Στα πρώτα 2-3 χρόνια σπουδών, έμεινα σε φοιτητική εστία μιας οργάνωσης όπου καλλιεργούσαν ιστορικές γερμανικές παραδόσεις και μπυροποσία. Να πηδήξουν ήθελαν κι αυτοί, αλλά το έκαναν με πολιτισμένο τρόπο! Επειδή δεν υπήρχαν δε πολλοί Γερμανοί ενδιαφερόμενοι (οι ένοικοι έπρεπε να γίνουν μέλη της οργάνωσης), νοικιάζονταν μερικά δωμάτια σε ξένους, οι περισσότεροι Έλληνες, οι οποίοι και να ήθελαν δεν γινόντουσαν δεκτοί ως μέλη. Μπήκε ένας λοιπόν και έφερε και τους άλλους. Ήμασταν έτσι 5 Έλληνες, ένα Αφρικανός, ένας Πέρσης και 10-15 Γερμανοί.
Από τους 5 Έλληνες συγκατοίκους οι τρεις χαρτόπαιζαν, εγώ κι άλλος ένας ήμασταν θεατές. Ερχόντουσαν λοιπόν ακόμα 2-3 απ' έξω και έστηναν τραπέζι με τσόχα, όπου παιζόντουσαν αρκετά λεφτά για την εποχή και για φοιτητές, ακόμα και 200 Μάρκα. Όταν παιζόταν όμως σε ένα δωμάτιο πόκα, με όλες τις συνοδευτικές αμαρτίες (τσιγάρα, ανέκδοτα, χτυπήματα στο τραπέζι, πειράγματα, γέλια κ.λπ.), εμείς οι άλλοι δύο δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε, αναγκαστικά καθόμασταν μαζί και σχολιάζαμε, κάναμε χαβαλέ κλπ. Κάποιες φορές έφτιαχνα εγώ τσάι για τους χαρτοπαίκτες και έπαιρνα βιδάνιο 1 Μάρκο για κάθε γύρο. Ήμουν πάντα κερδισμένος!
Ένα βράδυ κράτησε το παιχνίδι πολύ αλλά εγώ έπρεπε την άλλη μέρα να πάω στις 8.15' για παράδοση στα Μαθηματικά, δεν ήθελα να την χάσω. Πέρασε η ώρα, πήγε 5, πήγε 6 και συνεχιζόταν το παιχνίδι. Στις 7 λένε σταματάμε και συνεχίζουμε σε 1-2 ώρες. Καμιά σκέψη βέβαια για ύπνο.
Αποφασίζω να πάω εγώ στην παράδοση έτσι άυπνος. Φτάνω στις 8 παρά τέταρτο στη μεγάλη αίθουσα Φυσικής (Physikhörsaal) και κάθομαι στην άδεια αίθουσα στην πρώτη σειρά, στη μέση. Διάλεξα την καλύτερη θέση, χωρίς να σκεφτώ τι θα επακολουθούσε, με επιπτώσεις σε βάθος χρόνου. Εκεί πρέπει να ακούμπησα το κεφάλι στα χέρια και να με πήρε ο ύπνος.
Φυσικά τότε δεν συνέβη τίποτα. Αρκετές φορές θυμάμαι που κάποιοι συμφοιτητές κοιμόντουσαν στα έδρανα την ώρα της παράδοσης, όχι όμως στην πρώτη σειρά των καθισμάτων, κυρίως πίσω! Κανείς δεν τους ενοχλούσε πάντως. Μια απογοήτευση την αισθανόμουν βέβαια που δεν κατάφερα να μείνω ξύπνιος.
Πέρασαν 1-2 χρόνια μέχρι να πάρω το προδίπλωμα και, χωρίς να το περιμένω, με κάλεσε ένας επιμελητής από το Mathematisches Institut, Hans Friedrich Walter λεγόταν, καλή του ώρα, να μου πει κάτι. Πάω στο γραφείο του και μου ανακοινώνει ότι λόγω των επιδόσεών μου στις εξετάσεις προτάθηκα, μαζί με άλλους 2-3 Γερμανούς συμφοιτητές, να γίνουμε Hilfsassistenten (στα ελληνικά θα λέγαμε σήμερα έκτακτοι βοηθοί) στα Μαθηματικά.
Φυσικά χάρηκα πολύ για την τιμή, αλλά κυρίως επειδή θα έπαιρνα και 400 Μάρκα το μήνα ως αποζημίωση, πολλά λεφτά τότε για φοιτητή. Μου λέει ο επιμελητής, πάμε απέναντι στο γραφείο του κ. Schmieden να του ανακοινώσουμε ότι δέχεσαι.
Μπαίνουμε μέσα, του λέει ο Walter τα καθέκαστα, με κοιτάει ο Schmieden από πάνω μέχρι κάτω και μου λέει χαμογελώντας, «Α μάλιστα, mein Lieber (αγαπητέ μου), εσείς δεν ήσασταν που κοιμόσασταν μια φορά στην πρώτη σειρά της παράδοσής μου;» Γκλουπ, σχεδόν το είχα ξεχάσει εγώ και μου το θύμισε την πιο ακατάλληλη στιγμή ο καθηγητής. Δεν έβρισκα τι να πω, ένα κλαδάκι να κρατηθώ, να μη με πάρει το ποτάμι, αλλά η μεγαλύτερη σαστιμάρα του επιμελητή δίπλα με έβγαλε από την αμηχανία. «Τι, πότε, δεν ξέρω τίποτα», δεν ήξερε τι εννοούσε ο καθηγητής και φοβήθηκε μήπως έκανε κάποια γκάφα ο ίδιος. Τον καθησύχασε ο καθηγητής και του είπε ότι για αστείο το ανέφερε.
Όταν βρεθήκαμε μερικές μέρες αργότερα όλοι οι Hilfsassistenten, παλιοί και νέοι για να γνωριστούμε μεταξύ μας και να πάρουμε οδηγίες για το νέο εξάμηνο, διαπίστωσα ότι ένας από τους νέους, όπως εγώ, ήταν ο συμφοιτητής που καθόταν δίπλα μου, τότε που αποκοιμήθηκα. Γνωριζόμασταν ήδη και είχαμε μιλήσει αρκετές φορές. Του λέω, θυμάσαι εκείνο το περιστατικό στην παράδοση Μαθηματικών που καθόσουν δίπλα μου κι εγώ κοιμόμουν επί δίωρο πάνω στο έδρανο; Δεν θυμόταν τίποτα... Ο καθηγητής στα 4-5 μέτρα απόσταση, με 200+ φοιτητές στο αμφιθέατρο και μετά από 2 χρόνια το θυμόταν όμως!
