Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (34)

Έλενα Χ., 43 ετών με μια 16χρονη κόρη.

Από τον καθολικισμό στην αθεΐα- 

Γεννήθηκα στην πόλη Σάσσαρι της Σαρδηνίας (Ιταλία) και σπούδασα νοσηλευτική στην Ελλάδα, χωρίς όμως να ακολουθήσω αυτό το επαγγελματικό αντικείμενο. Τώρα, δουλεύω ως γραμματέας στο δικηγορικό γραφείο του συντρόφου μου και τις ελεύθερες ώρες μ’ αρέσει να παιδεύω το μυαλό μου με το διάβασμα διάφορων βιβλίων, ιστορικών και θρησκειολογικών κυρίως αναγνωσμάτων.

Είμαι Ιταλοελληνίδα, πράγμα που σημαίνει ότι μεγάλωσα υπό την επιρροή δύο μεγάλων πολιτισμών και θρησκευτικών δογμάτων. Και κάπου εκεί άρχισε και η οδύσσειά μου, πάνω στο θέμα «θρησκεία».

Βαφτίστηκα ως καθολική και μεγάλωσα υπό την κατήχηση του καθολικισμού. Η μητέρα μου -καλή και πιστή καθολική- φρόντιζε να μου μιλάει για τον Χριστούλη και τα αγγελάκια, πολύ πριν καν καταλάβω τον ίδιο μου τον εαυτό. Έμαθα για τον φόβο της αμαρτίας και την απειλή της αιώνιας κόλασης, χωρίς καν να ξέρω τί είναι η αμαρτία και χωρίς να καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να αισθάνομαι αμαρτωλή, ενώ συνέχιζα να έχω καθαρή συνείδηση!

Στο τέλος με κατάφεραν να γίνω κι εγώ μια φανατικά πιστή καθολική, με ένα τρόπο  όμως που συνέχιζα να είναι αποπροσανατολισμένη και μπερδεμένη, πάνω σε πολλά θέματα της θρησκείας.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις λειτουργίες της Κυριακής, όπου πολλές φορές ο οικογενειακός φίλος και επίσκοπος της μητέρας μου, έκανε τη λειτουργία στο σπίτι μας: οι συζητήσεις κατήχησης και προσηλυτισμού ήταν μόνιμες, ακόμα και την ώρα του μεσημεριανού φαγητού!

Μετακομίζοντας μόνιμα στην Ελλάδα,  κάπου στην εφηβεία, η κόντρα μου με την ορθοδοξία δεν άργησε να εκδηλωθεί. Στο Λύκειο πια, οι διαφωνίες με τους καθηγητές θρησκευτικών ήταν παροιμιώδεις!  Οι καθηγητές από την μια, προσπαθούσαν να επιχειρηματολογούν υπέρ της ορθοδοξίας, πετώντας στα μούτρα μου την άποψή τους ότι  «οι καθολικοί είναι αιρετικοί, φανατικοί και υπέρμαχοι ενός ανυπόστατου δογματισμού», λες και οι ίδιοι ήταν διαφορετικοί!  Εγώ από την άλλη, πεισμωμένη γι’ αυτά που άκουγα, υπερασπιζόμουν το περιβόητο δόγμα του figlioque –λες και το είχα επινοήσει εγώ– και την αμάθεια των ορθοδόξων πάνω στα θέματα των θρησκειών γενικά, με τα αντίστοιχα καθολικά επιχειρήματα!

Στο τέλος, καθένας έμενε αμετακίνητα ταμπουρωμένος στις θέσεις του, με μένα να γίνομαι αντιπαθής στην τάξη, αλλά και περισσότερο αδιάλλακτη από ποτέ. Ουσιαστικά, μου μεγάλωναν το θρησκευτικό μου μένος, ενάντια σ' ό,τι ήταν κατά του καθολικισμού!

Εκείνα τα χρόνια άρχισα να μελετώ πολύ τις θρησκείες και συγχρόνως σκεφτόμουν  σοβαρά να γίνω μοναχή σε κάποιο καθολικό μοναστήρι-εκπαιδευτήριο στην Ιταλία. Μικρή άλλωστε πήγαινα κι εγώ στην καλόγριες και είχα μια πρώτη επαφή με αυτά τα εκκλησιαστικά ιδρύματα. Πάνω σ’ αυτό, θα ήθελα να καταθέσω μια ανάμνηση που έχω από τις ευγενικές καλόγριες: όποιο παιδάκι -και μιλάμε για την ηλικία των 7 ετών- ήταν λίγο άτακτο ή δεν παρακολουθούσε στο μάθημα ή δεν καταλάβαινε, το βάζανε τιμωρία κάτω από τη μεγάλη έδρα της δασκάλας! Η τιμωρία ακούγεται τώρα ασήμαντη, αλλά τότε μας φαινόταν πολύ υποτιμητική, όταν μάλιστα σε έβλεπαν όλα τα άλλα παιδάκια της τάξης!

Ο πατέρας μου μαθαίνοντας τις απόψεις μου, άρχισε να ανησυχεί. Άθεος εκείνος από γεννησιμιού του σχεδόν, πήρε τα ηνία στα χέρια του. Ήταν πάντα διακριτικός στις διδαχές του. Διάβαζε αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους και, όταν εντόπιζε κάτι καλό, το διάβαζε πάντα φωναχτά και μετά σχολιάζαμε το κείμενο. Ποτέ δεν τον άκουσα να μου μιλάει για θρησκείες (αν και είχε βαφτιστεί ορθόδοξος), για πολιτικές πεποιθήσεις ή για το πού πρέπει να πιστεύω. Με κατηύθυνε πάντα στο διάβασμα και στη μάθηση. Τα συμπεράσματα έπρεπε μετά να είναι δικά μου.

Μου λέει κάποτε ο πατέρας μου: «Πριν σκεφτείς να κάνεις οτιδήποτε στη ζωή σου, διάβασε και άνοιξε τους ορίζοντές σου προς όλες τις κατευθύνσεις και σε όλους τους τομείς. Ίσως τότε βρεις απαντήσεις στα διλήμματα σου, από κει που δεν θα το περιμένεις. ΑΛΛΑ πρώτα, άνοιξε το μυαλό σου. Μόνο τότε θα πάρεις αποφάσεις σωστές, χωρίς να το μετανιώσεις ποτέ.»

Όπερ και εγένετο! Άλλωστε, η μαμά μου, οι διάφοροι φίλοι επίσκοποι και παπάδες (βέβαια, όλοι τους μορφωμένοι) δεν κατάφερναν να μου καλύψουν απορίες και ανησυχίες που αποκτούσα όσο μεγάλωνα. Ένοιωθα βαθιά μέσα μου, ότι τα κενά συνέχιζαν να υπάρχουν και απαντήσεις δεν έλεγαν να δοθούν!

Βέβαια, το τραγικότερο συνέβη όταν ανακάλυψα ότι στο σχολείο, όχι μόνο δεν μαθαίναμε τις πραγματικές  διδασκαλίες των διάφορων πατέρων, αγίων ή οσίων (π.χ. Αποστόλου Παύλου, Βασιλείου, Χρυσοστόμου κτλ.) αλλά φρόντιζαν να αποσιωπούν ή να αλλοιώνουν πολλά θέματα, που αφορούσαν τη βίβλο (ιδίως την Π.Δ.), με κύρια δικαιολογία  τη γνωστή  καραμέλα της «μεταφοράς». Δεν εννοούσε αυτό, άλλο ήθελε να πει, το οποίο ο ίδιος ο σοφός «πατέρας» τους δεν ήταν σε θέση να το διατυπώσει! Τόσο πολύ τον ευτελίζουν, έπρεπε να έρθει ο σημερινός επαγγελματίας παπάς για να τον συμπληρώσει!

Τα εξωσχολικά βιβλία βέβαια που ήταν σοβαρά και επιστημονικά, όπως Επίκουρος, Νίτσε, Richard Dawkins, Karlheinz Deschner, Δημήτρης Λιαντίνης, Χρήστος Γιανναράς κ.ά., μου παρουσίαζαν μια άλλη πραγματικότητα. Τα κενά στη σκέψη μου άρχισαν να γεμίζουν και σταδιακά να μου δίνονται οι απαντήσεις που έψαχνα. Έτσι, η ζυγαριά δεν γέρνει πια υπέρ της θρησκείας! Η λογική είχε πλέον εδραιωθεί μέσα μου και η ηρεμία του μυαλού και η κατανόηση της αλήθειας άρχισαν να θριαμβεύουν.

Έτσι, πριν απορρίψω για πάντα μια θρησκευτική ιδεοληψία, πιστέψτε με, μελέτησα το θέμα από πολλές πλευρές. Η ελευθερία όμως της σκέψης είναι το σημαντικότερο πράγμα και δυστυχώς, καμιά θρησκεία δεν μπορεί να σου την προσφέρει στο βαθμό που χρειάζεται κάθε άνθρωπος για να «αναπνεύσει» σωστά! Η θρησκεία εγκλώβιζε το πνεύμα μου, καταπίεζε τις επιθυμίες και τη συνείδησή μου. Έπρεπε λοιπόν, να σπάσω αυτά τα δεσμά και να απελευθερωθώ!

Μετά από τόσα χρόνια, από  όλα αυτά που έζησα μου έμεινε και ένα καλό μάθημα:  Έμαθα  να  ζω πλέον χωρίς το θρησκευτικό φανατισμό που δηλητηρίαζε κάθε στιγμή της ζωής μου. Να μην βλέπω δαίμονες και φαντάσματα στην καθημερινότητα μου. Να ζω «αναμάρτητη», γαλήνια και ευτυχισμένη, χωρίς να διακατέχομαι από άγχος και φόβο μην χάσω τον ιουδαιοχριστιανικό «παράδεισο».

Ο παράδεισός μου, η πίστη μου, η αγάπη μου για τα πάντα, είναι εδώ στη Γη. Βρίσκεται σε ό,τι δημιούργησα και για τα οποία αισθάνομαι περήφανη. Και τώρα κατάλαβα, με ανοιχτούς πλέον τους ορίζοντες μου, ότι η αιώνια μετά θάνατον ζωή, (είναι αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες για την υστεροφημία) είναι αυτή η ίδια η περηφάνια που αισθανόμαστε, η πληρότητα και η ευτυχία.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να προσθέσω πως, από τότε που δήλωσα τον αθεϊσμό μου, άρχισα να αποκτώ περισσότερους επικριτές και εχθρούς… Όχι γιατί τους κάνω κάποιο κακό… Απλά και μόνο επειδή τους λέω πως δεν πιστεύω πια, σε ό,τι πιστεύουν εκείνοι. Δεν τους ενδιαφέρει το ποιόν ενός ατόμου, η ηθική του υπόσταση κτλ, παρά μόνο η θρησκευτική του πίστη.

Έτσι, μέσα στα χρόνια, έμαθα πως οι πιο θρησκευόμενοι άνθρωποι, μπορεί να κρύβουν μέσα τους το μεγαλύτερο μίσος. Ή πως η ανηθικότητα συγκαλύπτεται τέλεια μέσα σε ένα θρησκευόμενο μυαλό. Αισθάνονται πως απειλούνται από έναν ευτυχισμένο άθεο, ίσως γιατί αυτοί οι ίδιοι δεν μπορούν να χαρούν την ζωή, έτσι όπως είναι αυτή, ΟΜΟΡΦΗ!

Κάπως τους καταλαβαίνω όμως τους υποκριτές πιστούς! Ξέρετε πόσο δύσκολο και συνάμα γενναίο, είναι να δεχτείς ότι μετά το θάνατό σου δεν θα υπάρξει συνέχεια; Οι θρησκευόμενοι αυτό δεν μπορούν να το αντέξουν. Δεν αντέχουν τη φυσική πραγματικότητα και φτιάχνουν μια άλλη, δική τους, όπου εκεί θα αισθάνονται ασφαλείς και θα μειώσουν το φόβο του θανάτου. Ο άθεος δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο, είναι σωστός και ηθικός επειδή έτσι αισθάνεται από τη φύση και την παιδεία του, χωρίς να τον πιέζει ο φόβος κάποιας κόλασης. Λειτουργεί σαν κοινωνικός άνθρωπος, με σεβασμό και κανόνες, και αυτό του προσδίδει περισσότερο κύρος και έτσι εμπνέει σεβασμό γιατί δεν καθοδηγείται από «ανώτερες δυνάμεις», που του λένε τι πρέπει να κάνει και τι όχι.

Είναι καλός επειδή το θέλει ο ίδιος. Δεν έχει ενοχές γιατί έχει καθαρή συνείδηση. Συμπεριφέρεται ηθικά κι ας ξέρει ότι δεν θα «ανταμειφθεί στην άλλη ζωή» γι' αυτό. Κοιμάται ήσυχος γιατί δεν τον παρενοχλούν ψυχαναγκαστικά δαιμόνια θρησκοληψίας. Με λίγα λόγια, ο άθεος είναι ένα φυσιολογικό ον, που δεν ντρέπεται για την ανθρώπινη φύση του!

Διδάσκω στην κόρη μου την ομορφιά των συναισθημάτων, της λογικής, της επιστήμης, της φύσης, της ηθικής των ίδιων των ανθρώπων, χωρίς να αισθάνεται η ίδια ενοχές η φοβίες. Της μεταδίδω την αγάπη για το διάβασμα, τις καινούριες ιδέες και πως πρέπει πάντα να αναζητάει, να σέβεται, να ψάχνει, να μαθαίνει, να αναρωτιέται, να ζει!

Της μαθαίνω ακόμα πώς να είναι ανεξάρτητη, χωρίς να χρειάζεται θρησκευτικά  δεκανίκια. Να έχει τη δυνατότερη πίστη στον εαυτό της και ύστερα πίστη σε ό,τι θα αγαπάει και θα θαυμάζει - είτε αυτό θα λέγεται ένας έρωτας ή ένα παιδί, είτε θα λέγεται φύση ή κάποια ιδέα.

Βέβαια, ακόμα και η 16χρονη κόρη μου, δέχεται ρατσιστικά σχόλια ή κακή συμπεριφορά των καλών θρησκευόμενων πιστών. Την δέχονται και την εκτιμούν όσο δεν γνωρίζουν τα πιστεύω της και την απομακρύνουν από την μια στιγμή στην άλλη, όταν μαθαίνουν ότι είναι αθεΐστρια. Την απορρίπτουν κι ας έλεγαν πριν ότι είναι ένα πολύ καλό και ευαίσθητο, ώριμο παιδί!

Όλα αυτά δεν είναι βέβαια σοβαρά, αλλά μας κάνουν ακόμα δυνατότερους, γιατί καταλαβαίνουμε ότι είμαστε με το μέρος του ορθολογισμού και της δικαιοσύνης. Εγώ σαν μάνα πρώτα και σαν αθεΐστρια μετά, της μαθαίνω να μην απορρίπτει κάποιον λόγω της πίστης του, αλλά με βάση το ποιον του. Όλα τα άλλα είναι περιττά και ασήμαντα.

Η ζωή είναι τόσο σύντομη που πρέπει να την αναλώνεις σε αξίες περισσότερο σημαντικές από ότι σε έναν ανάλγητο θεό-τιμωρό!

Αμήν!

ΥΓ: Στη γνωστή μου κυρία, η οποία είναι και μάνα, που δεν ξαναπάτησε σπίτι μου, επειδή της είπα ότι, όσο θα υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν από πείνα, εγώ θα αδυνατώ να πιστέψω σ' έναν φιλεύσπλαχνο θεό, της χρωστώ απέραντη ευγνωμοσύνη γιατί, με τη θρησκόληπτη συμπεριφορά της, με επιβεβαίωσε σε ό,τι πίστευα και γι’ αυτό παραμένω αμετακίνητη στην άποψή μου!

Το τίμημα της οπισθοδρομικότητας

ΒΗΜΑ, 16/2/2012

Συμβόλαιο θανάτου με θύματα τον... εαυτό τους φαίνεται πως είχαν συνάψει δύο ιερείς στην Κολομβία, οι οποίοι δολοφονήθηκαν πριν από έναν χρόνο στην Μπογκοτά. Οπως αποκάλυψαν οι Αρχές, οι ιερείς είχαν συμφωνήσει να αυτοκτονήσουν μαζί αφότου ο ένας τους διαγνώστηκε με AIDS, γιαυτό προσέλαβαν επαγγελματίες δολοφόνους επειδή δεν άντεχαν οι ίδιοι να πάρουν τη ζωή τους.

Οι συγγενείς των νεκρών ιερέων επιμένουν ότι δεν είναι έτσι. Λένε ότι οι δικοί τους έπεσαν θύματα ένοπλης ληστείας και αρνούνται τα στοιχεία που ήθελαν τους δύο άντρες να διατηρούν ομοφυλοφιλική σχέση. Δύο από τους φερόμενους ως δολοφόνους εντοπίστηκαν από κλήσεις που είχαν κάνει οι ιερείς στα κινητά τους τηλέφωνα.

Ο 37χρονος πατήρ Ρίτσαρντ Πιφάνο και ο 35χρονος πατήρ Ραφαέλ Ρεατίγκα βρέθηκαν νεκροί από σφαίρες σε ένα αυτοκίνητο στη νότια Μπογκοτά τον Ιανουάριο του 2011.

Η εισαγγελία υποστηρίζει ότι πλήρωσαν τους ύποπτους επαγγελματίες δολοφόνους περίπου 6.500 ευρώ για να τους σκοτώσουν και να το κάνουν να φανεί σαν απόπειρα ληστείας.

Οι δύο ιερείς ήταν φίλοι από την ιερατική σχολή και συχνά έκαναν μαζί την χριστουγεννιάτικη λειτουργία, αλλά και άλλες λειτουργίες, σύμφωνα με τον κολομβιανό Τύπο.

Στην τελευταία του λειτουργία, ο πατήρ Ρεατίγκα ζήτησε από τους ενορίτες του να προσευχηθούν στην Σάντα Μάρτα, την προστάτιδα των χαμένων σκοπών, ενώ ο πατήρ Πιφάνο ζήτησε από τους πιστούς να προσευχηθούν για τον ίδιο.

Για το γάμο σας στο δήμαρχο

Ακόμα και στην επαρχία ο πολιτικός γάμος κερδίζει έδαφος έναντι του θρησκευτικού

του Γιαννη Ελαφρού, Καθημερινή, 25/2/2012

Στροφή στον πολιτικό γάμο πραγματοποιούν τα τελευταία χρόνια οι Ελληνες, σαν αποτέλεσμα κυρίως της οικονομικής κρίσης και της λιτότητας. Όπως δείχνουν τα πρώτα στοιχεία που συνελέγησαν από μεγάλους δήμους της Αττικής, αλλά και άλλα που είδαν το φως της δημοσιότητας από την επαρχία, οι πολιτικοί γάμοι αυξάνονται τα τελευταία χρόνια σε αριθμό, την ώρα μάλιστα που ο συνολικός αριθμός των γάμων μειώνεται. Έτσι, οι πολιτικοί γάμοι σε πολλούς δήμους υπερτερούν ήδη των θρησκευτικών.

Η εικόνα έχει αλλάξει

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 τα ζευγάρια που επέλεγαν τον πολιτικό γάμο ήταν πολύ λίγα. Για να φορέσουν βέρες στο δημαρχείο προσέφευγαν κυρίως ζευγάρια που επείγονταν για διάφορους λόγους, άνθρωποι με διαφορετική θρησκευτική πίστη, ή που για λόγους συνείδησης και ιδεολογίας (άθεοι κ.λπ.) δεν επιθυμούσαν να παντρευτούν ενώπιον ιερέα. Η εικόνα αυτή έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια, όπου πλέον οι πολιτικοί γάμοι γίνονται κατά εκατοντάδες και διεκδικούν το προβάδισμα σε σχέση με τους θρησκευτικούς. 

Στον Δήμο Αθηναίων υπερδιπλασιάστηκαν σε σχέση με το 2003 - 2004, όταν γίνονταν περίπου 300 και τα τελευταία δύο χρόνια ξεπερνούν τους 600. «Στον Πειραιά ο αριθμός των πολιτικών γάμων έχει ανέβει και σταθεροποιήθηκε σε υψηλά νούμερα σε σχέση με παλαιότερα», λέει στην «Κ» ο κ. Παναγιώτης Κουβάτσος, πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου. Στον Δήμο Ηλιούπολης οι πολιτικοί γάμοι ήδη αποτελούν την πλειονότητα των τελεσθέντων τα δύο τελευταία έτη. Τους 600 ετησίως έχουν φτάσει οι πολιτικοί γάμοι και στον Δήμο Περιστερίου, υπερτερώντας των θρησκευτικών. Σημαντική αύξηση έχουν και στον Δήμο Νέας Ιωνίας.

Δεν πρόκειται μόνο για φαινόμενο της πρωτεύουσας. Και στην επαρχία, εκεί που πιο δύσκολα ξεπερνιούνται ήθη και παραδόσεις, οι πολιτικοί γάμοι αυξάνονται δυναμικά. Στον νομό Σερρών διπλασιάστηκαν και ξεπέρασαν τους θρησκευτικούς πέρυσι. Το ίδιο και στους δήμους της Βόρειας Εύβοιας.

Ποιοι είναι οι βασικοί λόγοι αυτής της στροφής; Ολα δείχνουν ότι βασική αιτία είναι η οικονομική δυσπραγία πολλών ζευγαριών, που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα καθόλου αμελητέα έξοδα μιας τελετής σε εκκλησία, με πλήθος καλεσμένων. «Σίγουρα, οι οικονομικοί λόγοι έχουν βαρύνουσα σημασία στην επιλογή του δημαρχείου», λέει στην «Κ» η κ. Κοντοσταθάκου, αντιδήμαρχος του Δήμου Αθηναίων. «Υπάρχουν όμως και άλλες αιτίες, όπως ότι πολλά ζευγάρια επείγονται να παντρευτούν γιατί υπάρχει εγκυμοσύνη», συμπληρώνει. Οπως μας περιγράφει, αρκετοί γάμοι τελούνται με ελάχιστο κόσμο. Τρεις στους δέκα γίνονται μόνο με την παρουσία των δύο μαρτύρων, ενώ μόνο δύο στους δέκα έχουν αρκετούς καλεσμένους. «Εάν κάποιο ζευγάρι έχει πρόθεση να καλέσει αρκετό κόσμο και να προσφέρει και ένα ποτό, φροντίζουμε να γίνει αυτός ο γάμος τελευταίος, έτσι ώστε να υπάρχει άνεση χρόνου», συμπληρώνει. 

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η πλειονότητα όσων πραγματοποιούν πολιτικό γάμο είναι ελληνικής καταγωγής, δεν υπάρχουν δηλαδή θέματα διαφορετικών θρησκευτικών δοξασιών.

Πόσο κοστίζει όμως ένας πολιτικός γάμος; Ο κάθε μελλόνυμφος πρέπει να βγάλει άδεια γάμου, κόστους 18 ευρώ, 36 ευρώ το ζευγάρι. Ακόμη, τα τελευταία χρόνια πολλοί δήμοι έχουν επιβάλει ένα τέλος γάμου, για την τελετή. Το ποσό ποικίλλει από δήμο σε δήμο και συχνά δεν είναι ευκαταφρόνητο. Στο Περιστέρι είναι 30 ευρώ, ενώ στον Δήμο Αθηναίων 75 εάν είναι και οι δύο μελλόνυμφοι δημότες και 100 σε διαφορετική περίπτωση (έχει θεσπιστεί από το 2003, επί δημαρχίας Ντ. Μπακογιάννη). 

Στην Ηλιούπολη το τέλος είναι 100 ευρώ, ενώ στον Πειραιά οι γάμοι γίνονται δωρεάν, εκτός από το απόγευμα του Σαββάτου, που κοστίζουν 150 ευρώ. Πολλοί δημότες διαμαρτύρονται για το τέλος γάμου θεωρώντας υποχρέωση του δήμου να τους παντρεύει (και όχι άδικα). Δεν λείπει ακόμα και η έρευνα... αγοράς, για να βρουν το πιο φθηνό δημαρχείο! Οι δημοτικές αρχές από την πλευρά τους απαντούν ότι υπάρχουν έξοδα που πρέπει να καλυφθούν (φώτα, καθαρίστρια κ.λπ.). «Ο δήμος παρέχει μια πολύ ωραία αίθουσα, στο Πνευματικό Κέντρο, με στολισμό λουλουδιών και συνοδεία πιάνου», λέει η κ. Κοντοσταθάκου. Πάντως, πολλοί δήμοι, δεν έχουν θεσμοθετήσει ακόμα τέλος γάμου.

Τέτοια βλέπουν οι παπάδες και φρίττουν, τα ίδια θα συμβούν και με την καύση νεκρών και θα χάσουν τα αφορολόγητα δωράκια... καιρός να επινοήσουν "θεολογικές" αντιρρήσεις...

Ποιος είναι άραγε από τους δύο ο μαφιόζος;

iefimerida.gr, 23/2/2012

Χαμός έγινε πριν από λίγες ημέρες στις φυλακές Κορυδαλλού όταν βρέθηκαν τετ-α-τετ ο ηγούμενος Εφραίμ και ο καταδικασθείς για συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη Χριστόδουλος Ξηρός.

Σύμφωνα με το kentrinews.gr, ο ηγούμενος της Μονής Βατοπαίδιου όταν χαιρέτησε τον Χριστόδουλο Ξηρό, «Καλημέρα, τέκνο μου!», δεν περίμενε με τίποτα το ξέσπασμα του τελευταίου που του είπε: «Φύγε από μπροστά μου! Δεν θέλω να με χαιρετήσεις».

Δεν πρόλαβε να ξεπεράσει το αρχικό σοκ ο ηγούμενος Εφραίμ και ο Χριστόδουλος Ξηρός συνέχισε την επίθεση του λέγοντας «Τολμάς εσύ να μου μιλάς που μέσα σ΄ αυτές τις τρισάθλιες συνθήκες των φυλακών ζεις στη χλιδή, λες και είσαι σε ξενοδοχείο πολυτελείας;»

Ο Εφραίμ προσπάθησε να αντιδράσει και υπενθύμισε στο Ξηρό πως δεν μπορεί να μιλάει έτσι ο γιος ενός ιερέα, για να δεχθεί μία ακόμα έξαλλη επίθεση «Μην ξαναπιάσεις στο στόμα σου τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου μεγάλωσε 13 παιδιά κι άλλα 100 ορφανά παιδιά σαν ταπεινός Λευΐτης που ήταν».

Φεύγοντας από το σημείο ο Χριστόδουλος Ξηρός δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην «Τίμια Ζώνη» της Παναγίας και στην εκμετάλλευσή της από τη Μονη Βατοπεδίου, λέγοντας προς τον ηγούμενο Εφραιμ: «Σαν δεν ντρέπεσαι! Εκμεταλλεύεσαι τον πόνο του κόσμου και μάλιστα σε τέτοιο σημείο που έχεις βγάλει ακόμη και το «βρακί της Παναγίας» στη γύρα. Μέχρι στη Ρωσία έφτασε η χάρη σου».

Αναστήθηκε φυτό ηλικίας 30.000 ετών

Οι σπόροι του είχαν αποθηκευθεί από σκίουρους στους πάγους της Σιβηρίας

The New York Times, Καθημερινή, 22/2/2012

Έζησε πριν από 32 χιλιάδες χρόνια το μικρό αρκτικό λουλούδι, αλλά σήμερα ξανάνθισε χάρη στις προσπάθειες μιας ομάδας Ρώσων ειδικών. Οι σπόροι του άνθους είχαν καλό φύλακα, αφού βρέθηκαν κρυμμένοι στην υπόγεια φωλιά αρκτικού σκίουρου στην τούνδρα της βορειοανατολικής Σιβηρίας. Εκεί παρέμειναν ξεχασμένοι μέχρι την ανακάλυψή τους πριν από μερικά χρόνια.

Το μικρό λουλούδι από τα ξεχασμένα σπόρια είναι το αρχαιότερο φυτό που καλλιεργήθηκε μέχρι σήμερα, ρεκόρ που κρατούσε μια χουρμαδιά, η οποία «γεννήθηκε» από σπόρο που βρέθηκε στο αρχαίο φρούριο της Μασάντα και χρονολογείται πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Πολλοί επιστήμονες ήδη αμφισβήτησαν το εγχείρημα των Ρώσων επιστημόνων, αφού παρόμοιοι ισχυρισμοί άλλων ομάδων αποδείχθηκαν εσφαλμένοι ή ψευδείς (όπως π.χ. η καλλιέργεια σιτηρών από σπόρους που βρέθηκαν στους τάφους των Φαραώ). Το πόρισμα της ρωσικής ερευνητικής ομάδας υπό τον συντονισμό της Σβετλάνα Γιασίνα και του Νταβίντ Γκιλιτσίνσκι της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση The Proceedings of the National Academy of Sciences.

Oι δύο επιστήμονες, αφού πραγματοποίησαν ανασκαφή στα υπόγεια και δαιδαλώδη λαγούμια των σκίουρων κοντά στις όχθες του ποταμού Κόλμια, όπου κατά τη διάρκεια της τελευταίας εποχής των παγετώνων τριγυρνούσαν μαμούθ και μαλλιαροί ρινόκεροι, διαπίστωσαν ότι κάποια από τα λαγούμια ήταν σφραγισμένα, σαν αποθήκες, που περιείχαν χιλιάδες καρπούς και σπόρους. Οι περισσότεροι ανήκαν σε είδη συγγενή με το σημερινό Silene stenophylla. Επειτα από πολλές προσπάθειες οι επιστήμονες έλαβαν κύτταρα από τους πλακουντιακούς ιστούς του φυτού όπου παράγονται οι σπόροι.

Στο εργαστήριο

Στη συνέχεια απέψυξαν τα κύτταρα και τα μεγάλωσαν στο εργαστήριο. Κατάφεραν να αναπαραγάγουν συνολικά 36 αρχαία φυτά, τα οποία έχουν εμφάνιση παρόμοια με το ανάλογο σύγχρονο είδος που φύεται στη Σιβηρία. Οι Ρώσοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι σπόροι από τους οποίους γεννήθηκαν τα νέα φυτά έχουν ηλικία 31.800 χρόνια. Ειδικοί παράγοντες συνέβαλαν στην εντυπωσιακή μακροζωία τους. Ανάμεσα σε αυτούς το ότι οι σκίουροι φύλαγαν τον θησαυρό τους κοντά στους πάγους με αποτέλεσμα να παραμένουν εξ αρχής κατεψυγμένοι.

Η Εσκε Βίλερσλεβ, ειδική του αρχέγονου DNA στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, τόνισε ότι τα ευρήματα των Ρώσων ερευνητών πιθανώς να ανταποκρίνονται στην αλήθεια». Ομως, κατά πόσο έχουν κάνει λάθος οι Ρώσοι επιστήμονες θα κριθεί από την ορθότητα της χρονολόγησης με τη βοήθεια του ραδιοϊσοτόπου του άνθρακα. Η ανάλυση του γενετικού υλικού των ανθέων θα δείχνει πέρα από κάθε αμφιβολία αν τα αρχαία λουλούδια είναι πρόγονοι αυτών που φύονται σήμερα. Οι Ρώσοι επιστήμονες, λοιπόν, οφείλουν να προχωρήσουν σε ανάλυση του γενετικού υλικού των δειγμάτων των ηλικίας τριάντα χιλιάδων ετών λουλουδιών. Το εγχείρημα σίγουρα θα είναι δύσκολο, αφού η γενετική των φυτών είναι μία εξαιρετικά πολύπλοκη υπόθεση.

Ο Σαρκοζί διέσυρε τον Ολάντ

Τον αποκάλεσε Παπανδρέου!

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ, Statesmen, 20/2/2012

Στην τελική ευθεία των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας, ο Νικολά Σαρκοζί ξεκίνησε από την προηγούμενη εβδομάδα να σοβαρεύει την αντιπαράθεσή του με τον Φρανσουά Ολάντ, τον οποίο οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν ως… περίπου βέβαιο επόμενο ένοικο του Ελιζέ.

Αρχικά με το σύνθημα «Η ισχυρή Γαλλία», στη συνέχεια με την παρουσίαση του οράματός του για το μέλλον, και χθες με την πρώτη μεγάλη προεκλογική συγκέντρωσή του στο λιμάνι της Μασσαλίας, ο «Σαρκό» άρχισε να θυμίζει τον παλιό, καλό εαυτό του.

Του πολιτικού ηγέτη ο οποίος μεταμορφώνεται κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής εκστρατείας, παίρνει δύναμη από το ακροατήριό του, και επιχειρεί την ίδια στιγμή να συνομιλήσει με την Ιστορία αλλά και το μέλλον.

Ο Νικολά Σαρκοζί, εκείνος που κάποτε αποκάλεσε «καθάρματα» όσους έκαιγαν τα προάστια του Παρισιού, αποκτώντας το ηθικό παράσημο που του επέτρεψε να σαρώσει στο πέρασμά του τον σιρακισμό και τους… επιγόνους του, όπως τον Ντομινίκ ντε Βιλπέν, γνωρίζει ότι θα πρέπει να προσωποποιήσει την αντιπαράθεσή του με τον Φρανσουά Ολάντ.

Να τον προκαλέσει να βγει στο… ξέφωτο, και εκεί, ενώπιον της γαλλικής κοινωνίας, να προσπαθήσει να τον τσαλακώσει κατά τρόπο μοιραίο και εκλογικά μη αναστρέψιμο. Όπως έκανε στις προηγούμενες εκλογές του 2007, με την μέχρι τότε σύντροφο ζωής του Φρανσουά Ολάντ, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, την εικόνα της οποίας θρυμμάτισε σε ένα και μόνο debate, με την ιστορική αποστροφή «ηρεμήστε, κυρία μου».

Χθες, ξεκίνησε την αντίστοιχη διαδικασία και για τον Φρανσουά Ολάντ. Τον αποκάλεσε ανεύθυνο, τον κατηγόρησε ότι δεν λέει στους Γάλλους την αλήθεια για τη δύσκολη θέση στην οποία θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να περιέλθουν, λόγω της οικονομικής κρίσης, τον στιγμάτισε ως διπρόσωπο, με την παρομοίωση «παριστάνει τη Θάτσερ, όταν είναι στη Μεγάλη Βρετανία, και τον Μιτεράν όταν είναι στη Γαλλία».

Εμμέσως, προσπάθησε να θυμίσει τις αντίστοιχες υποσχέσεις που έδινε ο Γιώργος Παπανδρέου στην ελληνική κοινωνία, τον Οκτώβριο του 2009, με το «λεφτά υπάρχουν», προκειμένου να κερδίσει τον Κώστα Καραμανλή. Ο απερχόμενος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πέτυχε τον αντικειμενικό στόχο του, και τις συνέπειες τις βιώνει η ελληνική κοινωνία στο πετσί της ως ζώσα πραγματικότητα. Ο Σαρκοζί, θέλει να δείξει στους Γάλλους… τι τους περιμένει.

Ιερές τριάδες

(click)

Ίσις, Όσιρις, Ώρος	Ήρα, Δίας, Αθηνά	Άμων, Μουτ, Κχονς

---

Η τρισυπόστατη Εκάτη

---

Τριάδα με παραλλαγές Βούδα	Αμίδα, Νυοράι, Σανζόν	Χριστιανική τριάδα

Αντεπίθεση για υπεράσπιση των παιδεραστών...

(και του πάπα)

Ο διάσημος σκιτσογράφος της εφημερίδας Le Monde Plantu αναμένεται να παρουσιαστεί ενώπιον της δικαιοσύνης έπειτα από καταγγελία καθολικής οργάνωσης για σκίτσο του που δείχνει τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ' να παρενοχλεί σεξουαλικά ένα παιδί.

Η εισαγγελία του Παρισιού ζήτησε στις 8 Φεβρουαρίου την παραπομπή στο πλημμελειοδικείο του σκιτσογράφου και του Ερίκ Φοτορινό, του πρώην διευθυντή του Monde Magazine, που δημοσίευσε το αμφιλεγόμενο σκίτσο τον Απρίλιο του 2010.

Με τίτλο «Παιδεραστία: ο Πάπας παίρνει θέση», το σκίτσο έχει δημοσιευθεί από τις 22 Μαρτίου 2010 στον ιστότοπο του σκιτσογράφου (www.plantu.net).

Η καταγγελία έγινε από τη Γενική Συμμαχία κατά του Ρατσισμού και υπέρ του Σεβασμού της Γαλλικής και της Χριστιανικής Ταυτότητας (AGRIF) για «πρόκληση διακρίσεων, μίσους ή βίας εναντίον ενός ατόμου ή μιας ομάδας ανθρώπων εξαιτίας της καταγωγής τους ή της συμμετοχής ή της μη συμμετοχής τους σε μία εθνότητα, μία φυλή ή μία θρησκεία».

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Γαλλικό

Ξύνονται στη γλίτσα του για να τους περιλάβει ο plantu σε καθημερινή βάση, όπως κάποτε κόλλησαν την κότα (όρνιθα) στον Κ.Τσάτσο...

Θεϊκό vs ανθρώπινο (ποινικό) δίκαιο

του ευσεβέστατου Yog Dagon

Ο φίλτατος s.frang στο άρθρο του Θεοδικία ασχολήθηκε (αρκετά διεξοδικά, κατά την ταπεινή μου γνώμη) με τη φιλοσοφική πλευρά της δικαιοσύνης του θεού. Εγώ, από την άλλη, εδώ και καιρό σκέφτομαι την πρακτική πλευρά αυτής, σε σύγκριση και αντιπαράθεση με τη δική μας ανθρώπινη δικαιοσύνη, και πιο συγκεκριμένα το σύγχρονο ελληνικό ποινικό δίκαιο (όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά απλώς επειδή αυτό γνωρίζω καλύτερα, και βάσει αυτού πορευόμαστε όλοι οι πολίτες αυτού του κράτους), όντας όμως βέβαιος ότι όλα τα αντίστοιχα σύγχρονα ποινικά δίκαια άλλων (τουλάχιστον των προηγμένων) χωρών έχουν ίδιες κι απαράλλαχτες βάσεις (γι’ αυτό και θα με δείτε παρακάτω, με την άδειά σας, να γενικεύω και να μιλάω γι’ ανθρώπινο δίκαιο και όχι για ελληνικό).

Να διευκρινίσω εδώ ότι δεν είμαι νομικός, απλώς έτυχε σε κάποια σχολή να διδαχτώ ένα μικρό τμήμα του σχετικού μαθήματος, συνεπώς οι όποιες γνώσεις μου είναι περιορισμένες, οπότε κάθε (σοβαρή κι εμπεριστατωμένη) διαφωνία, αντίθετη άποψη και διόρθωση θα γίνεται δεκτή ή, τουλάχιστον, αντικείμενο σκέψης και προβληματισμού.

Εμείς λοιπόν οι απλοί σημερινοί άνθρωποι, άτομα δηλαδή ενός είδους νοήμονος μεν, ατελούς και με πολλά λάθη δε, τουλάχιστον εν συγκρίσει με τον «τέλειο», «αλάνθαστο», και «παν-παν» θεό των μονοθεϊστικών (αβρααμικών) βασικά θρησκειών, μετά από πολλούς αιώνες ζυμώσεων, έχουμε ως τώρα καταλήξει στους σύγχρονους ποινικούς κώδικες, βάσει των οποίων προσπαθούμε να διατηρήσουμε την τάξη και να απονέμουμε δικαιοσύνη μεταξύ μας, θέτοντας κανόνες (κατά το δυνατόν) αντικειμενικούς και αμερόληπτους.

Πάμε λοιπόν αρχικά στο πιο βασικό κομμάτι του εν λόγω κώδικα, τον ορισμό (της άδικης/αξιόποινης πράξης).

ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ - Η ΑΞΙΟΠΟΙΝΗ ΠΡΑΞΗ - Ι. Γενικές διατάξεις 

Άρθρο 14 

Έννοια της αξιόποινης πράξης

1. Έγκλημα είναι πράξη άδικη και καταλογιστή στο δράστη της, η οποία τιμωρείται από το νόμο.

1. Στις διατάξεις των ποινικών νόμων ο όρος «πράξη» περιλαμβάνει και τις παραλείψεις.

Οι νομικοί ορισμοί (και έννοιες) δεν είναι ποτέ τόσο απλοί όσο φαίνονται, συνεπώς διαβάστε (και διαβάζετε πάντα) πολύ προσεκτικά, λέξη προς λέξη. Προσέξτε αρχικά τη φράση “στο δράστη της” και δώστε της την αναλογούσα πολύ πολύ μεγάλη βαρύτητα που της αρμόζει. Γιατί; Επειδή με τρεις και μόνο λέξεις δίνει όλο το υπόβαθρο του ανθρώπινου δικαίου, καταλογίζοντας την όποια πράξη αποκλειστικά και μόνο σ’ εκείνον που την έπραξε.

Θα μου πείτε τώρα: “Ε, και; Τι άλλο περίμενες; Λογικό δεν είναι;” Είναι όμως άραγε; Σκεφτείτε, κατ’ αναλογία, το πολύ σύνηθες κι ευρύτατα καθιερωμένο “μυστήριο” της βάφτισης. Γιατί βαφτίζεται κάποιος; Ή, για να ακριβολογούμε, επειδή σχεδόν κανείς δεν βαφτίζεται (από μόνος του εννοώ, με δική του πρωτοβουλία), γιατί βαφτίζουν τα παιδιά τους; Ένας από τους λόγους δεν είναι η διαγραφή του “προπατορικού αμαρτήματος”; Δεν σου λένε δηλαδή πολύ απλά ότι η άδικη πράξη που έγινε κάποτε (σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θεο-μυθο-λογία, πάντα) από κάποιον είναι καταλογιστή σε όλους τους απογόνους του;

Αυτό, ως γνωστό, δεν είναι και το μόνο παράδειγμα τιμωρίας που αποδίδεται σε απογόνους του δράστη. Η “γεμάτη σοφία κι αγάπη και πρότυπο διδασκαλίας ήθους” παλαιά διαθήκη είναι γεμάτη από τέτοιες μεταθέσεις ποινών. Με την πολύτιμη βοήθεια του φίλτατου Τεμπελόσκυλου(τον οποίο κι ευχαριστώ τα μάλα) παραθέτω τα παρακάτω “θεόπνευστα” αποσπάσματα:

Δευτερονόμιο 5:9 οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς οὐδὲ μὴ λατρεύσῃς αὐτοῖς, ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεὸς ζηλωτής, ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα ἐπὶ τρίτην καὶ τετάρτην γενεὰν τοῖς μισοῦσί με. 

Έξοδος 20:5 οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδὲ μὴ λατρεύσεις αὐτοῖς· ἐγὼ γάρ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεὸς ζηλωτής, ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα, ἕως τρίτης καὶ τετάρτης γενεᾶς τοῖς μισοῦσί με 

Έξοδος 34:7 καὶ δικαιοσύνην διατηρῶν καὶ ἔλεος εἰς χιλιάδας, ἀφαιρῶν ἀνομίας καὶ ἀδικίας καὶ ἁμαρτίας, καὶ οὐ καθαριεῖ τὸν ἔνοχον, ἐπάγων ἀνομίας πατέρων ἐπὶ τέκνα καὶ ἐπὶ τέκνα τέκνων, ἐπὶ τρίτην καὶ τετάρτην γενεάν 

Β’ Βασιλειών 12:14 πλὴν ὅτι παροργίζων παρώργισας τοὺς ἐχθροὺς Κυρίου ἐν τῷ ῥήματι τούτῳ, καί γε ὁ υἱός σου ὁ τεχθείς σοι θανάτῳ ἀποθανεῖται 

Ησαΐας 14:21 ἑτοίμασον τὰ τέκνα σου σφαγῆναι ταῖς ἁμαρτίαις τοῦ πατρὸς αὐτῶν, ἵνα μὴ ἀναστῶσι καὶ κληρονομήσωσι τὴν γῆν καὶ ἐμπλήσωσιν τὴν γῆν πολέμων 

Λευιτικόν 26:39 καὶ οἱ καταλειφθέντες ἀφ᾿ ὑμῶν καταφθαρήσονται διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας τῶν πατέρων αὐτῶν, ἐν τῇ γῇ τῶν ἐχθρῶν αὐτῶν τακήσονται

Κι από μνήμης όμως ποιος δεν θυμάται τη δέκατη πληγή του φαραώ, με τον θάνατο όλων των πρωτοτόκων (ανεξαρτήτως, προφανώς, ηλικίας).

Επανερχόμαστε λοιπόν, εμείς τα ανθρωπάρια, με την κοινή μας λογική, κι ευλόγως κι απόλυτα δικαιολογημένα αναρωτιόμαστε τι σκατά δικαιοσύνη είναι αυτή. Τόσο λάθος έχουμε εκτιμήσει εμείς την έννοια του δικαίου; Μήπως θα ’πρεπε να εναρμονιστούμε κι εμείς με τις θεϊκές αυτές επιταγές και ν’ αρχίσουμε να τιμωρούμε κληρονομικά; Κι αλίμονο, φυσικά, στα παιδιά (και γενικότερα τους απογόνους) όλων όσοι καταδικάζονται “δις εις θάνατον”, δις και τρις ισόβια, πεθαίνουν πριν εκτίσουν το σύνολο της ποινής τους κ.ο.κ.

Καλή η πλάκα κι η ειρωνεία, αλλά, όπως είναι απόλυτα φυσικό κι αναμενόμενο, κανείς έχων σώας τας φρένας νομοθέτης δεν θα μπει ποτέ σε μια τόσο ανόητη, απερίσκεπτη, οπισθοδρομική κι εντελώς άδικη διαδικασία. Κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος αποκλειστικά για τις δικές του πράξεις και δίνει λόγο μόνο γι’ αυτές. Κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος για τις πράξεις είτε των παιδιών του και εγγονών του, είτε των γονέων και παππούδων του. Τότε όμως, αφού κάτι τέτοιο εναντιώνεται στη λογική μας και το όποιο αίσθημα δικαίου μας διακατέχει, γιατί να δεχόμαστε όλες αυτές τις καταφανείς ανοησίες και αδικίες ως θεόπνευστες; Γιατί δεν τις κρίνουμε, δεν τις κατακρίνουμε, γιατί δεν τις πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων ή, στην καλύτερη (επιεικέστερη) περίπτωση, δεν τις εντάσσουμε στη σφαίρα της μυθολογίας μιας άλλης εποχής;

Εκτός αυτών των “Θείων” (το κεφαλαίο μπαίνει μόνο για να αποφευχθεί σύγχυση) πρακτικών μετάθεσης ποινής σε απογόνους, έχουμε κι άλλο ένα έξοχο παράδειγμα καταστρατήγησης της έννοιας της προσωπικής ευθύνης, αυτήν τη φορά με τη συλλήβδην παράλογη γενίκευση απόδοσης πράξεων και συμπεριφορών σε ολόκληρες ομάδες ανθρώπων, γενίκευση που παρατηρείται τόσο ως προς τις πράξεις, όσο κι ως προς τα άτομα. Αναφέρομαι φυσικά στα δύο καταπληκτικά και πασίγνωστα παραδείγματα της καταστροφής των Σοδόμων και Γομόρρων, και στο πολύ πιο ακραίο και ασύλληπτο σε διαστάσεις παράδειγμα τού κατακλυσμού (του Νώε), αγνοώντας (ή μη νιώθοντας καν την περαιτέρω ανάγκη να αναζητήσω) κι άλλα παρόμοια παραδείγματα. Ολική καταστρατήγηση κάθε έννοιας προσωπικής ευθύνης, αλλά και απόδοσης συγκεκριμένων (αξιόποινων) πράξεων.

Εδώ έχουμε επιλογές: Ο θεός ή ήταν πολύ κακός (ως προς το μέγεθος της τιμωρίας, καθ’ όσον συμπεριέλαβε σ’ αυτήν ακόμη και κάθε ηλικίας παιδιά –μικρά, βρέφη, νεογέννητα, ακόμα και κυοφορούμενα– οπότε και τίθεται ευθέως υπό πλήρη αμφισβήτηση η περιβόητη παναγαθότητά του), είτε πολύ λίγος κι εντελώς ανίκανος (ως προς τον εντοπισμό συγκεκριμένων αδικιών και την απόδοσή των σε συγκεκριμένους ανθρώπους — οπότε ομοίως αμφισβητείται η παντοδυναμία του), είτε απλώς ηλίθιος, καθώς οι τιμωρίες επεκτάθηκαν όχι μόνο σε ανθρώπους, αλλά σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς, είτε αφάνταστα και άπειρα εγωιστής, αφού η συμπεριφορά του αυτή θα μπορούσε ενδεχομένως να (επιχειρηθεί να) εξηγηθεί με τη στάση “εγώ τα έπλασα, δικά μου (ιδιοκτησία μου) είναι, ό,τι θέλω τα κάνω” (λες και μιλάμε για “άψυχα” αντικείμενα).

Τα ανωτέρω δεν είναι τα μόνα δείγματα “πανσοφίας” της “Θείας” δικαιοσύνης· έχουμε και ποικιλία ευρηματικών ποινών, που το μόνο κομμάτι του ανθρώπινου δικαίου στο οποίο θα μπορούσαν ποτέ να απαντηθούν είναι ίσως τα ειδεχθέστερα εγκλήματα πολέμου, με λιθοβολισμούς, κοπές άκρων, ασθένειες διαφόρων σημείων του σώματος, κατασπάραξη μικρών παιδιών από αρκούδες κ.λπ.

Ένα άλλο μέτρο σύγκρισης είναι αυτές καθ’ αυτές οι πράξεις που ποινικοποιούνται. Στο ανθρώπινο δίκαιο καθίσταται σαφές ότι ποινικοποιούνται πράξεις οι οποίες βλάπτουν. Μ’ άλλα λόγια, δεν πρόκειται ποτέ να ποινικοποιήσουμε σκέψεις ή σεξουαλικές συμπεριφορές και τάσεις (για τις τελευταίες τα όποια λάθη –π.χ. ποινικοποίηση μοιχείας ή ακόμα και ομοφυλοφιλίας σε διάφορα κράτη/πολιτείες– διορθώνονται με το πέρασμα του χρόνου), κάτι το οποίο στο θεϊκό δίκαιο αντίθετα τονίζεται, και μάλιστα με έμφαση. Ο θεός δηλαδή κρίνει, και μάλιστα αυστηρά, αμφότερα τα ανωτέρω, λες και (α) πειράζουν κανέναν και (β) μπορούν να ελεγχθούν/χαλιναγωγηθούν. Τι σε πειράζει δηλαδή, ρε θείο, αν και κατά πόσο βαράω εγώ μαλακία; Αν βλέπω το κάθε ωραίο γκομενάκι και σκέφτομαι τι ωραία θα ήταν να μου “καθόταν” ή, τουλάχιστον, τι ωραίος κώλος, τι ωραία πόδια, τι ωραία βυζιά, τι ωραίο πρόσωπο, τι ωραία μάτια; Αν βλέπω πολιτικούς και θέλω να τους σουβλίσω; Αν θέλω να σπάσω στο ξύλο διαφόρους που μου κάνουν τη ζωή ποδήλατο; Αν ονειρεύομαι να είμαι πάμπλουτος, διάσημος, να έχω εξουσία και πέραση; Σε χαλάει; Ζηλεύεις; Βλέπεις κανέναν άλλο να διαμαρτύρεται; Γκρεμίζονται τα πρότυπά σου; Ε άντε και γαμήσου, στο φινάλε, εσύ (υποτίθεται ότι) τα έφτιαξες, άχρηστε! Άμα δε σου βγήκε καλό το γλυκό, πέταξέ το και φτιάξε άλλο, ανίκανε!

Συγγνώμη, παρεσύρθην ελαφρώς, μη δίνετε σημασία. Οι υπερασπιστές των γραφών πολύ πιθανό να υπεραμυνθούν αυτών λέγοντας το γνωστό επίσης παραμύθι ότι πρόκειται για άλλες εποχές, κατά τις οποίες η αυστηρότητα (έπρεπε να) ήταν πολύ μεγαλύτερη για να υπάρξει τάξη, ή το επίσης συνηθισμένο και πολύ βολικό ότι πρόκειται για αλληγορίες, ή ακόμη ότι μετά την έλευση του Ιησού (;) αυτές οι διδασκαλίες καταργήθηκαν/αναπροσαρμόστηκαν κ.λπ.

Φυσικά, ό,τι και να πει κάποιος προσπαθώντας να δικαιολογήσει τ’ αδικαιολόγητα είναι απλώς μπούρδες. Καμία υπεράσπισή τους δεν μπορεί να σταθεί υπό οποιοδήποτε πρίσμα λογικής κριτικής (όπως και το γενικότερο πλαίσιο της θρησκείας, εξάλλου) και οι οποιοιδήποτε σταυροφόροι υπερασπιστές απλώς εθελοτυφλούν. Γιατί αλλού κι αλλού τις “σοφίες” της παλαιάς διαθήκης τις πιπιλάνε σαν καραμέλα, όταν όμως τα βρίσκουν σκούρα τις κάνουν γαργάρα;

Αυτά, εννοείται, στην Παλαιά Διαθήκη. Γιατί στην Καινή (=κενή), στην προσπάθειά του (του θεού) να συμμαζέψει τ’ ασυμμάζευτα, συνεχίζει το θέατρο του παραλόγου και καταλήγει στο άλλο άκρο, είτε προτείνοντας ν’ αγαπάμε τους εχθρούς μας, είτε να γυρνάμε και το άλλο μάγουλο σ’ όποιον μας χαστουκίζει (έΚΤΑΚΤΟΝ, όπως θα ’λεγε κι ο Ορθόδοξος).

Κι όμως, αυτό δεν είναι, κατά τη γνώμη μου πάντα, το εντυπωσιακότερο δείγμα της “Θείας” δικαιοσύνης. Αυτό που μακράν υπερτερεί από κάθε άποψη, που η λογική μας υπό κανονικές συνθήκες θ’ αρνούνταν πεισματικά και για οποιονδήποτε λόγο να το δεχτεί, είναι η τελική δίκη. Αντιπαραβάλλοντας γι’ άλλη μια φορά τον ταπεινό και καταφρονεμένο δικό μας ποινικό κώδικα, διαπιστώνουμε (οποία έκπληξις) να αφιερώνει ολόκληρο το τέταρτο κεφάλαιο στις ποινές και το πέμπτο στην επιμέτρησή τους, χωρίζοντάς τες επιμελώς και λεπτομερώς σε είδη (θάνατος, στερητικές της ελευθερίας, χρηματικές) και διαβαθμίσεις. Αντίθετα, στην περίπτωση του “μεγαλοδύναμου” (;;;) το πράγμα απλοποιείται μέχρι εκεί που δεν πάει: Ή είσαι ένοχος (κακός) και θα τυραννιέσαι επ’ άπειρον στην κόλαση, ή είσαι αθώος (καλός) και θα τη βγάλεις εσαεί στον παράδεισο. Καμία απολύτως ενδιάμεση διαβάθμιση! Δεν υπάρχει ούτε λίγο καλός/κακός, ούτε πολύ καλός/κακός (και σαφώς ούτε για πλάκα ενδιάμεσες βαθμίδες αυτών). Ολικό τσουβάλιασμα.

Μ’ άλλα λόγια, είτε είσαι ο χειρότερος και πιο αδίστακτος εγκληματίας, όντας υπεύθυνος για φόνους, βασανισμούς, βιασμούς, ακρωτηριασμούς και ό,τι άλλο ειδεχθές κι αποτρόπαιο βάζει ο νους σας, είτε είσαι π.χ. απλώς άθεος, οπότε το μόνο σου έγκλημα είναι ότι δεν πιστεύεις στον (όποιο) θεό, δεν συμμετέχεις στις (όποιες) λατρευτικές του τελετές και δεν τον προσκυνάς, καταλήγεις στο ίδιο κελί να εκτίεις την ίδια ποινή. Απ’ την άλλη, κι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου να είσαι, έχοντας δώσει καθ’ όλην τη διάρκεια της ζωής σου μάχες και προσφέροντας εντελώς αλτρουιστικά κι απλόχερα στους συνανθρώπους σου, ζώντας ο ίδιος μες στις στερήσεις και την ανέχεια, ακόμα κι αν χάρη σε σένα και στους δικούς σου αγώνες άλλαξε ο ίδιος ο ρους της ιστορίας προς όφελος των καταπιεσμένων κι αδυνάτων, θα λάβεις την ίδια ακριβώς ανταμοιβή με οποιονδήποτε άλλον κριθεί απλώς “καλός”, ζώντας ενδεχομένως μια συνήθη ζωή, λατρεύοντας τον θεό, κάνοντας μικροφιλανθρωπίες, υπακούοντας σε βασικούς κανόνες κ.λπ. Πόσο δίκαιο άραγε ακούγεται αυτό;

Αλλά πάνω απ’ όλα, το δυσκολότερο και πιο απίστευτο κομμάτι σ’ αυτή την ιστορία του χωρισμού σε “δίκαιους και άδικους” είναι χωρίς καμία αμφιβολία τα κριτήρια του “δημιουργού”. Πόσο λεπτομερής πρέπει να είναι άραγε αυτή η “ζυγαριά” που θα χρησιμοποιήσει ο “πάνσοφος”, πόσο λεπτός αυτός ο “υδροκρίτης” και πώς στο διάολο (ή στην ευχή, αν προτιμάτε) θα προσμετρηθεί εν ολοκλήρω το σύνολο των πράξεων, παραλείψεων, σκέψεων (sic) και αποφάσεων ενός ανθρώπου, ώστε στο τέλος ν’ αποφανθεί κάποιος, μονολεκτικά κι απόλυτα, “καλός” ή “κακός”; Πόσο “ζυγίζει” το άλφα και πόσο το βήτα; Ποιο είναι το μέτρο; Ακολουθείται ας πούμε κάποιο μοτίβο του στυλ “εκκλησιασμός=10 πόντοι (ή γραμμάρια ή καιγωδενξέρωτι), φιλανθρωπία της τάξης του 0,0000001% επί του συνόλου της περιουσίας σου=100 πόντοι, βάπτισμα=προαπαιτούμενο/απαραίτητη προϋπόθεση, βλασφημία=-10 πόντοι” και πάει λέγοντας; Ειλικρινά δηλαδή, και “με το χέρι στην καρδιά”, όλοι εσείς οι θρησκευόμενοι που τυχόν μπείτε στον κόπο να διαβάσετε τα παραπάνω, πόσο λογικά σας φαίνονται; Δεν σας προβληματίζουν;

Συνοψίζοντας, γίνεται φανερό ότι έχουμε από τη μία τον ατελή άνθρωπο, ο οποίος, βάσει των εμπειριών του, των (ως τώρα) γνώσεών του, της ενσυνείδητης ηθικής του, της κοινωνικότητάς του, της λογικής του, αλλά και της απόδοσης μέγιστης σημασίας και βάρους στην ανθρώπινη ζωή, προσπαθεί να διαμορφώσει στην κοινωνία το πλαίσιο των κανόνων που θα δημιουργήσουν το καλύτερο κι ασφαλέστερο δυνατό περιβάλλον, λαμβάνοντας υπ’ όψιν του, ει δυνατόν, όλους τους πιθανούς παράγοντες κι όλες τις πιθανές παραμέτρους, προκειμένου η ζυγαριά μεταξύ θύτη και θύματος να αγγίζει την απόλυτη ισορροπία (μετά, εννοείται, τη δικαστική απόφαση), κι απ’ την άλλη τον (όποιος κι αν είναι αυτός για τον καθένα) “τέλειο” (;;;) θεό, ο οποίος είναι ηλίου φαεινότερο ότι έχει αποτύχει παταγωδώς τόσο να αποδώσει δικαιοσύνη σε πάμπολλες (αν όχι όλες τις) περιπτώσεις και να εγκαθιδρύσει ένα σαφές κι αδιαμφισβήτητο αίσθημα δικαίου κι εμπιστοσύνης, όπως θα άρμοζε στη βαρύτητα και τελειότητα που του αποδίδουν οι πιστοί του, όσο και να ξεκαθαρίσει το δικό του πλαίσιο κανόνων και αρχών, και δίνοντας κατ’ επέκταση τον μπούσουλα με τον οποίο θα έπρεπε να πορευτούν οι άνθρωποι προκειμένου, ακολουθώντας τον τελευταίο, να τύχουν της μέγιστης επιβράβευσης ή, αν αποτύχουν, της μέγιστης τιμωρίας, καθ’ όσον δεν σκέφτηκε καθόλου (ούτε καν του πέρασε απ’ το μυαλό, απ’ όσο φαίνεται) να βάλει διαβαθμίσεις. Διαλέξτε και πάρτε…

Αποκατάσταση «μάγισσας» μετά από 400 χρόνια

Δημοσιεύσαμε παλαιότερα κείμενο σχετικά με τις δικαστικές ενέργειες για την αποκατάσταση καταδικασμένων και εκτελεσμένων «μαγισσών» στο Gerresheim/Ντύσελντορφ της Γερμανίας. Τώρα συζητιέται ευρέως η περίπτωση ενός άλλου άτυχου θύματος που έπεσε στα χέρια της ευσεβέστατης και πάνσεπτης χριστιανικής «Ιεράς Εξέτασης»!

Η Katharina Henot, νεαρή και όμορφη γυναίκα, ήταν διευθύντρια ιδιωτικού ταχυδρομείου, το οποίο ανήκε στην πλούσια και καθολική οικογένειά της. Ο άνδρας της είχε πεθάνει και η ίδια ανέτρεφε μια κόρη.

Κάποια εποχή έδωσε το δημοτικό συμβούλιο της Κολωνίας εντολή να συλληφθεί η κυρία λόγω «φημών που κυκλοφορούσαν»! Οι φήμες αυτές αφορούσαν σοβαρότατα παραπτώματα, για τα οποία ήταν αποκλειστικά υπεύθυνση η Κατερίνα, π.χ. είχε γίνει επιδρομή από κάμπιες σε ένα μοναστήρι, σε μια μοναχή έφερε η εμφάνιση της ωραίας Κατερίνας ανήθικες ιδέες, σε έναν κληρικό, ο οποίος δεν γνώριζε την κατηγορούμενη, βγήκε με μαγικό τρόπο ένα κακό σπυρί στα οπίσθια και μερικά άλλα ακόμα. Και το χειρότερο όλων, η Κατερίνα είχε ερωτικές σχέσεις με τον σατανά!

Η αμαρτωλή γυναίκα που έκανε όλα αυτά τα εγκλήματα συνελήφθη και μεταφέρθηκε στα ανακριτικά υπόγεια, όχι της Αστυνομίας, αλλά της Εκκλησίας. Εκεί βασανίστηκε για πολλές ημέρες και παρ' όλα αυτά δεν ομολογούσε την ενοχή της - σαφής απόδειξη ότι την είχε καταλάβει ο σατανάς.

Η πεισματάρα αμαρτωλή έγραψε μάλιστα στον αδελφό της από τη φυλακή ένα γράμμα με το αριστερό χέρι, γιατί το δεξί της το είχαν σπάσει οι κληρικοί βασανιστές. Ποια ανάγκη άλλων αποδείξεων ήθελαν οι λαμπροί υπηρέτες της αγάπης, αφού η «μάγισσα» μπορούσε να γράφει και με το αριστερό χέρι...

Η καταδίκη σε θάνατο ήταν πια βέβαιη και μόνο ορισμένες μικρές αμφιβολίες υπήρχαν, γιατί στο μοναστήρι είχαν παρουσιαστεί κάμπιες και πριν από αρκετά χρόνια, η μοναχή που είχε ανήθικες ιδέες όταν έβλεπε την Κατερίνα ήταν ολίγον νυμφομανής και ο κληρικός που έβγαλε κακό σπυτί ήταν τόσο παχύσαρκος ώστε δεν ήταν και αίθανο να βγάζει το λιπαρό δέρμα του σπυριά. Μόνο οι ερωτικές συνευρέσεις της Κατερίνας με τον σατανά ήταν πέρα από κάθε αμφισβήτηση.

Γι' αυτό το δικαστήριο και η εκκλησιαστική ηγεσία της πόλης την καταδίκασε με ελαφρές αμφιβολίες, την λυπήθηκε δηλαδή, και αποφασίστηκε να στραγγαλιστεί η Κατερίνα, πριν καεί. Αλλιώς θα καιγόταν ζωντανή, όπως επέβαλαν οι ιεροί κανόνες και η οι εντολές της Π.Δ. και του αποστόλου Παύλου (Α' Κορ. γ', 13-15) που επιτάσσουν να καίγονται οι «μάγισσες»!

Έτσι στις 19 Μαΐου 1627 οδηγήθηκε η άτυχη γυναίκα στο προάστιο Melaten της Κολωνίας και, αφού στραγγαλίστηκε από τον δήμιο ενώπιον πλήθους περιέργων πιστών της «θρησκείας της αγάπης», κάηκε για εξαγνισμό στην πυρά. Το πλήθος γύρω επευφημούσε την επιβολή του θεϊκού νόμου και στη συνέχεια αποχώρησε κατευχαριστημένο για το θέαμα που μπόρεσε να απολαύσει. Άλλες διασκεδάσεις δεν υπήρχαν τότε...

Ο Hanns Joachim Hirtz, 79 ετών, που έφερε στο προσκήνιο την υπόθεση της Κατερίνας και η
15χρονη εγγονή του, αμφότεροι απόγονοι του θύματος της εγκληματικής «Ιεράς Εξέτασης»

Σήμερα, κάπου 13-14 γενιές μετά το θεσμοποιημένο εκκλησιαστικό έγκλημα, απαιτούν οι απόγονοι της Κατερίνας αποκατάσταση του ονόματος της προγόνου τους και ζητάνε να τιμηθούν τα θύματα αυτών των εγκληματικών ενεργιών - αφού ο θεούλης των χριστιανών σιωπούσε όλα αυτά τα χρόνια και δεν φρόντισε να αναστήσει τα αθώα θύματα της δικής του «αληθινής θρησκείας» και των εκπροσώπων τους επί Γης, όπως έκανε με τον φίλο του τον Λάζαρο, ο οποίος όμως είχε πεθάνει από φυσικά αίτια.

Οι αρχές στη Γερμανία αντιμετωπίζουν μεγάλο αριθμό τέτοιων αιτημάτων -έχουν διασωθεί πολλές δεκάδες χιλιάδες δικόγραφα- και φοβούνται ότι μπορεί να αναγκαστούν να πληρώσουν τεράστιες αποζημειώσεις, δεδομένου ότι σε περίπτωση καταδίκης για «μαγεία» γινόταν και κατάσχεση περιουσίας, την οποία εισέπραττε - ποιος λέτε; Σωστά μαντέψατε, η «Εκκλησία του Χριστού».

Η Katharina Henot ήταν δε πολύ πλούσια και πιθανολογείται ότι η υπεξαίρεση της περιουσίας ήταν το αποκλειστικό κίνητρο των κληρικών για να την βγάλουν από τη μέση. Ίσως δε και κάποιος μεγαλόσχημος της εκκλησίας να την είχε προσεγγίζει με πατρικές διαθέσεις, ως όμορφη χήρα που ήταν... Αμιγώς ευσεβείς στόχοι!

Για τους λόγους αυτούς οι γερμανικές αρχές εμμένουν στην αρχή ότι εκείνα τα εγκλήματα έγιναν στο έδαφος της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους» (Sacrum Romanum Imperium Nationis Germanicae), η οποία κατελήθη οριστικά στις αρχές του 19^ου αιώνα κατά τους ναπολεόντειους πολέμους (1808).

Αλλά το σημερινό γερμανικό κράτος δεν είναι διάδοχο εκείνου, λένε οι περισπούδαστοι νομομαθείς, άρα δεν τεκμηριώνεται δικαίωμα αποζημίωσης. Και δεν έχει άδικο η γερμανική διοίκηση! Εδώ δεν πληρώνουν για τα εγκλήματα πολέμου που έγιναν μαζικά στην Ευρώπη (και στην Ελλάδα) πριν από 70 χρόνια, θα πάνε πίσω 400 χρόνια για να πληρώσουν; Σωστό θα ήταν βέβαια να επιβάλλει το γερμανικό κράτος στον εκκλησιαστικό μηχανισμό να αποζημιώσει, έλα όμως που οι παπάδες φρόντιζαν να επικυρωθεί η καταδικαστική απόφαση από κρατικούς φορείς... Και ποιος από τους πολιτικούς θα τολμούσε να κάνει σήμερα ενέργειες σ' αυτή την κατεύθυνση;

Η μοναδική «αποκατάσταση» της Κατερίνας μέχρι σήμερα είναι η τοποθέτηση ενός αγάλματός της με μεσαιωνική τεχνοτροπία στον πύργο του Δημαρχείου της Κολωνίας. Επάνω στο ρούχο της έχουν χαραχθεί από τον γλύπτη οι φλόγες της εκκλησιαστικής πυράς - πάλι καλά που δεν την διακόσμησαν με κανένα σταυρό!

Μερικοί σκέφτονται βέβαια πρωτίστως τον μπελά που θα προκύψει: Υπάρχουν δικαστικοί φάκελοι για 33 εκτελέσεις «μαγισσών» στην περιοχή της Κολωνίας και θα έπρεπε όλα τα θύματα να «αποκατασταθούν» με κάποιο άγαλμα, χώρος όμως δεν υπάρχει! Οι πολίτες της Κολωνίας με ελεύθερη σκέψη βρήκαν εύκολα τη λύση: να καθαιρεθούν αγάλματα και προτομές διαφόρων καρδιναλίων και επισκόπων, με τις οποίες είναι γεμάτες οι εκκλησίες και πολλά δημόσια κτήρια. Στη θέση τους να τοποθετηθούν δε προτομές των θυμάτων των εκκλησιαστικών εγκλημάτων, των παλαιών και των σύγχρονων.

(βλέπε επίσης >>>)

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (33)

Ανθούλα Χ., φιλόλογος, 49 ετών, μητέρα.

Γεννήθηκα σ’ ένα μικρό χωριό και μέσα σ’ ένα βαθιά χριστιανικό περιβάλλον. Δυστυχώς έχασα πολύ νωρίς τον πατέρα μου –ήμουν μόλις δύο χρονών– και έτσι λόγο για την ανατροφή, την εκπαίδευση και τη συμπεριφορά μου είχε μόνο η μητέρα μου. «Θεούσα» με όλη τη σημασία της λέξης, βάλθηκε εμένα και τον αδελφό μου να μας κάνει καλούς χριστιανούς. Κάθε Κυριακή εκκλησιασμός, νηστεία όποτε όριζε ο παπάς, προσευχή κάθε βράδυ και όλα τα άλλα που επιβάλει η χριστιανική θρησκεία στο ποίμνιό της.

Αυτή την καταπίεση στα παιδικά μου χρόνια δεν την άντεχα και μεγαλώνοντας άρχισα να αντιδρώ. Δεν μου άρεσε να μου επιβάλουν τι να κάνω κι έτσι, όταν ήταν ημέρες νηστείας, ενώ στο σπίτι αναγκαστικά νήστευα, στο σχολείο έτρωγα τυρόπιτες και λουκανόπιτες. Όταν πήγαινα εκκλησία –όπου συνήθως χασμουριόμουνα γιατί με ξυπνούσαν πολύ πρωί– έπλαθα με τη φαντασία μου ιστορίες για να ξεφεύγω από αυτό το καταθλιπτικό περιβάλλον και γενικά έκανα ότι μπορούσα για να αποφύγω όλες αυτές τις «υποχρεώσεις» που είχαν σχέση με εκκλησία, αγίους, προσευχές και νηστείες.

Η μάνα μου προσπαθούσε, μάταια όμως, να με τιθασεύσει γιατί σαν κορίτσι έπρεπε να φέρομαι σωστά και να την υπακούω τυφλά, αντίθετα με τον αδελφό μου που μπορούσε να κάνει ότι ήθελε με τη δικαιολογία «έτσι είναι τα αγόρια». Αυτόν το θρησκευτικό φανατισμό που ωθεί τις ίδιες τις γυναίκες να μην υπερασπίζονται τη θηλυκή τους υπόσταση, να θεωρούν ότι είναι «μιαρές» και να μειώνουν τον ίδιο τον εαυτό τους, δεν τον κατάλαβα ποτέ.

Μεγαλώνοντας δεν γλίτωσα, βέβαια, ούτε το θρησκευτικό γάμο ούτε τη βάφτιση της κόρης μου, αφού δεν μπορείς εύκολα να αποφύγεις πράγματα χρόνια καθιερωμένα στα μυαλά των ανθρώπων. Άλλωστε ήμουν πολύ μικρή τότε και το μόνο που ήξερα ήταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με όλα αυτά, όμως δεν είχα ψάξει, δεν είχα διαβάσει για να καταλάβω πού είναι το ψέμα και πού η αλήθεια.

Όταν χώρισα με τον άντρα μου, με κάλεσε ο παπάς του χωριού να μου τα ψάλλει, γιατί οι γυναίκες όπως μου είπε «έπρεπε να υπομένουν όλες τις ταπεινώσεις για να κρατάμε την οικογένεια δεμένη». Μου έχει μείνει αξέχαστη αυτή η φράση.

Μετά το διαζύγιο άρχισα να ζω πια σύμφωνα με τα δικά μου πιστεύω και τις δικές μου αποφάσεις, χωρίς να υπολογίζω τα «πρέπει» της ψεύτικης θρησκείας τους. Αποφάσισα να τελειώσω το Λύκειο, που είχα αφήσει στη μέση λόγω γάμου, και άρχισα να φοιτώ στο Εσπερινό Λύκειο. Το πρωί εργαζόμενη, το βράδυ μαθήτρια. Εκεί γνώρισα καταπληκτικούς καθηγητές που αγκάλιαζαν τους μαθητές και μας βοηθούσαν όλους στα προβλήματα μας. Ο φιλόλογος που είδε τη θέληση μου για μάθηση, άρχισε να μου δίνει βιβλία να διαβάζω κι εκτός σχολείου.

Η « Αντιγνώση» της Λιλής Ζωγράφου ήταν ένα από τα βιβλία που πήρα εκείνη την εποχή. Στο βιβλίο αυτό διάβασα για πρώτη φορά για τον Επίκουρο και η φιλοσοφία του με ενθουσίασε και άνοιξε νέους ορίζοντες για μένα. Άρχισα τότε να διαβάζω κι άλλα βιβλία με φιλοσοφικά και ιστορικά θέματα αλλά και θέματα θρησκείας. Είχα αρχίσει πια να καταλαβαίνω με πόσα ψέματα μας γεμίζουν σχετικά με τη θρησκεία και να αποστασιοποιούμαι συνειδητά πλέον και όχι από απλή αντίδραση.

Εν τω μεταξύ έδωσα Πανελλήνιες Εξετάσεις και στα 42 μου χρόνια έκανα ένα όνειρο μου πραγματικότητα, μπήκα στη Φιλοσοφική Αθηνών στο τμήμα φιλολογίας. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, πετούσα στα σύννεφα, αλλά προσγειώθηκα απότομα. Όσο ανοιχτά μυαλά και ελεύθερους ανθρώπους είχα συναντήσει στο Εσπερινό Λύκειο τόσο συντηρητικούς , απόμακρους και βαρετούς καθηγητές βρήκα στο πανεπιστήμιο.

Κυρίως όμως συνάντησα σ’ αυτή τη σχολή πολλούς καθηγητές κολλημένους στη θρησκεία. Μια κανονική προπαγάνδα γινόταν –και γίνεται– υπέρ του χριστιανισμού, λες και δεν βρίσκεσαι στη φιλοσοφική σχολή αλλά στη θεολογική. Διδάσκονταν βίοι αγίων, ένας καθηγητής μοίραζε στους φοιτητές «εικονίτσες», κι ένας άλλος διατυμπάνιζε πόσο σωστό ήταν που καταργήθηκαν στην Αρχαιότητα οι Ολυμπιακοί Αγώνες και έκλεισε η Ακαδημία του Πλάτωνα. Όταν τον ρώτησα για τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, μου απάντησε ότι δεν ήταν τόσο μεγάλη καταστροφή αφού είχε μόνο άγραφο χαρτί μέσα…

Απογοητεύτηκα, αγανάκτησα, και αποφάσισα να συνεχίσω να μελετώ και να μαθαίνω μόνη μου. Τελείωσα όπως–όπως τη σχολή και δεν ασχολήθηκα ξανά με το πανεπιστήμιο. Εκείνη την εποχή γνώρισα και τον σημερινό σύντροφό μου με τον οποίο μοιραζόμαστε τις ίδιες ιδέες. Μαζί του και με τη βοήθεια ξέφυγα πια εντελώς από την θρησκεία.

Κλείνοντας, έχω να πω μόνο αυτό. Έψαξα, διάβασα και έμαθα. Αποχαιρέτησα την πίστη και ελευθερώθηκα. Απολαμβάνω τη ζωή μου χωρίς φόβους, αμαρτίες και τιμωρίες.

Απολαμβάνω μια όμορφη ζωή «Χωρίς Θεό».