Ε, οχι και φλάουτα στην πλέμπα κ.Γεωργακοπούλου!

Η διαφορά ανάμεσα στην Παραγουάη του 19ου αιώνα και στην Ελλάδα του 2012

της Σοφίας  Ελευθερίου, tometopo.gr, 11/10/2012

Ας αρχίσουμε από τα πρόσφατα. Στην Ελλάδα του 2012, οι μαθητές των ελάχιστων μουσικών σχολείων της Αττικής, που πρέπει να μεταφέρονται σ' αυτά από όλο το λεκανοπέδιο, έχουν μείνει χωρίς λεωφορεία, γιατί το κράτος δεν τα πληρώνει εδώ και δυο χρόνια.

Στη διαμαρτυρία των μαθητών ανέλαβε να απαντήσει η κ. Ρούλα Γεωργακοπούλου, υπάλληλος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, που θα μπορούσε να πει κανείς ότι καταχρηστικά ονομάζεται δημοσιογράφος, μιας και σιτίζεται από τα χρήματα των εργαζομένων, γνωστής ούσας της διαπλοκής, των δανεικών κι αγύριστων που φορτώνεται τελικά το Δημόσιο,  των κρατικών εργολαβιών, των φοροαπαλλαγών κ.λπ των δημοσιογραφικών ομίλων.

Η κ. Γεωργακοπούλου γράφει αναιδέστατα, με τις πλάτες της δημοσιογραφικής ναυαρχίδας των περικοπών των κοινωνικών δαπανών :

«Τα Μουσικά Γυμνάσια και Λύκεια έκλεισαν το κέντρο της Αθήνας επειδή έμειναν χωρίς σχολικά λεωφορεία. Μα πώς έφτασαν αυτά τα παιδιά μέχρι το Σύνταγμα; Ποδαράτα; Με τον ίδιο τρόπο φαντάζομαι ότι μπορούν να πηγαίνουν και στα σχολεία τους τώρα που μπατιρίσαμε και ξεμείναμε από facilities. Ευκαιρία να ανοίξουν τα γκαράζ τους όσοι από τους κατοίκους της Παλλήνης ή του Γέρακα έχουν τις Καγιέν και να κάνουν και κάνα εκ περιτροπής ντελίβερι στα παιδιά τους ή τα παιδιά το γείτονα. Αλλιώς τα τριαξονικά που αγόραζαν τον καιρό της ευμάρειας θα τους μείνουν από μπαταρία. Να πάψουν κι οι μαμάδες των προαστίων να δίνουν λαβή στην Παυλίνα Νάσιουτζικ και στη λεγόμενη γυναικεία λογοτεχνία να τις ξεφτιλίζει…» (Ρούλα Γεωργακοπούλου, «Παιδικά δωμάτια», 5.10).

Στην Ελλάδα του 2012, όχι μόνο μένουν οι μαθητές χωρίς λεωφορεία για να σωθούν οι τραπεζίτες,  προκαλούνται κι από πάνω αισχρά, αυτοί και οι γονείς τους,  από τα σκουπίδια της κατεστημένης δημοσιογραφίας. Η εν λόγω "δημοσιογράφος" αγνοεί ακόμη και ποια είναι η κοινωνική σύνθεση των μουσικών σχολείων, όπως σημειώνουν σχόλια γονέων.

Στην  Παραγουάη του 1860 ομως...

Μετά την ανεξαρτησία από την ισπανική κυριαρχία, οι ηγέτες της Παραγουάης τη μετέτρεψαν σε μια χώρα εξισωτική, εγγράμματη και γενναία. Η στοιχειώδης εκπαίδευση παρεχόταν δωρεάν και ήταν υποχρεωτική από την ηλικία των 7 ετών, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο εκείνη την εποχή. Μέσα σε 5 χρόνια, αρχίζοντας από 5.000 μαθητές, το 50% των παιδιών αυτής της ηλικίας πήγαιναν σχολείο. Μάθαιναν ανάγνωση, γραφή και αριθμητική, διδάσκονταν πολιτική αγωγή. Τα υλικά της διδασκαλίας δύσκολα επαρκούσαν, γιατί η εχθρική Αργεντινή εμπόδιζε την πρόσβαση μέσω των ποταμών (η Παραγουάη δεν έχει έξοδο στη θάλασσα). Αλλά το κράτος, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, κατόρθωσε να προμηθευτεί στην αρχή του προγράμματος της υποχρεωτικής παρακολούθησης του σχολείου και 5.000 φλάουτα, ένα για κάθε μαθητή της πρώτης φουρνιάς. Μπορεί κανείς να θυμηθεί τη σημασία που έδιναν στη μουσική ως τμήμα της εκπαίδευσης, στην κλασική Αθήνα.

Αυτό το πείραμα μιας κοινωνίας πιο δίκαιης έλαβε χώρα σε μια εποχή που τα παιδιά των εργαζόμενων της πολιτισμένης Αγγλίας λιμοκτονούσαν, κλείνονταν σε απάνθρωπα ορφανοτροφεία/οικοτροφεία ή οι μανάδες τους τα πότιζαν υπνωτικές ουσίες για να μπορέσουν να δουλέψουν στα εργοστάσια για ελάχιστες πένες ώστε να τα ζήσουν. Ήταν ένα πείραμα που επεκτάθηκε με τη δημιουργία βιομηχανικής υποδομής που θα εξασφάλιζε την ανεξαρτησία της χώρας. Το έπνιξαν στο αίμα οι ενωμένοι στρατοί της Βραζιλίας (πορτογαλική αυτοκρατορία), της Αργεντινής και της Ουρουγουάης που θεωρούσαν την Παραγουάη μια εξεγερμένη επαρχία και επικίνδυνο παράδειγμα. Οι απώλειες ζωών έφτασαν στο 70% του πληθυσμού, γιατί οι άνθρωποι υπερασπίστηκαν μια πατρίδα που, όχι μόνο τους έδινε ψωμί και αξιοπρέπεια, αλλά και τριαντάφυλλα ή αλλιώς φλάουτα!

Αν η κ. Γεωργακοπούλου ζούσε εκείνη την εποχή, θα ήταν ανάμεσα σ' αυτούς που γιόρτασαν την αιματοχυσία με ακριβά κρασιά, σχολιάζοντας μετά βδελυγμίας: "Έ, όχι και φλάουτα στην πλέμπα"!

ΤΑ ΝΕΑ, 13/10/2012

Από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Γονέων Μουσικού Σχολείου Αλίμου λάβαμε επιστολή με αφορμή άρθρο της Ρούλας Γεωργακοπούλου στους «Προβολείς»: «Αν έχετε παιδιά, είμαστε βέβαιοι ότι φροντίζετε, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων σας, να κάνετε ό,τι περνάει από το χέρι σας για να έχουν μία εκπαίδευση ευρεία, που θα τους ανοίγει ορίζοντες και θα τα ωθεί να αναπτύξουν τις ιδιαίτερες δεξιότητές τους. Αυτό κάναμε εμείς στρεφόμενοι προς τον θεσμό των δημόσιων μουσικών σχολείων.

Αν έχετε αναγκασθεί ποτέ να ξεκινήσετε νωρίς το πρωί για να χτυπήσετε εγκαίρως κάρτα στη δουλειά σας, προφανώς και θα ξέρετε ότι αυτό σας στερεί εντελώς τη δυνατότητα να μεταφέρετε το παιδί σας στο σχολείο.

Αν έχετε κυκλοφορήσει με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, είναι βέβαιο ότι γνωρίζετε πως η μετακίνηση ακόμη και μεταξύ όμορων δήμων μπορεί να είναι μία χρονοβόρα και εξαντλητική, έως και επικίνδυνη για τα μικρότερα παιδιά, περιπέτεια. Θα το δεχόσασταν αυτό για τα παιδιά σας;

Ο αιρετικός λόγος, ο λόγος κόντρα στο ρεύμα, είναι ευπρόσδεκτος και πολύτιμος για τον δημόσιο διάλογο, υπό μία προϋπόθεση: να είναι αξιόπιστος. Υπό την προϋπόθεση δηλαδή ότι αυτός που τον εκφέρει είναι σε θέση να βγει από τον μικρόκοσμό του και ικανός και πρόθυμος να βάλει τον εαυτό του στη θέση ανθρώπων με τελείως διαφορετικές καταβολές, τελείως διαφορετικές ζωές».

Η απάντηση της Ρούλας Γεωργακοπούλου

Φαίνεται ότι η προτροπή για πρωτοβουλία και αυτενέργεια τράκαρε πάνω σε ένα «Καγιέν» και οι προθέσεις της έγιναν θρύψαλα. Κι όμως «και μες στο Ίμπιζα μπορεί να συμβεί» όπως έλεγε ένα παλιό (κακό) πλην διδακτικό τραγουδάκι. Προτού φτάσουμε όμως όλοι στον φαναρτζή (διδάσκοντες, διδασκόμενοι, αρθρογράφοι, υπουργεία, οδηγοί  πούλμαν και η χώρα ολόκληρη), θα μπορούσαν να αναληφθούν κάποιες πρωτοβουλίες που θα έδιναν μερική έστω λύση στο πρόβλημα.

Προσωπικά μου είναι αδύνατον να φανταστώ ότι καλλιτεχνικοί θεσμοί όπως  η Λυρική ή το Μέγαρο Μουσικής ή η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ή το Εθνικό Θέατρο θα έλεγαν όχι σε μία (ή και δυο ή και τρεις) συναυλία από τους μαθητές των μουσικών σχολείων ώστε να εξοικονομηθούν κάποιοι πόροι για τη μεταφορά των παιδιών στα ακροβολισμένα  διδακτήρια. Ένας λόγος παραπάνω που για τους νέους καλλιτέχνες μια τέτοιου χαρακτήρα σκηνική εμπειρία θα ήταν απείρως πιο συναρπαστική και ψυχικά ωφέλιμη κι από την πιο μαζική έκθεση προεφήβων στους συμβολισμούς της Πλατείας Συντάγματος.

Κρίμα που τα αυτιστικά, τα τετραπληγικά, τα ψυχωτικά, τα κακοποιημένα και τα παιδιά με βαριές ψυχικές ή αιματολογικές νόσους δεν έχουν καμία παρόμοια εναλλακτική τώρα που λόγω της κρίσης κλείνουν ένα-ένα τα κέντρα εκπαίδευσης και μέριμνας. Γι' αυτά τα τελευταία, το κράτος θα έπρεπε να κόψει τον λαιμό του κι εγώ τον δικό μου. 

Κατά τα άλλα, κρίμα σ'  εμάς που παρά το ανήκεστον των δημοσιονομικών της χώρας δεν μάθαμε ακόμη να ιεραρχούμε. Με πληροφορούν ότι αρκετοί σύλλογοι γονέων δημόσιων δημοτικών σχολείων της μείζονος περιοχής πρωτευούσης, μεταξύ των οποίων και το 9ο Δημόσιο Δημοτικό Σχολείο Αγίας Παρασκευής, πληρώνουν από το υστέρημά τους τα κόμιστρα για το σχολικό των παιδιών τους. Αυτοί χαλάνε την πιάτσα.