Ρε τι τραβάμε κι εμείς οι φυσιοκράτες...
Βγήκα σήμερα για περπάτημα αλλά
έπρεπε να περάσω από ένα μαγαζί που κλείνει στις 2 και να παραλάβω μια
παραγγελία της γυναίκας μου. Εκεί που περπάταγα με βήμα ταχύ, τσουπ με
σταματάει μια κυρία, στην ηλικία μου περίπου, μαζί με μια συνοδό, εμφανίσιμη,
το πολύ 30.
—«Να σας δώσω να διαβάσετε αυτό το φυλλάδιο;» Με ρωτάει η ηλικιωμένη και μου δείχνει κάτι.
Το έμπειρο βλέμμα μου αντιλαμβάνεται προσηλυτισμό στα όρθια από Ιεχωβάδες. Θα περιγράψω εδώ τη στιχομυθία, χωρίς προσθαφαιρέσεις, γιατί η νεαρή εκ των δύο μου φαίνεται γνωστή και πιθανόν να παρακολουθεί εμάς τους καταδικασμένους άθεους και ολιγόπιστους εδώ στο blog ή στο FB.
—«Τι είναι αυτό;» απαντάω εγώ, αδαής ως γνωστόν…
—«Είναι ο λόγος του θεού», ακούω από την κυρία…
—«Μα, υπάρχει θεός; Γιατί λέτε ότι χρειάζεται ένας θεός;» Και πάνω εκεί κάνει η κυρία το πρώτο λάθος και μου λέει:
—«Και βέβαια υπάρχει θεός, γιατί ζούμε, γιατί αναπνέουμε;» Ο ποιητικός λόγος συγκινεί, θα σκέφτηκε η κυρία.
—«Ζούμε και αναπνέουμε όπως τα φυτά και οι γατούλες, επειδή τα φροντίζει η φύση. Οι νόμοι της φύσης μας γεννούν, μας κρατάνε στη ζωή και στο τέλος μας πεθαίνουν. Αμφισβητείτε τους νόμους της φύσης; Τη βαρύτητα, τη διατήρηση της ενέργειας;» Την πήγαινα προς τη φάκα…
—«Αλλά και τη φύση την έφτιαξε ο θεός!» Με αποστομώνει χαρούμενη η κυρία…
—«Αφού τη φύση την έφτιαξε ο θεός, τον ίδιο το θεό ποιος τον έφτιαξε; Ένας άλλος θεός, τον οποίο έφτιαξε πάλι ένας θεός…» Η μικρή δίπλα, μαθητευόμενη σίγουρα, χαμογέλασε ευπρεπώς, δεν μπορώ να εκτιμήσω για ποιον ακριβώς λόγο.
—«Α όχι… ένας είναι ο θεός, δεν υπάρχει άλλος ανώτερος!»
—«Και γιατί σταματάτε στον ένα και όχι στους δύο ή στους τρεις; Θα μπορούσατε να σταματήσετε και στη φύση και να μην χρειάζεστε θεό, για τον οποίο δεν γνωρίζετε τίποτα εξ άλλου…» Εδώ έγινε πλατύ το χαμόγελο της νεαρής, υποψιάζομαι ότι δεν είχε ξανακούσει τέτοια συζήτηση…
—«Όχι όχι, μην τα μπερδεύετε!», εγώ τα μπέρδευα δηλαδή! «Η αγία γραφή λέει καθαρά…», και βγάζει ένα βιβλίο από την τσάντα της, «…την έχετε διαβάσει την αγία γραφή;» Με κοίταξε με θριαμβευτικό βλέμμα. Ήταν μάλλον σίγουρη ότι θα της πω όχι!
—«Βεβαίως την έχω διαβάσει, κρίμα που πρέπει να πάω σε ένα κατάστημα, το οποίο κλείνει στις 2 για μεσημέρι. Αλλά εσείς δεν θα την ξέρετε καλά! Να σας πω για παράδειγμα εκείνο το χωρίο του Ματθαίου 10.34: "Δεν ήρθα να φέρω ειρήνη αλλά μάχαιρα" ή επίσης του Ματθαίου 12.30: "Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου"».
Είναι και τα μόνα που ξέρω με νούμερα, είναι αλήθεια, αλλά εγώ ακάθεκτος: «Τα ξέρω και στα λατινικά, αν θέλετε να σας τα πω… Πάντως, σε 15-20 λεπτά θα ξαναπεράσω από δω, περιμένετε εδώ να πιείτε ένα καφέ που σας κερνάω εγώ και θα έρθω πίσω!»
Ίσως επειδή ανέφερα τα χωρία με την αρίθμηση, ίσως η πρόταση να τα απαγγείλω στα λατινικά, πρέπει να ενθουσίασαν τη νεαρή, η οποία πλέον γέλαγε μέχρι τα αυτιά, χωρίς να λέει τίποτα… Η άλλη πιάστηκε από την ιδέα ότι βιάζομαι και αποφάσισε ότι πρέπει να με ξεφορτωθεί:
—«Να μη σας καθυστερούμε τότε, πηγαίνετε στη δουλειά σας…»
—«Ναι θα πάω» - πού να έχανα το κατάστημα και να έλεγα στη γυναίκα μου ότι έκανα αντι-προσηλυτισμό σε Ιεχωβούδες, θα άκουγα τον αντιχριστιανικό εξάψαλμο...
—«Αλλά, μια τελευταία κουβέντα από μένα!», τώρα να δεις τι θα πει προσηλυτισμός μαντάμ, σκέφτηκα! «Αντί να διαβάζετε τα κείμενα από την έρημο της Ιουδαίας, πάρτε το βιβλίο του Χαράλαμπου Θεοδωρίδη για τον φιλόσοφο Επίκουρο, που ήταν και Έλληνας φιλόσοφος. Είμαι σίγουρος ότι δεν έχετε ακούσει ποτέ γι’ αυτόν το φιλόσοφο στο σχολείο, αλλά ούτε και η δεσποινίς που είναι νεότερη! Έχετε ακούσει δεσποινίς;» την ρωτάω για να την βάλω στην κουβέντα… «Όχι!» μου απαντάει μονολεκτικά.
—«Λοιπόν τα συγγράμματα του Επίκουρου που ήταν ο πολυγραφότερος των αρχαίων φιλοσόφων», πήρα φόρα εγώ, «τα κατέστρεψαν οι χριστιανοί, την ίδια εποχή που ο Αυγουστίνος έγραφε πολλά συγγράμματα εναντίον του. Ξέρουμε τις απαντήσεις των χριστιανών και δεν ξέρουμε τις πρωτότυπες εξηγήσεις κυρία μου…»
—«Δεν ήταν γενικά οι χριστιανοί, ήταν συγκεκριμένοι… αλλά να μην σας καθυστερούμε», κολλητά η άλλη, να με ξεφορτωθεί, εκεί που αρχικά με ήθελε για πνευματική ζύμωση, όπως λένε οι θεόπληκτοι…
—«Ήταν οι χριστιανοί της εξουσίας! Κι εσείς αν ήσασταν κρατική θρησκεία, τα ίδια θα κάνατε! Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των μονοθεϊστικών θρησκειών που διεκδικούν αποκλειστικότητα! Να βρεθούμε μια άλλη μέρα, να φέρετε εσείς την γραφή για τον Χριστούλη κι εγώ το βιβλίο για τον Επίκουρο και να δούμε, ποιος είναι ο περισσότερο φιλάνθρωπος και ειρηνιστής! Δεδομένου ότι οι χριστιανοί έχουν δείξει ότι με την εξουσία γίνονται πολεμοχαρείς…» Η μικρή φαινόταν σε ευθυμία και χαμογελούσε ζωηρά, η άλλη ήταν έτοιμη να εκραγεί.
—«Μπα δεν θα μπορέσουμε να βρεθούμε», λέει η μεγάλη, «έχουμε πολλά ραντεβού! Άλλη φορά άμα τύχει…»
—«Καλά γεια σας», λέω εγώ, για να προλάβω και το κατάστημα, «εγώ εδώ στην περιοχή μένω, όποτε βρεθούμε είμαι στη διάθεσή σας! Γεια σας και διαβάστε ελληνικά βιβλία, διαβάστε Επίκουρο να δείτε αυτά που γράφει για τη φύση και τη ζωή…»
Και έφυγα με ταχύτατο βήμα, πρόλαβα το κατάστημα την ώρα που κλείδωνε ο καταστηματάρχης. Αλλά δεν ενοχλήθηκε για τον καθυστερημένο πελάτη, αφού θα έπαιρνε χρήμα… Γκαντεμιά να μου τυχαίνουν τέτοιες περιπτώσεις προσηλυτιστών μόνο όταν βιάζομαι…
—«Να σας δώσω να διαβάσετε αυτό το φυλλάδιο;» Με ρωτάει η ηλικιωμένη και μου δείχνει κάτι.
Το έμπειρο βλέμμα μου αντιλαμβάνεται προσηλυτισμό στα όρθια από Ιεχωβάδες. Θα περιγράψω εδώ τη στιχομυθία, χωρίς προσθαφαιρέσεις, γιατί η νεαρή εκ των δύο μου φαίνεται γνωστή και πιθανόν να παρακολουθεί εμάς τους καταδικασμένους άθεους και ολιγόπιστους εδώ στο blog ή στο FB.
—«Τι είναι αυτό;» απαντάω εγώ, αδαής ως γνωστόν…
—«Είναι ο λόγος του θεού», ακούω από την κυρία…
—«Μα, υπάρχει θεός; Γιατί λέτε ότι χρειάζεται ένας θεός;» Και πάνω εκεί κάνει η κυρία το πρώτο λάθος και μου λέει:
—«Και βέβαια υπάρχει θεός, γιατί ζούμε, γιατί αναπνέουμε;» Ο ποιητικός λόγος συγκινεί, θα σκέφτηκε η κυρία.
—«Ζούμε και αναπνέουμε όπως τα φυτά και οι γατούλες, επειδή τα φροντίζει η φύση. Οι νόμοι της φύσης μας γεννούν, μας κρατάνε στη ζωή και στο τέλος μας πεθαίνουν. Αμφισβητείτε τους νόμους της φύσης; Τη βαρύτητα, τη διατήρηση της ενέργειας;» Την πήγαινα προς τη φάκα…
—«Αλλά και τη φύση την έφτιαξε ο θεός!» Με αποστομώνει χαρούμενη η κυρία…
—«Αφού τη φύση την έφτιαξε ο θεός, τον ίδιο το θεό ποιος τον έφτιαξε; Ένας άλλος θεός, τον οποίο έφτιαξε πάλι ένας θεός…» Η μικρή δίπλα, μαθητευόμενη σίγουρα, χαμογέλασε ευπρεπώς, δεν μπορώ να εκτιμήσω για ποιον ακριβώς λόγο.
—«Α όχι… ένας είναι ο θεός, δεν υπάρχει άλλος ανώτερος!»
—«Και γιατί σταματάτε στον ένα και όχι στους δύο ή στους τρεις; Θα μπορούσατε να σταματήσετε και στη φύση και να μην χρειάζεστε θεό, για τον οποίο δεν γνωρίζετε τίποτα εξ άλλου…» Εδώ έγινε πλατύ το χαμόγελο της νεαρής, υποψιάζομαι ότι δεν είχε ξανακούσει τέτοια συζήτηση…
—«Όχι όχι, μην τα μπερδεύετε!», εγώ τα μπέρδευα δηλαδή! «Η αγία γραφή λέει καθαρά…», και βγάζει ένα βιβλίο από την τσάντα της, «…την έχετε διαβάσει την αγία γραφή;» Με κοίταξε με θριαμβευτικό βλέμμα. Ήταν μάλλον σίγουρη ότι θα της πω όχι!
—«Βεβαίως την έχω διαβάσει, κρίμα που πρέπει να πάω σε ένα κατάστημα, το οποίο κλείνει στις 2 για μεσημέρι. Αλλά εσείς δεν θα την ξέρετε καλά! Να σας πω για παράδειγμα εκείνο το χωρίο του Ματθαίου 10.34: "Δεν ήρθα να φέρω ειρήνη αλλά μάχαιρα" ή επίσης του Ματθαίου 12.30: "Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου"».
Είναι και τα μόνα που ξέρω με νούμερα, είναι αλήθεια, αλλά εγώ ακάθεκτος: «Τα ξέρω και στα λατινικά, αν θέλετε να σας τα πω… Πάντως, σε 15-20 λεπτά θα ξαναπεράσω από δω, περιμένετε εδώ να πιείτε ένα καφέ που σας κερνάω εγώ και θα έρθω πίσω!»
Ίσως επειδή ανέφερα τα χωρία με την αρίθμηση, ίσως η πρόταση να τα απαγγείλω στα λατινικά, πρέπει να ενθουσίασαν τη νεαρή, η οποία πλέον γέλαγε μέχρι τα αυτιά, χωρίς να λέει τίποτα… Η άλλη πιάστηκε από την ιδέα ότι βιάζομαι και αποφάσισε ότι πρέπει να με ξεφορτωθεί:
—«Να μη σας καθυστερούμε τότε, πηγαίνετε στη δουλειά σας…»
—«Ναι θα πάω» - πού να έχανα το κατάστημα και να έλεγα στη γυναίκα μου ότι έκανα αντι-προσηλυτισμό σε Ιεχωβούδες, θα άκουγα τον αντιχριστιανικό εξάψαλμο...
—«Αλλά, μια τελευταία κουβέντα από μένα!», τώρα να δεις τι θα πει προσηλυτισμός μαντάμ, σκέφτηκα! «Αντί να διαβάζετε τα κείμενα από την έρημο της Ιουδαίας, πάρτε το βιβλίο του Χαράλαμπου Θεοδωρίδη για τον φιλόσοφο Επίκουρο, που ήταν και Έλληνας φιλόσοφος. Είμαι σίγουρος ότι δεν έχετε ακούσει ποτέ γι’ αυτόν το φιλόσοφο στο σχολείο, αλλά ούτε και η δεσποινίς που είναι νεότερη! Έχετε ακούσει δεσποινίς;» την ρωτάω για να την βάλω στην κουβέντα… «Όχι!» μου απαντάει μονολεκτικά.
—«Λοιπόν τα συγγράμματα του Επίκουρου που ήταν ο πολυγραφότερος των αρχαίων φιλοσόφων», πήρα φόρα εγώ, «τα κατέστρεψαν οι χριστιανοί, την ίδια εποχή που ο Αυγουστίνος έγραφε πολλά συγγράμματα εναντίον του. Ξέρουμε τις απαντήσεις των χριστιανών και δεν ξέρουμε τις πρωτότυπες εξηγήσεις κυρία μου…»
—«Δεν ήταν γενικά οι χριστιανοί, ήταν συγκεκριμένοι… αλλά να μην σας καθυστερούμε», κολλητά η άλλη, να με ξεφορτωθεί, εκεί που αρχικά με ήθελε για πνευματική ζύμωση, όπως λένε οι θεόπληκτοι…
—«Ήταν οι χριστιανοί της εξουσίας! Κι εσείς αν ήσασταν κρατική θρησκεία, τα ίδια θα κάνατε! Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των μονοθεϊστικών θρησκειών που διεκδικούν αποκλειστικότητα! Να βρεθούμε μια άλλη μέρα, να φέρετε εσείς την γραφή για τον Χριστούλη κι εγώ το βιβλίο για τον Επίκουρο και να δούμε, ποιος είναι ο περισσότερο φιλάνθρωπος και ειρηνιστής! Δεδομένου ότι οι χριστιανοί έχουν δείξει ότι με την εξουσία γίνονται πολεμοχαρείς…» Η μικρή φαινόταν σε ευθυμία και χαμογελούσε ζωηρά, η άλλη ήταν έτοιμη να εκραγεί.
—«Μπα δεν θα μπορέσουμε να βρεθούμε», λέει η μεγάλη, «έχουμε πολλά ραντεβού! Άλλη φορά άμα τύχει…»
—«Καλά γεια σας», λέω εγώ, για να προλάβω και το κατάστημα, «εγώ εδώ στην περιοχή μένω, όποτε βρεθούμε είμαι στη διάθεσή σας! Γεια σας και διαβάστε ελληνικά βιβλία, διαβάστε Επίκουρο να δείτε αυτά που γράφει για τη φύση και τη ζωή…»
Και έφυγα με ταχύτατο βήμα, πρόλαβα το κατάστημα την ώρα που κλείδωνε ο καταστηματάρχης. Αλλά δεν ενοχλήθηκε για τον καθυστερημένο πελάτη, αφού θα έπαιρνε χρήμα… Γκαντεμιά να μου τυχαίνουν τέτοιες περιπτώσεις προσηλυτιστών μόνο όταν βιάζομαι…
