείται ζει στο προστάδιο του αφανισμού του.
4. Η πολυμορφία της ανθρωπότητας είναι βιολογική και κοινωνικο-πολιτική. Η βιολογική πολυμορφία εκδηλώνεται μέσα από την διαφορά στην εξωτερική μορφή, την ιδιοσυγκρασία και το χρώμα, η δε κοινωνικο-πολιτική μέσα από την διαφορά στο συλλογικό Έθος, ή για να χρησιμοποιήσουμε την διατύπωση των Ελλήνων, από την διαφορά «στα ειωθότα και τα νομιζόμενα»
5. Η ρίζα της λέξης Έθνος είναι το «έθος». Η φυσική και άρα μόνη υγιής κατάσταση της ανθρωπότητας είναι το να εκδηλώνει τον εαυτό της μέσα από μία εξαιρετική ποικιλία Εθνών, μέσα από μία πολυποίκιλη Εθνόσφαιρα.
6. Η σημασία του όρου «¨Ελληνας», για να έλθουμε τώρα στα ημέτερα, τον καιρό που το Έθνος των Ελλήνων ήταν ζωντανό, συνειδητό και ελεύθερο, ήταν το ότι εκείνος που χαρακτηριζόταν έτσι συμμετείχε σε ένα συγκεκριμένο έθος που συμπεριλάμβανε ως οργανικά και αναπόσπαστα τμήματά του ένα ομοίως συγκεκριμένο αξιακό σύστημα, μία ομοίως συγκεκριμένη κοσμοαντίληψη και μία ομοίως συγκεκριμένη Θρησκεία..
7. Η θαυμαστή για την ποικιλία της Εθνόσφαιρα της γης, διαταράχθηκε για πρώτη φορά στην αχανή πανανθρώπινη Ιστορία με την επικράτηση δύο επεκτατικών αιρέσεων του ιουδαϊκού Μονοθεϊσμού, του Χριστιανισμού και του Μωαμεθανισμού.
8. Ο ιουδαϊκός Μονοθεϊσμός προάγει απλώς την ιδέα ενός ιδιόρρυθμου Θεού που μισεί και εχθρεύεται όλα τα πέραν του «ευσεβούς λαού Ισραήλ» Έθνη. Οι Χριστιανισμός και Μωαμεθανισμός είναι όχι απλώς δεδηλωμένοι εχθροί των Εθνών αλλά και οι φυσικοί εξολοθρευτές τους.
9. Η μοναδική πραγματική και εφάπαξ παγκοσμιοποίηση έγινε με τον εκχριστιανισμό και τον εξισλαμισμό των Εθνών της γης. Δύο λέξεις εξίσου αποτρόπαιες, δύο λέξεις που κατ’ ουσίαν περιγράφουν το ίδιο ακριβώς έγκλημα. Η ανθρωπότητα είναι μία μόνο και συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει άλλη παγκοσμιοποίηση. Το μόνο που μπορεί να υπάρξει είναι απλώς μία τακτοποίηση κάποιων διαδικαστικών εκκρεμοτήτων μέσα στην αρχική και εφάπαξ παγκοσμιοποίηση. Όποιος προσπαθεί σήμερα να μετατρέψει έναν ίσως δικαιολογημένο προβληματισμό απέναντι σε μία τέτοια τακτοποίηση σε επιχείρηση νομιμοποίησης ακραίων εκδοχών απομονωτισμού και μεσαιωνισμού είναι χυδαίος απατεώνας.
10. Με γενοκτονίες (δηλαδή κατασφαγές των στοχευόμενων ανθρώπων) και εθνοκτονίες (δηλαδή καταστροφές μόνο της Παράδοσής τους, δηλαδή της ιδιαίτερης αξιακής και πολιτισμικής βάσης τους) οι δύο επεκτατικές Θρησκείες ουσιαστικά κατέστρεψαν όλον τον έως τότε ανθρώπινο πολιτισμό και τον αντικατέστησαν με έναν εντελώς νέο δικό τους.
11. Η Παράδοση και το Έθνος προϋποθέτουν ανεπτυγμένη και υγιή Εθνόσφαιρα. Δεν υπάρχει χριστιανική ή μωαμεθανική, ή παγκόσμια Παράδοση, όπως δεν υπάρχει και χριστιανικό ή μωαμεθανικό, ή παγκόσμιο Έθνος.
12. Με τους αιώνες, τα υπόδουλα Έθνη καταδικάστηκαν να ζουν σε μία αντεστραμμένη πραγματικότητα και να θεωρούν δικούς τους τούς χειρότερούς τους εχθρούς.
13. Σημαντικοί πολιτισμικοί όροι όπως λ.χ. «πατρίδα», επί πολλούς αιώνες χάθηκαν εντελώς ή απέκτησαν μία εντελώς διαφορετική σημασία, όπως λ.χ η λέξη «ελευθερία» που έως την Γαλλική Επανάσταση σήμαινε απλώς το να μην είναι κανείς δούλος ή δουλοπάροικος.
14. Παρά την τραγικότητα, την βιασύνη και την αντιφατικότητά της, η Γαλλική Επανάσταση επανέφερε στο ιστορικό προσκήνιο, έστω και στρεβλά, τις έννοιες «πατρίδα», «έθνος», «ελευθερία» και «δημοκρατία» σηματοδοτώντας κατ’ ουσίαν το τέλος της μεσαιωνικής Θεοκρατίας.
15. Στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες που «στοιχειώνονται» από μία εξαιρετική και ένδοξη προχριστιανική Εθνική Παράδοση, η νάρκωση των ανθρώπων και η άμεση εξουδετέρωση όλων των μεμονωμένων μελών τους που τυχαία αφυπνίζονται, εξασφαλίζονται με αγωνιώδη διατήρηση και πριμοδότηση της ξεπερασμένης μεσαιωνικής Θεοκρατίας.
16. Στην Ελλάδα, οι θεοκρατικές, ανορθολογικές και συντηρητικές δυνάμεις προβάλλουν ασταμάτητα την ψευδή ταυτότητα «Χριστιανός» (και μάλιστα υποχρεωτικά… Ορθόδοξος !) ίσον Έλληνας. Ο αδαής νεοέλληνας υποχρεώνεται να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα από εκείνο ακριβώς που του ακυρώνει την ύπαρξη.
17. Στην Ελλάδα, οι θεοκράτες χρησιμοποιούν το Κράτος για να διαιωνίσουν την παράνομη και αντικείμενη στην Δημοκρατία εξουσία τους, την οποία με θράσος παρουσιάζουν σαν τάχα... «θεσμό». Το μεγαλύτερο τμήμα του κρατικού έργου δεν είναι για να εξυπηρετήσει το Κράτος τον εαυτό του και επίσης να εξασφαλίσει την ευημερία των πολιτών του, αλλά για να εξασφαλίσει την ασυδοσία των θεοκρατών.
18. Ας ανοίξουμε μία παρένθεση για να μιλήσουμε λίγο περί Θεσμών. Ως τέτοιοι ορίζονται οι θεμελιώδεις και οργανικοί / καταστατικοί νόμοι του Κράτους, άρα αυτοί είναι πολιτειακοί, αφορούν δηλαδή το σύνολο των πολιτών, όπως λ.χ. η Δικαιοσύνη, το νομοθετικό σώμα, η εθνική άμυνα, κ.ο.κ. Δεν υπάρχει πολιτειακός «Θεσμός» που αφορά μερίδα μόνο των πολιτών και όχι το σύνολό τους, λ.χ. η Κεντρική Επιτροπή ή ο Πρόεδρος ενός πολιτικού κόμματος δεν είναι πολιτειακός, αλλά εσωκομματικός μόνον θεσμός και φυσικά δεν δικαιούται να απαιτεί σεβασμό από πολίτες που δεν ανήκουν στο συγκεκριμένο κόμμα. Το ίδιο και η τάδε ή δείνα χριστιανική Εκκλησία δεν είναι πολιτειακός, αλλά εσω-χριστιανικός μόνον θεσμός και φυσικά δεν δικαιούται να απαιτεί σεβασμό από πολίτες που δεν ασπάζονται την συγκεκριμένη μονοθεϊστική Θρησκεία.
19. Η Εκκλησία δεν αποτελεί «θεσμό» μέσα σε μία σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία, αλλά απλώς έναν φορέα συσπείρωσης, εκπροσώπησης και διαχείρισης όσων ενήλικων μόνον ανθρώπων οικειοθελώς ασπάζονται τα δόγματα και τους κανόνες της και δέχονται να αποτελούν το «ποίμνιό» της.
20. Η Εκκλησία δεν αντιπροσωπεύει τίποτε και κανέναν άλλον πέραν του «ποιμνίου» της και του εαυτού της. Επί αιώνες, η μοναδική πραγματική σχέση της με το Ελληνικό Έθνος υπήρξε μία σχέση ξένου κατακτητή προς υπόδουλο πληθυσμό. Τους τελευταίους 2 περίπου αιώνες, λόγω της ίδρυσης του Νεοελληνικού Κράτους, αυτή η σχέση έχει απλώς «βελτιωθεί» σε κλασική σχέση παράσιτου προς άκοντα ξενιστή.
21. Στην Ελλάδα, οι θεοκράτες (που αντίθετα από το Νεοελληνικό Κράτος δεν έχουν ιδρυθεί προσφάτως ή επανιδρυθεί, αλλά υπάρχουν και δρουν αδιαλείπτως από την ύστερη αρχαιότητα) κατέχουν παρανόμως ένα τεράστιο τμήμα του δημόσιου πλούτου το οποίο αποτελεί προϊόν ληστειών των περιουσιών του προχριστιανικού Ελληνισμού και προϊόν τακτικής συνεργασίας με τους κατά καιρούς ξένους κατακτητές αυτού του τόπου, άρα πρέπει να δημευθεί.
22. Κάθε τι που βοηθάει στον απεγκλωβισμό των ζωντανών αλλά ναρκωμένων Εθνών από τις δύο επεκτατικές Θρησκείες που ακυρώνουν την αφύπνιση και την αυτοσυνείδησή τους, είναι βήμα θετικό όσο κι αν φαίνεται επώδυνο στους αδαείς ή τους ανυποψίαστους.
22. Κάθε τι που βοηθάει στον απεγκλωβισμό των ζωντανών αλλά ναρκωμένων Εθνών από τις δύο επεκτατικές Θρησκείες που ακυρώνουν την αφύπνιση και την αυτοσυνείδησή τους, είναι βήμα θετικό όσο κι αν φαίνεται επώδυνο στους αδαείς ή τους ανυποψίαστους.
23. Αυτό που ονομάζουμε «δημιουργική σκέψη» δεν έχει να κάνει μόνο με την παραγωγή νέων ιδεών, αλλά και με την καταστροφή παλαιών και ξεπερασμένων. Ο μόνος τρόπος για να κριθεί σωστά, δηλαδή αντικειμενικά, ένα σύστημα αντιλήψεων ή ιδεών, επί του προκειμένου μία Θρησκεία, είναι να απαντηθούν πρωτίστως τα ερωτήματα πώς προέκυψε αυτή η Θρησκεία και εάν εξακολουθούν ή όχι να υπάρχουν οι λόγοι της ύπαρξής της.
24. Η απόλυτη εκκοσμίκευση των σύγχρονων Εθνοκρατών είναι το πιο ήπιο και ασφαλές βήμα προς την αναπόφευκτη εξαφάνιση των θεοκρατών. Πριν από 3 περίπου δεκαετίες ο Γιώργος Μανιάτης είχε γράψει στο θρυλικό πια κείμενό του «Περί Οργανώσεως»: «το κράτος στην Ελλάδα έχει χαρακτήρα ρωμαιοτουρκοχριστιανικό και πρέπει με το καλό ή με το κακό να ανατραπεί. Με το καλό, με την βοήθεια δηλαδή της κυβέρνησης, είναι απείρως προτιμότερο». 3 περίπου δεκαετίες μετά, οι Νεοέλληνες έχουν καταντήσει να θεωρούν... ριζοσπαστικό αίτημα την αυτονόητη ανάγκη των καιρών για πλήρη διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας.
25. Η πολιτική βούληση δεν μεταβάλλεται ποσοτικά ή ποιοτικά ανάλογα με σφυγμομετρήσεις, δημοκοπήσεις και τυραννίες αδαών ή αποβλακωμένων εφήμερων «πλειοψηφιών». Στην αντίθετη περίπτωση έχουμε εκείνο ακριβώς που ο αείμνηστος Ευάγγελος Λεμπέσης είχε περιγράψει με τον όρο «βλακοκρατία».
26. Για το ότι η βυζαντινή θεοκρατία απολάμβανε έως τώρα ένα σκανδαλώδες απυρόβλητο, ευθύνονται ΟΛΕΣ οι πολιτικές κυβερνήσεις του Νεοελληνικού Κράτους από την ίδρυσή του έως και σήμερα, όπως άλλωστε ευθύνονται και για την ευρύτατη διαστρωμάτωση της διαφθοράς, για την πονηρά οργανωμένη ανοργανωσιά, τον λειτουργικό αναλφαβητισμό και την εμφανέστατη πολιτιστική καθυστέρηση. Πίσω από όλα αυτά υπάρχει το αίτιο «Θεοκρατία».
Θα κλείσω αυτή την παράθεση θέσεων με την επισήμανση ότι ποτέ και κανένας τύραννος δεν θα μας δώσει μία έγκυρη εικόνα της τυραννίας του. Για αυτό οφείλει κανείς να απευθύνεται στα θύματά του και μάλιστα μόνο στα μη εθελόδουλα από αυτά. Το ίδιο και κανείς παγκοσμιοποιητής και ομογενοποιητής των ανθρώπων δεν θα μας πει τι είναι καλό ή κακό για τους ανθρώπινους πληθυσμούς που τώρα εξουσιάζει.
Ζούμε σε καιρούς που όλοι οι ανυπόστατοι ισχυρισμοί και όλες οι απάτες οφείλουν να έχουν ημερομηνία λήξης. Άρα είναι καιροί καλοί. Εξαιρετικά καλοί.
Πριν από 26 ολόκληρους αιώνες, ο Ηράκλειτος είχε καταδείξει ότι το σήμερα, το κάθε σήμερα, διαφέρει από το χθες, από το κάθε χθες, ωστόσο τρισεκατομμύρια άνθρωποι μειωμένης συνειδητότητας έχουν έκτοτε αποδειχθεί όλως ανίκανοι να συμφιλιωθούν με μία τέτοια ιδέα. Είτε τους αρέσει όμως είτε όχι, τα νερά των ποταμών κυλούν και ανανεώνονται συνεχώς και αποδεδειγμένα κανείς δεν μπορεί να διαβεί δύο φορές το ίδιο ποτάμι. Τόσο στο Σύμπαν όσο και στην Ιστορία, νέα πράγματα έρχονται διαρκώς, ενώ άλλα πεθαίνουν και άλλα μεταμορφώνονται.
Καμμία ακινητοποιημένη, πετρωμένη ιδεοληψία δεν έχει δικαίωμα να μαλώνει εμάς που προσυπογράφουμε τους λόγους του Εφέσιου φιλόσοφου, επειδή αρνούμαστε προς εξυπηρέτησή της να τραβήξουμε «χειρόφρενο» μέσα σε αυτή την συνεχή ροή. Ιδίως δεν έχουν δικαίωμα εκείνοι οι ακινητοποιημένοι που θρασύτατα τολμούν να προβάλλουν τις δικές τους ιδιότητες επάνω σε εμάς, καθυβρίζοντάς μας ως... «αρχαιόπληκτους», αγνοώντας βέβαια ότι για εμάς το παρελθόν στο οποίο αναφερόμαστε δεν είναι κάτι που θέλουμε να επαναλάβουμε φωτογραφικά, αλλά κάτι που καλούμαστε να το επεκτείνουμε δυναμικά στο μέλλον, υπερβαίνοντάς το.
