Γράφει ο κ. Αναστάσης Βιστωνίτης, συγγραφέας και αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Συγγραφέων Ευρώπης (!), για το νέο βιβλίο του πάπα της Ρώμης, παραθέτοντας ένα απόσπασμα από το 8ο κεφάλαιο, ότι το βιβλίο αυτό «αποδεικνύει τη στοχαστική αλλά και την αφηγηματική δεινότητα του Βενέδικτου ΙΣΤ'».
Διαβάζω εγώ λοιπόν και βλέπω ότι η στοχαστική δεινότητα του πάπα φτάνει μέχρι τον Θαλή το Μιλήσιο, ο οποίος θεωρούσε: «αρχή όλων των πραγμάτων είναι το ύδωρ». Ο πάπας το πιάνει πιο περιεκτικά το ζήτημα:
Διαβάζω εγώ λοιπόν και βλέπω ότι η στοχαστική δεινότητα του πάπα φτάνει μέχρι τον Θαλή το Μιλήσιο, ο οποίος θεωρούσε: «αρχή όλων των πραγμάτων είναι το ύδωρ». Ο πάπας το πιάνει πιο περιεκτικά το ζήτημα:
«Το νερό είναι πρωταρχικό στοιχείο της ανθρώπινης ζωής και κατά συνέπεια ένα αρχέγονο σύμβολό της. Το συναντά ο άνθρωπος σε διαφορετικές μορφές και με διαφορετική έννοια. Είναι κατά πρώτον η πηγή, το φρέσκο νερό το οποίο αναβλύζει από τα έγκατα της Γης. Η πηγή είναι αφετηρία, αρχή με τη δική της πεντακάθαρη και ανεκμετάλλευτη καθαρότητα. Έτσι εμφανίζεται η πηγή ως ιδιαίτερο δημιουργικό στοιχείο, καθώς και ως σύμβολο της γονιμότητας και της μητρότητας. Σε δεύτερη θέση έρχεται ο ποταμός. Τα μεγάλα ποτάμια - ο Νείλος, ο Ευφράτης και ο Τίγρης - είναι για τις μεγάλες εκτάσεις που περιβάλλουν τον Ισραήλ η μεγάλη θεϊκή ζωοδόχος πηγή. Στον Ισραήλ ο Ιορδάνης είναι που παρέχει στη χώρα τη ζωή.»
Ο πάπας άργησε αλλά το κατάλαβε! Ανακάλυψε με καθυστέρηση το φρέσκο νερό και τα ποτάμια, αλλά όχι μικρά ποταμάκια, όπως τον Μισισιπή, τον Αμαζόνιο και τον Ρήνο ή τον Βόλγα, όχι τον Δούναβη που πρέπει να τον γνωρίζει αφού ήταν καθηγητής στο Regensburg. Βρήκε μεγάλους ποταμούς, στο κέντρο του κόσμου, το φέρνει γύρω γύρω και καταλήγει στον φοβερό και τρομερό Ιορδάνη ποταμό...
«Κατά τη Βάπτιση του Ιησού συνειδητοποιήσαμε εξάλλου ότι η συμβολική του ποταμού κρύβει μία ακόμη πτυχή: Με το βάθος του συμβολίζει τον κίνδυνο. Η κατάδυση στο βάθος του μπορεί να σημαίνει την κάθοδο στον θάνατο και η ανάδυση την αναγέννηση. Τελικά παρουσιάζεται η θάλασσα ως μια θαυμαστή και καταπληκτική στη μεγαλοσύνη της δύναμη, η οποία όμως προξενεί φόβο, καθ' ότι είναι ο αντίποδας της γης, που αποτελεί τον ζωτικό χώρο του ανθρώπου. Ο Δημιουργός έχει χαράξει στη θάλασσα τα όριά της, τα οποία δεν επιτρέπεται να προσπερνά. Δεν της επιτρέπεται να κατακλύσει τη γη»
Καλά, ο συμβολισμός με το βάθος του ποταμού, με αφήνει άλαλο! Το βάθος του Ιορδάνη έχει κρυφό νόημα, μόνο που ο Ιορδάνης μάλλον ρηχός είναι, γιατί δεν κατεβάζει και τίποτα σπουδαία νερά. Άμα ο άλλος δεν ξέρει όμως κολύμπι, καταγράφει τις φοβίες του. Και φυσικά, ο ποταμός καταλήγει στη θάλασσα, όπως διαπιστώνει ο πάπας στο μάθημα πατριδογνωσίας για μωρά παιδιά, δεν καταλήγει στο βουνό. Πιστεύω να πιάσατε το συμβολισμό, έτσι; Είναι μια θαυμαστή και καταπληκτική στη μεγαλοσύνη της ποίηση. Και προσοχή, η θάλασσα έχει περιορισμούς, δεν της επιτρέπεται να κατακλύσει τη γη, αλλιώς εμείς θα ήμασταν υδρόβιοι ή θα κυκλοφορούσαμε με βατραχοπέδιλα και ο πάπας με μπρατσάκια...
«Η διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας είχε γίνει στον Ισραήλ κατ' εξοχήν σύμβολο της σωτηρίας, αλλά υποδεικνύει συγχρόνως την απειλή η οποία κατέστρεψε τους Αιγυπτίους. Με τη χριστιανική θεώρηση της διάβασης ως προτύπωσης του Βαπτίσματος έρχεται στο προσκήνιο η διάσταση της θάλασσας που συμβολίζει τον θάνατο: Συνιστά εικονική δήλωση του μυστηρίου του Σταυρού».Προσέξτε τώρα, φεύγει από την πατριδογνωσία -αν και θα μπορούσε να εξηγήσει ο πάπας γιατί έπρεπε ντε και καλά να διασχίσουν οι Εβραίοι την Ερυθρά Θάλασσα, αφού λίγο πιο πάνω υπήρχε πέρασμα ξηράς- και περνάει στη θεολογία: η διάβαση της θάλασσας που κατέστρεψε τους Αιγυπτίους είναι προτύπωση για τη βάφτιση στον Ιορδάνη, η Αργοναυτική εκστρατεία που κατέστρεψε τους υπερασπιστές της Κολχίδας, είναι προτύπωση για το ναυάγιο στη Σαντορίνη που ακύρωσε την κρουαζιέρα του Χριστόδουλου και η μάχη στα Δερβενάκια που κατέστρεψε τους Τούρκους, είναι προτύπωση για τη νίκη του Άρη επί του Παναθηναϊκού με 3-1 που χαντάκωσε τον προπονητή Μουνιόθ.
Τί πράγμα; Είναι άσχετα αυτά μεταξύ τους; Γιατί, μήπως αυτά που γράφει ο πάπας είναι σχετικά; Πάπας είναι, ό,τι του κατέβει γράφει και βρίσκει διάφορους καλοθελητές να δηλώνουν ότι τελικά ο μεγάλος γράφει ποίηση. Ε ναι, είναι και ολίγον ποιητής αλλά εκ του προχείρου...
