Οι δεινόσαυροι δεν εξαφανίστηκαν...

επειδή δεν μπήκαν στην κιβωτό του Νώε!

από το blog Dasarxeio.com

Ένταση μεταξύ αριστούχου πτυχιούχου Δασολόγου και του αντιπρύτανη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γιάννης Παντή, σημειώθηκε χθες (11/4) το μεσημέρι κατά τη διάρκεια της τελετής ορκωμοσίας των πτυχιούχων Δασολόγων στην αίθουσα τελετών του ΑΠΘ, με τον δεύτερο, μάλιστα, να σπρώχνει τον πτυχιούχο φοιτητή!

Όλα ξεκίνησαν όταν ο αριστούχος φοιτητής, ανέβηκε στο βήμα για να πει τον όρκο όπως προβλέπεται καθ’ ότι είχε την μεγαλύτερη βαθμολογία. Ο φοιτητής όμως αντί να πει τον όρκο, άρχισε να καταγγέλλει τον θρησκευτικό και τον πολιτικό όρκο λέγοντας ότι του επιβάλουν να ορκιστεί για να πάρει πτυχίο. Δύο με τρία λεπτά αργότερα, το πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο για να παρακολουθήσει την ορκωμοσία, άρχισε να επιτίθεται λεκτικά στον φοιτητή λέγοντας του πώς δεν ήρθαν για να τον δουν και να τον ακούσουν να μιλάει αλλά για την τελετή ορκωμοσίας.

Αμέσως, ο κ. Παντής που ήταν στην εξέδρα, κατευθύνθηκε προς το βήμα που ήταν ο φοιτητής, τον έσπρωξε και του είπε να φύγει από το βήμα. Στο σημείο αυτό, ομάδα φοιτητών που βρισκόταν στον χώρο αποδοκίμασαν τον αντιπρύτανη για την πράξη του αυτή. Ο κ. Παντής, ο οποίος χειροκροτήθηκε από τους παρευρισκόμενους, ανέφερε ότι το ΑΠΘ έχει μεριμνήσει γι’ αυτούς που δεν θέλουν να ορκιστούν.

Έπειτα, στο βήμα ανέβηκε μια άλλη πτυχιούχος Δασολόγος η οποία διάβασε τον όρκο χωρίς ωστόσο να εξυψώσει εξ αρχής το δεξί της χέρι σχηματίζοντας την τριάδα ομοούσιο, ως ορίζεται, και η διαδικασία τελικώς ολοκληρώθηκε. Μ.Λ.

---

Και η απάντηση από τον αριστούχο σπουδαστή:

Λίγα λόγια για την ορκωμοσία της 11ης Απριλίου ή αλλιώς, οι δεινόσαυροι δεν εξαφανίστηκαν επειδή δεν μπήκαν στην κιβωτό του Νώε.

Με αφορμή τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην αίθουσα τελετών κατά την ορκωμοσία των φοιτητών της σχολής και τα οποία δεν μου επέτρεψαν να ολοκληρώσω την τοποθέτηση μου, αλλά και γιατί ηθελημένα πιστεύω αυτή «παρερμηνεύτηκε» ως επιθυμία μου να αναγνώσω πολιτικό όρκο, αναγκάζοντας τη δύστυχη την Ελευθερία να τρέχει στη σχολή για να τον φέρει (λες και έκανα σε όλους τους παρευρισκόμενους και τις παρευρισκόμενες καψόνι), θα ήθελα μέσα από αυτό το κείμενο, να παρουσιάσω τα όσα είπα και τα όσα δεν πρόλαβα, σε όσους και όσες από εσάς δεν ήταν παρόντες και παρούσες, αλλά και γι’ αυτούς/αυτές που βρίσκονταν στην αίθουσα, να θέσω το νόημα τους στην πραγματική του διάσταση, διαφορετική της ερμηνείας του κ. Παντή (ερμηνεία αντίστοιχη με τη γνωστή τακτική στο ποδόσφαιρο «σε δύσκολες καταστάσεις, η μπάλα στην εξέδρα»).

Η αλήθεια είναι ότι από την εισαγωγή μου στη σχολή, το 2008, η τελετή της ορκωμοσίας αποτελούσε γεγονός στο οποίο δεν ήθελα για κανένα λόγο, όταν θα ερχόταν η ώρα για το πτυχίο μου, να παραβρίσκομαι. Θεωρούσα την όλη διαδικασία με τους ενδυματολογικούς της κώδικες και τις πόζες-χορογραφίες των φοιτητών/φοιτητριών, φαιδρή. Ήταν δηλαδή θέμα αισθητικής.

Περνώντας όμως τα χρόνια και συμμετέχοντας πια στις ακαδημαϊκές διαδικασίες, η αντίθεση μου γινόταν όλο και πιο έντονη, αφού έβλεπα ένα αντιστρόφως ανάλογο ενδιαφέρον των φοιτητών και των φοιτητριών για γεγονότα εορταστικού τύπου, όπως τα πάρτυ και οι εκδρομές των κομματικών παρατάξεων, οι καφέδες, η ορκωμοσία κλπ σε σχέση με το ενδιαφέρον τους για τη σχολή (κάτι το οποίο ούτε τους  καθηγητές και τις καθηγήτριες απασχολούσε), αλλά και λόγω του ότι ερχόμουν πιο κοντά σε αυτό που ονομάζεται επιστήμη και έρευνα, με αποτέλεσμα να θεωρώ τη σύνδεση τους με οποιαδήποτε θρησκεία (δόγμα δηλαδή), όπως στην περίπτωση του όρκου, απαράδεκτη.

Με βάση λοιπόν, την προσωπική μου αυτή αντίθεση με την τελετή της ορκωμοσίας και τον υποχρεωτικό της χαρακτήρα για την απόκτηση του πτυχίου, η ευκαιρία που μου δινόταν μέσω του βήματος για την απαγγελία του όρκου,φάνταζε ιδανική. Ιδανική, για να στηλιτεύσω το εκβιαστικό (καθόλου κολακευτική πρακτική για την ακαδημαϊκή κοινότητα) δίλημμα του ορκίζεσαι και παίρνεις το πτυχίο σου, ανεξάρτητα αν διαφωνείς γιατί μπορεί να σε προσβάλλει το σημερινό νόημα και το πλαίσιο της διαδικασίας ή δεν ορκίζεσαι και τελικά η άρνηση σου να συμμετέχεις σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, όπου κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα, ούτε οι φοιτητές που ορκίζονται χωρίς να καταλαβαίνουν που ακριβώς (ο όρκος είναι στην αρχαϊζουσα), αλλά ούτε και οι συγγενείς και οι φίλοι/ες για τον ίδιο ακριβώς λόγο, καθίσταται το κρίσιμο κριτήριο για την αναγνώριση της επιστημονικής σου επάρκειας και την απόκτηση του.

Αυτό το εκβιαστικό δίλημμα θέλησα να αναδείξω κατά την παρουσία μου στο βήμα, μιλώντας για την αντίθεση μου στην ανάγνωση οποιουδήποτε όρκου, θρησκευτικού ή πολιτικού, εφόσον το πλαίσιο στο οποίο θα τελούνταν ήταν αυτό της επίκλησης του θεού, έστω και για τους υπόλοιπους φοιτητές, κάτω από βυζαντινά ψηφιδωτά- τοιχογραφίες, σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, το Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης, με σύμβολο όχι τον Αριστοτέλη, τον φιλόσοφο πάνω στου οποίου τις φιλοσοφικές σκέψεις στηρίχτηκε η δυτική επιστήμη και η έρευνα και του οποίου οι ιδέες «κυνηγήθηκαν» από την χριστιανική εκκλησία, αλλά του Αγίου Δημητρίου.

Αναφέρθηκα επίσης, στην θρησκευτική ουδετερότητα που θα πρέπει να επιδεικνύει η πολιτεία και πολύ περισσότερο η ακαδημαϊκή κοινότητα χωρίς να προσεταιρίζεται από κανένα θρήσκευμα. Δηλαδή, να αποφεύγει την προσφορά πάνω στο τραπέζι του ευαγγελίου σε όσους θέλουν να ορκιστούν στον χριστιανικό θεό, επισημαίνοντας μάλιστα χάριν αστεϊσμού, ότι βάσει αυτής της λογικής θα έπρεπε να παρέχει και το κοράνι στην περίπτωση μουσουλμάνου ή να διαθέτει και βωμό για περιπτώσεις παγανιστών που θέλουν να προσφέρουν τις θυσίες τους.

Πράγματα, που σε άλλες χώρες είναι λυμένα και απ’ ότι γνωρίζω και κατά την αποφοίτηση τους οι σπουδαστές, δεν ορκίζονται σε κάποιον θεό αλλά στην επιστήμη και την αλήθεια. Τώρα, εάν οι πιστοί των διαφόρων δογμάτων, το επιθυμούν, μπορούν να μαζεύονται ελεύθερα, εκτός της επίσημης διαδικασίας και να ορκίζονται όπου θέλουν.

Ενώ συνέχιζα λέγοντας ότι με προσβάλει ως άνθρωπο που ασχολείται με την επιστήμη, η σύνδεση της, μέσα από τελετές όπως η ορκωμοσία, με τη θρησκεία από την οποία τόσα υπέφερε κατά καιρούς αυτή, αλλά και ολόκληρη η ανθρωπότητα (βλέπε μεσαίωνα), ο κ. Παντής, σηκώθηκε και άσκησε βία επάνω μου, λεκτική στην αρχή με τον τόνο της ομιλίας του και τον προτεταμένο δείκτη του χεριού του και σωματική στη συνέχεια, ανεβαίνοντας στο βήμα και απωθώντας με, κοινώς, σπρώχνοντας με.
Απευθυνόμενος στον κόσμο, ακολούθησε το γνωστό διώξιμο της μπάλας στην εξέδρα, λέγοντας ότι το πανεπιστήμιο  έχει λύσει το θέμα του όρκου, προβλέποντας και τον πολιτικό (!) κλπ. Με λίγα λόγια, άλλα αντί άλλα, της Παρασκευής το γάλα.

Το πως καταφέρνει, αν και βιολόγος ο ίδιος, αλλά και εσείς που συμμετείχατε και συμμετέχετε σε αυτού του είδους τη διαδικασία, να συνδυάζει το σφάλμα κατά την αντιγραφή του DNA , θεμελιώδη διαδικασία στην εξέλιξη της ζωής με αλάνθαστους και παντοδύναμους θεούς ή την επιστημονική γνώση, τη διαρκή αναζήτηση δηλαδή της αλήθειας μέσα από την αμφισβήτηση και την αναθεώρηση των προηγούμενων θέσεων με απόλυτες, εξ αποκαλύψεως αλήθειες,είναι απορίας άξιο, αλλά παράλληλα, θα έπρεπε να είναι και αδιάφορο για όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Με λίγα λόγια αυτό που θέλω να πω είναι ότι αναγνωρίζοντας τον πνευματικό ρόλο που επιτελεί η πίστη σε κάποια άτομα, θα πρέπει να αποτελεί καθαρά προσωπική υπόθεση και σε αυτό το επίπεδο θα πρέπει να παραμένει. Δε έχει καμία θέση στο κοινωνικό και πολύ περισσότερο στους κόλπους της επιστημονικής κοινότητας, η οποία θα πρέπει να «διαμορφώνει» ανθρώπους ελεύθερους από προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, με θέληση πρώτα να ερευνήσουν για να κατανοήσουν κάποια πράγματα γύρω τους και όχι ανθρώπους οι οποίοι, μέσα από ένα δόγμα και τους παραμορφωτικούς του φακούς, θα προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον κόσμο.

Γ.Μ.

Υ.Γ.1     Όπως φάνηκε από τις ομιλίες όλων, προέδρου της σχολής, αντιπρύτανη, εκπρόσωπου ΓΕΩΤ.Ε.Ε, είναι πολύ της μόδας η αναφορά στην σημερινή κοινωνικοοικονομική κατάσταση και στις δυσκολίες της. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ακούσετε κάτι αντίστοιχο, σκεφτείτε αν σας αναλογεί κάποια ευθύνη, στο βαθμό που συντηρείτε αλλά και αναπαράγετε μια συνθήκη, μέσα από διαδικασίες θρησκευτικού χαρακτήρα όπως η ορκωμοσία στο ευαγγέλιο όπου υπονομεύεται η επίγεια ζωή με τη μετάθεση της λύσης του κοινωνικού προβλήματος στο μέλλον (δευτέρα παρουσία), εκεί δηλαδή απ’ όπου δεν υπάρχει γυρισμός και το κυριότερο, δεν μπορεί κανείς να επανορθώσει για όσα ανόητα έπραξε ή πίστευε στη ζωή.

Η «διαμόρφωση» και από τη μεριά σας, ανθρώπων φοβισμένων και συνεπώς ανελεύθερων (αφού ουσιαστικά ο όρκος στο ευαγγέλιο συνιστά μια τέτοια ενέργεια, καθώς καθίσταται ισχυρός λόγω του φόβου της θείας τιμωρίας σε περίπτωση παράβασης του), οι οποίοι μέσα από τις προκαταλήψεις και τις δεισιδαιμονίες που τους προσφέρει απλόχερα η πίστη σε κάποιο δόγμα καθίστανται ευκολότερα χειραγωγίσιμοι, ουσιαστικά συντηρεί και ισχυροποιεί μια κατάσταση, όπου επιτρέπεται στους λίγους που τους χειραγωγούν, να περιορίζουν την ελευθερία τους και οικονομικά, να τους εξευτελίζουν και να τους εκμεταλλεύονται.

Αυτοί, οι φοβισμένοι άνθρωποι, δύσκολα θα να αναλάβουν τις ευθύνες τους σε μια προσπάθεια για την καλυτέρευση της ζωής τους και για την χειραφέτηση ολόκληρης της κοινωνίας και θα περιοριστούν να ερμηνεύσουν την παρούσα συγκυρία ως φυσικό φαινόμενο ή θέλημα Κυρίου, κάτι σαν την κακοκαιρία, που θα περάσει κάποια στιγμή από μόνη της. Αυτοί, οι φοβισμένοι άνθρωποι, θα είναι οι ίδιοι που θα πιστέψουν ότι μας ψεκάζουν, αλλά και αυτοί που θα ψηφίσουν, από τον κάθε τυχάρπαστο μέχρι τους νεοναζί, για να τους σώσουν.

«Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά»

Υ.Γ.2     Ανεξάρτητα από το αντικείμενο του μαθήματος του καθενός και της καθεμιάς, ρωτήστε τους φοιτητές σας, τι γνωρίζουν για τον Δαρβίνο, τη θεωρία της εξέλιξης και τη σχέση που αυτή μπορεί να έχει με τον κόσμο που παρατηρούμε. Οι απαντήσεις πιστεύω, θα είναι ενδεικτικές του τρόπου που αντιλαμβάνονται τη φύση με τις λειτουργίες της και κατ’ επέκταση την επιστήμη της δασολογίας.
Δεν είναι τυχαίο πιστεύω που ποτέ δεν διδαχτήκαμε, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, για τη συγκεκριμένη θεωρία και ότι η πάλη των αντιθέτων, όπως περιγράφει εύστοχα η φιλοσοφική μέθοδος της διαλεκτικής, είναι η πηγή κάθε εξελικτικής διαδικασίας στη φύση και στην κοινωνία.

Τα αντίθετα, για τη συγκεκριμένη μέθοδο, αποτελούν τη θέση και την αντίθεση και τα οποία αίρονται σε κάτι ανώτερο, στην σύνθεση. Κατά αυτόν τον τρόπο, περιγράφονται και οι συνθήκες που προκύπτουν κάθε φορά, πχ. σε οργανισμούς και περιβάλλον στα καθ’ ημάς, και που κάνουν αναγκαία την αλλαγή της προηγούμενης κατάστασης. Ίσως, με αυτόν τον τρόπο, μαθαίναμε να ξεπερνάμε τις αντιθέσεις στη σκέψη και την αντίληψη μας για τον κόσμο αλλά και στις σχέσεις μας με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Γιατί το ζητούμενο, δεν είναι απλά η διαφωνία.

«Τα πάντα ρει». Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη σταθερά, από αυτήν την αιώνια και αδιάκοπη κίνηση;

Εάν η ορκωμοσία λοιπόν και το πλαίσιο της είναι η θέση, τότε αυτό το κείμενο είναι μια αντίθεση, που προσπαθεί να δημιουργήσει τις συνθήκες για να προκύψει μια καινούρια σύνθεση, στον δρόμο για την χειραφέτηση του ανθρώπινου είδους.

(βλέπε επίσης >>>)