του Νίκου Δήμου, protagon.gr, 12/3/2015
Δεν υπάρχει ιατρική γνωμάτευση για την αρρώστια μου. Τα συμπτώματα: Ναυτία, αηδία, αίσθημα ασφυξίας. Αιτία; Η ατμόσφαιρα που αναπνέω.
Δεν αναφέρομαι στην ρύπανση με τα καυσαέρια και την σκόνη της Σαχάρας (αν και δυσκολεύουν περισσότερο την κατάσταση). Μιλάω για το πνευματικό κλίμα που μας περιβάλλει και μας διαποτίζει.
Ο εθνολαϊκισμός, η ιδεολογία που γεφυρώνει ακροαριστερά και ακροδεξιά, έχει πια γίνει κυρίαρχη στην ελληνική κοινωνία.
Είναι ένα αχτύπητο μίγμα εθνικισμού και λαϊκισμού που σαν συνεκτικός ιστός φέρνει κοντά πράγματα ανόμοια – π.χ. Ακροδεξιούς και Συριζαίους. Όσοι απορούσαν για την παρά φύσιν ένωση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, φαντάζομαι πως έχουν τώρα κατανοήσει τις εκλεκτικές τους συγγένειες.
Δύο είναι τα συνθήματα που εκφράζουν αυτή τη τοποθέτηση: Το «Έθνος πάνω απ’ όλα» και «Πάνω από όλα ο Λαός».
Το ποιες είναι οι απόψεις του Έθνους και του Λαού το αποφασίζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες. Συνήθως τις εκφράζουν αυτοί που κάνουν την μεγαλύτερη φασαρία, ή εξασκούν περισσότερη πίεση. Και, σε κάθε περίπτωση, οι «δικοί μας».
Εννοείται βέβαια πως και το Έθνος και ο Λαός έχουν πάντα δίκιο – ακόμα κι όταν έχουν άδικο. Δεν θα μας πει εμάς κανένας Γερμαναράς τι είναι το σωστό! Όλα αυτά μυρίζουν άσκημα. Εμποδίζουν την αναπνοή περισσότερο κι από την σκόνη της Σαχάρας.
Εντωμεταξύ διάλογος δεν υπάρχει, αντιπολίτευση καμία, και η αντίρρηση δαιμονοποιείται. Κάτι παραπάνω να πεις, έγινες «γερμανοτσολιάς». Η κρατική προπαγάνδα προχωράει από επιτυχία σε επιτυχία και από θρίαμβο σε θρίαμβο. Μόνον αν έχεις πρόσβαση σε ξένα ΜΜΕ μαθαίνεις και την άλλη πλευρά. Και δεν είναι ωραία η θέα από εκεί.
Έχουμε μείνει εντελώς μόνοι. Ελπίζουμε να επικρατήσουν το φθινόπωρο οι «Ποδέμος» για να έχουμε κάποιον σύμμαχο. Πολύ αμφιβάλλω αν θα μας θέλουν ως τότε.
Ενώ η ασθένεια του εθνολαϊκισμού μας, διαχέεται σαν επιδημία. Προσβάλει όλα τα κόμματα, τα άτομα, τις παρατάξεις. Και είτε δρα ως placebo, είτε ως παραισθησιογόνο. Στο 70%, όπως φαίνεται.
Η ναυτία επιμένει.
Επειδή δεν βλέπω να αλλάζει κάτι στο περιβάλλον, η μόνη λύση θα ήταν μία αλλαγή περιβάλλοντος. Αν ήμουν νεότερος θα είχα μεταναστεύσει. Δυστυχώς στην ηλικία μου η μετανάστευση γίνεται μόνον καθέτως…
