Οι πρώτοι αλλαξοπατριάρχες: Μωροφιλόδοξοι και διεφθαρμένοι Οθωμανοί ρασοφόροι
Από το blog του ευλαβέστατου Ροΐδη, 31/8/2013
του Αναγνώστη Λασκαράτου
Με την ευκαιρία της πρόσφατης επίσκεψης του πατριάρχη κ. Δημήτρη Αρχοντώνη
(Βαρθολομαίου) στην Τραπεζούντα, δηλαδή στο εφαλτήριο των
Αλλαξοπατραρχιών, είναι χρήσιμο να μιλήσουμε για αυτόν το
θεσμό, που η ιδεολογική χρήση της Ιστορίας συνηθίζει να κρύβει κάτω από
το χαλί ή να τον χρεώνει στους Σουλτάνους, γεγονός ανακριβέστατο.
Οι Οθωμανοί ηγεμόνες απλά επωφελήθηκαν από το έθιμο αυτό που προκλήθηκε και στηρίχτηκε, δέκα χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης, από μηχανορράφους Ρωμιούς προύχοντες και από αχόρταγους κληρικούς. Στην ουσία πρόκειται για τη συνέχεια του εξευτελισμού του πατριαρχικού θεσμού και της αρχιερατικής αξίας, που από άθυρμα του ορθόδοξου Ρωμαίου αυτοκράτορα έγιναν κουρέλι στα χέρια του μουσουλμάνου ηγεμόνα. Θεωρώ πως θα ήταν ακριβέστερο το πατριαρχείο της Νέας Ρώμης να ονομάζεται από την περίοδο της Τουρκοκρατίας και εντεύθεν και πατριαρχείο της Ιστανμπούλ και ελπίζω πως η «μιαρά» του (κατά τον ‘Ανώνυμο τον Έλληνα’) Ιερά Σύνοδος θα προσθέσει στην ουρά του ήδη υπερφίαλου τίτλου του («Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός πατριάρχης») και το ‘πατρίκ εφέντης της Ιστανμπούλ’. Θα τιμήσει έτσι και τους Οθωμανούς Σουλτάνους που, στο βαθμό που τους αναλογεί, χάρισαν (με το αζημίωτο) τόσους Αγίους επισκόπους στην Ορθοδοξία, με την κλασσική εκκλησιαστική μέθοδο της σιμωνίας που καινοτόμα επεκτάθηκε και σε πλειστηριασμό των αρχιερατικών τίτλων.
Η Εκκλησία οφείλει να θυμάται πως ο Πορθητής, που ξετρύπωσε αιχμάλωτο τον ανθενωτικό Γεννάδιο από την Ανδριανούπολη, θωράκισε με πρωτοφανή προνόμια τους Αρχιερείς της, με πρώτο και καλύτερο αυτόν το σαδιστή («Τους γουν δυσεβείς και αλάστορας Ελληνιστάς και πυρί και σιδήρω και ύδατι και πάσι τρόποις εξαγάγετε της παρούσης ζωής! Ράβδιζε, είργε (φυλάκιζε), είτα γλώσσαν αφαίρει, είτα χείραν απέτεμνε, και -αν και ούτω μένη κακός-, θαλάττης πέμπε βυθώ») Σχολάριο, υπονομευτή της άμυνας της Πόλης, που ήταν «θέλημα Θεού να «τουρκέψει». Δυστυχώς το σκεύος της εκλογής του Πορθητή, ξεφωνημένο από μια γυναίκα, που αποκάλυψε δημόσια πως ήταν παλλακίδα του, εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί, ανοίγοντας άθελά του την όρεξη στους Ρωμιούς προεστούς και στους αδίστακτους καλόγερους που φιλοδοξούσαν να διαδεχθούν τον πανίσχυρο Τοποτηρητή του Πατισάχ πάνω σε όλους τους ‘Ρουμ ορτοντόξ’ της Αυτοκρατορίας, Έλληνες, Άραβες, Σλάβους, Βλάχους, Αλβανούς και Τουρκόπουλους. Ο Γεννάδιος πέθανε στην προδοτική Μονή Προδρόμου Σερρών, της οποίας ο παλιός ηγούμενος άγιος Ιωακείμ, κληρονόμος του θείου του άγιου Ιωαννίκιου, είχε συνάψει με το Σουλτάνο Οσμάν έγγραφο προστασίας που επισφραγίσθηκε το 1372 από το Μουράτ Α΄.
Οι ευλαβικοί ιστορικοί και χρονικογράφοι ισχυρίζονται πως η γυναικούλα ήταν μια πόρνη, που συκοφάντησε τον πανίσχυρο πατριάρχη κι εγώ τους πιστεύω, διότι πρόσφατα μια αμαρτωλή εκθρόνισε και τον Ορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο της Τσεχίας Χριστόφορο και όλοι ξέρουμε πόσο εύκολα από υπερβολική φιλοτιμία παραιτείται ένας ευαίσθητος επίσκοπος όταν συκοφαντηθεί για έκλυτο βίο από κάποια παπαδιά ή από κάποιο αγοράκι κλπ, όπως συνέβη με πολλούς συγχρόνους μας δεσποτάδες την Ελλάδα, όνομα και μη χωριό, όρεξη να ‘χει κανείς να μελετήσει αυτή τη βρώμικη υπόθεση, που συγκαλύπτεται με κωμικό τρόπο κάτω από αναγκαστικές παραιτήσεις ξεφωνημένων δεσποτάδων, που γίνονται «για λόγους υγείας» ή για το καλό της Εκκλησίας, με τον δαχτυλοδεικτούμενο συνταξιούχο επίσκοπο να κλαίγεται, ξέροντας πως θα αθωωθεί από την Ι.Σύνοδο, η οποία όταν βρει ευκαιρία μπορεί και να τον επαναφέρει, όπως αποπειράται τώρα με τον άγιο Αττικής Παντελεήμονα: «Θυσιάζω και σφαγιάζω εμαυτόν και ρίπτομαι ως ο Ιωνάς εις την θάλασσαν, χάριν της Εκκλησίας».
Επιστρέφω στις «αλλαξοπατριαρχίες» για να πω πως ο Γάλλος βοτανολόγος Ζοζέφ Πιτόν ντε Τουρνεφόρ (1717-«Relation d’un voyage du Levant»), κατηγορεί τους Ρωμιούς πως “είναι δημιουργοί αυτής της απέχθειας…Πρώτοι οι Έλληνες έθεσαν το Πατριαρχείο σε πλειστηριασμό, χωρίς να περιμένουν…το θάνατο του αρχιερέα τους” (Μτφρ. Γ.Γεωργαμλής. “Ιστορικά-Ελευθεροτυπίας”, 7-8-2003). Αυτή είναι και η ωμή αλήθεια. Ο Μωάμεθ ο Β΄ δεν πήρε ούτε γρόσι από το Γεννάδιο για να τον διορίσει πατριάρχη. Οι διάδοχοι του Γεννάδιου, Ισίδωρος Β΄ (1456-’62, έφυγε ομαλά, πεθαίνοντας), Σωφρόνιος Α΄ (1463-’64, παραιτήθηκε για άγνωστους λόγους) και Ιωάσαφ Α΄ (1465-1466, τον έδιωξε ο ισχυρός Τραπεζούντιος πρόκριτος Γεώργιος Αμιρουτζής), εκλέχτηκαν χωρίς να λαδώσουν την Υψηλή Πύλη.
Η αρχή λοιπόν έγινε με την εκδίωξη του Ιωάσαφ και την ίδια χρονιά όταν οι ορθόδοξοι πρόκριτοι της Τραπεζούντας, θέλησαν να εκθρονίσουν πριν περάσει μήνας, τον πατριάρχη Μάρκο Ξυλοκαράβη, που είχε διαδεχθεί τον Ιωάσαφ. Οι Τραπεζούντιοι ευγενείς, ό,τι δηλαδή διασώθηκε από τη βυζαντινή αριστοκρατία, είχαν μεταφερθεί από το Σουλτάνο στην Πόλη όπου συγκρότησαν δική τους φατρία, ανταγωνιστική με ό,τι είχε απομείνει από το τοπικό αρχοντολόι και διόρισαν τρεις φορές στη θέση του Μάρκου, που τον κατηγόρησαν ότι «έλαβε ώνιον την πατριαρχικήν αξίαν» και τον εκθρόνισαν ταπεινωτικά, τον συμπατριώτη και εκπρόσωπο της τάξης τους μοναχό Συμεώνα (1466-1466, 1471-1475, 1482-1485), πράγμα που πέτυχαν δίνοντας στον σουλτάνο πεσκέσι “χίλια φλωρία” και ταυτόχρονα παραιτούμενοι για λογαριασμό του πατριαρχείου από την κρατική χορηγία που του έδινε η Υψηλή Πύλη (σήμερα τη δίνει εμπιστευτικά το χρεοκοπημένο ελληνικό Κράτος των πατριωτικών «μυστικών κονδυλίων»). Από τότε το πεσκέσι για την εκλογή των επίγονων του Γεννάδιου, θεσμοθετήθηκε.
Η όρεξη του Σουλτάνου (που βεβαίως δεν ήταν αυτός -άλλοι ήταν και είναι που προδίδουν την αποστολή τους- ο θεματοφύλακας της “εν Αγίω Πνεύματι εκλογής”) άνοιξε και η ταρίφα για το διάδοχο του Συμεώνα άγιο Διονύσιο Α΄ (1467-1471 και 1488-1490), τον από Φιλιππουπόλεως, διπλασιάστηκε, αν και η αγιοσύνη του δεν χάρηκε το θρόνο για πολύ γιατί οι Τραπεζούντιοι ξαναπλήρωσαν και επανέφεραν το Συμεώνα. Το 1472 μάλιστα ο ιερός Συμεών υποστήριξε το Σουλτάνο απέναντι στην εξέγερση των συμπατριωτών του Τραπεζούντιων, εκθρονίζοντας τον τοπικό μητροπολίτη Παγκράτιο που συμμετείχε στη στάση. Όμως τελικά λόγω χρέους 7.000 φλουριών, εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί και τη θέση του πήρε ένας αγράμματος Σέρβος καλόγερος ο οσιότατος Ραφαήλ ο Τριβαλός (1475-1476), που κι αυτός δεν φτούρησε, αναγκάστηκε να παραιτηθεί κακήν κακώς και ο Συμεών γύρισε για τρίτη φορά στο θρόνο μέχρι το 1485 οπότε απομακρύνθηκε οριστικά.
Αξίζει να ασχοληθούμε λίγο με μερικούς από αυτούς τους άγιους πατριάρχες, που το ιεραποστολικό «πηγαινέλα» τους, μπορεί να αποτελέσει αληθινό φωτοδότη φάρο για τους πιστούς, αντίστοιχο με αυτόν του τηλαυγούς βίου του Τρισμάκαρος Χουντόδουλου, τις φαρισαϊκές μωρολογίες του οποίου μοιράζει κάθε τρεις και λίγο η ελληνοχριστιανική “δημοκρατία” ή τα εφοπλιστικά «Παραπολιτικά», εναλλάξ με τις αυτοπολλαπλασιαζόμενες μαντείες του μετά θάνατον μέντιουμ Παΐσιου και με τα cd των Κατερίνας Στανίση και Γωγώς Τσαμπά.
Αρχικά να προσθέσουμε πως στην εκλογή των πρώτων μετά την Άλωση πατριαρχών έπαιζε σοβαρό ρόλο μια γυναίκα, η Ρωμιοσέρβα Μάρα ή κυρά Μάρω Μπράνκοβιτς, κόρη του Σέρβου ηγεμόνα Γεωργίου Μπράνκοβιτς και της Ειρήνης Καντακουζηνής, που οι γονείς της την παρέδωσαν τη δύστυχη από 17 χρονών για σύζυγο του Σουλτάνου Μουράτ, πατέρα του ορφανού από μάνα Μωάμεθ του Πορθητή. Η φιλόδοξη αυτή γυναίκα, που πέθανε στα 1487, άσκησε μεγάλη επιρροή στον «γιό» της αλλά και στο διάδοχό του τον Βαγιαζήτ, με συνεχείς επεμβάσεις της στις εκλογές των πατριαρχών και στη διεκδίκηση προνομίων για την Εκκλησία (Βουλγαρική μονή Ρίλας, πατριαρχείο Ιεροσολύμων κλπ) και μάλλον σε αυτήν πρέπει να πιστώσουμε το κελεπούρι του Σέρβου Ραφαήλ.
Οι Οθωμανοί ηγεμόνες απλά επωφελήθηκαν από το έθιμο αυτό που προκλήθηκε και στηρίχτηκε, δέκα χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης, από μηχανορράφους Ρωμιούς προύχοντες και από αχόρταγους κληρικούς. Στην ουσία πρόκειται για τη συνέχεια του εξευτελισμού του πατριαρχικού θεσμού και της αρχιερατικής αξίας, που από άθυρμα του ορθόδοξου Ρωμαίου αυτοκράτορα έγιναν κουρέλι στα χέρια του μουσουλμάνου ηγεμόνα. Θεωρώ πως θα ήταν ακριβέστερο το πατριαρχείο της Νέας Ρώμης να ονομάζεται από την περίοδο της Τουρκοκρατίας και εντεύθεν και πατριαρχείο της Ιστανμπούλ και ελπίζω πως η «μιαρά» του (κατά τον ‘Ανώνυμο τον Έλληνα’) Ιερά Σύνοδος θα προσθέσει στην ουρά του ήδη υπερφίαλου τίτλου του («Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός πατριάρχης») και το ‘πατρίκ εφέντης της Ιστανμπούλ’. Θα τιμήσει έτσι και τους Οθωμανούς Σουλτάνους που, στο βαθμό που τους αναλογεί, χάρισαν (με το αζημίωτο) τόσους Αγίους επισκόπους στην Ορθοδοξία, με την κλασσική εκκλησιαστική μέθοδο της σιμωνίας που καινοτόμα επεκτάθηκε και σε πλειστηριασμό των αρχιερατικών τίτλων.
Η Εκκλησία οφείλει να θυμάται πως ο Πορθητής, που ξετρύπωσε αιχμάλωτο τον ανθενωτικό Γεννάδιο από την Ανδριανούπολη, θωράκισε με πρωτοφανή προνόμια τους Αρχιερείς της, με πρώτο και καλύτερο αυτόν το σαδιστή («Τους γουν δυσεβείς και αλάστορας Ελληνιστάς και πυρί και σιδήρω και ύδατι και πάσι τρόποις εξαγάγετε της παρούσης ζωής! Ράβδιζε, είργε (φυλάκιζε), είτα γλώσσαν αφαίρει, είτα χείραν απέτεμνε, και -αν και ούτω μένη κακός-, θαλάττης πέμπε βυθώ») Σχολάριο, υπονομευτή της άμυνας της Πόλης, που ήταν «θέλημα Θεού να «τουρκέψει». Δυστυχώς το σκεύος της εκλογής του Πορθητή, ξεφωνημένο από μια γυναίκα, που αποκάλυψε δημόσια πως ήταν παλλακίδα του, εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί, ανοίγοντας άθελά του την όρεξη στους Ρωμιούς προεστούς και στους αδίστακτους καλόγερους που φιλοδοξούσαν να διαδεχθούν τον πανίσχυρο Τοποτηρητή του Πατισάχ πάνω σε όλους τους ‘Ρουμ ορτοντόξ’ της Αυτοκρατορίας, Έλληνες, Άραβες, Σλάβους, Βλάχους, Αλβανούς και Τουρκόπουλους. Ο Γεννάδιος πέθανε στην προδοτική Μονή Προδρόμου Σερρών, της οποίας ο παλιός ηγούμενος άγιος Ιωακείμ, κληρονόμος του θείου του άγιου Ιωαννίκιου, είχε συνάψει με το Σουλτάνο Οσμάν έγγραφο προστασίας που επισφραγίσθηκε το 1372 από το Μουράτ Α΄.
Οι ευλαβικοί ιστορικοί και χρονικογράφοι ισχυρίζονται πως η γυναικούλα ήταν μια πόρνη, που συκοφάντησε τον πανίσχυρο πατριάρχη κι εγώ τους πιστεύω, διότι πρόσφατα μια αμαρτωλή εκθρόνισε και τον Ορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο της Τσεχίας Χριστόφορο και όλοι ξέρουμε πόσο εύκολα από υπερβολική φιλοτιμία παραιτείται ένας ευαίσθητος επίσκοπος όταν συκοφαντηθεί για έκλυτο βίο από κάποια παπαδιά ή από κάποιο αγοράκι κλπ, όπως συνέβη με πολλούς συγχρόνους μας δεσποτάδες την Ελλάδα, όνομα και μη χωριό, όρεξη να ‘χει κανείς να μελετήσει αυτή τη βρώμικη υπόθεση, που συγκαλύπτεται με κωμικό τρόπο κάτω από αναγκαστικές παραιτήσεις ξεφωνημένων δεσποτάδων, που γίνονται «για λόγους υγείας» ή για το καλό της Εκκλησίας, με τον δαχτυλοδεικτούμενο συνταξιούχο επίσκοπο να κλαίγεται, ξέροντας πως θα αθωωθεί από την Ι.Σύνοδο, η οποία όταν βρει ευκαιρία μπορεί και να τον επαναφέρει, όπως αποπειράται τώρα με τον άγιο Αττικής Παντελεήμονα: «Θυσιάζω και σφαγιάζω εμαυτόν και ρίπτομαι ως ο Ιωνάς εις την θάλασσαν, χάριν της Εκκλησίας».
Επιστρέφω στις «αλλαξοπατριαρχίες» για να πω πως ο Γάλλος βοτανολόγος Ζοζέφ Πιτόν ντε Τουρνεφόρ (1717-«Relation d’un voyage du Levant»), κατηγορεί τους Ρωμιούς πως “είναι δημιουργοί αυτής της απέχθειας…Πρώτοι οι Έλληνες έθεσαν το Πατριαρχείο σε πλειστηριασμό, χωρίς να περιμένουν…το θάνατο του αρχιερέα τους” (Μτφρ. Γ.Γεωργαμλής. “Ιστορικά-Ελευθεροτυπίας”, 7-8-2003). Αυτή είναι και η ωμή αλήθεια. Ο Μωάμεθ ο Β΄ δεν πήρε ούτε γρόσι από το Γεννάδιο για να τον διορίσει πατριάρχη. Οι διάδοχοι του Γεννάδιου, Ισίδωρος Β΄ (1456-’62, έφυγε ομαλά, πεθαίνοντας), Σωφρόνιος Α΄ (1463-’64, παραιτήθηκε για άγνωστους λόγους) και Ιωάσαφ Α΄ (1465-1466, τον έδιωξε ο ισχυρός Τραπεζούντιος πρόκριτος Γεώργιος Αμιρουτζής), εκλέχτηκαν χωρίς να λαδώσουν την Υψηλή Πύλη.
Η αρχή λοιπόν έγινε με την εκδίωξη του Ιωάσαφ και την ίδια χρονιά όταν οι ορθόδοξοι πρόκριτοι της Τραπεζούντας, θέλησαν να εκθρονίσουν πριν περάσει μήνας, τον πατριάρχη Μάρκο Ξυλοκαράβη, που είχε διαδεχθεί τον Ιωάσαφ. Οι Τραπεζούντιοι ευγενείς, ό,τι δηλαδή διασώθηκε από τη βυζαντινή αριστοκρατία, είχαν μεταφερθεί από το Σουλτάνο στην Πόλη όπου συγκρότησαν δική τους φατρία, ανταγωνιστική με ό,τι είχε απομείνει από το τοπικό αρχοντολόι και διόρισαν τρεις φορές στη θέση του Μάρκου, που τον κατηγόρησαν ότι «έλαβε ώνιον την πατριαρχικήν αξίαν» και τον εκθρόνισαν ταπεινωτικά, τον συμπατριώτη και εκπρόσωπο της τάξης τους μοναχό Συμεώνα (1466-1466, 1471-1475, 1482-1485), πράγμα που πέτυχαν δίνοντας στον σουλτάνο πεσκέσι “χίλια φλωρία” και ταυτόχρονα παραιτούμενοι για λογαριασμό του πατριαρχείου από την κρατική χορηγία που του έδινε η Υψηλή Πύλη (σήμερα τη δίνει εμπιστευτικά το χρεοκοπημένο ελληνικό Κράτος των πατριωτικών «μυστικών κονδυλίων»). Από τότε το πεσκέσι για την εκλογή των επίγονων του Γεννάδιου, θεσμοθετήθηκε.
Η όρεξη του Σουλτάνου (που βεβαίως δεν ήταν αυτός -άλλοι ήταν και είναι που προδίδουν την αποστολή τους- ο θεματοφύλακας της “εν Αγίω Πνεύματι εκλογής”) άνοιξε και η ταρίφα για το διάδοχο του Συμεώνα άγιο Διονύσιο Α΄ (1467-1471 και 1488-1490), τον από Φιλιππουπόλεως, διπλασιάστηκε, αν και η αγιοσύνη του δεν χάρηκε το θρόνο για πολύ γιατί οι Τραπεζούντιοι ξαναπλήρωσαν και επανέφεραν το Συμεώνα. Το 1472 μάλιστα ο ιερός Συμεών υποστήριξε το Σουλτάνο απέναντι στην εξέγερση των συμπατριωτών του Τραπεζούντιων, εκθρονίζοντας τον τοπικό μητροπολίτη Παγκράτιο που συμμετείχε στη στάση. Όμως τελικά λόγω χρέους 7.000 φλουριών, εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί και τη θέση του πήρε ένας αγράμματος Σέρβος καλόγερος ο οσιότατος Ραφαήλ ο Τριβαλός (1475-1476), που κι αυτός δεν φτούρησε, αναγκάστηκε να παραιτηθεί κακήν κακώς και ο Συμεών γύρισε για τρίτη φορά στο θρόνο μέχρι το 1485 οπότε απομακρύνθηκε οριστικά.
Αξίζει να ασχοληθούμε λίγο με μερικούς από αυτούς τους άγιους πατριάρχες, που το ιεραποστολικό «πηγαινέλα» τους, μπορεί να αποτελέσει αληθινό φωτοδότη φάρο για τους πιστούς, αντίστοιχο με αυτόν του τηλαυγούς βίου του Τρισμάκαρος Χουντόδουλου, τις φαρισαϊκές μωρολογίες του οποίου μοιράζει κάθε τρεις και λίγο η ελληνοχριστιανική “δημοκρατία” ή τα εφοπλιστικά «Παραπολιτικά», εναλλάξ με τις αυτοπολλαπλασιαζόμενες μαντείες του μετά θάνατον μέντιουμ Παΐσιου και με τα cd των Κατερίνας Στανίση και Γωγώς Τσαμπά.
Αρχικά να προσθέσουμε πως στην εκλογή των πρώτων μετά την Άλωση πατριαρχών έπαιζε σοβαρό ρόλο μια γυναίκα, η Ρωμιοσέρβα Μάρα ή κυρά Μάρω Μπράνκοβιτς, κόρη του Σέρβου ηγεμόνα Γεωργίου Μπράνκοβιτς και της Ειρήνης Καντακουζηνής, που οι γονείς της την παρέδωσαν τη δύστυχη από 17 χρονών για σύζυγο του Σουλτάνου Μουράτ, πατέρα του ορφανού από μάνα Μωάμεθ του Πορθητή. Η φιλόδοξη αυτή γυναίκα, που πέθανε στα 1487, άσκησε μεγάλη επιρροή στον «γιό» της αλλά και στο διάδοχό του τον Βαγιαζήτ, με συνεχείς επεμβάσεις της στις εκλογές των πατριαρχών και στη διεκδίκηση προνομίων για την Εκκλησία (Βουλγαρική μονή Ρίλας, πατριαρχείο Ιεροσολύμων κλπ) και μάλλον σε αυτήν πρέπει να πιστώσουμε το κελεπούρι του Σέρβου Ραφαήλ.
Το κυρίως πτώμα του Διονυσίου, βρίσκεται στη Μονή Εικοσιφοινίσσης, ενώ κομματάκια του βρίσκονται στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα στο Άγιο Όρος και στη Δημητσάνα. Ομολογώ πως δεν ξέρω που βρίσκεται το ιερό του πέος (με πλήρες το «τομάρι» του), το οποίο από την αχρηστία θα είχε πάθει φίμωση. Ελπίζω να μην το έκοψαν κι αυτό οι παπάδες σε κομματάκια πουλώντας το για ελιξίριο κατά της καλογερικής ομοφυλοφιλίας. Η μνήμη του τιμάται στις 23 Νοέμβρη.
Ο Συμεών ξαναπήρε, όπως είδαμε, το θρόνο από το Διονύσιο πληρώνοντας 700 χρυσά φλουριά εφάπαξ και ετήσιο ενοίκιο 2.000. Η χαρά του δεν κράτησε πολύ, αφού οι εχθροί του και ειδικά η ευσεβής κυρα-Μάρω, που το φύσαγε και δεν κρύωνε ότι δεν έλεγχε αυτόν τον πατριάρχη, τον κυνήγησαν για να ανεβάσουν το συμπατριώτη της το Σέρβο Ραφαήλ τον Α΄, έναν μεθύστακα καλόγερο που δεν ήξερε ούτε Ελληνικά και που τη Μ.Πέμπτη, ενώ χοροστατούσε στην ακολουθία των Παθών, η αιθανόλη τον πρόδωσε. Μεθυσμένος καθώς ήταν, άφησε να του πέσει η ποιμαντική του ράβδος από το χέρι και να συντριβεί. Εν τούτοις παρέμεινε πατριάρχης, μέχρις ότου αδυνατώντας απόλυτα να πληρώσει τα φλουριά της πατριαρχίας του φυλακίζεται. Τον άφηναν όμως κουρελή και αλυσοδεμένο να βγαίνει στους δρόμους για να ζητιανεύει μήπως και συγκεντρώσει τα χρωστούμενα. Πέθανε στη φυλακή πάμπτωχος, αντίθετα από τον ενάρετο Συμεώνα που άφησε πίσω του μεγάλη περιουσία.
Γι' αυτή την περιουσία, που ήταν πολύ μεγαλύτερη ακόμη και από αυτές που έχουν οι ανιψιοί των μητροπολιτών τους οποίους ακουμπάει χωρίς να ενοχλεί το ΣΔΟΕ, όφειλε το Πατριαρχείο να πληρώσει μεγάλο φόρο. Για να φοροδιαφύγουν, εμφάνισαν κάποιον «ανιψιό» του κληρονομούμενου Πατριάρχη ως νόμιμο κληρονόμο. Οι οθωμανικές αρχές όμως δεν το κατάπιαν το τέχνασμα και ο Βαγιαζήτ Β΄ δήμευσε την περιουσία του Συμεών, καταδίωξε τους φοροφυγάδες κληρικούς και καθαίρεσε το διάδοχο του Συμεώνα το Νήφωνα Β΄ που εξορίστηκε. Έτσι στο θρόνο ανέβηκε το 1488 πάλι ο Διονύσιος, που δυο χρόνια μετά παραιτήθηκε για να τον διαδεχθεί ο Μάξιμος Δ΄, του «κόμματος» της αριστοκρατίας της Πόλης, που όμως δεν τον ήθελε ο κόσμος κι έτσι επανήλθε ο Νήφων Β΄, εναντίον του οποίου ο Μάξιμος συνωμοτούσε μέχρι που ο Νήφων τον ανάγκασε να κλειστεί στο Βατοπέδι. Ο Νήφων έχασε ξανά το θρόνο του και τον διαδέχτηκε ο Παχώμιος Α΄ δυο φορές, επειδή δεν μπορούσε την πρώτη φορά να ξεπληρώσει το θρόνο. Τη δεύτερη φορά τον δηλητηρίασε ένας υπηρέτης του.
Τον διαδέχτηκε ο Ιωακείμ Α΄ δυο φορές, γιατί την πρώτη φορά τον υπονόμευσε ο μητροπολίτης Σηλυβρίας, που δεν πρόλαβε όμως να καταλάβει το θρόνο επειδή ο Ιωακείμ κατάφερε να μαζέψει περισσότερα λεφτά από αυτόν για να πληρώσει το πεσκέσι κι όταν πέθανε επέστρεψε ο Παχώμιος. Την πρώτη φορά τον Ιωακείμ διαδέχτηκε ο για τρίτη φορά πατριάρχης Νήφων ο Β΄, που παραιτήθηκε αμέσως. Αντιλαμβάνομαι πως ο μέσος αναγνώστης θα έχει ζαλιστεί με το δερβίσικο χορό των πατριαρχών, γι’ αυτό αφήνω εδώ το κεφάλι από το πολύ μακρύ γαϊτανάκι των πατριαρχικών αλλαξοπατριαρχιών. Άλλωστε ακόμη και η Υψηλή Πύλη είχε βαρεθεί αυτό το επικερδές γι’ αυτήν αλισβερίσι, γιατί «το πολύ το Κύριε ελέησον» κλπ. Ο περιηγητής και Γραμματέας της γαλλικής πρεσβείας στη Κωνσταντινούπολη Ντε λα Κρουά (Memoires du sieur de La Croix,… contenans diverses relations tres-curieuses de l’Empire Othoman»-1684) διηγείται: “Η αλλαγή των Πατριαρχών είναι τόσο γοργή που εγώ είδα πέντε νέους πατριάρχες να ανεβαίνουν στον θρόνο… Ο ένας αναθεμάτιζε τον άλλο με τόσο σκανδαλώδεις μεθόδους, που ο βεζύρης Ομάρ Κιοπρουλή αναγκάστηκε να τους επιβάλλει σιωπή για να τους κατευνάσει τις έριδες”. Ο ίδιος δίνει λεπτομέρειες της κούρσας που έγινε το 1671 μεταξύ του Παρθένιου του Δ΄ (πέντε φορές πατριάρχη), του πρώην πατριάρχη Διονύσιου Γ΄ Θεσσαλονίκης και του Διονύσιου Δ΄ Λαρίσης (πέντε φορές πατριάρχη). Ο νικητής γονάτισε μπροστά στον Βεζύρη που πριν του δώσει το μανδύα του είπε: “Πάρτο, κράτησε το καλά και μην ξοδέψεις ούτε πεντάρα χωρίς λόγο. Και σεις καταραμένα σκυλιά ακούστε: Θα σας κόψω το κεφάλι αν ακούσω τίποτα για σας μέσα σε έξη μήνες”.
Απλά λοιπόν να σημειώσω πως ο Νήφων μετά από τρία ανεβοκατεβάσματα στο θρόνο, κέρδισε με τόση γυμναστική επάξια τον τίτλο του Αγίου, γιόρταζε πρόσφατα, στις 11 Αυγούστου, και οι νεκρόφιλοι μπορούν να προσκυνήσουν το ιερό πτώμα του στη Μονή Διονυσίου του Αγινόρους. Ο ιερός Ραφαήλ δεν ήταν ο μόνος πατριάρχης που μπουζουριάστηκε στη «μπουζού» (όπως θα έλεγε και η φυρερίνα του ροζ φορολογικού παράδεισου του σατανορθόδοξου Hotel New Dream) για χρέη. Ο ενάρετος Ιωαννίκιος Β΄, στη δεκαετία 1646-1656, απόλαυσε, με τον παρά του, τέσσερις ενθρονίσεις και υπέστη, με τα χρέη του, τέσσερις εκθρονίσεις από συνεπισκόπους του, δημιουργώντας τεράστια μαύρη τρύπα, μόνο που τελικά μπόρεσε και αποφυλακίστηκε για να κάτσει στο σβέρκο των Χριστιανών της επισκοπής-τιμάριου Τζιάς και Θερμίων, στην οποία και αποσύρθηκε ως Πρόεδρος-Επίσκοπος.
Για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους και να ελαφρύνω τη θέση των Σουλτάνων, να θυμίσω πως και σήμερα οι Ελλαδίτες μητροπολίτες εκλέγονται με ίντριγκες, με διαρροή άπλυτων του αντιπάλου, με εκβιασμούς, με παρασκηνιακά παζάρια, υποσχέσεις και αντιπαροχές, με παραδικαστικά κυκλώματα και με πολιτικές παρεμβάσεις, καταφεύγοντας, μέσα στη βουλιμία τους, ακόμη και στο «επάρατο μεταθετό», όπως ο πολέμιος της πορνείας (των λαϊκών) Άνθιμος Θεσσαλονίκης. Ακόμη και ο τρισμάκαρ Χουντόδουλος, όταν συγκρούστηκε το 1998 για την αρχιεπισκοπική εκλογή με τον Ιερώνυμο Β΄ τον Ελεήμονα, επιστράτευσε περίεργα μέσα (διαδόσεις, εκβιασμούς, δικαστές, κλπ) εναντίον του όπως πολλοί θα θυμούνται, ο δε Μέντορας του Ιερώνυμου Β΄, ο πανάρετος Ιερώνυμος Α΄, που κυνήγησε, χρησιμοποιώντας χωροφυλακίστικες μεθόδους, πάνω από εκατό από τους ομοφυλόφιλους επισκόπους και ιερείς (μόνο τους αντιπάλους του), εκθρόνισε «βία και δυναστεία» τον προκάτοχό του Χρυσόστομο Β΄, καταλαμβάνοντας με τη βοήθεια του παλατιού και της Χούντας εξ εφόδου το θρόνο, για να εξαναγκαστεί αργότερα σε παραίτηση υπέρ του πανσεβάσμιου Σεραφείμ, που αναρριχήθηκε κι αυτός με ιερό πραξικόπημα της δικτατορίας Ιωαννίδη. Πως το λένε οι αρπακτικοί και επίβουλοι επισκοπών αρχιμανδρίτες πλαστογραφώντας τον Απόστολο Παύλο; «Όστις επισκοπής ορέγεται, καλού έργου επιθυμεί» και πολλοί θα μας πουν, για να μην πετάξουν στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας δεκάδες οικουμενικούς πατριάρχες και εκατοντάδες Αρχιερείς, πως οι Σουλτάνοι ήταν, εν αγνοία τους, όργανα της Θείας Χάριτος.
