Το πεγιότ και η Κουμουνδούρου

Ο ψυχοτρόπος κάκτος φυτρώνει στην Κουμουνδούρου και χρησιμοποιείται για τη σύνταξη ανακοινώσεων του ΣΥΡΙΖΑ

της Λώρης Κέζα, ΒΗΜΑgazino, 11/7/2016

Υπάρχει ένας µικρός κάκτος χωρίς αγκάθια (σαν μεγάλο κουμπί τον περιγράφουν) που όταν κάποιος τον μασουλήσει εισέρχεται σε καταστάσεις βαθιάς ενδοσκόπησης και διορατικότητας. Οι εγκυκλοπαίδειες λένε ότι το πεγιότ φυτρώνει στο Τέξας αλλά η πληροφορία είναι ανακριβής. Ο ψυχοτρόπος κάκτος φυτρώνει στην πλατεία Κουμουνδούρου και χρησιμοποιείται για την ευφάνταστη σύνταξη ανακοινώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν δικαιολογείται αλλιώς - αυτά τα πράγματα δεν γράφονται νηφάλια, θέλουν μεσκαλίνη.

Με αφορμή την επέτειο του τραγέλαφου, δηλαδή του δημοψηφίσματος, το κυβερνητικό κόμμα πανηγυρίζει «την ανατροπή». Μασήστε λίγο πεγιότ και διαβάστε: «Το "Οχι" έχει μείνει στην Ιστορία ως η μεγάλη ανατροπή. Με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου που ακολούθησαν άνοιξε ο δρόμος για μια διαφορετική πολιτική, με αναπτυξιακή προοπτική και κοινωνικό πρόσημο, δέσμευση για την αναδιάρθρωση του χρέους, χωρίς αγγλικό δίκαιο, χωρίς τα δυσθεώρητα πλεονάσματα στα οποία είχαν δεσμευτεί ΝΔ - ΠαΣοΚ».

Τεράστια ανατροπή. Πώς το έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας, ότι θα καταργήσει τα Μνημόνια με έναν νόμο, ένα άρθρο; Ζήτησε στήριξη, την έλαβε με το δημοψήφισμα και έκανε το αντίθετο. Ειλικρινά τώρα, αν δεν το αντιλαμβάνονται ως μεγάλη ιστορική απάτη, έχουν πρόβλημα εκεί στο κυβερνών κόμμα. Αν καταγράφεται μια αληθινή ανατροπή, αυτή είναι εσωκομματική και αφορά τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε Νέα Πασοκοδημοκρατία (εσωτερικού). Η δέσμευση «θα καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ» έγινε «θα διατηρήσουμε τον ΕΝΦΙΑ για λιγάκι ακόμη, ούτε μισόν αιώνα, μην κλαίγεστε». Τα ίδια στον ΦΠΑ, στις μειώσεις συντάξεων, στα πάντα. Όλα ήταν ένα ψέμα.

Αυτή είναι, λοιπόν, η υπαρκτή Αριστερά, αυτή που με εξαπάτηση ανέλαβε τη διακυβέρνηση. Μια αγέλη από ψεύτες που υφάρπαξαν την ψήφο με υποσχέσεις και ανερμάτιστα προγράμματα. Αεροδρόμιο, λιμάνι, Αστέρας, οι πωλήσεις και παραχωρήσεις προχωρούν βάσει του προγράμματος του Σαμαρά, του Παπανδρέου, του Καραμανλή. Αν υπάρχει ανατροπή, αυτή αφορά τους όρους, που είναι χειρότεροι. Και πώς θα κρατηθεί στη θέση του άραγε αυτό το ψεύδος, η διακυβέρνηση της εξαπάτησης; Τρόποι υπάρχουν, ξεκινώντας από τον έλεγχο στη διακίνηση της πληροφορίας. Να κλείσουν τα κανάλια επειδή η κυβέρνηση θέλει μόνο τέσσερα κανάλια. Σε επόμενο βήμα μπορεί να αποφασίσει ότι μόνο πέντε εφημερίδες χωρούν στην αγορά του Τύπου και ότι μόνο δέκα ειδησεογραφικά sites χρειάζονται για την ενημέρωση. Είναι ελαφρώς καλύτερα από την Αλβανία του Χότζα, ελαφρώς καλύτερα από τα αυταρχικά καθεστώτα.

Για να παραμείνουν στην εξουσία καλλιεργούν ένα ταξικό μίσος, τον φθόνο για την καλοπέραση του άλλου. Αμέσως μετά το δημοψήφισμα του «Οχι» που έγινε «Μάλιστα», ξεκίνησε το κούρδισμα εναντίον της ιδιωτικής εκπαίδευσης, με πρόταση να αυξηθούν τα δίδακτρα κατά το ένα τέταρτο. Στόχος να τιμωρηθούν οι έχοντες και οι ψωροπερήφανοι που δεν πάνε σε δημόσιο σχολείο. Ακολούθησαν αρκετές δηλώσεις για τον «ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων».

Ταυτόχρονα δούλευε το σύστηµα με τα ρουσφέτια, με τις τοποθετήσεις συντρόφων, συγγενών και ατόμων που επιδεικνύουν ως μοναδικό προσόν τις διαπροσωπικές σχέσεις με κομματάρχες και τον εαμίτη παππού τους. Ταυτόχρονα, υπήρξαν σκάνδαλα για αναθέσεις εργολαβιών σε εταιρείες υπουργών, για αμύθητες τραπεζικές καταθέσεις βουλευτών που στάλθηκαν στο εξωτερικό, για συνταξιοδοτήσεις νέων ανθρώπων. Οι εμμονές παραμένουν, με την ηθική και νομική κάλυψη ταραχοποιών που καίνε την Αθήνα, με τη συμπαράσταση σε δολοφόνους τρομοκράτες, με την ανοχή σε καταληψίες εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και τραμπούκους του συνδικαλισμού.

Σε αυτό το πλαίσιο, το λιγότερο αλλά εντελώς χαρακτηριστικό είναι η παντελής έλλειψη καλών τρόπων ενός πρωθυπουργού που στέκεται παντού με τα πόδια ανοιχτά και τα χέρια στις τσέπες. Αυτή είναι η επανάσταση του Αλέξη Τσίπρα, να κλείνει όλα τα ντιλ της Νέας Πασοκοδημοκρατίας αλλά να μη φορά γραβάτα. Πόσο θλιβερή και ακαλαίσθητη είναι η υπαρκτή Αριστερά, τι κρίμα για τις προσδοκίες που υπήρξαν. Μόνο η μεσκαλίνη σώζει, αλλά πρόσκαιρα.