Στη μνήμη του Karl-Heinz Deschner

Στις 8/4/2014 πέθανε ο Karl-Heinz Deschner, γνωστότατος διανοητής και επικριτικός συγγραφέας εναντίον όλων των θρησκειών και εκκλησιαστικών μηχανισμών, εχθρός κάθε αδικίας και ένθερμος φίλος των ζώων. Δεκάδες είναι τα βιβλία και οι ανακοινώσεις που συνέγραψε και δημοσίευσε, κυριότερο έμελλε να είναι όμως η δεκάτομη «Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού», η οποία ολοκληρώθηκε με το 10^ο τόμο μόλις πρόσφατα.

Με τον τίτλο «Εγκληματική Ιστορία» δεν υπονοείται ότι όλη η ιστορία του χριστιανισμού είναι εγκληματική, αλλά μόνο ότι η συγκεκριμένη εκτεταμένη και λεπτομερής έρευνα εστιάζει στις εγκληματικές ενέργειες που οδήγησαν στην επιβολή, τη σταθεροποίηση και την ανάδειξη αυτής της θρησκείας σε «ένα μήνυμα χαράς με πολεμική εξάρτηση», όπως γράφει ο ίδιος ο Ντέσνερ. Άλλοι συγγραφείς με άλλους στόχους επιλέγουν και δημοσιεύουν διαφορετικές πτυχές αυτής της θρησκείας, συχνά επινοημένες ή υιοθετημένες από άλλες θρησκείες· ο Ντέσνερ επέλεξε την πτυχή της διαχρονικής εγκληματικότητας που χαρακτηρίζει αυτή τη θρησκεία, η οποία εγκληματικότητα μόνο περιπτωσιακά και φειδωλά είχε φωτιστεί μέχρι που κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος της σειράς.

Ο τρόπος ανάδειξης των ιστορικών γεγονότων από τον Ντέσνερ σε όλο το έργο του γίνεται προφανής διαβάζοντας ένα, οποιοδήποτε, κεφάλαιο της συγγραφής του — αναφέρουμε εδώ παραδειγματικά ένα θέμα του 10^ου τόμου: Στο «Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο» (1700-1721) υπερασπίστηκε ο Σουηδός βασιλιάς Κάρολος ΙΒ' τη χώρα του ενάντια στις προσπάθειες της Ρωσίας να περιορίσει τη σουηδική ηγεμονία που είχε επιβληθεί στην περιοχή της Βαλτικής. Για το σκοπό αυτό οργάνωσε ο Κάρολος διάφορους επιθετικούς πολέμους, χωρίς επιτυχία και ορατό αποτέλεσμα όμως.

Ο Ντέσνερ περιγράφει αυτές τις εξελίξεις προβάλλοντας κυρίως την αντίφαση στο πρόσωπο του Καρόλου: ήταν βαθιά θρησκευόμενος και πιστός στη λουθηριανή εκκλησία της χώρας του, επίσης αγαπούσε και στήριζε συγγενείς και φίλους, όμως ως στρατηλάτης δεν γνώριζε ανθρωπισμό, τόσο στην εξολόθρευση στρατιωτών του εχθρού, επίσης χριστιανούς, όσο και στη διαχείριση των δικών του στρατιωτών. Ανθρώπινες απώλειες, σε όποια πλευρά και για όποιο λόγο προέκυπταν, δεν φαίνεται να τον απασχολούσαν, οι άνθρωποι ήταν αναλώσιμο υλικό γι’ αυτόν, ενάντια σε κάθε φιλολογία περί αγάπης.

Χωρίς καμία αναστολή έβαζε ο βασιλιάς τους κρατικοποιημένους και μισθοδοτούμενους κληρικούς να νουθετήσουν τους στρατιώτες του, ώστε να πολεμήσουν λυσσαλέα για την πατρίδα, για το βασιλιά, για το θεό, αδιαφορώντας ο ίδιος και οι επιτελείς του για το γεγονός ότι επρόκειτο για εκ προοιμίου χαμένες μάχες και ότι οι στρατιώτες οδηγούνταν σε βέβαιη σφαγή. Ο Κάρολος αντιλαμβανόταν τον εαυτό του κάτι σαν τους βασιλιάδες της Παλαιάς Διαθήκης που «χειρίζονταν» το ξίφος του θεού. Τραυματίες, ασθενείς, ανάπηροι και άλλοι αναξιοπαθούντες από το στρατό του τον άφηναν αδιάφορο, τους εγκατέλειπε στη μοίρα τους. Εκτιμάται ότι οι πόλεμοι που οργάνωσε αυτός ο ευσεβέστατος βασιλιάς οδήγησαν στο θάνατο περί τους 370.000 στρατιώτες, χωρίς οποιοδήποτε αποτέλεσμα…

Η ενασχόληση του Ντέσνερ με αυτόν τον Κάρολο δεν οφείλεται στο ενδιαφέρον του συγγραφέα για τις στρατιωτικές επιλογές στα πεδία των μαχών, παρά μόνο για να αναδείξει το μόνιμο χαρακτηριστικό των υποκριτών ηγεμόνων ότι είναι μόνο τυπικά χριστιανοί. Ο Κάρολος δεν επηρεάστηκε από τη βαθιά θρησκευτική πίστη του, ώστε να υποχωρήσει από τη διεκδίκηση πολιτικών στόχων, αφού θα θυσίαζε βάναυσα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.

Και δεν είναι μόνο ο Κάρολος ΙΒ’ της Σουηδίας τέτοιος υποκριτής χριστιανός. Σε όλους τους τόμους της «Εγκληματικής Ιστορίας» αναδεικνύονται διαρκώς τέτοιες περιπτώσεις, στον τελευταίο τόμο μόνο γίνονται εκτεταμένες αναφορές στον Ιβάν Δ’ της Ρωσίας, τον επονομαζόμενο Τρομερό, τον πρίγκιπα Ευγένιο της Σαβοΐας, τον Φρειδερίκο τον Μέγα κ.ά. Όλοι αυτοί, ευσεβέστατοι χριστιανοί, μαζί με τους επιφανείς ιεράρχες κάθε βαθμίδας της εποχής, ήταν πρωταθλητές στις σφαγές αντιπάλων, στο νεποτισμό, στην οργάνωση και εκτέλεση πολεμικών επιθέσεων, στην καταλήστευση κρατών και λαών κ.ο.κ. Προφανώς, η θεολογική αερολογία περί αγάπης και φιλανθρωπίας των χριστιανών προορίζεται για τα κηρύγματα προς τους ευήθεις οπαδούς.

Το δεκάτομο έργο της «Εγκληματικής Ιστορίας» έχει διατεθεί μέχρι τώρα περίπου σε 350.000 αγοραστές στη Γερμανία, έχει μεταφραστεί δε σε 23 γλώσσες, ανάμεσά τους αγγλικά, γαλλικά και κινέζικα. Άρα είναι διαθέσιμο σε πάνω από 2 δισεκατομμύρια πιθανούς αναγνώστες! Η αποδοχή του εκδότη για ένα τέτοιο πολύτομο έργο έγινε ενάντια στον εκδοτικό κανόνα ότι ένα βιβλίο ιστορίας πρέπει, για να διαβάζεται εύκολα, αφενός να ολοκληρώνεται σε ένα τόμο και αφετέρου να μην περιέχει τις συνήθεις για επιστημονικά βιβλία παραπομπές. Πολλές δεκάδες χιλιάδες είναι οι βιβλιογραφικές και ερμηνευτικές παραπομπές στους 10 τόμους του Ντέσνερ, οι οποίες δεν απέτρεψαν, όπως φαίνεται, τους αναγνώστες να αγοράσουν και διαβάσουν αυτό το μνημειώδες πολύτομο έργο.

Οι αντίπαλοι του Ντέσνερ, επαγγελματίες της Ιστορίας και της Θεολογίας ήταν από την αρχή αντίθετοι με το γεγονός ότι κάποιος από άλλο επιστημονικό χώρο, ένας «ξένος», ένας φιλόλογος, ασχολείται με το «δικό τους» επιστημονικό αντικείμενο. Διοργάνωσαν μάλιστα και Συμπόσιο για να τον κατακεραυνώσουν και απαξιώσουν, χωρίς οποιοδήποτε αποτέλεσμα, πέρα από το να εκτεθούν οι ίδιοι.

Και, εννοείται, δεν πρόκειται να ευδοκιμήσουν και μετά το θάνατο του μεγάλου διανοητή οι αντιρρήσεις τους, όσο κι αν κακολογούν τον Ντέσνερ για προκατάληψη, εμπάθεια και προκλητικότητα, αφού δεν κατανοούν το βαθύτερο κίνητρό του, το οποίο έχει αποκαλύψει ο ίδιος: «Δεν μπορώ να ανεχτώ την αδικία!»

(βλέπε επίσης συνέντευξη με τον K-H. Deschner >>>)