Ένα αμάξι για τις γκόμενες

του Στ.Φρ.

Στις δεκαετίες του ’50 και ’60, αλλά και αργότερα, όσοι πήγαιναν απροετοίμαστοι για σπουδές στο εξωτερικό, είχαν πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσουν, πρωτίστως οικονομικά. Πέρα απ' αυτό, πρόβλημα αποτελούσε επίσης η γνώση της γλώσσας, αλλά και η σπουδή των μαθημάτων. Για πολλά χρόνια αναγκάζονταν αρκετοί συμφοιτητές να διακόψουν τη φοίτηση, επειδή είχαν κοπεί 2-3 φορές στη Μηχανική, στα Μαθηματικά ή άλλα μαθήματα, σημαντικά για κάθε ειδικότητα.

Έτσι οι νέοι φοιτητές στη Γερμανία αντιμετωπίζαμε με δέος παλαιότερους συναδέλφους που είχαν πάρει ήδη το μυθικό «προδίπλωμα» ή είχαν κιόλας τελειώσει και είχαν ήδη «στην τσέπη» το δίπλωμα, έστω μέσα από αλλεπάλληλες αναποδιές και πολλές στερήσεις. Μέχρι να τα πάρουμε κι εμείς αυτά τα «χαρτιά» κάναμε όνειρα, πώς θα είναι όταν… Και όταν τα είχαμε πλέον αποκτήσει, δεν δίναμε και μεγάλη σημασία, γιατί είχαμε βάλει ήδη ένα νέο, σπουδαιότερο στόχο, ένα άλλο πτυχίο, τη στρατιωτική θητεία ή κάποια επαγγελματική απασχόληση.

Ένας από τους συμφοιτητές μας, ο Σπύρος, είχε αρχίσει τις σπουδές το 1958-59 στο Darmstadt, τελείωσε παρά τις πολλές δυσκολίες θριαμβευτικά περί το 1965 και ήταν δικαίως όλο χαρά. Κέρναγε κάθε φίλο που συναντούσε και περιέγραφε σε παρέες πόσες δυσκολίες και αντιξοότητες είχε αντιμετωπίσει, μέχρι να πάρει το πολυπόθητο δίπλωμα. Ταυτόχρονα έλεγε τι σχέδια είχε για το μέλλον, πρόσθετες σπουδές, μελέτες κ.λπ.

Ένα βράδυ, λίγο πριν εγκαταλείψει ο Σπύρος οριστικά την πόλη μας, βρεθήκαμε τρεις φίλοι, αυτός, ένας άλλος συμφοιτητής κι εγώ στο Wienerwald — εμείς οι δύο είχαμε πάρει πολύ πρόσφατα προδίπλωμα. Εκεί μας περιέγραφε ο φρέσκος διπλωματούχος με όλα τα σκούρα χρώματα της παλέτας τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, από τότε που έφτασε να σπουδάσει σε μια πόλη που μόλις πριν 15 χρόνια είχε βγει από ένα καταστροφικό πόλεμο και στην οποία σταδιακά ξαναστηνόταν το Πολυτεχνείο με νέα κτίρια, νέα εργαστήρια και νέους καθηγητές...

Με την πάροδο της ώρας και με τη βοήθεια άφθονης μπύρας, η συζήτηση επεκτάθηκε σε διάφορα θέματα και πήρε άλλη μορφή. Ο Σπύρος άρχισε να εκθέτει τις βαθύτερες επιθυμίες και επιδιώξεις του, μπέρδευε και λίγο τα λόγια του λόγω μπύρας, όπως κι εμείς οι δύο ακροατές του άλλωστε. Κάποια στιγμή λοιπόν, όπως συζητάγαμε, τι θα κάνουμε μετά το δίπλωμα και με τι θα ασχοληθούμε, αναφώνησε ο Σπύρος με στόμφο, «Εγώ δεν πρόκειται να ξανασχοληθώ με βιβλία και διαβάσματα! Με τα πρώτα λεφτά μου θα αγοράσω μια ανοικτή Porsche και θα κυκλοφορώ για να βρω γκόμενες!».

Αν και ελαφρά ζαλισμένοι, μείναμε έκπληκτοι, γιατί ο Σπύρος είχε πολύ καλές επιδόσεις στις σπουδές και πάντα έλεγε ότι θέλει να εμβαθύνει στον ένα ή στον άλλο τεχνολογικό τομέα, αφού πάρει το δίπλωμα. «Μα εσύ έλεγες βρε Σπύρο ότι θα κάνεις επιστημονικές μελέτες…» κ.λπ. Τίποτα, ανένδοτος ο φίλος, «Τα βαρέθηκα όλα, αυτό που μου λείπει τώρα είναι η διασκέδαση και οι γυναίκες» - η μπύρα είχε λύσει τη γλώσσα και μιλούσαν οι στερήσεις και τα απωθημένα πλέον. Δεν είχαμε κανένα λόγο να διαφωνήσουμε εμείς, αμφιταλαντευόμασταν όμως, έπρεπε για λόγους ευπρέπειας να κοιτάμε και την άλλη πλευρά, να υπενθυμίζουμε και λίγο τα παλιά οράματα…

ο ο ο

Θα είχαν περάσει 10-12 χρόνια από εκείνη τη συζήτηση με τις μπύρες, όταν βρέθηκα πάλι με τον Σπύρο στην Αθήνα. Ήρθε με ένα μηχανάκι, εγώ πήγα με το λεωφορείο, και καθίσαμε σε ένα καφενείο για να συζητήσουμε τι κάναμε στον ενδιάμεσο χρόνο, επαγγελματικά, οικογενειακά και άλλα τέτοια.

Κάποια στιγμή ρωτάω τον Σπύρο, με είχε παραξενέψει που οδηγούσε μηχανάκι: «Τι έγινε βρε Σπυράκο με εκείνα τα σχέδιά σου να πάρεις μια ανοικτή Porsche και να ψαρεύεις γκόμενες, κατάφερες τίποτα;»

Παραξενεύτηκε που το θυμόμουν, αλλά δεν έχασε την ψυχραιμία του: «Ναι βέβαια», μου απαντάει, «ατύχησα όμως…»

Και μου εξηγεί αναλυτικά: «Δεν πήρα Porsche βέβαια, δεν έφταναν τα λεφτά μου, αλλά ένα ανάλογο εγγλέζικο αμάξι, με το οποίο όργωσα την Αθήνα. Στα 2-3 χρόνια που το είχα δεν "έριξα", δυστυχώς, ούτε μία γκόμενα και η γυναίκα που παντρεύτηκα δεν ενδιαφέρεται καθόλου για αυτοκίνητα, μάλλον τα φοβάται.»

»Αλλά, ακριβώς αυτό το αυτοκίνητο μου έγινε δυστυχώς βραχνάς. Το περσινό καλοκαίρι είχαμε οργανώσει διακοπές στη Μάνη. Φόρτωσα τις βαλίτσες στο πορτ μπαγκάζ και ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω. Επειδή όμως οι γυναίκες πάντα καθυστερούν, λέω στη γυναίκα μου ότι θα πεταχτώ στο βενζινάδικο να φουλάρω βενζίνη και θα επιστρέψω να την πάρω.»

»Πάω στο βενζινάδικο, δίνω τα κλειδιά στο παιδί που δουλεύει εκεί, του λέω να γεμίσει βενζίνη και να καθαρίσει τα τζάμια και πάω στα 20 μέτρα μέχρι το περίπτερο για να κάνω λαθρανάγνωση στις εφημερίδες που κρέμονταν από το σύρμα.»

»Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε και ακούω δίπλα μου έναν εκκωφαντικό κρότο. Ένα αμάξι πήγε να βγει από το δρόμο μας με μεγάλη ταχύτητα στη λεωφόρο και έπεσε επάνω σε ένα λεωφορείο. Τρέχω κοντά και βλέπω το μπροστινό μέρος του αμαξιού, εκεί που βρίσκεται η μηχανή, να έχει γίνει φυσαρμόνικα…»

»Βρε τον ηλίθιο, σκέφτομαι… και πάνω εκεί διαπιστώνω ότι ήταν ένα αμάξι ολόιδιο με το δικό μου. Πήρε ο βλάκας τέτοιο καλό αμάξι και το στούκαρε στο λεωφορείο. Οπότε, σηκώνεται και βγαίνει από το αμάξι με δυσκολία ο οδηγός. Ήταν το παιδί του βενζινάδικου που του είχα δώσει τα κλειδιά και από το ανοικτό πορτ μπαγκάζ βλέπω τώρα να εξέχει η βαλίτσα μας!»

»Τάχε χαμένα ο μικρός, "νόμισα ότι φύγατε", λέει "και είπα να κάνω ένα γύρο στο τετράγωνο". Έχασα κάθε όρεξη για να τον βρίσω, πάει το αμάξι, πάνε οι διακοπές, πήγαμε τελικά με το λεωφορείο στη Βουλιαγμένη… Τώρα πληρώνω ακόμα τις δόσεις για να ξεπληρώσω τη φανταστική Porsche και κυκλοφορώ με αυτό το μηχανάκι!», είπε με απογοήτευση κι έδειξε το δίτροχο, με το οποίο είχε έρθει.

Έτσι κατεδαφίστηκαν άδοξα και απρόβλεπτα οι ελπίδες του Σπύρου να γίνει play boy — για επιστημονική έρευνα είχαν χαθεί οι διασυνδέσεις και το κέφι! Ένα σχέδιο για προσωπική ευζωία κατέρρευσε από μια στιγμιαία απροσεξία!