Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (52)

Ομοφοβία: το αγαπημένο θρεφτάρι των θρησκειών

Κωνσταντίνος Κ.,  25 ετών, Φυσικοθεραπευτής

Από 6 ετών άρχισα να καταλαβαίνω και να αισθάνομαι ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Δεν ήξερα φυσικά περί τίνος πρόκειται, απλά καταλάβαινα ότι μου άρεσαν τα άλλα αγοράκια και καθόλου τα κοριτσάκια. Όχι, δεν επηρεάστηκα από την τηλεόραση και τα περιοδικά, όπως φοβούνται πολλοί συντηρητικοί πως θα συμβεί στα παιδιά τους. Μεγαλώνοντας άρχισα φυσικά να μαθαίνω όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς με τους οποίους στολίζουν τους gay, τόσο από το σχολικό όσο και από το οικογενειακό μου περιβάλλον.

Αφουγκραζόμουν ένα πρωτοφανές κοινωνικό μίσος προς τους ομοφυλόφιλους, μεγαλύτερο μίσος κι απ’ ότι έδειχναν στους άθεους, τους ναρκομανείς (ή όποια άλλη κατηγορία ανήκει στη black list της εκκλησίας). Δεν τολμούσα να μιλήσω φυσικά για τη σεξουαλική μου ιδιαιτερότητα, έμαθα να ζω με την ομοφοβία ως κάτι φυσιολογικό και μάλιστα την ενσωμάτωσα και στον εαυτό μου. Θυμάμαι ότι στο δημοτικό κορόιδευα κι εγώ ένα παιδάκι που ήταν θηλυπρεπές. Αργότερα μίσησα τον εαυτό μου γι’ αυτό, μέχρι που κατάλαβα ότι κι εγώ δεν ήμουν τίποτα άλλο παρά θύμα και δημιούργημα του κακού που ονομάζεται ελληνορθοδοξία.

Από μικρός δημιούργησα δύο εαυτούς μέσα μου. Αυτόν που θεωρούσα κανονικό και πρόβαλα προς τα έξω και αυτόν που θεωρούσα μιαρό και τον είχα φυλακίσει στο πιο απόμακρο σημείο του εγώ μου. Μεγάλωσα χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα, αφού οι άλλοι βλέπανε μόνο ό,τι ήθελα εγώ και τις κρυφές μου φαντασιώσεις τις κρατούσα  αυστηρά στη σφαίρα του ιδιωτικού.

Μόνο οι μπηχτές που άκουγα με κλόνιζαν πού και πού. Η μητέρα μου είχε πει κάποτε ότι αν είχε έναν gay γιο θα τον σκότωνε. Ο πατέρας μου χλεύαζε με τον χειρότερο τρόπο τους ομοφυλόφιλους. Παπάδες, γείτονες, δάσκαλοι μιλούσαν για κολάσεις, Σόδομα και Γόμορρα, φωτιές, θειάφια και όταν ένιωθαν κάπως ξεπερασμένοι ή ντεμοντέ κολλούσαν και κάτι περί «παρά φύσιν» ή ανωμαλίας για να βάλουν στο παιχνίδι και την επιστήμη.

Όλα αυτά με πλήγωναν, αλλά έλεγα στον εαυτό μου πως δεν με αφορούν, καθώς πρόκειται για το κομμάτι του εαυτού μου που είχα κλειδωμένο κάπου πολύ μακριά. Ώσπου έφτασα στην πρώτη Λυκείου και τότε έπαθα την πρώτη κρίση ταυτότητας, όταν ένας καθηγητής έδωσε μέσα στην τάξη τον ορισμό της ομοφυλοφιλίας. Είπε ότι ομοφυλόφιλος είναι αυτός που διεγείρεται από άτομα του ίδιου φύλου. Όχι πως δεν ήξερα τι είναι, αλλά όταν άκουσα την περιγραφή είδα ότι ταίριαζε απολύτως σε αυτό που ήμουν εγώ. Ακολούθησαν κάποιες ερωτήσεις από τους συμμαθητές μου, όπως «γιατί γίνονται ομοφυλόφιλοι;», «είναι φυσιολογικό αυτό;». Ο καθηγητής έδωσε διφορούμενες απαντήσεις, όμως δεν θυμάμαι λεπτομέρειες γιατί το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος. Οι μάσκες άρχισαν να ραγίζουν στο μυαλό μου και οι κλειδαριές να σπάνε. Σάστισα. Πήγα σπίτι και έλεγα συνεχώς «όχι, δεν είμαι έτσι – όχι δεν είμαι αυτός».

Βυθίστηκα για τρία χρόνια σε εσωτερική αναζήτηση, έπεσα σε κατάσταση δυσθυμίας και απέκτησα ιδεοψυχαναγκαστικές εμμονές. Δεν μπορούσα με τίποτα να αποδεχτώ ότι ήμουν ομοφυλόφιλος. Έγινα ένα ράκος στα τελευταία μου μαθητικά χρόνια και δεν μπορούσα να ζητήσω τη βοήθεια κανενός. Έδωσα πανελλήνιες κι ούτε καν ακούμπησα με τους βαθμούς μου τη σχολή που ονειρευόμουν.

Ώσπου, εντελώς ξαφνικά, πριν μετακομίσω στην πόλη που βρισκόταν η σχολή στην οποία πέρασα, έγινε μέσα μου ένα κλικ και είπα «τι κι αν είμαι gay;». Βγήκα στο μπαλκόνι, πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα μέσα μου «Ο θεός μ’ αγαπάει όπως είμαι». Δεν κατέληξα ποτέ σε τι οφειλόταν τελικά αυτό το κλικ. Ίσως συνειδητοποίησα μετά από τόσο καιρό ότι αυτό που είμαι δεν αλλάζει, ότι είμαι αρκετά έξυπνος για να κοροϊδεύω τον εαυτό μου ή ίσως απλά κουράστηκα με όλο αυτό το ψυχαναγκαστικό μαρτύριο.

Μετακόμισα στο νέο μου σπίτι, μακριά από τους γονείς μου, έχοντας εντελώς καινούργια και ισορροπημένη διάθεση, κάνοντας μια νέα αρχή. Είχα ήδη πει στην αδερφή μου ότι είμαι gay και αντέδρασε πολύ θετικά. Της ήρθε βέβαια ξαφνικό και την ταλαιπώρησα αρκετά μέχρι να το εκστομίσω. Με αγκάλιασε και μου είπε να μην αμφιβάλλω ποτέ ξανά για την αγάπη της. Μου είπε πως δεν το θεωρεί αμαρτία, αλλά θα της πάρει λίγο καιρό να το συνηθίσει. Δεν είχα πάντως καθόλου στα σχέδιά μου να το αποκαλύψω και στην υπόλοιπη οικογένεια. Ένιωθα τόσο γαλήνια και όμορφα μέσα μου. Αυτό μου αρκούσε και έμαθα να το εκτιμώ.

Τι ήταν αυτό που με έκανε να γίνω σκεπτικιστής σχετικά με τη θρησκεία; Λοιπόν, άρχισα να χρησιμοποιώ το internet κάποια στιγμή και έπεσα επάνω στο κανάλι youtube του αναρχικού χρήστη Urfurslaag. Είδα αρχικά κάποια βίντεο στα οποία μιλούσε για την ομοφυλοφιλία και εξηγούσε στοιχειοθετημένα πόσο ΟΚ είναι όλη αυτή η κατάσταση. Μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση η προσπάθειά του και ο λόγος του προκάλεσε αυθόρμητα τον θαυμασμό μου.

Έψαξα όλα του τα βιντεάκια και είδα και αυτά στα οποία μιλούσε για τη θρησκεία και ανέλυε το χριστιανισμό. Μα γιατί να μισεί τόσο τους χριστιανούς, σκέφτηκα. Ξαναείδα τα βίντεό του. Τα επιχειρήματά του φάνταζαν λογικά. Τα κίνητρά του αντανακλούσαν μια αγνή ηθική και ειλικρινή πρόθεση να μοιραστεί τις ιδέες του. Δεν καταλάβαινα όμως γιατί κάποιος αποφάσισε να μπει σε όλη αυτή τη διαδικασία επιχειρηματολογίας, απλά και μόνο επειδή είναι άθεος. Γούστο του καπέλο του. Δεν είχε να κάνει καμιά πιο σοβαρή δουλειά, μορφωμένος άνθρωπος; σκέφτηκα.

Το «μικρόβιο» της αμφιβολίας είχε μπει ήδη μέσα μου, αν και ακόμα ήμουν άπειρος για να πειράξω το θέμα της θρησκείας στο νου μου. Άκουγα διάφορα για τους άθεους, ήξερα πως υπάρχουν, όμως δεν ένιωσα την ανάγκη να τους γνωρίσω ή να τους ρωτήσω κάτι. Ο Urfurslaag από την άλλη με ενέπνευσε, μου δημιούργησε την ανάγκη να θέλω να ακούσω κάθε τι που έχει να πει, να εμποτίσω το μυαλό μου με τις ιδέες του και να σχηματίσω μια καινούργια δική μου προσωπική ηθική, πετώντας τα άχρηστα παρασκευάσματα που πήρα από την οικογένεια και τον κοινωνικό μου περίγυρο. Χρειαζόμουν δηλαδή ένα υγιές πρότυπο, για να κάνω την αλλαγή στον εαυτό μου.

Κι ενώ οι διασυνδέσεις μου με ευφυείς και σκεπτικιστές ανθρώπους ήταν αρκετές στο internet, στο κοινωνικό μου περιβάλλον οι πάντες παρέμεναν κλασικά υποταγμένοι στον χριστιανισμό, μια κατάσταση στην οποία ευδοκιμεί η ομοφοβία, ο παραλογισμός, ο ανορθολογισμός κλπ.

Απέκτησα πλέον ισχυρούς προβληματισμούς για το θέμα θρησκεία και ο αγνωστικισμός ελλόχευε μέσα μου για τα καλά. Είναι ηθικό, σκεφτόμουν, μια θρησκεία της αγάπης να θέλει τους ομοφυλόφιλους στην κόλαση να καίγονται αιωνίως; Παλιά πίστευα ότι αυτά είναι απλά υπερβολές των μεγαλυτέρων που ήθελαν να εξαντλήσουν τον συντηρητισμό τους χρησιμοποιώντας τη θρησκεία. Όμως δεν είναι έτσι. Όλα αυτά τα αναφέρουν και οι παπάδες, οι οποίοι σίγουρα δεν τα βγάζουν από το μυαλό τους.

Έψαξα στο internet και είδα ότι όλη αυτή η μισαλλοδοξία στηρίζεται επαρκέστατα από τα κείμενα της Βίβλου. Οι διάφορες απόπειρες από χριστιανούς ομοφυλόφιλους να αποδώσουν τα μηνύματα μίσους των κειμένων αυτών απλά σε λάθος μεταφραστικό, μου φαίνονται αστείες.

Είναι πολλοί αυτοί οι ομοφυλόφιλοι που υποφέρουν λόγω της θρησκείας και όμως παραμένουν πιστοί χριστιανοί. Βρήκα διάφορα sites «πρώην» ομοφυλόφιλων που έλεγαν ότι βρήκανε «θεραπεία» με τη βοήθεια της εκκλησίας και του Χριστού και μάλιστα προσφέρονταν να βοηθήσουν και άλλους να μπουν ξανά στο σωστό δρόμο.

Επειδή έχω την κακιά συνήθεια να προσπαθώ να μπαίνω στο μυαλό και την ψυχολογία των άλλων, λυπήθηκα πραγματικά για το πώς μπορεί να ένιωθαν αυτοί οι ομοφυλόφιλοι μέσα τους. Ποιοι τους το έκαναν άραγε αυτό; Ποιοι τους διαστρέβλωναν την αληθινή τους φύση; Γιατί το κάνουν οι φανατικοί πιστοί αυτό στους συνανθρώπους τους;

Ακόμη κι αν ενοχοποίησα τους παπάδες και τους φονταμενταλιστές χριστιανούς, δεν μπόρεσα να δεχτώ ότι η θρησκεία που πίστευα τόσα χρόνια ήταν μια απάτη. Πίστευα πως όλοι αυτοί ερμηνεύουν λάθος τη θρησκεία, γι’ αυτό ποιούν αυτές τις τερατώδεις πράξεις. Πάτησα στο google «άθεοι» και ανακάλυψα το site της Ένωσης Αθέων. Ήθελα να δω από πού αντλούν αυτοί οι άνθρωποι τη σιγουριά και πεποίθηση ότι δεν υπάρχει θεός. Πώς μπορούσαν να ξέρουν αποδεδειγμένα κάτι τέτοιο; Κι αν έκαναν λάθος; Δεν φοβόντουσαν τις συνέπειες; «Αρκετά, μέχρι εδώ» είπα μέσα μου, «όλα έχουν και ένα όριο, δεν είμαι άθεος!». Και βγήκα αμέσως από το site των αθέων, χωρίς να πάρω τις απαντήσεις που ήθελα.

Πήγα μια μέρα στην εκκλησία του χωριού μου. Ενώ έψελνε ο παπάς, μπαίνει μέσα το αγόρι που κορόιδευα στο δημοτικό, επειδή ήταν θηλυπρεπές. Τα παπούτσια του είχαν ένα μικρό τακούνι και στο λαιμό φορούσε φουλάρι. Καθώς πήγαινε προς τα εικονίσματα για να τα προσκυνήσει, όλοι οι εκκλησιαζόμενοι τον κοιτούσαν από πάνω ως κάτω. Κάποιοι λες και έβλεπαν τον σατανά τον ίδιο, κάποιοι με σκανδαλώδεις υπαινιγμούς στο βλέμμα και άλλοι περιφρονητικά ή περιπαικτικά.

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που πήγα σε εκκλησία ως πιστός. Φάνηκε πλέον καθαρά ο σκοπός και ο λόγος ύπαρξης αυτού του θεσμού. Η λειτουργία στις εκκλησίες εξυπηρετεί ως επί το πλείστον ανθρώπους μνησίκακους που αρέσκονται στον κοινωνικό σχολιασμό, ηλικιωμένους που θέλουν να πάρουν μάτι ή να κουτσομπολέψουν τη νεολαία ή άτομα που δεν βγαίνουν ποτέ από το σπίτι γιατί δεν έχουν κάποιο άλλο κοινωνικό ενδιαφέρον.

Όταν φύγαμε από την εκκλησία, μια θεία μου σχολίασε υποτιμητικά το αγόρι αυτό. Η συγκεκριμένη είναι μια γυναίκα με την οποία μας χωρίζουν ελάχιστα χρόνια ηλικιακά. Μιλήσαμε για πολιτική. Μου είπε ότι είναι σοσιαλίστρια και ιδεαλίστρια. Εγώ τότε ήμουν απολιτίκ. Μετά η κουβέντα το έφερε στη θρησκεία. Της είπα τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μου και εκείνη γέλασε. «Μπα, έγινες επιστήμονας και τώρα δεν πιστεύεις σ’ αυτά;» μου είπε. «Όταν μεγαλώσεις κι άλλο και δεις κάποια πράγματα, θα καταλάβεις γιατί όλα έχουν κάποιο νόημα σ’ αυτόν τον κόσμο και γιατί υπάρχει το κακό» επισήμανε.

Διαπίστωσα πάντως πολλές συγχύσεις και κενά στο συλλογισμό της. Τη μια μου έλεγε ότι το κακό το δημιούργησε ο άνθρωπος και όχι ο θεός και την άλλη ότι ο θεός μας στέλνει το κακό επειδή έχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο για κάθε άνθρωπο, το οποίο στο τέλος του βγαίνει σε καλό. Μου τα έλεγε τόσο επιτακτικά όλα αυτά, με τέτοια αλαζονεία και θράσος, που νευρίασα, αν και δεν το έδειξα.

Πώς μπορεί αυτή, μια υποκρίτρια, που πριν λίγο αποκαλούσε «πούστη» ένα παιδί, να νομίζει πως κατέχει την απόλυτη αλήθεια; Η επιβεβαίωση της υποκρισίας της ήρθε αμέσως μετά. Μου είπε «Ο θεός σου στέλνει μόνο ό,τι μπορείς να αντέξεις. Δες για παράδειγμα, έστειλε τον καρκίνο στην Kylie Minogue και επειδή ήταν πλούσια μπόρεσε και το αντιμετώπισε. Αν το έστελνε σε μένα ή στο παιδί μου, που είμαστε φτωχοί, τι θα έκανα; Γι’ αυτό σου λέω: ο θεός ξέρει πού τα στέλνει!».

Έπαθα σοκ. Τέτοια λανθάνουσα ηθική θεώρηση από άτομο που διατείνεται ότι είναι ιδεαλίστρια, πρώτη φορά έβλεπα. Στο τέλος συγκινήθηκε κιόλας από την καλοσύνη που της χάριζε ο χριστιανισμός και δάκρυσαν μαζί με τη μάνα μου.

Γύρισα στο φοιτητικό μου σπίτι, αποφασισμένος για κάτι: να αλλάξω την ανθρωπότητα και να μην επιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου να γίνει ένας από αυτούς. Έβλεπα τον κόσμο ως χαμένα πρόβατα, που ξεστράτισαν από την ουσία της ζωής και άρχισαν να ορίζουν την ηθική με τον λάθος τρόπο. Η ηθική έπρεπε να πηγάζει από μέσα τους και από την κοινή λογική, όχι από τα άγρια ένστικτά τους που τα νομιμοποιούσαν με παραβολές παπάδων.

Στο μεταξύ άκουγα για αυτοκτονίες gay εφήβων, bulling στα σχολεία υπό την ανοχή των καθηγητών, σωματικές βλάβες gay παιδιών από τους γονείς και λιντσάρισμά τους στο δρόμο. Σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα εγώ να αντιδράσω εάν βρισκόμουν στη θέση τους και τι θα μπορούσα να κάνω αν κατέληγα με μώλωπες στο σώμα και σπασμένα πλευρά από τους ίδιους μου τους γονείς…

Ποιος προστατεύει αυτά τα παιδιά; Ποια δύναμη στο σύμπαν τα έχει καταδικάσει σε αυτή τη μοίρα της β’ κατηγορίας ανθρώπων; Ένας καλός και πανάγαθος θεός; Γιατί δεν τα σταματάει όλα αυτά; Γιατί αφήνει να κυκλοφορούν βιβλία με το όνομά του, τα οποία προωθούν αυτά τα απάνθρωπα πρότυπα, όπως άσκηση βίας, ομοφοβία, κακοποίηση παιδιών και γυναικών, δουλεία, πόλεμος, δολοφονίες και αλαζονεία; Άρχισα να σκέφτομαι πολύ σοβαρά ότι αυτό το βιβλίο που καλείται ‘’Αγία Γραφή’’ δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα δημιούργημα του Νίκου Φώσκολου της εποχής εκείνης.

Σταδιακά, ενώ αρχικά ήθελα να αλλάξω την ανθρωπότητα, οι προθέσεις και το όραμά μου  άρχισαν να σκοτεινιάζουν. Ένιωθα πως ήθελα να την καταστρέψω. Έβλεπα gay άντρες να μην εκλαμβάνουν στα σοβαρά τη φύση τους και να βλέπουν το θέμα της ομοφυλοφιλίας τους ως ένα κουσούρι που μοιραία  θα λήξει μόλις έρθει η εποχή να παντρευτούν με γυναίκα. Άκουγα άτομα που εκτιμούσα, να προσεύχονται στην Παναγία με δάκρυα στα μάτια, για να αλλάξει τη σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα. Κάποιος μου είπε ότι θα προτιμούσε να πεθάνει, παρά να μάθουν οι γονείς του ότι ήταν gay.

Απομόνωσα συνειδητά τον εαυτό μου από όλους και όλα. Πίστευα άλλωστε πως εμείς οι ομοφυλόφιλοι είμαστε ούτως ή άλλως καταδικασμένοι σε κοινωνική αποτυχία, με τα ήθη και τις αντιλήψεις που επικρατούν. Μάζεψα απίστευτο μίσος μέσα μου. Έβλεπα άτομα να απομακρύνονται το ένα από το άλλο, απλώς και μόνο επειδή κάποιοι έβαζαν φρένο στο κοινό τους μέλλον. Άνθρωποι που θα μπορούσαν να αποτελέσουν κάτι πολύ σημαντικό και αξιόλογο στη ζωή μου, είχα πειστεί πως νομοτελειακά θα έμεναν μακριά μου.

Τότε ήταν που πήρα την απόφαση και πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο να παραγγείλω το Η περί Θεού Αυταπάτη του Richard Dawkins, που ήξερα πως είναι δημοφιλής στους κύκλους των αθέων. H βιβλιοπώλισσα με κοίταξε παράξενα. Όταν έπρεπε να επαναλάβει τον τίτλο στον ειδικό συνεργάτη της, μου ζήτησε να το κάνω εγώ επειδή δήθεν δεν τον θυμότανε. Χαμογέλασα διακριτικά και είπα μέσα μου «Εδώ είμαστε. Ξεκινάμε!»

Όταν έπιασα το βιβλίο αυτό στα χέρια μου, ήταν περίοδος εξεταστικής κι έτσι το δάνεισα στον 17χρονο τότε ξάδερφό μου (γιο της θείας μου της ιδεαλίστριας) για να το διαβάσει. Να σημειωθεί πως εκείνος μου το είχε ζητήσει. Την επόμενη μέρα η θεία μου του το πήρε με το «έτσι θέλω» και μου το επέστρεψε λέγοντας ότι δεν θέλει τέτοια βιβλία μέσα στο σπίτι της. Μου απαγόρευσε να παρασύρω τον γιο της στον «ψευτοπροοδευτισμό» μου και με εγκάλεσε να σεβαστώ τα «πιστεύω» της. Οργίστηκα υπερβολικά, αλλά δεν θέλησα να προκαλέσω καυγά γιατί τα μάτια της γυάλιζαν παραφροσύνη.

Πριν φύγω για το φοιτητικό μου σπίτι, ο ξάδελφος μου ζήτησε να του ξαναδώσω το βιβλίο μου, στα κρυφά αυτή τη φορά. Και του το έδωσα, αφού μου υποσχέθηκε ότι θα το κρύψει καλά. Κάποια μέρα, ενώ στέλναμε μηνύματα με τα κινητά, τον ρώτησα αν του άρεσε το βιβλίο και μου είπε πως ήταν πολύ ενδιαφέρον. Μετά από ώρα, μου ήρθε ένα μήνυμα που μου έλεγε ότι η μητέρα του βρήκε το βιβλίο και έγινε χαμός.

Όπως έμαθα, τον πήρε ο ύπνος και η θεία μου έψαξε το κινητό του. Είδε τα μηνύματα που ανταλλάξαμε και έκανε άνω κάτω όλο του το δωμάτιο μέχρι να βρει το βιβλίο που ήταν μέσα στη ντουλάπα, κάτω από ρούχα. Ο ξάδερφος μου είπε ότι το δωμάτιό του έμοιαζε βομβαρδισμένο. Τον ρώτησα πώς την ανέχεται και γιατί δεν της κόβει αυτό το δικαίωμα. Μου είπε ότι θα της πει να αλλάξει την τακτική της απέναντί του, διότι δεν είναι πια μικρό παιδί.

Βέβαια, η συμπεριφορά της ως τώρα παραμένει ίδια κι αυτό γιατί μερικοί νέοι, όπως ο ξάδερφός μου, δεν αντιλαμβάνονται ότι κάποιοι γονείς δεν συνετίζονται με τον καλό τρόπο, αλλά χρειάζονται τον αυστηρό. Επιβάλλεται η πλήρης ρήξη κάποιες φορές, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για σεβασμό στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι γονείς πρέπει να σταματήσουν να κουκουλώνουν τις παρατυπίες τους με το «τίμα τον πατέρα και τη μητέρα σου», αλλά και να πάψουν να σφετερίζονται αυτό το χριστιανικό μότο, που διαστρεβλώνει τις σχέσεις τους με τα παιδιά τους.

Όταν τελείωσε η εξεταστική περίοδος, επέστρεψα στον χωριό μου για τις καλοκαιρινές διακοπές. Θα ξεκινούσα να διαβάζω και το βιβλίο του Dawkins, που φυσικά η θεία μου το είχε ήδη επιστρέψει στη μητέρα μου. Τόλμησε και η μητέρα μου να πει την ατάκα «Ούτε εγώ δεν θέλω τέτοια βιβλία μέσα στο σπίτι μου», αλλά την έβαλα αμέσως στη θέση της. Όταν πήγα για καφέ στον ξάδερφό μου, η θεία μού είπε «έλα λίγο έξω». Καθίσαμε στο μπαλκόνι και ξεκίνησε ο εξής διάλογος:

ΘΕΙΑ: Κοίταξε, δεν έχεις καταλάβει ένα πράγμα. Η θρησκεία είναι κάτι ιερό, για κάποιους ανθρώπους είναι κομμάτι της ζωής τους. Δεν μπορείς να την προσβάλεις γιατί είναι σαν να μη σέβεσαι τον άλλο.

ΕΓΩ: Μα δεν προσέβαλα τη θρησκεία σου…

Θ: Την προσέβαλες. Σου είπα ότι δεν θέλω τέτοια βιβλία μέσα στο σπίτι μου. Και όμως του το ξαναέδωσες. Δεν με σεβάστηκες.

Ε: Συγνώμη, αλλά εσύ δεν σέβεσαι το δικαίωμα του να διαβάζει κάποιος ό,τι θέλει.

Θ: Να φύγει από το σπίτι μου αν θέλει να διαβάζει αυτά τα πράγματα. Εμένα η δικιά μου θρησκεία μου λέει να μην δέχομαι τέτοια πράγματα μέσα στο σπίτι μου!

Ε: Αυτοί που έκαιγαν και απαγόρευαν βιβλία, ήταν οι ναζί, αν δε το θυμάσαι… Εσύ δηλώνεις αριστερή και ιδεαλίστρια.

Θ: (εκνευρισμένη) Ρε ξέρεις ότι οι μουσουλμάνοι σκοτώνουν για τη θρησκεία τους; Τόσο σημαντικό είναι για κάποιους ανθρώπους. Είναι η ίδια τους η ύπαρξη, το καταλαβαίνεις; Δεν είναι δικαίωμά μου να πιστεύω ό,τι θέλω; Γιατί μου το στερείς αυτό;

Ε: Δεν το στερώ από κανέναν. Αλλά και εσύ δεν μπορείς να επιβάλλεις στο παιδί σου τη δικιά σου θρησκεία.

Θ: Σώπα ρε! Και γιατί να του επιβάλλεις εσύ τις βλακείες αυτού του μαλάκα;

Ε: Δεν θέλω να τους τις επιβάλλω. Αυτός μου ζήτησε το βιβλίο.

Θ: Εγώ όμως σου είπα κάτι. Και παρ’ όλα αυτά με παράκουσες και δεν με σεβάστηκες. Εγώ σέβομαι τις απόψεις σου, δεν θέλω να σου επιβάλλω κάτι διαφορετικό, αρκεί όμως να τις κρατάς για τον εαυτό σου και να μην προσπαθείς να μου τις επιβάλλεις.

Ο διάλογος δεν είχε τελειωμό. Κάναμε φαύλους κύκλους συζητήσεων και όποτε ερχόταν σε λογικό αδιέξοδο, μου έλεγε απειλητικά ότι οι μουσουλμάνοι σκοτώνουν για τη θρησκεία τους. Λες και οι χριστιανοί δεν έχουν σκοτώσει. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα ότι δεν υπάρχει πιο αδόκιμο περιβάλλον για συζήτηση, όταν σε αυτό υπάρχει ένας απαίδευτος φανατισμένος, που νομίζει ότι τον πνίγει το δίκιο.

Δεν της πάω και πολύ κόντρα, διότι αυτά τα άτομα είναι ικανά για όλα, όπως δήλωσε άλλωστε και η ίδια. Μου αρκεί που δεν μοιράζομαι την ίδια στέγη μαζί της. Το κακό είναι πως με στενοχωρεί το όλο θέμα, διότι κατά τα άλλα, είναι αρκετά διασκεδαστική και ευχάριστη στην παρέα. Οι μετέπειτα συζητήσεις μας επάνω στο θέμα των θρησκειών πάντως, αξίζουν την αφιέρωση ενός ξεχωριστού κεφαλαίου.

Το καλοκαίρι εκείνο ξεκίνησα να διαβάζω Dawkins. Τους δικούς μου τους κακοφαίνονταν που κρατούσα στα χέρια μου ένα βιβλίο που είχε τόσο ανίερο τίτλο, αλλά δεν τολμούσαν να πουν κάτι. Μόνο δυσανασχετούσαν υποτιμητικά για τις επιλογές μου. Η γιαγιά μού είχε πει «Εγώ λέω να αφήσεις αυτό το βιβλίο και να ξαναγίνεις το καλό παιδί που ήσουν».

Κάπου στα μέσα του Καλοκαιριού, δήλωσα ευθέως στο εαυτό μου και τους άλλους ότι είμαι άθεος. Δεν αντέδρασαν έντονα. Απλώς άφησαν να αιωρηθεί στην ατμόσφαιρα ότι κάνω νεανικές τρέλες. Ο Richard Dawkins προτρέπει στο βιβλίο του να είμαστε όχι απλά άθεοι, αλλά μαχητικοί άθεοι. Μια μέρα λοιπόν, παρατήρησα το εικονοστάσι της γιαγιάς μου και είδα ότι ήταν φουλ στις εικονίτσες, τα θρησκευτικά βιβλιαράκια, παλιά μπουκαλάκια με αγιασμό και λάδι, βαφτιστικά καρτελάκια με αγίους, πασχαλινά αυγά και σταυρουδάκια.

Την ρώτησα γιατί διατηρεί αυτό το χάλι και μου είπε ότι φοβάται να τα πετάξει γιατί είναι αμαρτία και ότι αυτά αν δεν τα θες πρέπει να τα δώσεις κάπου και όχι να τα πετάξεις. Πήρα μια μαύρη σακούλα απορριμμάτων και τα άδειασα όλα μέσα, εκτός από μια εικόνα, ένα σταυρό και ένα βιβλιαράκι αγίας γραφής. Πήγα και τα πέταξα στον κάδο. Όταν επέστρεψα της είπα «Βλέπεις; Είμαι ακόμα ζωντανός». Περιέργως δεν αντέδρασε. Επίσης κατάλαβε ότι το εννοώ πως είμαι άθεος.

Μόλις το έμαθε η μητέρα μου, έγινε έξαλλη. Είναι η μόνη που φοβάται ότι η ψυχή μου θα πάει στην κόλαση (εκτός από τη θεία μου) και εκνευρίζεται όταν κάνω τέτοιες ενέργειες. Σ’ αυτό που αντέδρασε περισσότερο, ήταν όταν έβγαλα τους σταυρούς από τον τοίχο του δωματίου μου και τα σταυρουδάκια που είχα από μικρός κάτω από τα μαξιλάρια μου. Άρχισε να κλαίει από την οργή της και μου είπε να τα βάλω πίσω γιατί είναι μεγάλη αμαρτία. Δεν το έκανα. Χρειάστηκε μεγάλο ψυχικό σθένος από την πλευρά μου, ώστε να μην υποκύψω στον συναισθηματικό εκβιασμό της. Πολλοί βλέπουν ότι δεν πιάνει η λεκτική βία και τότε αρχίζουν τον ψυχολογικό εκβιασμό. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή εκεί.

Με το τέλος της ανάγνωσης του βιβλίου, άλλαξαν πολλά πράγματα για μένα, άλλαξε όλη μου η ζωή. Κατάλαβα γιατί αντιδρά έτσι η μητέρα μου, η θεία μου και γενικά η κοινωνία. Κατάλαβα από πού πηγάζει η άγνοιά τους και η τυφλή αποδοχή των δογμάτων. Είναι μια σύνθετη κατάσταση, που δεν γίνεται να την εξηγήσεις με την αρίθμηση μερικών αιτιών.

Κάποια είναι προφανή: η πλύση εγκεφάλου των ανθρώπων από τη νεαρή τους ηλικία. Η ταινία Κυνόδοντας είναι μια καλή απεικόνιση του πώς μπορεί να μετατραπεί η γονική νουθεσία σε κακοποίηση των παιδιών. Η απουσία της διδασκαλίας της εξέλιξης των ειδών στα σχολεία και η αντικατάστασή της από τα θρησκευτικά, συνιστά πνευματική κακοποίηση. Ναι, το έχουμε πλέον συνηθίσει, αλλά συνιστά πνευματική κακοποίηση.

Όλο αυτό έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στη ζωή  των ανθρώπων, απ’ το να πιστέψουν απλά σε έναν Χριστούλη. Όταν μαθαίνεις στα παιδιά ότι το απίθανο και το μεταφυσικό είναι πραγματικότητα, τότε είναι επόμενο μεθαύριο ως πολίτες να περιμένουν τον Μεσσία που θα τους βγάλει από την κρίση, τον ένα και μοναδικό ηγέτη και τον θεό που θα τους σώσει επειδή αγαπάει την Ελλάδα, χωρίς οι πολίτες να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι.

Όταν πιστεύουν ότι ένας θεός έχει ένα σχέδιο για όλους, είναι λογικό να μην αναλαμβάνουν τις πολιτικές τους ευθύνες και να αφήνονται στο έλεος του κάθε επιτήδειου. Έχουμε γίνει τόσο μοιρολάτρες σε αυτή τη χώρα, που προσυπογράφουμε με απερισκεψία το τέλος μας, με σκοπό να έρθει άρον άρον η ανάσταση. Αυτό μάθαμε πως είναι το φυσικό επακόλουθο. Δεν αισθανόμαστε πως αν δεν έρθουμε στα συγκαλά μας, ο θάνατος μπορεί να είναι παντοτινός.

Οι φιλίες μου έχουν πλέον περιοριστεί. Δεν μετανιώνω όμως που μορφώθηκα. Το να παραμένεις πρόβατο για να ταιριάζεις με την πλειοψηφία, δεν είναι η λύση. Το τελευταίο εξάμηνο στη σχολή μου έκανα παρέα σχεδόν αποκλειστικά με μια κομμουνίστρια. Ήταν πάρα πολύ σπιρτόζα κοπέλα. Βέβαια είχε κι αυτή τη δικιά της θρησκεία, τον μαρξισμό, αλλά το ότι δεν ήταν χριστιανή , μου αρκούσε.

Γενικά, μου αρέσει να βλέπω άτομα τα οποία έχουν όραμα και νοιάζονται. Ακόμη κι αν δε συμφωνώ μαζί τους. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι να συναναστρέφομαι άτομα αδιάφορα για την ίδια τους την ύπαρξη, επιφανειακά και ματαιόδοξα. Είχα προτείνει στην κομμουνίστρια να κάνουμε ένα γκάλοπ για τη θρησκοληψία στους φοιτητές επιστημών υγείας, αλλά δεν ευδοκίμησε η πρόταση, καθώς δεν ήταν τόσο ένθερμη ακτιβίστρια για την αθεΐα όσο για τον κομμουνισμό. Όταν μετακομίσαμε στις πόλεις μας, της αποκάλυψα ότι είμαι φιλελεύθερος και έκτοτε κόψαμε σχεδόν κάθε επαφή.

Τελευταία, έγινα μέλος στην Ένωση Αθέων. Μέσα από συλλογικότητες, είναι πιο εύκολο να γίνεις ηχηρός στο ευρύ σύνολο. Είναι μάλλον στον χαρακτήρα μου, όταν ανακαλύπτω κάτι, να θέλω να το μοιραστώ με τους άλλους. Αυτό που θέλω να μοιραστώ με τους πιστούς, είναι πως όλοι έχουν την ικανότητα και τη λογική να καταλάβουν τι είναι καλό και ηθικό, χωρίς τις οδηγίες ενός βιβλίου. Θέλω να τους πείσω ότι είναι πιο αποτελεσματικό να αγωνίζεσαι για το καλό του εαυτού σου με όλες σου τις δυνάμεις, παρά να μιλάς με κάποιον που δεν πρόκειται να σε ακούσει ποτέ. Και είναι καλό να δέχεσαι και τις κακοτυχίες που δεν μπόρεσες να αντιστρέψεις.

Είμαστε ήδη τυχεροί που γνωρίσαμε αυτόν τον κόσμο κι αυτό είναι αρκετό για να μας κάνει έστω και λίγο ευτυχισμένους. Όπως λέει και ο Dawkins, φανταστείτε πόση τύχη χρειαζόταν για να είναι αυτό το συγκεκριμένο σπερματοζωάριο, ανάμεσα στα δεκάδες εκατομμύρια, που θα γονιμοποιήσει το ωάριο της μητέρας σας, ώστε να γεννηθείτε εσείς!

Αν και ακόμα με εκνευρίζουν οι χριστιανοί, λόγω της ομοφοβίας και της στενομυαλιάς τους, δεν τους μισώ πια. Όλα χρειάζονται υπομονή και δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη. Έτσι και το πνεύμα της εποχής θα αλλάξει κάποια στιγμή. Εμπιστεύομαι πάρα πολύ τους συνοδοιπόρους μου σε αυτό, δηλαδή τα μέλη της Ένωσης Αθέων. Είναι άνθρωποι ορθολογικοί, ηθικοί, οραματιστές, καλοσυνάτοι και γεμάτοι όρεξη για δουλειά.

Θυμάμαι πως όταν ξεκίνησα την πρακτική μου σε δημόσιο νοσοκομείο, ήλπιζα ότι πλέον θα συναναστραφώ αληθινούς επιστήμονες, ορθολογιστές και άθεους. Αυτό που βρήκα εκεί ήταν το εντελώς αντίθετο. Κάποτε μια συνάδελφος είχε δει ένα περίεργο όνειρο που αφορούσε τον εαυτό της και αμέσως την επόμενη μέρα υποχρέωσε την κόρη της να πάει να εκκλησιαστεί.

Την ρώτησα γιατί ενέπλεξε και την κόρη της στις δεισιδαιμονίες της και μου απάντησε ότι το χρέος του καλού χριστιανού είναι να κάνει και το παιδί του έναν καλό χριστιανό. Αυτή θεώρησε ότι είχε παραμελήσει το σκοπό της και ίσως γι’ αυτό είδε το παράξενο όνειρο. Τότε κατάλαβα ότι η δουλειά ενός άθεου είναι δύσκολη και δεν σταματάει ποτέ.

Στους γονείς μου δεν έχω πει ακόμη ότι είμαι ομοφυλόφιλος, αλλά θα το κάνω σύντομα. Ίσως με κάποια επιστολή και τη βοήθεια της αδερφής μου. Καλό θα ήταν να μην είμαι υποχρεωμένος να το βιώσω αυτό, αλλά είναι το δικό μου αντίτιμο για να νιώσω ελεύθερος.

(βλέπε επίσης >>>)