(ακόμα και οι τέως αναρχικοί αλλάζουν την οπτική γωνία)
Με την Ουκρανία και τον ουκρανικό λαό ενάντια στη ρωσική εισβολή. Χωρίς υποσημειώσεις, «ναι μεν αλλά», και φοβίες «μήπως ταυτιστούμε με το ΝΑΤΟ». Με τους αδάμαστους Ρώσους πολίτες που διαδηλώνουν κατά δεκάδες χιλιάδες σε σαράντα ρωσικές πόλεις αψηφώντας την τρομοκρατία του δικτάτορα σώζοντας την τιμή του ρωσικού λαού. Με τους δεκάδες χιλιάδες Έλληνες που περνάνε δύσκολες στιγμές σε Μαριούπολη και Οδησσό.
Η Ρωσία πραγματοποιεί μια ωμή και αιματηρή εισβολή στη γειτονική της Ουκρανία, επιστρατεύοντας χονδροειδή και κυνικότατα ψεύδη για να συγκαλύψει τον επεκτατισμό της. Έναν επεκτατισμό διαχρονικό που δεν άλλαξε ούτε με τον Τσάρο ούτε με τον Στάλιν ούτε με τον πρώην πράκτορα της Γκα-Γκε-Μπε, Βλαδίμηρο Πούτιν, οπαδό της μετα-σοβιετικής «αυτοκρατορίας», με τις πλάτες της Κίνας, και την έμμεση συμβολή του δόλιου Πόντιου Πιλάτου που λέγεται Τουρκία.
Όποιος έχει μάτια, βλέπει: η προς Ανατολάς διεύρυνση του ΝΑΤΟ, επιχείρημα που χρησιμοποιεί σήμερα η Ρωσία για να καμουφλαριστεί από επιτιθέμενη σε αμυνόμενη, έχει παγώσει από το 2014. Σε ό,τι αφορά στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, την ένταξη στο ΝΑΤΟ τη ζητούσαν επίμονα οι ίδιες οι κοινωνίες τους σε συντριπτικά ποσοστά, γιατί ιστορικά έχουν δεινοπαθήσει από τον ρωσικό επεκτατισμό και φοβούνταν μήπως αυτός επανέλθει – όπως επανέρχεται σήμερα στην Ουκρανία.
Η Δύση, για να αποσοβήσει αυτό τον επεκτατισμό, θα μπορούσε να είχε επιλέξει να ενσωματώσει τη Ρωσία στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι – όπως εξ άλλου συνέβαινε μέχρι το 1917. Δεν το έκανε, τυφλωμένη από το «τέλος της ιστορίας» και τη χίμαιρα μιας παγκόσμιας κυριαρχίας. Αποτελεί όμως αυτό επιχείρημα ή δικαιολογία για να υποδουλώσει εκ νέου τα έθνη της Ανατολικής Ευρώπης με τον ωμό κυνισμό που επιχειρεί σήμερα ο Πούτιν;
Με το «Blitzkrieg» που διεξάγει σήμερα στην Ουκρανία, η Ρωσία χαράσσει ξεκάθαρη πορεία προς τον Ευρασιατικό Άξονα. Η παγκοσμιοποίηση των Δυτικών βρίσκεται σε προφανή πτώση ενώ, αντίθετα, η Ευρασία είναι ο ανερχόμενος πόλος, εξαπλώνοντας ήδη ζώνες ελέγχου στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική, την Ασία. Και δεν πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία ότι το πράσινο φως το έδωσε ο Κινέζος Βούδας. Άλλωστε για την εισβολή περίμεναν μέχρι το τέλος των Ολυμπιακών του Πεκίνου. Παράλληλα, η Ρωσία παρεμβαίνει στο εσωτερικό της Δύσης μέσω ενός υβριδικού πολέμου εκμεταλλευόμενη τη γενική εσωτερική κοινωνική δυσαρέσκεια, για να την μετατρέψει σε φερέφωνο της δικής της προπαγάνδας. Όπως εξ άλλου γινόταν στην εποχή της Σοβιετίας με τα κομμουνιστικά κινήματα. Διαμορφώνει, τέλος, ένα μοντέλο «αυταρχικής παγκοσμιοποίησης», όπου κυριαρχεί η δεσποτική εξουσία, η απαγόρευση της πολυφωνίας και της ελευθεροτυπίας, η ασφυκτική επιτήρηση με τη χρήση νέων τεχνολογιών όπου πρωτοστατεί η Κίνα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα; Η εισβολή στην Ουκρανία είναι κομμάτι μιας ευρύτερης στρατηγικής, η οποία προβλέπει την ισοπέδωση όλου του «ενδιάμεσου χώρου» ανάμεσα στην Ευρασία και το ευρωατλαντικό τόξο. Και αν αυτό για την Ουκρανία σημαίνει ότι θα πρέπει να υποταγεί ξανά στους Ρώσους, για εμάς σημαίνει ότι θα πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι στον νεο-οθωμανό δικτάτορα.
Με τον ίδιο τρόπο που βλέπει ο Πούτιν την Ουκρανία, βλέπει ο Ερντογάν την Ελλάδα. Ήδη άλλωστε, με αφορμή την αγορά των Ραφάλ και των φρεγατών, πληθαίνουν οι δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων πως «η Ελλάδα περικυκλώνει την Τουρκία». Η προβοκάτσια μεθοδεύεται και στο Αιγαίο εδώ και χρόνια, άλλοτε με τον υβριδικό πόλεμο του μεταναστευτικού, άλλοτε με τη «Γαλάζια Πατρίδα», και άλλοτε με τη Θράκη και την υποτιθέμενη καταπίεση της μουσουλμανικής μειονότητας.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία θα πρέπει να ηχήσει σαν συναγερμός στα αυτιά της ελληνικής κοινωνίας. Οι εγχώριες ελίτ πιστεύουν ότι θα τους σώσει το δικαιωματιστικό ευρωατλαντικό κατεστημένο και δεν βλέπουν έτσι τη μοναξιά των Ουκρανών ενώπιον των ρωσικών αρμάτων. Δυστυχώς όμως και μια μεγάλη μερίδα του λαϊκού σώματος, εγκαταλελειμμένη για χρόνια στην άγνοια και την αμάθεια, προτιμάει να πεθαίνει ανεμβολίαστη ή να πιστεύει τη ρωσική προπαγάνδα περί «ομόδοξου έθνους». Χωρίς να βλέπει ότι, εδώ και εκατόν πενήντα χρόνια, η Ρωσία βρισκόταν σταθερά ενάντια στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Και σήμερα ο Πούτιν «κάνει πλάτες» στον Ερντογάν για να μας καταπιεί ο τουρκικός επεκτατισμός.
Η Ελλάδα είχε και έχει κάθε συμφέρον να δει τη Ρωσία να χτίζει γέφυρες με την Ευρώπη. Η Ρωσία όμως διάλεξε άλλον δρόμο, τον οποίον θα πληρώσει πρώτα και κύρια το ίδιο το ρωσικό έθνος. Γιατί είναι δημογραφικά αδύναμο έναντι του μουσουλμανικού κόσμου, που ήδη κατακλύζει τη Ρωσία﮲ γιατί η χώρα του είναι πολύ πιο αδύναμη από την Κίνα, και θα καταντήσει δορυφόρος της﮲ και γιατί το καθεστώς Πούτιν καθίσταται δικτατορικό στο εσωτερικό, πράγμα που θα το πληρώσει η πλατιά πλειοψηφία των Ρώσων.
Εν τω μεταξύ, η ίδια η ύπαρξη της Ελλάδας κινδυνεύει, όπως άλλοτε υπονομευόταν από τους πολέμους που εξαπέλυε η «Νέα Τάξη» της Δύσης στη Γιουγκοσλαβία. Όπως τότε οι περιστάσεις απαιτούσαν ξεκάθαρα λόγια, έτσι το απαιτούν και τώρα, δίχως αστερίσκους, και ισαποστακισμούς – όπως κάνουν πολλοί, από αφέλεια ή από δόλο και συμφέρον.
Ούτως ή άλλως, ένας δρόμος υπάρχει μόνο για την Ελλάδα: ενίσχυση της αποτρεπτικής ικανότητας της χώρας, διπλωματικής και στρατιωτικής, της κοινωνικής συνοχής, της ενεργειακής και οικονομικής αυτοδυναμίας, αντιμετώπιση της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Συμμαχία με δυνάμεις όπως η Γαλλία, που έχουν συνειδητοποιήσει τη μεγάλη αδυναμία της Ευρώπης, και κινούνται προς την κατεύθυνση μιας ανεξάρτητης ευρωπαϊκής πολιτικής με ξεκάθαρη τοποθέτηση απέναντι στην Τουρκία. Και κάτι τελευταίο: Την Κύπρο, και τα μάτια μας.
