Άλλη μια εποχή μεγαλείου για το χριστιανισμό

Άγιοι αγύρτες: Ο πατριάρχης Φραβίτας

Ψυχωφελές ανάγνωσμα από το βλόγιον του ευσεβέστατου Ροΐδη...

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,

Επειδή πολλοί πιστοί αναρωτιούνται γιατί η Ιερά Μητρόπολις Ηλείας δεν έδειξε ίχνος ελέους απέναντι στους ξένους αδελφούς του Χριστού, σιωπώντας ακόμη και τώρα που δάκρυσε (για όποιον τον πιστεύει) και ο κ. Δένδιας, γράφοντας για πολλοστή φορά το θεό της στα παλιά της τα παπούτσια, θα ήθελα να εξηγήσω ότι παλαιόθεν η επαγγελματική τάξη των επισκόπων, κατελάμβανε τις έδρες της με υπόγειες συνωμοσίες και με εξαγορές, με μόνη λαμπρή εξαίρεση την εποχή της Οθωμανικής δυναστείας, οπότε οι αρχιερατικοί θώκοι αγοραζόντουσαν ανοιχτά, με πλειοδοτικούς διαγωνισμούς, κάτω από τη διαιτησία του Μεγάλου Βεζύρη.

Επιτρέψτε μου να αναφερθώ ενδεικτικά στην περίοδο που ο πατριαρχικός θρόνος καταλαμβανόταν από τον ευνοούμενο του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Υπήρξαν και τότε κάποιες εξαιρέσεις, οπότε ο Άναξ ανέθετε στον ίδιο το θεό του το δικαίωμα της επιλογής πατριάρχη. Ένας από αυτούς είναι κι ο σεπτός Φραβίτας ή Φραυϊτας ή Φλαυϊτας, που στρογγυλοκάθισε στο θρόνο για μόλις τρεις ή τέσσερεις μήνες στα τέλη του 489 αρχές 490, διάδοχος του μακάριου Ακάκιου, του οποίου η πολιτική της προσέγγισης με τους Μονοφυσίτες είχε προκαλέσει το λεγόμενο ‘Ακακιανό Σχίσμα’ μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινούπολης, αναγκάζοντας τον ορθόδοξο πάπα Φήλικα να τον αφορίσει.

Ο Ακάκιος είχε προδώσει τον αυτοκράτορα Βασιλίσκο και την οικογένειά του, παραδίδοντάς τους από το ναό όπου ζήτησαν άσυλο στον μετέπειτα αυτοκράτορα Ζήνωνα, ο οποίος έχοντας υποσχεθεί να μη χύσει το αίμα τους, κατέφυγε σε ένα αισχρό τέχνασμα, τους καταδίκασε να πεθάνουν από δίψα. Ο Ακάκιος είχε διαδεχθεί τον αγιότατο Γεννάδιο. Αυτό το αναφέρω όχι για να κουράσω το αναγνωστικό μας κοινό αλλά επειδή υπάρχει αιτία. Ο δαίμονας είχε ήδη βάλει στο μάτι την Εκκλησία, περιμένοντας να πεθάνει ο υπερασπιστής της ο ιερότατος Γενάδιος. Δίδω τον λόγον εις τον Άγιον Νικόδημον τον Αγιορείτην, για του λόγου μου το ασφαλές:

«Oύτος ο Άγιος επήγε να προσευχηθή την νύκτα εις το άγιον Bήμα και εκεί είδε ένα φάντασμα δαιμονικόν, το οποίον επετίμησε μεν ο Άγιος, ήκουσε δε να του ειπή, ότι έως μεν οπού αυτός ζη, εμποδίζεται και δεν δύναται να κάμη τίποτε. Ύστερον δε μετά τον θάνατόν του, θέλει ταράξει την Eκκλησίαν. Tαύτα δε ακούσας, εφοβήθη ο Άγιος, και πολλά παρακαλέσας τον Θεόν, μετά ολίγον εκοιμήθη εν έτει 471, πατριαρχεύσας χρόνους οκτώ, και αφήσας διάδοχόν του Aκάκιον τον Πρεσβύτερον. (Αγ.Νικοδήμου Αγιορείτου ‘Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού’).

Πέθανε λοιόν ο Γεννάδιος, πέθανε και ο διάδοχός του ο Ακάκιος και ο Διάβολος έκρινε ότι ήλθε η στιγμή της επίθεσης. Εξιστορεί ο  Μέγας Χαρτοφύλακας των πατριαρχείων Μανουήλ Ι. Γεδεών («Πατριαρχικοὶ πίνακες»): «..Μετὰ τον θάνατον του πατριάρχου Ακακίου, ο αυτοκράτωρ Ζήνων ανέβαλεν επὶ τεσσαράκοντα ημέρας την εκλογὴν του διαδόχου, διέταξε δε και τεσσαρακονθήμερον νηστείαν και δέησιν ανὰ πάσας τας εκκλησίας, όπως ο Θεὸς εκλέξῃ τον άριστον. Αλλὰ το δαιμόνιον εκείνο φάντασμα, όπερ εν μιά των εσχάτων της ζωῆς αυτού νυκτών είδεν ο μακάριος πατριάρχης Γεννάδιος εξηκολούθει να ταράττῃ την Εκκλησίαν, όργανον δε νυν εύρε τον πανούργον Φραβίταν·…».

Αλίμονο αγαπητοί αναγνώσται, οι δαίμονες βρίσκουν πάντα τρόπο να βάλουν σε πειρασμό τους αγίους μοναχούς που ορέγονται επισκοπικές έδρες. Η ιδέα του αυτοκράτορα ήταν να αποφασίσει  ίδιος ο Θεός ποιος θα εκλεγεί πατριάρχης, γι’αυτό και διέταξε μέσα σε σφραγισμένο φάκελο να αφήσουν άγραφο χαρτί πάνω στην Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας. Ο αυτοκράτορας πίστευε πως ο Θεός θα γράψει ιδιόχειρα το όνομα του άριστου ως πατριάρχη. Από όλους τους απατεώνες που ήταν υποψήφιοι για πατριάρχες «…ικανώτερος του Φραβίτα καὶ μάλλον πανούργος ουδεὶς ευρέθη: αδρῶς διαφθείρας δια χρυσίου τον πρώτον του αυτοκράτορος θαλαμηπόλον, όστις εφρούρει τον ναόν, ενέγραψεν εν τω χάρτῃ το όνομα αυτού, σφραγίσας αυτὸν αύθις. Όταν δε μεθ᾽ ημέρας τεσσαράκοντα ηνεώχθη ο ναός και ο χάρτης απεσφραγίσθη, ανεγνώσθη το όνομα του Φραβίτα, όστις, ως γράφει Κάλλιστος ο Ξανθόπουλος, ‘αίφνης ανάρπαστος, απείρῳ δόξῃ περιρρεόμενος, άτε δη θεοπρόβλητος, επὶ τον πατριαρχικὸν μετὰ σοβαρών των αλμάτων ανέβαινε θρόνον’ ». Δεν είναι πρωτοφανή τα θαύματα αυτού του είδους με χαρτιά και ονόματα πάνω στην Αγία Τράπεζα της Αγιασοφιάς. Ο πατριάρχης άγιος Μεθόδιος ο Ομολογητής, τον οποίο είχε ευνουχίσει ο ίδιος ο Απόστολος Πέτρος στον ύπνο του, ισχυρίστηκε (εκτελώντας επιθυμία της εικονόδουλης χήρας του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεόφιλου), πως ένας Άγγελος έσβησε το όνομά του μακαρίτη από το αφοριστήριο κατά των εικονοκλαστών πάνω στην Αγ.Τράπεζα.

Μια από τις πρώτες ενέργειές του Φραβίτα ήταν να φέρει ειρήνευση στην Εκκλησία με τρόπο καθαρά παπαδίστικο. Στο μεν ορθόδοξο πάπα Ρώμης Φήλικα έγραψε πως υποστηρίζει το ορθόδοξο δόγμα, στο δε μονοφυσίτη πάπα και πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο Μογγό έγραψε πως υποστηρίζει το μονοφυσιτισμό. Δυστυχώς δεν μπόρεσε να χαρεί το θρόνο του. Πέθανε λίγους μήνες μετά πριν προλάβει να ξεπληρώσει τα χρέη που είχε δημιουργήσει για να διαφθείρει τους φύλακες του ναού. Μη λυπάσαι όμως φιλεύσπαχνε αναγνώστα διότι υπάρχουν και χειρότερα. Ο μακάριος πατριάρχης Καλλίνικος ο Γ΄ πέθανε από συγκοπή, όταν πληροφορήθηκε την εκλογή του για την οποία είχε πληρώσει αδρά. Έπεσε απόπληκτος όταν οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα γιορτάζοντας την εκλογή του:

“Η καμπάνες μανιωμένες/ Έκαναν ‘σα λυσσιασμένες”  (Α.Λασκαράτου “Ο παπα-Διάολος”).

Οι άγιοι δεσποτάδες ορέγονται τις επισκοπές πιο πολύ από ότι ποθούν τους εραστές τους. Ακόμη και στις ημέρες μας, που οι μητροπολίτες ξεχειλίζουν από αγιότητα, συμβαίνουν παρατράγουδα. Ο ασεβέστατος δημοσιογράφος της «Καθημερινής» (8-3-’98) Αντώνης Καρκαγιάννης, απευθυνόμενους στους Ιερώνυμο-Χριστόδουλο-Άνθιμο, υποψήφιους τότε Αρχιεπισκόπους έγραφε: “περιφέρεσθε συναλασσόμενοι και συνωμοτούντες, εκτοξεύοντες ο είς εναντίον του άλλου ακατανομάστους κατηγορίες και φρικτές αιτιάσεις…” και πρότεινε να αποσυρθούν όλοι οι δεσποτάδες και “απαλλαγμένοι από τις κατά κόσμον φιλοδοξίες, τις οποίες ο Σατανάς αυτοπροσώπως ενέσπειρε” στις ψυχές τους και να αναδείξουν ένα νέο αρχιμανδρίτη ως αρχιεπίσκοπο που “..δεν πρόλαβε ακόμη να διαφθαρεί” αλλά και γιατί θα βρίσκεται “εκτός του κύκλου των μεταξύ σας διαβολών, συκοφαντιών και ποικίλων και άκρως σκανδαλιστικών λοιδωριών”.

Αλλά και ο Γ. Κύρτσος (‘Ελεύθερος Τύπος’, 11-3-’98), δεν είχε διστάσει να κατηγορήσει τον ιερό Ιερώνυμο, τότε Θηβών, ο οποίος όπως όλοι γνωρίζουμε έγινε κληρικός για να μπορεί να μελετάει (δήλωσις Αλεξίου Τσίπρα στον Γ.Τράγκα) : “Οι υποσχέσεις από μερικούς υποψηφίους, οι οποίοι έχουν  εγκαταλείψει τις μητροπόλεις τους και βρίσκονται στην Αθήνα, υπερβαίνουν τα όρια της λογικής. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Θηβών…και των ανθρώπων του, οι οποίοι έχουν υποσχεθεί την μητρόπολη Κοζάνης σε τρεις αρχιμανδρίτες, οι οποίοι ασκούν απόλυτη επιρροή στους υπερήλικες και ασθενείς μητροπολίτες τους…”. Αυτά βέβαια ήταν ταπεινές συκοφαντίες γιατί ο κ. Ιερώνυμος, όπως βεβαιεί ο Άρχων Μικρός Φίλος Αλέξιος Τσίπρας, έγινε κληρικός μόνο και μόνο για να μπορεί να μελετάει.

Γυρνάω πίσω στον ιερό Φραβίτα, για να σημειώσω πως ο αυτοκράτορας πληροφορημένος από τους ανεξόφλητους και αγανακτισμένους δανειστές του τα συμβάντα, τιμώρησε τον ευνούχο θαλαμηπόλο που είχε δωροδοκήσει ο τρισμάκαρ πατριάρχης και αποφάσισε να αφήσει να εκλεγεί ο διάδοχός του χωρίς τη θεία ανάμιξη. Διάδοχος εξελέγη ο μακάριος Ευφήμιος, που βρέθηκε ανάμεσα στα πυρά των δυο παπών Ρώμης και Αλεξάνδρειας, που είχαν πάρει χαμπάρι πως ο Φραβίτας τους δούλευε και τους δυο. Ο ταλαίπωρος Ευφήμιος προσπάθησε να μαλακώσει τον Φήλικα της Ρώμης και το διάδοχό του Γελάσιο και εκεί που έλεγε πως τα κατάφερε, ένας φανατικός του έστησε καρτέρι στο ναό και όρμηξε με ξίφος να τον σκοτώσει. Με τη βοήθεια της Θείας πρόνοιας μπόρεσε να γλιτώσει, ο φονιάς εκτελέστηκε επί τόπου, αλλά ο αιρετικός αυτοκράτορας Αναστάσιος, χολωμένος που ο πατριάρχης τον κρατούσε στο χέρι με μια γραπτή ομολογία του πως τάχα είναι Ορθόδοξος, την οποία ο Ευφήμιος αρνιόταν να του επιστρέψει, κάλεσε Σύνοδο, η οποία τον καθαίρεσε και τον εξόρισε.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όλες αυτές τις αισχρότητες και τις ίντριγκες που διαπράττουν οι άγιοι πατριάρχες στα διαλείμματα των μελετών τους, δεν τις θέλουν. Ο διάβολος που μισεί την Εκκλησία τους αναγκάζει να τις κάνουν. Ας δείξουμε κατανόηση και ας τους αφήσουμε ανενόχλητους να διαβάζουν.

(βλέπε επίσης >>>)

Ρόδης Ροῦφος: Ἕνας υποδειγματικός ἄνθρωπος και πολίτης

("Ἐφημερίδα τού Κ.Σ.Μ."/τεύχος 164/Φεβρουάριος 2013)

Οι μελέτες για τον Ρόδη Ρούφο, σαν λογοτέχνη, διπλωμάτη, αντάρτη και τα αρκετά ἄλλα που υπήρξε, δεν είναι λίγες. Και θα ακολουθήσουν ασφαλώς και ἄλλες. Σαν κομβικό σημείο πάντως θά λειτουργήσει το αφιέρωμα στην μνήμη του στο φύλλο του Δεκεμβρίου τής «Νέας Ἑστίας».

Ἡ εἰσαγωγή του αφιερώματος γίνεται από τον γιό τού Ρούφου, τον Λουκᾶ. Ἀναφέρει τον πατέρα του με μεγάλη ευλάβεια, αλλά και τις ἰδεολογικές διχογνωμίες τους ὅσο ζούσε και οι οποίες σήμερα φαίνονται εντελώς ξεπερασμένες. Ὅλα τά ἄρθρα που περιέχει το αφιέρωμα είναι καλογραμμένα και καλά υπομνηματισμένα. Τα συναρπαστικά ὅμως για τον αναγνώστη κείμενα είναι η αλληλογραφία του με τον αχώριστο φίλο του Θεόφιλο Φραγκόπουλο και τον Γρίβα-Διγενή. Μαρτυρίες πολύτιμες για γεγονότα και για χαρακτήρες.

Ὁ Ρόδης γεννήθηκε το 1922 σε μια πλούσια οἰκογένεια που είχε έρθει από την Πάτρα. Ὁ πατέρας του είχε διατελέσει υπουργός των εξωτερικών τού δικτάτορα Παγκάλου (και τα είχε θαλασσώσει στην σχέση της χώρας μας με την Γιουγκοσλαβία). Ἀπό παιδί προοριζόταν να μπει στο διπλωματικό σώμα, αλλά τα διαβάσματά του εκάλυπταν ἕνα πολύ μεγαλύτερο πεδίο.

Διανοούμενοι ήταν και οι συμμαθητές του στο σχολείο «Μακρή», Φραγκόπουλος και Κίτσος Μαλτέζος, οι ὁποίοι βρέθηκαν μετά μαζί του στην Νομική Σχολή. Τον πρώτο καιρό τής εχθρικής κατοχής κυριαρχούσαν εκεί οι κομμουνιστές, που ήσαν ἄρτια ὀργανωμένοι. Ὁ Ρούφος στην εξαλλότητά τους αντιπρόβαλλε ἕναν νηφάλιο λόγο. Τού έρριχναν ξύλο καθημερινά. Μέχρι πού ξεσήκωσε αυτός την παθητική πλειοψηφία. Ἕνα πρωϊ ὁ Μαλτέζος δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ, διότι είχε αποστατήσει από την ΚΝΕ και δραστηριοποιήθηκε στον ΕΣΑΣ (Ἐθνικός Σύνδεσμος Ἀνωτάτων Σχολών). Ὁ θάνατος τού Μαλτέζου σημάδεψε την ζωή του Ρούφου και τού Φραγκόπουλου. Δεν έπαψαν να γράφουν βιβλία για τον χαμό του φίλου τους.

Τό 1944 ὅταν ὁ ΕΛΑΣ είχε καταλάβει τό σύνολο σχεδόν τού ἑλληνικού χώρου, ὁ Ρούφος ανέβηκε στον Ζέρβα και του πρότεινε την ἵδρυση μιᾶς ἰδιαίτερης φοιτητικής μονάδας στον ΕΔΕΣ, τον «Ἱερό Λόχο». Ὁ Ζέρβας δέχθηκε πολύ πρόθυμα την πρόταση και αφού ήρθαν ο Ρούφος και ὁ Φραγκόπουλος και οι ἄλλοι ὁμοϊδεᾶτες τους φοιτητές, νόθευσε την μονάδα τους χώνοντας σ’ αυτήν πρόσωπα συζητήσιμης σπουδαστικής ταυτότητας και νοοτροπίας μπράβου. Ἡ εμπειρία αυτή έκανε τον Ρόδη προσεκτικό στο ποιόν των προσώπων με τα ὁποία χρειαζόταν να συνεργασθεί.

Ὁ γράφων θυμᾶται το πορτραίτο του Ρόδη με γένια και φυσεκλίκια σε ένα εδεσίτικο φύλλο μετά την απελευθέρωση. Πολλοί τον μακάριζαν τότε γι’ αυτήν την δημοσιότητα, πώς θα του εξασφάλιζε την βουλευτία. Ὁ Ρόδης δεν θέλησε να γίνει βουλευτής – οι κομματικοί ανταγωνισμοί τον ἄφηναν αδιάφορο – και το 1949 μπήκε στο υπουργείο των εξωτερικών.

Ὑπηρέτησε σε διάφορα πόστα, στην αρχή ανένδοτος αντικομμουνιστής, αργότερα ὅμως προβληματισμένος για τα μέσα πού χρησιμοποιούσαν οι δυτικοί για να κρατήσουν την κυριαρχία τους πάνω στούς αποικιοκρατούμενους λαούς.

Ἡ έναρξη του αγώνα τής ΕΟΚΑ στην Κύπρο την 1η Ἀπριλίου 1955 τον βρήκε στην Λευκωσία πρόξενο τής Ἑλλάδος. Ὅταν τον Μάρτιο τού 1956 οι Ἄγγλοι απήγαγαν τον Μακάριο στις Σεϋχέλλες ὁ Γρίβας-Διγενής αναζήτησε τον Ρούφο για πολιτικό μέντορα του και για την σύνδεσή του με την Ἀθήνα. Ἐπί χρόνια την ἡγεσία των Κυπρίων αποτελούσε μια τριανδρία. Ὁ Μακάριος στις Σεϋχέλλες, ὁ Γρίβας-Διγενής στον βουνό, στην Λευκωσία ὁ Ρούφος, ο ὁποίος είχε επωμισθεί όλο το πολιτικό βάρος της προσπάθειας. Ἀπό τις επιστολές που αντάλλασσαν, γραμμένες ὅλες μέ την μηχανή από τον Ρούφο και αυτές του αρχηγού τής ΕΟΚΑ γραμμένες με το χέρι πλην μιᾶς, έχουν σωθεί πολύ λίγες στο αρχείο της οἰκογένειας Ρούφου. Αυτές πού ἄφησε φεύγοντας ὁ Ρόδης στο προξενείο για την ενημέρωση της υπηρεσίας, τις κατέστρεψε ὁ διάδοχός του, για να μην τις βρούν οι Ἄγγλοι αν εἰσέβαλλαν στο προξενείο. Πρᾶγμα πού ήταν πολύ απίθανο.

Στην αλληλογραφία μεταξύ Ρούφου και Γρίβα, ὁ πρώτος δίνει συνεχώς ὁδηγίες στον «Ἀρχηγό» να ενεργεί έτσι πού να μήν απαξιώνει τις συμπάθειες της διεθνούς κοινής γνώμης για τον αγώνα του και να μην ξεσηκώσει την τουρκική μειονότητα. (Πίσω από την πολιτική λογική τών ὁδηγιών βρίσκεται και ἡ απέχθεια τού Ρούφου για κάθε λογής αγριότητες.) Ὁ Γρίβας του απαντᾶ απολογητικά, αλλά τού αντιτάσσει ὅτι ὅλο το φταίξιμο για τον συναγωνισμό των ὠμοτήτων βαρύνει τούς Ἄγγλους.

Τό Πάσχα τού 1956 το ἑόρτασαν μαζί οι δύο στό βουνό. Και στην κυρία Ἀριέττα Ρούφου, πού συνόδευσε τον ἄντρα της, χρωστᾶμε την ὡραία φωτογραφία πού κοσμεί τό εξώφυλλο τής «Νέας Ἑστίας». Ὁ Ρούφος ως και ὅπλα είχε πάει με το προξενικό αυτοκίνητο στο βουνό, πρᾶγμα που, αν το ανακάλυπταν οι Ἄγγλοι, θα προκαλούσε τουλάχιστον την απέλασή του.

Τον Ρούφο απέσυρε από την Κύπρο στη μέση της δράσης του το υπουργείο των εξωτερικών. Ὡς ακραίο υποστηρικτή τού ένοπλου αγώνα τών Κυπρίων. Πρέπει να σημειωθεί ὅτι είχε επιτύχει από τον πρωθυπουργό Καραμανλή να αφαιρέσει το υπουργείο των εξωτερικών από τον Σπ. Θεοτόκη πού δεχόταν την εγκατάλειψη τού ένοπλου αγώνα και μιά μακρά περίοδο αυτοκυβέρνησης τής Κύπρου, μέχρι την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την Ἕνωση. (Ποτέ πρίν και ποτέ μετά ἕνας διπλωματικός δεν κατάφερε την αποχώρηση τού προϊσταμένου υπουργού του.) Ὁ Ἀβέρωφ πού διαδέχθηκε τον Θεοτόκη, αποσύροντας τον Ρούφο από την Κύπρο, για να μην φανεί θιγόμενος του πρότεινε να πάρει ἕνα ἄλλο μεγάλο πόστο στό εξωτερικό.

Ὁ Ρούφος δεν δέχθηκε. Ζήτησε να μετατεθεί στην πρεσβεία στο Λονδίνο, ὅταν επρόκειτο να παιχθεί ἡ ἑπόμενη φάση τού Κυπριακού.

Σ’ αυτήν ο θεωρούμενος ακραίος εργάστηκε συστηματικά για την επίτευξη των συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου, γιατί επίστευε ὅτι εκεί πού είχαν φθάσει πλέον τα πράγματα, εάν συνεχιζόταν ὁ ένοπλος αγώνας, θα επερχόταν η διχοτόμηση. Ὅταν έκλεισαν αυτές οι συμφωνίες έγραψε από το Λονδίνο, κατά υπόδειξη τού Καραμανλή, επιστολή στον Γρίβα, πού είχε γυρίσει στην Ἀθήνα δαφνοστεφανωμένος στρατηγός και προαλειφόταν να πολιτευθεί, για να τον πείσει για την αναγκαιότητα τής υποχώρησης πού είχε γίνει. Ὁ Γρίβας δεν πείσθηκε καθόλου και τον «τιμώρησε» ελαχιστοποιώντας στα απομνημονεύματά του για τον αγώνα της ΕΟΚΑ, πού δημοσίευσε το 1961, την συμβολή του Ρούφου.

Την εποχή πού βρισκόταν ο Ρόδης στο προξενείο τής Λευκωσίας, παρά την εντατική του απασχόληση στον κυπριακό αγώνα, εὕρισκε καιρό να διαβάζει, να γράφει από μυθιστορήματα μέχρι κοινωνιολογικά δοκίμια, και να αλληλογραφεί μέ τον Φραγκόπουλο, τον αχώριστο φίλο με τον ὁποίο διαπλέχθηκε ἡ ζωή του. Ὁ Θεόφιλος, στην καθημέραν ζωή αποκαλούμενος Μπούλης, πολύ απείχε από το να είναι πλούσιος ὅπως ο Ρόδης. Είχε πάει στην Βηρυττό, εργαζόμενος σέ ναυτιλιακό πρακτορείο για να ζει μέ τον μισθό του η οικογένειά του, δηλαδή η γυναίκα του κι’ αυτός και οι δύο γιοι τους. Ἀπό τους ὁποίους ο νεώτερος, ὁ Μίλτος, έχει γράψει ἕνα πολύ αξιόλογο κείμενο, με το ὁποίο κλείνουν τα ἄρθρα του φύλλου της «Νέας Ἑστίας».

Ὁ Ρόδης και ὁ Μπούλης ἄρχισαν να ανταλλάσσουν επιστολές από το 1946 και η αλληλογραφία τους σταματᾶ το 1968, ὅταν βρίσκονταν πια και οι δύο στην Ἀθήνα ασφυκτιώντας υπό τον ζυγό της χουντικής δικτατορίας. Ἀπό την αλληλογραφία τους, πού ανέρχεται σε 157 γράμματα, σχεδόν το σύνολο έχει διασωθεί. Στο φύλλο της «Νέας Ἑστίας» δημοσιεύονται 22 από αυτά πού είναι χαρακτηριστικά. Γραμμένα με πολύ κέφι, με ἄφθονα κουτσομπολιά, με χτυπητές εκφράσεις σε ξένες γλώσσες, πειράγματα μεταξύ τους, υποκλίσεις αλληλοθαυμασμού, κριτικές των επικριτών τους, ανακοινώσεις μελλοντικών δημοσιευμάτων του καθένα τους, που πρόκειται να κονταροκτυπηθούν για την απόκτηση βραβείων. Ἄν και διάνυαν αμφότεροι την πέμπτη δεκαετία τής ζωής τους, τα γράμματά τους είναι θαυμασίως νεανικά.

Ἡ αποφράδα 21^η Ἀπριλίου 1967 βρήκε και τούς δύο στην Ἀθήνα και τούς γέμισε με οργή. Ὁ Ρόδης έπαψε να πατᾶ στο υπουργείο των εξωτερικών, το ὁποίο ὅταν κουράστηκε να τον περιμένει, τον απέλυσε για εγκατάλειψη θέσης. Ἔγραψε ὅμως σειρά βιβλίων και ἄρθρων πού κυκλοφόρησαν στο εξωτερικό με ἄλλο ὄνομα για να καταδείξουν την δολιότητα τής χούντας. Ὁ Μπούλης σταμάτησε να γράφει. Ὅταν ὅμως ἡ Χούντα για να δώσει μια επίφαση ὁμαλότητας στην ζωή της χώρας λασκάρησε λίγο τα δεσμά της, πρωτοστάτησαν και οι δύο στην ἵδρυση ἑνός δήθεν πνευματικού σωματείου στην ουσία αντιδικτατορικού, και στην έκδοση με μιά ὁμάδα ὁμογνωμόνων τους διανοουμένων του βιβλίου «18 Κείμενα» και κατόπιν του επόμενου «Τά Νέα Κείμενα» πού η εἰρωνεία τους ξέσκιζε το χουντικό καθεστώς. Στην σύνταξη αυτών των βιβλίων έβαλε ὁ Φραγκόπουλος το πάθος του, ὁ Ρούφος την διπλωματικότητά του να συμβιβάζει διϊστάμενες απόψεις. Ἔτσι μετά από την πολυετή διαίρεση του εμφυλίου συγκροτήθηκε μια εθνική ἑνότητα εναντίον της δικτατορίας.

Τον Ὀκτώβριο τού 1972 ὁ Ρούφος έχοντας αρρωστήσει, πέθανε σε ἡλικία 48 ετών. Ἡ οἰκογένειά του από σεμνότητα δεν αναφέρει, ὅτι με την διαθήκη του ἄφησε ένα σεβαστό ποσό από την περιουσία του για να δίνει υποτροφίες σπουδών σε νέους, το ὁποίο ως σήμερα εξακολουθεί να παρέχεται.

Μυστηριώδεις πανίσχυρες εκρήξεις ακτίνων Γάμμα

Ανακαλύφθηκαν μυστηριώδεις πανίσχυρες εκρήξεις ακτίνων Γάμμα που κρατάνε για ώρες και πιθανώς προέρχονται από τον θάνατο τεράστιων άστρων.

Καθημερινή, 17/4/2013

Μια άγνωστη μέχρι σήμερα μορφή εκρήξεων ακτίνων Γάμμα εντόπισαν οι αστρονόμοι, η οποία εκλύει τεράστια ενέργεια και μπορεί να διαρκέσει ολόκληρες ώρες, αντίθετα με τις έως τώρα γνωστές εκρήξεις ακτίνων Γάμμα, που συνήθως δεν κρατάνε πάνω από μερικά δευτερόλεπτα. Οι επιστήμονες κάνουν την εικασία ότι οι ακτινοβολίες αυτές προέρχονται από το θάνατο γιγάντιων άστρων.

Για πρώτη φορά στις 25 Δεκεμβρίου 2010 οι επιστήμονες είχαν παρατηρήσει μια τέτοια παράξενη τεράστια έκρηξη που διήρκεσε δύο ώρες και την ονόμασαν «έκρηξη των Χριστουγέννων». Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Βρετανό αστρονόμο Άντριου Λέβαν του πανεπιστημίου του Γουόργουικ, που έκαναν τη σχετική ανακοίνωση σε συνέδριο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με το Space.com, έκαναν τις παρατηρήσεις τους με το τηλεσκόπιο «Τζέμινι» στη Χαβάη, με το οποίο υπολόγισαν ότι η έκλαμψη διαρκείας των ακτίνων Γάμμα προήλθε από απόσταση επτά δισεκατομμυρίων ετών φωτός, δηλαδή περίπου στα μισά του παρατηρήσιμου σύμπαντος.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η πηγή αυτής της αινιγματικής έκρηξης είναι ένα σούπερ-γιγάντιο άστρο με μάζα όσο 1.000 Ήλιοι (ένα από τα μεγαλύτερα και λαμπρότερα στο σύμπαν) και με πιθανή ακτίνα 1,6 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα, μια πραγματικά…αστρονομική απόσταση. Όταν ένα τέτοιο άστρο εκρήγνυται δημιουργώντας μια τεράστια σούπερ-νόβα (υπερκαινοφανής αστέρας), τότε η έκρηξη μπορεί να συνοδεύεται από πολύωρη εκπομπή ακτίνων-γ, που αποτελεί την ακτινοβολία φωτός με την μεγαλύτερη ενέργεια στο σύμπαν.

Μέχρι τώρα, οι αστρονόμοι είχαν συχνά παρατηρήσει εκρήξεις ακτίνων Γάμμα από σούπερνόβα, οι οποίες συνήθως διαρκούσαν έως δύο δευτερόλεπτα ή σπανιότερα για μερικά λεπτά. Τα τηλεσκόπια Swift, Φερμι παρατηρούν κατά μέσο όρο μια τέτοια έκρηξη κάθε ημέρα στο σύμπαν. Το φαινόμενο συμβαίνει όταν ένα άστρο καταρρέει βαρυτικά και δημιουργεί μια μαύρη τρύπα στη θέση του, η οποία, με τη σειρά της, καθώς «καταβροχθίζει» την γύρω ύλη, επιταχύνει ένα μέρος από αυτά τα σωματίδια, που διαφεύγουν με σχεδόν την ταχύτητα του φωτός και έτσι δημιουργούν στιγμιαίους «πίδακες» ακτινοβολίας-γ.

Όταν όμως το άστρο έχει τεράστια μάζα, η έκλυση των ακτίνων Γάμμα φαίνεται πως μπορεί να κρατήσει πολύ περισσότερο. Έτσι, τώρα πλέον γίνονται αντιληπτές εκρήξεις ακτίνων γάμμα που κρατάνε επί ολόκληρες ώρες. «Αυτά τα φαινόμενα είναι ανάμεσα στις μεγαλύτερες εκρήξεις στη φύση, όμως μόλις τώρα αρχίζουμε να τις βρίσκουμε. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι το σύμπαν ένα πολύ πιο βίαιο και ετερόκλητο μέρος από ό,τι είχαμε φανταστεί», δήλωσε ο Άντριου Λέβαν.

Στο ίδιο αστρονομικό συνέδριο στις ΗΠΑ, άλλη μία επιστημονική ομάδα, με επικεφαλής τον Μπρους Ζαντρ του Γαλλικού Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών (CNRS), παρουσίασε στοιχεία για παρόμοιες εκρήξεις διαρκείας ακτίνων Γάμμα, με πιθανή προέλευση το θάνατο υπερ - γιγάντιων άστρων. Οι ερευνητές, που έκαναν και τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστροφυσικής «The Astropgysical Journal», παρατήρησαν το Δεκέμβριο του 2011 μια έκρηξη ακτίνων Γάμμα που διήρκεσε επτά ολόκληρες ώρες και ήταν η μεγαλύτερη που έχει ποτέ καταγραφεί.

Τι είναι «αλήθεια», τι είναι «επιστήμη»;

του Αποστόλη Λυμπερίδη

Αν θα έθετα την ερώτηση «τι είναι η φιλοσοφία;» είμαι σίγουρος ότι οι περισσότερες απαντήσεις που θα έπαιρνα θα ήταν ποικίλες και πιστέψτε με, τόσο διαφορετικές η μια από την άλλη. Ίσως, το μόνο κοινό που θα είχαν, θα ήταν η ετυμολογία της λέξης, ότι η φιλοσοφία είναι για παράδειγμα η φιλία, δηλαδή η αγάπη, για τη σοφία. Όμως αυτό δεν λέει τίποτα αφού και στη «σοφία» ο καθένας θα έδινε μια διαφορετική ερμηνεία. Αυτή η σχετικότητα των εννοιών δημιουργεί παρανοήσεις. Οι έννοιες για την ίδια λέξη είναι πολλές και διαφορετικά τις αντιλαμβάνεται ο καθένας, γιατί ο καθένας σκέπτεται διαφορετικά. Γι’ αυτό και στην αρχαία ελληνική οι διάφορες φιλοσοφικές σχολές ονομάστηκαν «αιρέσεις». Αίρεση σημαίνει τρόπος του σκέπτεσαι, προαίρεση, σχολή.

Ο Επίκουρος τόνιζε ότι, ανάμεσα στους συνομιλητές, για κάθε λέξη πρέπει να αποδίδουμε την ίδια έννοια, διαφορετικά δεν θα μπορούμε να συνεννοηθούμε. Δεν είχε άδικο. Οι περισσότερες παρανοήσεις γίνονται επειδή δεν τηρούμε αυτόν τον κανόνα, ακόμα κι όταν λέμε τα ίδια πράγματα και διαφορετικά τα εννοούμε ή εννοούμε τα ίδια και με διαφορετικές λέξεις τα αποδίδουμε.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «σοφία» που αναφέραμε πιο πάνω. Κάποιοι θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τη λέξη «σοφία» με την «αλήθεια» δηλώνοντας ότι φιλοσοφία είναι η αγάπη, η αναζήτηση δηλαδή της αλήθειας. Όμως τι είναι αλήθεια; Σίγουρα και εδώ έχουμε μία σχετική έννοια. Διαφορετικά αντιλαμβάνεται ο καθένας την αλήθεια ή μήπως έχω άδικο;

Η γνώμη του καθένα είναι διαφορετική και σύμφωνη με τον τρόπο που σκέπτεται, τη σχολή δηλαδή που ακολουθεί, βλέπει το ίδιο πράγμα από διαφορετική γωνία και η επικοινωνία μας γίνεται πολλές φορές δύσκολη υπόθεση.

Τι είναι όμως δόγμα;

Η απόλυτη γνώμη! Η γνώμη που στο χρόνο παραμένει πάντα ίδια. Είναι αναχρονιστική και ξεπερασμένη γι’ αυτό ακριβώς είναι και αυθαίρετη!

Η αλήθεια είναι ζωντανή και γι αυτό είναι σχετική και ιστορικά καθορισμένη. Κάθε μέρα εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία, με νέες αναλύσεις, από το δάσκαλο στο μαθητή και μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πληρέστερη, αποβάλλοντας κάτι που θεωρήθηκε λανθασμένα στο παρελθόν ή εισάγοντας νέα στοιχεία εμπλουτίζοντας το περιεχόμενό της στο διηνεκές.

Ας δώσουμε και έναν ορισμό για την έννοια: Σαν σκέψη, είναι το ανώτερο προϊόν της εγκεφαλικής δραστηριότητας που αντανακλά γενικευμένα τα αντικείμενα και τα φαινόμενα της πραγματικότητας. Μέσω των εννοιών λοιπόν, σκεπτόμενοι, απεικονίζουμε γραπτά ή σε γλωσσική μορφή την πραγματικότητα του κόσμου και αυτό ακριβώς είναι που σηματοδοτεί την ακριβολογία των εννοιών.

Τελικά, αυτός ο διαλογισμός πιο πάνω μου φαίνεται βοηθάει, προκειμένου να αντιληφτούμε, μέσω της σοφίας και της αλήθειας, της αίρεσης και του δόγματος, της γνώμης και της γνώσης, τι είναι φιλοσοφία.

Πολλοί νομίζουν ότι η φιλοσοφία είναι οι όμορφες φράσεις, όπως «αγάπη σημαίνει να μην αναγκαστείς να ζητήσεις ποτέ συγνώμη» ή «τα δάκρυα είναι σαν τα διαμάντια, γι’ αυτό μην τα χαρίζεις σε όσους δεν τ’ αξίζουν».
Όχι!
Η φιλοσοφία είναι άλλο πράγμα.

Τώρα μπορούμε, νομίζω, να δώσουμε ένα γενικό ορισμό, τι εννοούμε φιλοσοφία, χωρίς να παρεκκλίνουμε εννοιολογικά από εκείνους που πρώτοι προσπάθησαν να πάρουν απαντήσεις ρωτώντας, όχι το Ιερατείο ως έκαναν οι ποιητές των μύθων, αλλά από τη φύση την ίδια, περνώντας ομαλά από το μύθο στο λόγο και τη σοφία της φύσης, του όλου δηλαδή, αυτό που λέμε αντικειμενική πραγματικότητα.

Φιλοσοφία είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να ανακαλύψει την αλήθεια των όντων (αυτών που υπάρχουν δηλαδή) και των φαινομένων της πραγματικότητας. Επίσης πρέπει να γνωρίζουμε ότι η επιστήμη είναι εκείνη που μελετά το σύνολο των φαινομένων της ύλης σε σχέση με την κίνηση και τις διάφορες μορφές των μετατροπών της.

Ανάμεσα στους δυο αυτούς ορισμούς φαίνεται μία ουσιαστική σύνδεση όπου η επιστήμη και η φιλοσοφία συνδέονται, γιατί η μια στηρίζει την άλλη. Αν ανάμεσα στις δύο χαθεί αυτή η σχέση τότε σημαίνει ότι η μια από τις δυο διατυπώνεται λανθασμένα. Η φιλοσοφία, που μπορεί αυτό να το κάνει καλύτερα, είναι ο Διαλεκτικός Υλισμός.

Από την αρχαιότητα, όταν ο άνθρωπος αποφάσισε να φιλοσοφήσει, φιλοσόφησε υλιστικά (φυσιοκρατικά) προσπαθώντας να εξηγήσει τον κόσμο. Οι πρώτοι Έλληνες στοχαστές της Φυσιοκρατικής σχολής της Μιλήτου απομυθοποίησαν τον κόσμο δίνοντας εξηγήσεις θεμελιώνοντας έτσι την πρώτη θεωρητική γνώση. Έκτοτε η φιλοσοφική σκέψη, όταν είναι επιστημονική, τεκμηριώνει το επιστημονικό πείραμα και η επιστήμη με τη σειρά της επιβεβαιώνει την θεωρία και το φιλοσοφικό στοχασμό. Ο ένας δηλαδή συμπληρώνει τον άλλον. Οι Επιστήμες γεννούν τις επιστημονικές έννοιες με το πείραμα ή με την εξήγηση του φαινομένου και η φιλοσοφία αναλύει σε βάθος τις έννοιες που χρησιμοποιεί η επιστήμη. Γι αυτό πρέπει να γνωρίζουμε ότι η φιλοσοφία και η επιστήμη συνδέονται διαλεκτικά και γι αυτό πρέπει να έχουν κυρίως πρακτική αξία.

Ο κόσμος μας είναι υλικός.

Η ύπαρξη αναφέρεται στο «είναι», το πνεύμα στη «νόηση» έχοντας πάντα υπ όψιν ότι το πνεύμα είναι παράγωγο της ύλης. Η γνώση λοιπόν και η πρακτική, αποτελεί την άμεση απόδειξη ότι ο κόσμος μας είναι αντικειμενικός και υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς.

Γι αυτό αναγκαίο είναι να γνωρίζουμε ότι το Είναι ταυτίζεται με τη Φύση.

Ο κόσμος μας γίνεται γνωστός με τη βοήθεια, όχι μόνον των περιορισμένων αισθητηρίων μας, αλλά και μέσω των επιστημονικών οργάνων. Και αυτών που ανακαλύψαμε και εκείνων που θα ανακαλυφτούν στο μέλλον. Γι’ αυτό και η γνώση ή αυτό που σήμερα αναγνωρίζουμε σαν αληθές είναι, όχι μόνο σχετικό, άλλα και ιστορικά καθορισμένο και δεν αποκτιέται μόνο με τη μάθηση αλλά μέσω της πρακτικής γίνεται οργανικό στοιχείο της ανθρώπινης δραστηριότητας!

Αυτός είναι ο λόγος που η γνώση αποκομμένη από την πρακτική γίνεται το πολύ - πολύ μία φιλολογία ή καλύτερα μία ανούσια ιδεαλιστική φιλοσοφία.

Ο Ιδεαλισμός βρίσκεται σε μεγαλειώδη αντίφαση με την αντικειμενικότητα του κόσμου μας. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια φλυαρία που μας αλλοτριώνει, παραμορφώνοντας τον κόσμο μας αντιστρέφοντας τη λογική.

Η φιλοσοφία αναλύει και διατυπώνει τους γενικούς νόμους της κίνησης της ύλης. Η επιστήμη εξιχνιάζει τους νόμους του ειδικού που αποτελούν μία αδιάσπαστη ενότητα, την ενότητα του γενικού με το ειδικό, τη θεωρία δηλαδή με την πράξη. Έτσι, η φιλοσοφία ερμηνεύει ολόκληρη την ιστορική πορεία της επιστήμης και μέσα από τη Διαλεκτική καταφέρνει να ξεπεράσει τους φιλοσοφικούς σκοπέλους των επιστημολογικών σφαλμάτων που συχνά εμφανίζονται στην πορεία για την κατανόηση της φύσης και του κόσμου γενικότερα.

Ο κόσμος μας στην κυριολεξία βρίσκεται σε ένα αέναο γίγνεσθαι. «Τα πάντα ρει» έλεγε ο Ηράκλειτος. Η φύση διαρκώς αλλάζει. Η μια μορφή της ύλης περνά σε άλλη, συνεχώς κινείται και μετασχηματίζεται.

Τίποτε δεν χάνεται, όπως και τίποτα από το τίποτε δεν γεννιέται. Ακόμα και σήμερα, επιστημονικά σαν αρχή, στηριζόμαστε στην διατήρηση της ενέργειας και φιλοσοφικά, σαν αξίωμα, δεχόμαστε την αφθαρσία της ύλης.

Ναι, ο κόσμος μας είναι αντικειμενικός, η ύλη αυθύπαρκτη και ο χρόνος άπειρος, χωρίς αρχή και τέλος.

Η ζωή, αποτέλεσμα μακροχρόνιων χημικών αντιδράσεων και διαδικασιών της ανόργανης ύλης, κατάφερε να αυτοοργανωθεί σε πολυσύνθετους οργανισμούς, δίνοντας αντίγραφα του εαυτού της.

Πράγματι, η διαλεκτική σχέση του «δυνάμει και του ενεργεία» δείχνουν ότι η ύλη μπορεί να αυτοοργανώνεται όλο και πιο πολύ, σε μία ανεξάντλητη πολυμορφία, που το εξελικτικό της αποτέλεσμα αδυνατούμε και να φανταστούμε.

Γι αυτό ακριβώς πιστεύουμε ότι η συνείδηση, ο νους, το πνεύμα δηλαδή, σαν δραστηριότητα του εγκεφάλου, είναι παράγωγο της ύλης.

Η ζωή και η συνείδηση, πρέπει να το αντιληφθούμε καλά, δεν προϋποθέτουν κανένα δημιουργό.

Από τη στιγμή που διαμορφώνονται οι συνθήκες εκείνες που ευνοούν τη ζωή, η ζωή αναπόφευκτα θα εμφανισθεί! Η ζωή, με τη σειρά της, θα επηρεάσει το περιβάλλον και αυτό με τη σειρά του θα γεννήσει νέες μορφές ζωής. Μέσω της φυλογένεσης θα εμφανιστούν νέα είδη. Ο ανταγωνισμός θα εξαφανίσει τα περισσότερα, όμως οι νικητές θα επιβιώσουν και θα εξελιχθούν!

Μέσα από τις λίγες αυτές γραμμές θέλω να δείξω ότι η ύλη συνεχώς κινείται. Αυτοοργανώνεται. Εμφανίζονται και εξαφανίζονται ποικίλες μορφές που και αυτές είναι ιστορικά καθορισμένες. Τίποτε δεν γεννήθηκε όπως το ξέρουμε. Τίποτε δεν θα χαθεί χωρίς να προκαλέσει ένα νέο συμβάν. Το παλιό διαδέχεται το καινούριο. Ο κόσμος συνεχώς αλλάζει σε ένα αέναο γίγνεσθαι.

Οι νόμοι είναι αυστηροί σαν τα μαθηματικά, όμως κι αυτοί σαν ενδογενής δυνατότητα της ύλης, δημιουργημένοι από την αναγκαιότητα της φύσης.
Έκφραση του τυχαίου και του αναγκαίου είναι ο κόσμος μας και η εξέλιξη μια στιγμή της αέναης νομοτελειακής κίνησης στον κόσμο της αντικειμενικής πραγματικότητας.

Η εμπειρία δεν είναι πια το μοναδικό και παθητικό περιεχόμενο της συνείδησης, αλλά ο άνθρωπος μπορεί να την αλλάξει παρεμβαίνοντας και με την πρακτική του πάνω στον εξωτερικό του κόσμο (CERN). Έτσι η αλληλοεπίδραση του κοινωνικού υποκειμένου με τον εξωτερικό κόσμο κάνει τη γνώση να εμπλουτίζεται ακόμα πιο πολύ.

Μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι, αισθητηριακή εμπειρία και θεωρητική σκέψη είναι δύο απαραίτητα στοιχεία της διαδικασίας της γνώσης που βρίσκονται σε διαλεκτική αλληλεπίδραση μεταξύ τους!
Γι αυτό και η αλήθεια είναι ανεξάρτητη από υποκειμενικές γνώμες, επιθυμίες και προθέσεις!

Όμως αυτό που λέμε αντικειμενική γνώση δεν είναι ποτέ μία αιώνια αλήθεια που δόθηκε άπαξ και δεν δύναται να αλλάξει. Μία τέτοια άποψη θα μετέτρεπε την κάθε γνώση σε ένα αναλλοίωτο δόγμα.

Την γνώση την κατακτούμε σταδιακά και διαρκώς με μεγαλύτερη προσέγγιση. Γι αυτό κάθε αντικειμενική αλήθεια είναι ταυτόχρονα μία σχετική αλήθεια. Όμως μεταξύ σχετικού και απόλυτου υπάρχει μια διαλεκτική αμοιβαία σχέση.

Η ανθρώπινη γνώση μπορεί να πλησιάσει την βεβαιότητα μόνο μέσα από την γνώση διαρκώς νέων σχετικών αληθειών. Ο γνωστικός αυτός δρόμος είναι ατέλειωτος. Ποτέ δεν θα υπάρξει οριστικό τέλος με αυτό που κάποιοι αποκαλούν «Απόλυτη αλήθεια», μια γνώση δηλαδή δοσμένη μια για πάντα, γιατί αυτό θα βρισκόταν σε αντίφαση με τους βασικούς νόμους της διαλεκτικής σκέψης.

Η αλήθεια είναι μία διαδικασία με εσωτερικές αντιθέσεις και συνδέεται με το συνεχές ξεπέρασμα των λαθών του παρελθόντος. Η επιστημονική γνώση δεν είναι σοφία, ούτε βίβλος απόλυτων και ακλόνητων αληθειών, άλλα διαδικασία που καθορίζει την αλήθεια από το υποθετικό και το κατά προσέγγιση προς το ουσιαστικό, το ακριβέστερο και στο γενικό. Η αλήθεια είναι σχετική εφόσον η νόηση αντανακλά το αντικείμενο όχι πλήρως αλλά μέσα στα γνωστά πλαίσια. Συνεχώς όμως θα προωθείται στο μέτρο που οι άνθρωποι τελειοποιούν τα εργαλεία παραγωγής και τα μέσα που αποκτούν τις γνώσεις τους.

Να γιατί, στην διαλεκτική, λέμε ότι η αλήθεια είναι έννοια ιστορικά καθορισμένη.

«Η αλήθεια δεν είναι προϊόν της σχέσης της νόησης με τον εαυτό της, αλλά της σχέσης της νόησης με τον κόσμο» λέει ο Ευτύχης Μπιτσάκης. «Έτσι η αλήθεια δεν είναι ανάμνηση του κόσμου των ιδεών, δεν είναι αποκάλυψη, δωρεά του Υπέρτατου Νου, δεν εξαρτάται από έμφυτες ιδέες, δεν επιβάλλεται από τη νόηση χάρη σε προεμπειρικούς τύπους και κατηγορίες, δεν είναι πορεία προς την αυτοσυνείδηση. Η αλήθεια είναι συμφωνία της νόησης με την πραγματικότητα και κατακτιέται μέσα από την κοινωνική πράξη ως η θεωρητική της γενίκευση και ως οδηγός της. Γι’ αυτό η αλήθεια είναι ιστορικά καθορισμένη, δηλαδή σχετική και ταυτόχρονα ιστορικά αντικειμενική. Το σχετικό είναι στιγμή του απόλυτου. Άρα η σχετικότητα δεν αντιφάσκει με την αντικειμενικότητα, αν και τις δυο τις δούμε ιστορικά» (Ευτύχης Μπιτσάκης «Δρόμοι της Διαλεκτικής» Εκδόσεις Άγρα σελ.142-143).

Εν κατακλείδι ποιο είναι το κριτήριο της αλήθειας; Το λογικό κριτήριο της αλήθειας λοιπόν είναι παράγωγο του πρακτικού. Κι αυτό γιατί η πράξη αποδεικνύει, μέσα από την επικύρωση, την αντικειμενικότητα της αλήθειας. Για να το θυμάστε έχετε στο νου σας αυτό: Δεν μετράνε τα λόγια, οι πράξεις μετράνε!

Να και ένα παράδειγμα: οι χριστιανοί λένε ότι η θρησκεία τους είναι αγάπη!
Είναι μια αληθής πρόταση αυτή; Τώρα, μόνο η ιστορία χρειάζεται για να επιβεβαιωθεί ότι αυτό δεν είναι αλήθεια.

Τώρα, ας πάμε σε ένα πρακτικό ζήτημα που το ζούμε όλοι μας. Πολλές φορές σε συζητήσεις ζωντανά ή στο internet το θέμα «επιστήμη» συχνά βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Τότε οι απόψεις των ιδεαλιστών προκαλούν φρίκη. Η άγνοια και ο αγνωστικισμός βγαίνει στην επιφάνεια. Είναι λυπηρό φαινόμενο στον 21ο αιώνα, ακόμα και μορφωμένοι άνθρωποι, να εκφράζουν τόσο αρνητικά την άποψή τους για την επιστήμη, αυτό δηλαδή που αποκαλούμε συστηματοποιημένη θετική γνώση, την μεθοδολογία που αποτελεί την προοδευτικότερη ανθρώπινη ενέργεια από τότε που σαν λογικά όντα ξεχωρίσαμε από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο.

Στους μορφωμένους η αντίδραση αυτή κορυφώνεται σαν αγνωστικισμός και στους αγράμματους σαν αντίδραση που απειλεί τη ζωή, την ηθική και τη θρησκεία! Στους πρώτους παίρνει τη μορφή του θετικισμού, νεοθετικισμού ή Μαχισμού που φτάνει στα επίπεδα φιλοσοφικής επιδειξίας και πνευματικής αλαζονείας.

Στους δεύτερους δείχνει τον συντηρητισμό και την διαιώνιση του σκοταδισμού του Μεσαίωνα, σαν αντίδραση στην τεχνολογική επανάσταση και την δραστηριοποίηση της λογικής. Συχνά τα άτομα αυτά βλέπουν την επιστήμη σαν θρησκεία που απειλεί την πίστη τους.

Όμως εδώ είμαι αναγκασμένος να κάνω μια παρένθεση για να αποφύγω παρεξηγήσεις παρανόησης: Ο σκεπτικισμός είναι η φιλοσοφία της αμφιβολίας. Αν μέναμε μέχρι εκεί θα ήταν επιθυμητός γιατί μέσω της αμφιβολίας ο άνθρωπος επιχείρησε να βρει την αλήθεια. Όμως ο σκεπτικισμός (Πυρρωνισμός) αμφισβητεί όχι μόνο τη δυνατότητα της γνώσης αλλά και την αδυναμία του ανθρώπου να γνωρίσει την αλήθεια με τις αισθήσεις, με τη λογική ή και με τα δυο μαζί! Σ’ αυτό είμαστε κάθετα αντίθετοι και το εξήγησα πιο πάνω γιατί.

Τον σκεπτικισμό τον θεμελίωσε ο Πύρρων (360-270) που καταγόταν από την Ηλεία αντιτιθέμενος στη διδασκαλία του Δημόκριτου υποστηρίζοντας την αναξιοπιστία της γνώσης.

Ο Πύρρων πίστευε ότι η γνώση που σχηματίζουμε για τον κόσμο μας είναι υποκειμενική (Υποκειμενικός Ιδεαλισμός). Οι αισθήσεις δε μας λένε την αλήθεια γιατί ο νους «ποικίλως τρέπεται» όπως έλεγε. Επομένως το κριτήριο θα είναι αγνώριστο, όπως και η αλήθεια! Τίποτα δεν είναι έτσι όπως φαίνεται. Απλά έτσι φαίνεται σε μας. Σε κάποιον άλλον φαίνεται διαφορετικά.

Αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι οι Πυρρωνιστές δεν πίστευαν ότι ο κόσμος μας είναι αντικειμενικός, ενώ η «ακαταληψία» είναι αυτό που σήμερα θα λέγαμε κατά μια έννοια «Αγνωστικισμό».

Τώρα, ήρθε η ώρα να πούμε δυο λόγια και για τον αγνωστικισμό που έριξε τις ρίζες του στον σκεπτικισμό και είναι φιλοσοφικό εφεύρημα των ημερών μας.

Σαν όρος επινοήθηκε το 1869 από τον Άγγλο φυσιοδίφη Thomas Henry Huxley (1825-1895) προκειμένου να θεμελιώσει τις απόψεις του στα μεταφυσικά και θρησκευτικά ζητήματα, που εκείνη την εποχή δέχονταν το ένα πίσω από το άλλο τα πυρά της επιστημονικής κοινότητας. Όμως οι σημερινοί αγνωστικιστές, ελλείψει ενημέρωσης, τον προέκτειναν και σε μη θρησκευτικά ζητήματα και διαστρεβλώθηκαν ακόμα πιο πολύ.

Ο αγνωστικισμός γεννιέται εκεί όπου τα επιχειρήματα καλλιεργούν την αμφιβολία ή αξιώνουν τις αποδείξεις. Ακριβώς εδώ είναι που ο αγνωστικισμός ταυτίζεται με τον σκεπτικισμό του Πύρρωνα και ακόμα παλαιότερα, του Πρωταγόρα και των πρώτων σοφιστών. Σαν φιλοσοφική διδασκαλία δέχεται ότι το ζήτημα της αλήθειας δεν μπορεί να λυθεί οριστικά και απόλυτα, ειδικότερα σε ότι αφορά τη γνώση της πραγματικότητας μέσα στην οποία ζει και ο άνθρωπος.

Οι αγνωστικιστές υποστηρίζουν την άποψη ότι είμαστε θύματα αυταπάτης και ανίκανοι από τη φύση μας να κατανοήσουμε ακόμα και τους φυσικούς νόμους επαρκώς. Έτσι, αφήνουν πεδίο ανοιχτό για να αντιμετωπιστούν το ίδιο σοβαρά οι πιο απίθανες και παράλογες απόψεις που τις συναντά κανείς όταν καταπιάνεται να φιλοσοφήσει για υπαρξιακά ζητήματα, για το θεό, τη δημιουργία του σύμπαντος και τις νέες επιστημονικές θεωρίες όπως για παράδειγμα της σχετικότητας και της κβαντομηχανικής για να μην αναφέρουμε κι άλλες που βρίσκονται στα σπάργανα (πεδίου, χορδές).

Σύμφωνα με όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι συνεπής με τον αγνωστικισμό ήταν η φιλοσοφία του Χιούμ η οποία αδυνατούσε να κρίνει τη σχέση ανάμεσα στην εμπειρία και την πραγματικότητα.

Αυτό όμως είναι πολύ κακό, ιδιαίτερα για μας που γνωρίσαμε το μεγα-λείο του Διαλεκτικού Υλισμού και είμαστε πεπεισμένοι ότι υπάρχει αλληλένδετη σχέση ανάμεσα στη γνώση και την πραγματικότητα, ανάμεσα στο ιδεατό και το είναι. Όμως κυρίως να γιατί είναι κακός ο αγνωστικισμός:

Θέτοντας ένα σύνορο ανάμεσα στη γνώση και την πραγματικότητα είμαστε αναγκασμένοι να δεχτούμε ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη φύση. Συνεπώς, ο άνθρωπος, μη κατανοώντας τη φύση δεν μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο του και φυσικά αδυνατεί να τον αλλάξει. Ματαιοπονεί όταν δέχεται ότι τίποτα δεν είναι σωστό και γι αυτό δεν πρέπει να στηρίζεται στα συμπεράσματά του, γιατί πιθανότατα κάνει λάθος. Δεν μπορεί δηλαδή να είναι απόλυτα σίγουρος!

Οι αγνωστικιστές ισχυρίζονται ότι οι πληροφορίες μας για τον αντικειμενικό κόσμο, δηλαδή για τα αντικείμενα και τα φαινόμενά του, δεν μπορούν να ελεγχθούν με εγκυρότητα και γι’ αυτό η γνώση μας γι αυτά δεν μπορεί να είναι απόλυτη, αφού αυτή συνεχώς αλλάζει.

Εδώ οι αγνωστικιστές προφανώς αγνοούν την διαλεκτική που δέχεται ότι η αντικειμενική αλήθεια είναι σχετική και όχι απόλυτη. Αγνοούν πως μεταξύ του σχετικού και του απόλυτου υπάρχει μια διαλεκτική αμοιβαία σχέση. Αγνοούν ότι η αντικειμενική αλήθεια είναι ταυτόχρονα μια σχετική αλήθεια! Και κυρίως αγνοούν ότι ένα σύστημα γνώσης της φύσης, συμπληρωμένο μια για πάντα, βρίσκεται σε αντίφαση με τους βασικούς νόμους της διαλεκτικής σκέψης.

Ο αγνωστικισμός λοιπόν περιορίζει τη δυνατότητα της ανθρώπινης γνώσης και μας αφοπλίζει, καταδικάζοντάς μας στην παθητικότητα, αφήνοντας παράλληλα τόπο στην πίστη και στο υπερφυσικό. Μέσα από αυτά τα επινοήματα, ο αγνωστικιστής, προσπαθεί να βρει εξηγήσεις προκειμένου να γεμίσει τα κενά. Αναγκαστικά, επίσης, θεωρεί το θεό άφατο και μη μπορώντας να αποδείξει ή να διαψεύσει το δόγμα αφήνει χαραμάδες στον ιδεαλισμό, απ’ όπου περνούν οι πιο αντιδραστικές και αντιεπιστημονικές ιδέες. Στη θέση όπου υπάρχει το άγνωστο ο ιδεαλισμός κυριαρχεί. Στη θέση της γνώσης μπαίνει η πίστη και η δεισιδαιμονία.

Έτσι ο αγνωστικιστής, στην αντιπαράθεση του υλιστή με τον ιδεαλιστή, συχνά θα ταχθεί με τον ιδεαλιστή, δίνοντας λαβή στην πίστη ακόμα και όταν ο ίδιος δεν το επιθυμεί.

Ο αγνωστικιστής, μην μπορώντας να κατασταλάξει ποια θρησκεία είναι καλύτερη γίνεται άθρησκος, αλλά ρέπει προς τον ιδεαλισμό, αφού δεν μπορεί να απορρίψει το θεό και στη θέση του κενού θα επιτρέψει στον ιδεαλιστή να στηρίξει την ιδεολογία του.

Οι σκεπτικιστές λοιπόν, οι αγνωστικιστές και οι άθρησκοι δεν μπορούν να λέγονται άθεοι αφού μη μπορώντας να αποδείξουν τη μη ύπαρξη του θεού, αφήνουν ένα ερωτηματικό να πλανάται. Ο υλιστής άθεος δεν περιμένει καμιά τέτοια απόδειξη, αφού η ιδέα του θεού δεν ανήκει στην αντικειμενική πραγματικότητα και σαν υποκειμενική οντότητα (ιδέα) χωρίς την ύπαρξη του νου και του εγκέφαλου, ο θεός είναι ανύπαρκτος. Επίσης, όταν ο αγνωστικιστής θέτει σαν πλαίσιο αναφοράς την τέλεια γνώση (εγκυρότητα της γνώσης), για να πειστεί ότι δεν πλανάται, ουδέποτε θα φτάσει στην αλήθεια, θέτοντας όρια στην γνώση της αντικειμενικής πραγματικότητας. Ουδέποτε θα κατανοήσει ότι η ανθρώπινη γνώση, μέρα με τη μέρα αυξάνεται κατακτώντας τη φύση και όσο την κατανοεί ανοίγεται η δυνατότητα να την αλλάξει προς το συμφέρον του.

Συμπέρασμα: οι σκεπτικιστές, οι αγνωστικιστές και οι άθρησκοι στερούνται υλιστικής διαλεκτικής αντίληψης και δεμένοι στο άρμα του μηχανιστικού υλισμού, κατά κάποιο τρόπο ταυτίζονται με τον ιδεαλισμό (υποκειμενικό και αντικειμενικό).

«Δογματισμός και σκεπτικισμός είναι και οι δυο, από μια άποψη, απόλυτες φιλοσοφίες» έλεγε ο Μπέρτραντ Ράσσελ στα «αντιδημοφιλή δοκίμιά» του. «Ο οπαδός του πρώτου είναι βέβαιος ότι γνωρίζει και ο οπαδός του δεύτερου ότι δεν γνωρίζει. Εκείνο ακριβώς που πρέπει να εξαλείψει η φιλοσοφία είναι η βεβαιότητα, η βεβαιότητα είτε της γνώσης είτε της άγνοιας». Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω με την επιστήμη.

Η επιστήμη στη σφαίρα της πιο προοδευτικής ανθρώπινης δραστηριότητας, μοναδικό στόχο έχει να επεξεργάζεται και να συστηματοποιεί συσσωρευτικά την γνώση που αποκτά απ’ αυτό που αποκαλούμε αντικειμενική πραγματικότητα. Η επιστήμη δραστηριοποιείται όλο και περισσότερο στην απόκτηση νέων γνώσεων, επιβεβαιώνοντας ή διαψεύδοντας την παλιά εμπειρία και συσσωρεύοντας το σύνολο της γνώσης που μέχρι εκείνη τη στιγμή αποκτήθηκε, συγκροτώντας αυτό που ονομάζουμε επιστημονική εικόνα του κόσμου. Ακριβώς αυτό είναι που την καθιστά σχετική, συσσωρευτική και αντίθετη με κάθε απόλυτη ιδέα που αναπόφευκτα οδηγεί, ή οδηγείται, από τον ιδεαλισμό, το ψέμα και την αμάθεια

Με την ευρύτερη έννοια λοιπόν, η επιστήμη αντανακλά την πραγματικότητα αφού ανακαλύπτοντας, περιγράφοντας και ερμηνεύοντας τη φύση και τα φαινόμενά της είναι η μόνη αρμόδια να αποφανθεί γι αυτήν.

Να γιατί μόνον η επιστήμη μπορεί να ερμηνεύσει και να περιγράψει σωστά τον κόσμο και τα φαινόμενα του, γιατί κάθε πραγματικό γεγονός, μόνον αυτή μπορεί να εξηγήσει. Διαλεκτικά, αναγνωρίζοντας την αλληλουχία της ύλης με τα φαινόμενά της και πειραματικά, επιβεβαιώνοντας τη θεωρία με την πράξη.

Σαν κλάδος της ανθρώπινης γνώσης είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την πρακτική που αναπτύσσει ο άνθρωπος προκειμένου να κατακτήσει τη φύση και να καλυτερέψει τη ζωή του. Παράλληλα στο επίπεδο της γνώσης και της πρακτικής προκαλεί αέναα επαναστάσεις και σε άλλους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας διευρύνει όλο και περισσότερο την οπτική της για τον κόσμο.

Ας κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν για να αντιληφθούμε το κοπιαστικό της ταξίδι στο χρόνο ή με λίγα λόγια να δούμε από πού αρχίσαμε, πού φτάσαμε και προς τα πού οδεύουμε.

Όλα αρχίζουν από τη στιγμή που ο άνθρωπος κατάφερε να βρει απαντήσεις ρωτώντας κατευθείαν τη φύση, φιλοσοφώντας υλιστικά.

Μέχρι την εμφάνιση του χριστιανισμού ο κόσμος προόδευε κάνοντας άλματα.
Μετά, όλοι μπορούν να το πουν αυτό, τα πάντα επιβραδύνθηκαν. Ακόμα κι εκεί που θα μπορούσαν να προχωρήσουν γοργότερα, ο χριστιανικός σκοταδισμός, με μανία καταδίωξε τους καινοτόμους σαν μάγους και ανθρώπους του διαβόλου.

Μετά έρχεται ο Ουμανισμός.

Η τυπογραφική ανακάλυψη από τον Γουτεμβέργιο, ήταν η αρχή. Τα πρώτα φιλοσοφικά εγχειρίδια των Ελλήνων υλιστών κυκλοφορούν και η γνώση απλώνεται.
Για πρώτη φορά από την αρχαιότητα ο Κέπλερ περιγράφει τις ουράνιες κινήσεις με γεωμετρικούς όρους που τις αποδίδει σε φυσικά αίτια.

Ο Νεύτων προσγείωσε την φυσική θεωρία στην ανάγκη της παρατήρη-σης και του πειράματος. Ο νόμος της αδράνειας, της επιτάχυνσης, της αμοιβαίας δράσης και αντίδρασης και τέλος ο νόμος της παγκόσμιας έλξης, απογείωσε τις φυσικές επιστήμες, εκτοπίζοντας ακόμα πιο πολύ το θεό ή κρατώντας τον μόνο για διακοσμητικό σκοπό μέχρι που ο διαλεκτικός υλισμός, αργότερα, τον καθαιρέσει κι από κει μια για πάντα!

Η περίοδος του Διαφωτισμού οργανώνει επαναστάσεις. Οι πνευματικοί στοχαστές πρωτοστατούν ενάντια στο δόγμα της εκκλησίας και οι πρώτοι εγκυκλοπαιδιστές είναι άθεοι καραμπινάτοι (Ντιντερό, Αλεμπέρτ, Χόλμπαχ). Αμέσως μετά εμφανίζονται φιλόσοφοι μεγάλης ολκής (Μπόυλ, Φόιερμπαχ, Μαρξ, Ένγκελς) όπου θεμελιώνοντας την διαλεκτική και απορρίπτοντας τη μεταφυσική θεώρηση θα κάνουν την υλιστική φιλοσοφία αναγκαιότητα για τις φυσικές επιστήμες και το χρηστικότερο μέσον για τη διερεύνησή της.

Μπορεί κοινωνικά ο λαός να βρισκόταν πέριξ του «βασιλείου των ζώων» και μακριά ακόμα από το «βασίλειο της ελευθερίας» που ονειρευόταν ο Μπακούνιν, όμως επιστημονικά, λίγοι άνθρωποι, την επανάστασή τους την είχαν κάνει.

Η επανάσταση στα μαθηματικά με τον Λαπλάς, στη χημεία με τον Λαβουαζιέ και με μια πλειάδα φυσικών, όπως του Φάραντεϊ, Βέμπερ, Μάξγουελ και Μεντελέγιεβ, μαζί με τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου έδωσαν νέα ώθηση και γι αυτό δίκαια χαρακτηρίζεται ο 19ος αιώνας ο γονιμότερος και ο πιο σημαντικός αιώνας της ιστορίας της επιστήμης.

Ο 20^ος  αιώνας εγκαινιάζεται με τη θεωρία της Σχετικότητας (Αϊνστάιν) και η κβαντομηχανική στη συνέχεια έκανε τέτοια άλματα που άλλαξαν τη ζωή μας και την έκαναν αγνώριστη.

Στο σημείο αυτό, το επίπεδο της γνώσης και της πρακτικής προκαλεί αέναα επαναστάσεις σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, εκτινάσσοντας την πρόοδο της ανθρωπότητας σε δυσθεώρητα ύψη. Ο δρόμος τώρα είναι ανοιχτός διευρύνοντας όλο και πιο πολύ την οπτική μας για τον κόσμο και τις δυνατότητές μας σαν όντα ενός μικρού πλανήτη μέσα στο αχανές Σύμπαν.

Ο άνθρωπος συνειδητοποίησε την μικρότητά του, αλλά και το μεγαλείο του σε σχέση με τις δυνατότητες που άνοιγαν μπροστά του.

Γι αυτό λοιπόν, η επιστήμη πρέπει να αξιολογείται με κριτήριο τη χρηστική της αξία.
Ο ρυθμός ανάπτυξης της επιστήμης είναι τόσο μεγάλος, οι γνώσεις που προστίθενται τόσο πολλές, που αδυνατούμε να τις εντάσσουμε στα δεδομένα του χθες και να εκμεταλλευτούμε τις νέες δυνατότητες που ανοίγονται για το αύριο.

Όμως, όταν ο άνθρωπος είναι δογματικός, δεμένος στο παλιό και αντιστέκεται στο νέο, μαζί με τις ιδέες του απολυτοποιεί και την επιστήμη σαν να ήταν θρησκεία. Ζητά απαντήσεις για όλα και όταν δεν μπορεί να δώσει απάντηση γεμίζει τα κενά με ιδεαλιστικές ανοησίες.

Απόλυτος σε όλα αναζητεί την τελειότητα που μόνο στη σφαίρα της ιδεατής πραγματικότητας μπορεί να βρει ή μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να πολεμήσει το νέο σε πείσμα των παλιών του απόψεων που δεν μπορεί να αποχωριστεί!
Η επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη ώθησαν την πρόοδο της ανθρωπότητας με εκθετική ορμή προς τα πάνω. Όμως οι θιασώτες της οπισθοδρόμησης με ρομαντισμό αναφέρονται στα ατυχή συμβάντα, στα λάθη ή και στους εσκεμμένους χειρισμούς που στόχο έχουν τον ανταγωνισμό και την απληστία των λίγων ενάντια στους πολλούς, θέμα για το οποίο κακώς ενοχοποιούν την επιστήμη. Γι αυτήν την καταστροφική μανία του άπληστου ανθρώπου δεν ευθύνεται η επιστήμη, αλλά η ηθική και η πολιτική του κοινωνικού μας συστήματος που εδώ και αιώνες με αδικία επέβαλλε, μαζί με την Εκκλησία, που πότε σαν ουραγός και πότε σαν εξουσία, συμμαχούσε και κάλυπτε!

Ένας λογικός άνθρωπος ποτέ δε θα εναντιωνόταν στην ασπιρίνη που η Bayer παρασκεύασε, επειδή κάποιος κατάπιε όλο το κουτί μαζί. Ποτέ δεν εναντιώθηκε στο μαχαίρι επειδή ο απρόσεκτος, που το έπιασε για να κόψει ψωμί, κόπηκε, αλλά ούτε και όταν κάποιος το χρησιμοποίησε σαν φονικό όπλο, εμείς καταδικάσαμε τον κατασκευαστή.

Ας απαλλάξουμε τη συνείδησή μας από τέτοιους γελοίους αναγωγισμούς που οδηγούν σε λανθασμένα συμπεράσματα και ύπουλα διαστρεβλώνουν τον αδαή από την αλήθεια. Η επιστήμη δεν είναι θρησκεία και κάθε συσχετισμός με αυτήν πρέπει να απομονώνεται γιατί υπηρετεί πανάθλιους και σκοτεινούς σκοπούς.

Η ιστορία των επιστημών σταθερά προσηλωμένη στην κατάκτηση της φύσης ξεκαθαρίζει το τοπίο απ’ την ανοησία που βάναυσα έχει υποταγμένο το νου των αφελών..

Αντίθετα, μέσα από την επιστήμη ο άνθρωπος αλλάζει τη ζωή του. Την κάνει όλο και λιγότερο μαρτυρική αναγνωρίζοντας, στις δυνατότητές του, το μέλλον στο οποίο εμπιστεύεται τα παιδιά του!

Γιατί υπάρχουμε;

του Kωστα Δεληγιαννη, Καθημερινή, 13/4/2013

Λίγες εβδομάδες έχουν περάσει από την ημέρα που ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων (Large Hadron Collider, LHC) στο ερευνητικό κέντρο CERN τράβηξε ξανά πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Και όχι άδικα, αφού οι δύο ερευνητικές ομάδες από τα πειράματα ATLAS και CMS ανακοίνωσαν ακόμη πιο βάσιμες ενδείξεις για την ύπαρξη του μποζονίου Χιγκς – το οποίο είχε πρωτοεντοπιστεί στον επιταχυντή τον περασμένο Ιούνιο. Το μποζόνιο Χιγκς προτάθηκε από τον Βρετανό φυσικό Πίτερ Χιγκς το 1964, για να εξηγήσει πώς αποκτούν μάζα τα υπόλοιπα σωματίδια και, κατά συνέπεια, η ορατή ύλη. «Τα νέα στοιχεία επιβεβαιώνουν κατά 99% ότι πρόκειται για το σωματίδιο που προέβλεπε η θεωρία», λέει στην «Κ» ο κ. Ευάγγελος Γαζής, καθηγητής Φυσικής Στοιχειωδών Σωματιδίων ΕΜΠ και μέλος της Εθνικής Εκπροσώπησης στο Συμβούλιο του CERN. 

Έτσι, φαίνεται να προστίθεται και η τελευταία ψηφίδα στο Καθιερωμένο Πρότυπο, το μοντέλο που περιγράφει πώς συμπεριφέρονται τα γνωστά υποατομικά σωματίδια και οι θεμελιώδεις δυνάμεις πλην της βαρύτητας. Αν και η συγκεκριμένη εξέλιξη έχει αναμφίβολα ιστορική σημασία, σύμφωνα με τον καθηγητή, δίνει απλώς μια πρόγευση για τα ερωτήματα που περιμένουν να απαντηθούν από τον επιταχυντή μόλις ξανατεθεί σε λειτουργία το 2015, όταν θα έχει ολοκληρωθεί η αναβάθμισή του που ξεκίνησε πριν από τον Φεβρουάριο. «Λειτουργώντας τότε σε μεγαλύτερες ενέργειες, υπόσχεται να μας βοηθήσει να εξιχνιάσουμε αρκετά ακόμη μυστήρια της φύσης», λέει χαρακτηριστικά.

Ετσι, αν το μποζόνιο Χιγκς αφορά την ορατή ύλη, που αντιπροσωπεύει μόλις το 4% του σύμπαντος, ο επιταχυντής θα εξερευνήσει και τη φύση της σκοτεινής ύλης, η οποία αντιστοιχεί στο 23%. Η «εξωτική» αυτή ύλη βαφτίστηκε σκοτεινή επειδή δεν εκπέμπει και δεν απορροφά ακτινοβολία· συνεπώς, η ύπαρξή της συνάγεται έμμεσα, από τον τρόπο με τον οποίο κινούνται οι γαλαξίες. Θεωρητικοί φυσικοί όπως ο Ελληνας ακαδημαϊκός κ. Δημήτριος Νανόπουλος έχουν διατυπώσει την υπερσυμμετρική θεωρία, η οποία διπλασιάζει τον αριθμό των στοιχειωδών σωματιδίων, υποστηρίζοντας πως για καθένα από αυτά υπάρχει ένας υπερσυμμετρικός «εταίρος». «Ενας από τους επόμενους στόχους στον LHC είναι να αναζητηθεί το ελαφρύτερο υπερσυμμετρικό σωματίδιο, το νιουτραλίνο, το οποίο -σύμφωνα με τη θεωρία- είναι το δομικό στοιχείο της σκοτεινής ύλης», σημειώνει ο κ. Γαζής.

Αν ανακαλυφθεί το ελαφρύτερο υπερσυμμετρικό σωματίδιο, τότε είναι πιθανόν να ανοίξει ο δρόμος ώστε να εξηγηθεί, ως διέγερση της σκοτεινής ύλης, και η σκοτεινή ενέργεια – η οποία απαρτίζει το 73% του σύμπαντος και αποτελεί την αιτία της επιταχυνόμενης διαστολής του. Ακόμη πιο σημαντικό είναι, σύμφωνα με τον κ. Γαζή, πως τυχόν εντοπισμός του νιουτραλίνο θα επιβεβαιώσει πειραματικά την υπερσυμμετρική θεωρία, αλλάζοντας εντελώς το τοπίο της φυσικής. «Θα μας δώσει τη δυνατότητα να επεκταθούμε πέρα από το Καθιερωμένο Πρότυπο, σε ένα μοντέλο στο οποίο θα συμπεριλαμβάνεται και η βαρύτητα, ώστε να έρθουμε πιο κοντά σε μια ενοποιημένη θεωρία για τη φύση», συμφωνεί η κ. Χριστίνα Κουρκουμέλη, καθηγήτρια Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία μαζί με άλλους Ελληνες επιστήμονες συμμετείχε στην κατασκευή του εξοπλισμού του πειράματος ATLAS.

Τα μυστήρια όμως με τα οποία θα ασχοληθεί ο επιταχυντής δεν σταματούν εδώ, καθώς τόσο τα πειράματα ATLAS και CMS όσο -και πολύ περισσότερο- το πείραμα LHCb, το οποίο σχεδιάστηκε ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό, θα μελετήσουν επίσης ποια ήταν η αιτία που… υπάρχουμε, δηλαδή για ποιο λόγο η ύλη κυριάρχησε της αντιύλης στην απαρχή της κοσμικής δημιουργίας.

Αν και με τη Μεγάλη Εκρηξη θα πρέπει να παράχθηκαν ίσες ποσότητες ύλης και αντιύλης, έως σήμερα οι επιστήμονες δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς προέκυψε η ασυμμετρία ύλης-αντιύλης, δημιουργώντας έτσι το σύμπαν που μας περιβάλλει. «Ελπίζουμε πως ο LHC θα μας δώσει στοιχεία που θα μας φέρουν πιο κοντά στο να δώσουμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα», επισημαίνει ο καθηγητής του ΕΜΠ.

Παράλληλα, το πείραμα LHCb αναμένεται να ρίξει φως και σε ένα αστρονομικό μυστήριο και πιο συγκεκριμένα στην προέλευση των κοσμικών ακτίνων πολύ υψηλής ενέργειας, η οποία παραμένει άγνωστη. Εκτός όμως από τη διερεύνηση ήδη διατυπωμένων ερωτημάτων και θεωριών, υπάρχει πάντοτε το ενδεχόμενο μέσω του επιταχυντή να προκύψει κάτι εντελώς νέο και αναπάντεχο. «Μελετώντας συγκρούσεις σε ενέργειες πρωτόγνωρες για τα επιστημονικά χρονικά, δεν είναι απίθανο να βρεθούμε μπροστά σε μια αναπάντεχη ανακάλυψη, κάτι που θα ενθουσίαζε εμάς τους πειραματικούς φυσικούς», λέει η κ. Κουρκουμέλη.

Συνείδηση-Aντίληψη Aλήθειας και Eικονικής Πραγματικότητας

του Μάξιμου Παχατίρογλου,

Μηχανολόγου – Εκπαιδευτικού

Για επικοινωνία, e-mail:
maximo97@pathfinder.gr

Σχετικά με την Φιλοσοφία

Η φιλοσοφία (παρεξηγημένη έννοια από πολλούς στις μέρες μας και όχι μόνο), της επιστημονικής τεκμηριωμένης η ζητούμενης ΑΛΗΘΕΙΑΣ, δεν γίνεται, δεν μπορεί και δεν πρέπει να εμπλέκεται με την ιδεαλιστική, μεταφυσική, η θεολογική «φιλοσοφική» θεώρηση των πραγμάτων, όπως πολλοί επιχειρούν να παρουσιάσουν. Όλοι αυτοί που προτάσσουν και εκφράζουν με τον ένα η άλλο τρόπο, το υποθετικό- ιδεατό - μυστηριακό, σε αντίθεση του αντικειμενικά τεκμηριωμένου πραγματικού, αποπροσανατολίζουν σκόπιμα τις αντιλήψεις των ανθρώπων, συνειδητά όταν εκφράζουν ίδια συμφέροντα, η ασυνείδητα λόγω άγνοιας, αφέλειας η ακόμα και βλακείας.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ που διαπραγματεύομαι παρακάτω, είναι αυτή που προκύπτει με ρεαλιστική προσέγγιση, ορθολογιστικής ανάλυσης, των δεδομένων τεκμηριωμένων πληροφοριών, του «επιμέρους» προς το «όλον» και αντιστρόφως, του ζητήματος που εξετάζω κάθε φορά, μέσω της αντικειμενικής γνώσης γι’ αυτά. 

Ασφαλώς και πρωτίστως κατανοώντας την ανθρώπινη φύση ,με τις κληρονομικές η επίκτητες καταβολές και ανασφάλειες που διαμορφώνουν ιδέες , άξιες, πρότυπα και συμπεριφορές. Όλ’ αυτά δηλαδή που αποτελούν τελικά το διαμορφωμένο «εγώ» μας μέσω της συνείδησης – αντίληψης μας.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ – ΕΙΣΑΓΩΓΗ

-Τα παρακάτω αναφερόμενα, απευθύνονται σ’ όλους εκείνους, όπου ανεξάρτητα του «επίσημου» πολιτειακού επιπέδου σπουδών τους, υποχρεώθηκαν λόγω και κυρίως της παιδείας και βιωμάτων τους, να μην σκέπτονται η να προβληματίζονται δημιουργικά και τεκμηριωμένα στην αναζήτηση της αλήθειας των πραγμάτων. 

Σ’ όλους αυτούς που αποτελούν τις πλειοψηφίες των κοινωνιών του κόσμου, τους τυφλούς πιστούς των μεταφυσικών, ιδεατών δογμάτων, στους ουσιαστικά απαίδευτους της επιστημονικής σκέψης και λογικής.

Στους παραπληροφορημένους σκόπιμα των ιστορικών εξελίξεων της ανθρωπότητας, στους φανατισμένους, «κολλημένους» οπαδούς στείρων ιδεών και συμβόλων.
Των ανθρώπων εκείνων, όπου ο παράγοντας αντίληψης, ορίζεται κυρίως συναισθηματικά – συμφεροντολογικά, σε «αλήθειες» που «βολεύουν» κατά περίπτωση και συγκυρίες.

Τέλος σ’ όλους μας, όπου φυγομαχούμε απ’ την ΑΛΗΘΕΙΑ που «πονάει», αν δεν κολακεύει τη δομή αντίληψης του «εγώ» μας και των ίδιων συμφερόντων μας. 

Η προσωπική «αλήθεια» που μας εκφράζει, δεν μπορεί παρά να έχει μερική η και καμία αξία, για ζητήματα που οι γνώσεις μας είναι αντικειμενικά ελλιπείς η ανύπαρκτες. Η «δική μας αλήθεια» εκδηλώνεται κυρίως σαν αντανάκλαση της συναισθηματικής υποκειμενικότητας μας και των όποιων σκοπιμοτήτων η συμφερόντων εκφράζουν την καθημερινότητα της ζωή μας.

Με καλοπροαίρετη διάθεση, ο ρεαλιστικά σκεπτόμενος αναγνώστης, μπορεί να συμφωνήσει η να διαφωνήσει συγκρίνοντας τις δικές του απόψεις - θέσεις μ’ αυτές που παραθέτω , αλλά πάντα και μόνο με κριτήρια και γνώμονα, την επιστημονική τεκμηρίωση περί του αντιθέτου, χωρίς στείρους εγωισμούς η άλλες αγκυλώσεις που οδηγούν στο πουθενά…

Το καλοπροαίρετο βέβαια, συνεπάγεται αυτοκριτική διάθεση, υπέρβαση του συναισθηματισμού και του ατομικού συμφέροντος, (επανέλεγχο ιδίων κατεστημένων «αξιών» συντηρητικού χαρακτήρα κυρίως), και αναθεώρηση τους - αν και όταν χρειάζεται-, όσο κι’ αν αυτό ακούγεται ουτοπιστικό στην πράξη, για τον μέσο και όχι μόνο άνθρωπο.

Υπέρβαση και αμφισβήτηση του δομημένου «εγώ» μας δηλαδή, προκειμένου να πλησιάσουμε μέσω της αντικειμενικής ΓΝΩΣΗΣ, την ΑΛΗΘΕΙΑ των πραγμάτων.
Το «κέρδος» μιας τέτοιας προσπάθειας, είναι μια νέα αντίληψη που απομυθοποιεί τις επίκτητες δοσμένες φοβίες από την παράδοση, που κληρονομούμε έτσι κι’ αλλιώς από κάθε είδους «διδασκάλους», που παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη διαμόρφωση της, για τα πράγματα ειδικώς και γενικώς, μέσα απ’ τις εκάστοτε ιστορικές κοινωνικές αντιλήψεις, όσον αφορά αξίες και ταμπού. Μαθητεύουμε να υπακούμε στα κοινώς παραδεκτά του συστήματος για προσαρμογή μας σ’ αυτό.

Προσαρμοζόμαστε ανάλογα της παιδείας που έχουμε, των συμφερόντων που μας εκφράζουν, των φιλοδοξιών μας κλπ, χωρίς ιδιαίτερη η και καμία προσπάθεια (για τους περισσότερους από μας), σε ενδεχόμενη αναθεώρηση πολλών εξ αυτών των στοιχείων που μας διακρίνουν.

Η αναθεώρηση ιδεών και θέσεων, χάριν της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, που μπορεί να βρίσκεται σε σύγκρουση του δομημένου «εγώ» μας, είναι το πρόβλημα.
Αν δεν τολμήσουμε να υπερβούμε το «εγώ» μας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να την δεχτούμε, ούτε ασφαλώς να την «ψάξουμε».

Ιδιαίτερα δε, αν θίγει τα ατομικά συμφέροντα η τις επίκτητες «αξίες» μας, όπου θα δίναμε και τη ζωή μας γι’ αυτές, προκειμένου να τις υπερασπιστούμε…. Έτσι όμως, η «αλήθεια» μας γίνεται υποκειμενική, υποκριτική, συμφεροντολογική κλπ. 

Στην αντικειμενική ΑΛΗΘΕΙΑ, γυρίζουμε την πλάτη και ταυτόχρονα θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε σωστά τοποθετημένοι με τις απόψεις μας, γενικώς και για όλα…..η απλώς δηλώνουμε παθητικά αδιάφοροι γενικώς και για όλα…

Είμαστε όμως έτσι σε θέση να διακρίνουμε ανεπηρέαστοι απ’ το δομημένο «εγώ» μας την ΑΛΗΘΕΙΑ, απ’ το κοινώς λογικά παραδεχτό τεκμηριωμένο ψέμα που προβάλλεται ως ΑΞΙΑ και στόχος ζωής; Από τη μια μεριά έχουμε ως βάση εκτίμησης των πραγμάτων τον συναισθηματικό παράγοντα κι’ από την άλλη την λογική. 

Δυο στοιχεία που συνυπάρχουν και καθορίζουν την αντίληψη μας,(αλληλοσυγκρουόμενα συνήθως ) ανάλογα του μέτρου που το καθένα απ’ αυτά κυριαρχεί στο «εγώ» μας, προκειμένου να νοιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και τους άλλους, αποφεύγοντας τις «κόντρες», συμφωνούντες υποκρινόμενοι, όταν και αν δεν μας «παίρνει» για το αντίθετο…

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ – ΑΝΤΙΛΗΨΗ

Η αντίληψη του «εγώ» και του περιβάλλοντος, είναι το αποτέλεσμα που προκύπτει απ’ τον «μηχανισμό» δημιουργίας - λειτουργίας ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του εγκεφάλου, μέσω επεξεργασίας του συνόλου των πληροφοριών που δέχεται από εσωτερικά και εξωτερικά ερεθίσματα, ηλεκτρικής βάσης αισθητήρων. Η «διαφορά δυναμικού» (ηλεκτρολογικός όρος) των ηλεκτρομαγνητικών φορτίων μεταξύ των στοιχείων που σε κάθε περίπτωση αποτελούν το ΟΛΟΝ στο σύμπαν, και οι αντίστοιχες - ανάλογες χημικές αντιδράσεις, δημιουργούν το αίτιο για την εμφάνιση του φαινομένου, στην λειτουργία και συμπεριφορά του η στην μετάλλαξη της κατάστασης του, είτε αφορά τους ζώντες οργανισμούς, είτε την ανόργανο ύλη και την συνολική ενέργεια γενικώς που ορίζουν το Σύμπαν.

Είναι δεδομένο και επιβεβαιωμένο από εκατονταετίας και πλέον, ότι το Σύμπαν στην ολότητα του δεν είναι παρά ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Ενέργεια που μετασχηματίζεται σε ύλη και αντίστροφα, κάτω από συγκεκριμένες νομοτελειακές συνθήκες και προϋποθέσεις.

Το σώμα μας παράγει ενέργεια!

Adam Heller

Η σύγχρονη ιατρική χρησιμοποιεί, όλο και πιο πολύ, μηχανικά μοσχεύματα που ενσωματώνονται στον ανθρώπινο οργανισμό. 'Eνα μειονέκτημά αυτών των συσκευών είναι ότι απαιτούν την ύπαρξη κάποιας εξωτερικής πηγής ενέργειας. 

Τώρα όμως μια νέα μέθοδος παράγει αυτή την απαιτούμενη ενέργεια απ' τον ίδιο τον ανθρώπινο οργανισμό.

Η ερευνητική ομάδα του Adam Heller απ' το πανεπιστήμιο του Austin στο Τέξας, έχει αναπτύξει μια μικροσκοπική συσκευή που αφού εμφυτευτεί στον ανθρώπινο οργανισμό, μπορεί να παράγει ρεύμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από άλλες εμφυτευμένες συσκευές (π.χ. αισθητήρες για την ανίχνευση του σακχάρου στο αίμα). 

Ο μηχανισμός αυτός, παράγει ηλεκτρική ενέργεια απ' την συνήθη μεταβολική αντίδραση της γλυκόζης με το οξυγόνο και μπορεί να εισαχθεί σε διάφορα σημεία του οργανισμού που περιέχουν υγρά πλούσια σε γλυκόζη (π.χ. στη σπονδυλική στήλη).

Παρόμοιες συσκευές είχαν κατασκευαστεί και παλιότερα.

Το πρόβλημά τους όμως ήταν ότι δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στο περιβάλλον του ανθρώπινου οργανισμού. Οι κατασκευαστές της νέας αυτής μικροσκοπικής - μήκους 2 εκατοστών και πλάτους 7 χιλιοστών του χιλιοστού - συσκευής, ισχυρίζονται ότι λειτουργεί πολύ καλά σε θερμοκρασία σώματος 37 βαθμών και PH 7,2.

Η ενέργεια που μπορεί να παράγει είναι της τάξης των 1,9 microwatts (όσο μια μπαταρία ρολογιού χειρός). Μπορεί δηλαδή να τροφοδοτήσει άλλες μικροσυσκευές, όχι όμως μια τεχνητή καρδιά.

Επιπλέον δεν έχει μακρά διάρκεια ζωής (χάνει 6% της ισχύς κάθε μέρα). Παρόλα αυτά αποτελεί μια ελπιδοφόρα για το μέλλον τεχνολογική εφαρμογή. Θυμηθείτε το Matrix. Ο κόσμος των μηχανών εκτρέφει... ανθρώπους για να χρησιμοποιεί την θερμότητα του σώματός τους για πηγή ενέργειας. Λοιπόν, ο κινηματογράφος αντιγράφει την επιστήμη ή η επιστήμη τον κινηματογράφο. Ιδού η απορία!

ΠΗΓΗ: Esoterica.gr

Ο «μηχανισμός» δημιουργίας συνείδησης, λειτουργεί στη βάση και λογική ενός ηλεκτρονικού ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ (computer), με ασύγκριτη όμως πολυπλοκότητα της δομής του έναντι των σημερινών υπαρχόντων υπολογιστών, αλλά που όμως υπερτερούν σε ταχύτητα επεξεργασίας των δεδομένων πληροφοριών. 

Ο προσωπικός «ατομικός υπολογιστής μας», με τους αισθητήρες των νεύρο κυττάρων στην αλληλεξάρτηση τους, δημιουργούν εκτός του παράγοντα λογικής σειράς των δεδομένων πληροφοριών και επομένως προτροπή στην ορθολογική κατεύθυνση της αντίληψης μας, και σ’ εκείνες των συναισθηματικών φορτίσεων που δημιουργούνται απ’ τις έμφυτες και επίκτητες βιολογικές ανάγκες μας, στην κάλυψη των ψυχολογικών κενών (ασφάλειας, αποδοχής, διάκρισης κλπ.) που την απομακρύνουν απ’ το αντικειμενικά πραγματικό, στο εικονικό και ιδεατό. 

Το «αποτέλεσμα» αυτής της επεξεργασίας των υπαρχόντων πληροφοριών, για την αντίληψη του ατόμου, ποιοτικά θα είναι ανάλογο της καλής η όχι λειτουργίας του «μηχανισμού» συνείδησης του εγκεφάλου του γενικώς, και στην ορθότητα η όχι αυτών των πληροφοριών που υπάρχουν στη μνήμη του. Η διαδικασία αυτή είναι κοινή αλλά και ανάλογη στον κάθε ζωντανό οργανισμό. Είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που δημιουργεί την ΑΝΤΙΛΗΨΗ των πραγμάτων.

Χωρίς ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του ζώντος οργανισμού, σαν το «όλον» του επιμέρους κυττάρου του, δεν υπάρχει ούτε έχει απολύτως κανένα νόημα το οτιδήποτε. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το κύτταρο όταν οι προϋποθέσεις αναπαραγωγής η επιβίωσης του παύουν να υπάρχουν.

Η λειτουργία του μηχανισμού δημιουργίας συνείδησης στον εγκέφαλο, (ανάλογος λειτουργικά του επεξεργαστή μνήμης computer) που την παράγει., αν και όταν διακοπεί η υπολειτουργήσει όπως συμβαίνει στον ύπνο (λιγότερο) η στην νάρκωση (περισσότερο), το «όλον» για το επί «μέρος» του, γίνεται ανύπαρκτο. 

Το υποσυνείδητο που δεν αντικαθιστά το συνειδητό σε φυσιολογική κατάσταση λειτουργίας και εγρήγορσης του εγκεφάλου, γίνεται κυρίαρχο στη παραπάνω κατάσταση ύπνωσης που το συνδέει με την πραγματικότητα. Στο υποσυνείδητο υπάρχουν οι ίδιες πληροφορίες του συνειδητού, μόνο που δεν αξιολογούνται με την σειρά και την λογική του πραγματικού.

Είναι θα λέγαμε το υποπροϊόν της συνείδησης στην υπολειτουργία του μηχανισμού, σε καταστάσεις ύπνωσης η νάρκωσης, όπου το όνειρο η όραμα παίρνει διαστάσεις μιας εικονικής πραγματικότητας.

Στην περίπτωση κλινικού θανάτου του «όλου», η παύση λειτουργίας του μηχανισμού συνείδησης στον εγκέφαλο, προηγείται χρονικά αυτού των κυττάρων που τον αποτελούν, όπου εξακολουθούν να έχουν συνείδηση της οντότητας των για χρονικό διάστημα, και να βιώνουν στο περιβάλλον τους, μέχρι πλήρους στέρησης τροφής και οξυγόνου.

Στο επί μέρους του «όλου», (αποτελούμενο από διαφορετικά είδη κυττάρων ανά όργανο), η ζωή συνεχίζεται κανονικά αφού διαθέτουν ξεχωριστή συνείδηση της οντότητας και λειτουργίας των και εφόσον εξακολουθούν να υπάρχουν όλες εκείνες οι προϋποθέσεις και συνθήκες ζωής των.

Τα όργανα των αισθήσεων στο σύνολο τους και κατά περίπτωση, έχουν αντίστοιχα ένα σύνολο αισθητηρίων νεύρο- κυττάρων κατανεμημένων στο σώμα με αυστηρά συγκεκριμένο προορισμό και λειτουργία αίσθησης (ζεστού, κρύου, όσφρησης, γεύσης, ηδονής, πόνου, όρασης κλπ), που δίνουν σχετικές και ανάλογες πληροφορίες στον μηχανισμό του εγκεφάλου για επεξεργασία.

Αθροιστικά και ανάλογα, δημιουργούν την αίσθηση συμπεριφοράς, αποδοχής η απόρριψης μέσω «άμυνας» η «επίθεσης» σε εσωτερικά η εξωτερικά ερεθίσματα. Η όλη διαδικασία λειτουργίας και επικοινωνίας μεταξύ των κυττάρων - νεύρο κυττάρων, στηρίζεται στη διαφορά δυναμικού ηλεκτρικής-μαγνητικής- χημικής-θερμικής κ.α. μορφών ενέργειας, που στο σύνολο τους αποτελούν βασικά φυσικά μεγέθη αλληλοεξαρτώμενα κατά περίπτωση, με ανάλογα αποτελέσματα του μέτρου συμμετοχής των, της δυναμικής των και της χρονικής διάρκειας εξέλιξης του φαινομένου αντίληψης.

Η παραπάνω περιγραφή δυναμικής αλληλεξάρτησης των κυττάρων, δεν αποτελεί επιστημονική φαντασία αλλά τεκμηριωμένο δεδομένο απ’ αυτήν.

Οι πληροφορίες, εμπειρίες κλπ, που δεχόμαστε στην διάρκεια της ζωής μας, καταγράφονται στην μνήμη του εγκεφάλου ως ηλεκτρικές μεταβλητές τάσης-έντασης στα νεύρο - κύτταρα και ανάλογα των πληροφοριών αυτών, δημιουργούν συμπλέξεις γνωσιολογικών – αναγνωρίσιμων ενοτήτων π.χ. συνδυασμός δυο η περισσότερων ηχητικών σημάτων στο «όλον» μιας μουσικής σύνδεσης, η μιας τηλεοπτικής εικόνας απ’ το σύνολο των φωτεινών η όχι στιγμάτων - σημάτων που την αποτελούν. 

Κάθε σήμα από μόνο του δεν προσδιορίζει την όλη εικόνα ούτε ασφαλώς μια μουσική νότα την όλη σύνθεση. Με την ίδια λογική, κάθε ανθρώπινο κύτταρο από μόνο του δεν προσδιορίζει το «όλον» του ανθρώπου η του κάθε άλλου οργανισμού. 

Ο μηχανισμός του εγκεφάλου, στη βάση της «λογικής νομοτελειακής συνέχειας»,της σύνθεσης και ανάλυσης , ενεργοποιεί άλλους επιμέρους μηχανισμούς επεξεργασίας προσδίδοντας έτσι, την γενική όλη «εικόνα» της αντίληψης και εξ αυτής, της άποψης η συμπεριφοράς μας.

Οι κρυμμένες δυνατότητες του εγκεφάλου!

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να σκέφτονται με μια «καρτεσιανή λογική», δηλ. με ένα γραμμικό τρόπο σκέψης, με μια επαγωγική λογική, αγνοώντας τη σημασία των συναισθημάτων, της διαίσθησης, χωρίς να τολμούν να προσεγγίσουν νέους τρόπους σκέψης. Αλλά οι πρόσφατες διαπιστώσεις στην ψυχολογία, τη νευρολογία και άλλες επιστήμες έχουν οδηγήσει στην ανάπτυξη νέων μεθόδων σκέψης και εκμάθησης. Η θεωρία της Πολλαπλής Νοημοσύνης, καθώς και τεχνικές ταχύρυθμης εκμάθησης που έχουν αναπτυχθεί, δείχνουν νέες δυνατότητες του ανθρώπου που δεν έχουμε μάθει να τις αξιοποιούμε συστηματικά.

Παράδειγμα των ανεκμετάλλευτων δυνατοτήτων μας είναι η μονόπλευρη χρήση του τεχνικές "εξισορρόπησης" περιλαμβάνουν κατάλληλα μουσικά ακούσματα, όπως για παράδειγμα η "αργή" κίνηση της μουσικής μπαρόκ, η οποία φαίνεται ότι του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου μας, το οποίο όντας πιο «αναλυτικό» και ακολουθώντας έναν γραμμικό τρόπο σκέψης αποκλείει μια ολιστική θεώρηση του ανθρώπου και της ζωής.

Αποκορύφωμα - και θεμέλιο - αυτής της μονόπλευρης θεώρησης αποτελεί η ρήση του Καρτέσιου «σκέφτομαι άρα υπάρχω». Τώρα σύγχρονοι ερευνητές αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον ελλιπή χαρακτήρα αυτής της θεώρησης.

Επίκαιρο παράδειγμα το βιβλίο του Antοnio Damαsio "Descarte's mistake" («Το σφάλμα του Καρτέσιου»), στο οποίο ο διάσημος πορτογάλος νευρολόγος αντιστρέφει τα λόγια του Καρτέσιου και υποστηρίζει: «Υπάρχω (και αισθάνομαι), γι' αυτό σκέφτομαι».

Για τον Damasio η ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους πρέπει να βασιστεί στην αντιμετώπισή του σαν μια ολότητα.

Αυτές οι νέες θεωρήσεις έχουν οδηγήσει στην ανάπτυξη κάποιων τεχνικών που προσπαθούν να ενεργοποιήσουν το ("ξεχασμένο" στους περισσότερους) δεξί μας ημισφαίριο. 'Eνα "κόλπο" που χρησιμοποιούν αυτές οι τεχνικές, είναι να ανατεθεί σε ένα άτομο μια εργασία που το αριστερό ημισφαίριο θα την θεωρούσε άσκοπη και βαρετή - μιας και σκέφτεται κατά κανόνα ωφελιμιστικά - με αποτέλεσμα να παραχωρήσει τον έλεγχο στο δεξί ημισφαίριο, το οποίο με τη σειρά του φαίνεται να το διασκεδάζει. Το αποτέλεσμα είναι μια πιο ισορροπημένη χρήση του εγκεφάλου.

Άλλες ηχούν σε συχνότητες παρόμοιες με αυτές που συλλαμβάνουν τα αυτιά ενός εμβρύου και βοηθάει πολύ στην μακρόχρονη αποθήκευση πληροφοριών στη μνήμη. Για άλλους πάλι, ένα καλό κόλπο ισορροπημένης λειτουργίας των δύο ημισφαιρίων είναι η ... σιωπή! (την οποία φαίνεται να απεχθάνεται το αριστερό ημισφαίριο).