ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ
του Βασίλη Αγγελικόπουλου, Καθημερινή, 4/11/2012
Το καταλαβαίνω να κάθεται ο απληροφόρητος μπροστά στο χαζοκούτι και να παρακολουθεί με τις ώρες τα διάφορα «πολιτικά τοκ-σόου» όπου ποταμός η ιλύς και σπάνια σαν ρινίσματα χρυσού η ουσία. Νομίζει ότι θα πληροφορηθεί κάτι ουσιαστικότερο γι’ αυτά που συμβαίνουν -για να πάρουμε την καλύτερη εκδοχή. (Διότι είναι κι αυτοί που απλώς το μαλλιοτράβηγμα ημών το επιούσιον δος ημίν σήμερον εύχονται και αναμένουν). Αλλά να κάθονται και άνθρωποι σκεπτόμενοι κι ενημερωμένοι να υφίστανται τέτοιου είδους «συζητήσεις», αυτό σαν αυτοτιμωρία μου φαίνεται -και τρέχα γύρευε ποιες φροϊδικές θεωρίες εξηγούν το φαινόμενο. Χώρια τα εκζέματα που προκαλούν τα «ελληνικά» των ΜουΜουΕ εν γένει. Αλλ’ αυτό πια από πού να το πιάσεις.
Πιάσε για παράδειγμα τη δημοφιλή προσφάτως χρήση «καθαρευούσης» ή και αρχαϊζούσης ακόμη από νεοσσούς της τηλε/ραδιοφωνικής δημοσιογραφίας -οι οποίοι προφανώς πιστεύουν ότι θα θαμπώσουν το πόπολο απλώς και μόνο επειδή τυγχάνουν ομιλούντες «καθαρευούσης». Ο τραγέλαφος. Άσε δε όταν απροκλήτως και ακωλυτί αισθάνονται την υποχρέωση να εκφέρουν γνώμην διά το γλωσσικόν. (Όπως ακριβώς ο άγιος Λιμένος Πειραιώς αισθάνεται την υποχρέωση να εκφέρει γνώμη για το στοματικόν).
Εκεί (οι περί το γλωσσικόν, και ουχί το στοματικόν, ομιλούντες) συχνά καταλήγουν αναθεματίζοντας και αυτοί τον αποδιοπομπαίο τράγο της μόδας -τουτέστιν το μονοτονικό. Χωρίς προφανέστατα να έχουν ποτέ προβληματιστεί πολύ περισσότερο διαβάσει και πληροφορηθεί στοιχειωδώς γιατί τόσοι κορυφαίοι επιστήμονες ειδικοί στα της γλώσσας, των γραμμάτων, της ιστορίας και του πολιτισμού μας εν γένει κατέληξαν στο συμπέρασμα (πολύ πριν από την κακόζηλη -και γλεντημένη, αλλά μπανάλ τώρα για τους εκ των υστέρων εστέτ- δεκαετία του ’80) ότι το πολυτονικό έπρεπε να καταργηθεί.
Και πόσοι και ποιοι πολυετείς αγώνες απαιτήθηκαν.
Αλλά τι να πεις γι’ αυτά τα φρουτάκια της ραδιο/τηλε/καθαρευούσης όταν καθηγητές της Αθήνησι Φιλοσοφικής επιπολαιογραφούντες διακηρύσσουν πως «η κατάργηση των τόνων δεν επέφερε ουσιαστικά καμιά πρόοδο στη γλωσσική διδασκαλία – τουναντίον θα έλεγα…». Oχι η καταβαράθρωση του επιπέδου διδασκαλίας -και της διδασκαλίας της γλώσσας ειδικότερα (μέσα και οι ευθύνες των «καθηγητικών» λεγόμενων πανεπιστημιακών σχολών)- όχι η εκβαρβάρωση του σχολικού περιβάλλοντος όχι τα χίλια μύρια δεινά της εκπαίδευσης αλλά η κατάργηση των τόνων φταίει για την αγλωσσία που παράγουν τις τελευταίες δεκαετίες τα σχολεία μας.
Αλλά για να μη μεροληπτούμε θα πρέπει να πούμε ότι ακόμα και έγκυροι δημοσιογράφοι (ή εκδότες καλών βιβλίων) ακόμα και από τούτην εδώ την εφημερίδα -που υπήρξε πάντα ευαίσθητη στα της γλώσσας και η οποία πρωτοστάτησε στην εφαρμογή του μονοτονικού στον Τύπο- ολισθαίνουν ενίοτε σε υπερβολές (και βάλε) όπως ότι το μονοτονικό φταίει για τον «αισθητικό εκβαρβαρισμό της σύγχρονης γραφής» (διότι επήλθε «στραγγαλισμός της ετυμολογικής ρίζας των ξένων ονομάτων στη φωνητική, ελληνική απόδοσή τους» ή διότι εξέλιπεν το τονοπνευματικόν «καλλιγράφημα» και άλλα αισθητικολυρικά παρόμοια), το μονοτονικό φταίει για τα «βλαχο-αγγλικά» greeklish που σαρώνουν στο Ιντερνετ (αλλά αυτό δεν φαίνεται να προκαλεί και τόσο την αισθητική ή την μήνιν των εραστών του πολυτονικού) -ώς και για «την οικονομική και κοινωνική μας χρεοκοπία» φταίει κατά βάθος το μονοτονικό. Ε, τι να πουν μετά οι ψιλοί ραδιο/τηλε/γλωσσαμύντορες.
