του Κώστα Κούρκουλου, http://metarithmisi.gr, 14/6/2014
1) Κατά την ιερή διδαχή της εκκλησίας, δεν υπάρχει δούλος ή
ελεύθερος, Έλληνας ή Ιουδαίος, άνδρας ή γυναίκα, φτωχός ή πλούσιος. Αντίθετα,
ως τέκνα του θεού, είμαστε όλοι ίσοι.
Όπως όμως πολύ εύστοχα έχει επισημάνει ο Καστοριάδης,
κανείς δεν προσέχει μία διαχρονική εκκλησιαστική πανουργία, που ενυπάρχει στην
παραδοχή αυτή: Ότι είμαστε όλοι ίσοι, όχι σ’ αυτή τη ζωή, αλλά ενώπιον
του θεού. «Ζήσε Μάη μου» δηλαδή. Και κάτι χειρότερο, το οποίο αποτελεί
τον ορισμό της υποκρισίας: Η «θεωρία» περί ισότητας των «τέκνων του θεού»,
διδάσκεται μέσα στις εκκλησίες. Όπου όμως ακόμη και
χωροταξικά, επιβάλλεται η ανισότητα.
Διότι – μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον – υπήρχαν προβεβλημένα
καθίσματα για τους άρχοντες, αξιοπρεπή στασίδια για τους αστούς και πάγκοι ή
θέσεις ορθίων για την πλέμπα. Όσο για τις γυναίκες; Ακόμη και όταν λύθηκε από
Οικουμενική Σύνοδο το πρόβλημα περί του αν έχουν ψυχή, τα πράγματα ήταν ακόμη
χειρότερα: Απωθούντο στο γυναικωνίτη. Για να ακούσουν δηλαδή το λόγο περί
ισότητας και δικαιοσύνης, οι πιστοί κατανέμονταν στις εκκλησίες άνισα και
άδικα. Μάλιστα, υπήρχε πάντοτε ένας ιερός σεβασμός στην ανισότητα,
που απέτρεπε ακόμη και τη συνάφεια των άνισων.
Αντίθετα με τη θρησκεία, η αριστερά από τη γέννησή της ευαγγελίζεται
τη δικαιοσύνη σ’ αυτήν εδώ τη ζωή και αν είναι δυνατόν, εδώ
και τώρα.
Εν τούτοις, παρά τη ριζική αυτή διαφορά, η υποκρισία της
θεσμισμένης εκκλησίας εμφυτεύτηκε αυτούσια στην εγχώρια «ριζοσπαστική αριστερά»
του ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία, όπως και η εκκλησία, μιλά και αυτή για δικαιοσύνη, που θα
πραγματωθεί όπου ακριβώς και η δικαιοσύνη της εκκλησίας: Όχι σ’ αυτήν τη ζωή,
αλλά σε κάποιον άλλο τόπο και χρόνο. Και το αποδεικνύει και εμπράκτως, αφού στο
δικό μας κόσμο, η «ριζοσπαστική αριστερά» δίνει μία και μόνο
μάχη: Να διασώσει τα προνόμια – όσο αντικοινωνικά και αν είναι – αποκλειστικά
των κλειστών ομάδων συμφερόντων, με πρώτα αυτά των μανδαρίνων
της κρατικής γραφειοκρατίας. Των πρώην δηλαδή κομματικών πελατών που
αντέστρεψαν τη σχέση εξουσίας και για τους οποίους, «..η διατήρηση του
καθεστώτος είναι θέμα καθημερινού ψωμιού».
Και ενώ γνωρίζει ότι η ικανοποίηση των παρασιτικών
συμφερόντων όλων αυτών των ομάδων που υπερασπίζεται, παράγει μόνον
ανέργους, υπερβαίνοντας σε υποκρισία ακόμη και την εκκλησία, χύνει
κροκοδείλια δάκρυα για τους ανέργους! Προσοχή όμως: Μόνο δάκρυα για τους
ανέργους και τίποτε άλλο, όπως ακριβώς οικτιρμούς η εκκλησία για τους
αδύναμους. Διότι είπαμε: Και για την εκκλησία και για τη αυτοαποκαλούμενη
«ριζοσπαστική» αριστερά, πρωτεύει ο σεβασμός στην ανισότητα. Πράγμα
που συνεπάγεται ότι σύμφωνα με τις αρχές τους, το μεγαλύτερο μερίδιο του όποιου
παραγόμενου πλούτου ανήκει στους προνομιούχους αυτής της ζωής,
που πρόλαβαν και έπιασαν θέση. Γι’ αυτό άλλωστε θεωρούν ανεπίτρεπτη κάθε
«εισπήδηση» στους προνομιούχους, ανεξάρτητα από τις ικανότητες των
αποκλεισμένων ή τις ανάγκες της κοινωνίας. (Π.χ. δεν επιτρέπουν στους
πληβείους, ήτοι σε όσους δεν πρόλαβαν να αποκτήσουν την ιδιότητα του δημοσίου
υπαλλήλου, ούτε καν να σκουπίζουν τους δημόσιους χώρους, υλοποιώντας έτσι έναν
τυφλό κοινωνικό δαρβινισμό).
2) Η εκκλησία επίσης διδάσκει ότι ο θεός, είτε ως πατέρας,
είτε ενανθρωπισμένος ως υιός, μπορεί τα πάντα. Έτσι, μόλις ακουστεί το «οἶνον
οὐκ ἔχουσι», αμέσως γεμίζει τα πιθάρια με κρασί, όπως έπραξε στο γάμο της Κανά.
Το ίδιο κάνει με ψωμιά, ψάρια και παντός είδους τρόφιμα, για να φάει ο κόσμος.
Αυτό λένε οι γραφές. Άρα, για τον πραγματικό χριστιανό, τα υλικά αγαθά μπορούν
να έρθουν και με θαύματα.
Και σ’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί κατά γράμμα τις εκκλησιαστικές
διδαχές: Υπόσχεται μόλις έρθει στην εξουσία να καταργήσει τη δανειακή σύμβαση,
τα μνημόνια και κάθε δέσμευση απέναντι σε όσους δίνουν χρήματα στη χώρα. Πράγμα
που σημαίνει το προφανές: Ότι θα πει στους εταίρους μας, «πάρτε τα λεφτά σας
και φύγετ’ από δω». Εν πάση περιπτώσει και αν δεν πετύχει να τα πάρουν πίσω, θα
πετύχει τουλάχιστον να μη μας ξαναδώσουν.
Ανακηρύσσει επίσης σε έγκλημα κάθε επένδυση, απειλώντας
είτε με φυλακές, είτε με απώλεια χρημάτων, όσους έχουν την αποκοτιά να
επενδύσουν στη χώρα. Άρα εξασφαλίζει και μόνιμη ανεργία στους ανέργους. (Ξέρει
πως είναι ευτυχία να κάθεσαι και το κάνει για το καλό τους).
Υπόσχεται τέλος να απαλλάξει το «λαό» από τους φόρους και
τις παντός είδους υποχρεώσεις προς το δημόσιο. (Όλοι τότε θα γίνουμε μακάρια
μέλη του κινήματος «Δεν πληρώνω», με τις ευλογίες της κυβέρνησης).
Και αφού θα πετύχει να απαλλαγεί η χώρα από το «βάρος» του
να έχει χρήματα στα ταμεία της, είναι προφανές ότι τότε, αντί του
εκκλησιαστικού «οίνον ουκ έχουσι», θα ακουστεί το πεζό «λεφτά ουκ έχουσι». Για
τη στιγμή λοιπόν εκείνη, υπόσχεται τη μεγάλη ευτυχία, με την επανάληψη του
θαύματος της Κανά. Δηλαδή, επιστροφή στους μισθούς, στους διορισμούς, στα
δάνεια και γενικά στην κραιπάλη του 2009.
Ερωτήματα προς Κον Τσίπρα:
Με τους χριστιανούς δεν υπάρχει πρόβλημα.
Αυτοί, πιστεύοντας στην «άλλη ζωή», δεν ενοχλούνται για τις αδικίες και τις
ανισότητες που υπερασπίζεσθε, μια και αφορούν στο σύντομο πέρασμά μας από αυτή
τη ζωή. Επίσης οι θεοσεβούμενοι, πιστεύοντας στο θαύμα της Κανά, μόλις ακουστεί
το «λεφτά ουκ έχουσι», θα είναι ευτυχείς. Διότι ξέρουν – όπως προφανώς και σεις
– ότι ο πανάγαθος «Θεός της Ελλάδας», θα μας γεμίσει αμέσως με λεφτά. Αλλιώς τι
πανάγαθος είναι, θα μου πείτε και θα συμφωνήσω.
Στους άθεους όμως, οι οποίοι δεν πιστεύουν
στην «άλλη ζωή», οπότε έχουν την παραξενιά να θέλουν να ζήσουν με δικαιοσύνη σ’
αυτήν εδώ τη σύντομη ζωή και επί πλέον, όταν ακούσουν το «λεφτά ουκ
έχουσι», δεν θα ελπίζουν σε θαύμα, τι έχετε να πείτε;
