μαζί με 70.000 συμβασιούχους για μονιμοποίηση!
του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη, Liberal, 1/3/2017
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη
εξαπάτηση από το να διαστρέφεις τις έννοιες των λέξεων. Επειδή οι λέξεις είναι
το εργαλείο για να συνεννοούνται οι άνθρωποι. Και τους εξαπατάς. Σήμερα
έρχονται οι εκπρόσωποι των δανειστών. Δηλαδή η τρόικα. Γιατί; Για να προωθήσει
την αξιολόγηση της κυβέρνησης επί των μεταρρυθμίσεων. Παραμύθια. Καμιά σχέση με
την πραγματικότητα!
Για να μην κοροϊδευόμαστε,
εδώ και 7 χρόνια δεν υπάρχει καμιά μεταρρύθμιση στο ελληνικό κράτος. Υπάρχει
μια διαρκής περικοπή αποδοχών, εισοδημάτων, περιουσιών και δικαιωμάτων των
πολιτών. Τίποτε άλλο.
Αυτό που ζούμε σήμερα δεν
είναι παρά η επανάληψη του ίδιου κακοπαιγμένου έργου, που επαναλαμβάνεται
μονότονα και βασανιστικά από το 2010 διαρκώς. Είναι η απόπειρα των ελληνικών
κυβερνήσεων να διατηρήσουν αλώβητο το κρατικοδίαιτο σύστημα με κάθε τρόπο και
θυσία. Δική μας θυσία.
Για να το πούμε μπακάλικα,
από σήμερα Τρίτη συνεχίζεται η αντίσταση του μεταπολιτευτικού κομματικού
συστήματος σε κάθε απόπειρα μεταβολής του ελληνικού κράτους σε παραγωγό πλούτου
με την εργασία εργαζόμενων και επιχειρηματιών.
Δηλαδή; Θα αναρωτηθεί
κάποιος. Οι καλοί δανειστές θέλουν να αλλάξουν το κράτος προς όφελός μας και οι
κακές κυβερνήσεις μας αρνούνται; Οι δανειστές δεν είναι επιφορτισμένοι με την
ευθύνη να αλλάξουν το κράτος. Είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη απέναντι στους
πολίτες τους και στους κεφαλαιούχους τους να διασφαλίσουν τα δάνειά τους και να
επεκτείνουν την κυριαρχία των επιχειρήσεων των κρατών τους. Εκεί μπαίνει
τελεία.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις
είναι επιφορτισμένες με την ευθύνη να αλλάξουν ένα αντιπαραγωγικό κράτος και να
το κάνουν πλουτοπαραγωγικό για τους πολίτες του και για κανέναν άλλο. Αυτή
είναι η κορυφαία τους υποχρέωση όχι μόνο εδώ και 7 χρόνια. Εδώ και 187 χρόνια.
Κι αυτό δεν το λέμε εμείς. Το
λένε οι ίδιες, οι οποίες έχουν σπαταλήσει τόνους σάλιου και μελάνης
καταφερόμενες κατά του κρατικοδίαιτου μοντέλου και επαγγελόμενες…
μεταρρυθμίσεις!
Η πρώτη και βασική
μεταρρύθμιση σε μια χώρα που δεν παράγει για να καλύψει τα έξοδά της και τις
υποχρεώσεις της είναι να αρχίσει να παράγει. Για να παράξει πρέπει να βάλει τον
παραγωγό λαό και τον παραγωγό επιχειρηματία σε άλλη ρότα από την υπάρχουσα ώστε
η εργασία τους να δίνει προστιθέμενη αξία.
Επειδή μέχρι σήμερα η
κρατικοδίαιτη οικονομία απασχολεί πάνω από 1.500.000 πολίτες, οι οποίοι
υποπαράγουν. Δηλαδή το κόστος του έργου τους είναι πολύ μεγαλύτερο από την
προσφορά τους.
Πώς γίνεται αυτό; Πολύ απλά.
Υπερτιμολογήσεις, μίζες, φακελάκια, καταχρήσεις, γραφειοκρατία και, μείζον, η
αμοιβή προσωπικού που εμφανίζεται στη δουλειά και παράγει το ένα δέκατο ή το
ένα δεύτερο, στην καλύτερη περίπτωση, από αυτό που πληρώνεται. Σε βάρος εκείνων
που πληρώνουν. Δηλαδή των υπόλοιπων φορολογούμενων.
Στην κρατικοδίαιτη οικονομία
πρέπει να προστεθούν και όλοι όσοι φοροδιαφεύγουν από όλους τους τομείς. Επειδή
φοροδιαφεύγουν γιατί οι κρατικοδίαιτοι ελεγκτικοί μηχανισμοί και οι
κρατικοδίαιτοι νομοθετικοί μηχανισμοί (βουλευτές, υπουργοί, στελέχη
κυβερνήσεων) δεν εργάζονται για να αποτρέψουν ή για να συλλάβουν τη
φοροδιαφυγή.
Και εδώ ερχόμαστε στο
ζητούμενο. Η χώρα έχει, λέει, 600.000 δημόσιους υπάλληλους του στενού δημόσιου
τομέα και περίπου 150.000 του ευρύτερου τομέα. Περίπου 500.000 είναι οι αγρότες
και οι αλιείς, περίπου 1.700.000 οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και περίπου 500.000
αυτοαπασχολούμενοι. Σύνολο, περίπου 3.500.000 «εργαζόμενοι» σ έναν πληθυσμό
11.000.000. Με 2.000.000 άνεργους, 2.400.000 συνταξιούχους και 3.000.000 που
δεν ανήκουν στόν ενεργό πληθυσμό και δεν ψάχνουν και για δουλειά.
Γιατί σε εισαγωγικά οι
«εργαζόμενοι»; Γιατί αυτό είναι το θέμα.
Στην Ελλάδα, εδώ και 35
χρόνια έχει διαστραφεί η έννοια της λέξης «εργαζόμενος», που δεν εννοεί πιά
εκείνον που πραγματικά εργάζεται, αλλά εκείνον που κατέχει μια θέση εργασίας.
Αν τη δικαιολογεί κι ολας την ένταξή του στη θέση ή την αμοιβή του γι αυτή τη
θέση δεν ενδιαφέρει! Αρκεί που την έχει και πέφτει η αμοιβή.
Αυτή η νοοτροπία είναι
οικονομικό μοντέλο, δεν είναι παίξε- γέλασε. Όταν οι μετρήσεις της Eurostat
διαπιστώνουν ότι οι Έλληνες εργάζονται τις πιο πολλές ώρες στην ΕΕ (περίπου
2.000 το χρόνο) δεν εννοούν ότι σώνει και καλά εργάζονται. Εννοούν ότι
βρίσκονται στο χώρο εργασίας (όταν δε χτυπάει την κάρτας κάποιος άλλος) ή ότι
παρέχουν υπηρεσίες (όταν τις παρέχουν).
Γιατί, αν εργάζονταν
πραγματικά είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, με παραγωγικούς ρυθμούς
δεν θα ήμασταν εδώ που είμαστε.
Κι αυτή η πραγματικότητα
διαπιστώνεται στο μεγαλύτερο κομμάτι του στενού δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ
κατά κύριο λόγο, όπου είναι νοοτροπία εισαγωγής. «Να τρουπώσεις, να πέφτει ο
μισθός μήνας μπαίνει- μήνας βγαίνει και να΄ χεις το κεφάλι σου ήσυχο (ότι δεν
θα απολυθείς). Νοοτροπία υπαλλήλου στην υπηρεσία των πολιτών δεν καλλιεργείται.
Από καμιά κυβέρνηση! Αντίθετα, είναι προσβολή. «Ποιος είσαι συ που νομίζεις ότι
είμαστε υπηρέτες σου»! Έλα ντε.
Μεγάλη εξαίρεση είναι η
πλειοψηφία των γιατρών στα νοσοκομεία, μερικών εκπαιδευτικών, μερικών
συγκεκριμένων ειδικοτήτων στις ΔΕΚΟ και πολλών συμβασιούχων σε διάφορους
τομείς, που κάνουν συχνά τη δουλειά των μόνιμων, και στα ΚΕΠ.
Αλλά, και ο ιδιωτικός τομέας
δεν πάει πίσω σ αυτή τη νοοτροπία αν και σε πολύ μικρότερο βαθμό. Οι
παραγόμενοι ρυθμοί, τα προϊόντα και η ποιότητα το μαρτυρούν, με τις απαραίτητες
όπως πάντα εξαιρέσεις. Η νοοτροπία της λούφας και της αρπαχτής είναι εδώ.
Υπάρχει κεντρική κατεύθυνση
να αλλάξει αυτή η νοοτροπία; Όχι. Το αντίθετο μάλιστα! Οι κυβερνήσεις, με αυτήν
εδώ πρωταθλήτρια στο θέμα, καλλιέργησαν και καλλιεργούν το ίδιο μοντέλο
«εργασίας». Το περιέγραψε με τον πιο εύστοχο τρόπο ο Κώστας Ζουράρης: «Μέχρι το
2019 ποιος ζει και ποιος πεθαίνει».
Αλλά, σ αυτό το «ποιος ζει
και ποιος πεθαίνει» και στο αντίστοιχο «να ‘μαστε καλά τώρα και αύριο έχει ο
Θεός» κανείς δεν έχει τολμήσει να φωνάξει «ζουν τα παιδιά σου ρε ζώον και δε
θα’ χουν αύριο ρε ηλίθιε».
Και για να αποδείξει αυτό που
γράφω, η κυβέρνηση έχει αυξήσει κατά 70.000 τους δημόσιους υπάλληλους με τη
μέθοδο των συμβασιούχων (3.440 προσέλαβε μόνο σ ένα μήνα!), με το τάξιμο ότι θα
τους μονιμοποιήσει κι ας περιμένουν τα άλλα κορόιδα τις εξετάσεις και τα
αποτελέσματα του ΑΣΕΠ!
Παράλληλα, βάζει στους 2.300
«εργαζόμενους» της ΕΡΤ άλλους 57 συμβασιούχους επειδή «παλιοί» αρνούνται να
κάνουν τη δουλειά τους, έχοντας εξασφαλίσει «επαναστατικές» ασυλίες, άλλες
εκπομπές, κομματικές πλάτες!
Όπως οι υπόλοιπες κυβερνήσεις
δεν έχει καλλιεργήσει καμιά νοοτροπία παραγωγής, καμιά νοοτροπία εγκατάλειψης
της μέχρι σήμερα πολιτικής, δεν έχει σημάνει κανένα σύνθημα αλλαγής «για την
Ελλάδα ρε γαμώτο». Το αντίθετο.
Επειδή, η Ελλάδα δεν υπάρχει
στο πολιτικό κομματικό σύστημα. Υπάρχει μόνο η επιβίωση του κόμματος και της
καρέκλας. Ακόμα κι αν υπάρχουν ελάχιστοι πολιτικοί που θα θελαν μια αλλαγή,
είναι αιχμάλωτοι μηχανισμών και περίγυρου ανθρώπων άχρηστων, απατεώνων, μωροφιλόδοξων,
τυχοδιωκτών και ανόητων. Κοινώς άχρηστων.
Γιατί, στη χώρα κατοικούν οι
έξυπνοι και τα κορόιδα. Οι έξυπνοι είναι αυτοί που εξασφαλίζουν λεφτά και
θέσεις άκοπα και τα κορόιδα είναι όλοι οι υπόλοιποι. Και δεν είναι κορόιδα
επειδή φτύνουν αίμα για να δουλέψουν ή επειδή πετάχτηκαν στην ανεργία. Είναι
κορόιδα γιατί ανέχονται και τους έξυπνους και τις τσατσάδες των έξυπνων. Και
τους ψηφίζουν κι όλας!
Η χώρα διάγει τον έβδομο
χρόνο αντίστασης στην πρόοδο, των πιο χυδαίων και καταστροφικών δυνάμεων που την
έφεραν μέχρις εδώ. Και οι πολίτες νομίζουν ότι αυτές οι κυβερνήσεις ή οι ξένοι
ή θεϊκές δυνάμεις θα τους σώσουν. Μόνο οι ίδιοι μπορούν να σώσουν τους εαυτούς
τους και τη χώρα. Συνειδητοποιώντας το.
