Karl-Heinz, 30 ετών, άγαμος
Το νηπιαγωγείο που πήγαινα ήταν καθολικό και η δασκάλα εκεί μοναχή με μακριά μαύρα ρούχα. Δεν μου πολυάρεσε εκεί, γιατί η δασκάλα όλο κάτι «σοφά λόγια» από τη βίβλο έλεγε που δεν καταλάβαινα. Οριστικά διέκοψα τις σχέσεις μου μαζί της, όταν μας είπε ότι δεν υπάρχει ο Αγιοβασίλης και ότι το μόνο που γιορτάζουμε είναι ο Χριστός που γεννήθηκε και είναι θεός. Εγώ κατάλαβα την παρέμβασή της σαν να ήθελε να αντικαταστήσει τον Αγιοβασίλη με τα δώρα με κάποιον άλλον, ο οποίος δεν είχε φέρει μέχρι τότε τίποτα…
Πήγα σπίτι στεναχωρημένος… Στο σπίτι μου είπε τότε η μητέρα μου ότι και ο άλλος παραμύθι είναι, επίσης δεν υπάρχει. Όταν το ανακοίνωσα αυτό και στα άλλα παιδιά στο νηπιαγωγείο, η μοναχή θύμωσε και ζήτησε από τη μητέρα μου να με πάρουν από εκεί. Ήρθε η μητέρα μου και έγινε καυγάς, φώναζαν η μία στην άλλη. Τελικά έφυγα και αργότερα έμαθα ότι η μοναχή έλεγε στη μητέρα μου πως δεν θέλει άπιστους ανάμεσα στα παιδιά, ενώ η μητέρα μου της έλεγε ότι δεν θέλει το παιδί της να έχει δασκάλα που λέει ψέματα!
(Όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή >>>, η απόδοση του
αρχικού κειμένου γίνεται ελεύθερα και με περικοπές!)
Θέλω να μείνω ανώνυμος, επειδή εργάζομαι ως εκπαιδευτικός και ο χώρος είναι κλειστός. Δεν αποκλείω κάποια στιγμή να αναγκαστώ να εργαστώ στις υπηρεσίες κάποιας εκκλησίας… Τότε θα κάνω αναγκαστικά τον πιστό χριστιανό!
Η οικογένειά μου είναι προτεσταντική, αλλά έχω ελάχιστες αναμνήσεις από θρησκευτικά θέματα στο σπίτι. Οι γονείς μου είναι άθεοι, αλλά παλαιότερα έκαναν πως πιστεύουν και ασχολούνται με θρησκευτικά θέματα για να μην με επηρεάσουν με τις απόψεις τους. Όταν ήμουν μικρός είχα μάθει ότι ο θεούλης κάνει τα χατήρια που του ζητάνε οι πιστοί του, αργότερα έμαθα ότι αυτό αποτελεί επίσημη θέση της εκκλησίας. Έτσι κι εγώ ήταγα από τον θεούλη διάφορα πράγματα, να κάνει καλό καιρό στην εκδρομή, να πάρω καλούς βαθμούς στο σχολείο. Πότε πότε είχα και τύψεις γιατί όλο του ζητούσα, χωρίς να τον έχω ευχαριστήσει ποτέ για κάτι. Πώς να τον ευχαριστήσω όμως, αφού στις εκδρομές συνήθως έβρεχε και από ναθμούς δεν ήμουν πάντα καλός.
Το νηπιαγωγείο που πήγαινα ήταν καθολικό και η δασκάλα εκεί μοναχή με μακριά μαύρα ρούχα. Δεν μου πολυάρεσε εκεί, γιατί η δασκάλα όλο κάτι «σοφά λόγια» από τη βίβλο έλεγε που δεν καταλάβαινα. Οριστικά διέκοψα τις σχέσεις μου μαζί της, όταν μας είπε ότι δεν υπάρχει ο Αγιοβασίλης και ότι το μόνο που γιορτάζουμε είναι ο Χριστός που γεννήθηκε και είναι θεός. Εγώ κατάλαβα την παρέμβασή της σαν να ήθελε να αντικαταστήσει τον Αγιοβασίλη με τα δώρα με κάποιον άλλον, ο οποίος δεν είχε φέρει μέχρι τότε τίποτα… Πήγα σπίτι στεναχωρημένος… Στο σπίτι μου είπε τότε η μητέρα μου ότι και ο άλλος παραμύθι είναι, επίσης δεν υπάρχει. Όταν το ανακοίνωσα αυτό και στα άλλα παιδιά στο νηπιαγωγείο, η μοναχή θύμωσε και ζήτησε από τη μητέρα μου να με πάρουν από εκεί. Ήρθε η μητέρα μου και έγινε καυγάς, φώναζαν η μία στην άλλη. Τελικά έφυγα και αργότερα έμαθα ότι η μοναχή έλεγε στη μητέρα μου πως δεν θέλει άπιστους ανάμεσα στα παιδιά, ενώ η μητέρα μου της έλεγε ότι δεν θέλει το παιδί της να έχει δασκάλα που λέει ψέματα!
Το δημοτικό σχολείο και το γυμνάσιο που πήγα, ήταν επίσης καθολικά, μόνο το κατηχητικό ήταν προτεσταντικό. Πήγα και σε κάποιες εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις της εκκλησίας. Μου άρεσε που συζητάγαμε σε ομάδες για προβλήματα της κοινωνίας, αλλά πάντα το γύριζαν οι επικεφαλής στα θρησκευτικά και κατέληγαν ότι μόνο οι πιστοί καταφέρνουν κάτι στη ζωή, ενώ οι άλλοι τίποτα. Εγώ ήξερα πάντως ότι όλοι οι κακομοίρηδες στην περιοχή μας ήταν πολύ πιστοί και πήγαιναν τακτικά στην εκκλησία…
Στο σχολείο είχαν πει ότι το μάθημα των θρησκευτικών ήταν υποχρεωτικό και όποιος δεν ήθελε να το παρακολουθήσει, θα έφευγε από το σχολείο. Πήγαινα λοιπόν στα Θρησκευτικά, αν και βαριόμουν πολύ, μαζί με πολλούς άλλους. Αργότερα μάθαμε ότι δεν ήταν καθόλου υποχρεωτικό να πηγαίνουμε στο μάθημα και ο διευθυντής το έλεγε για να μας κάνει καλούς ανθρώπους. Ήρθε η μητέρα μου στο σχολείο και έγινε μεγάλος καυγάς. Όταν της είπε ο διευθυντής να με πάρει από το σχολείο, του απάντησε η μητέρα μου ότι μάλλον αυτός θα φύγει, παρά εγώ! Τα έλεγαν αυτά στο γραφείο με κλειστή την πόρτα, αλλά απ’ έξω ακούγαμε όλοι.
Κάποια μέρα ανακοίνωσε μια καθηγήτρια ότι θα πάμε στην εκκλησία. Την ρώτησαν κάποιοι αν είναι υποχρεωτικό και αυτή απάντησε ότι είναι προαιρετικό. Αμέσως δήλωσαν σχεδόν όλοι, με εξαίρεση 2-3 κορίτσια, ότι δεν θα πάνε στην εκκλησία. Η καθηγήτρια είπε τότε ότι είναι μεν προαιρετικό, αλλά πρέπει να πάμε όλοι, αλλιώς θα είμαστε χαμένοι στη ζωής μας. Πήγαμε τελικά -πού ξέρεις τι γίνεται;- και σκεφτόμουν διαρκώς ότι οι 3-4 χαμένοι που ήξερα στη γειτονιά μου πήγαιναν κάθε Κυριακή στην εκκλησία.
Κάποτε μίλησα με τα μικρότερα αδέλφια μου και τους είπα ότι δεν πιστεύω στο θεό και όλα αυτά που παρουσιάζουν οι παπάδες και οι καθηγητές στο σχολείο. Κατάλαβα ότι κι αυτοί δεν πίστευαν, δεν είχαν όμως το θάρρος και την αυτοπεποίθηση να το παραδεχτούν. Αργότερα που μεγαλώσαμε, γελάγαμε που μας είχε παραπλανήσει τόσο πολύ ο κοινωνικός περίγυρος, παρ’ ότι ξέραμε ότι οι γονείς μας δεν πίστευαν επίσης.
Σε κάποια τάξη ήρθε ένας καθηγητής, ο οποίος ήταν ή θα γινόταν καθολικός παπάς. Αυτός άρχισε να μας λέει για μια απόδειξη της ύπαρξης του θεού, αλλά όλοι καταλαβαίναμε ότι λέει ανοησίες. Κάποιος μαθητής του είπε τότε ότι, αφού εμείς όλοι πιστεύουμε, δεν χρειαζόμαστε αποδείξεις. Ο καθηγητής το δέχτηκε, αλλά δεν είχε τι άλλο να πει, δεν είχε προετοιμάσει το επόμενο μάθημα. Μας έβαλε τότε να τραγουδήσουμε κάτι θρησκευτικά άσματα… Στο διάλειμμα γελάγαμε ασταμάτητα για την πετυχημένη παρέμβαση του συμμαθητή μας.
Κατά τα λοιπό προσπαθούσε ο καθηγητής αυτός να μας δημιουργήσει ενοχές για διάφορα πράγματα και να έχουμε ανάγκη να πάμε για εξομολόγηση και όλα αυτά. Μόνο που εγώ ήμουν προτεστάντης και δεν υπάρχει εκεί εξομολόγηση, δεν ξέρω γιατί, αλλά οι καθολικοί συμμαθητές μου με ζήλευαν που δεν πήγαινα στην εξομολόγηση. Μου λέγανε μετά ότι τους ρώταγε ο παπάς διάφορες κουταμάρες… Τους πιο πολλούς τους έχασα, γιατί άλλαξα σχολείο, αλλά είμαι βέβαιος ότι σχεδόν όλοι έχουν αποχωρήσει από την εκκλησία.
Με θρησκευτικά θέματα ήρθα πάλι σε επαφή κατά τη σπουδή μου ως εκπαιδευτικός. Γνώρισα εκεί έναν καθολικό θεολόγο, ο οποίος πολιτικά ήταν ακροαριστερός. Κάναμε καλή παρέα, κυρίως επειδή ποτέ δεν προσπάθησε να μου κάνει προσηλυτισμό. Όταν έκανε δοκιμαστικά μάθημα σε σχολείο, Θρησκευτικά εννοείται, έλεγε στους μαθητές ότι η πίστη είναι για τους χαζούς και μόνο η γνώση βοηθάει την ανθρωπότητα. Μετά από λίγο καιρό τον έδιωξαν και βρήκε κάποια άλλη θέση για πρακτική άσκηση.
Κάποια εποχή ήμουν άνεργος και σκέφτηκα να ζητήσω θέση σε ένα προτεσταντικό εκκλησιαστικό σχολείο. Διευθύντρια ήταν μια ιερωμένη, η οποία έκανε τα θρησκευτικά μαθήματα, άρα δεν χρειαζόταν να κάνω εγώ τον πιστό. Αν και ήξεραν ότι δεν έχω σχέση με τη θρησκευτική πίστη, δεν με ενόχλησαν ποτέ, αλλά κι εγώ είχα την εντύπωση ότι, εκτός από την παπαδιά, κανένας άλλος καθηγητής δεν ήταν πιστός. Και για την παπαδιά δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, ίσως έκανε κι αυτή υποκριτικά την πιστή, αφού είχε θέση εργασίας και καλό μισθό.
Ο κύκλος των φίλων και γνωστών μου αποτελείται στο μεγαλύτερο μέρος του από άθεους και αδιάφορους. Μερικοί ονομάζουν τον εαυτό τους «κοινωνικά πιστό», δηλαδή κάνουν τον πιστό για τα μάτια των άλλων, της κοινωνίας, αλλά στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν σε τίποτα. Πρόκειται για υποκρισία, αλλά ποιος θέλει να μείνει άνεργος όταν μπορεί με ένα τέτοιο ψέμα να βρει αμέσως δουλειά; Θυμάμαι παλιά που απαγορευόταν σε ακροαριστερούς να γίνουν εκπαιδευτικοί, όλοι οι αριστεροί και σαματατζήδες φίλοι μου υπέγραφαν ό,τι βεβαίωση περί αφοσίωσης στο αστικό καθεστώς τους έδιναν. Ως μόνιμοι υπάλληλοι μετά ήταν πρώτοι στις διαδηλώσεις και πολιτικές αντιδικίες.
Πάντως, υπάρχουν μερικοί οι οποίοι έχουν αναπτύξει μια προσωπική θρησκεία, πιστεύουν αυτό, δεν πιστεύουν το άλλο και γενικά τους είναι αδιάφορο τι λένε οι παπάδες και οι επίσκοποι. Μερικοί μάλιστα λένε ότι η επιστήμη αναπτύχθηκε λόγω του χριστιανισμού, αλλά δεν μπορούν να εξηγήσουν, γιατί υπήρχε επιστήμη την ελληνορωμαϊκή εποχή, πριν από το χριστιανισμό, και γιατί οι (καθολικοί) χριστιανοί έσερναν τους φυσιοδίφες στην Ιερά Εξέταση. Γενικά, οι ιδέες τους δεν επιβεβαιώνονται από την πραγματικότητα και τα ιστορικά γεγονότα, αλλά μάλλον θεωρούν αυτοί οι πιστοί ότι φταίνε τα γεγονότα και όχι η πίστη τους.
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη, μερικοί από τους μπερδεμένους πιστούς υποστηρίζουν ότι πρέπει να τονωθεί το θρησκευτικό συναίσθημα των χριστιανών, ώστε να ξεκινήσουν μια κατά μέτωπο σύγκρουση με τους ισλαμιστές. Η υπενθύμιση ότι αυτά έγιναν ήδη στο παρελθόν και οι θρησκευτικοί πόλεμοι αποτελούν σοβαρό δείγμα υποκρισίας των μηχανισμών που κηρύσσουν αγάπη και ειρήνη, αλλά σκέφτονται και προετοιμάζουν πολέμους και καταστροφές. Δεν νομίζω ότι τους ενδιαφέρει όμως τι έγινε στο απώτερο παρελθόν, βολεύονται με αυτά που είδαν και άκουσαν οι ίδιοι και με αυτά που ελπίζουν να αποκομίσουν μελλοντικά στη ζωή τους.
Δεν με ενοχλεί που μερικοί φίλοι μου είναι πιστοί ή κάνουν πως είναι. Όσο δεν προσπαθούν να με προσηλυτίσουν, δεν λέω τίποτα. Κάποτε στο τραίνο με ρώτησε ένας καθολικός κληρικός, φορούσε το γνωστό κολάρο, αν πιστεύω. Του απάντησα ότι δεν το σκέφτομαι, αλλά αν πρέπει να δηλώσω κάτι, θα έλεγα όχι! Μου λέει τότε ότι καλό είναι να κρατάω επιφυλάξεις, γιατί μπορεί να υπάρχει θεός και να με τιμωρήσει, όταν πεθάνω. Του είπα ότι μάλλον μου προτείνει να είμαι υποκριτικά πιστός, πράγμα που δεν συμβιβάζεται με το θεό, όπως τον διδάσκει η εκκλησία. Συμφώνησε ότι δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να πιστεύεις και αλλάξαμε θέμα συζήτησης, μιλήσαμε στην υπόλοιπη διαδρομή για ποδόσφαιρο.
Σήμερα θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου, ως προς το συναίσθημα άθεο και ως προς τη λογική αγνωστικιστή. Δεν θεωρώ ότι είμαι κάτι καλύτερο από τους πιστούς, αλλά διαπιστώνω ότι οι πιο φανατικά πιστοί που τυχαίνει να γνωρίζω, είναι κακομοίρηδες για λύπηση. Κάτι περιμένουν που δεν τους προκύπτει…
