Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (53)

Η αθεΐα ως φυσική και κοινωνική συνέπεια.

Λίλυθ Κ., ετών 31, νοικοκυρά, τρία παιδιά

Είμαι γεννημένη το 1983. Οι γονείς μου δεν ήταν βαθιά θρησκευόμενοι, όμως πίστευαν και τηρούσαν αρκετά θρησκευτικά έθιμα. Και σε εκκλησία με πήγαιναν αραιά και που, και με έβαζαν να νηστεύω μερικές εβδομάδες κάθε χρόνο.

Κυριότερο ρόλο στην ψυχολογική μου κακοποίηση έπαιξε μια δασκάλα που με είχε 4 χρόνια στο δημοτικό, αλλά και η γιαγιά μου. Η δασκάλα μου μας διάβαζε τη Βίβλο την ώρα της ζωγραφικής. Έχωνε στα παιδικά μυαλά μας τον φόβο για την θεϊκή τιμωρία, τον τρόμο για τη θεϊκή δύναμη. Όταν το σχολείο πήγαινε εκδρομή, αυτή μας πήγαινε στην εκκλησία. Μας ΑΝΑΓΚΑΖΕ να νηστεύουμε κι εμείς το κάναμε από φόβο, μήπως πάμε στην κόλαση.

Δεν θα ξεχάσω, όταν ήμουν 8 ετών που νήστευα και θα πηγαίναμε με την τάξη να μας κοινωνήσει,  φυσικά δεν έπρεπε να φάω τίποτα γιατί θα ήταν μεγάλη αμαρτία. Θυμάμαι που έκλαιγα επειδή πεινούσα αλλά αρνιόμουν να φάω από φόβο μήπως πάω στην κόλαση. Η μητέρα μου βέβαια δεν γύρισε να πει πως αυτά είναι βλακείες…

Θυμάμαι όταν ήμουν 7 ετών με πήγαν στον ταξιάρχη της Χίου. Εκεί λοιπόν οι χριστιανοί άρχισαν να με τρομοκρατούν λέγοντας μου ότι ο άγιος ταξιάρχης τις νύχτες περπατάει στο νησί, και με έβαλαν με το ζόρι να φιλήσω την εικόνα του, λέγοντάς μου πως είναι φτιαγμένη από λάσπη και αίμα σφαγμένων χριστιανών, και πως όποιος αμαρτωλός την πλησιάσει, η εικόνα αρχίζει να ιδρώνει και να μουγκρίζει. Έβλεπα ανθρώπους να σέρνονται στην κυριολεξία στο πάτωμα του ναού, για να προσκυνήσουν την εικόνα. Χαρακτηριστική φιγούρα μια γυναίκα που ξεκίνησε από την πόρτα του ναού με τα γόνατα, κρατώντας ένα μωρό στα χέρια και σηκώνοντάς το ψηλά· έτσι έφτασε μέχρι την εικόνα...

Κι εγώ περίμενα τη σειρά μου ανάμεσα σε όλους εκείνους τους ημίτρελους -εκεί με έβαλαν χωρίς να με ρωτήσουν- και καθώς πλησίαζα φοβόμουν μην έχω κάνει κάτι κακό και αρχίσει η εικόνα να μουγκρίζει, όπως μου έλεγαν. Τελικά με φόβο προσκύνησα κι αυτό το είδωλο...

Μας έβαζε η δασκάλα στο σχολείο να μαθαίνουμε απ' έξω ύμνους και προσευχές. Έχω ρίξει τόσο κλάμα επειδή δυσκολευόμουν να μάθω το Πιστεύω ή τον Ακάθιστο Ύμνο! Ομολογώ ότι μέχρι τα 15 μου ήμουν χριστιανή. Όχι φανατική, δεν τηρούσα τις γραφές, βαριόμουν μέσα στις εκκλησίες (και είχα ενοχές γι' αυτό).

Εκεί γύρω στα 15 άρχισα να σκέφτομαι το πόσες πολλές θρησκείες υπάρχουν, πόσοι διαφορετικοί θεοί και αναρωτήθηκα γιατί εγώ πιστεύω σ' αυτό το θεό; Γιατί ασπάζομαι αυτή τη θρησκεία; Την απάντηση την έδωσα εγώ στον εαυτό μου. Γιατί έτσι μου είπαν! Γιατί έτσι μου έμαθαν! Αναρωτήθηκα τι θα ήμουν αν ζούσα σε χώρα μουσουλμάνων; Φυσικά μουσουλμάνα. Σε χώρα ινδουιστών, ινδουίστρια κτλ. Άρα δεν πίστευα από επιλογή.

Δεν πίστευα επειδή πραγματικά θεωρούσα τον Γιαχβέ τον αληθινό θεό. Πίστευα γιατί γεννήθηκα σε χριστιανικό κράτος. Έως και τα 17 μου περίπου, ήμουν αγνωστικίστρια. Έλεγα κάτι θα υπάρχει. Σίγουρα ΟΧΙ ο θεός που πιστεύουν, αλλά κάτι θα υπάρχει, κάτι ανώτερο, κάτι παντοδύναμο, κάτι που ευθύνεται για την ύπαρξη ολόκληρου του σύμπαντος! Η αλήθεια είναι ότι είχα αμφιβολίες για το αν υπάρχει όντως κάτι... 

Στα 17 μου πέθανε η γιαγιά μου. Αυτό με ξύπνησε! Αυτό με έκανε να καταλάβω γιατί φοβάμαι να αποδεχτώ ότι τίποτα «ανώτερο» δεν υπάρχει. Τότε κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι έχουν τόσο ανάγκη τη θρησκεία: ο θάνατος! Ο φόβος για τον θάνατο! Η ιδέα ότι θα πεθάνουμε και μετά θα έρθει το απόλυτο τίποτα, ενώ οι θρησκείες τάζουν επόμενες αιώνιες ζωές! Αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι θα ήθελαν, μια αιώνια ζωή χωρίς βάσανα και μόνο ευτυχία και γαλήνη!

Κι όμως κανένας δεν το πιστεύει πραγματικά. Κατ' ιδίαν στο μυαλό τους ξέρουν πως δεν είναι αλήθεια· απόδειξη είναι ότι φοβούνται το θάνατο. Αρρωσταίνουν και τρέχουν σε γιατρούς και νοσοκομεία να γίνουν καλά. Παρακαλάνε το θεό τους να μη τους αφήσει να πεθάνουν. Μα γιατί; Δεν θέλουν την καλύτερη, την αιώνια ζωή, δεν θέλουν να πάνε στο «δημιουργό» τους; Ή μήπως έχουν αμφιβολίες; Αναρωτιέμαι, αν δώσεις σε έναν θρήσκο την επιλογή μόνο γιατρός ή μόνο προσευχή, ποιο από τα δύο θα διάλεγε για να θεραπευτεί, αν κινδυνεύει να πεθάνει;

Υπήρξαν μερικοί που αυτοκτόνησαν επειδή πίστευαν σε αγγελάκια και σε επόμενες ζωές, με την ελπίδα να συναντήσουν το αγαπημένο τους πρόσωπο. Θυμόμαστε όλοι την περίπτωση με το 12χρονο κοριτσάκι που αυτοκτόνησε, επειδή νόμιζε ότι θα ξαναβρεί τον πατέρα του.

Καταλάβετε επιτέλους ότι αυτές οι φαντασιώσεις είναι επικίνδυνες τόσο για την ψυχική όσο και  τη σωματική υγεία, αλλά και την ίδια τη ζωή και σταματήστε επιτέλους να τις καλλιεργείτε στα παιδιά σας, διαιωνίζοντας κάτι επικίνδυνο.

(βλέπε επίσης >>>)