Τα ψευτο-θαύματα του Ιησού

Ιησούς Χριστός... και οι εβδομήντα (δυο) κομπάρσοι του στον περιφερόμενο θίασο των θεραπευτών!

του Μ. Καλόπουλου, από το βιβλίο του "Το Θέατρο της Σωτηρίας"

Ο Ιησούς υπήρξε ο δαιμονο-διωκτικότερος ήρωας όλων των εποχών και αντιμετώπισε δαίμονες κάθε τύπου. Όσο αυτός όμως ξόρκιζε, τόσο οι δαιμονισμένοι πλήθαιναν! Κάποια στιγμή μάλιστα που ο ίδιος δεν πρόφταινε να ξορκίζει, τόσους πολλούς δαιμονισμένους που τον περιστοίχιζαν: «κάλεσε τους δώδεκα και τους έδωσε εξουσία επί δαιμόνων και νόσων» Λουκ.9.1.

Αλλά επειδή κι αυτοί δεν πρόφταιναν να αντιμετωπίσουν τις ορδές των δαιμονισμένων, που τους περιέβαλλαν, (προφανώς επρόκειτο για επιδημία) διάλεξε κι άλλους εβδομήντα που τους έστελνε προπομπούς σε κάθε πόλη και τόπο που έμελλε να επισκεφθεί!

Με πολύ προσοχή και περίσκεψη διαβάζουμε: «και έτερους εβδομήκοντα(δύο) ανέδειξεν (Μασ. διόρισε) ο Κύριος και απέστειλεν αυτούς ανά δύο πρό προσώπου αυτού (Μασ. έμπροσθεν αυτού) εις πάσαν πόλιν και τόπον όπου έμελλεν (και) αυτός να υπάγει... (τους έδωσε δε την εντολή και φυσικά τη δύναμη) και εις όποιαν πόλιν εισέρχεσθε... θεραπεύετε τους εν αυτή ασθενείς». Λουκ.10.1,9.

Για σταθείτε όμως... τι ακριβώς συμβαίνει εδώ;

Χρειάζεται ελάχιστη σκέψη για να καταλάβουμε, ότι στο παραπάνω εδάφιο ομολογούνται πράγματα, που ποτέ δεν θα περιμέναμε να βρούμε γραμμένα!

Κατ’ αρχάς, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η παραπάνω δήλωση μάς διαβεβαιώνει, ότι οι επισκέψεις του Ιησού στους διάφορους τόπους, δεν ήταν αυθόρμητες και απρογραμμάτιστες, αλλά προϋπήρχε σχέδιο, για «κάθε τόπον και πόλη που επρόκειτο να επισκεφθεί» ο περιοδεύων σωτήρας! Αν δεν υπήρχε τέτοιος προσχεδιασμός επισκέψεων, δεν θα μπορούσε ποτέ να γραφτεί, ότι εβδομήντα άνθρωποι εστάλησαν «προ προσώπου» ή «έμπροσθεν αυτού, όπου έμελλε αυτός να υπάγει»!

Αυτό όμως που είναι σκανδαλωδώς ανεξήγητο, είναι το "γιατί" οι εβδομήντα αυτοί εξορκιστές, "βοηθοί" του, αποστέλλονται μπροστά απ’ τον Ιησού, (προπομποί) σε κάθε «πόλη και τόπο», αφού ήταν ήδη γνωστό και προγραμματισμένο, ότι τους τόπους αυτούς... επρόκειτο να τους επισκεφθεί ο ίδιος ο μέγας περιοδεύων σωτήρας!

Τι συμβαίνει λοιπόν; Δεν θα προλάβαινε, ή δεν θα μπορούσε ο γιος του θεού, να θεραπεύσει όλους εκείνους τους παθόντες μόνος του, όταν κάποια στιγμή θα επισκεπτόταν τελικά αυτούς τους τόπους; Στέλνοντας όχι έναν, ούτε δυο, αλλά εβδομήντα(δύο) "θεραπευτές" να προηγηθούν, στους ίδιους ακριβώς τόπους που και εκείνος σκόπευε (έμελλε) να επισκεφθεί, πώς γνώριζε ότι θα απέμεινε έστω και ένας δαιμονισμένος ή ασθενής για να θεραπεύσει, όταν επιτέλους θα περνούσε κι αυτός απ’ τα ίδια αυτά μέρη;

Τι θέλει λοιπόν να μας πει ο ποιητής;

Τι ακριβώς μας λέει το παράξενο αυτό εδάφιο;

Ποιο είναι το κρυφό μήνυμά του;

Ο καθένας μπορεί να καταλάβει, ότι ακριβώς το αντίθετο θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί γραμμένο! Δηλαδή, αν υπήρχαν τριάντα πέντε ικανά ζευγάρια εξορκισμού δαιμόνων, αυτά θα έπρεπε να αποσταλούν «εις πάσαν πόλιν και τόπον που ο Ιησούς ΔΕΝ ΕΣΚΟΠΕΥΕ να επισκεφθεί» και όχι το αντίθετο!

Κάτι λοιπόν θέλει οπωσδήποτε να μας πει ο ποιητής, δεν νομίζετε;

Επειδή γνωρίζουμε πιά, ότι στη Βίβλο τέτοιες περίεργες "υποσημειώσεις" μόνο τυχαίες δεν είναι, συμπεραίνουμε ότι οι εβδομήντα αυτοί άνθρωποι, δεν στέλνονται καθόλου τυχαία στους τόπους που και ο υποψήφιος θεός, σχεδίαζε να επισκεφθεί!

Λοιπόν, φαίνεται απίστευτο, αλλά μπροστά μας έχουμε γραμμένη μια ξεκάθαρη ομολογία των μαζικών παρασκηνιακών ενεργειών, στις "θεραπείες" του θεοποιημένου Ιησού! Το εδάφιο αυτό, από μόνο του θα έπρεπε να κλονίσει σοβαρά την αυθεντικότητα των θαυμάτων της Καινής Διαθήκης! Το συγκεκριμένο εδάφιο, πρέπει να είναι η προκλητικότερη ομολογία, του παρασκηνιακού μηχανισμού παραγωγής των καινοδιαθηκικών θαυμάτων!

Ας παρατηρήσουμε όμως προσεκτικότερα την παράξενη εικόνα.

Κατά την ξεκάθαρη αυτή ομολογία λοιπόν, εβδομήντα άνθρωποι, βρίσκονται ήδη πριν απ’ τον Χριστό, σε κάθε τόπο που αυτός προγραμματισμένα επισκέπτεται! Περιέργως όμως, πουθενά στην αφήγηση δεν βλέπουμε τους ενθουσιώδεις αυτούς μαθητές του, να τον υποδέχονται στους τόπους και τις πόλεις αυτές, όταν επιτέλους τους επισκέπτεται κι’ αυτός με την σειρά του!

Φυσιολογικά έπρεπε να βρίσκονται ήδη εκεί ή να έχουν προηγηθεί δημιουργώντας πριν από τον Χριστό, ανάλογο θεραπευτικό θόρυβο, θαυματουργώντας και εξορκίζοντας στο όνομά του! Αν όμως είχε συμβεί κάτι τέτοιο, η υποδοχή του Χριστού στους τόπους αυτούς, θα ήταν η μια ενδοξότερη της άλλης, διότι στους τόπους αυτούς θα ήταν ήδη γνωστός ως θεόσταλτος σωτήρας, μια και οι εβδομήντα αυτοί μαθητές του, θα είχαν ήδη γράψει ένδοξες σελίδες ιαματικών θαυμάτων στον τοπικό πληθυσμό! Τίποτε παρόμοιο όμως δεν συμβαίνει και κανείς από τους ντόπιους, δεν αναφέρει το παραμικρό για τους πολυάριθμους αυτούς θεραπευτές, που φυσιολογικά έπρεπε να είχαν ήδη προηγηθεί! Γιατί;

Τι ακριβώς έκαναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, πριν απ’ τον Χριστό, στα ίδια ακριβώς μέρη, όπου ο θεοποιημένος θεραπευτής μεγαλουργούσε θεραπεύοντας μαζικά ασθενείς, εκβάλλοντας συνεχώς δαιμόνια και ανεβάζοντας την φήμη του σε απίστευτα ύψη; Γιατί καθ’ όλη την διάρκεια της καταγεγραμμένης δράσης του Ιησού, δεν βλέπουμε πουθενά τους εβδομήντα αφανείς αυτούς ικανούς συνεργούς του σε δράση; Ή μήπως... αυτούς ακριβώς βλέπουμε... αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν καταλάβαμε, ούτε ποιοί είναι, ούτε τι ακριβώς κάνουν;

Εβδομήντα άγνωστοι ξένοι, (έγκαιρα αναμεμιγμένοι στην τοπική κοινωνία), μπορούσαν την κατάλληλη στιγμή να εμφανιστούν μαζί με το τοπικό πλήθος και προσποιούμενοι τους ασθενείς, δαιμονοπαθείς, παραλυτικούς, τυφλούς και άλλους ρακένδυτους ή μη "ικέτες" διαφόρων παθήσεων, να δημιουργήσουν ιαματικές ευκαιρίες, όχι μιας ή δύο περιπτώσεων, αλλά ικανότατου αριθμού "θαυμάτων", ώστε ο υποψήφιος θεός, περνώντας απ’ τους τόπους αυτούς, να δημιουργήσει και στους πλέον δύσπιστους ή αδιάφορους, την ψευδαίσθηση της μαζικής θαυματοποιίας! Την αίσθηση της μαζικής ευφορίας και της έλευσης της βασιλείας των ουρανών, αφού όλοι... ή σχεδόν όλοι... ανεξήγητα θεραπεύονται από τον λόγο ή το απλό άγγιγμα του μεγάλου θεραπευτή!

Τελικά το "κόλπο" ήταν εκνευριστικά απλό και ταυτόχρονα εκπληκτικό! Πραγματικός «κόκκος συνάπεως» ικανός να μετακινήσει "όρη"!

Ναι με τέτοιες προϋποθέσεις, το μακραίωνο έπος των εκπληκτικών θαυμάτων, της Παλαιάς Διαθήκης, μπορούσε σε ελάχιστο χρόνο να ξαναγραφτεί! Πρέπει να παραδεχθούμε μάλιστα, ότι με έναν τέτοιον λαμπρό μηχανισμό παραγωγής πασχόντων, σχεδόν οποιοσδήποτε περιοδεύων θεραπευτής, με τις πλέον μέτριες ικανότητες προσποίησης, θα μπορούσε να κάνει όνομα, "θεραπεύοντας" επιλεκτικά... τους συνεργάτες του, τους οποίους γνώριζε έναν προς έναν και παρακάμπτοντας επιλεκτικά τους πραγματικούς ντόπιους ή ξενόφερτους αληθινούς ασθενείς!

Ουσιαστικά, δεν επρόκειτο παρά για ένα ακόμα... Πάσχα"! Δηλαδή μια έντεχνη παράτρεξη, ένα... εβραϊκό Πεσάχ (παράτρεξη) ή εξελληνισμένο Πάσχα! Να λοιπόν που τον Χριστιανο-Γιαχβισμό γέννησε... μια έντεχνη ιαματική παράτρεξη!

Τότε, επί Μωυσέως, (στην γέννηση του Ιουδαϊσμού), οι πληγές της Αιγύπτου (έκαναν "Πεσάχ") δηλαδή παρέκαμπταν έντεχνα τους ημέτερους ασθενοποιώντας επιλεκτικά μόνο τους αντιπάλους! Αυτή τη φορά, (στην γέννηση του Χριστιανισμού), με μια απλή αντιστροφή των όρων, το "Πεσάχ" έκανε το "θαύμα της ανάρρωσης"! Δηλαδή παρέκαμπτε με εκπληκτική ακρίβεια τους άγνωστους και πραγματικούς παθόντες… και χάριζε την συμπαιγνιακή θεραπεία μόνο στους ημέτερους!

Απλό... αλλά εκπληκτικό!

Ο σκοπός της συνεργασίας τόσων ανθρώπων, και ιερός και σημαντικός ήταν! Η δημιουργία ενός παν-ιαματικού θρύλου, ικανού να προκαλέσει μια διεθνή σαρωτική ζήτηση, με κοινωνικο-θρησκευτικές προεκτάσεις τέτοιες, που στην διαχρονία, θα ήταν σε θέση να σκίσει την νέα "Ερυθρά θάλασσα" που τους χώριζε απ’ τα έθνη (την νέα γη της επαγγελίας) και να δρομολογήσει μια δεύτερη «έξοδο», μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη από εκείνη του Μωυσέως!

Μάλιστα αν το δούμε μέσα από τα "μάτια" (και τους ευσεβείς πόθους) των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, τότε θα καταλάβουμε, ότι ουσιαστικά επρόκειτο για την αναμενόμενη απόπειρα ολοκλήρωσης της αρχικής εκείνης εξόδου!

Υποστηριζόμενος από ικανές παρασκηνιακές δυνάμεις, ο υποψήφιος θεός Ιησούς, ο νέος αυτός Μωυσής, έθεσε τις βάσεις μιας ιδεολογικής "εξόδου" των ασφυκτικά εγκλωβισμένων στην αυστηρή γιαχβική θεολογία Ισραηλιτών, προς τα έθνη! Η διεθνοποίηση του Ιουδαϊσμού μπορούσε να ξεκινήσει!

Με έναν τέτοιων διαστάσεων θεραπευτικό θόρυβο, ο παν-ιαματικός γιος του Γιαχβέ, μπορούσε να δημιουργήσει τρισένδοξο ιστορικό όνομα, (ανάλογο του Μωυσέως) εφαρμόζοντας σε κάποιον βαθμό αντίστροφα, τα πρότυπα εκείνης της αρχετυπικής μωυσιακής εξόδου!

Τότε επί Μωυσέως, ο Γιαχβέ, (δηλαδή ο παλαιο-γιαχβικός μηχανισμός παραγωγής θαυμάτων) για να αποκτήσει ένδοξο όνομα, παρέκαμψε (έκανε Πεσάχ) τους Εβραίους, σκορπώντας επιλεκτικά πληγές και θάνατο μόνο σε Αιγύπτιους: «Και όταν ιδώ το αίμα θέλω σας παρατρέξει, και πληγή δεν θέλει είσθαι εις εσάς» Έξ. 12.13.

Τώρα στην ιστορική γέννηση του νεο-γιαχβισμού, ο Ναζίρ Γιάχ-σους, με παρόμοιες προϋποθέσεις, επιχειρεί κάτι ανάλογο! Με μια απλή παραλλαγή της ίδιας εκείνης διαδικασίας, επιτυγχάνει την ιαματική παράτρεξη, (πεσάχ) μοιράζοντας επιλεκτικά, όχι πλέον θάνατο, αλλά εικονικές θεραπείες και εξορκισμούς με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα, δηλαδή την εκρηκτική θεοποίησή του, και την δημιουργία μιας νεο-γιαχβικής, νεο-ιουδαϊκής θρησκείας, ικανής στον κατάλληλο χρόνο, να ηγηθεί μιας δεύτερης "εξόδου" προς μια ευρύτερη και πλουσιότερη "γη Χαναάν", δηλαδή την οποιαδήποτε "γη" και "κτήμα" των εθνικών!

Ναι, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, τα εδάφια αυτά με τους πανθομολογούμενους μηχανισμούς της κρυφής, παρακαμπτήριας θεραπευτικής αγυρτείας ήταν εκεί, απομεινάρια μιας αρχικής αφήγησης, που εντέχνως αλλά και σαφώς ηθελημένα παρέμειναν, για να υπαινίσσονται στους προσεκτικούς αναγνώστες και στους μυημένους, ότι εβδομήντα τουλάχιστον άνθρωποι, συνεργάσθηκαν στα παρασκήνια για να δημιουργηθεί ο παν-ιαματικός θόρυβος του περιφερόμενου θιάσου της σωτηρίας!

Ομολογουμένως το συγκεκριμένο εδάφιο (Λουκ.10.1) που προσωπικά το θεωρώ ως το σημαντικότερο εδάφιο της Καινής Διαθήκης, αποκαλύπτει ξεκάθαρα τον αφανή ρόλο των εβδομήντα αυτών ανθρώπων, και ουσιαστικά λέει περισσότερα απ’ ότι θα περιμέναμε να βρούμε σε ένα χιλιοδιορθωμένο [1] βιβλίο θρησκευτικής συνωμοσίας όπως η Καινή Διαθήκη.

Κάποια στιγμή μάλιστα, η αφήγηση δείχνει ότι αυτοί οι εβδομήντα, ή μέρος αυτών, επέστρεψαν λέγοντας στον Ιησού: «Κύριε και τα δαιμόνια υποτάσσονται σε μας στο όνομά σου» Λουκ.10.17. Με την δήλωσή τους αυτή, η αφήγηση θέλει να μας δείξει ότι "θεραπεία" και εξορκισμοί δαιμόνων ήταν ταυτόσημοι!

Ο δε Ιησούς, ευχαριστημένος από την απόδοσή τους, απάντησε επί το σολομωνικότερον, με λόγια γεμάτα νόημα: «είδα (τώρα) τον Σατανά σαν αστραπή [2] να πέφτει στην γη και σε σας έδωσα την εξουσία να πατάτε πάνω σε σκορπιούς και φίδια και πάνω στην δύναμη του εχθρού. Τίποτε δεν θα σας βλάψει... χαρείτε, τα ονόματά σας έχουν γραφτεί στον ουρανό». Λουκ.10.18.

Λόγια που πολύ απλά σημαίνουν, ότι οι κρυφοί αυτοί συνεργάτες, με τις πετυχημένες θεατρικές τους ιάσεις, πέτυχαν το αδύνατο. Δηλαδή ποδοπάτησαν "σκορπιούς" και "φίδια", δίνοντας την δυνατότητα στον περιφερόμενο νεο-ιουδαϊσμό, να εκμεταλλευτεί την ευπιστία των μελλοντικών του αντιπάλων και να ποδοπατήσει τη δύναμη των μελλοντικών έχθρων του! Αυτό που τόσο ακίνδυνα κατάφεραν, (οι 72) τους έδωσε μια ένδοξη θέση στο ουράνιο στερέωμα της βιβλικής θεολογίας. Ο Ιησούς ήταν εξαιρετικά ικανοποιημένος από την επιτυχία του απατηλού εγχειρήματος. Κανένας από τους αφελείς χωρικούς δεν κατάλαβε τίποτε, και η αγυρτεία μπορούσε να συνεχιστεί. 

Κάποιοι ασφαλώς θα ισχυριστούν, ότι το περιστατικό αυτό, με τους εβδομήντα προπομπούς θεραπευτές, άρχισε και τελείωσε με την αναφερόμενη επιστροφή τους. Θα ήταν όμως καλύτερα, αν μας εξηγούσαν τι απέγιναν οι εβδομήντα αυτοί πετυχημένοι δαιμονο-ξορκιστές, μετά την επιστροφή τους! Γιατί δεν φαίνονται πουθενά στο υπόλοιπο της αφήγησης; Αφού επέστρεψαν από λαμπρή περιοδεία εξορκισμών, γιατί δεν τους βλέπουμε να δρουν τουλάχιστον παράλληλα με τον δάσκαλο τους; Έληξε η τόσο πετυχημένη αυτή συνεργασία... ή πολύ απλά, οι εβδομήντα αυτοί συνεργάτες, κατά την ολοφάνερη ομολογία του κειμένου, έφυγαν για να προετοιμάσουν τα "θαύματα" στην επόμενη πόλη, την οποία σχεδίαζε να επισκεφθεί ο Ιησούς;

Το συγκεκριμένο λοιπόν εδάφιο, (Λουκ.10.1) που ομολογεί την ύπαρξης εβδομήντα συνεργατών-προπομπών, στους ίδιους τόπους όπου έδρασε και θεοποιήθηκε ο θεραπευτής Γιαχβέ-Ιησούς, εξηγεί ικανοποιητικά το πώς κατάφερε το θέατρο της σωτηρίας να γνωρίσει ημέρες δόξας! Εξ αυτού, αποτελεί την σημαντικότερη αχίλλειο πτέρνα της καινο-διαθηκικής θεουργίας!

Είναι εκπληκτικό, το πόσο απλοποιούνται όλα, όταν επιτέλους υποθέσεις τους κρυφούς μηχανισμούς θαυμάτων! Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε, τι συμβαίνει όταν ο παν-ιαματικός θεραπευτής συναντά τους ασθενείς του! Δείτε την εικόνα: «καθώς πλησίαζε στην Ιεριχώ ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου. Όταν άκουσε το πλήθος που περνούσε, ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος και τότε εκείνος άρχισε να φωνάζει Ιησού υιέ του Δαυίδ ελέησόν με... Τότε ο Ιησούς σταμάτησε και έδωσε εντολή να τον φέρουν μπροστά του... και τον ρώτησε. Τι θέλεις να σου κάνω (προφανώς γνώριζε την απάντηση, αλλά και το θαύμα έπρεπε να διαφημιστεί) Κύριε να αναβλέψω. Και ο Ιησούς (πολύ απλά) είπε: Ανάβλεψον» Λουκ. 18.36-42.

Τόσο απλά, τόσο εντυπωσιακά... τόσο απατηλά!

Η αλήθεια είναι ότι οι εβδομήντα κρυφοί βοηθοί του Χριστού, για μας δεν αποτελούν βιβλική πρωτοτυπία, διότι η συνεργασία τους με τον θεοποιημένο Ιησού, παραπέμπει σε παλαιότερη συνταγή πολυπληθούς συνεργαζόμενης ομάδας θαυμάτων, με τους οποίους ο μεγαλύτερος θεουργός όλων των εποχών, ο Μωυσής, σκάρωνε τα δικά του αμέτρητα όχι ψευδο-ιαματικά, αλλά αληθώς θανατηφόρα θαύματα: «και είπε ο Κύριος προς τον Μωυσή: Μάζεψέ μου εβδομήντα άνδρες (όχι οποιουσδήποτε, ούτε από συγκεκριμένη φυλή αλλά) απ’ αυτούς που εσύ γνωρίζεις ότι είναι πραγματικοί πρεσβύτεροι και επόπτες του λαού και οδήγησέ τους στην σκηνή του μαρτυρίου εκεί μαζί σου και εγώ θα τους δώσω (...) από το πνεύμα (δηλαδή τον τρόπο σκέψης) μου». Αριθμ.11.16.

Σας υπενθυμίζω το αποτέλεσμα της μυστικής αυτής συνάντησης: «οι εβδομήντα επίλεκτοι του Ισραήλ (οι οποίοι) είδαν τον θεό του Ισραήλ, (!) έφαγαν, (!) ήπιαν (μαζί με τον θεό!) και (στα συμφωνηθέντα... με τον υποτιθέμενο θεό!) δεν διαφώνησε κανείς»! (Ο΄)Έξ.24.9.

Δηλαδή, όπως με κάθε λεπτομέρεια έχουμε ξαναδεί το περιστατικό, [3] οι εβδομήντα αυτοί συνεργάτες του Μωυσή, σε ιδιαίτερο συνωμοτικό δείπνο, παρουσία εκείνου [4] που με εκπληκτική επιτυχία έπαιξε τον ρόλο του θεού στις θεατρικές επιδείξεις του Μωυσή στο Σινά, πήραν όρκους συνωμοτικής σιωπής, κάνοντας από τότε πράξη την σημερινή πασίγνωστη πλέον omerta, δηλαδή την συνωμοτική σιωπή! Σήμερα η θρησκευτική omerta, είναι ευρύτερα διαδεδομένη παρά ποτέ!

Ποτέ λοιπόν οι υψηλόβαθμοι ιερείς και οι επίσκοποι, δεν αγνοούσαν το απατηλό ανθρώπινο παρασκήνιο όλων αυτών των πραγμάτων! Άλλοι ήταν ανέκαθεν οι ηλίθιοι! Αν νομίζετε, ότι και σήμερα, τα συμπεράσματα αυτής μας της μελέτης, δεν τα γνωρίζουν (σε κάποιον βαθμό), οι υψηλόβαθμοι των θρησκειών, κάνετε μεγάλο λάθος! Οι όρκοι σιωπής όμως, το κοινό τους συμφέρον, και ο φόβος θεολογικής ή "άλλης" ποινής, τους έχουν μετατρέψει σε θεοκρατικούς συνωμότες και σε συνεργαζόμενες μαριονέτες, που ευχαρίστως κλαψουρίζουν δημοσίως και με τρεμάμενα χείλη ψελλίζουν προσευχές, σε έναν θεό που ποτέ τους δεν πίστεψαν! Άλλωστε, δεν φαντάζεστε πόσες πανέμορφες δικαιολογίες είναι ικανός να βρει ο άνθρωπος, για να συνεχίσει να παριστάνει τον σπουδαίο!

Την απόλυτη γνώση, αυτών ακριβώς των μηχανισμών παραγωγής θαυμάτων, δηλαδή την χρήση θαυματοποιών υλικών, αλλά και κατάλληλα εμπλεκόμενων συνεργατών, ομολογεί με θαυμαστή λεπτομέρεια ο Ευσέβιος! Αποδίδει φυσικά αυτές τις απάτες, μόνο στις αντίπαλες μυστηριακές θρησκείες της εποχής του και γενικότερα στους εθνικούς! Με όσα όμως απίστευτα γράφει ο Ευσέβιος, αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι εμπλεκόμενοι ιεράρχες, είχαν πλήρη επίγνωση αυτών των μηχανισμών θεουργίας! 

Γράφει λοιπόν ο επίσκοπος και εκκλησιαστικός ιστορικός Ευσέβιος:

«Πλάνες είναι τα πάντα και γοητείες ανδρών και τεχνάσματα στημένης ραδιουργίας. Καθόλου δεν περιγράφουν την δόξα κάποιου θεού, αλλ’ ούτε καν πονηρού δαίμονος δεν είναι νομίζω τα περί αυτών θρυλούμενα. Οι χρησμοί είναι συνθέσεις ευφυών ανθρώπων, προς απάτη κατασκευασμένων και στις προσδοκώμενες εκβάσεις ευφυώς εφαρμοζόμενες. Περί δε των πολύ απατηλών τερατειών και θαυμάτων, φυσικές είναι οι αιτίες.

Πολλά δε είναι (τα εμπλεκόμενα στις θεουργίες) είδη ριζών, βοτάνων, φυτών, καρπών και λίθων και υγρών και κάθε άλλης ύλης και δυνάμεως της φύσης, τα μεν αποκρουστικά και τινών αποδιωκτικά, που άλλα σώζουν και άλλα θανατώνουν και τοιουτοτρόπως το παρόν (την ιστορία) αλλάζουν...(!) Κάποια, (απ’ τα παραπάνω) υγείας είναι ποιητικά και ιατρικής και όχι μακράν επιστήμης, άλλα δε νοσοποιά είναι και δηλητήρια... θυμιαμάτων καρωτικών και υπνωτικών, έτερων δε (και) φαντασίας ποιητικών. (Θυμηθείτε εδώ, όσα αναπτύξαμε περί ονειρο-χειραγώγησης!)

Εξυπακούεται δε ότι στους τόπους όπου αυτά τελούνται, (κατάλληλα) όργανα υπάρχουν και σκεύη, (μηχανισμοί μεταγγίσεων κ.λ.π.) που από απόσταση αυτά, επιτηδείως την τέχνη αυτή προκαθορίζουν. Πολλούς δε συνεργούς έχουν στις μαγγανείες τους αυτές, που απ’ έξω παραλαμβάνουν τους αφικνούμενους και πολυλογώντας μαθαίνουν του καθενός τις ανάγκες και τις δεήσεις. Πολλά δε κρύβουν και στα άδυτα και τα άβατα των ιερών και το σκότος συνεργεί στην υπόθεσή τους αυτή, που στους θεούς των προγόνων τους προσθέτουν δόξα.

Προφανές είναι λοιπόν, το ηλίθιον της διανοίας των πολλών, (ηλίθιους ονομάζει εδώ όσους αβασάνιστα πιστεύουν αυτά τα θεουργήματα) το αβασάνιστον και η αδράνεια των συλλογισμών του πλήθους, αλλά και η κακεντρέχεια όσων με την κακή αυτή τέχνη, την απατηλή και πανούργα αυτή γοητεία καταγίνονται. Τα μελλούμενα και τα άδηλα καταμαντεύουν με αμφίβολους λόγους ώστε με τις ασάφειες αυτές να ξεφεύγουν κάθε έλεγχο...

Σπανιότερα δε εκ μυρίων συμβάντων και από σύμπτωση (κειμ: κατά φοράν συντυχικήν) ή και από στοχαστική εκτίμηση της προσδοκίας του μέλλοντος, τον χρησμό κάνουν να φαίνεται πως επαληθεύει... έτσι δια των χρησμών πλάνευαν και ενέπαιζαν τους ερωτώντας με της ασάφειας το σκότος... ως και άρρωστων πολλάκις υγεία, ζωή και σωτηρία υποσχόμενοι και ως θεοί πιστευθέντες της ενθέου ταύτης εμπορίας, μεγάλους μισθούς εισέπραξαν. Και από μακριά αφικνούμενους νοσούντας και αναπήρους, με ολόκληρο το σώμα καταπληγωμένο, ελπίδες τάζουν, που η αγαθή παρουσία των θεών θα παρέχει.

Προ καιρού μάλιστα, πολλοί απ’ τους θεοφόρους και ιεροφάντες θεολόγους που βοήθησαν σε τέτοιες πράξεις, ήδη στα ρωμαϊκά δικαστήρια δια βασανισμών παραδέχθηκαν την πλάνη, την απάτη και την έντεχνη γοητεία ομολόγησαν και τον τρόπο κατασκευής και τις μεθόδους της κακής τους τέχνης και της ολέθριας πλάνης τους δίκην (ποινή) εκτίσαντες. Συνυπολογίζοντας λοιπόν, (τα παραπάνω) απάντησέ μου, αν όλα αυτά από θεούς ή δαίμονες είναι, ή από πλάνες και απατές γόητων ανδρών. EYSEBIOS ΕΥΑΓΓ. ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ - ΓΟΗΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΡΑΔΙΟΥΡΓΙΑΝ. 4.1.8-4.2.11.

Εξαιρετικά σαφής ο Εβραίος επίσκοπος Καισαρείας Ευσέβιος (265-340 μ.Χ.)! 

Η μαγγανεία των θαυμάτων και η συνομωσία του ψευδο-ιαματικού παρασκηνίου δεν θα μπορούσαν να έχουν πληρέστερη περιγραφή! Με πολύ καμάρι σας παρουσιάζω το παραπάνω απόσπασμα, θεωρώντας το πλήρη δικαίωση των ευρύτερων υποψιασμών, που επί σειρά ετών ανέπτυξα στην συνολική προσέγγιση της διαχρονικής θεουργίας, στην σειρά των βιβλίων μου ΒΙΒΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ!

Η έκπληξή μου πάντως είναι δικαιολογημένη! Τα παλαιο-διαθηκικά κείμενα, είχαν άφθονα τέτοια αποκαλυπτικά εδάφια, γιατί είχαν παγιδευτεί στην ξαφνική καταναγκαστική μετάφραση που ο Πτολεμαίος Β΄ επέβαλε με την ευεργετική για την ανθρωπότητα εκείνη μετάφραση των εβδομήκοντα (Ο΄).

Στην Καινή Διαθήκη όμως, δεν υπάρχουν ανάλογες ξαφνικές μεταφράσεις και "παγιδευμένα κείμενα" και τίποτε παρόμοιο δεν περιμέναμε να βρεθεί, που τόσο φανερά να ομολογεί την ύπαρξη παρασκηνιακών συνεργατών, γιατί φυσιολογικά, μέσα στους τρεις πρώτους χριστιανικούς αιώνες, όλες αυτές οι αποκαλυπτικές συνωμοτικού χαρακτήρος σημειώσεις, έπρεπε να έχουν προσεκτικά απαλειφθεί! Είναι λοιπόν πράγματι απορίας άξιο, πώς τους ξέφυγε και παρέμεινε στα κείμενά τους η συγκεκριμένη απίστευτη ομολογία των εβδομήντα προαποστελλόμενων βοηθών σε τόπους θαυμάτων που εδώ εξετάσαμε! Βέβαια υπενθυμίζω πως οι άνθρωποι αυτοί πάσχουν από το σύνδρομο των υποσημειώσεων. Έτσι αφήνουν πάντα κάποιο κρυφό μήνυμα για μυημένους, ώστε να μην ξεχαστεί η τέχνη της παραπλάνησης!

Για να συγκροτηθεί όμως μια τέτοια πολυπληθής ομάδα υποστήριξης και να συνεργαστεί συντονισμένα, σε ένα μυστικό σχέδιο θεοποίησης κάποιου προκαθορισμένου Ναζιραίου ήρωα, σαφής προϋπόθεση ήταν η εκτεταμένη συνεργασία του ιερατείου και συγκεκριμένα, του δυναμικότερου πυρήνα σοφών ιερέων, που εμείς ονομάσαμε κρυφό ιερατείο! Το ανώτερο δηλαδή εκείνο τμήμα των φανερών ή αφανών "αρχόντων", που με τις πρωτοβουλίες και τα εμπνευσμένα σχέδιά τους, δημιουργούσαν όλες τις ιστορικές ευκαιρίες εισόδου και αναρρίχησης στις κατά καιρούς και κατά τόπους εξουσίες! Υπάρχουν όμως μαρτυρίες που να δείχνουν την παρασκηνιακή συνεργασία του ιερατείου και την οργανωμένη προσπάθεια θεοποίησης του Ιησού; Αυτό θα εξετάσουμε στην συνέχεια της προσπάθειάς μας, να ξεσκεπάσουμε τα παρασκήνια του ιουδαϊκού αυτού "θεάτρου της σωτηρίας"! 

---

[1] Σύμφωνα με τους Nestle-Alant: NOVUM TESTAMENTUM GREACE Deutsche Bibelgesellschaft, Druck 1995, οι διορθώσεις στα νεοδιαθηκικά κείμενα, είναι κυριολεκτικά αναρίθμητες!
[2] «Ημείς δε οι δαίμονες... ως αστραπαί καταπίπτομεν επί την γήν», Διαθήκη Σολομ. (1)63.5.
[3] Βλέπε ο Ένοπλος δόλος στον υπότιτλο: «Άγια γη και η συνωμοσία της σιωπής.»
[4] Βλέπε: ο Ένοπλος δόλος: «Σινά το θέατρο ενός θεού». Με την λεπτομερή επεξεργασία των δεδομένων της βιβλικής αφήγησης, καταλήξαμε τότε, ότι τον θεό του Σίνα ενσάρκωσε με επιτυχία ο Ιοθόρ, ο Χαλδαίος πεθερός του Μωυσή, απόγονος του Αβραάμ, από τον γιο του Μαδιάμ!

Διαχρονική οπισθοδρομικότητα θρησκόληπτων

Οι ισλαμιστές έκαψαν τη βιβλιοθήκη του Τιμπουκτού

A.P., AFP, Reuters, Καθημερινή, 29/1/2013

Φωτιά στην πλούσια βιβλιοθήκη Αχμέντ Μπάμπα του Τιμπουκτού έβαλαν οι ισλαμιστές καθώς αποχωρούσαν από την πόλη, σύμφωνα με τον δήμαρχο, ο οποίος έχει καταφύγει στην πρωτεύουσα του Μάλι, Μπαμάκο. Μετά τη 17η ημέρα αεροπορικών βομβαρδισμών, οι γαλλικές δυνάμεις βρίσκονταν κοντά στην ανάκτηση του ελέγχου της πόλης που έχει ονομαστεί «μαργαριτάρι της ερήμου», καθώς οι ισλαμιστές αναδιπλώθηκαν στην έρημο.

Η γρήγορη προέλαση των γαλλικών δυνάμεων έθεσε τέρμα στη δεκάμηνη κυριαρχία των ισλαμιστών που σχετίζονται με την Αλ Κάιντα σε πολλές πόλεις του βόρειου Μάλι. Η επιβολή αυστηρού ισλαμικού νόμου στους κατοίκους του βόρειου Μάλι, που ασπάζονται μετριοπαθή εκδοχή της θρησκείας, ήταν δυσάρεστη και η αποχώρηση των ισλαμιστών πανηγυρίστηκε με χορούς και τραγούδια.

«Δεν επέτρεπαν το κάπνισμα, τη μουσική, τις φιλενάδες» είπε στους Τάιμς της Νέας Υόρκης ο 26χρονος φοιτητής Ιστορίας Αμαντού Κανέ. «Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα ευχάριστο». Οι ισλαμιστές χρησιμοποιούσαν την ποινή του ακρωτηριασμού, ενώ κατέστρεψαν ιστορικά μαυσωλεία, θεωρώντας τα «βλάσφημα» επειδή εξείχαν από το έδαφος.

Δεν έχουν γίνει γνωστές λεπτομέρειες σχετικά με την πυρπόληση της τετραώροφης βιβλιοθήκης του Τιμπουκτού, αφού δεν υπάρχουν ακόμη δημοσιογράφοι μέσα στην πόλη. Η πληροφορία για τον εμπρησμό προήλθε από τον δήμαρχο της πόλης, Ουζμάν Αλέ. «Είναι πολύ ανησυχητικό αυτό που συνέβη. Εβαλαν φωτιά σε όλα τα αρχαία χειρόγραφα, τα αρχαία βιβλία γεωγραφίας και επιστήμης. Είναι η ιστορία του Τιμπουκτού και του λαού του», είπε ο Αλέ. Κάποια κειμήλια είχαν ήδη απομακρυνθεί από την πόλη ενόψει της επέλασης των ισλαμιστών, ενώ άλλα έχουν φυλαχθεί σε ασφαλή σημεία. Το Τιμπουκτού άνθισε τον 14ο αιώνα ως κέντρο ισλαμικών γραμμάτων και ως αναγκαστικός σταθμός καραβανιών που διέσχιζαν την έρημο Σαχάρα.

Η αποχώρηση των ισλαμιστών από τα αστικά κέντρα δεν σημαίνει και επιστροφή στην ομαλότητα, καθώς το βόρειο Μάλι θα περάσει υπό τον έλεγχο πολυεθνικής αφρικανικής δύναμης, λόγω της αδυναμίας του στρατού της χώρας να ελέγξει τα εδάφη της αχανούς χώρας.

Εξάλλου οι ισλαμιστές εξακολουθούν να ελέγχουν την πόλη Κιντάλ, ενώ τον περασμένο μήνα έγινε γνωστό ότι χρησιμοποίησαν βαριά μηχανήματα προκειμένου να κατασκευάσουν σήραγγες που θα τους επιτρέψουν να κρυφτούν για να εξαπολύσουν επιθέσεις αργότερα.

Εξάλλου, οι συνεχιζόμενοι βομβαρδισμοί μεταφράζονται σε συνεχιζόμενες ροές προσφύγων προς τον Νότο της χώρας, αλλά και έξω από τα σύνορά της.

«Το βράδυ της Κυριακής κάναμε μία επιχείρηση που μας επέτρεψε να ελέγξουμε την πρόσβαση στο Τιμπουκτού», είπε ο εκπρόσωπος του γαλλικού στρατού, συνταγματάρχης Τιερί Μπουρκάρ. «Τώρα επαφίεται στις δυνάμεις του Μάλι να ανακαταλάβουν την πόλη».

Ποιος δημιούργησε το σύμπαν;

από KRASODAD

Ένα λαθάκι, μας συγχωρείτε...

Ελευθεροτυπία, 22/1/2013

«Λιτότητα: Έχουμε κάνει λάθος εφ' όλης της ύλης» είναι ο τίτλος πολυσέλιδου αφιερώματος του εβδομαδιαίου γαλλικού περιοδικού «Μarianne» στο «απίστευτο λάθος των ειδικών του ΔΝΤ». Το αφιέρωμα προσπαθεί να ρίξει φως στην έκθεση του Ολιβιέ Μπλανσάρ, επικεφαλής του ερευνητικού τμήματος του ΔΝΤ, που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 3 Ιανουαρίου.

Συνεχής είναι η αναφορά του αφιερώματος στις συνέπειες που έχει υποστεί η Ελλάδα από την επιβολή της λιτότητας που επέβαλαν οι «ειδικοί» του ΔΝΤ και αυτό, όπως λέει, εξ' αιτίας ενός λάθος στους υπολογισμούς.

«Πρόκειται για απίστευτη ομολογία!», γράφουν οι συντάκτες του άρθρου. «Τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της μεγάλης κρίσης που κλυδωνίζει τις δυτικές οικονομίες, ένας από τους σημαντικότερους ειδικούς οικονομολόγους του πλανήτη, ο Ολιβιέ Μπλανσάρ, διευθυντής του ερευνητικού τμήματος του ΔΝΤ, έδωσε στη δημοσιότητα μια μελέτη στην οποία ομολογεί ότι το ΔΝΤ και μαζί του το σύνολο των ευρωπαίων ηγετών, των υπουργών οικονομίας, της Κομισιόν και της ΕΚΤ, έκαναν σοβαρό λάθος στους υπολογισμούς τους. Υποτίμησαν τις καταστροφικές συνέπειες των πολιτικών λιτότητας που επέβαλαν στα υπερχρεωμένα κράτη».

Τίτλος της 43σέλιδης μελέτης του Μπλανσάρ είναι «Τα λάθη των προγνωστικών ανάπτυξης και οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές». Το λάθος αφορά σε έναν συντελεστή, γνωστό στην οικονομία με την ονομασία «πολλαπλασιαστής» (multiplicateur).

Μεταξύ του 1970 και του 2007, οι ασχολούμενοι με τις προβλέψεις είχαν διαπιστώσει ότι μειώνοντας κατά 1% τις δημόσιες δαπάνες, ή κατά 1% επιπλέον έσοδα από τη φορολογία, οδηγούσαν, κατά μέσον όρο, σε 0,5% μείωση της ανάπτυξης στις προηγμένες χώρες. Έτσι διαμόρφωσαν τον πολλαπλασιαστή 0,5 τον οποίο και χρησιμοποίησαν στις προκαταρτικές εργασίες τους για τα προγράμματα που επιβλήθηκαν σε Ελλάδα και Πορτογαλία.

Ωστόσο τα δεδομένα αυτά ίσχυαν πριν την κρίση, η οποία με την ανασφάλεια που έφερε, επηρέασε τη συμπεριφορά των καταναλωτών. Στο «Πανόραμα της Παγκόσμιας Οικονομίας» που δημοσίευσε το ΔΝΤ τον περασμένο Οκτώβριο, αναγνωρίζει ότι με τις σημερινές συνθήκες, οι πολλαπλασιαστές κινούνται ανάμεσα στο 0,9 έως και το 1,7 (!) ήτοι δύο με τρεις φορές μεγαλύτεροι από το 0,5. Την πληροφορία αυτή το ΔΝΤ την έχει γράψει στα ψιλά του «Πανοράματος» και μόνο οι ιδιαίτερα έμπειροι αναλυτές μπορούσαν να αντιληφθούν το μέγεθος της σημασίας της.

Υποχρεώνοντας τις κυβερνήσεις της νότιας Ευρώπης σε δραστική μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και των συντάξεων, αναγνωρίζει η έκθεση του Μπλανσάρ, προκλήθηκε πτώση της εσωτερικής ζήτησης δύο με τρεις φορές ταχύτερη απ' ό,τι αναμενόταν. Οι συνέπειες ήταν αβυσσαλέες: σειρά πτωχεύσεων, εκτίναξη της ανεργίας, τεράστιες διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας και της Λισαβόνας.

«Ο πολλαπλασιαστής», εξηγεί ο Ερίκ Εγέρ, οικονομολόγος στο Γαλλικό Παρατηρητήριο Οικονομικών Συγκυριών (OFCE), «μεταβάλλεται ανάλογα με τις συγκυρίες: εξαρτάται από το σημείο του οικονομικού κύκλου στο οποίο βρισκόμαστε, πάνω ή κάτω, από την πολιτική των γειτονικών χωρών, από το εάν μπορούμε να κάνουμε υποτίμηση στο νόμισμά μας. Μόνο συνυπολογίζοντας όλα αυτά τα στοιχεία μπορούμε να εκτιμήσουμε τις συνέπειες μιας θεραπείας λιτότητας –και όχι εφαρμόζοντας έναν πολλαπλασιαστή επειδή λειτούργησε προηγούμενα», υποστηρίζει.

Κι όμως, αυτό έκαναν τα λαμπρά μυαλά του ΔΝΤ. Τώρα που η ομολογία είναι και γραπτή, σημειώνουν οι συντάκτες της «Μarianne», απομένει να πεισθούν Κομισιόν και ΕΚΤ. Παρατηρούν ωστόσο ότι τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στο Βερολίνο συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η θεραπεία θα έλθει μέσα από τη λιτότητα και να υποτιμούν τις αρνητικές της επιπτώσεις στην ανάπτυξη. 

Πηγή: ΑΠΕ

Επιστήμη και θρησκεία...

(click)

Η σφαγή της Βανδέα

Καθημερινή, 19/1/2013

Σε σχέδιο νόμου του κόμματος UMP, του πρώην προέδρου Σαρκοζί, συμμετέχει για πρώτη φορά το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο, με την εγγονή του Ζαν-Μαρί Λεπέν, Μαριόν Μαρεσάλ-Λεπέν, να προσυπογράφει κείμενο για την αναγνώριση της σφαγής της Βανδέας, που έλαβε χώρα τον 18^ο αιώνα, ως γενοκτονίας.

Ο στρατός της Γαλλικής Επανάστασης διεξήγαγε εκτεταμένες σφαγές στην επαρχία της Βανδέας μεταξύ 1793-1794, ύστερα από φιλοβασιλική εξέγερση στην παραδοσιακά καθολική και συντηρητική αγροτική περιοχή με πρωτεύουσα τη Μανς. Βουλευτές κεντροαριστερών κομμάτων κατηγορούν το UMP και το Εθνικό Μέτωπο για προσπάθεια χειραγώγησης της Ιστορίας μέσω της εξίσωσης μιας αποτρόπαιης αλλά μεμονωμένης σφαγής του 18^ου αιώνα με τη γενοκτονία Εβραίων, κομμουνιστών, Ρομά και ομοφυλόφιλων από το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας τη δεκαετία του 1940.

«Η χρήση του όρου "γενοκτονία" για τους εμφυλίους πολέμους που συγκλόνισαν τη Γαλλία μέχρι το 1796 είναι απατηλή. Ο ακατάλληλος αυτός όρος αποτελεί παλιό ιδεολογικό τέχνασμα με στόχο την αμαύρωση της κληρονομιάς της Γαλλικής Επανάστασης και την υποβάθμιση της σημασίας των γενοκτονιών του 20^ού αιώνα», είπε ο γενικός γραμματέας του Αριστερού Κόμματος, Αλεξίς Κορμπιέρ.

Το μοναδικό άρθρο του νομοσχεδίου ζητεί την αναγνώριση της σφαγής της Βανδέας ως γενοκτονίας, εξηγώντας: «Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία ήταν πολλοί. Σεξουαλικές κακοποιήσεις, δημιουργία του πρώτου στρατοπέδου συγκέντρωσης στην Ιστορία (Νουαρμουτιέ), πρώτη δοκιμή χρήσης ασφυξιογόνων αερίων (αποτυχημένη), πρώτη αποτέφρωση σε φούρνο αρτοποιίας (Λικ-σιρ-Μπουλόν, 563 χωρικοί κάηκαν ζωντανοί), ομαδικοί πνιγμοί, δημιουργία βυρσοδεψείων ανθρώπινου δέρματος στο Κλισόν».

Παρά την εντύπωση που προκαλεί η πρωτοφανής συμμαχία μεταξύ Κεντροδεξιάς και Ακρας Δεξιάς, η Μαρίον Μαρεσάλ εντάσσεται απλά στην οικογενειακή ιστορία. Το 1987, ο παππούς της και γερόλυκος της γαλλικής Ακροδεξιάς, Ζαν-Μαρί Λεπέν, είχε αποπειραθεί να αναγνωρίσει τη γενοκτονία της Βανδέας και των «Σουάν», όπως ονομάζονταν οι βασιλικοί εξεγερμένοι κάτοικοί της, ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Το 2008, ο Ζαν-Μαρί είχε επανέλθει στο θέμα, από τις σελίδες του τοπικού Τύπου της Βρετάνης αυτή τη φορά: « Όσο και να μιλούσα για τη γενοκτονία της Βανδέας, ουδείς συγκινήθηκε. Είπα ότι οι θάλαμοι αερίων αποτελούν λεπτομέρεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και όλοι έφριξαν. Έλεγα  όμως, αλήθεια, αφού οι θάλαμοι χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά από το επαναστατικό καθεστώς της Γαλλίας».

Παρότι οι επιχειρήσεις του επαναστατικού στρατού τη διετία 1793-94 στη Βανδέα προκάλεσαν τον θάνατο 170.000 ανθρώπων, οι ιστορικοί αρνούνται τον χαρακτηρισμό «γενοκτονία».

Λόγια χριστιανών αγίων...

που ακούγονται στις εκκλησίες, αλλά δεν τα προσέχει κανείς!

Για να διευκολύνεστε στις γιορτές των λαμπρών "ορθόδοξων αγίων", εδώ μια παράθεση με χαρακτηριστικά λόγια τους για τους Έλληνες και τον ελληνικό πολιτισμό:

—Θεολόγω σου στόματι, θεολόγε Γρηγόριε... εξήρανας την μωρίαν Ελλήνων και το ψεύδος" (Μικρός Εσπερινός, σελ. 203, διαβάζεται 25 Ιανουρίου)

—"Εξέστησαν δαίμονες και Ελληνες οι άθεοι" (Κανόνας, Ωδή ε΄, σελ. 65)

—"Μανίας ελληνικής το φρύαγμα κατεπατήσατε" (Κανόνας, Ωδή α΄, σελ. 91).

—"Σοφία κρείττονι καλλωπιζόμενος, τους σοφούς των Ελλήνων, θεαρχικώ σθένει απεμώρανας" (Κανόνας, Ωδή δ΄, σελ. 84, 22 Μαρτίου).

—"Μάρτυρες Χριστού πανεύφημοι κατακρατούσης ποτέ της Ελλήνων σκαιότητας και ωθούσης άπαντας προς αθέμιτα βάραθρα" (Εσπερινός, σελ. 111, 28 Απριλίου)

—"Θείου Πνεύματος τη φωταυγία, σκότος έλυσας πολυθεϊας και κατήργησας Ελλήνων μυθεύματα" (Ορθρος, σελ. 42, 10 Μαϊου)

—"Σταθηράν επιδεικνύμενος την ένστασιν, Μάρτυς Ευτύχιε, τους των Ελλήνων σοφούς ανδρείως κατήσχυνας" (Κανόνας, Ωδή ζ΄, σελ. 104)

—"Σοφία Θεού, Ιουστίνος ο σοφός, κεκοσμημένος, την των Ελλήνων απεμώρανεν φιλοσοφίαν εν χάριτι" (Κανόνας, Ωδή ζ΄, σελ. 8, 1 Ιουνίου)

—"Των τυράννων ήλεγξας τας πονηράς επινοίας και Ελλήνων ήσχυνας την αθεώτατην πλάνην" (Κοντάκιο κανόνα, σελ. 69, 18 Ιουνίου)

—"Ανδρικώ φρονήματι ηυτομόλησας και των Ελλήνων σεβάσματα ως κόνιν ελέπτυνας" (Αίνοι, σελ. 94, 17 Ιουλίου)

—"Έρρει των Ελλήνων τα σαθρά πλάνης σεβάσματα και σεσιγήκασι της ματαιότητος άπασαι αι διπλόαι και το ψεύδος αυτών" (Κανών, ωδή η΄, σελ. 122, 23 Ιουλίου)

—"και θεούς εξηφάνισας των Ελλήνων δυνάμει του πνεύματος" (Κανόνας σελ. 126, 23 Αυγούστου)

—"Σοφίαν ευράμενος, την ενυπόστατον απεμώρανας Ελλήνων την σοφίαν" (Κανών, ωδή α΄, σελ. 134)

—"Οι των Ελλήνων σοφοί ηττηθέντες τοις σοφοίς δόγμασιν" (Κανόνας, Ωδή ε, σελ. 137, 22 Σεπτεμβρίου)

—"Σοφώτατα της Ελληνικής κατεφρόνησας σοφία, ένδοξε" (Ωδή η΄, σελ. 15, 2 Οκτωβρίου)

—"Καταπτύσας των στωικών φιλοσόφων, των απορρήτων μυστηρίων γνώστης εγένετο" (Δοξαστικό εσπερινού, σελ. 16, 3 Οκτωβρίου)

—"ότι πάσαν Ελλήνων απετέφρωσεν μανίαν" (Οίκος, σελ. 82, 14 Οκτωβρίου)

—"Πάσαν πλάνην των Ελλήνων έλεγξας" (Εξαποστειλάριον, σελ. 88, 15 Οκτωβρίου)

—"Οθεν προ των Ελλήνων μανία, πάλιν δε μετά πότμον, της αιρέσεως ζάλην ελάσαντες" (Κάθισμα, σελ.122, 22 Οκτωβρίου)

—"Αίγλην φωτιζόμενος σοφέ, της τρισηλίου λάμψεως, σκότος διέλυσας Ελλήνων δυσφημίας" (Κανόνας, ωδή α, σελ. 182, 30 Οκτωβρίου)

—"Μονάδα τρισάριθμον ομολογήσαντες, άγιοι, των Ελλήνων ελύσατε πολύθεον φρόνημα και μωράν σοφίαν" (Εσπερινός, σελ. 106, 15 Νοεμβρίου)

—"των γαρ αλιέων ζηλώσας την παρρησίαν και την σκηνορράφων θεολογίαν, την Πλάτωνος μυθολογίαν και την στωικήν φλυαρίαν λόγοις και έργοις κατέρραξε" (Δοξαστικό Εσπερινού, σελ. 122, 18 Νοεμβρίου)

—"Των Ελλήνων λιπών άπασαν την ματαιότητα" (Οίκος, σελ. 124, 18 Νοεμβρίου)

—"Ευστράτιος, ο της Ελλήνων μυθοπλασίας στηλιτευτής και της χριστιανών θεοσοφίας κήρυξ" (Αίνοι, σελ. 98, 13 Δεκεμβρίου)

—Στον Ακάθιστο Ύμνο αναφέρεται εισαγωγικά στο γράμμα Ρ, ότι μετέτρεψε η μητέρα του Ιησού, της οποίας δεν έχει διασωθεί ούτε μια λέξη στα εκκλησιαστικά συγγράμματα: «Ρήτορας πολυφθόγγους, ως ιχθύας αφώνους...» και στη συνέχεια: 

«Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα,
Χαίρε, τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα,
Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί,
Χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί,
Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα...» 

Ως τεχνολόγοι, δεινοί συζητητές και μύθων ποιητές «περιγράφονται» οι Έλληνες, έστω και οι Ρωμαίοι, επιστήμονες, ρήτορες και ιστορικοί. Αλλά κι αν είχε ο ποιητής του Ακάθιστου Ύμνου κάτι τελείως διαφορετικό στο μυαλό του, με τους όρους Αθηναίοι και φιλόσοφοι δεν μπορεί παρά να εννοούσε τους δασκάλους του ελληνικού πολιτισμού που είχαν την έδρα τους στην Αθήνα, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τον Επίκουρο και τον Ζήνωνα Κιτιέα.

Ο αββάς Μελιέ, ένας κληρικός που κήρυξε την αθεΐα

(ανάρτηση από το blog "Άκου Ανθρωπάκο", 8-11-2011)

Ο Ζαν Μελιέ (Jean Meslier) γεννήθηκε το 1664 στο χωριό Μαζερνί της Γαλλίας. Αφού φοίτησε σε θεολογική σχολή χειροτονήθηκε ιερέας το 1689. Σαν ιερέας ήταν αρκετά ριζοσπαστικός. Όπως διηγείται ο Βολταίρος, όταν κάποτε ο τοπικός άρχοντας, ο Αντουάν ντε Τουϊγί, κακομεταχειρίστηκε κάποιους χωρικούς, ο Μελιέ αρνήθηκε να ευχηθεί υπέρ αυτού στη λειτουργία με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί από τον τοπικό αρχιεπίσκοπο. Μετά από τη τιμωρία του ο Μελιέ διαμαρτυρήθηκε για αυτή την αδικία και ξεφωνίζει από τον άμβωνα τα παρακάτω λόγια:

Αυτή είναι η τύχη των φτωχών ιερέων της επαρχίας, οι αρχιεπίσκοποι που είναι μεγάλοι άρχοντες, τους χλευάζουν και δεν τους ακούνε. Γι αυτό ας προσευχηθούμε στο Θεό για τον άρχοντα αυτού του χωριού, τον Αντουάν ντε Τουϊγί, να φωτιστεί, να μην καταληστεύει τους φτωχούς και τα ορφανά.

Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας ο εν λόγω άρχοντας ήταν παρών, με αποτέλεσμα ο παπάς να τιμωρηθεί εκ νέου. Ο Μελιέ πάντως συνέχισε να ασκεί το επάγγελμα (όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει) του ιερέα. Πέθανε το 1729 και άφησε τα λίγα υπάρχοντα του στους ενορίτες του. Άφησε όμως και κάτι πολύτιμο που έμελλε να προκαλέσει σεισμό στον πνευματικό κόσμο της εποχής. Πρόκειται για το έργο του με τίτλο “η Διαθήκη μου”. Στο αντίγραφο που προοριζόταν για τους ενορίτες του, έγραψε τα εξής απίθανα:

Έχω δει και αναγνωρίσει τα λάθη, τις καταχρήσεις, τις τρέλες και τις αδυναμίες των ανθρώπων. Τις αποστράφηκα και τις μίσησα. Δεν τόλμησα να τις καταγγείλω όσο ζούσα, αλλά τουλάχιστον θα το κάνω τώρα που πεθαίνω αλλά και μετά το θάνατό μου, για να χρησιμεύσει αυτή η διαθήκη ως μάρτυρας της αλήθειας σε όσους τύχει να τη δουν και θελήσουν να τη διαβάσουν.

Ποια είναι η αλήθεια που θέλει να κάνει γνωστή ο ιερέας; Το ότι “η θεολογία δεν είναι άλλο από άγνοια των φυσικών αιτιών κατασταλαγμένων σε ένα σύστημα, ότι “αυτό το σύστημα δεν είναι κάτι άλλο από ένα πλέγμα χιμαιρών και αντιθέσεων”, ότι ο θεός είναι ένα “αποκύημα της φαντασίας” και ότι η πίστη βασίζεται στη άγνοια και το φόβο, “τους άξονες όλων των θρησκειών”. Ο Ζωρζ Μινουά, στο έργο του “η Ιστορία της Αθεΐας” χαρακτηρίζει το βιβλίο του Μελιέ ως το “πλέον ακραίο κατηγορητήριο που συντάχθηκε ποτέ μέχρι την εποχή του κατά της θρησκείας και της πίστης”. 

Ο Μελιέ ασχολείται σε όλα τα επίπεδα με το τρίπτυχο θεός-θρησκεία-πίστη. Η γραφή του είναι προσιτή και κατανοητή, ιδανική για το αναγνωστικό κοινό της εποχής (και φυσικά ακόμα και της τωρινής), χωρίς όμως αυτή να χάνει καθόλου σε ουσία. Όντας ο ίδιος ιερέας καταρρίπτει τα περισσότερα επιχειρήματα των θεολόγων στο δογματικό επίπεδο και ταυτόχρονα καταγγέλλει τη φαυλότητα του κλήρου και την τυραννία των ηγεμόνων στο πρακτικό επίπεδο. Κάνει ξεκάθαρο ότι “η ύπαρξη του Θεού δεν έχει αποδειχθεί” , πως “ότι υπάρχει προέρχεται από ύλη”, ότι “το δόγμα που συγχωρεί τις αμαρτίες επινοήθηκε για το συμφέρον των παπάδων”, πως η εξομολόγηση είναι “το χρυσωρυχείο  τους, η δε θρησκεία δημιουργεί “μόνο έκφυλους και διεστραμμένους τυράννους”, όπως και “εξαθλιωμένους υπηκόους” και τελικά πως η ελέω θεού βασιλεία είναι ο “πιο γελοίος και μισητός σφετερισμός”. 

Προσπαθεί να δείξει τον παραλογισμό της ιδέας ενός θεού. Η έννοια του θεού είναι απρόσιτη για τον άνθρωπο, κανένας δεν γεννιέται έχοντας γνώση του θεού, καθώς αυτή είναι αδύνατη:

Όλες οι θρησκευτικές αρχές στηρίζονται στην ιδέα του Θεού, αλλά είναι αδύνατο για τους ανθρώπους να έχουν χειροπιαστές ιδέες για ένα ον που δεν δρα σε καμία από τις αισθήσεις τους. Όλες μας οι ιδέες είναι εικόνες αντικειμένων που μας εμφυτεύονται. Τι μπορεί να σημαίνει για μας η ιδέα του Θεού όταν είναι σαφώς ιδέα ζωρίς αντικείμενο; Μια τέτοια ιδέα δεν είναι εξωπραγματική όσο και ένα αποτέλεσμα δίχως αιτία; Μια ιδέα χωρίς πρότυπο είναι τίποτα παραπάνω από μια χίμαιρα;

Κατηγορεί δριμύτατα τους θεολόγους ότι έχουν δημιουργήσει ένα θεό τύραννο. Τι άλλο μπορεί να είναι ένας δημιουργός, που παρόλο είναι πανάγαθος και παντοδύναμος, επιτρέπει το κακό; “Δε θα ήταν πιο σύμφωνο με την καλοσύνη, με τη λογική και την αμεροληψία, να φτιάξει καλύτερα πέτρες ή φυτά αντί αισθαντικά όντα και ανθρώπους, που η συμπεριφορά τους σ΄ αυτόν τον κόσμο θα τους στοίχιζε αιώνια βασανιστήρια στον άλλο;  Ένας θεός τόσο κακόπιστος και φαύλος, που δημιουργεί έναν άνθρωπο για να τον εκθέσει στον κίνδυνο της κόλασης, δεν μπορεί να θεωρηθεί τέλειο ον, αλλά ένα τέρας παραλογισμού, αδικίας, κακίας και θηριωδίας;” Άλλωστε, εφόσον ο θεός είναι ο δημιουργός των πάντων, τότε και το κακό προέρχεται και φτιάχτηκε από αυτόν. Αυτός ευθύνεται για τις πράξεις των δημιουργημάτων του. Φυσικά οι θεολόγοι αντιπαραθέτουν ότι ο θεός έφτιαξε τον άνθρωπο αγνό και αγαθό αλλά αυτός διεφθάρη από τις αμαρτίες του. Αλλά “αν ο άνθρωπος μπορούσε να αμαρτήσει μόλις βγήκε από τα χέρια του θεού, η φύση του δεν μπορεί να ηταν τέλεια!” απαντάει εύστοχα ο ιερέας και προσθέτει:

Ο θεός αυτός πανάγαθος και παντοδύναμος παρατηρεί αδιάφορος δισεκατομμύρια παιδιά του να σπεύδουν προς την κόλαση! Ατενίζει το ναυάγιο της ίδιας της δημιουργίας του! Είδαμε άραγε ποτέ άλλοτε κάτι τόσο παράλογο;

Ακόμα και η αγάπη των πιστών για το θεό τους είναι παράλογη και ψεύτικη, αφού είναι απόρροια του φόβου. 

Είναι αδύνατο να αγαπάμε ένα ον του οποίου η σκέψη μας προκαλεί τρόμο και η δικαιοσύνη του μας κάνει να τρέμουμε. Πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε χωρίς φόβο ένα θεό τόσο βαρβαρο ώστε να επιθυμεί την αιώνια καταδίκη μας σε βασανιστήρια;

Όπως είχε γράψει πολύ εύστοχα και ο Μπακούνιν: “Η αληθινή αγάπη, η έκφραση μιας αμοιβαίας και εξίσου αισθητής ανάγκης, μπορεί να υπάρχει μόνο μεταξύ ίσων. Η αγάπη του ανώτερου για τον κατώτερο είναι καταπίεση, εξάλειψη, περιφρόνηση, εγωισμός, αλαζονεία και ματαιοδοξία, που θριαμβεύουν μέσα σε ένα αίσθημα μεγαλείου, βασισμένο στην ταπείνωση του άλλου μέρους. Και η αγάπη του ανώτερου από τον κατώτερο είναι ταπείνωση, οι φόβοι και οι ελπίδες ενός δούλου που περιμένει από τον αφέντη του είτε την ευτυχία είτε τη δυστυχία. Ο χαρακτήρας της λεγόμενης αγάπης του Θεού για τους ανθρώπους είναι δεσποτισμός απο τη μεριά του ενός και δουλεία από την πλευρά των άλλων.” Ο Μελιέ θα συμφωνούσε με τον Μπακούνιν, αφού “η αγάπη φανατικών ανθρώπων προς τον θεό τους, όπως και των σκλάβων προς τους αφέντες τους, είναι μια δουλική τιμή που προσφέρουν καταναγκαστικά, στην οποία η καρδιά τους δεν μετέχει”.

Φυσικά δεν είναι συμφέρον για τους παπάδες να φτιάξουν αποκλειστικά ένα θεό τύραννο. Ο θεός πρέπει να είναι σκληρός αλλά και ελεήμων, αμείλικτος αλλά και “συγκαταβατικός στην μετάνοια και τα δάκρυα των αμαρτωλών. Συνεπώς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το θεό με τον τρόπο που τους συμφέρει εκείνη τη στιγμή. Ένας μόνιμα οργισμένος θεός θα απωθήσει τους πιστούς του, ή θα τους απελπίσει. Οι άνθρωποι χρειάζονται ένα θυμωμένο θεό αλλά κατευνάσιμο. Αν ο θυμός του πανικοβάλει κάποιες δειλές ψυχές, το έλεος του καθυσηχάζει τους αποφασισμένους κακούς, οι οποίοι προτίθενται αργά ή γρήγορα να επιδιώξουν τη συγγνώμη του.” 

Από την κριτική του ιερέα δεν θα μπορούσε να λείπει και η σχέση ηθικής και θρησκείας. Ξεκαθαρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ηθική προερχόμενη από το θεό, αφού στην ουσία η ηθική αυτή προέρχεται από τους παπάδες και εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους.

Σε όλες τις θρησκείες μονάχα οι παπάδες έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν τι ευχαριστεί και τι δυσαρεστεί το θεό τους. Γι αυτό μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι θα αποφασίσουν σε ότι ευχαριστεί ή δυσαρεστεί εκείνους και μόνο.

Η ηθική δεν μπορεί παρά να θεμελιωθεί “στις σχέσεις, τις ανάγκες και στα αδιάλειπτα συμφέροντα των κατοίκων της Γης”. Προφανώς δεν μπορεί να είναι οριστική και αμετάκλητη όπως είναι ένα θεόσταλτο σύνολο κανόνων. Η ηθική θα πρέπει να τίθεται σε κρίση κάθε φορά, να αμφισβητείται, να συμπληρώνεται, να προσαρμόζεται στις ιδιαίτερες ανάγκες της κοινωνίας, προκειμένου να επιτευχθεί το μέγιστο όφελος για τα μέλη της. Μια κοινωνία που υποκύπτει σε οτιδήποτε “ανώτερο”, που δεν τολμάει να αναστοχάζεται και να μεταβάλλει τους κανόνες και τις παραδόσεις της είναι καταδικασμένη να είναι δούλα των θεσμών που η ίδια δημιούργησε και αποδέχτηκε. Και είναι προφανές ότι μια θεόσταλτη ηθική είναι ύποπτη, όπως παρατήρησε και ο ιερέας. Το πλατωνικό δίλημμα του Ευθύφρονως (Άραγε το ευσεβές αγαπάται από τους θεούς, επειδή είναι ευσεβές, ή επειδή αγαπάται, είναι ευσεβές;) συνοψίζει το πρόβλημα. Αν η ηθική προέρχεται από το θεό (και που φυσικά γνωστοποιείται από τους αντιπροσώπους του στη γη) τότε οποιαδήποτε θηριωδία μπορεί να δικαιολογηθεί στο όνομα του, όπως βλέπουμε μέχρι σήμερα. Άρα, αν ο θεός είναι το πρότυπο ηθικής τότε δεν μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως καλό αφού για αυτόν δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Αν όμως η ηθική δεν προέρχεται από το θεό, τότε το καλό και το κακό, προφανώς, είναι έννοιες ανεξάρτητες από αυτόν. Αναπόφευκτα καταλήγουμε πως αν η ηθική δεν είναι θεόσταλτη, τότε δεν μπορεί παρά να είναι ανθρώπινη και μόνο και άρα υποκείμενη σε διαρκή κριτική.

Θα κλείσω με τα λόγια του ιερέα που κάνει έκκληση στους συνανθρώπους του να δουν τον εξουσιαστικό ρόλο των θρησκειών στις ζωές τους και να προσπαθήσουν να την αποτινάξουν για να δημιουργήσουν μια νέα ανθρωπότητα με βάση τη λογική που η φύση μας προίκησε. 

Τα δόγματα, οι τελετές, η ηθική και οι αρετές που εφαρμόζουν όλες οι θρησκείες του κόσμου, είναι προφανώς υπολογισμένες να επεκτείνουν τη δύναμη ή να αυξήσουν τις απολαβές των ιδρυτών και των λειτουργών αυτών των θρησκειών. Τα δόγματα είναι δυσνόητα, ακαταλαβίστικα, γεμάτα τρόμο, και γι αυτό υπεύθυνα για να κάνουν τη φαντασία να πετάξει, καθιστώντας έτσι τον απλό άνθρωπο πιο ήπιο σε αυτούς που θέλουν να τον εξουσιάσουν. Οι τελετές και τα τυπικά δημιουργούν εισόδημα ή εκτίμηση στους παπάδες˙ τα θρησκευτικά ήθη και οι αρετές αποτελούνται από δουλική πίστη, η οποία προλαμβάνει τη λογική˙ από μια θρησκευτική ταπεινοφροσύνη η οποία επιβεβαιώνει στους παπάδες την υποταγή του ποιμνίου τους˙[...] Προφανώς όλες οι θρησκευτικές αρετές έχουν αντικείμενό τους την ωφέλεια των λειτουργών της θρησκείας.

(Το μανιφέστο του ιερέα, από όπου έχω πάρει τα κείμενα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Οδυσσέας")

Για τον Μελιέ βλέπε επίσης >>>

Μαρξ και Βίβλος

Ο καθηγητής Κλασικής Φιλοσοφίας Μ. Ζ. Κοπιδάκης μιλάει για την κρίση της χριστιανικής Εκκλησίας

του Γιάννη Μπασκόζου, ΒΗΜΑ, 22/5/2011

Ήταν ο λόγος του Μαρξ μια μεσσιανική ουτοπία, μια άλλη Βίβλος για τους φτωχούς; Πόσο είχε επηρεαστεί ο ίδιος από τα πατερικά κείμενα; Εχει λόγο σε περίοδο κρίσης η Εκκλησία και πού βρίσκεται ο πυρήνας της κρίσης της; Ο Μιχάλης Ζ. Κοπιδάκης, καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απαντά στα παραπάνω και σε άλλα ερωτήματα εν όψει της αυριανής ομιλίας του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. 

- Υποστηρίζετε ότι στον λόγο του Μαρξ υπάρχουν πολλές αναφορές στη Βίβλο. Στον Μαρξ υπάρχουν επίσης αναφορές στους γερμανούς ιδεαλιστές, στους γάλλους ουτοπιστές και στους αρχαίους Ελληνες. Πιστεύετε ότι η επιρροή του από τη Βίβλο είναι πιο καθοριστική από τις υπόλοιπες; 

«Οι παραδοσιακοί μαρξιστές πιστεύουν ότι αυτοί που επηρέασαν τον Μαρξ είναι οι άγγλοι οικονομολόγοι, οι γάλλοι ουτοπιστές, αλλά και η Αρχαιότητα. Επίσης τον ενέπνεε η μεγάλη λογοτεχνία, ο Σαίξπηρ, ο Ομηρος, αλλά νομίζω ότι κυρίως τον επηρέασε η Βίβλος. Σε πολλά έργα του παίρνει κείμενα της Βίβλου και τα παρωδεί. Οταν, για παράδειγμα, ασκεί κριτική σε αντιπάλους ή σε αιρετικούς σοσιαλιστές. Κυρίως όμως είναι το ύφος και βεβαίως το προφητικό όραμα. Ιδίως στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, πέρα από τα χωρία όπου μιμείται συνειδητά τη Βίβλο, το πρότυπο ύφος του είναι η βιβλική μεγαληγορία, ο συνδυασμός υψηλού και προφητικού λόγου». 

- Καταλογίζετε στον Μαρξ έναν μεσσιανισμό; Να υποθέσω ότι ήξερε συνειδητά ότι αυτό που επαγγέλλεται δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί; 

«Όχι. Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το πνεύμα εκείνης της εποχής, που πίστευε στην πρόοδο, που διακήρυσσε ότι η τέχνη θα υποκαθιστούσε τη θρησκεία. Υπήρχαν απεριόριστες δυνατότητες ανάπτυξης. Το πρόγραμμα του Μαρξ προϋποθέτει την υπεραφθονία των αγαθών. Και εδώ βρίσκεται ένα από τα μεγάλα λάθη του, καθώς πίστευε ότι η ανθρώπινη φύση μπορεί εύκολα να μεταβληθεί αν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες. Αλλοι πραγματιστές, όπως ο Θουκυδίδης, έλεγαν ότι στην Ιστορία πολλά γεγονότα, όπως ένας εμφύλιος πόλεμος, θα συμβούν και πάλι, όσο η ανθρώπινη φύση παραμένει αμετάβλητη. Ο Μαρξ παρασύρθηκε σε μια υπεραισιοδοξία, καθώς πίστευε ότι η ανθρώπινη φύση δεν θα έχει πια μεγάλες φιλοδοξίες και εγωισμό, και ο άνθρωπος θα μπορούσε να φροντίσει τον συνάνθρωπό του χωρίς υστεροβουλία κάτι που δεν συμβαίνει». 

- Τα πατερικά κείμενα υπόσχονται μιαν άλλη ζωή, ενώ ο Μαρξ ήθελε να αλλάξει την πραγματική ζωή. Αυτό δεν είναι μια βασική τους διαφορά; 

«Ο Μαρξ πίστευε ότι μπορεί να αλλάξει την ανθρωπότητα, ότι σε μια αταξική κοινωνία θα ήταν όλοι ίσοι, ο καθένας θα μπορούσε να ζει με βάση τις ανάγκες του. Οι ανάγκες όμως, όπως είδαμε και στον 20ό αιώνα, ποτέ δεν εξαντλούνται. Διαρκώς δημιουργούνται νέες. Οι σύγχρονοι φιλόσοφοι επισημαίνουν αυτές τις αδυναμίες της μαρξιστικής σκέψης και προσπαθούν να βρουν άλλους τρόπους κοινωνικής δικαιοσύνης». 

- Ο Μαρξ προσπάθησε να λύσει το ζήτημα της διακυβέρνησης της κοινωνίας, το ποιος θα ηγείται. Τα πατερικά κείμενα θέλουν να επιλύσουν ένα τέτοιο ζήτημα; 

«Ορισμένα βιβλία της Καινής Διαθήκης, ειδικότερα η Αποκάλυψη, ευαγγελίζονταν έναν άλλον κόσμο. Ο επουράνιος κόσμος δομείται κατ΄ αναλογία με τον ιδεατό επίγειο κόσμο και κατόπιν το επουράνιο μοντέλο επηρεάζει το επίγειο. Να λάβουμε υπόψη μας ότι η διδασκαλία του Χριστού υπέστη ακόμη μεγαλύτερες αλλοιώσεις απ΄ ό,τι η σκέψη του Μαρξ. Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι ο χριστιανισμός έχει ως μοντέλο την περσική αυτοκρατορία. Ο Θεός αντιστοιχεί στον αυτοκράτορα, η Παναγία στη βασιλομήτορα, και υπάρχει μια ολόκληρη διοικητική δομή από οσίους, αποστόλους, αγίους κ.λπ. που εκφράζουν την ιεραρχία. Οι άγγελοι μάλιστα ονομάζονταν τότε σατράπες: ο σατράπης Μιχαήλ, ο σατράπης Γαβριήλ κ.ο.κ. Μπορεί να πει κανείς ότι και ο Μαρξ είχε στο μυαλό του μια “νέα Ιερουσαλήμ”, μια νέα ουτοπία». 

- Η θεολογική αυτή ρίζα της μαρξιστικής σκέψης πιστεύετε ότι επηρέασε την εφαρμογή του μαρξισμού στα κράτη του «υπαρκτού σοσιαλισμού»; 

«Πάρα πολύ, ίσως και γιατί οι χώρες αυτές ήταν ορθόδοξες. Το “Κεφάλαιο” του Μαρξ μεταφράστηκε στη Ρωσία το 1872. Η τσαρική λογοκρισία δεν το θεώρησε επικίνδυνο κείμενο, το έβρισκε δύσληπτο. Απαγόρευσε όμως να μπει η φωτογραφία του Μαρξ στο εξώφυλλο γιατί το πρόσωπό του θύμιζε ιερέα, έναν προφήτη. Η μαρξιστική σκέψη παραποιήθηκε, μιας και οργανώθηκε ως μια ιδεολογία που πήρε πολλά από τη θεολογία, την προσωπολατρία, το δόγμα, την πίστη, ότι ήταν μια κλειστή διδασκαλία που δεν επιδεχόταν νέες προτάσεις κτλ.». 

- Θεωρείτε ότι αν είχε μεταφερθεί κάπως αλλιώς θα είχε άλλα αποτελέσματα; 

«Πολλοί μαρξιστές πιστεύουν κάτι ανάλογο. Αλλοι πιστεύουν ότι τα έργα του είναι μόνο τροφή για σκέψη και όχι εφαρμόσιμες θεωρίες. Πάρτε υπόψη σας και κάτι άλλο για τα μαρξιστικά έργα. Ο Μαρξ είχε και λογοτεχνικές φιλοδοξίες, χρησιμοποιεί τη μυθοπλασία και άλλους αφηγηματικούς τρόπους για να γίνει πειστικός. Πολλά από αυτά που λέει μπορεί να ερμηνευθούν ως λογοτεχνικοί μανιερισμοί, ως ρητορικές προσπάθειες πειθούς». 

- Η χριστιανική θεολογία επηρεάστηκε από τον Μαρξ; 

«Βεβαίως, ήδη από την εποχή του Μαρξ υπάρχει ένα ρεύμα σκέψης που καταπολεμά τον χριστιανισμό ως ιστορικό φαινόμενο, που θέλει να αποδείξει ότι τα Ευαγγέλια δεν είναι θεόπνευστα αλλά απλώς μαρτυρίες και σημασία έχει μόνο το ουμανιστικό μήνυμά τους- άποψη που επεκράτησε στον 20ό αιώνα, ιδίως στον προτεσταντικό κόσμο. Στα χρόνια του Μαρξ υπήρχαν άνθρωποι που πίστευαν ότι θα μπορούσαν να τα καταφέρουν καλύτερα αν το Ευαγγέλιο εφαρμοζόταν στην πράξη, ότι ήταν ένας προάγγελος του σοσιαλισμού. Μην ξεχνάτε ότι ένα από τα πρώτα ονόματα των χριστιανών ήταν “οι πτωχοί”, ενώ πολλές αιρέσεις πίστευαν στην κοινοκτημοσύνη. Προς το τέλος του 19ου αιώνα είχαμε και την εμφάνιση των χριστιανοσοσιαλιστικών κομμάτων». 

- Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ότι, παρά τον κοινωνικό χαρακτήρα της, η Εκκλησία δεν μπορεί να διαχειριστεί μεγάλα κοινωνικά ζητήματα. Παράδειγμα η παιδοφιλία στην Καθολική Εκκλησία και ο Πάπας. Από την άλλη, υπάρχει μια άνοδος του ισλαμισμού. Γιατί; 

«Η Καθολική Εκκλησία βρίσκεται σε παρακμή. Τα σκάνδαλα την έχουν αποδιοργανώσει και την έχουν οδηγήσει σε τεράστια κρίση. Εχει χάσει το κύρος της. Από τις μονοθεϊστικές θρησκείες, έχουμε την εξάπλωση του Ισλάμ από τα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Αβδούλ Χαμίτ έλεγε ότι “θα πρέπει οι Δυτικοί να ξέρουν ότι έχω μια λέξη στο στόμα που ο μεγαλοδύναμος Αλλάχ δεν με αφήνει να την πω. Αν την πω, θα καταρρεύσουν οι αυτοκρατορίες και οι αποικίες”. Ηταν η λέξη “τζιχάντ”. Το Ισλάμ δίνει μια μεγάλη ικανοποίηση στον απλό άνθρωπο καθώς υπόσχεται απευθείας επικοινωνία με τον Θεό, χωρίς τη μεσολάβηση των ιερέων, αφού στο Ισλάμ δεν υπάρχει κλήρος. Το Ισλάμ επίσης στις υποβαθμισμένες περιοχές έφερνε μαζί του και τον αλφαβητισμό». 

- Η κρίση έχει να «πει» κάτι στην Εκκλησία; 

«Το καταναλωτικό επίπεδο ζωής στην Ελλάδα, η ευμάρεια των δανεικών επηρέασε και την Εκκλησία. Οι φωταψίες, τα άμφια, ο προκλητικός τρόπος ζωής από ορισμένους ιερωμένους, η κατασκευή μεγαλοπρεπών ναών, οι λιτανείες χάριν επίδειξης ήταν εκτός πνεύματος Εκκλησίας. Σήμερα ο νυν Αρχιεπίσκοπος με τις ενέργειές του δείχνει μετριοπάθεια και ενδιαφέρον για τα κοινωνικά προβλήματα». 

- Ποια είναι η σχέση των κομμάτων με την Εκκλησία; 

«Η σχέση της Εκκλησίας με το Κράτος ήταν πάντα προβληματική. Κατά διαστήματα η Εκκλησία πήγε με το μέρος της αντίδρασης (στον διχασμό, μεταπολεμικά, συνεργασία με τα Ανάκτορα κτλ.). Επίσης η επί πολλά χρόνια διατήρηση του ασθενούς Σεραφείμ στην κορυφή της Ιεραρχίας, όπου έχασε τον έλεγχο, και ύστερα το “άστρο” του μακαριστού Χριστόδουλου, στάθηκαν μοιραία για την Εκκλησία». 

- Ο Σάμουελ Χάντινγκτον είχε δίκιο τελικά για τη διαμάχη του μουσουλμανικού με τον χριστιανικό κόσμο; 

«Τις απόψεις που θέλουν να δώσουν οριστικές λύσεις σε πολύπλοκα προβλήματα καλό είναι να τις αντιμετωπίζει κανείς επιφυλακτικά. Είναι ένα έξυπνο βιβλίο, τα έχουν πει και άλλοι πριν από αυτόν. Ισως έγινε γνωστό λόγω και της υποστήριξης από πολιτικούς κύκλους. Ας σκεφτούμε αυτό που είχε πει ο Τσου Εν Λάι για τη Γαλλική Επανάσταση: “Είναι πολύ νωρίς για να το κρίνουμε”- εννοώντας ότι δεν ξέρουμε αν η αστική τάξη θα διατηρηθεί ως άρχουσα τάξη. Γιατί μπορεί να έχουμε και μια οπισθοδρόμηση. Μήπως μελλοντική κυρίαρχη τάξη δεν μπορεί να είναι μια ολιγομελής “φεουδαρχία του χρήματος;”» 

- Η κρίση σάς φοβίζει; 

«Σε εποχή κρίσεων πολλοί πιστεύουν ότι ο κόσμος θα στραφεί προς τα αριστερά. Η Ιστορία μάς λέει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το πιθανότερο είναι να στραφούν προς τα δεξιά. Γιατί ο λαϊκίστικος δεξιός λόγος είναι πιο απλοποιητικός, αισιόδοξος, παραπλανητικός». 

«Ο διαχωρισμός Εκκλησίας - Κράτους θα γίνει σύντομα»

Ποιον ρόλο μπορεί να παίξει η Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα,σε καθεστώς κρίσης; Θα μπορούσε να γίνει ο μαρξισμός της εποχής μας; «Είναι μεγάλο ζήτημα που απασχολεί όλους όσοι σχετίζονται με την Εκκλησία» απαντά ο κ. Κοπιδάκης. «Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει διανοούμενους και ιεράρχες πολύ καλούς. Αυτό που λείπει είναι ο παραδοσιακός παπάς,ο άνθρωπος της ενορίας που είναι κοντά στον άπορο, στον φτωχό,στον έχοντα ανάγκη. 

Αυτό συνέβη επί μακαριστού Χριστόδουλου, με τη γρήγορη ανάδειξη μορφωμένων μεν ιεραρχών, αλλά πολύ νέων, που δεν είχαν την πείρα της σχέσης με τον απλό κόσμο. Είναιπολύ βασικό για την Εκκλησία να διατηρήσει τη σύνδεση με την αγροτική ζωή και τον κύκλο του χρόνου, τις γιορτές και τα έθιμα». 

-Τι πιστεύετε ο ίδιος για το ζήτημα του διαχωρισμού της Εκκλησίας από το Κράτος; 

«Θεωρώ ότι ουσιαστικά η πολιτική που ακολουθήθηκε τα τελευταία χρόνια, όπου η Εκκλησία θέλησε να επηρεάσει όλους τους θεσμούς με ορισμένους ιεράρχες να πολιτεύονται, βάθυνε το πρόβλημα που υπάρχει σήμερα. Ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους θα γίνει πιθανόν πολύ σύντομα, μιας και η Ευρώπη δεν αναγνωρίζει τις ομολογιακές Εκκλησίες και μπορεί να επιβάλει διαχωρισμό». 

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (51)

Ευτυχώς εγώ είχα τύχη...

Μαρία Κ., ετών 28, Οικονομολόγος, άγαμη (έστω και για 1 μήνα ακόμα), από τη Θεσσαλονίκη

Είναι πολύ ειρωνικό. Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, προσπαθώντας να περάσω εποικοδομητικά τις ώρες του ταξιδιού μου προς τη Σύρο, έχω δίπλα μου ένα τρανό παράδειγμα θρησκόληπτου ανθρώπου που με ραντίζει με κάθε λογής ανόητες θρησκευτικές ιδεοληψίες. Πηγαίνει βλέπετε να κάνει το τάμα της στην Τήνο. Πέρασε ο γιόκας της αρχιτέκτονας και πάει να "ευχαριστήσει την Παναγία". Ο γιος σου πέρασε γιατί διάβαζε αγαπητή μου! Όχι γιατί τον φώτισε ένα νεκρό προ αιώνων άτομο! Αν βέβαια υπήρξε ποτέ...    

Μία ολόκληρη ώρα άντεξα χωρίς να της απαντήσω γιατί δεν έχω πάει να κάνω κι εγώ κάποιο τάμα στη ζωή μου. Πρώτον γιατί σιγά μην καταλάβαινε, δεύτερον γιατί ήξερα τί θα ακολουθούσε. Είχα πει κιόλας στον εαυτό μου να το προσπαθήσω όσο μπορώ να περάσω ήσυχα το ταξίδι μου, παρέα με το βιβλίο μου. Αλλά πόσο να αντέξει κανείς αυτό το συρφετό ανοησίας; "Όχι, κυρία μου. Δεν έχω κάνει κάνει τάμα, ούτε και πρόκειται. Γιατί; Γιατί δε νιώθω την ανάγκη να παρακαλέσω κάτι ανύπαρκτο να μου φέρει το ο,τιδήποτε στη ζωή μου, ούτε να το ευχαριστήσω για κάτι που στο κάτω - κάτω το έχω καταφέρει μόνη μου. Τί; Ναι. Δεν πιστεύω. Όχι. Δεν είμαι σατανίστρια..." Το καθημερινό δράμα μια άθεης στην Ελλάδα... Και τώρα την έχω να σταυροκοπιέται και να τραβιέται μακρυά μου μη τυχόν και της κολλήσω τίποτα. "Κριτική σκέψη και λογική να σας κολλήσω λίγο μήπως;"

Απορώ ακόμα με τον εαυτό μου, μετά από τόσα χρόνια που πέρασαν ούσα άθεη, γιατί δεν έχω συνηθίσει τη θρησκευτική βλακεία γύρω μου. Και μάλλον δεν πρόκειται να τη συνηθίσω και ποτέ. 'Οσες δικαιολογίες και αν έχω προσπαθήσει να βρω στον κάθε θρησκευόμενο. Κοινωνικό περιβάλλον, οικογένεια, βομβαρδισμός θρησκευτικών ανοησίων τόσο ώστε να τις παίρνει ο κόσμος ως δεδομένες... Αλλά από την άλλη, γιατί να προσπαθώ να βρω δικαιολογίες; Όλοι μας λίγο - πολύ έτσι δε μεγαλώσαμε; Κάπως καραφέραμε κάποιοι και βρήκαμε το δρόμο μας προς τη λογική.

Εγώ ευτυχώς ήμουν από τους σχετικά τυχερούς πάντως. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που γενικώς δεν τα είχε και πολύ καλά με την εκκλησία. Δε με τραβολογούσαν σε κοινωνίες, νηστείες, ευχέλαια και τα σχετικά ποτέ. Και από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι στη ζωή μου σχετικά με την Εκκλησία είναι τον παππού μου να αφηγείται μια ιστορία που θα άκουγα πολλές φορές ακόμα στο μέλλον. Ήταν τότε που ως μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου προσπαθούσε να μαζέψει χρήματα για να φτιαχτεί ένα σωστό κτίριο για το Σχολείο. Ανάμεσα στα άλλα πήγε και στο Μητροπολίτη (τον "τραγόπαπα" όπως τον αποκαλούσε) να ζητήσει ένα ποσό. Έστω και σαν δανεικά. Για να πάρει την αφοπλιστική απάντηση: "Η Εκκλησία παίρνει τέκνον μου... δε δίνει."

Φυσικά η επόμενη φορά που πάτησε σε εκκλησία μετά από αυτό ήταν στην κηδεία του. Μέχρι και στους γάμους των παιδιών του έξω καθόταν. Και μετέδωσε σε όλους μας ακούσια αυτή τη σχετική απέχθεια. Χωρίς όμως δυστυχώς να κρατήσει ολοκληρωτικά τη θρησκεία μακριά από την οικογένεια. Έστω και ας ήταν μόνο για τα εθιμοτυπικά. Αλλά κάτι ήταν και αυτό. Μας εμπόδισε από τη τυφλή πίστη. Και ευτυχώς ήρθε στη ζωή μας, κάποια χρόνια αργότερα, στα καίρια χρόνια της εφηβείας μου, ο πατριός μου, ο μαχόμενος άθεος, για να μετατρέψει τον απλό σκεπτικισμό απέναντι στα θεία σε μια ξεκάθαρη πεποίθηση υπέρ του αθεϊσμού που με ακολουθεί ως και σήμερα.

Όχι πως δεν αντιμετώπισα και προβλήματα για αυτές μου τις αντιλήψεις. Ακόμα και σαν παιδάκι, προτού ακόμα αρχίσω να ρωτάω και να διαφωνώ. 'Οταν η δασκάλα με αποκαλούσε -όση συμπάθεια κι ας μου είχε- δαιμονισμένο, γιατί είχα "αλλεργία" στον εκκλησιασμό, τον ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ σχολικό εκκλησιασμό. Γιατί κάθε φορά που μας πήγαινε το σχολείο στη εκκλησία λόγω κάποιας μεγάλης θρησκευτικής εορτής ήταν σίγουρο πως θα ζαλιζόμουν και θα έκανα εμετό. Το έκανε αυτό χωρίς βέβαια να σκεφτεί πως ο συνδυασμός πολύωρης ορθοστασίας, καμμένης παραφίνης από τα κεριά, λιβανιών, ζέστης, ιδρωτίλας και κολώνιας από τις θείτσες τριγύρω, φυσικά και θα προκαλούσε ναυτία σε ένα εξάχρονο παιδάκι. Εννοείται κάποια άλλη δασκάλα θα έλεγε μετά το εξίσου τραγικό "Έλα μωρέ, το ματιάξανε το καημένο" αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα...

Και αργότερα, όταν η καθηγήτρια των θρησκευτικών μου στο Γυμνάσιο απαίτησε την αποβολή μου, επειδή της τάραζα το θρησκευτικό αίσθημα και αναστάτωνα τους υπόλοιπους συμμαθητές μου με τις ερωτήσεις μου. "Γιατί φαίνεται ο Χριστιανισμός, η θρησκεία της αγάπης, να διδάσκει τόσο πολύ το διχασμό και το ρατσισμό;" "Μα αυτός ήταν δολοφόνος και σφαγέας. Τόσους σκότωσε. Γιατί η Εκκλησία να τον ανακηρύξει άγιο;" "Μα στο μάθημα της Βιολογίας την προηγούμενη ώρα μάθαμε..." Ευτυχώς επικράτησε η λογική και τη γλίτωσα. Ίσως να οφείλεται πως ο Γυμνασιάρχης ήταν καθηγητής Φυσικής και κρυφοάθεος.

Και όλα αυτά τα όμορφα και ευχάριστα συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Μέχρι και αυτή τη στιγμή που γράφω. Από τη γειτόνισσα που λιβανίζει έξω από την πόρτα μου κάθε φορά βάζω να ακούσω τη μουσική που μου αρέσει, τη θείτσα που θα με κοιτάξει στραβά στο λεωφορείο αν θα μας ακούσει με τον αρραβωνιαστικό μου να γελάμε με αυτούς που σταυροκοποιούνται αλαφιασμένοι αν περάσουμε μπροστά από κάποια εκκλησία, τη χαζή ξαδέρφη που δε δέχεται τη θεωρία της εξέλιξης γιατί "Δεν είναι έτσι. Απλά. Το λέει η Βίβλος. Αν θες να πιστεύεις πως είσαι πίθηκος... ", μέχρι την κυριούλα που πάει τώρα να κάνει το τάμα της και μάλλον της έχω χαλάσει ελαφρώς τη διάθεση σε αυτή την κατανυκτική της εκδρομούλα. Τί να κάνουμε;

Τουλάχιστον εκεί που δείχνεις να έχεις χάσει την ελπίδα σου στην ανθρωπότητα, εκεί που λες πως κάτι έχει πάει λάθος στην διαδικασία ανάπτυξης του εγκεφάλου κάποιων ανθρώπων, βρίσκεται κάποιος να σου επαναφέρει αυτή την "άλλη" πίστη πως τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο και θα συνεχίζουν να αλλάζουν όσο οι άνθρωποι μαθαίνουν να σκέφτονται. Στην οικογένεια μου πλέον στις γιορτές και τα οικογενειακά τραπεζώματα οι άθεοι είμαστε πλειοψηφία και δε χρειάζεται να τα περνάμε σε μονίμως αμυντική διάθεση. Έχω βρει έναν άνθρωπο να μοιράζομαι τη ζωή μου που έχει τις ίδιες αντιλήψεις με μένα. Ο κύκλος μου γεμίζει με φίλους που έχουν αποτινάξει από πάνω τους κάθε είδους θρησκευτικά στερεότυπα. 

Πάντως αυτό δε βλέπω να μου συμβαίνει σήμερα. Το μάτι μου έπιασε αγίασμα και σταυρουδάκι να βγαίνουν απειλητικά από την τσάντα. Πρέπει να αλλάξω θέση....

(βλέπε επίσης >>>)