Αναζητήσεις…

Το μολύβι έχει γίνει η προέκταση του χεριού του, τον βλέπουμε μόνιμα να κρατάει ένα μολύβι και να σκιτσάρει, παρατηρώντας μέσα από τα σκίτσα του τον κόσμο, όπως ακριβώς οι Ασιάτες τουρίστες βλέπουν τον κόσμο μέσα από την φωτογραφική τους μηχανή.

της Μαρίνας Προβατίδου, εικαστικού, Attikipress.gr

«Κυνηγάω το εφήμερο που είναι παντοτινό, που είναι ζωντανό δηλαδή, και πίσω από αυτό υπάρχει ο φόβος του θανάτου», μας αναφέρει χαρακτηριστικά στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Αττική freepress» ο κ. Χρήστος Αλαβέρας, ζωγράφος και βοηθός καθηγητή στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών στο εργαστήριο του κ. Λαζόγκα.

Πώς σε αντιμετωπίζει ο κόσμος μέσα στο μετρό και στα λεωφορεία, όταν τους σκιτσάρεις;

«Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η σχέση με τον κόσμο, είναι ένας τρόπος για συζήτηση μαζί τους χωρίς λόγια. Μέσα από αυτήν την σχέση έχουν προκύψει γνωριμίες και φιλίες. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι άνθρωποι που δεν βλέπουν ότι τους σκιτσάρω, το νιώθουν αυτό. Και έτσι βλέπω συχνά να ξύνονται στο σημείο όπου τους κοιτάζω, να νιώθουν αμηχανία χωρίς να ξέρουν τον λόγο ή να αλλάζουν θέση. Είναι επίσης εντυπωσιακό το γεγονός ότι πολλές φορές πρόσωπα που με ενδιαφέρουν για να σχεδιάσω έρχονται και κάθονται απέναντί μου ακόμα και σε ένα άδειο λεωφορείο».

Ήσουν έτσι από μικρός, παρατηρούσες τον κόσμο μέσα στα λεωφορεία ή στα μέσα μεταφοράς;

«Από μικρός πάντα μου άρεσε να ζωγραφίζω, ενώ όσο μεγαλώνω βρίσκω περισσότερο πρόσφορο έδαφος για να εκφράζομαι μέσα από τη ζωγραφική και το σχέδιο».

Είναι εμμονή τελικά αυτό ή μήπως πάθος για να απαθανατίσεις τη στιγμή;

«Έμμονο πάθος για να απαθανατίσεις τη στιγμή».

Τί βλέπεις σε αυτές τις φευγαλέες στιγμές; Είναι ένα καθημερινό ημερολόγιο από σκίτσα, από διαδρομές και ίχνη;

«Βλέπω φευγαλέες στιγμές να αποτυπώνονται στο χαρτί και ωστόσο να παραμένουν φευγαλέες και ωστόσο να παραμένουν αποτυπωμένες και ωστόσο... Κυνηγάω το εφήμερο που είναι παντοτινό, που είναι ζωντανό δηλαδή, και πίσω από αυτό υπάρχει ο φόβος του θανάτου».

Σε τί χρησιμεύουν τόσο φευγαλέα σκίτσα; Τί θέλεις να κάνεις με αυτά;

«Να κρατήσω αυτό το φευγαλέο ζωντανό. Είναι σαν μια φωτογραφική μηχανή με εργαλείο το χέρι και τη σκέψη. Αντί για φωτογραφική μηχανή όμως υπάρχει το ανθρώπινο χέρι και η αυθόρμητη σκέψη».

Γιατί τα έργα σου είναι ασπρόμαυρα; Είναι συνειδητό αυτό που κάνεις;

«Προσπαθώ να αποδόσω όλη την αλήθεια της σκέψης, το δράμα, τα βαθύτερα συναισθήματα, διατηρώντας τη συνεκτικότητα μιας εικόνας. Τα πολλά χρώματα είναι περισσότερα στοιχεία, τα οποία δεν διευκολύνουν την συνεκτικότητα της εικόνας. Η λιτότητα των στοιχείων διευκολύνει την συνεκτικότητα μιας πληθωρικής διατύπωσης».

Σε οδηγεί η τέχνη ή η ζωή;

«Η ζωή μέσω της τέχνης».

Τα πρόσωπα στα έργα σου μοιάζουν ζωντανά-νεκρά, υπάρχει θάνατος, απουσία του έλεγχου…

«Αφήνω τον θεατή να ταξιδέψει στα έργα και να δει μέσα από αυτά τον εαυτό του, όπως καθρεφτίζεται σε εκείνον. Είναι οι σκέψεις τους καθρεφτισμένες στα πρόσωπά τους».

Πώς είναι αυτός ο κόσμος των προσώπων; Αν είχαν φωνή, τί θα μας έλεγαν;

«Μιλάνε μέσα από την εικόνα, δεν χρησιμοποιούν τον λόγο… Ήχο όμως έχουν και εγώ θα ήθελα να τον ακούσω».

Πώς είναι να ζωγραφίζεις μια φωτογραφία και πώς εκ του φυσικού;

«Όταν ζωγραφίζεις εκ του φυσικού, έχεις την αλήθεια μπροστά σου. Όταν

ζωγραφίζεις από φωτογραφία, καλείσαι να εκμαιεύσεις την αλήθεια μέσα από τη φωτογραφία».

Είδαμε στις περφόρμανς σου να ζωγραφίζεις χειρονομιακά, να σκίζεις χαρτιά, να επεμβαίνεις ανάλογα με τον ήχο της μουσικής που ακούς.

«Δε θα ήθελα να εξηγήσω με λόγια, αλλιώς δε θα έσκιζα χαρτιά. Η έκφρασή μου είναι αυτή. Μέσα στα κίνητρα για τα οποία γίνεται υπάρχει και η λύτρωση, αλλά δεν επιτυγχάνεται πάντα. Για αυτό και συνεχίζεται. Η μουσική είναι ερέθισμα, υπάρχει ένας έντονος διάλογος μεταξύ μουσικής και ζωγραφικής.Υπάρχει διάλογος ανάμεσα στους καλλιτέχνες, στον ζωγράφο και στον μουσικό. Δεν μπορεί ένας οξύς ήχος να με αφήσει ανεπηρέαστο ή ένας συρτός ή ένας βαθύς ήχος. Η εξέλιξη της εικόνας ανατρέπεται, όπως και η ζωή».

Ποιά είναι η μαγεία του να ασχολείσαι με την ανθρώπινη μορφή;

«Ο άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής του αντιλαμβάνεται το σύμπαν, νιώθει ότι όλο το σύμπαν του ανήκει. Ωστόσο η ζωή ενός ανθρώπου αποδεικνύεται ασήμαντη μέσα στο σύμπαν, μέσα στο οποίο νόμιζε ότι κάτι είχε. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν ένα πλήθος, όπου καμιά μονάδα δεν είναι η ίδια με την άλλη. Η αντιφατικότητα να είσαι τα πάντα και να μην είσαι τίποτα είναι για μένα η μαγεία του ανθρώπου».

Ποιός καλλιτέχνης σε επηρέασε;

«Με έχουν επηρεάσει όλοι, εννοώ όλοι. Για αυτό θα έλεγα, λοιπόν, ότι με έχει επηρεάσει αυτός ο φανταστικός καλλιτέχνης, ο οποίος περιλαμβάνει μέσα του όλους τους καλλιτέχνες που έχω συναντήσει».

Οι δρόμοι του ανορθολογισμού

του Βασίλη Κρεμμυδά, ΤΑ ΝΕΑ, 28/6/2012

Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου είχα γράψει σε αυτές εδώ τις σελίδες για τα μηνύματα που εξήχθησαν από εκείνη την αναμέτρηση, μηνύματα «που δεν έλαβαν οι πολιτικοί»· ήμουν τότε φοβισμένος από κάποια νέα, πρωτόγνωρα για την Ελλάδα, φαινόμενα, τα οποία είχα αποδώσει στη διάλυση του κοινωνικού ιστού από συγκεκριμένες πολιτικές εκμαυλισμού και εξουθένωσης της κοινωνίας, η οποία είχε μείνει χωρίς συνοχή, ανερμάτιστη και απροστάτευτη και, τελικά, έτοιμη να υποδεχθεί και να αγκαλιάσει ανορθολογικές ιδεολογίες και πρακτικές.

Αυτές οι ιδεολογίες και οι πρακτικές, όμως, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την Ιστορία αυτής της κοινωνίας κατά τους τελευταίους -δυόμισι κοντεύει- αιώνες. Κατά τις τελευταίες εκλογές, στις 17 Ιουνίου, όλα αυτά επαναλήφθηκαν και συγκεκριμενοποιήθηκαν. Οι δυνάμεις του ανορθολογισμού επανεμφανίστηκαν πιο ρωμαλέες. Επιπλέον, αυξήθηκε η αποχή από την ψηφοφορία και έφτασε στο 40%, τέσσερις δηλαδή στους 10 δεν ψήφισαν. Πρόκειται για κοινωνική συμπεριφορά απολύτως ανορθολογική. Αν σε αυτούς προστεθούν και οι ψηφοφόροι εκείνοι που προτίμησαν τα κόμματα του αντιευρωπαϊσμού, του αντιδιαφωτισμού, δηλαδή του ανορθολογισμού, φτάνουμε σε ποσοστά που ξεπερνούν κατά πολύ το 50%.

Δεν μπορεί, λοιπόν, να μη σκεφτεί κανείς: είναι δυνατόν αυτή η κοινωνία να βαδίζει σε τέτοια μονοπάτια, να κονταροχτυπιέται με την ίδια την Ιστορία της; Και, αν ναι, τι φταίει - ή «τις πταίει»; Γιατί γνωρίζουμε καλά ότι από το τέλος του 18ου αιώνα ο Ελληνισμός, υπόδουλος και παροικιακός, παρακολούθησε από κοντά τα νέα μηνύματα των ευρωπαίων σοφών περί ελευθερίας, περί δικαιοσύνης και περί δικαιωμάτων, ό,τι δηλαδή ονομάστηκε Διαφωτισμός. Ξέρουμε ότι οι Ελληνες και εδώ και εις την ξένην τα ασπάστηκαν, τα επεξεργάστηκαν, τα μετέτρεψαν σε κοινωνική συνείδηση και τα χρειάστηκαν ως κεντρικό ιδεολογικό μπούσουλα στις μυστικές οργανώσεις που προετοίμαζαν την Επανάσταση για τη διατύπωση του εθνικού αιτήματος: ίδρυση ανεξάρτητου, σύγχρονου αστικού κράτους· κράτους δηλαδή με Σύνταγμα και αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση. Ηταν η αστική τάξη, η ελληνική, όπως και οι άλλες, οι ευρωπαϊκές, που είχαν οπλιστεί με ισχυρή ιδεολογία.

Και όταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1821, οι ηγέτες της στους ευρωπαίους ηγέτες επρόκειτο να απευθυνθούν, για να τους υπενθυμίσουν αφενός το χρέος τους απέναντι στον ελληνικό πολιτισμό, να τους καλέσουν αφετέρου να το ξεπληρώσουν βοηθώντας τους Ελληνες να ελευθερωθούν και να ιδρύσουν το δικό τους κράτος.

Συγχρόνως, με δεδομένες μάλιστα τις πρώτες νίκες των Ελλήνων και τη γρήγορη απελευθέρωση σχεδόν όλης της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας, οι Ευρωπαίοι έβλεπαν τους επαναστάτες να οργανώνονται σε οιονεί κράτος: Σύνταγμα, κυβέρνηση, Βουλή. Κράτος δυτικό, ευρωπαϊκό, αστικό.

Η πορεία αυτή που χάραζε η εν επαναστάσει ελληνική κοινωνία θα είναι έκτοτε μπούσουλας γι' αυτήν. Γι' αυτό στα ανορθολογικά καθεστώτα διακυβέρνησης του νέου και νεαρού ελληνικού κράτους από τον Ιωάννη Καποδίστρια και τον Οθωνα η ελληνική κοινωνία θα αντιτάσσεται με μόνιμο αίτημα το «Σύνταγμα».

Θα χρειαστεί η αντιοθωνική στάση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 για να επανέλθει η χώρα σε δρόμο διαφωτισμού του ορθολογισμού. Η κοινωνία αυτό ζητούσε πάντοτε, τον ορθολογισμό· δεν ακολούθησε τις δικτατορίες του 20ού αιώνα, οι οποίες οργάνωναν τις ανορθολογικές κοινωνικές σχέσεις και στηρίζονταν στη βία κατά της κοινωνίας. Στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους θα ταχθεί στο πλευρό του ορθολογισμού - θα συμμαχήσει με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις του ορθολογισμού. Κεντρικό χαρακτηριστικό του ορθολογισμού είναι τα δικαιώματα, που στη Δημοκρατία αποδίδονται και «κατανέμονται» ορθά.

Στις δύο τελευταίες εκλογές πολλοί, πάρα πολλοί εκλογείς έδειξαν ότι δεν επιλέγουν ούτε το κεντρικό χαρακτηριστικό του ορθολογισμού ούτε τον ίδιο τον ορθολογισμό.

Αλλά πώς φτάσαμε εκεί; Φτάσαμε διότι η ελληνική Πολιτεία ποτέ δεν επέλεξε να καθιερώσει ως κεντρικό στόχο της εκπαίδευσης την εμπέδωση του ορθολογισμού ως μέσου ερμηνείας του κόσμου· κυρίως, δεν θέλησε να επιβάλει ως κύριο ζητούμενο των γνώσεων την ιστορική αλήθεια. Δεν θέλησε να διδάξει στις γενιές των νέων την ελευθερία της αναζήτησης, μακριά από ιδεολογήματα και χονδροειδή ιστορικά ψεύδη που εκπέμπονται από διάφορες τηλεοράσεις και υπάρχουν σε μεγάλες δόσεις στο Διαδίκτυο.

Συνηγόρησαν και διάφοροι επιστήμονες, οι οποίοι πιστεύουν στο τέλος του ορθολογισμού, και ορισμένοι άλλοι που θεωρούν ότι το μεγαλύτερο κακό στην Ιστορία έγινε από τον Διαφωτισμό, από πρόσωπα δηλαδή που βρήκαν την ευκαιρία να εισδύσουν στα αβυσσαλέα κενά της ελληνικής εκπαίδευσης και παιδείας και να την αποπροσανατολίσουν. Τόσο η Πολιτεία όσο και αυτοί οι «σοφοί» έχουν σακατέψει την κοινωνία.

Η συζήτηση για τις off-shore εταιρίες

της Σοφίας Βούλτεψη, Ελεύθερη Ζώνη, 28/6/2012

Δύο απόψεις συγκρούονται από τον καιρό που… υπάρχουν υπουργικά συμβούλια.

Σύμφωνα με τη μία, υπουργός σε ένα υπουργείο πρέπει να αναλαμβάνει «άνθρωπος του χώρου», «που γνωρίζει τα προβλήματα», «που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα».

Σύμφωνα με τη δεύτερη, ο υπουργός δεν πρέπει να έχει καμιά σχέση με το αντικείμενο του υπουργείου που αναλαμβάνει – αρκούν οι προσωπικές ικανότητες και γνώσεις, το πολιτικό φιλότιμο, η κοινή λογική και η ικανότητα επιλογής συμβούλων και συνεργατών.

Εδώ και πολλά χρόνια, έχω συνταχθεί με τη δεύτερη άποψη.

Όχι μόνο επειδή, αν ίσχυε η πρώτη, με την πολιτική θα ασχολούνταν μόνο συγκεκριμένες επαγγελματικές τάξεις – οικονομολόγοι, γιατροί, μηχανικοί, περιβαλλοντολόγοι, δικηγόροι, καθηγητές και ούτω καθεξής.

Αλλά και επειδή οι «άνθρωποι του χώρου» κουβαλάνε πολλές ιδεοληψίες, προσωπικές αντεκδικήσεις, επαγγελματικές δουλείες και συγκρούσεις, γραφειοκρατικές εμμονές και συνδικαλιστικού τύπου πελατειακές σχέσεις.

Θα ήταν ανόητο, για παράδειγμα, να ισχυριστεί κανείς πως αρκεί ένας δημοσιογράφος να γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα στον χώρο του Τύπου για να αναλάβει να μιλά επί παντός επιστητού, ακόμη και αν δεν έχει την παραμικρή γνώση περί οικονομίας, εξωτερικής πολιτικής ή δημόσιας διοίκησης.

Και το αντίθετο: Θα ήταν πολύ επικίνδυνο ένας τεχνοκράτης της οικονομίας να πάρει στα χέρια του την τύχη μιας χώρας, χωρίς να έχει την παραμικρή σχέση και επικοινωνία με τον λαό της. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.

Αν ήταν (απλά), τότε δεν θα είχαμε παρά να βάλουμε έναν δικαστή στο υπουργείο Δικαιοσύνης, έναν γιατρό στο Υγείας, έναν καθηγητή στο Παιδείας, έναν εφοπλιστή στο Ναυτιλίας, έναν ανώτερο δημόσιο υπάλληλο στο Εσωτερικών και πάει λέγοντας. Θα λύναμε έτσι όλα μας τα προβλήματα. Η πολιτική, όμως, είναι πολύ πιο σύνθετη διαδικασία.

Ο ικανός και ο εργατικός, αυτός που έχει γνώσεις και εμπειρία, αυτός που θέλει να προσφέρει στην πατρίδα του, αυτός που διαθέτει ευελιξία και προσαρμοστικότητα, μπορεί να αποδώσει σε οποιονδήποτε τομέα.

Όπως έχουμε ξαναπεί, η τεχνοκρατική αντιμετώπιση μιας έκτακτης κατάστασης μπορεί να γίνει ανεκτή, αλλά για όσο διάστημα απαιτείται για να δρομολογηθούν τα πράγματα. Διαφορετικά, το φάρμακο που θεραπεύει, θα γίνει δηλητήριο που σκοτώνει.

Υπό αυτήν την έννοια – και επειδή η περίπτωση Βερνίκου αντιμετωπίστηκε ως αποκλεισμός μιας κατηγορίας επαγγελματιών από την πολιτική – ένας εφοπλιστής μπορεί να ασχοληθεί με την πολιτική, αλλά όχι υποχρεωτικά στο υπουργείο Ναυτιλίας.

Φυσικά, αυτό προσκρούει στον νόμο (3849/10, παρ. 6), με τον οποίο τροποποιήθηκε ο νόμος 3213/2003, που απαγορεύει συμμετοχή σε εξωχώριες εταιρίες στα μέλη της Κυβέρνησης, στους Υφυπουργούς, στους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων που εκπροσωπούνται στο Εθνικό ή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στους βουλευτές και ευρωβουλευτές, στον γενικό γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου, στους γενικούς και ειδικούς γραμματείς Υπουργείων, στους γενικούς γραμματείς περιφερειών, στους προέδρους των διευρυμένων νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων, στους νομάρχες και τους δημάρχους, στους δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς, στους προέδρους, διοικητές, υποδιοικητές και γενικούς διευθυντές πιστωτικών ιδρυμάτων, που ελέγχονται από το κράτος, καθώς επίσης στα πρόσωπα των περιπτώσεων θ΄ και ι΄ της παραγράφου 1 του άρθρου 1 απαγορεύεται να συμμετέχουν είτε οι ίδιοι είτε με παρένθετα πρόσωπα στο κεφάλαιο ή στη διοίκηση εξωχώριων εταιρειών. 

Μάλιστα, η κατά παράβαση της παραγράφου 1 άμεση ή έμμεση συμμετοχή σε εξωχώρια εταιρεία τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο (2) ετών και με χρηματική ποινή από δέκα χιλιάδες (10.000) ευρώ έως πεντακόσιες χιλιάδες (500.000) ευρώ. Επιπλέον, επειδή ετέθησαν και άλλα θέματα, υπάρχει και μια άλλη διάταξη, σύμφωνα με την οποία «άγνοια νόμου απαγορεύεται».  

Φυσικά, έχουν γίνει τόσες πολλές αλλαγές στους νόμους περί πολιτικού χρήματος (σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το περίφημο άρθρο 86 του Συντάγματος) που πλέον έχουμε χάσει και τα αυγά και τα καλάθια. Φαίνεται ότι τους έχουν ξεχάσει ακόμη και… αυτοί που τους ψήφισαν!

Ένας απίστευτος νομοπληθωρισμός, που παρ’ όλα αυτά δεν έχει οδηγήσει σε κανέναν κολασμό (εξαιρουμένης της περίπτωσης Τσοχατζόπουλου που αποτελεί την εξαίρεση η οποία επιβεβαιώνει τον κανόνα).

Από εκεί, όμως, μέχρι να καταβάλλεται προσπάθεια δημιουργίας νέας πεποίθησης, σύμφωνα με την οποία η ψήφιση του συγκεκριμένου νόμου (από ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία) ήταν λάθος, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Οι εξωχώριες εταιρίες, οι γνωστές off-shore, είναι το καταφύγιο των παρανόμων. Αν αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση των ναυτιλιακών εταιριών, δεν σημαίνει ότι ο νόμος πρέπει να καταργηθεί.

Ούτε είναι δυνατόν να υπάρξουν εξαιρέσεις, διότι σ’ αυτήν την περίπτωση είναι βέβαιο ότι κάποιοι θα έσπευδαν να δραστηριοποιηθούν επαγγελματικά στον χώρο της ναυτιλίας ή να αγοράσουν μετοχές σε μια ναυτιλιακή εταιρία.

Είναι απαράδεκτο – επειδή δημιουργήθηκε μια εμπλοκή – να ξεχνάμε πως όλες οι βρώμικες δουλειές (θυμηθείτε την Torcasso) μέσω τέτοιων off-shore έχουν γίνει. Δεν είναι δυνατόν, με αφορμή ένα ατυχές περιστατικό που θεωρείται πλέον λήξαν, να ακούγονται φωνές περί επιστροφής σε αλήστου μνήμης εποχές.

Δεν είναι δυνατόν να ξεχνούμε ότι τον Οκτώβριο του 2000 εκχωρήθηκαν μελλοντικά έσοδα του Δημοσίου από το Γ’ ΚΠΣ συνολικού ύψους 2 δις ευρώ (για την περίοδο ως τον Ιανουάριο 2007), στις off-shore εταιρίες με τα αρχαιοπρεπή ονόματα «Αίολος», «Αριάδνη» και «Άτλας» με έδρα το Λουξεμβούργο, στις οποίες καταβλήθηκαν προμήθειες ύψους 7 δις δρχ. 

Δεν είναι δυνατόν να ξεχνούμε ότι με τον ίδιο τρόπο εκχωρήθηκαν μελλοντικά έσοδα από τα κρατικά λαχεία και το Γιουροκοντρόλ, τα οποία προεισπράχθηκαν.

Ούτε πως δια της συγκεκριμένης εκχώρησης δεσμεύθηκαν εθνικοί πόροι για 5, 10 και 19 χρόνια, που αντιστοιχούσαν  στις επόμενες πέντε κυβερνήσεις και στις επόμενες γενιές. 

Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Σε μια από εκείνες τις κυβερνήσεις που δεν έχει ευρώ στα ταμεία της, ενώ κάποιοι άλλοι είχαν προεισπράξει με τοκογλυφικό τρόπο και μέσω off-shore τα έσοδα που θα λαμβάναμε τώρα.

Συμπέρασμα: Αρκετά έχουμε πάθει. Κάποτε πρέπει και να μάθουμε. Και να μην λέμε ό,τι μας κατέβει, ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος. Διαφορετικά, με αφορμή το γνωστό ατυχές περιστατικό, θα καταλήξουμε να κραυγάζουμε «Κάτω τα χέρια από τις off-shore»!

Οριστική καταδίκη για την κατάχρηση 2 δισ. € στο Πάντειο πανεπιστήμιο

NewsIt, 25/6/2012

Μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά για την υπόθεση αυτή γράφτηκαν πολλά. Σήμερα το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων έδειξε το δρόμο της φυλακής για τους εννέα κατηγορούμενους στην υπόθεση των οικονομικών ατασθαλιών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, την περίοδο 1992-1998.

H υπόθεση αφορά τις κατηγορίες της απάτης, πλαστογραφίας και υπεξαίρεσης, σε συνδυασμό με το νόμο περί καταχραστών του δημοσίου, καθώς οι κατηγορουμένοι φέρονται να προκάλεσαν ζημιά στο ίδρυμα ύψους περίπου 2 δισεκατομμυρίων δραχμών.

Μετά από 18 μήνες διαδικασίας το δευτεροβάθμιο Εφετείο καταδίκασε, όπως και το πρωτόδικο, τους εννέα κατηγορούμενους, πρυτάνεις, αντιπρυτάνεις, υπαλλήλους του λογιστηρίου και διοικητικούς υπαλλήλους του ιδρύματος, καθώς και δύο ιδιώτες, σε ποινές κάθειρξης από 10 έως 31 έτη.

Το δικαστήριο, παρά τη μάχη που έδωσαν οι συνήγοροι υπεράσπισης των κατηγορουμένων προκειμένου να διακόψει τη διαδικασία ώστε να καταθέσουν αναίρεση στον 'Αρειο Πάγο με στόχο να δοθεί αναστολή στην έκτιση της ποινής, αρνήθηκε αυτήν τη δυνατότητα με αποτέλεσμα οι κατηγορούμενοι να πρέπει να οδηγηθούν στη φυλακή.

Για την υπόθεση κάθισαν στο εδώλιο τα πρώην μέλη του πρυτανικού συμβουλίου Δημήτρης Κώνστας, Παναγιώτης Γετίμης και Κωνσταντίνος Παπαθανασόπουλος, ο διευθυντής του λογιστηρίου του ιδρύματος Αναστάσιος Κουτσοδημητρόπουλος, οι υπάλληλοι του λογιστηρίου Βλάσσης Βεηκόντης και Μιχάλης Παπαδοκωστάκης, ο διοικητικός υπάλληλος Χαράλαμπος Μπούτσικος καθώς και οι ιδιώτες προμηθευτές του ιδρύματος Παναγιώτης Ορφανός και Ιωάννης Γρατσάνης.

Στην υπόθεση ήταν κατηγορούμενος και ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος, ο οποίος απεβίωσε τον Νοέμβριο του 2010.

Σύμφωνα με την κατά πλειοψηφία απόφαση του δικαστηρίου και παρά την εισαγγελική πρόταση που ζήτησε απαλλαγή των τριών πανεπιστημιακών, οι ποινές που επιβλήθηκαν είναι οι εξής:

- Δημήτρης Κώνστας, Παναγιώτης Γετίμης και Κωνσταντίνος Παπαθανασόπουλος, κάθειρξη 14 ετών. Σε πρώτο βαθμό οι Κώνστας και Παπαθανασόπουλος είχαν καταδικαστεί στην ίδια ποινή ενώ ο Γετίμης σε κάθειρξη 16 ετών.

- Αναστάσιος Κουτσοδημητρόπουλος, ποινή κάθειρξης 31 ετών, από την πρωτόδικη των τρις φορές ισόβιας κάθειρξης.

- Μιχάλης Παπαδοκωστάκης, κάθειρξη 14 ετών, από 16 σε πρώτο βαθμό.

- Βλάσσης Βεηκόντης και Χαράλαμπος Μπούτσικος, κάθειρξη 13 ετών, ίδια ποινή για τον Μπούτσικο σε πρώτο βαθμό και κατά δύο χρόνια μικρότερη για τον Βεηκόντη από την πρωτόδικη.

- Τέλος, Παναγιώτης Ορφανός και Ιωάννης Γρατσάνης, κάθειρξη 10 ετών. Σε πρώτο βαθμό ο Γρατσάνης είχε ίδια ποινή ενώ ο Ορφανός 12ετή κάθειρξη.

Το δικαστήριο διέταξε την 5ετή στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων των καταδικασθέντων καθώς και τη δήμευση κατασχεθέντων, μεταξύ των οποίων και του αυτοκινήτου μάρκας Φεράρι που είχε αγοράσει ο Κουτσοδημητρόπουλος.

Στο αίτημα της υπεράσπισης που απορρίφθηκε από το δικαστήριο για διήμερη διακοπή της διαδικασίας οι συνήγοροι τόνισαν ότι η βλάβη για τους εντολείς τους είναι υπέρμετρη και ανεπανόρθωτη εάν οδηγηθούν στη φυλακή. Ο Δημήτρης Κώνστας τόνισε στο δικαστήριο ότι ήταν παρών στη δίκη του "γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι η ελληνική δικαιοσύνη δεν θα με κρίνει δίκαια, δεν πρόκειται να φύγω, παρακαλώ δώστε μου αυτές τις δύο ημέρες και μετά κάντε ό,τι θέλετε".

Στο άκουσμα της καταδικαστικής απόφασης ο Βλάσσης Βεηκόντης αισθάνθηκε έντονη αδιαθεσία, αφού αντιμετωπίζει σοβαρό καρδιολογικό πρόβλημα. Ο κατηγορούμενος διακομίσθηκε με ασθενοφόρο στο Λαΐκό Νοσοκομείο.

Μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας οι δικαστές αποδοκιμάστηκαν έντονα από παριστάμενους, συγγενείς και φίλους των κατηγορουμένων που φώναζαν για "γελοιότητα" και για "πολιτικά υποκινούμενη απόφαση".

(βλέπε επίσης >>>)

Ξυλοκόπησε ιερέα που τον είχε βιάσει όταν ήταν παιδί

Newsbeast, 21/6/2012

Ένας άνδρας στις ΗΠΑ, ο William Lynch, κτύπησε άσχημα τον τέως καθολικό ιερέα, Jerrold Lindner, ο οποίος τον είχε βιάσει πριν από περίπου 40 χρόνια. Ο δράστης δήλωσε στις Αρχές ότι ο λόγος της πράξεώς του ήταν το γεγονός ότι ο ιερέας είχε βιάσει εκείνον και τον μικρό του αδερφό σε μία σχολική εκδρομή της εκκλησίας όταν ήταν παιδιά.

Ο Lindner φιλοξενείτο, υπερήλικας πλέον, σε κέντρο για συνταξιούχους ιερωμένους. Ο Lynch όμως δεν ξέχασε ποτέ την τραυματική εμπειρία που είχε ζήσει στα χέρια του ως παιδί. Έτσι, όταν έμαθε που βρίσκεται ο τέως ιερέας, τον επισκέφθηκε στο Ίδρυμα και, διαθέτοντας σήμερα πολύ μεγαλύτερη μυική δύναμη από τον γέροντα, τον χτύπησε. 

Ο Lynch βιάστηκε από τον Lindner μαζί με τον 4χρονο τότε αδερφό του κατά τη διάρκεια ενός κάμπινγκ που διοργάνωσε η εκκλησία της Βόρειας Καλιφόρνια.

Να ξέρουμε που αποσκοπούν οι εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις και πόσα μυστικά κρύβουν διάφοροι πολίτες, ενήλικες πλέον, από την παιδική ζωή τους κοντά σε παπάδες.

(βλέπε επίσης >>>)

Πόσο θα ζήσει η νέα κυβέρνηση;

του Γιώργου Δελαστίκ, ΕΘΝΟΣ, 21/6/2012

Δικαιολογημένα η 20ή Ιουνίου θα είναι η ευτυχέστερη ημέρα της ζωής του Αντώνη Σαμαρά. Κόντρα σε θεούς και δαίμονες κατόρθωσε να ορκιστεί πρωθυπουργός χθες, πράγμα που αποτελεί την κορωνίδα της επιτυχίας και φυσικά το όνειρο κάθε κορυφαίου πολιτικού. Ελάχιστοι πετυχαίνουν να το υλοποιήσουν. Ορθώς αισθάνεται ευτυχής ο πρόεδρος της ΝΔ.

Μπορεί να ήταν τέτοια η λαχτάρα του ώστε να σπεύσει να ορκιστεί μόνος του πρωθυπουργός, χωρίς καν να έχουν συμφωνηθεί τα ονόματα των υπουργών της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, σαν να φοβόταν μην τυχόν και οι εταίροι του αλλάξουν γνώμη και τον αφήσουν στα κρύα του λουτρού την τελευταία στιγμή, αλλά αυτή είναι απλώς μια διασκεδαστική πτυχή ενός προσωπικού θριάμβου του πρωθυπουργού πλέον Αντώνη Σαμαρά.

Η χθεσινή πρωθυπουργοποίηση δικαίωσε πλήρως τον πρόεδρο της ΝΔ στην επιμονή του να απαιτήσει να τηρηθεί η υπόσχεση που του είχε δοθεί όταν τον Νοέμβριο του 2011 έκανε τη φιλομνημονιακή κωλοτούμπα του - η προκήρυξη δηλαδή εκλογών μόλις υπογραφόταν το δεύτερο Μνημόνιο.

Ο εξαναγκασμός σε παραίτηση της κυβέρνησης Παπαδήμου μπορεί να οδήγησε στον βιαιότατο πολιτικό τεκτονικό σεισμό της 6ης Μαΐου που ανέτρεψε εκ βάθρων το πολιτικό σκηνικό, αλλά τελικά ο Αντ. Σαμαράς μέσω των δεύτερων εκλογών της 17ης Ιουνίου πέτυχε την κατάκτηση της πρωθυπουργίας, υλοποιώντας τον υπέρτατο στόχο του. Επραξε επομένως άριστα αναφορικά με το προσωπικό του πολιτικό συμφέρον.

Το ερώτημα που τώρα κυριαρχεί είναι αν αυτή η σαφώς... «δευτεροκλασάτη» κυβέρνηση Σαμαρά, με υπουργούς ακόμη και από την... «πολιτική χωματερή» θα μπορέσει να επιβιώσει για ικανό χρονικό διάστημα ή αν σύντομα θα μας αφήσει χρόνους.

Παρ' όλο που η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ φαίνεται εκ γενετής έτοιμη να καταρρεύσει, στην πραγματικότητα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να μακροημερεύσει από όσες φαίνονται με την πρώτη ματιά. Ο λόγος είναι απλούστατος και τον αναφέραμε και χθες: το σύστημα δεν έχει εναλλακτική πολιτική λύση!

Αν δηλαδή πέσει ο Σαμαράς, αυτός που θα έρθει θα είναι ο Τσίπρας, το πολύ πολύ με «τσόντες» το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, σαφώς όμως με τα κόμματα αυτά πιο αποδυναμωμένα από όσο είναι σήμερα. Τη λύση αυτή δεν την επιθυμούν καθόλου, όπως φάνηκε από τον λυσσώδη πραγματικά αγώνα που έδωσαν όχι μόνο οι εγχώριοι κύκλοι ισχύος, αλλά πρωτίστως οι Γερμανοί, οι κορυφαίοι Ευρωπαίοι εταίροι τους, οι γραφειοκράτες της ΕΕ και του ΔΝΤ, μέχρι και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα.

Θεωρητικά μιλώντας, οι ορατές δυνατότητες δημιουργίας εναλλακτικών λύσεων για το ελληνικό κατεστημένο και τους ξένους επικυρίαρχους είναι δύο. Η πρώτη και ασφαλέστερη είναι να προχωρήσει η διάλυση του ΠΑΣΟΚ, η δημιουργία του νέου κεντροαριστερού κόμματος που θα το αντικαταστήσει και η συσπείρωση γύρω από το κόμμα αυτό ικανού αριθμού ψηφοφόρων ώστε να το καταστήσει δεύτερο πόλο του συστήματος, μετά τη ΝΔ.

Η δεύτερη δυνατότητα είναι ο εγκλωβισμός και η σταδιακή ενσωμάτωση στο σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να καταστεί αυτός δεύτερος πόλος! Σε μια τέτοια περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας θα κριθεί... «πρωθυπουργήσιμος» από το ελληνικό κατεστημένο και τους Γερμανούς, όπως έγινε με τον Αντ. Σαμαρά όταν πέρασε στο μνημονιακό στρατόπεδο ή όπως θεωρείται από τους κύκλους αυτούς απολύτως έμπιστος ο Φώτης Κουβέλης για να συμμετάσχει σε δεξιά κυβέρνηση συνεργασίας.

Αν όντως ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματωθεί κάποια στιγμή, ενδεχομένως να προκριθεί η λύση της συμμετοχής του σε κάποια κυβέρνηση συνεργασίας, ακόμη και με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να του καταφερθεί το τελειωτικό πολιτικό πλήγμα.

Η ζωή θα δείξει αν κάποια από αυτές τις λύσεις ή και οι δύο θα καταστούν κάποτε εφικτές. Χρειάζονται όμως και οι δύο κάποιο χρόνο και μέχρι τότε το σύστημα δεν θα έχει εναλλακτική λύση, αν ανατραπεί η κυβέρνηση Σαμαρά. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η ελληνική ελίτ και οι Ευρωπαίοι εταίροι της είναι υποχρεωμένοι να στηρίξουν πάση θυσία, με νύχια και με δόντια την κυβέρνηση Σαμαρά, όσο δεν έχουν ετοιμάσει κάποια εναλλακτική λύση.

Εννοείται ότι όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί είναι χωρίς τον ξενοδόχο, τον ελληνικό λαό δηλαδή, που μπορεί με τις κινητοποιήσεις του να τινάξει τα πάντα στον αέρα!

Εν αναμονή... ανασχηματισμών!

Η ΣΥΝΘΕΣΗ της κυβέρνησης δεν είναι γνωστή. Θα τη μάθουμε σήμερα. Από τα ονόματα όμως που ακούγονται καθίσταται σαφές ότι μια τέτοια κυβέρνηση είναι αδύνατον να ανταποκριθεί στα άκρως απαιτητικά καθήκοντα αντιμετώπισης των οικονομικών και κοινωνικών κινδύνων που απειλούν τη χώρα. Για την ώρα στη συγκρότηση της κυβέρνησης αυτής επικράτησαν οι μικροκομματικές σκοπιμότητες του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη εν όψει των συγκρούσεων που θα λάβουν χώρα στο πλαίσιο της δημιουργίας του νέου κομματικού φορέα της Κεντροαριστεράς. Καθώς όμως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για το σύστημα πέρα από τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, οι συχνοί ανασχηματισμοί της κυβέρνησης θα είναι ίσως το ημίμετρο παράτασης του βίου της κυβέρνησης αυτής.

Επίκληση θεού λόγω ανεπάρκειας

της Χριστίνας Ταχιάου, protagon.gr, 21/6/2012

Έχω όλη την καλή πρόθεση –από ένστικτο αυτοσυντήρησης και μόνο- να κάνω ότι μπορώ για να στηρίξω και να βοηθήσω τον οποιονδήποτε μπορεί να κάνει μια τοσοδούλα κίνηση προς τα εμπρός για τη χώρα –και μένα την ίδια, δηλαδή. Είμαι ικανή, επίσης, να αφεθώ να παρασυρθώ από αυτό το ανυπόφορο μαρτύριο που λέγεται «ελπίδα» και να ελπίσω ότι ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί και να μη μας βουλιάξει.

Δεν μπορώ, όμως, να αφεθώ στο θεό. Και, κυρίως, δεν μπορώ να ανεχτώ ότι ο άνθρωπος που αυτή τη στιγμή έχει αναλάβει αυτοβούλως το καθήκον να περιφρουρήσει τις ζωές μας και να συγκρατήσει τη χώρα, επικαλείται τη βοήθεια του θεού.

Η δήλωση του Αντώνη Σαμαρά αμέσως μετά την ορκωμοσία του είναι ότι πιο αποκαρδιωτικό θα μπορούσε να υπάρξει. «Ζητώ από τον ελληνικό λαό πατριωτισμό και αρραγή εθνική ενότητα και εμπιστοσύνη ότι με τη βοήθεια του θεού θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να βγει ο λαός μας μια ώρα νωρίτερα από την κρίση». Αποκαρδιωτικό διότι δεν μπορεί να ζητάς να δείξω εμπιστοσύνη στη βοήθεια του θεού. Αποκαρδιωτικό διότι δεν μπορεί να αγνοείς ότι ο θεός δεν είναι αρχή στην Ελλάδα, ούτε θεσμός. 

Δεν μπορεί να αγνοείς ότι υπάρχει ένα κομμάτι του πληθυσμού που αμφιβάλει για την ύπαρξη του θεού, ένα άλλο που είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχει θεός, ένα ακόμη που πιστεύει σε άλλο θεό ή θεούς κι ένα πολύ μεγάλο που είναι σίγουρο ότι ακόμη κι αν υπάρχει θεός, δεν είναι Έλληνας για να μας βοηθάει, αλλά έχει ένα τεράστιο σύμπαν να φροντίσει. Ντροπιαστικά αποκαρδιωτικό διότι το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας άλλαξε τη διατύπωση της δήλωσης με τρόπο ώστε να μη φαίνεται ότι ο νέος πρωθυπουργός ζήτησε κάτι τόσο παράλογο όσο η εμπιστοσύνη στη βοήθεια του θεού. Διαβάστε μόνοι σας την ανακοίνωση: «Ζητώ από τον Ελληνικό λαό πατριωτισμό και αρραγή εθνική ενότητα και εμπιστοσύνη. Mε τη βοήθεια του Θεού θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να βγει ο λαός μας, μια ώρα νωρίτερα από την κρίση.» Κακή αρχή κάνετε, πιστεύετε ότι απευθύνεστε σε αφελείς. Κρίμα, είστε και Χριστιανοί.

Πονηρός, όμως, ο Καλαματιανός. Αν αποτύχει, θα μπορεί να πει «τι να κάνουμε, δεν βοήθησε ο θεός». Μόνο που εμείς οι υπόλοιποι που δεν πορευτήκαμε στη ζωή μας «με τη βοήθεια του θεού» αλλά με τις δικές μας δυνάμεις, δεν θα έχουμε που την κεφαλήν κλίναι. Να δούμε ποια κόλαση θα μας χωρέσει...

Κορώνη-Μεθώνη: Ανάμεσα σε δύο κάστρα

Δύο μεγάλα οχυρά του παρελθόντος συνδέουν τον Μεσσηνιακό κόλπο με το Ιόνιο, οριοθετώντας έναν σημαντικό τουριστικό άξονα στο Nότο της Πελοποννήσου.

του Nίκου Λουπάκη, Καθημερινή, 17/6/2012

Έχοντας αφήσει πίσω τη Μεσσήνη και ακόμα πιο πίσω την Καλαμάτα και κρατώντας πια πορεία προς τα νότια, με τον Μεσσηνιακό κόλπο να πλησιάζει άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο στην αριστερή πλευρά του οδικού άξονα όπου κινείσαι, αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι ήδη σε μια περιοχή που δεν μπορείς να πεις ότι χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη τουριστική αξιοποίηση. Εξαίρεση αποτελεί το -ομολογουμένως γνωστό- Πεταλίδι, που μπορεί να σου φανεί πολύβουο. Οπότε, το να έχεις ως προορισμό σου τη γραφική Κορώνη είναι μια λογική επιλογή, γιατί από τη μια έχει υπολογίσιμη τουριστική υποδομή και από την άλλη παρέχει αρκετές εναλλακτικές προτάσεις σε μικρότερη ή μεγαλύτερη απόσταση από αυτήν, ανάλογα με το πόσο ήσυχα θέλεις να περνάς τις διακοπές σου.

Εξάλλου, στην άλλη άκρη του τρίτου «ποδιού» της Πελοποννήσου μάς περιμένει η Μεθώνη, με την πλούσια ιστορία της, και τα νησάκια Οινούσσες, σε μικρή απόσταση από την ακτή, που προσφέρονται για όσους έχουν οικολογικές-εξερευνητικές ανησυχίες. Ανάμεσά τους, μας περιμένουν μερικές από τις πιο όμορφες παραλίες της χώρας μας.

ΚΟΡΩΝΗ

Φτάνοντας στην Κορώνη, το πιθανότερο είναι ότι αγνοείς πως κάποτε η πόλη δεν ήταν εδώ, αλλά καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα βορειότερα, στο Πεταλίδι. Στα βιβλία της Ιστορίας μπορούμε να διαβάσουμε ότι οι κάτοικοι της πρωτοβυζαντικής Κορώνης ήρθαν εδώ, στην αρχαία Ασίνη, γύρω στον 7ο - 8ο αιώνα, κατά πάσα πιθανότητα για να προφυλαχθούν από τις επιδρομές των Σλάβων και των Αράβων. Το σημερινό της όνομα προέρχεται, κατά μία εκδοχή, από τον πρώτο οικιστή της, τον Επιμηλίδη, που καταγόταν από την Κορώνεια της Βοιωτίας, και κατά μία άλλη από κάποια χάλκινη «κορώνη» (κουρούνα-νόμισμα), που βρέθηκε στα θεμέλια του τείχους της ακρόπολης.

Σήμερα, τα παλιά, περιποιημένα διώροφα σπίτια με τα -πολλές φορές- περίτεχνα μπαλκόνια και τις όμορφες κεραμοσκεπές, εκτός από το ότι δημιουργούν την αίσθηση της γραφικότητας, αποτελούν και ενδείξεις των περασμένων μεγαλείων... Εστω και αν σε μεγάλο βαθμό τα μεγαλεία αυτά προϋπήρξαν των οικοδομημάτων.

Η αρχή της μεγάλης ακμής της Κορώνης τοποθετείται γύρω στον 13ο αιώνα, όταν η πόλη περνά στα χέρια των Βενετών, που φροντίζουν να χτίσουν το μεγάλο κάστρο, το οποίο σήμερα αποτελεί έναν «απλό» πόλο έλξης επισκεπτών, αλλά κάποτε ήταν το οχυρό που επιτηρούσε τις θαλάσσιες γραμμές και προστάτευε τους κατοίκους της πόλης. Μια ματιά στο χάρτη είναι αρκετή για να αντιληφθούμε τη στρατηγική θέση της Κορώνης, ενώ κοιτώντας το κάστρο αντιλαμβανόμαστε, το πλεονέκτημα που προσέφερε στους αμυνομένους η υπερυψωμένη θέση του.

Από εκεί ψηλά μπορεί κανείς να απολαύσει τη θέα προς τον Μεσσηνιακό αλλά και προς την ίδια την Κορώνη. Για να φτάσεις εκεί, πρέπει προηγουμένως να έχεις περπατήσει σε στενά δρομάκια και να έχεις ανέβει τα σχετικά σκαλοπάτια (για όσους αποφεύγουν την πεζοπορία ή δεν έχουν διαθέσιμο χρόνο υπάρχει πρόσβαση και με αυτοκίνητο), σε μια διαδρομή που ξεκινά από το μόλο και καταλήγει στην κεντρική πύλη του κάστρου. Από αυτήν μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, αυτόν που κάποτε «φιλοξενούσε» το σύνολο του οικισμού. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κάστρο κατοικείται και σήμερα. Πρόκειται μάλιστα για ένα από τα λίγα κατοικημένα κάστρα της Ελλάδας.

Η βόλτα στα καλντερίμια του κάστρου σε πηγαίνει αιώνες πίσω, αφού στο δρόμο σου συναντάς τμήματα τόσο του βυζαντινού κάστρου που προϋπήρχε όσο και της αρχαίας οχύρωσης. Τα ερείπια του ναού της Αγίας Σοφίας, το νεκροταφείο με το ναό του Αγιου Χαράλαμπου και το παλαιοημερολογίτικο γυναικείο μοναστήρι του Προδρόμου είναι τα βασικά αξιοθέατα του λόφου του κάστρου. Επίσης, σε πολλά σημεία υπάρχουν υπόγειες θολωτές δεξαμενές, κατασκευασμένες από πελεκημένους ογκόλιθους, που τροφοδοτούσαν με νερό τους αποκλεισμένους, σε περιόδους πολιορκίας. Εξω από το κάστρο, στη νότια πλαγιά του υψώματος, βρίσκεται η εκκλησία της πολιούχου Ελεήστριας, που εγκαινιάστηκε το 1900 και έχει συνδέσει την ύπαρξή της με την εύρεση της αντίστοιχης «θαυματουργής» εικόνας.

Η αμφιθεατρικά χτισμένη Κορώνη δεν παύει να σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε νησί καθώς περπατάς στα δρομάκια της. Ο περίπατος στο λιμάνι με τις ψαρόβαρκες επιβεβλημένος, ενώ με το αυτοκίνητο μπορείς να απομακρύνεις προς τις γύρω παραλίες. Από τα Βουνάρια, που τα συναντάμε στα βόρεια, σε απόσταση περίπου δέκα χιλιομέτρων, μέχρι την Κορώνη υπάρχουν αρκετά «κρυφά» αμμουδερά κολπάκια και τέσσερις μεγάλες, επίσης αμμουδερές, παραλίες (Περούλια, Γαργαρού, Αγία Τριάδα και Αγιος Ιωάννης), που σε γενικές γραμμές είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό, καθότι απουσιάζει η σχετική σήμανση. Σημειώστε μάλιστα ότι στην παραλία του Αγ. Ιωάννη είναι εύκολη η πρόσβαση με το αυτοκίνητο. Τεράστια και η μάλλον πολύβουη παραλία του Ζάγγα, που «αγγίζει» τη νότια πλευρά του οικισμού και το κάστρο, εκτείνεται δε σε μήκος που ξεπερνά τα 2 χιλιόμετρα.

ΦΟΙΝΙΚΟΥΝΤΑ

Για τη Φοινικούντα θα έλεγε κανείς ότι δεν χρειάζονται συστάσεις. Αρκετά γνωστό θέρετρο, με ευρύτατη υποδομή, στηρίζει τη φήμη της στη μεγάλη και όμορφη παραλία που αποτελεί εδώ και χρόνια πόλο έλξης τουριστών, που την κατακλύζουν κάθε χρόνο. Οφείλει το όνομά της στους Φοίνικες, που κατά την πρωτοελλαδική περίοδο ίδρυσαν ένα διαμετακομιστικό κέντρο για την εξυπηρέτηση των εμπορικών τους δραστηριοτήτων. Είναι ο «Φοινικούς λιμήν», που αναφέρει ο Παυσανίας, ο οποίος πέρασε από εκεί καθώς πήγαινε από την Κορώνη στη Μεθώνη, γύρω στο 155-160 μ.Χ.

Στη σύγχρονη εποχή, η Φοινικούντα ξεκίνησε την «καριέρα» της ως ψαροχώρι, αλλά τα φυσικά της προσόντα δεν άργησαν να την κάνουν διάσημη και να οδηγήσουν στην τουριστική αξιοποίησή της. Με αφετηρία την Κορώνη, θα χρειαστείτε περίπου 20 λεπτά για να φτάσετε εδώ, καθώς η απόσταση δεν είναι μεγάλη, αλλά και ο δρόμος, στο μεγαλύτερο κομμάτι του, είναι σχετικά καινούργιος.

Αν θέλετε κάτι πιο ήσυχο, ο κεντρικός επαρχιακός δρόμος προσφέρει διεξόδους προς διάφορες μικρές παραλίες, όπως το Μαράθι και το Τσαπί, με την προϋπόθεση φυσικά ότι είστε διατεθειμένοι να οδηγήσετε λίγο παραπάνω και κάποιες φορές να κινηθείτε σε χωματόδρομους. Πάντως, ο δρόμος για το Τσαπί είναι πλέον πλήρως ασφαλτοστρωμένος, ενώ οι Λάμπες, η άλλη αξιόλογη παραλία που συναντάμε στο δρόμο προς Μεθώνη, βρίσκεται πολύ κοντά στον κεντρικό δρόμο.

ΜΕΘΩΝΗ

Το μικρό οκτάγωνο μπούρτζι, που στέκει λίγες δεκάδες μέτρα μακριά από το κυρίως κάστρο της Μεθώνης, αποτελεί σήμα κατατεθέν της μικρής πόλης, με έναν τρόπο αντίστοιχο που το Μπούρτζι του Ναυπλίου αποτελεί σύμβολο της πρώτης πρωτεύουσας της Ελλάδας. Χτισμένο από τους Τούρκους κατά τον 15ο αιώνα, χρησίμευσε, όπως άλλωστε και κάθε μπούρτζι, άλλοτε ως οχυρό και άλλοτε ως φυλακή, για να καταλήξει σήμερα αντικείμενο έμπνευσης για επαγγελματίες και ερασιτέχνες φωτογράφους.

Το κυρίως κάστρο είχε χτιστεί δύο αιώνες νωρίτερα, από τους Ενετούς, που φρόντισαν να αξιοποιήσουν τις γεωμορφολογικές ιδιαιτερότητες της περιοχής διαμορφώνοντας μια τυπική καστροπολιτεία. Βλέπετε, η μοίρα έστειλε το φυσικό λιμάνι της Μεθώνης πάνω στη ρότα των πλοίων που συνέδεαν τη Δύση με την ευρύτερη Ανατολή, γεγονός που είχε εκτιμηθεί από αρχαιοτάτων χρόνων, αφού η μικρή πόλη αναφέρεται ως Πήδασος από τον Όμηρο.

Ο μικρός επίπεδος οικισμός θα σας χαρίσει κάποιες ιδιαίτερες στιγμές αν κάνετε μια βόλτα στο εσωτερικό του, όπου μεταξύ άλλων θα ανακαλύψετε και το Καποδιστριακό σχολείο (η σημερινή Μεθώνη χτίστηκε στη βάση του πρώτου ρυμοτομικού σχεδίου του ελληνικού κράτους, που εκπονήθηκε από τον γαλλικό στρατό, το 1829).

Ομως, αυτό δεν συγκρίνεται με τον περίπατο στο κάστρο, όπου, βλέποντας τον παλαιοχριστιανικό γρανιτένιο κίονα (γνωστό ως «στήλη του Mοροζίνι»), τα ερείπια των τουρκικών λουτρών, του «σπιτιού του Ιμπραήμ» και του ναού της Αγίας Σοφίας, αλλά και την εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, η οποία υπήρξε καθολική εκκλησία, τζαμί και -σήμερα- ορθόδοξη εκκλησία, θα έχετε πάρει μια γεύση και της πολυτάραχης ιστορίας της Μεθώνης, που άλλαξε πολλές φορές χέρια, περνώντας την πιο δύσκολη φάση της το 1500 μ.Χ., όταν καταστράφηκε από τους Τούρκους.

Απολαυστική λοιπόν από το κάστρο η θέα προς το Ιόνιο και το μικρό νησιωτικό σύμπλεγμα των Οινουσσών, σε μικρή απόσταση στα νότια. Παραλία και κάστρο έχουν τα προσόντα να σας κρατήσουν κοντά τους μέχρι αργά το απόγευμα, για να απολαύσετε το ηλιοβασίλεμα, ενώ τα νησάκια Σαπιέντζα και Σχίζα και η βραχονησίδα της Αγίας Μαριανής, με το εκκλησάκι της Aγίας Mαρίνας, είναι πιθανό να ξυπνήσουν τον θαλασσοπόρο μέσα σας. Σημειώνουμε ότι στη Σαπιέντζα «ευδοκιμούν» τα κρι κρι, τα αιγοπρόβατα μουφλόν, οι πέρδικες και οι φασιανοί, αποτελώντας με τον τρόπο τους ένα είδος αξιοθέατου για όποιον πατήσει το πόδι του στο νησί, ενώ το ενδιαφέρον σας θα τραβήξει και το δάσος με τις κουμαριές.

Στη νότια ακτή της Σαπιέντζας ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο πέτρινος φάρος που χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, ενώ αν θελήσετε να κολυμπήσετε υπάρχει και παραλία. Στη Σχίζα, τέλος, που είναι και το μεγαλύτερο νησάκι του συμπλέγματος, θα βρείτε ένα ενδιαφέρον σπήλαιο.

Σε μικρή απόσταση από τη Μεθώνη, 4 χλμ. βορειοανατολικά, στη θέση Παλιομοθώνη, θα βρείτε τα ερείπια του ναού του Αγίου Λέοντος, που βρίσκεται μέσα σε ελαιώνες, για να δικαιολογεί το όνομα Αγιολαίο που του έχουν δώσει οι ντόπιοι. Εξάλλου, η Μεσσηνία είναι διάσημη για τις ελιές της. Ο κατάλογος με τα αξιοθέατα της ευρύτερης περιοχής περιλαμβάνει επίσης τις κατακόμβες του Αγίου Ονούφριου, όπου μπορείτε να δείτε ταφικούς θαλάμους λαξευμένους στον πωρόλιθο, και τον σταυροειδή ναό του Αγίου Βασιλείου (10ος αι.), βόρεια της Μεθώνης επίσης, στο δρόμο προς την Πύλο.

Βιβλία, βιβλία

Oι πρώτοι καλλιτέχνες της Ευρώπης

Deutsche Welle, 15/6/2012

Νέα επιστημονική έρευνα αμφισβητεί την κραταιά μέχρι σήμερα άποψη ότι οι ζωγραφική των σπηλαίων είναι πολιτισμικό προϊόν του σύγχρονου ανθρώπου. Μία νέα μέθοδος χρονολόγησης αλλάζει τα δεδομένα.

Η νέα μέθοδος χρονολόγησης που χρησιμοποίησε ομάδα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ εκτιμά ότι οι ζωγραφικές παραστάσεις στα σπήλαια της βόρειας Ισπανίας είναι τουλάχιστον 40.000 ετών. Εκείνη την εποχή ο σύγχρονος άνθρωπος δε ζούσε μόνος του στον πλανήτη. Το προγενέστερο είδος των Νεάντερταλ δεν είχε αφανιστεί ακόμη.

Οι παραστάσεις στο σπήλαιο της νότιας Γαλλίας Abri Castanet που ήρθαν στο φως της έρευνας το 2007 θεωρούνταν μέχρι σήμερα από τους παλαιοντολόγους το πρωιμότερο δείγμα ζωγραφικής των σπηλαίων. Ωστόσο είναι γεγονός ότι η μέθοδος χρονολόγησης που χρησιμοποιούνταν μέχρι σήμερα δεν επιτρέπει ακριβείς υπολογισμούς.

Η νέα μέθοδος της επιστημονικής ομάδας του Πανεπιστημίου Μπρίστολ δοκιμάστηκε στη χρονολόγηση σχεδίων και ζωγραφικών παραστάσεων 11 σπηλαίων της βόρειας Ισπανίας. Οι επιστήμονες χρονολόγησαν τα στρώματα ασβεστίου που κάλυψαν με την πάροδο των ετών τα έργα στα τοιχώματα των σπηλαίων, βάσει της περιεκτικότητάς τους στην ουσία Θόριο-230. Οι επιστήμονες κατάφεραν, υπολογίζοντας την ηλικία των στρωμάτων ασβεστίου, να εκτιμήσουν το κατώτερο όριο ηλικίας των έργων που έχουν καλυφθεί από το ασβέστιο.

Η μέθοδος χρειάζεται επαλήθευση

Η συναρπαστική διάσταση της νέας χρονολόγησης είναι ότι τοποθετεί την αρχή της ζωγραφικής σπηλαίων στην Ευρώπη αρκετές χιλιετίες πιο πίσω. Βάσει των νέων στοιχείων, η απεικόνιση π.χ. του περιγράμματος ενός ανθρώπινου χεριού στο ισπανικό σπήλαιο El Castillo είναι τουλάχιστον 37.300 ετών.

Ο σύγχρονος άνθρωπος εμφανίστηκε στην Ευρώπη πριν από περίπου 42.000 χρόνια, διάστημα κατά το οποίο δεν είχε αφανιστεί ακόμη το προγενέστερο είδος του Νεάντερταλ. Ο επικεφαλής της ομάδας ερευνητών Άλιστερ Πάικ θεωρεί πιθανόν ότι ο ανταγωνισμός με τους Νεάντερταλ για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων ώθησε ενδεχομένως το σύγχρονο άνθρωπο σε πολιτιστικές καινοτομίες για να διασφαλίσει μεταξύ άλλων την επιβίωσή του. Ο κ. Πάικ αφήνει ωστόσο ανοιχτό και ένα άλλο ενδεχόμενο: «Η ζωγραφική των σπηλαίων ίσως ξεκίνησε πριν από την έλευση του σύγχρονου ανθρώπου στην Ευρώπη από τους Νεάντερταλ. Αυτή θα ήταν μία φανταστική ανακάλυψη, καθώς θα σήμαινε ότι οι παραστάσεις στους τοίχους των σπηλαίων έγιναν από τα χέρια των Νεάντερταλ».

Ωστόσο ο κ. Πάικ παραδέχεται ότι πρέπει να χρονολογηθούν κι άλλα δείγματα ζωγραφικών παραστάσεων προκειμένου να διαπιστωθεί αν όντως ισχύει η παραπάνω υπόθεση. Πάντως υπέρ αυτής της υπόθεσης τάσσεται και η εκτίμηση των επιστημόνων ότι ο ανθρώπινος τύπος του Νεάντερταλ εξέλειψε περίπου 30.000 χρόνια π. Χ.

Wissenschaft.de / Άρης Καλτιριμτζής

Υπεύθ. σύνταξης: Δήμητρα Κυρανούδη

Διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, ΔΗΜΑΡ

Η ΔΗΜΑΡ αναγνωρίζει την πολιτιστική σημασία της Χριστιανικής Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας στη ζωή και την ιστορία της ελληνικής κοινωνίας, ωστόσο η σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα απαιτεί επαναπροσδιορισμό των σχέσεων Κράτους–Εκκλησίας και Αναγνωρισμένων Εκκλησιών και Θρησκειών με την απάλειψη από το Σύνταγμα του Άρθρου 3 και την οριοθέτηση των σχέσεων με βάση το Άρθρο 13 και τις αντίστοιχες οδηγίες της ΕΕ. γι' αυτό και προτείνει:

• Τη λειτουργία των Εκκλησιών και των αναγνωρισμένων Θρησκειών ως Ν.Π.Ι.Δ. Εκκλησιαστικού Τύπου – sui generis. Δεν νοείται η πολιτεία να έχει ανάμειξη στη λειτουργία των Εκκλησιών και Θρησκειών.
• Την πλήρη κατάργηση του Θρησκευτικού όρκου, σύμφωνα με το πνεύμα των περισσοτέρων Εκκλησιών και Θρησκειών, από την πολιτική, διοικητική και δικαστική ζωή της χώρας. Την αντικατάστασή του με λογοδοσία στην «Τιμή και τη Συνείδηση» και την υποχρέωση της διαφύλαξης του Συντάγματος και την υπακοή στους Νόμους του Κράτους.
• Τη φορολόγηση της Εκκλησιαστικής και Μοναστηριακής περιουσίας καθώς και της περιουσίας των Πατριαρχείων και όλων των Εκκλησιών και Θρησκειών. Η φορολόγηση είναι υποχρέωση του Κράτους και δεν νοείται σε αυτήν καμία εξαίρεση και απαλλαγή.
• Τη σταδιακή κατάργηση της μισθοδοσία των ιερέων της Εκκλησίας της Ελλάδος με απόδοση της εκκλησιαστικής περιουσίας σε αυτήν. Η μισθοδοσία των ιερέων καμίας Εκκλησίας δεν μπορεί να βαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό.
• Την απρόσκοπτη ανέγερση χώρων λατρείας όλων των Θρησκειών. Η ίδρυση ευκτηρίων οίκων δεν υπόκειται σε καμία άλλη άδεια της διοίκησης ή άλλης εκκλησιαστικής αρχής, παρά μόνο στην έκδοση οικοδομικής αδείας.
• Την εκ βάθρων αναθεώρηση τόσο των αναλυτικών προγραμμάτων όσο και των σχολικών εγχειριδίων του μαθήματος των Θρησκευτικών. Τα ζητήματα της πίστης και η κατήχηση δεν μπορούν να αποτελούν μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
• Την κατάργηση κάθε είδους Προσευχής και υποχρεωτικού εκκλησιασμού, τόσο στην εκπαίδευση όσο και στο στράτευμα. Παρόλα αυτά θα πρέπει να εξασφαλίζεται η ελεύθερη άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων των στρατευμένων.
• Την υπεράσπιση από ελληνικό κράτος του δικαιώματος άσκησης των θρησκευτικών καθηκόντων και των Ελλήνων που ζουν στην Τουρκία. Το ζήτημα αυτό εμπίπτει στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και διεθνών σχέσεων. Η εξομάλυνση στις σχέσεις Ελλάδας–Τουρκίας έχει ως προϋπόθεση την ομαλοποίηση των σχέσεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου και την εξασφάλιση των θρησκευτικών ελευθεριών των Ελλήνων της γείτονος.

Γιάννης Καλαφάτης

Γραμματέας Ν.Ε. Δυτικής Αττικής ΔΗΜ.ΑΡ.

Φυτοπλαγκτόν κάτω από τον πάγο της Αρκτικής

Οι ερευνητές της NASA δηλώνουν ότι έμειναν έκπληκτοι, σαν να είχαν ανακαλύψει «μια ζούγκλα στη μέση της ερήμου». Πριν καν έρθει το καλοκαίρι στις παγωμένες θάλασσες, απέραντες, καταπράσινες οάσεις φυτοπλαγκτού εμφανίζονται στην Αρκτική κάτω από ένα μέτρο πάγου. Η ανακάλυψη, επισημαίνουν οι ερευνητές στο περιοδικό Science, δείχνει ότι οι γνώσεις μας για τη λειτουργία του πολικού οικοσυστήματος είναι ακόμα ελλιπείς.

Οι ερευνητές υπολογίζουν ότι, στην περιοχή της Αρκτικής, η πρωτογενής βιολογική παραγωγή -δηλαδή η παραγωγή οργανικών μορίων μέσω φωτοσύνθεσης- είναι έως και δεκαπλάσια από ό,τι είχε εκτιμηθεί.

Αυτό ακούγεται θετικό, παραμένει όμως ασαφές αν το φαινόμενο είναι αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής, και αν μπορεί να επηρεάσει την επιβίωση των θαλάσσιων οργανισμών που μεταναστεύουν μαζικά στην Αρκτική το καλοκαίρι.

Τα νερά γύρω από την Αρκτική είναι μεν παγωμένα, είναι όμως και εξαιρετικά πλούσια σε θρεπτικά συστατικά. Οι οικολόγοι γνώριζαν ότι κάθε καλοκαίρι, όταν οι επιπλέοντες πάγοι υποχωρούν και αφήνουν ελεύθερη τη θάλασσα, η ζεστή λιακάδα επιτρέπει τον πολλαπλασιασμό του φυτοπλαγκτού, αυτών των μονοκύτταρων φωτοσυνθετικών οργανισμών που αποτελούν τη βάση του τροφικού πλέγματος σε όλους τους ωκεανούς του κόσμου.

Μέχρι σήμερα, όμως, κανείς δεν φανταζόταν ότι τεράστιοι πληθυσμοί φυτοπλαγκτού αναπτύσσονται ακόμα και κάτω από τον πάγο. Η ανακάλυψη ήρθε σχεδόν τυχαία τον περασμένο Ιούλιο, στη διάρκεια αποστολής της NASA με παγοθραυστικό της αμερικανικής ακτοφυλακής. Όπως εξηγεί ανακοίνωση της υπηρεσίας, οι ερευνητές είχαν στόχο να διασταυρώσουν δορυφορικά δεδομένα για την υποχώρηση των πάγων με επιτόπιες μετρήσεις.

Όταν όμως τρύπησαν τον πάγο, που είχε πάχος πάνω από ένα μέτρο, ανακάλυψαν ζωντανές πράσινες κηλίδες. «Αν με είχε ρωτήσει κάποιος πριν από την αποστολή, θα έλεγα ότι είναι αδύνατο. Η ανακάλυψη ήταν εντελώς αναπάντεχη» σχολιάζει ο Κέβιν Αρίγκο του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, επικεφαλής της αποστολής.

Οι «οάσεις» φυτοπλαγκτού ανακαλύφθηκαν στις θάλασσες Τσούκσι και Μποφόρ, ανάμεσα στη Σιβηρία και την Αλάσκα. Οι πράσινες κηλίδες κάτω από τον πάγο είχαν πάχος έως και 30 μέτρα και διάμετρο μέχρι 100 χιλιόμετρα.

Πώς όμως περνά το ζωογόνο φως μέσα από τον πάγο; Η προσεκτική εξέταση με οπτικές μετρήσεις έδειξε ότι, με την άνοδο της θερμοκρασίας, ο επιφανειακός πάγος λιώνει κατά τόπους και σχηματίζει ρηχές λίμνες, οι οποίες δρουν ως φακοί που διοχετεύουν φως κάτω από την επιφάνεια.

Όποιος κι αν είναι η αιτία του φαινομένου, η ανακάλυψη έχει μεγάλη σημασία για την κατανόηση του αρκτικού θαλάσσιου οικοσυστήματος. Το φυτοπλαγκτό αφενός απορροφά μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα (το οποίο είναι πρώτη ύλη για τη φωτοσύνθεση) αφετέρου παράγει μεγάλες ποσότητες οξυγόνου και αποτελεί πηγή τροφής για το ζωοπλαγκτόν, τις φάλαινες και πολλούς ακόμα οργανισμούς.

«Σε αυτή τη φάση δεν γνωρίζουμε αν αυτές οι οάσεις φυτοπλαγκτού εμφανίζονται εδώ και πολύ καιρό στην Αρκτική και απλά δεν τις είχαμε παρατηρήσει μέχρι σήμερα» επισημαίνει ο Δρ Αρίγκο.

Διευκρινίζει όμως ότι το φαινόμενο μπορεί να είναι σχετικά νέο και να εμφανίζεται ως αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής, η οποία ανεβάζει τη θερμοκρασία, λιώνει τον πάγο και επιτρέπει τον πρώιμο πολλαπλασιασμό των μικροοργανισμών.

Αυτό, με τη σειρά του, θα επηρέαζε τις γκρίζες φάλαινες και άλλα μεγάλα θηλαστικά που μεταναστεύουν στα θρεπτικά νερά της Αρκτικής κάθε καλοκαίρι: η άφιξή τους δεν θα συμπίπτει πλέον χρονικά με την κορύφωση του φυτοπλαγκτού.

Newsroom ΔΟΛ

Γιγαντιαίο ισόποδο που ζει στα 2,5 χιλιόμετρα στο βυθό 

Newsbeast

Όταν τα καλώδια ενός υποβρύχιου συστήματος καμερών στις Μπαχάμες έφεραν τεράστιες δαγκωματιές, οι επιστήμονες θεώρησαν ότι δέχτηκαν επίθεση από καρχαρία. Ωστόσο, ο Ed Brooks από το Ινστιτούτο «Cape Eleuthera» στις Μπαχάμες εξέτασε προσεκτικά τα καλώδια και διαπίστωσε ότι οι δαγκωματιές προέρχονταν τελικά από ένα τεράστιο καρκινοειδές. «Δεν υπάρχει τίποτα άλλο με τόσο αιχμηρά δόντια, όσο το Bathynomus Giganteus (γιγαντιαίο ισόποδο)», δηλώνει ο ίδιος. Το θηρίο ζει κανονικά στα 2.500 μέτρα κάτω από το νερό. Ονομάζεται οι Bathynomus giganteus και διαθέτει επτά ζεύγη ποδιών. Τρέφεται με νεκρές φάλαινες, ψάρια και γαρίδες. Το συγκεκριμένο είδος είναι άφθονο στα κρύα και βαθιά νερά του Ατλαντικού και Ειρηνικού Ωκεανού και αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα των γιγαντιαίων υποθαλάσσιων πλασμάτων.

Συνεχείς επιβεβαιώσεις, όπως αναφέρθηκε και σε πρόσφατη ανάρτηση, ότι η εξέλιξη λειτουργεί παντού, όπου βρει ευνοϊκές συνθήκες, αξιοποιώντας κάθε υλικό της φύσης και δοκιμάζοντας κάθε πιθανό συνδυασμό. Εννοείται, καμιά σχέση με τις ιδεοληψίες περί "δημιουργίας" των θεόπληκτων και καμιά επιβεβαίωση περί σκοπιμότητας για την ύπαρξη των οργανισμών και των ειδών... Προκύπτουν και εξαφανίζονται, σύμφωνα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος, χωρίς συγκεκριμένο στόχο και αποτέλεσμα!

Ανθρώπινο ήπαρ από βλαστικά κύτταρα

Πιο κοντά σε όργανα... εργαστηρίου που θα λύσουν το πρόβλημα μοσχευμάτων

της Θεοδώρας Τσώλη, ΒΗΜΑ, 8/6/2012

Ένα λειτουργικό ανθρώπινο ήπαρ από βλαστικά κύτταρα δημιούργησαν ιάπωνες ερευνητές γεννώντας ελπίδες για την «κατασκευή» οργάνων… εργαστηρίου τα οποία αναμένεται να λύσουν το παγκόσμιο πρόβλημα της έλλειψης μοσχευμάτων.

Οι ειδικοί από το Πανεπιστήμιο της Γιοκοχάμα μεταμόσχευσαν ανθρώπινα κύτταρα iPS (induced pluripotent stem cells, κύτταρα με τις ιδιότητες των εμβρυϊκών βλαστικών τα οποία προκύπτουν από μετατροπή ενηλίκων κυττάρων) στο σώμα ενός ποντικού. Όπως προέκυψε τα κύτταρα δημιούργησαν ένα μικρό αλλά πλήρως λειτουργικό ήπαρ, αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα της ιαπωνικής εφημερίδας «Yomiuri Shimbun».

Συγκεκριμένα η ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον καθηγητή Χιντέκι Τανιγκούτσι μετέτρεψε τα κύτταρα iPS σε πρόδρομα κύτταρα του ήπατος. Στη συνέχεια τα κύτταρα αυτά μεταμοσχεύθηκαν στο κεφάλι του ποντικού καθώς οι ειδικοί ήθελαν να εκμεταλλευθούν την αυξημένη ροή αίματος στη συγκεκριμένη περιοχή προκειμένου να αναπτυχθεί ταχύτερα το όργανο.

«Γέννηση» λειτουργικού ήπατος

Τα κύτταρα «γέννησαν» ένα ανθρώπινο ήπαρ με μέγεθος της τάξεως των 5 mm, το οποίο είχε την ικανότητα να παράγει πρωτεΐνες και να διασπά τα φάρμακα.

Το νέο επίτευγμα ανοίγει τον δρόμο της τεχνητής δημιουργίας ανθρώπινων οργάνων η οποία αναμένεται να δώσει λύση στην παγκόσμια έλλειψη οργάνων για μεταμόσχευση. Βέβαια σύμφωνα με τους ειδικούς, παρότι η νέα μελέτη ποτελεί μια σημαντική «γέφυρα» ανάμεσα στη βασική έρευνα και στην κλινική εφαρμογή της, υπάρχουν αρκετά εμπόδια προτού μεταφερθεί στην ιατρική πράξη.

Σημειώνεται ότι η νέα μελέτη αναμένεται να παρουσιαστεί σε συνέδριο την επόμενη εβδομάδα και προς το παρόν έχει κυκλοφορήσει μόνο μια περίληψή της. Ο επικεφαλής των ερευνητών αρνήθηκε να κάνει δηλώσεις προτού ανακοινώσει επισήμως τα αποτελέσματα της ομάδας του.

(βλέπε επίσης >>>)