Συναντώντας μετανιωμένους Συριζαίους

Η χώρα οφείλει να αναζητήσει μια στρατηγική εθνικής ανασυγκρότησης. Το στοίχημά μας ως ψηφοφόροι είναι να πείσουμε τα κόμματα ότι οι εκλογές κερδίζονται με κεντρομόλες στρατηγικές, ούτε με αριστερίστικους πειρασμούς, ούτε όμως και με φλερτ με τη βαθιά αντιδραστική και αναχρονιστική Δεξιά 

του Νίκου Μαραντζίδη, Καθημερινή, 4/6/2018

Πριν μερικές μέρες διανυκτέρευσα στη Θήβα. Πήγα εκεί μαζί με ένα φίλο μου για να τρέξουμε στον «Ευχίδειο δρόμο», έναν υπερμαραθώνιο 107 χιλιομέτρων προορισμένο κυρίως για «πειραγμένους» τύπους. Τέλος πάντων, άλλη ιστορία αυτή. Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο μάς περίμενε στη ρεσεψιόν ο ξενοδόχος, ένας συμπαθητικός κύριος γύρω στα εξήντα, που χαμογελώντας με νόημα είπε: «σας ξέρω», και αμέσως μπήκε στο ψητό «γιατί η στροφή»; «Ποια στροφή;» αντέδρασα υποθέτοντας, πως έπεσα σε ενοχλημένο Κεντροδεξιό.

Η έκπληξη δεν άργησε: «ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ αλλά τώρα θέλω να φύγουν, μας εξαπάτησαν, μας είπαν ψέματα», όσο μιλούσε η ένταση της φωνής του ανέβαινε και έκανε με τα χέρια του τη γνωστή κίνηση του μετανιωμένου ψηφοφόρου, του «κοψοχέρη». Ήταν φανερό, ότι δεν ήταν απλώς απογοητευμένος, είχε θυμό μέσα του.

Μας αποκάλυψε πως υποστήριζε το ΠΑΣΟΚ μέχρι το 2009 και μάλιστα οι γνωστοί του τον αποκαλούσαν «πρασινοφρουρό». Ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια. Η επιχειρηματολογία του ήταν απλή: ο Τσίπρας είπε συνειδητά ψέματα στους Έλληνες. Τώρα πρέπει να τον τιμωρήσουν οι ψηφοφόροι, να ψηφίσουν ΝΔ γιατί είναι το πιο ισχυρό αντι-σύριζα κόμμα. Βρίσκει «λίγο» το ΚΙΝΑΛ. Θεωρεί πως με την επιχειρηματολογία μου περί σοσιαλδημοκρατικοποίησης, δίνω χέρι βοηθείας στο ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα ανεπίτρεπτο.

Τα ’χασα! Εντάξει, δέχομαι να μου την «πέφτουν» οι Κεντροδεξιοί ή Κεντροαριστεροί, να λένε οι «μένουμε ευρωπαίοι» πως τους πρόδωσα, αλλά να με κατηγορεί για φιλο-Σύριζα ένας πρώην Συριζαίος αισθάνθηκα κάπως σουρεαλιστικά. «Εσύ θα με στείλεις στον ψυχίατρο» σχολίασα και πρόσθεσα «μήπως όμως είσαι κακομαθημένος»;

Η αλήθεια είναι, πως έβλεπα μπροστά μου το αρχέτυπο του εγωιστή και κακομαθημένου ψηφοφόρου. Τον φαντάζομαι την περίοδο 2010-2015 να φωνάζει ενάντια στα μνημόνια και τους γερμανοτσολιάδες, να τρέχει στις πλατείες των αγανακτισμένων, να πανηγυρίζει ενθουσιασμένος το βράδυ του δημοψηφίσματος. Και τώρα, μετά από τόσα που έπαθε, εμπιστεύεται και πάλι τυφλά και απόλυτα τα κριτήρια του. Δεν δέχεται, όχι διαφορετική γνώμη και διαφωνία, αλλά ούτε απόχρωση. Νιώθει διαρκώς θύμα αλλά και ανεύθυνος για τις επιλογές του. Θα έβαζα στοίχημα, πως αύριο θα βρίζει τον Μητσοτάκη με την ίδια ορμή που βρίζει σήμερα τον Τσίπρα. Διαρκώς του φταίνε οι άλλοι.

Δεν είμαι αφελής ούτε παριστάνω τον φλεγματικό. Σε καταστάσεις κρίσης σαν της Ελλάδας τα πάντα καταρρέουν. Ένα διαπλεκόμενο πολιτικό-συνδικαλιστικό-επιχειρηματικό σύστημα έριξε τη χώρα στα βράχια και πολλοί πολίτες είδαν τη ζωή τους να διαλύεται. Η ανεργία στα ύψη, τα ιδιωτικά χρέη ασύλληπτα, μισθοί και εισοδήματα καταβαραθρώθηκαν, κόποι μιας ζωής χάθηκαν. Κι όλα αυτά σε μια στιγμή. Η οργή ξεχείλισε και πήρε ανορθολογικές εκφράσεις. Καμιά κοινωνία όμως δεν θα είχε τη δύναμη να δείξει ψυχραιμία, ούτε θα μπορούσε να πει έτσι απλά: «Παιδιά ό,τι φάγαμε, φάγαμε, τώρα ας στρωθούμε στη δουλειά να σώσουμε οτιδήποτε σώζεται». Επιπλέον, εμφανίστηκαν εκείνοι που θεώρησαν την κατάσταση πολιτική ευκαιρία, πόνταραν πάνω στο πιο αποδοτικό, τον εθνολαϊκισμό, και κέρδισαν. Ο Σαμαράς αρχικά, ο Τσίπρας και ο Καμμένος στη συνέχεια, δεν ήταν παρά διαφορετικές εκδοχές μιας επιθυμίας του εκλογικού σώματος για αντι-κατεστημένες επιλογές. Ό,τι ζει τώρα η Ιταλία.

Εντάξει όλα αυτά, τα δέχομαι, συμβαίνουν. Κάτω από κάποιες συνθήκες θα τα είχαμε γλιτώσει, αλλά τέλος πάντων, συμβαίνουν. Αυτό που δεν αντέχω είναι τον μονίμως θυμωμένο και με σύνδρομο θυματοποίησης πολίτη. Υπάρχει σε αυτό μια βαθιά ανωριμότητα, μια εφηβεία που δεν λέει να ενηλικιωθεί.

Αν αυτό σε απασχολεί μόνο, ησύχασε, του είπα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ηττηθεί. Θα πάει στην αντιπολίτευση. Εκεί θα ωριμάσει κι άλλο, θα αποκρυσταλλώσει τη νέα του ταυτότητα. Αυτό είναι ένα το κρατούμενο. Το άλλο, όμως είναι πως η ζωή δεν τελειώνει στις εκλογές. Ξεκόλλα! Η χώρα πρέπει να βρει ευρωπαϊκούς βηματισμούς. Το κομματικό σύστημα χρειάζεται τουλάχιστον δύο σοβαρούς συστημικούς ευρωπαϊκούς πόλους, ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό. Το στοίχημά μας ως ψηφοφόροι είναι να πείσουμε τα κόμματα πως οι εκλογές κερδίζονται με κεντρομόλες στρατηγικές, ούτε με αριστερίστικους πειρασμούς προφανώς, ούτε όμως και με φλερτ με τη βαθιά αντιδραστική και αναχρονιστική Δεξιά. Όχι τώρα που βρίσκει σιγά-σιγά τα λογικά του ο ΣΥΡΙΖΑ να χάσει η αντιπολίτευση τα μυαλά της.

Η χώρα οφείλει να αναζητήσει μια στρατηγική εθνικής ανασυγκρότησης. Πρέπει να ανακαλύψουμε μηχανισμούς συνεννόησης μεταξύ μας, να αναθρέψουμε μια συναινετική κουλτούρα. Η πολωτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ζημιογόνα για τη χώρα αλλά ας μην γελιόμαστε, δεν γέννησε ο ΣΥΡΙΖΑ τη δημαγωγία, την πόλωση, τον λαϊκισμό, τη διαφθορά, τα υπερβολικά ελλείμματα, το δυσβάσταχτο χρέος, τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, στους θεσμούς, στα ΜΜΕ. Δεν γέννησε ο ΣΥΡΙΖΑ το κράτος-τέρας, τη διαπλοκή με αδίστακτα επιχειρηματικά συμφέροντα, με τις κλειστές συντεχνίες. Τα βρήκε!

Ακόμη κι αν είχε εξατμιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν επαναπροσδιορίσουμε ως κοινωνία τη σχέση μας με τον ορθολογισμό θα κάνουμε τους ίδιους κύκλους. Χρειαζόμαστε συναινετική πολιτική και θεσμούς που να προωθούν κάτι τέτοιο. Οφείλουμε επίσης να αποδραματοποιήσουμε τις εκλογές. Στη χώρα μας αυτές είναι υπερβολικά φορτωμένες με κάθε είδους προσδοκίες.

Η συζήτησή μας ήταν στην πραγματικότητα παράλληλοι μονόλογοι. Είχε τα δικά του ζητήματα να λύσει με το παρελθόν, τα δικά του τραύματα. Δεν μ’ άκουγε, ούτε κι εγώ μπορούσα να τον καταλάβω. Μέχρι προχθές ήμουν για αυτόν ένας γερμανοτσολιάς, τώρα πια ένας Συριζαίος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ… «βρίσκει τα λογικά του»!!

του Γιάννη Σιδέρη, Liberal, 5/6/2018

Ακατάβλητος ο γνωστός καθηγητής – σταυροφόρος της πειθούς περί σοσιαλδημοκρατικής στροφής του ΣΥΡΙΖΑ, επανήλθε με άρθρο του, υπερθεματίζοντας για την αναγκαιότητα συναινετικής πολιτικής τώρα που «ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει σιγά - σιγά τα λογικά του» (Πότε τα είχε και τα έχασε;)!

Κατά τον καθηγητή, το κομματικό σύστημα χρειάζεται τουλάχιστον δυο σοβαρούς συστημικούς ευρωπαϊκούς πόλους, ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό. Παραδέχεται δε ότι η πολωτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ζημιογόνα για τη χώρα αλλά προτρέπει να μη γελιόμαστε. Δεν γέννησε ο ΣΥΡΙΖΑ τη διαφθορά, τα υπερβολικά ελλείμματα, τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, στους θεσμούς, στα ΜΜΕ. Δεν γέννησε ο ΣΥΡΙΖΑ το κράτος - τέρας, τη διαπλοκή με αδίστακτα επιχειρηματικά συμφέροντα, με τις κλειστές συντεχνίες. Τα βρήκε!

Σύμφωνοι μεν κε καθηγητά, δεν τα γέννησε, αλλά… υπάρχουν μερικά αλλά:

Ο ΣΥΡΙΖΑ και πριν ο Συνασπισμός, δεν αποδέχτηκε όλα τα προηγούμενα παθητικώς. Αντιθέτως τα υπερασπίστηκε ενεργητικώς και με πάθος. Οι βουλευτές του και οι ελάχιστοι συνδικαλιστές του στον «κοινωνικοποιημένο» τομέα έδωσαν από κοινού μάχες με τη μεγάλη μάζα των Πασόκων να μην μπει νυστέρι στις πυορροούσες πληγές της χώρας.

Όπως ας πούμε (πρόχειρα 2-3 παραδείγματα) στις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις που αποτέλεσαν βραδυφλεγή βόμβα για την εθνική Οικονομία και τις υπερασπίζονταν να παραμείνουν ως έχουν. Όπως στην Ολυμπιακή που μας έβαζε περί το ένα εκατομμύριο μέσα τη μέρα, αλλά δεν σήκωνε μύγα το σπαθί του σε κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού των μισθών ή λειτουργικότητας του οργανογράμματος, ενδεχομένως και με αποσπάσεις - όχι απολύσεις - προς άλλες κρατικές υπηρεσίες.

Όπως στο Ασφαλιστικό που βρέθηκε στην πρωτοπορία, από κοινού με το σύμπαν του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ (και από κοντά τους η Δεξιά και το ΚΚΕ), για να τορπιλίσουν τον σωτήριο νόμο Γιαννίτση, η ακύρωση του οποίου υπέσκαψε τα θεμέλια του ασφαλιστικού συστήματος, και η εκθεμελίωση συμβαίνει τώρα και θα ολοκληρωθεί με την προϊούσα ανέχεια των συνταξιούχων από τον Ιανουάριο.

Δεν γέννησε ο ΣΥΡΙΖΑ τη διαπλοκή, αλλά την ώρα που την κατήγγειλε με στεντόρεια φωνή και θεατρική οργή, μια χαρά προσπάθησε να συνδιαλλαγεί μαζί της, ενώπιον της γάτας των Ιμαλαΐων ή τοπομετρώντας παρατημένα βοσκοτόπια. Και ποιος ξέρει σε πόσες άλλες περιπτώσεις που δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας… (εκείνο πάντως που ήταν σοκαριστικό για τον υποφαινόμενο ήταν ότι οι αποκαλύψεις αυτές δεν ήταν καθόλου σοκαριστικές για τον κομματικό του μηχανισμό και τους συνειδητούς ψηφοφόρους του. Αυτούς που τον επέλεξαν συνειδητά, που η ψήφος τους κατευθυνόταν με πολιτικό πρόσημο, και δεν εκπήγαζε από καιροσκοπική διάθεση να γλυτώσουν τον ΕΝΦΙΑ ή να τους χαριστούν τα δάνεια με την …Σεισάχθεια που θα θεσμοθετούσε το κόμμα τους.

Σύμφωνοι, δεν υποδέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ το καθεστώς των off shore στη χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια χαρά ανενδοιάστως το αξιοποίησε για να χρηματοδοτήσει την Αυγή, κι ακόμη κρατά μυστικό τον χρηματοδότη – την ώρα που ωρύεται και στηλιτεύει ηθικά την off shore της επιχειρηματία Μαρέβα.

Δεν πήρε δάνεια «με αέρα» όπως είπε στην επιτροπή της Βουλής γιος πρώην εμβληματικού της διαπλοκής εκδότη, αλλά μια χαρά πήρε δάνεια με… «ιστορικό αέρα», δηλαδή δάνεια με εγγύηση την… ιστορικότητα τη Αυγής! (Σημ: κατά υποκειμενική άποψη, καλώς έγινε αυτό. Η Αυγή, ασχέτως με την σημερινή της ποιότητα, αποτελεί μέρος της πολιτικής ιστορίας της χώρας και έπρεπε να συνεχίσει. Αλλά δεν παύει να είναι μια παράτυπη αν όχι παράνομη, ενέργεια και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μιλάει για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου).

Όπως δεν μπορεί να καταγγέλλει ως τεκμήριο ανηθικότητας τα δάνεια των δύο άλλων κομμάτων, ΠΑΟΚ και ΝΔ, (που σαφώς έκαναν ανέμελη και ανέφελη κακοδιαχείριση στους καιρούς των παχέων αγελάδων), την στιγμή που είναι το μοναδικό κόμμα το οποίο απέκτησε την κυριότητα των κεντρικών γραφείων του στην Κουμουνδούρου, με κούρεμα του δανείου του κατά 60%! Κανένα άλλο κόμμα δεν είχε τέτοια χαριστική συνδρομή! Και όμως έχει την προπέτεια να καταγγέλλει τα άλλα δύο!

Δεν υπονοούμε ότι έπρεπε να σιωπήσει χάριν συμψηφισμού. Απλώς υποχρεούτο να έχει την ενσυναίσθηση – όπως και τα μέλη του - ότι έκανε τα ίδια, στην κλίμακα μεγέθους που του αναλογούσε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαρξ εκ της σαρκός του παλιού πολιτικού συστήματος, με ένα επί πλέον αρνητικό: Παρουσιάζεται ως Ροβεσπιέρος ενώ είναι η επιδερμική, λαϊκιστική, κουτοπόνηρη μετάφραση του Μακιαβέλι. Υπερκέρασε το «παλιό σύστημα» σε δημαγωγία, ψευδείς υποσχέσεις, ρητορική του μίσους, λαϊκισμό, στοχοποίηση αντιπάλων, τοξικότητα λόγου!

ΝΔ:
Όπως αρχή άνδρα δείκνυσι, έτσι και κόμμα αρχή δείκνυσι. Η Κεντροδεξιά εντοπίζεται στην ηγεσία και σε κάποιους θύλακες του ενός συστημικού πόλου - της Κεντροδεξιάς. Κατά πόσο η ηγεσία έχει κατορθώσει να ενσταλάξει νεωτερική, κεντροδεξιά ή φιλελεύθερη νοοτροπία σε ένα ίσως ατόφιο δεξιό κόμμα, θα το διαπιστώσουμε με την επικράτησή του στις εκλογές, με το έργο που θα παραγάγει και τις θεσμικές πρωτοβουλίες που θα αναλάβει. Όχι πριν, όχι στις προεκλογικές διακηρύξεις.

ΚΙΝΑΛ:
Μάλλον είναι αυτό ο έτερος συστημικός ευρωπαϊκός πόλος, κεντροαριστεράς κατεύθυνσης, που προκρίνει ο καθηγητής, για την σταθερότητα του συστήματος. Είναι εμπλουτισμένο με στελέχη που κατέχουν θεσμική γνώση διοίκησης της χώρας, αλλά ακόμη έλκει την μήνιν των πρώην ψηφοφόρων του. Αυτών που το ψήφιζαν μαζικώς όταν - δήθεν - κατέστρεφε τη χώρα.

Έτσι τους έμαθε ο ΣΥΡΙΖΑ να πιστεύουν και ευχαρίστως το αποδέχτηκαν για να απενοχοποιήσουν εαυτούς...