Επιστολή Πάγκαλου σε Βενιζέλο

NewIt, 29/11/2012

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος απέστειλε στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο επιστολή, αναπτύσσοντάς του την αγωνία του για το μέλλον του Κινήματος, μετά και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.

Αναλυτικά, η επιστολή του Θεόδωρου Πάγκαλου:

Κύριε Πρόεδρε,

Με λύπη διαβάζω δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών, οι οποίες κατατάσσουν το ΠΑΣΟΚ πέμπτο κόμμα, με ποσοστό χαμηλότερο από το μισό των πρόσφατων εκλογών του Ιουνίου.

Είναι προφανές ότι το ΠΑΣΟΚ έχει σοβαρές ευθύνες για την εδραίωση των πελατειακών σχέσεων, που διόγκωσαν τον δημόσιο τομέα και οδήγησαν στα σημερινά ελλείμματα. Παρά τις μεταρρυθμίσεις (ο Νόμος Πεπονή, ίδρυση ΑΣΕΠ και άλλες), ο ομφάλιος λώρος με τα συντεχνιακά συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων δεν είχε ποτέ αποκοπεί.

Εκτός απ’ τις ευθύνες, το ΠΑΣΟΚ πληρώνει την υπεύθυνη διαχείριση της κρίσης χρέους που βιώνει η χώρα. Η Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, στην οποία συνθητεύσαμε, γλίτωσε την Ελλάδα από την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και έβαλε τις βάσεις για την παγκόσμια πρωτοτυπία του μηχανισμού χρηματοδοτικής στήριξης ΕΕ-ΔΝΤ, ο οποίος μας χρηματοδοτεί με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους για όσο χρόνο προχωράμε στις απαραίτητες δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις.

Παράλληλα, πληρώνουμε ιδιαίτερα ακριβά την απραξία των Υπουργών μας που δεν προχώρησαν βασικές μεταρρυθμίσεις, σε ουσιαστικά θέματα διακυβέρνησης, καθώς υπολόγιζαν το ατομικό πολιτικό τους κόστος, την αδικαιολόγητη άρση στήριξης της Κυβέρνησής μας από τους δικούς μας βουλευτές μερικοί από τους οποίους σήμερα είναι πάλι στο ΠΑΣΟΚ και κάνουν τα ίδια και την απουσία διαλόγου, διαδικασιών και προσανατολισμού στο κίνημά μας.

Ο κοινωνικός χώρος της Κεντροαριστεράς είναι βέβαια εδώ και περιμένει. Δυστυχώς όμως δεν τον εκφράζουμε πλέον.

Είναι ιδιαίτερα θετική εξέλιξη η εκκίνηση των διαδικασιών του συνεδρίου. Για να έχουν νόημα όμως και πιθανότητες επιτυχίας οι διαδικασίες αυτές, υπάρχουν κατά την άποψή μου δύο προϋποθέσεις:

1. Η έναρξη συζήτησης για το εκλογικό σύστημα και η κατάργηση του σταυρού προτίμησης, που ευθύνεται για τη σημερινή πελατειακή λογική, για τον υδροκέφαλο και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα.

2. Η αναγνώριση τάσεων με συγκεκριμένες προτάσεις και σημεία, που θα οδηγήσουν σε στρατηγικές αποφάσεις και στην αναλογική εκλογή των οργάνων και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ από το συνέδριο.

Η συμμετοχή μου στις διαδικασίες είναι αυτονόητη στο βαθμό που αυτές θα έχουν πιθανότητες να οδηγήσουν το κίνημά μας σε καλύτερες μέρες.

Με εκτίμηση

Θεόδωρος Πάγκαλος

Μαρτυριάρης λοιπόν ο Πάγκαλος, τι έκανε στο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ!

Θεοδόσης Τάσιος: «Το Θρησκεύεσθαι»

«Mία προσπάθεια να εξετασθεί το ατομικό και κοινωνικό φαινόμενο του θρησκεύεσθαι. Όσο κι αν είναι εκ προοιμίου γνωστές οι τεράστιες δυσχέρειες του εγχειρήματος, η προηγηθείσα σειρά διαλέξεων "Φιλοσοφία και Κοινωνία" είχε υποχρέωση να επεκταθεί θίγοντας και το ευρύτατης σημασίας ζήτημα της Θρησκείας.» 

Σχολιασμός της ομιλίας από την Τατιάνα Ραπακούλια:

«Η ομιλία είχε ενδιαφέρον, όπως και η συζήτηση μετά.

Έγινε λόγος πρώτα για την αρχέγονη τάση κατασκευής μύθων για κάλυψη των κενών της γνώσης και για ερμηνεία του κόσμου, για την τάση του ανθρώπου να αποδίδει σκοπιμότητα στα φυσικά φαινόμενα και στη συνέχεια να προσωποποιεί τις αιτίες τους, χτίζοντας ολοένα πολυπλοκότερα νοητικά κατασκευάσματα στα πρότυπα των ανθρώπινων κοινωνιών (ο άνθρωπος πλάθει τους θεούς κατ' εικόνα και ομοίωσή του). Στη συνέχεια οι ατομικές μυθολογίες του καθενός συνδυάστηκαν δίνοντας μια συλλογική μυθολογία που συνέβαλε στην ενότητα της ομάδας. Ύστερα οι προϋπάρχοντες κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς (=ηθική) ενσωματώθηκαν στο corpus της θρησκευτικής μυθολογίας ως "θεϊκές εντολές", κατά τον ομιλητή για λόγους ισχυροποίησης της ενότητας της ομάδας (εγώ θα πρόσθετα και για λόγους ελέγχου από την εξουσία, αλλά ούτε εγώ είμαι κοινωνιολόγος, ούτε ο ομιλητής, ούτε ξέρω αρκετή ιστορία και ανθρωπολογία για να το στηρίξω).

Ανέφερε τα επιχειρήματα που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς περί της ύπαρξης ή μη θεού (οντολογικό, κοσμολογικό, τελεολογικά) για να καταλήξει ότι ένα συνεπής πιστός δεν θα πρέπει να επιχειρεί να αποδείξει την ύπαρξη θεού, διότι η πίστη συνίσταται ακριβώς στην αποδοχή χωρίς αποδείξεις (την χαρακτήρησε "πράξη εμπιστοσύνης"). Με το ίδιο σκεπτικό απαξίωσε και τη θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού.

Για τη σχέση θρησκείας-επιστήμης ανέφερε ότι είναι ασύμβατες αλλά όχι ασυμβίβαστες, ότι δηλαδή καλύπτουν διαφορετικούς τομείς και έχουν διαφορετικές αρμοδιότητες, με αποτέλεσμα να μη συγκρούονται, αν καθεμιά μένει στα δικά της χωράφια. Εδώ είχα αντίρρηση, και το είπα στο τέλος: στο βαθμό που οι θρησκείες προβάλλουν ισχυρισμούς για τον φυσικό κόσμο, μπαίνουν στα χωράφια της επιστήμης, και ως εκ τούτου συγκρούονται μαζί της. Η απάντηση ήταν πως δεν θα έπρεπε να το κάνουν (στο οποίο αν μπορούσα θα έλεγα ότι αφού στην πράξη το κάνουν κατά κόρον, σε τι μας ωφελεί να λέμε τι "θα έπρεπε" και τι όχι), και πως όταν το κάνουν στην ουσία αυτοακυρώνονται (συμφωνώ, το γεγονός όμως παραμένει ότι το κάνουν).

Είπε ότι ο αγνωστικισμός είναι η θέση του ανθρώπου ο οποίος επιχείρησε να προσεγγίσει τον θεό με τη λογική κι επειδή δεν βρήκε απάντηση, έχει την εντιμότητα να παραδεχτεί ότι δεν γνωρίζει. Άθεος είπε ότι είναι αυτός που πιστεύει ότι δεν υπάρχει θεός, ενώ αθεϊστής είναι ο μαχητικός άθεος, που θέλει επιπλέον να μεταδώσει την αθεΐα του.

Και εδώ είχα αντιρρήσεις και το είπα στο τέλος: ο ορισμός του αγνωστικισμού που δόθηκε ανταποκρίνεται πράγματι στην έννοια που δίνουν στη λέξη αυτή πολλοί άνθρωποι σήμερα, με τη μορφή αυτή όμως είναι μια απλή δήλωση άγνοιας, ενώ η αρχική έννοια της λέξης αγνωστικισμός, όπως την όρισε ο Χάξλεϋ όταν δημιούργησε τον όρο, είναι η άποψη ότι ορισμένα ερωτήματα από τη φύση τους δεν μπορούν να απαντηθούν, ορισμένα ζητήματα δεν μπορούν να "γνωσθούν" (εξ ου και το στερητικό α- που δηλώνει όχι απλώς ότι δεν έχουμε γνώση, αλλά ότι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αποκτήσουμε γνώση), και ότι ένα από τα ζητήματα αυτά είναι και το ερώτημα περί ύπαρξης θεού. Υπό την έννοια αυτή, είναι δυνατόν κάποιος να είναι αγνωστικιστής και άθεος (δηλαδή να πιστεύει ότι δεν μπορούμε ποτέ να μάθουμε αν υπάρχει θεός, και να επιλέγει να πιστεύει ότι δεν υπάρχει) ή αγνωστικιστής και θεϊστής (δηλαδή να πιστεύει ότι δεν μπορούμε ποτέ να μάθουμε αν υπάρχει θεός, και να επιλέγει να πιστεύει ότι υπάρχει).

Και ερχόμενη στους ορισμούς του άθεου και του αθεϊστή, ανέφερα ότι άθεος δεν σημαίνει μόνον αυτόν που πιστεύει ότι δεν υπάρχει θεός (που είναι δηλαδή πεπεισμένος για την ανυπαρξία θεού), αλλά σημαίνει επίσης (και κυρίως, θα προσέθετα) αυτόν που δεν πιστεύει στην ύπαρξη θεού (που έχει δηλαδή απορρίψει την πίστη, και επιδιώκει να λάβει απαντήσεις μόνο με τη λογική και την τεκμηρίωση). Πρόσθεσα ότι ως εκπρόσωπος της Ένωσης Αθέων έχω επαφή με πολλούς άθεους και είμαι σε θέση να γνωρίζω πώς αυτοπροσδιορίζονται, και ότι οι περισσότεροι όταν λένε "άθεος" εννοούν ακριβώς αυτό, ότι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει θεός. Προφανώς υποσύνολο αυτού του συνόλου είναι και όσοι είναι επιπλέον πεπεισμένοι για την ανυπαρξία θεού, αλλά ο βασικός ορισμός του άθεου δεν είναι αυτός, διότι αυτός αφήνει απ' έξω τους περισσότερους άθεους.

Το αθεϊστής είπα ότι εγώ το έχω δει να χρησιμοποιείται ως συνώνυμο του άθεου, εναλλακτικά με αυτό, και όχι ως συνώνυμο του μαχητικού άθεου. Εγώ προσωπικά τείνω να χρησιμοποιώ το άθεος για να δηλώσω αυτόν που απλώς δεν πιστεύει στην ύπαρξη θεού, και το αθεϊστής για να δηλώσω τον άθεο που έχει αναλύσει φιλοσοφικά και ιδεολογικά την απόρριψη της πίστης (αυτή η κατάληξη -ιστής, -ισμός με παραπέμπει σε ιδεολογία). Όταν θέλω να αναφερθώ σε κάποιον άθεο ή αθεϊστή που αναλαμβάνει δράση για προώθηση της αθεΐας ή του αθεϊσμού, μιλώ για "μαχητικό άθεο" ή "μαχητικό αθεϊστή".

Ο ομιλητής έθιξε πολλά θέματα, με αποτέλεσμα ορισμένα να τα περάσει επιδερμικά, και επιπλέον ήταν αρκετά φανερό ότι δεν έχει κάποια εξειδίκευση στο θέμα, απλά είναι ο τύπος του πολυπράγμονος και πολυδιαβασμένου που έχει άποψη επί παντός επιστητού. Είναι χαρισματικός ομιλητής και προφανώς χαίρει μεγάλης εκτίμησης σε αρκετούς κύκλους, με αποτέλεσμα να έχει τη δυνατότητα να μιλάει στο Μέγαρο για τις προσωπικές απόψεις του επί των θεμάτων που τον ενδιαφέρουν, ακόμη κι αν αυτά δεν είναι της αρμοδιότητάς του με τη στενή έννοια. Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό, άλλωστε ένας ερασιτέχνης μπορεί κάλλιστα να μελετήσει σε βάθος ένα θέμα και να γίνει καλύτερος και από επαγγελματία, καλό είναι όμως πάντα να το έχουμε στην άκρη του μυαλού μας όταν αξιολογούμε απόψεις.»

http://forum.atheia.gr/viewtopic.php?f=36&t=5275&p=109430#p109316

Οι ιερείς εκατομμύρια, οι πιστοί κουμπιά!

ΤΟ ΒΗΜΑ, 20/11/2012

Ιερέας που είχε σημαντικό ρόλο στην οικονομική διαχείριση της Μητρόπολης Περιστερίου είναι ο κληρικός στον τραπεζικό λογαριασμό του οποίου βρέθηκαν τρία εκατομμύρια ευρώ, μετά από έλεγχο του ΣΔΟΕ.

Σύναξη παπάδων, περιμένοντας το άγιο ψέμα...

Σύμφωνα με στελέχη του Υπ. Οικονομικών για τον ιερέα αυτόν έχουν υπάρξει καταγγελίες ότι προχωρούσε σε παράτυπες λαχειοφόρους αγορές, ότι καρπώθηκε χρήματα από την Αττικό Μετρό για έργα στην εκκλησία που ιερουργεί, για υφαρπαγή χρημάτων από παγκάρια μέχρι και για κλοπή τροφίμων από σούπερ μάρκετ! Ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει αυτές τις κατηγορίες ανυπόστατες.

Ωστόσο ο συγκεκριμένος κληρικός έσπευσε να καταβάλει πρόστιμο περίπου 1,3 εκατομμύρια ευρώ στην εφορία Αχαρνών για να κλείσει την «μαύρη τρύπα» ανάμεσα στους τραπεζικούς λογαριασμούς και στην φορολογική δήλωσή του.

Εντυπωσιακό είναι ότι στην αρχική κρούση του «Βήματος» αρνήθηκε ότι είναι αυτός που εντοπίσθηκε με τα τρία εκατομμύρια ευρώ και σε δεύτερη επικοινωνία αρνήθηκε ότι έχει το συγκεκριμένο όνομα -του ελεγχόμενου από τον ΣΔΟΕ- και δήλωσε άλλη ταυτότητα. Ο ιερέας διαμένει τα τελευταία χρόνια σε πολυτελή διώροφη κατοικία, με μικρό εκκλησάκι στην αυλή, στους Θρακομακεδόνες.

Ωστόσο τα ερωτήματα για την υπόθεση, μεγεθύνονται αφού φέρεται να έχουν υπάρξει καταγγελίες για κακοδιαχείριση στην Μητρόπολη Περιστερίου για σειρά έργων. Έτσι στελέχη του ΣΔΟΕ εκτιμούν ότι «τα τρία εκατομμύρια ευρώ στον τραπεζικό λογαριασμό του ιερέα ίσως σχετίζονται με οικονομικά ζητήματα της Μητρόπολης Περιστερίου που μπαίνουν στο μικροσκόπιο των αρχών». Κι όλα αυτά ενώ ανώτερος κληρικός της Μητρόπολης Περιστερίου είχε κατηγορήσει προ μερικών μηνών τους πιστούς ότι «ρίχνουν κουμπιά στα παγκάρια», ενώ είχε αφήσει αιχμές για το εκκλησιαστικό ίδρυμα της Μεγαλόχαρης της Τήνου.

Ο έλεγχος του ΣΔΟΕ για τον κληρικό είχε αρχίσει μετά από καταγγελίες για ύποπτες συναλλαγές του και για χαώδη διαφορά μεταξύ των τραπεζικών του λογαριασμών και της δήλωσής του στην Εφορία, η οποία ήταν της τάξης των 20.000 ευρώ. Ο κληρικός αυτός, που ιερουργεί και σε κεντρική εκκλησία του Περιστερίου, τακτοποίησε τις οφειλές του. Όμως η περαιτέρω έρευνα του ΣΔΟΕ δεν έχει σταματήσει, ύστερα από νεώτερες καταγγελίες.

Οι περισσότερες από αυτές αφορούν στην παρακράτηση, από ιερείς, χρημάτων από τα παγκάρια αλλά και για λαχειοφόρους αγορές που έγιναν χωρίς την τήρηση των απαραίτητων παραστατικών. Καταγγελίες έχουν υπάρξει μέχρι και για παράτυπες συναλλαγές στην οργάνωση εκδρομών των ενοριών της Μητρόπολης Περιστερίου, σε διάφορα σημεία της χώρας. Επιπλέον, στην εκκλησία που ιερουργεί ο ελεγχόμενος κληρικός, έχουν υπάρξει αναφορές ότι παρακρατήθηκαν τα χρήματα που δόθηκαν από την Αττικό Μετρό για να επισκευασθεί το προαύλιο του ναού, ύστερα από τις ζημιές που προκάλεσαν οι εργασίες για την κατασκευή του τοπικού σταθμού.

Αξιοσημείωτη είναι και μια άλλη ιστορία που αφορά τη συγκεκριμένη εκκλησία: Τον Ιανουάριο του 2011 έγινε διάρρηξη στα μαγειρεία του συγκεκριμένου ναού και άγνωστοι πήραν μεγάλες ποσότητες σε κοτόπουλα, άλλα κρέατα, καθώς και μεγάλες ποσότητες σε ελαιόλαδο και όσπρια, που είχαν δοθεί από την Αρχιεπισκοπή Κύπρου. Κάποιοι υποστήριξαν ότι επρόκειτο για ένα «στημένο περιστατικό προκειμένου τα τρόφιμα να μεταπωληθούν σε καταστήματα». Όμως δεν υπήρξε καμία συνέχεια στην καταγγελία και στην διερεύνηση του συμβάντος.

Επιπλέον, επί σειρά ετών έχει ασκηθεί κριτική στους εκπροσώπους της Μητρόπολης Περιστερίου για καθυστέρηση σημαντικών έργων, όπως την κατασκευή του Γηροκομείου που δεν έχει ολοκληρωθεί παρότι το έργο ξεκίνησε το 1989. Μάλιστα έχουν υπάρξει άλλα επικριτικά σχόλια ότι «το μόνο τμήμα του Γηροκομείου που χρησιμοποιείται είναι η αίθουσα εκδηλώσεων και δεξιώσεων πάλι για εισπρακτικούς λόγους». Από την άλλη πλευρά, ανώτερος κληρικός της Μητρόπολης υποστήριξε στο «Βήμα» ότι «κάνουμε το καλύτερο δυνατόν κι όλα τα αλλά είναι συκοφαντίες».

Από την άλλη πλευρά ο δήμαρχος Περιστερίου κ. Ανδρ. Παχατουρίδης  επεσήμανε ότι  «η μόνη συνεργασία του δήμου με την μητρόπολη είναι στην δημιουργία δύο ανεξάρτητων κοινωνικών παντοπωλείων και πουθενά αλλού». Άλλα στελέχη του Δήμου, ωστόσο, επεσήμαιναν ότι «τα τεκταινόμενα στην μητρόπολή μας πρέπει οπωσδήποτε να διερευνηθούν από τις οικονομικές και δικαστικές αρχές».

Διάσπαση των ΗΠΑ;

Σε έναν ιστότοπο του Λευκού Οίκου με τίτλο "We the People" αυξάνονται οι αναρτήσεις Αμερικάνων από νότιες πολιτείες, οι οποίοι θέλουν να διαχωριστούν από τον "Καταραμένο Βορρά": Πέρα από τρελαμένους, πρόκειται κυρίως για Ρεπουμπλικάνους, Νεοναζιστές και μέλη της Ku-Klux-Klan!

Επικεφαλής του κινήματος με 100.000 υπογραφές είναι κάτοικοι του Τέξας, οι οποίοι ζουν με τη συλλογική ανάμνηση της ανεξάρτητης πολιτείας Republic of Texas (1836-1846). Ο κυβερνήτης Rick Perry που δεν κατάφερε φέτος να πάρει το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων για τις προεδρικές εκλογές του 2012, καταγγέλλει την "αυθάδη ομοσπονδία" και δίνει έτσι θάρρος σε διάφορους κρατικούς υπαλλήλους της πολιτείας, όπως έναν σερίφη που ζητάει αυξημένη χρηματοδότηση για να εξοπλιστούν οι πολίτες και να αντιμετωπίσουν τα στρατεύματα του Ομπάμα. 

Με κόκκινο χρώμα οι πολιτείες που αποχώρησαν το 1860 από την Ομοσπονδία

Διάφοροι παράγοντες του αμερικάνικου δημόσιου βίου, όπως ο κωμικός Alec Baldwin  λέει μισοαστεία μισοσοβαρά ότι ο πρόεδρος Ομπάμα θα έπρεπε να δεχτεί την πρόταση των Νοτίων και να τους ευχηθεί καλό δρόμο στην πορεία τους: Θα έχουν βέβαια τον έλεγχο των πετρελαίων του Τέξας, αλλά θα γλιτώσει η υπόλοιπη Ομοσπονδία από τα μεγάλα κοινωνικά επιδόματα, θα ενισχυθεί το βιομηχανικό στοιχείο έναντι του αγροτικού και, τελικά, θα επικρατούν άνετα οι φιλελεύθεροι Δημοκράτες έναντι των συντηρητικών και θρησκόληπτων Ρεπουμπλικάνων.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει συμπαγής πλειοψηφία Τεξανών για διαχωρισμό, δεδομένου ότι στην πρωτεύουσα Austin η πλειοψηφία είναι υπέρ της Ομοσπονδίας. Περίπου 7.000 κάτοικοι της πόλης υπέγραψαν μάλιστα έκκληση στον Ομπάμα, αν τυχόν αποφασιστεί διάσπαση των ΗΠΑ, αυτοί να θεωρηθούν κάτοικοι του Βορρά - μια νησίδα Βορείων στο Νότο. Μια άλλη σκέψη, δυσάρεστη για τη συμμαχία των προθύμων για διαχωρισμό είναι ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού του νότου είναι ισπανόφωνοι και κάποια στιγμή, κι αν δεν διαθέτουν την πλειοψηφία, σίγουρα θα παίζουν αποφασιστικό ρόλο έναντι των Wasp (=white anglo-saxon protestant). Ίσως να είναι η νέα δημοκρατική πλειοψηφία στο Νότο έναντι των Ρεπουμπλικάνων.

Ανοιχτή Επιστολή

                Αγαπητέ συμμαθητή και φίλε Γιάννη!

Γράφω σ’ εσένα διότι θα πρέπει να είσαι στέλεχος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Και αυτό μου το πιστοποιεί η θέση σου στα πολιτικά πράγματα της Ν. Ιωνίας. Τόσο, στο ότι είσαι επικεφαλής της παράταξης της «Αριστερής Όχθης» που μέχρι πρόσφατα κατέβαινε στις δημοτικές εκλογές στην Νέα Ιωνία, όσο και από το αξίωμα του Αντιδημάρχου που κατέχεις. Έτσι μπορείς να επηρεάσεις δυναμικά, τόσο τον αρχηγό σου, όσο και τα υπόλοιπα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Γιατί νομίζω, πως ένα αριστερό, δημοκρατικό κόμμα, θα πρέπει να ακούει τη φωνή της βάσης.

Γνωρίζω, ότι θέλετε να φέρετε δικαιοσύνη που η απόρροια της, θα είναι μάλλον η ευτυχία. Ενώ εμείς οι Επικούρειοι χρησιμοποιούμε την δικαιοσύνη και τις άλλες αρετές που είναι, η Σοφία, η Γενναιότητα και η Φρόνηση, για την ευτυχία μας και την ηδονή με φρόνηση. Δηλαδή οι αρετές είναι για εμάς το μέσον για την ευτυχία.   Άλλωστε για εμάς δικαιοσύνη είναι: «η σύμβαση που κάνουν μεταξύ τους οι άνθρωποι για να μην βλάπτονται.»

Στις προηγούμενες εκλογές εγώ δεν ψήφισα, ακολουθώντας τις θέσεις μου και την θέση του Επίκουρου που συνοψίζεται στο «λάθε βιώσας».  Εν τούτοις στις επερχόμενες εκλογές σκέπτομαι να σας υποστηρίξω. Πράγμα που μάλλον θα έκανε και ο Επίκουρος όταν έλεγε, να μην ασχολείστε με τους πολιτικούς και τις πολιτικές παρά μόνο όταν υπάρχει λόγος. Και τώρα κρίνω, πως υπάρχει λόγος.

Γεγονός είναι πως έχουμε πολλές διαφορές: και συγκεκριμένα, με τον Κρατισμό σας, με τον Διεθνισμό σας, με την τελεολογία σας, με την διαλεκτική γενικότερα, με το ότι ο άνθρωπος είναι παραγωγικό ον και όχι πολιτικό κ.τ.λ.

Όμως θα πρέπει να μας μιλήσετε, το τι θα κάνετε και ποια κατεύθυνση θα έχει η εξωτερική πολιτική. Να μας μιλήσετε: 

• Tι θα κάνετε  για την Α.Ο.Ζ.
• Τι θα κάνετε  για όλους αυτούς τους φουκαράδες τους «λάθρο-» μετανάστες,
• Ποιο προτείνετε για το όνομα των Σκοπίων κ.τ.λ.

Επίσης θα πρέπει να μας μιλήσετε και για την ασφάλεια, για την παιδεία, για την πολιτική σας στα νοσοκομεία, για το κοινωνικό σας έργο κ.τ.λ. και όχι μόνο για το μνημόνιο.

Εν τούτοις με την προσμονή, ότι περιμένω να σας ακούσω και άσχετα από την διαφωνία μου ή συμφωνία μου πάνω στις θέσεις σας για όλα αυτά, εκείνο που θέλω είναι να φύγουν αυτοί που μας οδήγησαν σ’ αυτήν την κατάσταση.

Έχω όμως και μερικές προτάσεις να σας κάνω και που μπορούν να συμπεριληφθούν  άνετα στο πρόγραμμά σας.

Οι προτάσεις που σας θέτω, είναι οι εξής:

 Α) Θα πρέπει στο πρόγραμμά σας να βάλετε και το δικαίωμα στην διαρκή Επικούρεια ευτυχία και ηδονή με φρόνηση και λιτότητα και όχι το δικαίωμα στην Αριστοτελική  ευτυχία των στόχων που προσιδιάζει περισσότερο με τον Καπιταλισμό.

Β) Θα πρέπει να γίνει γεγονός η απλή αναλογική.

Γ) Θα πρέπει σιγά, σιγά οι δήμοι να αρχίσουν να λειτουργούν με το σύστημα της άμεσης κληρωτής Δημοκρατίας με βάσει του συγγράμματος του Αριστοτέλη «Αθηναίων  Πολιτεία». Αργότερα να επεκταθεί σ’ όλες τις δομές του Κράτους.

Γνωρίζεις καλά, ότι μία κατάκτηση της Γαλλικής επανάστασης ήταν και οι ένορκοι. Δηλαδή οι κληρωτοί πολίτες. Ενθυμούμενοι την κλήρωση που υπήρχε στην αρχαία Αθήνα.

Δ) Θα πρέπει να εγκαλέσετε και να δικάσετε όλους τους διεφθαρμένους πολιτικούς κάθε βαθμίδας, δημοσιογράφους, καναλάρχες, εργολάβους κ.τ.λ. Να μας πουν πόσα έφαγαν, έκλεψαν, υπερκοστολόγησαν, έλαβαν παράνομες μίζες κ.τ.λ. και δημιούργησαν το χρέος που πληρώνει ο έντιμος πολίτης αυτής της χώρας.

Ε) Να γίνει κανονική ανάκριση στο Τσοχατζόπουλο που ισχυρίστηκε ότι ήταν 35 χρόνια στην πολιτική ζωή της χώρας και γνωρίζει πράγματα, γεγονότα και πρόσωπα.

Στ) Να γίνει διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους και να διακοπή η χρηματοδότηση προς την εκκλησία και ο μισθός των παπάδων και ιεραρχών.

Ζ) Να φορολογηθεί η εκκλησία και να μην ισχύουν τα χρυσόβουλα της πεθαμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζάντιο).

Η) Να σταματήσει η βοήθεια στον Πατριάρχη  και να παραιτηθείτε από την διεκδίκηση της επαναλειτουργίας της σχολής της Χάλκης.

Θ) Να επανεξεταστεί το καθεστώς του Αγίου όρους που είναι σφιγκοφωλιά πρακτόρων και να επιτραπεί η είσοδος στην περιοχή της Αθωνιάδας οροσειράς και γυναικών.

Ι) Να φορολογηθούν οι πλούσιοι και να απαλλαγούν κάθε φορολογίας οι πτωχοί και οι εργαζόμενοι.

ΙΑ) Να εισαχθεί ο θεσμός των χορηγιών και της αντίδοσης (δηλαδή της ανταλλαγής περιουσιών.)

Γνωρίζω την αντίδραση που θα υπάρξει από τους ολιγαρχικούς, τους αντιδραστικούς και τους κολλημένους απ’ όλα τα άτομα της παρακμής, αλλά θα πρέπει να δώσουμε ένα νέο ξεκίνημα στις λαϊκές δυνάμεις για την εδραίωση της Δημοκρατίας. Να αναβιώσουμε όσο μπορούμε την Δημοκρατία η οποία υπήρξε μέχρι το 338 πριν από την χρονολόγηση μας και καταργήθηκε με την μάχη της Χαιρώνειας.  

Δέκα τοις εκατό(10%) να κάνετε εξ όσων σου λέω, θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος.

Και με αυτήν την προοπτική όχι μόνο σας ψηφίζω αλλά και σας προπαγανδίζω.

Το παρόν κείμενο στάλθηκε σε  200

Emails, επαφές μου και διαβάστηκε

από μεγάλο αριθμό ατόμων στο FB.                                                                    

Νάσαι πάντα καλά και να ευδαιμονείς!

Με απεριόριστη φιλία!

Μπάμπης

Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας

του Βασίλη Ραφαηλίδη, "Ιστορία (κωμικοτραγική)
του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974", σελ. 419,436-7

Ένας κόμπος κάθεται στο λαιμό μου κάθε φορά που περνώ έξω από το Πολυτεχνείο. Το μπουντρούμι της Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας βρίσκεται πίσω από το Πολυτεχνείο. Κι όσοι πέρασαν από εκεί, δεν νομίζω πως θα ήταν δυνατό να έχουν διάθεση να συνεορτάσουν με τους πανηγυριώτες της 17ης Νοέμβρη. Εκεί μπροστά μας ξεφόρτωσαν για να μας παν στη σήμανση, λίγο πιο κάτω, στα Χαυτεία. Από την Ασφάλεια μέχρι το Πολυτεχνείο, η απόσταση είναι δυο βήματα. Κι ωστόσο μας φόρτωσαν στην κλούβα για να μας ξεφορτώσουν λίγο παρακάτω. Ίσως δεν ήθελαν να βλέπουν οι περαστικοί πως από την Ασφάλεια βγαίνουν πολιτικοί κρατούμενοι δεμένοι με χειροπέδες, σαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.

Ευτυχώς, να λες, που ήμουν δεμένος με τον Περικλή Κοροβέση — πάντα με τον Περικλή θα με δένουν από δω και πέρα σε κάθε μετακίνηση. Ίσως γιατί στην πρεμιέρα ήμασταν πολύ καλοί σαν ζευγάρι κωμικών. Ασουλούπωτοι και οι δύο, άνθρωποι με χιούμορ και οι δύο, προσφέραμε θέαμα υψηλής ποιότητας στο εθνικό θέατρο του παραλόγου. Μας μεταφέρουν την άλλη μέρα από την οδό Μπουμπουλίνας στην οδό Ρεθύμνης, εκεί κοντά, προς τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Σε ένα νεοκλασικό της συμφοράς, ήταν οι κοιτώνες των αστυφυλάκων που υπηρετούσαν στην Ασφάλεια.

Ήταν σκοτάδι πίσσα εκεί μέσα. Από πουθενά δεν έμπαινε φως και πουθενά δεν άναβε φως. Καμιά εικοσαριά ανθρώπους, μας αδειάζουν στον καινούργιο μας τάφο. Δεν έχω ιδέα, κανείς δεν θα ήταν δυνατό να έχει ιδέα, πόσες μέρες μείναμε εκεί. Ούτε ρολόι, ούτε φως, ούτε ώρες ύπνου, ούτε ώρες ξύπνιου. Προσπαθούσαμε να μετρήσουμε το χρόνο με το κατούρημα. Δύο κατουρήματα, μια μέρα. Το φαΐ, οι μανάδες συνέχιζαν να το πηγαίνουν στην Μπουμπουλίνας. Στη Ρεθύμνης ήμασταν ινκόγκνιτο. Κανείς δεν ήξερε πως υπάρχει κρατητήριο, παρεκκλήσιο το λέγαμε, στην οδό Ρεθύμνης. Όλοι γνώριζαν τον μητροπολιτικό ναό της οδού Μπουμπουλίνας, κι εκεί πήγαιναν τις προσφορές τους.

Και οι διάκονοι του εθνικού συμφέροντος, όπως λέμε στην Ελλάδα το ιδιωτικό συμφέρον, μετέφεραν τον άρτον ημών τον επιούσιον ιεροκρυφίως στο παρεκκλήσιον, όπου και κοινωνούσαμε των αχράντων μυστηρίων των σωτήρων του έθνους. Ανοίγαμε τα τάπερ στα τυφλά, κι ό,τι άρπαζαν τα δάχτυλα, τούτο το πανάρχαιο πιρούνι που είναι δυνατό να λειτουργήσει και σαν μαχαίρι. Κεφτέδες, φώναζε ο ένας τυφλοπόντικας. Κοτόπουλο έλεγε από δίπλα ο άλλος τυφλοπόντικας. Ήταν το παιχνίδι μας. Κι ο Περικλής Κοροβέσης να λέει ανέκδοτα και να μη σώνει ποτέ.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Γιώργο, έναν καλοκάγαθο αστυφύλακα μιας κάποιας ηλικίας που έπαιρνε σύνταξη σε λίγο. Απʼ αυτόν μαθαίναμε στο κρατητήριο, όπου οι εφημερίδες απαγορεύονταν αυστηρά, τα σημαντικά διεθνή γεγονότα. Αυτός ήταν που μας πληροφόρησε για το θάνατο του Γκεβάρα, για τον οποίο, άλλωστε, με δυσκολία έκρυβε το θαυμασμό του. Φυσικά, όλα αυτά μας ταʼλεγε εμπιστευτικά, σχεδόν συνωμοτικά.   Ωστόσο, δεν έκανε ποτέ κουβέντα για τη χούντα και τα σχετικά με τον πάνω κόσμο, των ζώντων Ελλήνων. Αυτών που ακόμα δεν ήξεραν τίποτα για τη μεγάλη ευκαιρία που θα τους προσέφερε το Πολυτεχνείο αργότερα, ώστε να νοιώσουν κι αυτοί λιγάκι αντιφασίστες, χαμένοι μέσα στη μεγάλη μάζα των δημοκρατών που πολιορκούσαν το Πολυτεχνείο.  Το μεγάλο πλήθος παρέχει ασφάλεια. Όσους κι αν συλλάβουν, όσους κι αν σκοτώσουν, ξέρεις πως οι πιθανότητες να σου συμβεί κακό είναι περίπου ίσες με τις πιθανότητες να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό του λαχείου. Ρισκάρεις λοιπόν, σχεδόν εκ του ασφαλούς κι έτσι ανέξοδα αποχτάς το δικαίωμα να παριστάνεις τον αντιστασιακό. Πού ήταν όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι όταν τους είχαμε ανάγκη; Μα, περίμεναν να ξεθυμάνει η χολέρα που λέγεται χούντα για να βγουν από το καβούκι, αυτοί οι καλοί νοικοκυραίοι.

Ο λαός της Αθήνας έβλεπε την χούντα να καταρρέει από τα ίδια της τα ανομήματα και μπήκε στον εύκολο αγώνα, έτσι για την τιμή των όπλων, που λέμε, και ίσα-ίσα για να λέμε πως την χούντα την έριξε ο λαός, τη στιγμή που και οι κότες ξέρουν εκείνο που καμώνονται πως δεν ξέρουν τα μουλάρια, ότι δηλαδή η χούντα έπεσε γιατί σάπισε. Γιατί, λοιπόν, σκοτώνονται να μαζέψουν τα σάπια φρούτα που κάθε χρόνο πέφτουν κάτω από το δέντρο του Πολυτεχνείου οι όψιμοι αντιστασιακοί; Και, βέβαια, δεν αναφέρομαι εδώ στους έτσι κι αλλιώς ζωηρούς έφηβους που, με κάθε ευκαιρία, το παίζουν επαναστάτες…ή περίπου.

Βρισκόμουν από την πρώτη μέρα της δικτατορίας στον προθάλαμο της κόλασης και ήδη είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι σιγά-σιγά με την ιδέα ενός θανάτου διά τυφεκισμού. Εκείνους τους πρώτους μήνες της αναγέννησης του φοίνικα από τις παλιές του στάχτες, που ξέμειναν από άλλους καιρούς, κανείς δεν ήξερε πως θα εξελιχτούν τα πράγματα.   Οι αντιστασιακοί σε ένα χρόνο, όταν θα γίνει φανερό πως η χούντα είναι της πλάκας, θα πληθύνουν πολύ. Εύκολα αντιστέκεται κανείς όταν ξέρει πως τουλάχιστον η ζωή του δεν κινδυνεύει. Όμως, εμείς είχαμε αρχίσει την αντίσταση κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα, χωρίς να νοιαστούμε και πολύ για τις συνέπειες της στράτευσής μας. Δεν ήμασταν μέλη της «Δημοκρατικής Άμυνας» που πάρα πολύ όψιμα αποφάσισαν να αντισταθούν κι αυτοί στη χούντα, κυρίως δια συνεδριάσεων.

Ήμασταν νέοι κομμουνιστές, που μπορεί να μην είχαμε ακόμα ιδιαίτερα αναπτυγμένη την πολιτική μας συνείδηση, πάντως συνείδηση του κινδύνου είχαμε. Το γεγονός πως τα ιδανικά μας αργότερα θα στραπατσαριστούν κι εδώ στην Ελλάδα, όπως παντού, απʼτους χυδαίους γραφειοκράτες, δεν μειώνει την αξία της στράτευσής μας σε έναν αγώνα που όχι μόνο δεν γινόταν για τα προσωπικά μας συμφέροντα, αλλά τα έβλαπτε στα σίγουρα. Είχα μπει στο αγώνα κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα της δικτατορίας. Αλλά στα μετά την πτώση της χούντας χρόνια δεν πήγα να γραφτώ στο σύλλογο των αντιστασιακών, για να μπορέσω να εξαργυρώσω σε κάποιο δημόσιο ταμείο τη μικρή, την ελάχιστη προσφορά μου στον αγώνα κατά της νέας παραλλαγής του παλιού φασισμού. Ούτε δέχτηκα να γραφτώ στην ΕΣΗΕΑ, το επαγγελματικό μου σωματείο, ως αντιστασιακός. Ούτε πήγα να εξαγοράσω τα εφτά χρόνια της δικτατορίας για να μου αναγνωριστούν ως συντάξιμα.

Κι όταν κάποτε απόχτησα τα από το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ προβλεπόμενα τυπικά προσόντα και πήγα να γραφτώ στο επαγγελματικό μου σωματείο, με απέρριψαν ως στερούμενο… ουσιαστικών προσόντων. Πέντε χρόνια απέρριπταν συνεχώς την αίτησή μου. Φαίνεται πως ούτε μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια κατάφερα να αποκτήσω ουσιαστικά προσόντα ως δημοσιογράφος. Και ξέρετε ποιοι αντέδρασαν περισσότερο στην εγγραφή μου; Αυτοί που γράφτηκαν ως αντιστασιακοί!   Για μένα, η πιο σημαντική πράξη ήταν το ότι μπόρεσα και αντιστάθηκα στον πειρασμό να εξαργυρώσω καθʼοιονδήποτε τρόπο τη στράτευσή μου στον αγώνα κατά της χούντας. Κι ακόμα, το ότι πέτυχα την εγγραφή μου στην ΕΣΗΕΑ με δικαστική απόφαση.

Ήμουν ο πρώτος δημοσιογράφος που εγγραφόταν στο επαγγελματικό του σωματείο με δικαστική απόφαση. Και η νομολογία που δημιουργήθηκε άνοιξε το δρόμο για πολλούς συναδέλφους. Δεν έχει σημασία που έχασα εφτά συντάξιμα χρόνια. Κέρδισα την αξιοπρέπειά μου. Άλλωστε από αξιοπρέπεια μάλλον παρά για λόγους ιδεολογικούς στρατεύτηκα στον αγώνα κατά της χούντας.   Πάντα έλεγα πως, ναι μεν είμαι κομμουνιστής, αλλά ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως από κομμουνιστής σκέτα είμαι επιπροσθέτως και καλός κομμουνιστής. Άλλωστε ένας ρεβιζιονιστής από πεποίθηση, όπως εγώ, ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει καλός κομμουνιστής. Εν πάση περιπτώσει, ήμουν και παραμένω ένας ελεύθερος σκοπευτής, που πάει με αυτούς που τον έχουν ανάγκη, και όχι με εκείνους που τους έχει ανάγκη για να τη βολέψει. Στρατεύτηκα με το κομμουνιστικό ΠΑΜ όχι γιατί με επιστράτευσε το κόμμα, αλλά γιατί έτσι έκρινα σκόπιμο.

Όπως και να΄ναι, το καλοκαίρι του 1968 είμαι ελεύθερος, ύστερα από δέκα μήνες φυλακή. Εντάξει, ήμουν ελεύθερος, αλλά τι να την κάνω την ελευθερία χωρίς δουλειά, χωρίς τους φίλους που είχαν σκορπίσει εδώ και κει στην Ευρώπη, στα νησιά και στις φυλακές; Το πρώτο που σκέφτηκα ύστερα από μια εβδομάδα ελεύθερου βίου ήταν να κάνω κάτι κατεπειγόντως ώστε να ξαναμπώ φυλακή, ή έστω εξορία. Το σκέφτηκα μεν σοβαρά, όμως ήταν αδύνατο να έχω επαφή με κάποια αντιστασιακή οργάνωση. Αφενός γιατί οι αντιστασιακές οργανώσεις είχαν ήδη μετακομίσει στο εξωτερικό για να κάνουν από κει τουριστική αντίσταση εκ του ασφαλούς, και αφετέρου διότι ήμουν ήδη σεσημασμένος, και οι συνωμοτικοί κανόνες λεν να μην πλησιάζεις τους σεσημασμένους.

Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απʼτην ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε την βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απʼτο εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια.

Ακούστε τώρα και τον Γιώργο Σεφέρη στο περίφημο κείμενο του κατά της χούντας, γραμμένο το Μάρτιο του 1969. Του χρειάστηκαν δυο χρόνια για να αποφασίσει να μιλήσει, λίγο πριν πεθάνει: «Είναι μια κατάσταση (η χούντα) που όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές με πόνο και μόχθο πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στο έλος, μέσα στα τελματωμένα νερά. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου..”

Γιατί κύριε; Είναι στάση πνευματικού ανθρώπου αυτή; ”Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα πολιτικό δεσμό και μπορώ να πω χωρίς φόβο και πάθος: Βλέπω μπροστά μου το γκρεμό που μας οδηγεί η καταπίεση. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή…” Σύμφωνοι, σεβαστέ μου, μεγάλε ποιητή. Όμως και οι δικτάτορες για εθνική επιταγή μιλούν. Ποιες από τις δυο εθνικές επιταγές είναι η σωστή; Σας βεβαιώ καμία. Η δικτατορία δεν είναι λύση. Όμως ούτε η μεγαλόστομη αοριστολογία ενός σπουδαίου ποιητή που συνήθισε να κρύβεται πίσω απ' την αμφισημία της ποίησης είναι λύση. Πάντως ο Σεφέρης μίλησε. Ο Ελύτης δεν μίλησε! Πάρα πολλοί δεν μίλησαν…

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Τούτη η αυθόρμητη παθητική αντίσταση στη χούντα έχει μάλλον έναν λυρικό παρά έναν επικό χαρακτήρα. Και η επέλαση των τανκς κατά των νεαρών αόπλων έχει περισσότερη σχέση με γκραν γκινιόλ μέσα στη νύχτα παρά με έπος. Το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση -από το ραδιόφωνο των φοιτητών- των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής.  

Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει.

Δεν πήγα ποτέ στο Πολυτεχνείο, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε τότε ούτε αργότερα. Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της «επετείου του Πολυτεχνείου», τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού. Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νοιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια.    

Η επιστροφή της πολιτικής

«Χωρίς ποντίκια και χωρίς Ελληνες»

της Αλεξανδρας Φιληνδρα και του Διονυση Mιντζοπουλου, Καθημερινή, 8/11/2012

Οι ταραχές ξεκίνησαν την 1η Αυγούστου. Ομάδες πολιτών, απόστρατοι και βετεράνοι κατέβηκαν στο κέντρο για μια διαμαρτυρία που δεν ήταν σαν τις άλλες. Οι διαδηλωτές είχαν στόχο το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τους μετανάστες. Μέρες νωρίτερα, μετανάστες ιδιοκτήτες ενός καφέ έδιωξαν από το μαγαζί τους πολίτη, ο οποίος στο μεθύσι του είχε πιάσει καυγά με τους σερβιτόρους. Το επεισόδιο πήρε μυθικές διαστάσεις. Ο κόσμος αναστατώθηκε από φήμες ότι μετανάστες ξυλοφόρτωσαν έναν αθώο πολίτη. Το βράδυ της 1ης Αυγούστου, πολίτες υποκινούμενοι από στρατιώτες, οπλισμένοι με λοστούς και ξύλα, επιτέθηκαν εναντίον των μεταναστών. Το πλήθος έσπασε βιτρίνες και κατέστρεψε ολοσχερώς καφέ και εστιατόρια, ενώ η αστυνομία και οι ειδικές δυνάμεις παρακολουθούσαν από απόσταση. Έπειτα από τέσσερις μέρες καταστροφών, όλα τα μαγαζιά των μεταναστών καταστράφηκαν, 150 άτομα τραυματίστηκαν και 25 προσήχθησαν στο αυτόφωρο.

Σε ποια γειτονιά της Αθήνας έγιναν αυτά τα επεισόδια και ο πληροφορημένος αναγνώστης δεν το πήρε χαμπάρι; Εχετε δίκιο να απορείτε. Τα γεγονότα αυτά που τόσο θυμίζουν τα συμβάντα στη Ραφήνα πριν από λίγες εβδομάδες, δεν συνέβησαν στην Ελλάδα του 2012 αλλά στο Τορόντο του Καναδά το 1918. Και, βέβαια, έχετε δίκιο να αναρωτιέστε γιατί είναι απαραίτητο να ξεθάψουμε μια τόσο παλιά ιστορία.

Ωστόσο, το επεισόδιο αυτό από την ιστορία του Καναδά έχει ιδιάζουσα σημασία για εμάς τους Έλληνες, καθώς στόχος των Καναδών πολιτών ήταν Έλληνες μετανάστες. Τον Αύγουστο του 1918, λοιπόν, πάνω από 5.000 Καναδοί επιτέθηκαν εναντίον των «βρωμο-Ελλήνων» κατοίκων του Τορόντο. Η καναδική ιστορία έχει κατατάξει αυτή τη ρατσιστική επίθεση, η οποία είχε τις ρίζες της στις κοινωνικές και πολιτικές αναταράξεις που έφερε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ανάμεσα στις «μεγάλες ντροπές» της χώρας.

«Ο Αύγουστος του 1918» αποτελεί μια από τις χειρότερες επιθέσεις κατά Ελλήνων μεταναστών, αλλά δεν είναι η μόνη. Το 1909, η ελληνική κοινότητα μπήκε στο στόχαστρο των κατοίκων της Ομάχα στη Νεμπράσκα, διότι τα αφεντικά στα εργοστάσια έφερναν Ελληνες εργάτες ως απεργοσπάστες. Ενα πλήθος 3.000 Αμερικανών κατέβηκε στην ελληνική γειτονιά για να παραδώσει τελεσίγραφο: «Αν θέλετε τη ζωή σας, να φύγετε από την Ομάχα». Στη Νέα Υόρκη, Αμερικανοί εστιάτορες έβαζαν ταμπέλες στις βιτρίνες τους που έλεγαν: «Αγνό αμερικανικό φαγητό. Χωρίς ποντίκια και χωρίς Ελληνες».

Η ελληνική παροικία της Βορείου Αμερικής έζησε για δεκαετίες τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και τον κοινωνικό αποκλεισμό σε μια ήπειρο που αναγνώριζε μόνο τους «λευκούς» ως πολίτες και θεωρούσε τους Έλληνες κατώτερη φυλή. Η κοινωνική ανθρωπολογία της εποχής είχε κατατάξει τους Έλληνες βιολογικά και ηθικά σε μια υποδεέστερη φυλή και αυτού του τύπου τα ρατσιστικά επιχειρήματα χρησιμοποιούνταν από την πολιτεία αλλά και από εργοδότες που παραβίαζαν τα δικαιώματα των Ελλήνων μεταναστών. Οι Αμερικανοί περιφρονούσαν τους Έλληνες μετανάστες διότι τους θεωρούσαν απείθαρχους, βρώμικους και βίαιους και πίστευαν ότι οι Έλληνες δεν είχαν τον πατριωτισμό και την ευγενή ψυχή που απαιτούσε η χώρα. Στον αμερικανικό Νότο, οι Έλληνες, όπως και οι μαύροι και οι Μεξικανοί, αντιμετώπισαν τη βία και τον τρόμο της Κου-Κλουξ-Κλαν, της ρατσιστικής οργάνωσης που δεν απέχει πολύ σε ιδεολογία από τη Χρυσή Αυγή.

Ο απόδημος Ελληνισμός γνωρίζει καλά τι θα πει ρατσισμός και ποια είναι τα αποτελέσματά του. Επίσης αναγνωρίζει τις ευκαιρίες που του δόθηκαν στις νέες πατρίδες και είναι περήφανος για τη μεγάλη συμβολή όλων των μεταναστών στην ανάπτυξη των χωρών αυτών. Οπως μας θλίβει και μας οργίζει η συμπεριφορά των Καναδών και των Αμερικανών για τις φοβερές αδικίες που διέπραξαν με θύματα τους συμπατριώτες μας, εξίσου πρέπει να μας σοκάρει και η βία εναντίον μεταναστών στη Ραφήνα και οπουδήποτε αλλού. Αυτή η συμπεριφορά είναι ενάντια στις αξίες που θέλουμε να έχουμε ως έθνος και συνιστά βαθιά προσβολή στην ιστορική μνήμη των δικών μας μεταναστών που αγωνίστηκαν σκληρά για να κερδίσουν ίσα δικαιώματα και σωστή μεταχείριση και των δικών μας ξενιτεμένων πατεράδων.

Φταίει το μονοτονικό!

ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

του Βασίλη Αγγελικόπουλου, Καθημερινή, 4/11/2012

Το καταλαβαίνω να κάθεται ο απληροφόρητος μπροστά στο χαζοκούτι και να παρακολουθεί με τις ώρες τα διάφορα «πολιτικά τοκ-σόου» όπου ποταμός η ιλύς και σπάνια σαν ρινίσματα χρυσού η ουσία. Νομίζει ότι θα πληροφορηθεί κάτι ουσιαστικότερο γι’ αυτά που συμβαίνουν -για να πάρουμε την καλύτερη εκδοχή. (Διότι είναι κι αυτοί που απλώς το μαλλιοτράβηγμα ημών το επιούσιον δος ημίν σήμερον εύχονται και αναμένουν). Αλλά να κάθονται και άνθρωποι σκεπτόμενοι κι ενημερωμένοι να υφίστανται τέτοιου είδους «συζητήσεις», αυτό σαν αυτοτιμωρία μου φαίνεται -και τρέχα γύρευε ποιες φροϊδικές θεωρίες εξηγούν το φαινόμενο. Χώρια τα εκζέματα που προκαλούν τα «ελληνικά» των ΜουΜουΕ εν γένει. Αλλ’ αυτό πια από πού να το πιάσεις. 

Πιάσε για παράδειγμα τη δημοφιλή προσφάτως χρήση «καθαρευούσης» ή και αρχαϊζούσης ακόμη από νεοσσούς της τηλε/ραδιοφωνικής δημοσιογραφίας -οι οποίοι προφανώς πιστεύουν ότι θα θαμπώσουν το πόπολο απλώς και μόνο επειδή τυγχάνουν ομιλούντες «καθαρευούσης». Ο τραγέλαφος. Άσε δε όταν απροκλήτως και ακωλυτί αισθάνονται την υποχρέωση να εκφέρουν γνώμην διά το γλωσσικόν. (Όπως ακριβώς ο άγιος Λιμένος Πειραιώς αισθάνεται την υποχρέωση να εκφέρει γνώμη για το στοματικόν). 

Εκεί (οι περί το γλωσσικόν, και ουχί το στοματικόν, ομιλούντες) συχνά καταλήγουν αναθεματίζοντας και αυτοί τον αποδιοπομπαίο τράγο της μόδας -τουτέστιν το μονοτονικό. Χωρίς προφανέστατα να έχουν ποτέ προβληματιστεί πολύ περισσότερο διαβάσει και πληροφορηθεί στοιχειωδώς γιατί τόσοι κορυφαίοι επιστήμονες ειδικοί στα της γλώσσας, των γραμμάτων, της ιστορίας και του πολιτισμού μας εν γένει κατέληξαν στο συμπέρασμα (πολύ πριν από την κακόζηλη -και γλεντημένη, αλλά μπανάλ τώρα για τους εκ των υστέρων εστέτ- δεκαετία του ’80) ότι το πολυτονικό έπρεπε να καταργηθεί.

Και πόσοι και ποιοι πολυετείς αγώνες απαιτήθηκαν. 

Αλλά τι να πεις γι’ αυτά τα φρουτάκια της ραδιο/τηλε/καθαρευούσης όταν καθηγητές της Αθήνησι Φιλοσοφικής επιπολαιογραφούντες διακηρύσσουν πως «η κατάργηση των τόνων δεν επέφερε ουσιαστικά καμιά πρόοδο στη γλωσσική διδασκαλία – τουναντίον θα έλεγα…». Oχι η καταβαράθρωση του επιπέδου διδασκαλίας -και της διδασκαλίας της γλώσσας ειδικότερα (μέσα και οι ευθύνες των «καθηγητικών» λεγόμενων πανεπιστημιακών σχολών)- όχι η εκβαρβάρωση του σχολικού περιβάλλοντος όχι τα χίλια μύρια δεινά της εκπαίδευσης αλλά η κατάργηση των τόνων φταίει για την αγλωσσία που παράγουν τις τελευταίες δεκαετίες τα σχολεία μας. 

Αλλά για να μη μεροληπτούμε θα πρέπει να πούμε ότι ακόμα και έγκυροι δημοσιογράφοι (ή εκδότες καλών βιβλίων) ακόμα και από τούτην εδώ την εφημερίδα -που υπήρξε πάντα ευαίσθητη στα της γλώσσας και η οποία πρωτοστάτησε στην εφαρμογή του μονοτονικού στον Τύπο- ολισθαίνουν ενίοτε σε υπερβολές (και βάλε) όπως ότι το μονοτονικό φταίει για τον «αισθητικό εκβαρβαρισμό της σύγχρονης γραφής» (διότι επήλθε «στραγγαλισμός της ετυμολογικής ρίζας των ξένων ονομάτων στη φωνητική, ελληνική απόδοσή τους» ή διότι εξέλιπεν το τονοπνευματικόν «καλλιγράφημα» και άλλα αισθητικολυρικά παρόμοια), το μονοτονικό φταίει για τα «βλαχο-αγγλικά» greeklish που σαρώνουν στο Ιντερνετ (αλλά αυτό δεν φαίνεται να προκαλεί και τόσο την αισθητική ή την μήνιν των εραστών του πολυτονικού) -ώς και για «την οικονομική και κοινωνική μας χρεοκοπία» φταίει κατά βάθος το μονοτονικό. Ε, τι να πουν μετά οι ψιλοί ραδιο/τηλε/γλωσσαμύντορες.

Τρεις Χριστούληδες στον ίδιο χώρο...

Ένα ψυχιατρικό πείραμα για την ταύτιση με ξένα πρόσωπα.

Το έτος 1663 ζούσε στο Παρίσι ένας άντρας που ονομαζόταν Simon Morin, για τον οποίο έγραψε αρκετά χρόνια αργότερα ο Βολταίρος. Αυτός ο Μορέν είχε ενοράσεις και πίστευε ότι ήταν «υιός του θεού» όπως είχε μάθει τις ιστορίες για τον Χριστούλη στο σπίτι και στο σχολείο.

Ο ισχυρισμός του Μορέν αποτελούσε κατά την άποψη της εκκλησίας αιρετική αλαζονεία – κανείς δεν ενδιαφερόταν ότι ο άνθρωπος ήταν τρελός, όπως και πολλοί άλλοι μέχρι των ημερών μας. Οι υπηρέτες της αγάπης, χριστιανοί κληρικοί, θα τον είχαν κάψει από την αρχή στην πυρά, αλλά κάποιος υπέδειξε να τον κλείσουν δοκιμαστικά στο ψυχιατρείο, μήπως απαλλασσόταν από τα δαιμόνια.

Εκεί καλοπερνούσε ο Μορέν, μέχρι που γνωρίστηκε με έναν άλλον τρόφιμο του ψυχιατρείου, ο οποίος ισχυριζόταν ότι είναι ο «θεός», αυτοπροσώπως. Η εμπειρία αυτή ταρακούνησε τόσο πολύ τον Μορέν, ώστε αναγνώρισε τη δική του ψυχασθένεια που τον οδηγούσε να ταυτίζεται με ένα άλλο, μυθικό πρόσωπο.

Στη συνέχεια συνήθισε όμως ο Μορέν στην ιδέα ότι ο άλλος ήταν τρελός και ότι αυτός ήταν πράγματι ο «υιός του θεού», οπότε επανήλθε στην αρχική ιδεοληψία του. Τελικά η χριστιανική εκκλησία τον οδήγησε ως αιρετικό στην πυρά…

Με αυτές τις εμπειρίες ξεκίνησε κάπου 200 χρόνια αργότερα ο Αμερικάνος ψυχίατρος Milton Rokeach να διερευνά τα θέματα της ταύτισης με ξένα πρόσωπα και αναρωτιόταν, αν ισχυρίζομαι ότι είμαι ο Ναπολέων και συναντήσω κάποιον, ο οποίος επίσης ισχυρίζεται ότι είναι ο Ναπολέων, δηλαδή εγώ, δεν θα έπρεπε αυτή η εμπειρία να καταστρέψει την ιδεοληψία μου και να καταλάβω ότι δεν μπορεί να είμαι κάποιος που είναι ένας άλλος; Μήπως αυτό ήταν μια δυνατότητα ίασης της ψυχασθένειας;

Για το σκοπό αυτό μάζεψε ο ψυχίατρος τρεις ψυχασθενείς, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι είναι ο Ιησούς Χριστός, όπως τον μάθανε στην οικογένεια και στο σχολείο. Εγκατέστησε αυτούς τους τρεις ασθενείς στο Ypsilanti State Hospital του Μίτσιγκαν (άγνωστο από πού προκύπτει το όνομα Υψηλάντη!) και τους άφησε να συζήσουν στον ίδιο χώρο, καθένας με την ιδεοληψία του.

Το καλοκαίρι του 1959 συστήθηκε καθένας από τους τρεις στους υπολοίπους λέγοντας:

 Λέγομαι Joseph Cassel, 58 ετών, και στην πραγματικότητα είμαι ο θεός.

 Ονομάζομαι Clyde Benson, 70 ετών, και είμαι ο θεός σας.

 Στο πιστοποιητικό γεννήσεως αναφέρεται ότι λέγομαι Leon Gabor, 38 ετών, αλλά στην πραγματικότητα είμαι ο ξαναγεννημένος Ιησούς Χριστός.

Και οι τρεις ψυχοπαθείς ήξεραν με ακρίβεια τα θεολογικά δόγματα περί τριάδας που είναι ένας θεός, αλλά τρεις κ.ο.κ., αλλά τα εισέπρατταν ως δική τους ιδιότητα. Επί δύο έτη ζούσαν, έτρωγαν και κοιμόντουσαν μαζί, αλλά καθένας παρέμενε σταθερός στην πίστη του, όπως δεν αλλάζουν ως οπαδοί ομάδα κάποιοι που ζούνε επί χρόνια μαζί. Καθένας είχε μια διαφορετική εξήγηση γιατί ήταν αυτός ο θεός και όχι οι άλλοι:

• Ο Cassel δήλωνε ότι οι άλλοι δύο δεν ήταν πραγματικοί άνθρωποι αλλά μηχανές, χωρίς αυτονομία σκέψης και κινήσεων.
• Ο Benson ισχυριζόταν ότι οι άλλοι δύο έκαναν το θεό για λόγους επίδειξης, αλλά ήξεραν ότι δεν έχουν σχέση με αυτόν που είναι ο πραγματικός θεός.
• Ο νεότερος των τριών, Gabor, ήξερε ότι οι άλλοι δύο είναι τρόφιμοι του ψυχιατρείου, ενώ αυτός έρχεται και φεύγει όποτε θέλει, αφού είναι θεός.

Κάποια μέρα άρχισε ο Gabor να ισχυρίζεται ότι είχε και μία γυναίκα, ενώ ποτέ δεν είχε οποιαδήποτε σχέση με γυναίκα. Ο ψυχίατρος άρχισε να του στέλνει επιστολές της «γυναίκας» του, η οποία τον θερμοπαρακαλούσε να αφήσει τις ιστορίες με την ξένη ταυτότητα και να επιστρέψει στην οικογένεια ως απλός άνθρωπος που είναι. Ο Gabor άρχισε να εκνευρίζεται με τις ανοησίες της «γυναίκας» του και κάποια στιγμή διέκοψε τις σχέσεις μαζί της, δεν ήθελε να ξαναπάρει γράμμα της.

Το καλοκαίρι του 1961 ολοκλήρωσε ο ψυχίατρος το πείραμα και διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει κανένας από τους ασθενείς του άποψη για την θεϊκότητά του… Και οι τρεις ασθενείς έμειναν μέχρι που πέθαναν από φυσικά αίτια στο ψυχιατρείο και ο γιατρός έκανε γνωστό το πείραμά του με ένα βιβλίο που συνέγραψε.

Ωρολογιακές βόμβες