Συνείδηση-Aντίληψη Aλήθειας και Eικονικής Πραγματικότητας

του Μάξιμου Παχατίρογλου,

Μηχανολόγου – Εκπαιδευτικού

Για επικοινωνία, e-mail:
maximo97@pathfinder.gr

Σχετικά με την Φιλοσοφία

Η φιλοσοφία (παρεξηγημένη έννοια από πολλούς στις μέρες μας και όχι μόνο), της επιστημονικής τεκμηριωμένης η ζητούμενης ΑΛΗΘΕΙΑΣ, δεν γίνεται, δεν μπορεί και δεν πρέπει να εμπλέκεται με την ιδεαλιστική, μεταφυσική, η θεολογική «φιλοσοφική» θεώρηση των πραγμάτων, όπως πολλοί επιχειρούν να παρουσιάσουν. Όλοι αυτοί που προτάσσουν και εκφράζουν με τον ένα η άλλο τρόπο, το υποθετικό- ιδεατό - μυστηριακό, σε αντίθεση του αντικειμενικά τεκμηριωμένου πραγματικού, αποπροσανατολίζουν σκόπιμα τις αντιλήψεις των ανθρώπων, συνειδητά όταν εκφράζουν ίδια συμφέροντα, η ασυνείδητα λόγω άγνοιας, αφέλειας η ακόμα και βλακείας.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ που διαπραγματεύομαι παρακάτω, είναι αυτή που προκύπτει με ρεαλιστική προσέγγιση, ορθολογιστικής ανάλυσης, των δεδομένων τεκμηριωμένων πληροφοριών, του «επιμέρους» προς το «όλον» και αντιστρόφως, του ζητήματος που εξετάζω κάθε φορά, μέσω της αντικειμενικής γνώσης γι’ αυτά. 

Ασφαλώς και πρωτίστως κατανοώντας την ανθρώπινη φύση ,με τις κληρονομικές η επίκτητες καταβολές και ανασφάλειες που διαμορφώνουν ιδέες , άξιες, πρότυπα και συμπεριφορές. Όλ’ αυτά δηλαδή που αποτελούν τελικά το διαμορφωμένο «εγώ» μας μέσω της συνείδησης – αντίληψης μας.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ – ΕΙΣΑΓΩΓΗ

-Τα παρακάτω αναφερόμενα, απευθύνονται σ’ όλους εκείνους, όπου ανεξάρτητα του «επίσημου» πολιτειακού επιπέδου σπουδών τους, υποχρεώθηκαν λόγω και κυρίως της παιδείας και βιωμάτων τους, να μην σκέπτονται η να προβληματίζονται δημιουργικά και τεκμηριωμένα στην αναζήτηση της αλήθειας των πραγμάτων. 

Σ’ όλους αυτούς που αποτελούν τις πλειοψηφίες των κοινωνιών του κόσμου, τους τυφλούς πιστούς των μεταφυσικών, ιδεατών δογμάτων, στους ουσιαστικά απαίδευτους της επιστημονικής σκέψης και λογικής.

Στους παραπληροφορημένους σκόπιμα των ιστορικών εξελίξεων της ανθρωπότητας, στους φανατισμένους, «κολλημένους» οπαδούς στείρων ιδεών και συμβόλων.
Των ανθρώπων εκείνων, όπου ο παράγοντας αντίληψης, ορίζεται κυρίως συναισθηματικά – συμφεροντολογικά, σε «αλήθειες» που «βολεύουν» κατά περίπτωση και συγκυρίες.

Τέλος σ’ όλους μας, όπου φυγομαχούμε απ’ την ΑΛΗΘΕΙΑ που «πονάει», αν δεν κολακεύει τη δομή αντίληψης του «εγώ» μας και των ίδιων συμφερόντων μας. 

Η προσωπική «αλήθεια» που μας εκφράζει, δεν μπορεί παρά να έχει μερική η και καμία αξία, για ζητήματα που οι γνώσεις μας είναι αντικειμενικά ελλιπείς η ανύπαρκτες. Η «δική μας αλήθεια» εκδηλώνεται κυρίως σαν αντανάκλαση της συναισθηματικής υποκειμενικότητας μας και των όποιων σκοπιμοτήτων η συμφερόντων εκφράζουν την καθημερινότητα της ζωή μας.

Με καλοπροαίρετη διάθεση, ο ρεαλιστικά σκεπτόμενος αναγνώστης, μπορεί να συμφωνήσει η να διαφωνήσει συγκρίνοντας τις δικές του απόψεις - θέσεις μ’ αυτές που παραθέτω , αλλά πάντα και μόνο με κριτήρια και γνώμονα, την επιστημονική τεκμηρίωση περί του αντιθέτου, χωρίς στείρους εγωισμούς η άλλες αγκυλώσεις που οδηγούν στο πουθενά…

Το καλοπροαίρετο βέβαια, συνεπάγεται αυτοκριτική διάθεση, υπέρβαση του συναισθηματισμού και του ατομικού συμφέροντος, (επανέλεγχο ιδίων κατεστημένων «αξιών» συντηρητικού χαρακτήρα κυρίως), και αναθεώρηση τους - αν και όταν χρειάζεται-, όσο κι’ αν αυτό ακούγεται ουτοπιστικό στην πράξη, για τον μέσο και όχι μόνο άνθρωπο.

Υπέρβαση και αμφισβήτηση του δομημένου «εγώ» μας δηλαδή, προκειμένου να πλησιάσουμε μέσω της αντικειμενικής ΓΝΩΣΗΣ, την ΑΛΗΘΕΙΑ των πραγμάτων.
Το «κέρδος» μιας τέτοιας προσπάθειας, είναι μια νέα αντίληψη που απομυθοποιεί τις επίκτητες δοσμένες φοβίες από την παράδοση, που κληρονομούμε έτσι κι’ αλλιώς από κάθε είδους «διδασκάλους», που παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη διαμόρφωση της, για τα πράγματα ειδικώς και γενικώς, μέσα απ’ τις εκάστοτε ιστορικές κοινωνικές αντιλήψεις, όσον αφορά αξίες και ταμπού. Μαθητεύουμε να υπακούμε στα κοινώς παραδεκτά του συστήματος για προσαρμογή μας σ’ αυτό.

Προσαρμοζόμαστε ανάλογα της παιδείας που έχουμε, των συμφερόντων που μας εκφράζουν, των φιλοδοξιών μας κλπ, χωρίς ιδιαίτερη η και καμία προσπάθεια (για τους περισσότερους από μας), σε ενδεχόμενη αναθεώρηση πολλών εξ αυτών των στοιχείων που μας διακρίνουν.

Η αναθεώρηση ιδεών και θέσεων, χάριν της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, που μπορεί να βρίσκεται σε σύγκρουση του δομημένου «εγώ» μας, είναι το πρόβλημα.
Αν δεν τολμήσουμε να υπερβούμε το «εγώ» μας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να την δεχτούμε, ούτε ασφαλώς να την «ψάξουμε».

Ιδιαίτερα δε, αν θίγει τα ατομικά συμφέροντα η τις επίκτητες «αξίες» μας, όπου θα δίναμε και τη ζωή μας γι’ αυτές, προκειμένου να τις υπερασπιστούμε…. Έτσι όμως, η «αλήθεια» μας γίνεται υποκειμενική, υποκριτική, συμφεροντολογική κλπ. 

Στην αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ, γυρίζουμε την πλάτη και ταυτόχρονα θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε σωστά τοποθετημένοι με τις απόψεις μας, γενικώς και για όλα…..η απλώς δηλώνουμε παθητικά αδιάφοροι γενικώς και για όλα…

Είμαστε όμως έτσι σε θέση να διακρίνουμε ανεπηρέαστοι απ’ το δομημένο «εγώ» μας την ΑΛΗΘΕΙΑ, απ’ το κοινώς λογικά παραδεχτό τεκμηριωμένο ψέμα που προβάλλεται ως ΑΞΙΑ και στόχος ζωής; Από τη μια μεριά έχουμε ως βάση εκτίμησης των πραγμάτων τον συναισθηματικό παράγοντα κι’ από την άλλη την λογική. 

Δυο στοιχεία που συνυπάρχουν και καθορίζουν την αντίληψη μας,(αλληλοσυγκρουόμενα συνήθως ) ανάλογα του μέτρου που το καθένα απ’ αυτά κυριαρχεί στο «εγώ» μας, προκειμένου να νοιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και τους άλλους, αποφεύγοντας τις «κόντρες», συμφωνούντες υποκρινόμενοι, όταν και αν δεν μας «παίρνει» για το αντίθετο…

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ – ΑΝΤΙΛΗΨΗ

Η αντίληψη του «εγώ» και του περιβάλλοντος, είναι το αποτέλεσμα που προκύπτει απ’ τον «μηχανισμό» δημιουργίας - λειτουργίας ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του εγκεφάλου, μέσω επεξεργασίας του συνόλου των πληροφοριών που δέχεται από εσωτερικά και εξωτερικά ερεθίσματα, ηλεκτρικής βάσης αισθητήρων. Η «διαφορά δυναμικού» (ηλεκτρολογικός όρος) των ηλεκτρομαγνητικών φορτίων μεταξύ των στοιχείων που σε κάθε περίπτωση αποτελούν το ΟΛΟΝ στο σύμπαν, και οι αντίστοιχες - ανάλογες χημικές αντιδράσεις, δημιουργούν το αίτιο για την εμφάνιση του φαινομένου, στην λειτουργία και συμπεριφορά του η στην μετάλλαξη της κατάστασης του, είτε αφορά τους ζώντες οργανισμούς, είτε την ανόργανο ύλη και την συνολική ενέργεια γενικώς που ορίζουν το Σύμπαν.

Είναι δεδομένο και επιβεβαιωμένο από εκατονταετίας και πλέον, ότι το Σύμπαν στην ολότητα του δεν είναι παρά ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Ενέργεια που μετασχηματίζεται σε ύλη και αντίστροφα, κάτω από συγκεκριμένες νομοτελειακές συνθήκες και προϋποθέσεις.

Το σώμα μας παράγει ενέργεια!

Adam Heller

Η σύγχρονη ιατρική χρησιμοποιεί, όλο και πιο πολύ, μηχανικά μοσχεύματα που ενσωματώνονται στον ανθρώπινο οργανισμό. 'Eνα μειονέκτημά αυτών των συσκευών είναι ότι απαιτούν την ύπαρξη κάποιας εξωτερικής πηγής ενέργειας. 

Τώρα όμως μια νέα μέθοδος παράγει αυτή την απαιτούμενη ενέργεια απ' τον ίδιο τον ανθρώπινο οργανισμό.

Η ερευνητική ομάδα του Adam Heller απ' το πανεπιστήμιο του Austin στο Τέξας, έχει αναπτύξει μια μικροσκοπική συσκευή που αφού εμφυτευτεί στον ανθρώπινο οργανισμό, μπορεί να παράγει ρεύμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από άλλες εμφυτευμένες συσκευές (π.χ. αισθητήρες για την ανίχνευση του σακχάρου στο αίμα). 

Ο μηχανισμός αυτός, παράγει ηλεκτρική ενέργεια απ' την συνήθη μεταβολική αντίδραση της γλυκόζης με το οξυγόνο και μπορεί να εισαχθεί σε διάφορα σημεία του οργανισμού που περιέχουν υγρά πλούσια σε γλυκόζη (π.χ. στη σπονδυλική στήλη).

Παρόμοιες συσκευές είχαν κατασκευαστεί και παλιότερα.

Το πρόβλημά τους όμως ήταν ότι δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στο περιβάλλον του ανθρώπινου οργανισμού. Οι κατασκευαστές της νέας αυτής μικροσκοπικής - μήκους 2 εκατοστών και πλάτους 7 χιλιοστών του χιλιοστού - συσκευής, ισχυρίζονται ότι λειτουργεί πολύ καλά σε θερμοκρασία σώματος 37 βαθμών και PH 7,2.

Η ενέργεια που μπορεί να παράγει είναι της τάξης των 1,9 microwatts (όσο μια μπαταρία ρολογιού χειρός). Μπορεί δηλαδή να τροφοδοτήσει άλλες μικροσυσκευές, όχι όμως μια τεχνητή καρδιά.

Επιπλέον δεν έχει μακρά διάρκεια ζωής (χάνει 6% της ισχύς κάθε μέρα). Παρόλα αυτά αποτελεί μια ελπιδοφόρα για το μέλλον τεχνολογική εφαρμογή. Θυμηθείτε το Matrix. Ο κόσμος των μηχανών εκτρέφει... ανθρώπους για να χρησιμοποιεί την θερμότητα του σώματός τους για πηγή ενέργειας. Λοιπόν, ο κινηματογράφος αντιγράφει την επιστήμη ή η επιστήμη τον κινηματογράφο. Ιδού η απορία!

ΠΗΓΗ: Esoterica.gr

Ο «μηχανισμός» δημιουργίας συνείδησης, λειτουργεί στη βάση και λογική ενός ηλεκτρονικού ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ (computer), με ασύγκριτη όμως πολυπλοκότητα της δομής του έναντι των σημερινών υπαρχόντων υπολογιστών, αλλά που όμως υπερτερούν σε ταχύτητα επεξεργασίας των δεδομένων πληροφοριών. 

Ο προσωπικός «ατομικός υπολογιστής μας», με τους αισθητήρες των νεύρο κυττάρων στην αλληλεξάρτηση τους, δημιουργούν εκτός του παράγοντα λογικής σειράς των δεδομένων πληροφοριών και επομένως προτροπή στην ορθολογική κατεύθυνση της αντίληψης μας, και σ’ εκείνες των συναισθηματικών φορτίσεων που δημιουργούνται απ’ τις έμφυτες και επίκτητες βιολογικές ανάγκες μας, στην κάλυψη των ψυχολογικών κενών (ασφάλειας, αποδοχής, διάκρισης κλπ.) που την απομακρύνουν απ’ το αντικειμενικά πραγματικό, στο εικονικό και ιδεατό. 

Το «αποτέλεσμα» αυτής της επεξεργασίας των υπαρχόντων πληροφοριών, για την αντίληψη του ατόμου, ποιοτικά θα είναι ανάλογο της καλής η όχι λειτουργίας του «μηχανισμού» συνείδησης του εγκεφάλου του γενικώς, και στην ορθότητα η όχι αυτών των πληροφοριών που υπάρχουν στη μνήμη του. Η διαδικασία αυτή είναι κοινή αλλά και ανάλογη στον κάθε ζωντανό οργανισμό. Είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που δημιουργεί την ΑΝΤΙΛΗΨΗ των πραγμάτων.

Χωρίς ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του ζώντος οργανισμού, σαν το «όλον» του επιμέρους κυττάρου του, δεν υπάρχει ούτε έχει απολύτως κανένα νόημα το οτιδήποτε. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το κύτταρο όταν οι προϋποθέσεις αναπαραγωγής η επιβίωσης του παύουν να υπάρχουν.

Η λειτουργία του μηχανισμού δημιουργίας συνείδησης στον εγκέφαλο, (ανάλογος λειτουργικά του επεξεργαστή μνήμης computer) που την παράγει., αν και όταν διακοπεί η υπολειτουργήσει όπως συμβαίνει στον ύπνο (λιγότερο) η στην νάρκωση (περισσότερο), το «όλον» για το επί «μέρος» του, γίνεται ανύπαρκτο. 

Το υποσυνείδητο που δεν αντικαθιστά το συνειδητό σε φυσιολογική κατάσταση λειτουργίας και εγρήγορσης του εγκεφάλου, γίνεται κυρίαρχο στη παραπάνω κατάσταση ύπνωσης που το συνδέει με την πραγματικότητα. Στο υποσυνείδητο υπάρχουν οι ίδιες πληροφορίες του συνειδητού, μόνο που δεν αξιολογούνται με την σειρά και την λογική του πραγματικού.

Είναι θα λέγαμε το υποπροϊόν της συνείδησης στην υπολειτουργία του μηχανισμού, σε καταστάσεις ύπνωσης η νάρκωσης, όπου το όνειρο η όραμα παίρνει διαστάσεις μιας εικονικής πραγματικότητας.

Στην περίπτωση κλινικού θανάτου του «όλου», η παύση λειτουργίας του μηχανισμού συνείδησης στον εγκέφαλο, προηγείται χρονικά αυτού των κυττάρων που τον αποτελούν, όπου εξακολουθούν να έχουν συνείδηση της οντότητας των για χρονικό διάστημα, και να βιώνουν στο περιβάλλον τους, μέχρι πλήρους στέρησης τροφής και οξυγόνου.

Στο επί μέρους του «όλου», (αποτελούμενο από διαφορετικά είδη κυττάρων ανά όργανο), η ζωή συνεχίζεται κανονικά αφού διαθέτουν ξεχωριστή συνείδηση της οντότητας και λειτουργίας των και εφόσον εξακολουθούν να υπάρχουν όλες εκείνες οι προϋποθέσεις και συνθήκες ζωής των.

Τα όργανα των αισθήσεων στο σύνολο τους και κατά περίπτωση, έχουν αντίστοιχα ένα σύνολο αισθητηρίων νεύρο- κυττάρων κατανεμημένων στο σώμα με αυστηρά συγκεκριμένο προορισμό και λειτουργία αίσθησης (ζεστού, κρύου, όσφρησης, γεύσης, ηδονής, πόνου, όρασης κλπ), που δίνουν σχετικές και ανάλογες πληροφορίες στον μηχανισμό του εγκεφάλου για επεξεργασία.

Αθροιστικά και ανάλογα, δημιουργούν την αίσθηση συμπεριφοράς, αποδοχής η απόρριψης μέσω «άμυνας» η «επίθεσης» σε εσωτερικά η εξωτερικά ερεθίσματα. Η όλη διαδικασία λειτουργίας και επικοινωνίας μεταξύ των κυττάρων - νεύρο κυττάρων, στηρίζεται στη διαφορά δυναμικού ηλεκτρικής-μαγνητικής- χημικής-θερμικής κ.α. μορφών ενέργειας, που στο σύνολο τους αποτελούν βασικά φυσικά μεγέθη αλληλοεξαρτώμενα κατά περίπτωση, με ανάλογα αποτελέσματα του μέτρου συμμετοχής των, της δυναμικής των και της χρονικής διάρκειας εξέλιξης του φαινομένου αντίληψης.

Η παραπάνω περιγραφή δυναμικής αλληλεξάρτησης των κυττάρων, δεν αποτελεί επιστημονική φαντασία αλλά τεκμηριωμένο δεδομένο απ’ αυτήν.

Οι πληροφορίες, εμπειρίες κλπ, που δεχόμαστε στην διάρκεια της ζωής μας, καταγράφονται στην μνήμη του εγκεφάλου ως ηλεκτρικές μεταβλητές τάσης-έντασης στα νεύρο - κύτταρα και ανάλογα των πληροφοριών αυτών, δημιουργούν συμπλέξεις γνωσιολογικών – αναγνωρίσιμων ενοτήτων π.χ. συνδυασμός δυο η περισσότερων ηχητικών σημάτων στο «όλον» μιας μουσικής σύνδεσης, η μιας τηλεοπτικής εικόνας απ’ το σύνολο των φωτεινών η όχι στιγμάτων - σημάτων που την αποτελούν. 

Κάθε σήμα από μόνο του δεν προσδιορίζει την όλη εικόνα ούτε ασφαλώς μια μουσική νότα την όλη σύνθεση. Με την ίδια λογική, κάθε ανθρώπινο κύτταρο από μόνο του δεν προσδιορίζει το «όλον» του ανθρώπου η του κάθε άλλου οργανισμού. 

Ο μηχανισμός του εγκεφάλου, στη βάση της «λογικής νομοτελειακής συνέχειας»,της σύνθεσης και ανάλυσης , ενεργοποιεί άλλους επιμέρους μηχανισμούς επεξεργασίας προσδίδοντας έτσι, την γενική όλη «εικόνα» της αντίληψης και εξ αυτής, της άποψης η συμπεριφοράς μας.

Οι κρυμμένες δυνατότητες του εγκεφάλου!

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να σκέφτονται με μια «καρτεσιανή λογική», δηλ. με ένα γραμμικό τρόπο σκέψης, με μια επαγωγική λογική, αγνοώντας τη σημασία των συναισθημάτων, της διαίσθησης, χωρίς να τολμούν να προσεγγίσουν νέους τρόπους σκέψης. Αλλά οι πρόσφατες διαπιστώσεις στην ψυχολογία, τη νευρολογία και άλλες επιστήμες έχουν οδηγήσει στην ανάπτυξη νέων μεθόδων σκέψης και εκμάθησης. Η θεωρία της Πολλαπλής Νοημοσύνης, καθώς και τεχνικές ταχύρυθμης εκμάθησης που έχουν αναπτυχθεί, δείχνουν νέες δυνατότητες του ανθρώπου που δεν έχουμε μάθει να τις αξιοποιούμε συστηματικά.

Παράδειγμα των ανεκμετάλλευτων δυνατοτήτων μας είναι η μονόπλευρη χρήση του τεχνικές "εξισορρόπησης" περιλαμβάνουν κατάλληλα μουσικά ακούσματα, όπως για παράδειγμα η "αργή" κίνηση της μουσικής μπαρόκ, η οποία φαίνεται ότι του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου μας, το οποίο όντας πιο «αναλυτικό» και ακολουθώντας έναν γραμμικό τρόπο σκέψης αποκλείει μια ολιστική θεώρηση του ανθρώπου και της ζωής.

Αποκορύφωμα - και θεμέλιο - αυτής της μονόπλευρης θεώρησης αποτελεί η ρήση του Καρτέσιου «σκέφτομαι άρα υπάρχω». Τώρα σύγχρονοι ερευνητές αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον ελλιπή χαρακτήρα αυτής της θεώρησης.

Επίκαιρο παράδειγμα το βιβλίο του Antοnio Damαsio "Descarte's mistake" («Το σφάλμα του Καρτέσιου»), στο οποίο ο διάσημος πορτογάλος νευρολόγος αντιστρέφει τα λόγια του Καρτέσιου και υποστηρίζει: «Υπάρχω (και αισθάνομαι), γι' αυτό σκέφτομαι».

Για τον Damasio η ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους πρέπει να βασιστεί στην αντιμετώπισή του σαν μια ολότητα.

Αυτές οι νέες θεωρήσεις έχουν οδηγήσει στην ανάπτυξη κάποιων τεχνικών που προσπαθούν να ενεργοποιήσουν το ("ξεχασμένο" στους περισσότερους) δεξί μας ημισφαίριο. 'Eνα "κόλπο" που χρησιμοποιούν αυτές οι τεχνικές, είναι να ανατεθεί σε ένα άτομο μια εργασία που το αριστερό ημισφαίριο θα την θεωρούσε άσκοπη και βαρετή - μιας και σκέφτεται κατά κανόνα ωφελιμιστικά - με αποτέλεσμα να παραχωρήσει τον έλεγχο στο δεξί ημισφαίριο, το οποίο με τη σειρά του φαίνεται να το διασκεδάζει. Το αποτέλεσμα είναι μια πιο ισορροπημένη χρήση του εγκεφάλου.

Άλλες ηχούν σε συχνότητες παρόμοιες με αυτές που συλλαμβάνουν τα αυτιά ενός εμβρύου και βοηθάει πολύ στην μακρόχρονη αποθήκευση πληροφοριών στη μνήμη. Για άλλους πάλι, ένα καλό κόλπο ισορροπημένης λειτουργίας των δύο ημισφαιρίων είναι η ... σιωπή! (την οποία φαίνεται να απεχθάνεται το αριστερό ημισφαίριο).