του Θανάση Μαυρίδη, Liberal, 19/11/2016
Δεν υπάρχει
αμφιβολία ότι ο δόκτωρ Σόιμπλε ήταν από την αρχή ξεκάθαρος στις θέσεις του.
Ήξερε τι ήθελε και πως θα το πετύχει. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε όλους
τους Έλληνες πρωθυπουργούς τους έκανε την ίδια ακριβώς πρόταση: «Θέλετε να σας
διευκολύνω να φύγετε από το ευρώ;»
Το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει. Είναι θέμα χρόνου να
οδηγηθούμε σε ένα νέο μνημόνιο. Η ιστορία με τα χρηματοδοτικά πακέτα και τα νέα
μέτρα δεν φαίνεται να έχει τέλος. Κι ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι απλός:
Δεν θέλουμε να αλλάξουμε, δεν θέλουμε να αποκοπούμε από την μήτρα του
κρατικοδίαιτου καπιταλισμού. Δείτε μόνο τι έχει γίνει σε δύο περιπτώσεις, στις
οποίες το κράτος έχει ακόμη την δυνατότητα να μοιράζει λεφτά και δουλειές χωρίς
να δίνει ιδιαίτερο λογαριασμό σε τρίτους: Στην διαχείριση των χρημάτων για τους
πρόσφυγες και στην Τράπεζα Αττικής.
Ο Δόκτωρ Σόιμπλε είναι απότομος, είναι προσβλητικός, είναι
επίμονος. Αλλά κι εμείς είμαστε το ίδιο επίμονοι. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε! Κι
έτσι ο Σόιμπλε δείχνει μία απεριόριστη κατανόηση για την περίπτωσή μας και μας
προτείνει αυτό το οποίο πολλοί Έλληνες παρακαλούν να συμβεί, πιστεύοντας ότι
είναι η λύση στα προβλήματά μας! Για να μην ξεχνάμε και την περίοδο της
περίφημης διαπραγμάτευσης, όταν απειλήσαμε τόσες φορές με την «έξοδο». Ο κύριος
Σόιμπλε, λοιπόν, δεν κάνει κάτι άλλο από το να κάνει τις επιθυμίες μας
πραγματικότητα. Σαν το Τζίνι του παραμυθιού. Γιατί τώρα έγινε «απαράδεκτος»;
Ίσως επειδή χρειαζόμαστε και πάλι έναν εχθρό για να του φορτώσουμε όλα μας τα
λάθη. Δεν είναι και η πρώτη φορά που το κάνουμε…
Η Γερμανία θα έχει πολλές ευκαιρίες στο μέλλον να
απολογηθεί για την χαμένη ευκαιρία της Ευρώπης. Δεν φταίει όμως η Μέρκελ αν
στην Ελλάδα δεν έχουμε δώσει λύσεις σε κρίσιμα θέματα και μάλιστα
έπειτα από επτά χρόνια κρίσης. Κι είναι παράδοξο το γεγονός ότι σημερινή
κυβέρνηση θεωρεί νίκη το να πετύχει μία συμφωνία με το ΔΝΤ που θα
περιλαμβάνει μέτρα που η ίδια ως αντιπολίτευση τα θεωρούσε αδιανόητα. Ας
σκεφτεί κάποιος που θα ήταν σήμερα αυτή η χώρα αν είχαμε προχωρήσει τις
μεταρρυθμίσεις από την πρώτη στιγμή. Αν δεν καιγότανε η Αθήνα κάθε φορά που μία
κυβέρνηση προσπαθούσε να κάνει ένα και μόνο ένα μικρό βηματάκι.
Ο κ. Σόιμπλε μπορεί να είναι απαράδεκτος, μπορεί να είναι
ό,τι θέλει. Το σίγουρο είναι ότι έχει κι ο ίδιος μπροστά του εκλογές κι ένα
εκλογικό σώμα για να απολογηθεί. Το θέμα δεν είναι αυτό, αλλά το τι κάνουμε
εμείς. Και στο σημείο αυτό θα συμφωνήσουμε όλοι ότι έχουμε γίνει πρωταθλητές
στο άθλημα του τίποτα. Είμαστε οι εφευρέτες του τίποτα. Του απόλυτου κενού. Στο
μεταξύ οι άνθρωποί μας, οι οικογένειές μας, οι φίλοι μας, οι συμπολίτες μας,
υποφέρουν. Αλλά δεν μας ενδιαφέρει αυτό. Το μόνο που ας ενδιαφέρει είναι να
περάσει κι αυτός ο μήνας. Για τον επόμενο βλέπουμε.
Χρειάζεται η ρύθμιση του χρέους; Ναι! Χρειάζονται μικρότερα
πρωτογενή πλεονάσματα; Ναι! Χρειάζεται να βγούμε στις αγορές; Ναι!
Χρειαζόμαστε τις ιδιωτικές επενδύσεις; Ναι! Δεν διαφωνούμε σε κάτι απ’ όλα
αυτά. Κυρίως όμως χρειάζεται σοβαρότητα και οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης με
τις αγορές και τους επενδυτές. Και πάνω απ’ όλα σεβασμός στο μέλλον ενός
ολόκληρου λαού. Εκείνο που δεν χρειάζεται είναι να ανακαλύπτουμε συνεχώς
εχθρούς. Οι άλλοι κάνουν την δουλειά τους. Ας κάνουμε κι εμείς,
επιτέλους, την δική μας.
