της Ρέας Βιτάλη, protagon.gr, 17/1/22
Δεν είμαι των ταξί. Ωστόσο, από τις ελάχιστες φορές που στα ξαφνικά χρειάστηκα, η ατμόσφαιρα χαράχτηκε μέσα μου. Σχεδόν ολοκληρωτικά αφορούσε ταξιτζήδες που δεν είχαν συνεργασία με κάποια κεντρική εταιρεία, τα αυτοκίνητά τους ήταν λιώμα και το ραδιόφωνο στη διαπασών. Ελεγες τον προορισμό σου, ούτε που σου απαντούσαν. Σου φύλαγαν τσαντίλα που τους αποσπούσες την προσοχή. Ακουγαν δοξολογία Τράγκα.
Φύσαγαν, ξεφύσαγαν για κάθε γαμιόλη που έτρωγε τα λεφτά του κοσμάκη. Ηταν διαποτισμένοι από δηλητήριο, πύον, θυμό, μίσος, ακραία βεβαιότητα και πίστη σε ό,τι κατήγγειλε ο Μεγάλος Αρχηγός τους. Ο Μητσοτάκης ήταν Κούλης και είχε πολλααά λεφτά. Η Μαρέβα «κάτι με» το σπίτι κάποιου Βολταίρου και «πολλααά λεφτά».
Πάντα έβρεχε «κάτι με», δεν υπήρχε σαφήνεια, ήταν σαν δυο σινιάλα που ο ένας κλείνει το μάτι στον άλλον και του σινιαλίζει: «Το ’πιασες, ρε μαλάκα;» (το «μαλάκα» του φίλου), «Το ’πιασα!», μην και φανεί ότι δεν το έπιασε. Ατμόσφαιρα σηψαιμίας, μπόχας, κατά συρροή απατεώνων κόλλαγε στο μυαλό όπως τσίχλα σε παπούτσι. Ολοι! ΟΛΟΙ! Πλην του Μεγάλου Αρχηγού. Που δεν τον ακούμπαγες, δεν τον έβαζες στα ανθρώπινα, ήταν θεός!
Ο κορονοϊός και το εμβόλιο παρουσιάστηκαν ως το νέο, απόλυτο πεδίο «δόξης λαμπρόν». Ηταν «Η στιγμή Του»! Εκεί τα έδωσε όλα! Ετοιμαζόταν και το κόμμα. Αν δεν έκανε αυτός κόμμα, ποιος θα το έκανε; Να βγάλει στο φόρα τα αίσχη των κλεφταράδων. Το ’πιασες; Το ’πιασα! Αυτομάτως τάχθηκε εναντίον των εμβολίων, γιατί «Πολλααά τα λεφτά!». (Λες κι ακούω τη φωνή του μακαρίτη). «Το ’πιασες;», «Το ’πιασα».
Μα, κακή μοίρα, ο φορολογικός κάτοικος του Πριγκιπάτου του Μονακό, χτυπημένος από τον κορονοϊό, μας άφησε χρόνους. Πάει και το κόμμα; Πώς αφήνεις τέτοιο περιουσιακό στοιχείο; Και φτάσαμε στη διαθήκη. Εκπλήξεις επιφύλασσε. Και ένα και δύο και τρία και τέσσερα και πέντε και έξι… Θα του ανάβουν κερί και τα τετρασέγγονά του από δέκα σημεία του πλανήτη! «Πολλά τα λεφτααά!». Ήξερε τι έλεγε.
Επάγγελμα; Βαριά ασέλγεια διαπράττω και τρέμω μη με μπουμπουνίσει αστραπή. Ρώτησε ποτέ άνθρωπος τον Θεό τι επαγγέλλεται; Πάντως, ποιος Μπιλ και ποιος Ζάκερμπεργκ και ποιος Αλβέρτος; Κλεφταράδες! Συγκινητική η ένωση όλων των γυναικών του στην κηδεία του. Χρυσός άνθρωπος, ο μακαρίτης. Και τώρα, φιλαράκο; Συμμερίζομαι το δράμα σου.
Ζόρικο πράγμα τέτοια ορφάνια. Σαν να σε βλέπω να κουνάς σημαίες, να ζητωκραυγάζεις με κόρνες, να του φωνάζεις «Γάμα τους», να χαμογελάει σαρδόνια από τη θέση του στη Βουλή… Τι χάσαμε, ρε μεγάλε! Επείγεσαι αρχηγού. Αν ανατράφηκες στη διαστροφή, σπάνια παίρνεις τη στροφή. Λες να τον έφαγαν τον Τράγκα; Λες όλα αυτά τα ακίνητα να είναι της Μαρέβας και να τα πάσαρε στον Τράγκα; Το ’πιασες; Ξέρω, το ’πιασες!
ΥΓ 1: Τόσο κοινή και προβλέψιμη η πρακτική. Ρίχνεις τον φακό σου σε κάποιο «πιασάρικο» πρόσωπο και στα σκοτάδια του «τακτοποιείς» τον εαυτό σου.
ΥΓ 2: Όσο εντυπωσιάζει ο πλούτος, άλλο τόσο η σιωπή των πάντων.
