Σκοντάφτοντας στους λίθους της μνήμης

του Θωμά Συμεωνίδη, bookpress.gr, 29/5/2017

Το Μπερλίν, πρώτο βιβλίο της Άντζης Σαλταμπάση (γεννημένη το 1973), είναι μια πολυεπίπεδη νουβέλα, μια πρωτοπρόσωπη αφήγηση, μια ώριμη και σύγχρονη συγγραφική κατάθεση που ισορροπεί με μεγάλη επιτυχία ανάμεσα στη μυθοπλασία και το δοκίμιο.

Με βασικό άξονα της αφήγησης την πόλη του Βερολίνου, γινόμαστε μάρτυρες σειράς επεισοδίων και σκέψεων που συνδέονται τόσο με την ιστορία της πόλης όσο και με τη ζωή (σε αυτή την πόλη) σήμερα. Η αφηγήτρια, Ελληνίδα δημοσιογράφος εγκατεστήμενη μόνιμα στο Βερολίνο με την οικογένειά της, δηλώνει εξαρχής τον ενδοσκοπικό χαρακτήρα της αφήγησης –«Το Βερολίνο είναι η ιδανική πόλη για να καταδυθείς στον εαυτό σου»– καθώς και την προσωπική της σύνθηκη – «Ένιωθα και εγώ το ίδιο εγκλωβισμένη σε μια δύσκολη σχέση με τον εαυτό μου και το Βερολίνο και τη ζωή μου εκεί».

Οι τονικότητες των Ίμρε Κέρτες και Γκέοργκ Ζέμπαλντ να αντηχούν εδώ και εκεί (ενίοτε και του Τόμας Μπέρνχαρντ), ο μακροπερίοδος λόγος και η λειτουργική συναρμογή των διαλόγων στο σώμα του κειμένου, η εναλλαγή ανάμεσα σε εύστοχες περιγραφές του αστικού και περιαστικού τοπίου από τη μία και την παράθεση πραγματολογικών στοιχείων από την άλλη, ενεργοποιούν την αφήγηση, η οποία εξελίσσεται σε τέσσερα διακριτά επίπεδα:

·   Τις συναντήσεις της αφηγήτριας με έναν Γερμανό ψυχίατρο.

·   Τις σκέψεις της γύρω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (με έναυσμα την επίσκεψη στο Ράβενσμπρυκ, γυναικείο στρατόπεδο συγκέντρωσης Εβραίων κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο) και το εβραϊκό ολοκαύτωμα (Σοά), τις σχετικές συναντήσεις και μαρτυρίες.

·   Το ζήτημα της εβραϊκότητας των παιδιών της.

·   Τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και, κατά προέκταση, το ζήτημα της μετανάστευσης και της ζωής μιας Ελληνίδας στη Γερμανία και το Βερολίνο σήμερα.

Το σώμα του κείμενου διαιρείται στο κυρίως μέρος που τιτλοφορείται «Μπερλίν» και το επιλογικό «Το νησί των Παγωνιών». Στο κυρίως μέρος, η συνοχή εξασφαλίζεται μέσα από τη διαπλοκή και τη διαδοχή γεγονότων και καταστάσεων, η οποία επενδύεται από την προσωπική έρευνα της αφηγήτριας στο διαδίκτυο και από βιβλιογραφικές πηγές που παρατίθενται στο τέλος του βιβλίου. Βλέπουμε, για παράδειγμα, σε μία και μόνο σελίδα, την αναζήτηση πληροφοριών για το προάστιο Γκρούνεβαλντ (που λειτουργούσε ως σταθμός μετεπιβίβασης από το Βερολίνο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης), την περιγραφή μιας διαδρομής στο Βερολίνο (με αναφορές στο Μόνος στο Βερολίνο του Χανς Φάλαντα και το «Ich bin ein Berliner» του Κένεντι), αλλά και το στοιχείο της έκπληξης: «Και ξαφνικά είδα μία επιγραφή, μία μεγάλη άσπρη επιγραφή», στοιχείο το οποίο επαναλαμβάνεται και σε άλλα σημεία, με αποτέλεσμα να αλλάζει η εστίαση και το ενδιαφέρον της ανάγνωσης να παραμένει αμείωτο.

Το ενδιαφέρον της αφήγησης συντηρείται, επίσης, μέσα από τους τρόπους με τους οποίους παλιοί εβραίοι κάτοικοι του Βερολίνου παρουσιάζονται ως αινίγματα που πρέπει να λυθούν. Και σε αυτό το σημείο το χωρικό στοιχείο είναι έντονο καθώς το πρώτο στίγμα, η ενακτήρια πληροφορία για αυτούς τους ανθρώπους, είναι η διεύθυνσή τους. Με αυτόν τον τρόπο, οι παλιές πολυκατοικίες και τα διαμερίσματα φασματοποιούνται, προσεγγίζονται μέσα από το πρίσμα της ιστορίας, μέσα από τις ζωές των παλαιότερων ενοίκων και μέσα από τις αφηγήσεις των ιστοριών τους: αυτοί οι ένοικοι του παρελθόντος, γίνονται ένοικοι του παρόντος, συναντιούνται μεταξύ τους. Έτσι, από την ιστορία του Λέοπολντ περνάμε στην αινιγματική ιστορία της κόρης του Ίντιθ (ή Έντιτ), και μετά στην Καρόλα Κον που θα μπορούσε ίσως κάτι να γνωρίζει για την Ίντιθ και μετά σε έναν νέο κύκλο αναζητήσεων με αφετηρία μια διεύθυνση στο Βερολίνο, φωτογραφίες από προσόψεις κτηρίων και αναφορές σε βιβλία, και το πέρασμα σε καινούριες μαρτυρίες, όπως αυτή της Έλεν Φρίντζαμ.

Σε σχέση πάντα με την αφήγηση, αξιοσημειώτη είναι η πολυφωνικότητα (μαρτυρίες ειπωμένες από διαφορετικά πρόσωπα, εναλλαγή με την εσωτερική φωνή της αφηγήτριας, εναλλαγή με πιο αντικειμενικές περιγραφές εξωτερικών χώρων) με πιο εξαιρετική ίσως τη στιγμή που στο πλαίσιο μιας συγκέντρωσης για την ετήσια εκδήλωση μνήμης των πρώτων Εβραίων που έφυγαν με τρένο από τον σταθμό του Γκρούνεβαλντ, οι μαθητές ενός γυμνασίου παρουσιάζουν τη ζωή έντεκα εβραιόπουλων μετά από έρευνα αρχείου, μιλώντας στο β’ ενικό (κάτι το οποίο μεταφέρεται αυτούσιο και στην αφήγηση): «Ισαάκ Ρόζενμπεργκ ήσουν καλός μαθητής, ήθελες να ασχοληθείς με τον αθλητισμό, αλλά η καρδιά σου δεν σου το επέτρεψε, μπήκες στο πανεπιστήμιο και αμέσως μετά βρέθηκες στο...».

Το επιλογικό μέρος («Το νησί των παγωνιών») έρχεται να αποκαταστήσει μια ισορροπία (χωρίς όμως να εντάσσεται και στο ανάλαφρο σχήμα του happy end). Γιατί, αν στο κυρίως μέρος («Μπερλίν») κυριαρχούν το βάρος της πραγματικότητας και της μνήμης που μοιάζουν να προκαλούν ασφυξία στην αφηγήτρια (με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως τη μέρα που θα συναντούσε τη φίλη της Γκαμπριέλε μετά την καθιερωμένη καλοκαιρινή συνέντευξη της Μέρκελ: «αλλά η πόλη ήταν τόσο όμορφη κι εγώ ήμουν χαρούμενη, ναι, θυμάμαι πολύ καλά πόσο χαρούμενη ήμουν, σχεδόν πετούσα και κατέβαζα χίλιες ιδέες για άρθρα και ρεπορτάζ και δουλειές και ήμουν απρόσμενα αισιόδοξη»), στο επιλογικό, η αμφιθυμία έχει θετική χροιά, καθώς δεσπόζουν η φιλία, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, η γαλήνη που αποπνέουν το τοπίο και η φύση σε συνδυασμό με την επίγνωση ότι ο αστερισμός όλων αυτών, δεν μπορεί να έχει μία μόνιμη θέση στην καθημερινότητα: «θα κρατώ την ανάμνηση αυτή στα χέρια μου προσεκτικά σαν να ήταν ένα κύπελλο ξέχειλο από φρέσκο γάλα».

Γενικότερα, αυτό που θα ξεχωρίζα ως τη μεγαλύτερη αρετή του Μπερλίν είναι το γεγονός ότι αναμετράται επιτυχώς με θεματικές οι οποίες αφενός έχουν ένα πολύ μεγάλο βάρος, αφετέρου έχουν αποτελέσει ήδη αντικείμενο πραγμάτευσης με τρόπους που θα μπορούσαν να θεωρηθούν και εξαντλητικοί από κάποιες απόψεις. Συγκεκριμένα, το Μπερλίν αναμετράται με την πόλη του Βερολίνου, το εβραϊκό ολοκαύτωμα, την εμπειρία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τα κρίσιμα και ζωτικά ερωτήματα της μνήμης, της μαρτυρίας, της εκπαίδευσης καθώς και της διαμεσολάβησης αυτών των ερωτημάτων από την αρχιτεκτονική, το μουσείο, την τέχνη, τον πολιτισμό γενικότερα. Και πράγματι, δίπλα στους Κέρτες και Ζέμπαλντ (και τους Πάουλ Βεράχεν, Ντάνιελ Μέντελσον και Ανέτ Βιβιορκά στους οποίους παραπέμπει η ίδια η συγγραφέας) θα συναντήσει επίσης κάποιος τον Κενζαμπούρο Όε, τη Χέρτα Μύλερ, αλλά και τους πιο κλασικούς, όπως Πρίμο Λέβι, Πάουλ Τσέλαν, Ζαν Αμερί, Ρομπέρ Αντέλμ, Άαρον Άπεφελντ, συγγραφείς δηλαδή που έχουν στο επίκεντρο της πραγμάτευσής τους, ένα ή περισσότερα από τα θέματα που αναφέρω πιο πάνω.

Με αφορμή το Μπερλίν, τέλος, αξίζει να επισημανθούν και τρία στοιχεία τα οποία σχετίζονται με την πραγμάτευση της Σοά. Σε ένα πρώτο επίπεδο, θεωρώ ότι η Άντζη Σαλταμπάση καταφέρνει να υποδείξει έναν βασικό κίνδυνο που ενυπάρχει στον πληθωρισμό αφηγήσεων, μαρτυριών, έργων τέχνης, πολιτικών και δράσεων που αποσκοπούν στη διατήρηση της μνήμης καταστροφικών γεγονότων. Και αυτός ο κίνδυνος, συνίσταται, από τη μία, στη μονοτονία και στην ουδετεροποίηση που τελικά μπορεί να προκαλέσει η συνεχής ενασχολήση με ένα τέτοιο ζήτημα (ας θυμηθούμε εδώ τον Πωλ Ρικέρ και τις επισημάνσεις του για τους κινδύνους που μπορούν να προέλθουν όχι μόνο από το πλεόνασμα λήθης, αλλά και από το πλεόνασμα μνήμης), και από την άλλη, στην παραπλανητική εξατομίκευση του κινδύνου και άρα στη δημιουργία ενός προβληματικού πλασίου πρόληψης και αποτροπής (ας θυμηθούμε εδώ τους Τέοντορ Αντόρνο, Εμανουέλ Λεβινάς, Κλωντ Λεφόρντ, Χάνα Άρεντ και τις συνεισφορές τους στην προσέγγιση της ολοκληρωτικής συμπεριφοράς και σκέψης). Αυτό το τελευταίο, αναδεικνύεται εύγλωττα στην εκμυστήρευση ενός Γερμανού προς την αφηγήτρια και αφού είχε προηγηθεί ένα περιστατικό το οποίο είχε προκαλέσει μεγάλη αμηχανία: «Δεν θυμάμαι να έχω μάθει ποτέ τίποτα για άλλα δόγματα ή για άλλες θρησκείες στο σχολείο, είπε, τα μόνα πράγματα που μας μαθαίναν ήταν για τους Εβραίους, οι Εβραίοι οι Εβραίοι οι Εβραίοι, οι Εβραίοι και η καταδίωξή τους, σε όλα τα μαθήματα, στα θρησκευτικά, στα Αγγλικά, στη Γλώσσα, στα Γαλλικά, οι Εβραίοι και το πώς τους σκοτώσαμε, οι Εβραίοι, τα πάντα για τους Εβραίους και τι τους κάναμε».  

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, θεωρώ σημαντική συνεισφορά το γεγονός ότι το ίδιο το Μπερλίν υποδεικνύει ένα τρόπο προσέγγισης του ολοκαυτώματος, αναιρώντας, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, θεωρητικές απόψεις που επιμένουν στο μη αναπαραστήσιμο της Σοά: «Κοιτούσα με τρυφερότητα τις φωτογραφίες των γονιών της και του αδελφού της στη σελίδα του Γιαντ Βασέμ, διάβαζα αποσπάσματα από το βιβλίο της και ένιωθα ότι τους ξέρω, δεν ήταν πια τρία άγνωστα ονόματα σε έναν ατελείωτο κατάλογο νεκρών, δεν ήταν τρεις ασπρόμαυρες φωτογραφίες με ονοματεπώνυμο, ήταν αληθινοί άνθρωποι, γιατί ήξερα κάποια στοιχεία για τις ζωές τους και εν τέλει αυτός είναι καλύτερος τρόπος να προσεγγίσει κανείς το Ολοκαύτωμα, ναι, ο καλύτερος τρόπος είναι να γνωρίσεις τα θύματα και τους επιζώντες, να περπατήσεις εκεί που είχαν περπατήσει, να περάσεις έξω από το σπίτι τους, να μάθεις ασήμαντες λεπτομέρειες για τις ζωές τους και ύστερα μπορείς να σκέφτεσαι τον κύριο Κον να...»

Με αυτόν τον τρόπο, που προκρίνει η Σαλταμπάση, μπορεί να αρθεί σε μεγάλο βαθμό η ανωνυμία και άρα η κοινοτοπία. Αλλά αυτός ο τρόπος, επίσης, μπορεί να θεωρηθεί ως αναπαραστατική δυνατότητα και άρα εν δυνάμει ως αναπαραστικό ισοδύναμο της καταστροφής. Ας θυμηθούμε εδώ τη σχετική εργασία καλλιτεχνών όπως ο Κριστιάν Μπολτανσκί ή ο Αλφρέντο Χάαρ που προσεγγίζουν τη φρίκη του εβραϊκού ολοκαυτώματος και της γενοκτονίας στη Ρουάντα, αντίστοιχα, μέσα από την εστίαση στο μεμονωμένο θύμα, στη μοναδικότητά του. Και βέβαια, μπορούμε να ανατρέξουμε στις σχετικές θεωρητικές συνεισφορές των Ζωρζ-Ντιντί Υμπερμάν και Ζακ Ρανσιέρ, οι οποίοι επικρίνουν το πλεόνασμα ηθικής απαίτησης που υπάρχει σε πολλές προσεγγίσεις της Σοά, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση την (υπερβολική) θέση περί μη αναπαραστήσιμου. «Ο γιος του Σαούλ» του Λάσλο Νέμες είναι μια ταινία στην οποία ο Ντιντί Υμπερμάν βλέπει, για παράδειγμα, να επαληθεύονται οι θέσεις του περί της δυνατότητας αναπαράστασης της Σοά.

Το τρίτο, και τελευταίο, στοιχείο που θα ήθελα να επισημάνω, εκπορεύεται από την αναφορά που κάνει η Σαλταμπάση στον Πάουλ Βεράχεν και το μνημειώδες Omega Minor: «το λάθος να αντιμετωπίζουμε το κακό σαν κάτι "ακατανόητο", σαν μία "ιστορική ανωμαλία"». Με αφορμή λοιπόν αυτή την αναφορά στον Βεράχεν και γενικότερα, με αφορμή την ανάγνωση του Μπερλίν, θέλω να καταθέσω μια πιο προσωπική άποψη: είναι πράγματι λάθος να μετατίθεται το κακό σε μια σφαίρα που δεν μπορεί να την αγγίξει ο άνθρωπος, σε μια σφαίρα που δεν μπορεί να την ελέγξει. Ανάμεσα σε αυτές τις θεωρήσεις και τις αντιδιαμετρικές τους, στις οποίες λανθάνει ή υπάρχει έκδηλα το ουτοπικό και, σε κάποιες άλλες εκδοχές, το μεσσιανικό στοιχείο, υπάρχει ένας δρόμος ο οποίος είναι πιο μετριοπαθής, και ωστόσο πολύ πιο δύσκολος. Σε αυτόν τον δρόμο δεν υπάρχει η μετάθεση της ευθύνης, το ακατανόητο, αλλά ούτε η μηδενιστική αμφισβήτηση μιας σειράς κεκτημένων και δυνατοτήτων που έχει να επιδείξει ο δυτικός πολιτισμός. Σε αυτόν τον δρόμο υπάρχει το αίτημα της καθημερινής προσπάθειας, της καθημερινής επιβίωσης, της επιδίωξης μιας καλύτερης ζωής (μας τα παρουσιάζει όλα αυτά το Μπερλίν) μέσα από τον αναστοχασμό του παρελθόντος και της διαρκούς υπενθύμισης ότι αυτοί οι ανθρώποι που υπήρξαν θύματα καταστροφών όπως η Σοά, πρέπει να βρουν τη θέση τους μέσα μας και ανάμεσά μας, αλλά την ίδια στιγμή, τη διαρκή και επιτακτική υπενθύμιση ότι και αυτοί οι άνθρωποι που υπήρξαν θύτες, συνεχίζουν να βρίσκονται εν δυνάμει ανάμεσά μας, και ας είμαστε ειλικρινείς, εν δυνάμει μέσα μας. 

Γραβάτα τέλος, πάμε για… κελεμπία!

της Σοφίας Βούλτεψη, elzoni.gr, 29/5/2017

Αφού δεν μπόρεσε να φορέσει γραβάτα, είπε να φορέσει… κελεμπία!

Για τον κ. Τσίπρα ο λόγος, ο οποίος κατά την επίσκεψή του, στις 24 Μαΐου, στο «αρμόδιο» υπουργείο, διακήρυξε ότι «η ενέργεια είναι αιχμή του δόρατος της αναπτυξιακής μας πολιτικής», υπερηφανευόμενος μάλιστα για την υπογραφή τριών συμβολαίων με εταιρίες και ανακοινώνοντας ότι προχωρούν οι διαγωνιστικές διαδικασίες.

Όλα αυτά για καθαρούς προπαγανδιστικούς σκοπούς και ενώ είναι γνωστό ότι εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ οι διαδικασίες καθυστέρησαν σχεδόν τρία χρόνια.

Όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση λοιδορούσαν την κυβέρνηση, μιλούσαν περί… «δημοκρατικού ενεργειακού σχεδιασμού» (τις προάλλες ο κ. Σταθάκης προτίμησε να αντικαταστήσει τον όρο με εκείνον της «ενεργειακής δημοκρατίας»). Και όταν βρέθηκαν στην κυβέρνηση, ανέθεσαν τον κρίσιμο αυτόν τομέα στον κ. Λαφαζάνη, που κωλυσιεργούσε παραδίδοντας… μαθήματα ενεργειακής πολιτικής στην Ευρώπη. Μετά, ούτε καν τις προσφορές είχαν προλάβει να ανοίξουν εν μέσω επαναστατικής γυμναστικής μετά δημοψηφίσματος. Και τελικά, ο διάδοχος του κ. Λαφαζάνη, ο κ. Σκουρλέτης, εδέησε να υπογράψει την απόφαση για την παραχώρηση των δικαιωμάτων έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων για την θαλάσσια "Περιοχή 2 (Block 2)" στο Ιόνιο, μόλις τον Οκτώβριο του 2016.

Σημειώστε πως όταν έγινε γνωστό ότι δεν είχαν καν αποσφραγίσει τις προσφορές, αποχώρησε ο ενεργειακός κολοσσός ENEL.

Μιλάμε για τον διαγωνισμό που προκηρύχθηκε το 2014 για την παραχώρηση 20 συνολικά θαλάσσιων περιοχών στο Ιόνιο και το νότιο Κρητικό πέλαγος και την δημοσίευσή του στην επίσημη Εφημερίδα της ΕΕ.

Σημειώστε επίσης ότι το 2013 έγιναν επίσημες σεισμικές έρευνες με τη νορβηγική εταιρεία PGS στις περιοχές του Ιονίου και Νότια της Κρήτης. Χάρη σε αυτές προκηρύχθηκε ο μεγάλος διαγωνισμός περί υδρογονανθράκων το 2014 με τα 20 θαλάσσια οικόπεδα, ο οποίος εκδόθηκε στην Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Νοέμβριο του 2014.

Τότε άρχισαν να μας προσεγγίζουν και οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες που αγόρασαν τα σεισμικά μας για να είναι επίσημα υποψήφιες στον διαγωνισμό μας.

Μετά ήλθε η λαίλαπα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ!

Επί δύο χρόνια έγινε το παν για να αποτραπούν οι επενδυτικές προσφορές, να συρρικνωθούν, να μην καταστεί ο διαγωνισμός ελκυστικός για μεγάλες και πολλές εταιρίες.

Το μέγεθος των θαλασσίων οικοπέδων που προκηρύχθηκαν σχεδιάστηκε με ομοιόμορφο τρόπο, χωρίς να ληφθούν υπόψη οι γεωλογικές πληροφορίες και οι ενδεχόμενοι γεωλογικοί κίνδυνοι.

Έτσι, τον Ιούλιο του 2015 για το «οικόπεδο 2» είχαμε μόνο μία προσφορά και μόλις τρεις για τα είκοσι προκηρυχθέντα «οικόπεδα».

Όπως το ίδιο το υπουργείο έχει παραδεχθεί, η προθεσμία υποβολής  προσφορών έληγε αρχικά στις 14/5/2015 και έλαβε παράταση δύο μηνών, για τις 14/7/2015. Αλλά ούτε τον Ιούλιο του 2015 έγινε τίποτε, επειδή η κυβέρνηση ήταν απασχολημένη με δημοψηφίσματα και μνημόνια.

Και ούτε έγινε τίποτε και μετά, διότι προκηρύχθηκαν οι εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015.

Πέρασαν άλλοι δυο μήνες για να οριστεί η επιτροπή που ανέλαβε να αξιολογήσει τις προσφορές για τον διαγωνισμό.

Μετά πέρασαν άλλοι ένδεκα μήνες για να καταλήξει στις αποφάσεις της η επιτροπή. Οπότε η απόφαση υπεγράφη στις 25 Οκτωβρίου 2016.

Ως αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ καταδίκαζε κάθε ενέργεια προς την κατεύθυνση εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων, υποστηρίζοντας πως κάθε συζήτηση επί του θέματος αποτελούσε προπαγάνδα για να «περνάνε τα μνημόνια».

Μάλιστα, τον Φεβρουάριο του 2014, όταν έγινε γνωστό ότι η χώρα μας μπορεί να αποβλέπει σε έσοδα 150 δις ευρώ από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ξεσπαθώσει, μιλώντας για «νέο αδιέξοδο success story».

Τον Σεπτέμβριο του 2014, καταψήφισαν τις συμβάσεις για έρευνα και εξόρυξη, καταγγέλλοντας και μιλώντας περί εργολάβων, πολυεθνικών, αποικιοκρατικών συμβάσεων, δώρων στις «επτά αδελφές», παράδοσης του ορυκτού πλούτου σε μια χούφτα ομίλους, κάνοντας λόγο για «προϊόντα εγωκεντρικού ψευδοπατριωτικού παραληρήματος και έντονου μικροπολιτικού και αποπροσανατολιστικού λαϊκισμού».

Είχαν επίσης καταψηφίσει και τον βασικό νόμο με τον οποίο εκσυγχρονίστηκε η Νομοθεσία και διασφαλίστηκαν τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα στις θαλάσσιες ζώνες και την Α.Ο.Ζ.

Στις 9 Σεπτεμβρίου 2014, ημέρα ψήφισης στη Βουλή των Συμβάσεων, ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ  και μετέπειτα γενικός γραμματέας του υπουργείου, Απόστολος Αλεξόπουλος είχε χαρακτηρίσει τις συμβάσεις «προϊόντα εξωθεσμικών επιτροπών», που «δεν προάγουν και δεν κατοχυρώνουν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού διότι εκχωρούν, με σαφή ετεροβαρή μονομέρεια, τα μεσο- μακροπρόθεσμα οφέλη του Δημοσίου από την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σε ιδιώτες μισθωτές».

Είπε συγκεκριμένα απευθυνόμενος στον τότε υπουργό κ. Μανιάτη: «Κάνουμε έκκληση κύριε υπουργέ. Σταματήστε τώρα τον διαγωνισμό για τις νέες παραχωρήσεις. Αξιολογείστε πρώτα τα αποτελέσματα των τριών παραχωρήσεων, την κύρωση που συζητάμε σήμερα και μετά αποφασίζετε τους όρους για τις νέες παραχωρήσεις. Δεν δικαιούστε πλέον ως μια κυβέρνηση μειοψηφίας να δεσμεύσετε με τις πολιτικές σας το μέλλον. Η όποια επιχειρησιακή έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων πρέπει να αφεθεί στην επόμενη ελληνική κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή». Ο κ. Αλεξόπουλος κάλεσε μάλιστα τον κ. Μανιάτη να εγκαταλείψει την ιδέα πως οι συμβάσεις αυτές, καθαγιασμένες από μια φαινομενικά διαυγή κοινοβουλευτική διαδικασία, θα τον απαλλάξουν από τις ευθύνες που βαρύνουν τις επιλογές του.

Μάλιστα, όταν στις 26 Φεβρουαρίου 2014 ο κ. Σαμαράς είχε κάνει λόγο για έσοδα 150 δις από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σπεύσει, την επομένη, να μιλήσει για «έντονο μικροπολιτικό και αποπροσανατολιστικό λαϊκισμό».

«Η μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, εγκλωβισμένη στις αρπάγες του μνημονίου και παγιδευμένη στις άφρονες πολιτικές επιλογές της, προσπαθεί να στήσει ξανά νέο αδιέξοδο "success story"».

Όπως είπαν, η πραγματικότητα είναι διαφορετική, γιατί «είναι μακρύς ο δρόμος που πρέπει να ακολουθηθεί, με λεπτομερείς γεωλογικές και γεωχημικές έρευνες, μέχρις ότου έρθει η εποχή να στηθούν τα ερευνητικά γεωτρύπανα».

Στις 14 Μαΐου 2014, όταν υπογράφηκαν οι πρώτες συμβάσεις για έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων στις περιοχές Ιωαννίνων, Πατραϊκού Κόλπου και Κατακόλου, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδόθηκε σε δυσφήμηση μιας απόφασης που θα φέρει επενδύσεις 700 εκ ευρώ, έσοδα 18 δις ευρώ για 300 εκ. βαρέλια, ενώ για κάθε μία θέση εργασίας που θα δημιουργείται στον τομέα, θα δημιουργούνται 3,2 θέσεις εργασίας στην ευρύτερη οικονομία.

Στο μεταξύ, ήλθε το τρίτο μνημόνιο, με το οποίο τα έσοδα από τους υδρογονάνθρακες εντάχθηκαν στο Υπερταμείο των 99 χρόνων – έσοδα που μέχρι να ενσκήψει η λαίλαπα με νόμο προορίζονταν για το Ταμείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Γενεών.

Δηλαδή, εκεί που θα έφερναν πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα, εκεί που θα αναλάμβαναν πότε η Ρωσία και πότε οι ΗΠΑ (ανάλογα με το τι κατέβαινε στο κεφάλι του κ. Καμμένου), εκεί που θα δίναμε μάχη για να μην γίνουμε «προτεκτοράτο» και «μπανανία» και «υπηρέτες των Επτά Αδελφών», κατέληξαν να εντάξουν τους υδρογονάνθρακες στο Υπερταμείο!

Αλλά γι’ αυτό δεν είχε κάτι να πει ο κ. Τσίπρας!

Μια συνάντηση από το παρελθόν

του Σ.Φρ.

Ένας επαγγελματικός συνάδελφος και φίλος, Λευτέρης Κ., μού διηγήθηκε πρόσφατα την εξής ιστορία. Την εποχή που σπούδαζε (τέλη δεκαετίας του ’70) δηλώθηκε για ένα πρόγραμμα ανταλλαγών με εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού. Του όρισαν ένα Πολυτεχνείο στη Γερμανία, απ’ όπου είχε δηλωθεί επίσης και μια πολύ εμφανίσιμη Γερμανίδα φοιτήτρια, ίδιας περίπου ηλικίας και επιστημονικής κατεύθυνσης.

Πήγε λοιπόν ο Λευτέρης μετά από τις απαραίτητες συνεννοήσεις στην πόλη υποδοχής, συναντήθηκε με τη συνάδελφο και, μετά από σύντομες συζητήσεις «αξιολόγησης», του ανακοίνωσε αυτή ότι ο επισκέπτης θα μένει στο σπίτι της. Ωραίο και έξυπνο παλικάρι ο Λευτέρης, εντυπωσίασε προφανώς την καλλίπυγο φοιτήτρια και σκέφτηκε να επεκτείνει την εκπαιδευτική και επιστημονική ανταλλαγή απόψεων στο δωμάτιό της.

Στο σπίτι της Γερμανίδας που πήγαν, συνάντησε ο Λευτέρης μια ακόμα πιο εντυπωσιακή κατάσταση. Ο πατέρας της νεαρής ήταν διαχυτικός, τον υποδέχτηκε με αγκαλιές και ανέκδοτα, του συνέστησε ιδιαιτέρως και χαμηλόφωνα να μην ξαπλώσει με την κόρη του στο ξύλινο κρεβάτι που θα μπορούσε να σπάσει αλλά στο μεταλλικό που είναι πιο ανθεκτικό και, για εισαγωγή, τον κάλεσε στο τραπέζι να πιουν μερικά σναπς, τρώγοντας και τους απαραίτητους μεζέδες που έφτιαχνε η σύζυγος.

Μετά από 2-3 ποτηράκια άναψε το κέφι, είπαν ανέκδοτα και αστείες ιστορίες από τη φοιτητική ζωή και κάπου εκεί σοβάρεψε ο πατέρας. «Ξέρεις, Λευτέρη», του είπε. «Στον πόλεμο βρέθηκα στην Ελλάδα, στην Πελοπόννησο. Εκεί πέρασα τη χειρότερη στιγμή της ζωής μου. Υπάρχει ένα χωριό Ίναχος στο Άργος…» Παραξενεύτηκε ο Λευτέρης, «Τι λες τώρα, από κει κατάγεται ο πατέρας μου.» Γούρλωσε τα μάτια ο Γερμανός, «Αλήθεια λες; Μήπως με κοροϊδεύεις;» Τα χρειάστηκε ο Λευτέρης, «Όχι βρε φίλε, πού ξέρω εγώ τι έκανες στον πόλεμο, ο πατέρας μου είναι από κει και μάλιστα υπάρχει και ένας ποταμός Ίναχος που περνάει κοντά στο χωριό.»

Κοιτάει αναστατωμένος ο Γερμανός και φωνάζει: «Ακριβώς κάτω από τη γέφυρα στον Ίναχο είχα κρυφτεί, όταν με καταδίωκαν αντάρτες. Ήμασταν τέσσερις φαντάροι, είχαν σκοτώσει τους τρεις συναδέλφους μου κι εγώ ξέφυγα, το έβαλα στα πόδια και κρύφτηκα κάτω από τη γέφυρα, μέχρι που με ανακάλυψαν και αρχίσαμε να πυροβολιόμαστε. Ευτυχώς είχα αρκετά πυρομαχικά μαζί μου και κράτησα τους αντάρτες σε απόσταση, οπότε με το σούρουπο κατάφερα να ξεγλιστρήσω και να διαφύγω στο σκοτάδι. Κοίτα σύμπτωση, τώρα, μετά από 40 χρόνια, συναντάω τυχαία κάποιον από εκείνο το χωριό.»

Ξαναγέμισε τα ποτήρια ο Γερμανός, που δεν είχε πλέον μετά τον πόλεμο καμία σχέση με το στρατό και έδειχνε συγκινημένος από την επαναφορά στη μνήμη του των εικόνων του μακελειού που είχε εξελιχθεί στην Κατοχή. Είπε ακόμα διάφορες λεπτομέρειες για την περιοχή, τη γέφυρα και τον ποταμό που κατέβαζε πηχτή λάσπη και άλλα σχετικά. Η σύζυγος και η κόρη πίεζαν να σταματήσουν αυτές τις παλιές ιστορίες, «Όλο αυτά διηγείται», λέγανε στον Λευτέρη, περίπου σαν συγγνώμη, αλλά ο Γερμανός ήταν αλλού με το μυαλό του, θα άκουγε σίγουρα ακόμα τα όπλα και τις φωνές κάτω από τη γέφυρα του Ίναχου…

Ο Λευτέρης έμεινε εκστασιασμένος από την απίθανη σύμπτωση, ήξερε από τον πατέρα του για τέτοια επεισόδια που συνέβησαν στο χωριό του, αλλά δεν φαντάστηκε ποτέ ότι θα άκουγε μια περιγραφή κι από την αντίπαλη πλευρά. Σηκώνεται και λέει στην οικογένεια ότι θα πάρει στο τηλέφωνο τον πατέρα του να του πει ότι έφτασε καλά και τον υποδέχθηκαν με χαρά, αλλά και για την ιστορία που μόλις του διηγήθηκε ο φίλος οικοδεσπότης. Του φέρανε το σταθερό τηλέφωνο, κινητά δεν υπήρχαν τότε, παίρνει σπίτι του στην Αθήνα και λέει στον πατέρα του τα καθέκαστα. Στην αρχή ο πατέρας του Λευτέρη έμεινε σιωπηλός, δεν έλεγε τίποτα. Σίγουρα έφερνε στο μυαλό του τα περιστατικά, όπως έκανε προ ολίγου και ο Γερμανός. Ξαφνικά φωνάζει από την Αθήνα στο γιο του: «Σκότωσέ τον! Σκότωσέ τον! Είναι ο μπινές που τον ψάχναμε επί ώρες και μας ξέφυγε. Γλίτωσε τότε αλλά δεν πρέπει να γλιτώσει τώρα!»

Τα χρειάστηκε ο Λευτέρης, «Τι λες ρε πατέρα, ήρθα επίσκεψη σε ένα σπίτι και θα σκοτώσω τον οικοδεσπότη; και να ήθελα να το κάνω, θα γινόμασταν περίγελος σ’ όλη την ανθρωπότητα. Θα το κάνουμε σαν τον Ελληνάρα που δάρθηκε με έναν Πέρση για να εκδικηθεί τη μάχη του Μαραθώνα…» Ο πατέρας του Λευτέρη μουρμούρισε κάτι ακαταλαβίστικο, είχε ηρεμήσει εντωμεταξύ, δεν επέμενε να εκτελέσει ο γιος του τον οικοδεσπότη και άρχισε να μεμψιμοιρεί, «Τι τραβήξαμε τότε στην Κατοχή…», όπως έκαναν όλοι όσοι έζησαν εκείνη τη φοβερή εποχή.

Κλείνει ο Λευτέρης το τηλέφωνο, λέει στον οικοδεσπότη πόσο χάρηκε ο πατέρας του που τον υποδέχτηκαν τόσο καλά, τον ευχαριστεί και του στέλνει χαιρετισμούς, αφού ξέρει τόσο καλά την περιοχή του Άργους. Τις επόμενες ώρες και ημέρες αφοσιώθηκε ο Λευτέρης στις επιστημονικές γνώσεις της θυγατέρας και δεν ξανάγινε στο σπίτι συζήτηση για τις επιχειρήσεις του πολέμου.

Όταν μετά από λίγες μέρες αναχώρησε ο Λευτέρης από το σπίτι των γονέων της συναδέλφου του και αφού είπαν τις συνήθεις ευχαριστίες, ζήτησε ο Γερμανός να συνεννοηθούν, να ενημερωθεί και ο πατέρας τού Λευτέρη και να πάνε όλοι μαζί σ’ εκείνα τα μέρη που πολέμησαν. Τον απέτρεψε ευγενικά ο Λευτέρης, «Να έρθετε όποτε θέλετε, αλλά έχουν αλλάξει όλα, έφτιαξαν φαρδείς δρόμους, έχτισαν εργοστάσια και έχει ανασκαφτεί όλη η περιοχή πλέον. Ούτε ο πατέρας μου που γεννήθηκε εκεί αναγνωρίζει πια τα μέρη που μεγάλωσε. Με τα έργα υποδομής εξαφανίζεται η ιστορική μνήμη – και ευτυχώς καμιά φορά…»

Ο Γερμανός μάλλον δεν κατάλαβε το υπονοούμενο και οι γυναίκες ούτε που ενδιαφέρθηκαν, πρόσεχαν να αποχαιρετήσουν με όλους τους τύπους τον εκλεκτό επισκέπτη που συνεργάστηκε επιστημονικά με τη θυγατέρα. Έφυγε ο Λευτέρης και σκέφτηκε ότι γλίτωσε παρά κάτι από την αναβίωση των εχθροπραξιών που θα μπορούσε να προκαλέσει μια συνάντηση των παλιών αντιπάλων μαχητών…

Για την ανάγκη ύπαρξης σχεδίου!

του βιολόγου Θάνου Καψάλη, FB, 27/5/2017

Οι περισσότεροι φίλοι ίσως αγνοούν τον Albert Szent-Györgyi, έναν σπουδαίο βιοχημικό και φυσιολόγο και βραβευμένο με το βραβείο Nobel Φυσιολογίας το 1937 για την ανακάλυψη της βιταμίνης C.

Αρκετοί όμως γνωρίζουν μια ιστορία που αποδίδεται σε αυτόν, την οποία έλεγε στους συναδέλφους του, προκειμένου να τους δείξει πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει κάποιο, έστω και κακό, σχέδιο, στην εργαστηριακή έρευνα, παρά κανένα.

Θα παραθέσω λοιπόν αυτήν την ενδιαφέρουσα ιστορία, για όσους δεν την γνωρίζουν, προειδοποιώντας τους όμως: Τα περιστατικά της δεν έχουν ποτέ επιβεβαιωθεί, και συνεπώς είναι άγνωστο αν ο Györgyi, που είχε ζήσει μια πολυτάραχη ζωή, καθώς πήρε μέρος στους δύο παγκόσμιους πολέμους, εντάχθηκε στην ουγγρική αντίσταση κατά των Ναζί, αντιτάχθηκε στην επιβολή κομμουνιστικού καθεστώτος στην Ουγγαρία, αλλά και ως Αμερικανός πολίτης, στον πόλεμο του Βιετνάμ. Κανείς δεν ξέρει αν έζησε αυτή την ιστορία ως αυτόπτης μάρτυρας ή απλώς την επινόησε.

Σύμφωνα λοιπόν με την ιστορία, κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου πολέμου ένας λόχος στρατιωτών είχε στρατοπεδεύσει σε ένα χωριό στους πρόποδες των Άλπεων και ο επικεφαλής τους, θέλοντας να αποκτήσει γνώση της περιοχής έστειλε μια ομάδα εθελοντών στρατιωτών να την εξερευνήσουν.

Η ομάδα έφυγε, όμως λίγο μετά ξέσπασε απρόβλεπτα μια σφοδρή χιονοθύελλα που κράτησε μέρες, με αποτέλεσμα να χαθούν τα ίχνη της ομάδας και ο λόχος, μετά την παρέλευση των ημερών, να θεωρήσει ότι οι αγνοούμενοι στρατιώτες ήταν πλέον νεκροί.

Ενώ λοιπόν ο νεαρός λοχαγός που είχε δώσει την εντολή για την αποστολή, είχε πέσει σε βαριά θλίψη, κατηγορώντας τον εαυτό του πως είχε στείλει τους στρατιώτες του σε βέβαιο θάνατο, οι χαρούμενες φωνές των συναδέλφων τους, τράβηξαν την προσοχή του.

Η ομάδα των στρατιωτών, ταλαιπωρημένη αλλά ζωντανή, είχε γυρίσει πίσω! Όταν λοιπόν τους ρώτησε πως τα κατάφεραν, ο λοχίας της ομάδας τού είπε: Όταν άρχισε να πέφτει χιόνι κοιτάξαμε να προφυλαχθούμε και όταν κάπως σταμάτησε, ένας στρατιώτης μάς είπε πως έχει στην τσέπη του έναν χάρτη. Ακολουθώντας λοιπόν τον χάρτη, καταφέραμε να επιστρέψουμε.

«Για να δω τον χάρτη», τού είπε τότε ο λοχαγός. Και ο στρατιώτης ανασύροντας από την τσέπη του τον χάρτη έκανε το μάτια του λοχαγού να ανοίξουν διάπλατα. Ο χάρτης δεν ήταν των Άλπεων, αλλά τον Πυρηναίων!

Ηθικό δίδαγμα: Στην έρευνα, αλλά και στην πολιτική και στην ζωή και παντού θα έλεγα, είναι προτιμότερο να έχεις ένα κακό σχέδιο, παρά κανένα...

Επιστήμονες καταλήγουν...

πως οι άθεοι είναι πιο έξυπνοι

HuffPost Greece, 14/5/2017

Οι Miron Zuckerman, Jordan Silberman and Judith A. Hall από το πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ και το πανεπιστήμιο του Νορθίστερν διεξήγαγαν μία στατιστική ανάλυση συνδυάζοντας 63 διαφορετικές επιστημονικές μελέτες και απέδειξαν πως υπάρχει αντιστρόφως ανάλογη σχέση ανάμεσα στη θρησκευτικότητα και την ευφυΐα/νοημοσύνη. Με λίγα λόγια όσο πιο πολύ πιστεύει κανείς τόσο χαμηλότερα παραμένουν τα επίπεδα νοημοσύνης του.

Η αντιστρόφως ανάλογη αυτή σχέση ήταν εντονότερη σε φοιτητές πανεπιστημίου και περισσότερο αδύναμη ανάμεσα σε εφήβους και παιδιά.

Η θρησκευτικότητα στην έρευνα ορίζεται ως ο βαθμός ανάμειξης/συμμετοχής σε μερικές ή σε όλες τις πλευρές μία θρησκείας. Για παράδειγμα πίστη στο υπερφυσικό ακόμη και με κοστοβόρες δεσμεύσεις προς αυτό όπως η προσφορά ιδιοκτησίας ως θυσία. Ή μία άλλη πλευρά είναι η συμμετοχή σε κοινά τελετουργικά όπως η επίσκεψη στην εκκλησία ή σε ασθενέστερες υπαρξιακές ανησυχίες όπως ο θάνατος και η πίστη στον παράδεισο

Χωρίς να γίνεται απολύτως σαφές το γιατί οι μη θρησκευόμενοι είναι περισσότερο ευφυείς η διαφορά ποικίλει σύμφωνα με την ηλικία. Στο Πανεπιστήμιο για παράδειγμα το χάσμα είναι ισχυρότερο. Ίσως σε αυτό οφείλεται το γεγονός πως πολλοί φοιτητές ενδεχομένως να τείνουν να «ασπαστούν» τον αθεϊσμό υιοθετώντας μία αντικομφορμιστική στάση.

Άλλωστε το πανεπιστήμιο τείνει να δημιουργεί νέες εικόνες στους φοιτητές καθώς αυτοί εκτίθενται σε νέα ερεθίσματα χάνοντας πλέον τις απόψεις και τα πιστεύω του παρελθόντος. Σαφέστατα, δεν αποκλείεται να τείνουν προς ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση και να γίνουν ακόμη πιο θρησκευόμενοι. Αυτές οι αλλαγές οφείλονται συχνά στο γεγονός ότι οι μαθητές «διανύουν μία περίοδο ανακαλύψεων η οποία αποτελεί χαρακτηριστικό της ενήλικης ζωής που αρχίζει να ξεδιπλώνεται μπροστά τους και δικαίως «ο χωρισμός από το πατρικό σπίτι και η έκθεση σε ένα περιβάλλον το οποίο ενθαρρύνει την αμφισβήτηση μπορούν να επιτρέψουν στην επικράτηση της νοημοσύνης επί των θρησκευτικών πιστεύω. 

Η μελέτη προσθέτει επίσης πως χρησιμοποιώντας την κριτική ανάλυση οι πιο ευφυείς φοιτητές είναι ίσως πιο πιθανό να αποφύγουν τη θρησκεία. Εάν ο αθεϊσμός απορρίπτεται από το πατρικό, η υψηλότερη ευφυΐα μπορεί να διευκολύνει την αντίσταση του ατόμου στις πιέσεις συμμόρφωσης προς τη θρησκευτικότητα από τον περίγυρο.

Ενώ αργότερα στη ζωή, οι πιο έξυπνοι άνθρωποι έχουν περισσότερες πιθανότητες να παντρευτούν και να παραμείνουν παντρεμένοι, γεγονός που τους καθιστά λιγότερο εξαρτημένους από την προσκόλληση που παρέχει η λειτουργία της θρησκείας. Οι πιο έξυπνοι άνθρωποι είναι επίσης πιο πιθανό να έχουν θέσεις εργασίας υψηλότερου επιπέδου και να περάσουν περισσότερο χρόνο φοίτησης στο σχολείο, γεγονός που οδηγεί σε υψηλότερη αυτοεκτίμηση και "ενθαρρύνει τον έλεγχο των προσωπικών πεποιθήσεων" σύμφωνα με τη μελέτη.

Το πέρασμα του χρόνου ωστόσο και η γήρανση φέρνουν τον άνθρωπο πιο κοντά στο να συνειδητοποιήσει τη θνητότητά του. Η έρευνα αυτή διήρκησε περίπου 80 έτη και έχει εξετάσει άτομα όλων των ηλικιών. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο στη διαχείριση του φόβου και της απελπισίας ενόψει επικείμενου θανάτου κάποιου προσώπου. Ωστόσο στην μελέτη δεν αποδείχθηκε πως άτομα υψηλής νοημοσύνης απώλεσαν τα ισχυρά τους πιστεύω ενάντια στη θρησκεία στα βαθειά τους γεράματα.

Tα βάζει με τον... Θεό

και κινδυνεύει με «τσουχτερό» πρόστιμο!

Νάνσυ Κουλούρα, 07/05/2017, Πρώτο Θέμα

Απαντώντας στο ερώτημα «Τι θα έλεγες στον Θεό, αν έφτανες ποτέ στις πύλες του παραδείσου;», ο Βρετανός κωμικός Στίβεν Φράι είπε: «... Πώς τόλμησες να δημιουργήσεις έναν κόσμο γεμάτο δυστυχία, που πλήττει αθώους; [...] Γιατί να σέβομαι έναν ιδιότροπο, κακιασμένο και ηλίθιο Θεό που δημιουργεί έναν κόσμο γεμάτο αδικία και πόνο;»

Αντιμέτωπος με ένα πολύ τσουχτερό πρόστιμο μπορεί να βρεθεί ο διάσημος κωμικός Στίβεν Φράι (Α Bit of Fry and Laurie, Black Adder), λόγω των σχολίων που είχε κάνει για τον Θεό στην εκπομπή The Meaning of Life του ιρλανδικού τηλεοπτικού καναλιού RTE.

O ταλαντούχος Φράι, που, συχνά-πυκνά στη διάρκεια της κρίσης στην Ελλάδα, έχει πάρει το μέρος της χώρας μας, ενώ έχει δηλώσει ανοιχτά ότι είναι άθεος, είχε πει πριν από δύο χρόνια στην εκπομπή ότι, εάν υπήρχε όντως Θεός, θα έπρεπε να είναι «ηλίθιος» και «μανιακός» αφού έχει δημιουργήσει έναν κόσμο γεμάτο πόνο και δυστυχία. Οι επίμαχες δηλώσεις του είχαν γίνει μάλιστα viral, προκαλώντας πλήθος αντιδράσεων στην αρκετά θρησκευόμενη Ιρλανδία.

Οι δηλώσεις τους Φράι αποτελούσαν απάντηση στο ερώτημα του παρουσιαστή της εκπομπής: «Τι θα έλεγες στο Θεό, αν έφτανες ποτέ στις πύλες του παραδείσου;». 

Η απάντηση του Φράι ήταν η εξής: «Θα του έλεγα: Καρκίνος οστών σε παιδιά; Τι παίζει με αυτό; Πώς τόλμησες; Πώς τόλμησες να δημιουργήσεις έναν κόσμο γεμάτο δυστυχία που πλήττει αθώους; Δεν είναι σωστό. Είναι απόλυτα, απόλυτα μοχθηρό. Γιατί να σέβομαι έναν ιδιότροπο, κακιασμένο και ηλίθιο Θεό που δημιουργεί έναν κόσμο γεμάτο αδικία και πόνο. Πρέπει να περάσουμε τη ζωή μας γονατιστοί ευχαριστώντας τον; Τι είδους Θεός θα έκανε κάτι τέτοιο; Ο Θεός που δημιούργησε το σύμπαν, εάν όντως δημιουργήθηκε από έναν Θεό, είναι προφανώς ένας μανιακός που δρα με τελείως εγωιστικά κίνητρα».

Σύμφωνα με τον ιρλανδικό Independent, η μήνυση για τα σχόλια του Φράι, που φαίνεται πως πρόσβαλαν το θρησκευτικό αίσθημα ορισμένων τηλεθεατών, κατατέθηκε το 2015. Αν και η εκδίκαση της υπόθεσης καθυστέρησε σημαντικά λόγω γραφειοκρατικών προβλημάτων, ο καταγγέλλων δείχνει αποφασισμένος να οδηγήσει τον Φράι στο δικαστήριο, όπου - βάσει του σχετικού νόμου περί βλασφημίας - μπορεί να του επιβληθεί πρόστιμο αρκετών χιλιάδων λιρών.

Τρία σκάνδαλα υπέρ του Σαββίδη

του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη, Liberal, 1/5/2017

Η τροπολογία που ψήφισαν οι 149 της συγκυβέρνησης, με την οποία απαλλάσσεται ο Ιβαν Σαββίδης από ένα άγος 38 εκ. ευρώ της καπνοβιομηχανίας ΣΕΚΑΠ δεν είναι ΕΝΑ σκάνδαλο. Είναι τρία μεγάλα σκάνδαλα που ξεπλένουν και άλλους από το λαθρεμπόριο καπνού και τσιγάρων και από το (λαθρ)εμπόριο του Τύπου.

Ως γνωστόν η τροπολογία που ψήφισε η πλειοψηφία της Βουλής απαλλάσσει τις διοικήσεις επιχειρήσεων που βαρύνονται με πρόστιμα για λαθρεμπόριο από αυτά τα πρόστιμα, εφ όσον γι αυτά ευθύνονται προηγούμενες διοικήσεις! Μάλιστα, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, τα πρόστιμα δεν παραγράφονται για τις παλιές διοικήσεις!!

Φυσικά, όποιος προσφύγει κατά του εξαμβλώματος αυτού σε ανώτατο δικαστήριο θα καταστήσει το νόμο κουρέλι. Επειδή ο νόμος βλάπτει καταφανώς τα εισπρακτικά και νομικά συμφέροντα του δημοσίου! Γι αυτό δεν χρειάζεται να έχεις καν τελειώσει τη νομική. Αλλά, ας δούμε τι κρύβει ο νόμος- τέρας που ψηφίστηκε.

1. Γλιτώνει από τον Ιβάν Σαββίδη 38 εκ. ευρώ, με τα οποία βαρύνεται η καπνοβιομηχανία ΣΕΚΑΠ, της οποίας είναι ο ουσιαστικός ιδιοκτήτης. Σε κάθε ευνομούμενη χώρα, αυτή η απόφαση θα προσβαλλόταν από ανταγωνιστικές βιομηχανίες. Δεδομένου ότι στην πράξη επιδοτεί τον επιχειρηματία με 38 εκ. ευρώ και μάλιστα άτοκα.

Καμιά αντίδραση, όμως, δεν υπήρξε από τους ανταγωνιστές, σε ένα χώρο και σε μια χώρα που πλήττεται από αντικαπνικές νομοθεσίες και που κράτος και βιομηχανίες έχουν ανάγκη και το τελευταίο σεντς στο ταμείο τους. Αυτό είναι το ένα σκέλος που η περίπτωση Σαββίδη εμπλέκεται με σκάνδαλα.

Το άλλο σκέλος είναι η διαπλοκή του με την κυβέρνηση στην απόπειρά της να αλώσει τα μίντια και να τα ελέγξει με δικούς της επιχειρηματίες. Ένας από αυτούς είναι και ο κ Σαββίδης. Ας δούμε αυτά τα σκέλη χωριστά.

Το λαθρεμπόριο καπνού

2. Εδώ και πολλά χρόνια το ελληνικό δημόσιο χάνει περίπου 2 δις ευρώ το χρόνο εξ αιτίας εκτεταμένου λαθρεμπόριου. Τα χρήματα είναι τόσα που θα αρκούσαν για να μην περικοπούν οι συντάξεις! Επίσης, το δημόσιο εισπράττει 3,2 δις το χρόνο από φόρους καπνού. Τεράστιο μέγεθος.

Το θέμα είναι τόσο σοβαρό γιατί πλήττει και άλλες χώρες, που γίνονται αποδέκτες αυτού του αλισβερισιού. Είναι ένας σημαντικός λόγος που σε όλα τα μνημόνια - και στο Τρίτο – είναι υποχρέωση η πάταξη του λαθρεμπορίου καπνού όπως και πετρελαίου.

Σήμερα η φορολογία στα τσιγάρα αντιστοιχεί σε περίπου 85% της λιανικής τιμής, κάτι που προφανώς δημιουργεί τεράστιο κίνητρο για το λαθρεμπόριο. Συγκεκριμένα, σε κάθε πακέτο που πωλείται προς 4,50 € αντιστοιχούν φόροι περίπου 3,85 € και απομένουν 0,85 € για την καπνοβιομηχανία, τον διανομέα και την λιανική!

Το υπάρχον σύστημα του υπουργείου Οικονομικών, με την απλή ένσημη ταινία για την εσωτερική κατανάλωση, επιτρέ­πει σχεδόν κάθε μέθοδο λαθρεμπορίου.

Έτσι μπορούν να εισάγονται στην χώρα λαθραία και τσιγάρα- μαΙμού ή να παράγονται ποσότητες που προορίζονται για εξαγωγή και να διαχέονται τελικά παράνομα στην εσωτερική αγορά. Είναι επίσης δυνατόν να πωλούνται μέσω νόμιμων σημείων με πλαστές ταινίες, εξασφαλίζοντας έτσι δεκαπλάσιο κέρδος για τα παρά­νομα κυκλώματα.

Φοροδιαφυγή γίνεται επίσης και με άλλους τρόπους, όπως όταν καταβάλλεται ΕΦΚ που αντιστοιχεί σε φτη­νότερα τσιγάρα από αυτά στα οποία τελικά επικολλάται η ένσημη ταινία ή ακόμη όταν χρησιμοποιούνται ένσημες ταινίες που είχαν δηλωθεί ως φύρα.

Το λαθρεμπόριο ανθεί κυρίως γιατί, μεταξύ άλλων, δεν εγκαθίσταται στη χώρα ο απαραίτητος ηλεκτρονικός μηχανισμός ελέγχου των καπνικών προϊόντων που εξάγονται και εισάγονται. Ενώ τέτοιος μηχανισμός υπάρχει! Όχι μόνο υπάρχει, αλλά πριν περίπου 7 χρόνια γνωστή ελληνική βιομηχανική μονάδα απέκτησε την άδεια να τον εκπροσωπήσει στη χώρα και να τον εφαρμόσει στις αρμόδιες ελεγκτικές δημόσιες υπηρεσίες. Ακόμα περιμένει το ΟΚ από το υπουργείο Οικονομικών για να βάλει μπρός τη δουλειά!!

Η σχετική απόφαση των κυβερνήσεων καρκινοβατούσε στις υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών και η καρκινοβασία κληρονομιόταν από κυβέρνηση σε κυβέρνηση. Οι ειδικές ηλεκτρονικές ταινίες ελέγχου- περί αυτού πρόκειται- δεν κατάφερναν να μπουν σε παραγωγή και εφαρμογή, λες και ένα αόρατο χέρι, υπεράνω κυβερνήσεων, απαγόρευε την ύπαρξή τους!

Ο αναγνώστης πρέπει να ξέρει ότι τα έσοδα από το λαθρεμπόριο τσιγάρων και καπνού για τους ιδιώτες είναι κάτι λιγότερα από τα έσοδα από το λαθρεμπόριο ναρκωτικών και όπλων! Τα συμφέροντα είναι τεράστια και οι εκβιασμοί μεγάλοι. Εκβιασμοί ακόμα και με κλείσιμο των μονάδων και μοιραία απόλυση πολλών εργαζόμενων.

Φυσικά, ούτε αυτή η κυβέρνηση του ηθικού πλεονεκτήματος και διώκτης των παρανόμων έχει ενεργοποιήσει κανέναν αποτελεσματικό μηχανισμό εντοπισμού και πάταξης αυτού του λαθρεμπορίου, ακριβώς όπως και όλες οι προηγούμενες.

Η καπνοβιομηχανία ΣΕΚΑΠ ήταν συνεταιριστική πριν την αγοράσει ουσιαστικά ο Ιβάν Σαββίδης. Και οι διοικήσεις της βαρύνονται με τα πρόστιμα των 38 εκ. ευρώ για λαθρεμπόριο. Στο οποίο ήταν μπλεγμένη η συνεταιριστική βιομηχανία. Ήδη ο πρώην διευθύνων σύμβουλος καταδικάστηκε σε 4 χρόνια φυλάκιση για τη υπόθεση.

Σύμφωνα με τη χτεσινή διευκρίνιση του πρωθυπουργού στη Βουλή, οι αγρότες συνεταιριστές που την είχαν θα κληθούν να πληρώσουν τα 38 εκ. ευρώ! Ενώ καθένας που έχει διαχειριστεί περίπτερο ξέρει ότι οι επιχειρήσεις αγοράζονται με τα βάρη τους, εκτός αν το συμβόλαιο αγοραπωλησίας προβλέπει κάτι άλλο. Που δεν προβλέπει! Τα χρέη αφορούν την προ του 2013 εποχή, οπότε και αγόρασε την εταιρία ο Σαββίδης για 5 εκ. ευρώ,!

Επομένως, το ελληνικό δημόσιο καλείται σήμερα να ζημιωθεί 38 εκ. ευρώ, μια και δεν φαντάζεται κανείς ότι αγρότες συνεταιριστές και μέλη δ.σ. θα έχουν να  πληρώσουν το τίμημα. Και επειδή το δημόσιο δεν χάνει ποτέ όσο υπάρχουν τα κορόιδα οι πολίτες, θα κληθούμε εμείς να πληρώσουμε το δώρο Τσίπρα στον κύριο Σαββίδη.

Ο νόμος- τέρας, λοιπόν, εξυπηρετεί και οποιαδήποτε φάμπρικα διαφυγής εταιριών που εμπλέκονται με τα καπνά και μπορούν στο μέλλον με εικονικές μεταβιβάσεις να απαλλάσσονται από ποινές ή βάρη!

Χάρισμα για Φ. Μπόμπολα και MEGA

3. Τα 38 εκ. που χαρίζονται ουσιαστικά στον κ Σαββίδη από την κυβέρνηση εξυπηρετούν και ένα άλλο σχέδιό της: Υπερκαλύπτουν τα 20-25 εκ. ευρώ που καλείται να συμβάλει ο επιχειρηματίας στις εκδόσεις «Πήγασος» του κ Φώτη Μπόμπολα για να μπει ως μέτοχος ή κύριος, ανάλογα με το πώς θα καταλήξουν οι συμφωνίες.

Μέχρι στιγμής, ανάχωμα στο dealείναι οι τράπεζες, που αρνούνται να κουρέψουν τα χρέη του συγκροτήματος Τύπου σε ποσοστό πάνω από 50% που ζητάνε οι δύο επιχειρηματίες. Διότι, όσο κι αν πιέζονται να εξυπηρετήσουν την κυβέρνηση, στη γωνία παραμονεύει το αδίκημα της απιστίας.

Να σημειώσει ο αναγνώστης, ότι η ναυαρχίδα του κ Φ. Μπόμπολα, το «Έθνος», στηρίζει ανοιχτά την κυβέρνηση εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο και ταυτόχρονα έχει μπλοκάρει τη λειτουργία του καναλιού MEGAμε την άρνησή του να συνεννοηθεί ουσιαστικά είτε με τους άλλους δύο μετόχους ΔΟΛ και Βαρδινογιάννη, είτε με άλλους σοβαρά ενδιαφερόμενους όπως ο Θεοχάρης Φιλιππόπουλος! Κάνει πολύ καλά τη δουλειά του κ Νίκου Παππά.

Την ίδια ώρα, η κατασκευαστική, ενεργειακή και εταιρία συμμετοχών της οικογένειας ΕΛΛΑΚΤΩΡ παίρνει τα δημόσια έργα σαν να μην πέρασε μια μέρα, έχοντας αποκτήσει και την απαιτούμενη τεχνογνωσία, ως  κυρίαρχος στο χώρο εδώ και 35 χρόνια.

Έτσι, η τροπολογία που ψηφίστηκε στη Βουλή μπορεί να χαρακτηριστεί σαν μια από τις μεγαλύτερες καραμπόλες διαπλοκής που έχουν παιχτεί στη χώρα. Εξυπηρετώντας όχι μόνο τον Ιβάν Σαββίδη, αλλά και άλλους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους οποίους υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να νουθετήσει!

Εάν αυτά γίνονται με δύο μόνο χρόνια προϋπηρεσία στην εξουσία, μπορεί να φανταστεί κανείς τι πάρτι διαπλοκής θα γίνει στη χώρα αν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συνεχίσουν να κυβερνούν. Η περίοδος Σημίτη θα μας φαίνεται περίοδος λευκών περιστερών.